අපේ මිනී ටිකවත් ලංකාවට එවන්න

ආණ්ඩුව මඟහරින මැදපෙරදිග ශ‍්‍රමිකයෝ ඉල්ලති

මේ වන විට මැදපෙරදිග සිටින ලාංකිකයන් සංඛ්‍යාව ලක්ෂ 12කට වැඩි වුවත්, අඩු නොවේ. ඒ අතරින් 50,000කට ආසන්න සංඛ්‍යාවක් කොවිඞ්-19 වසංගතය නිසා නැවත ලංකාවට පැමිණීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් සිටින බව වාර්තා වේ. දහස් ගණනක් රැකියා අහිමිවීම නිසා ආදායම් මාර්ග නැතිව සිටිති. තවත් විශාල සංඛ්‍යාවක් නැවතීමට තැනක් නැතිව සිටිති. ඒ රටවල වීසා නොමැති අයද ඒ අතර සිටිති.

50කට වැඩි සංඛ්‍යාවක් කොවිඞ්-19 නිසා මරණයට පත්ව ඇති බව විදෙස්ගත ශ‍්‍රමික හා ක‍්‍රියාකාරික කිහිපදෙනෙක් තමන්ගේ දළ අනුමානයක් ලෙස අප සමඟ කීහ. ඒවා නිල දත්ත නොවන අතර, නිල දත්ත ලබාගැනීමට මූලාශ‍්‍රයක්ද නැත.

මැදපෙරදිග ශ‍්‍රමිකයන් ගැන ආණ්ඩුව ප‍්‍රමාණාත්මක මැදිහත්වීමක් නොකරන පසුබිමක ස්වෙච්ඡුාවෙන් ඔවුන්ට අවශ්‍ය පහසුකම් සොයා බලමින්, කටයුතු කරන පිරිසක් සිටිති. ඉහත මරණ සංඛ්‍යාව කීවේ ඔවුන්ට ලැබුණු තොරතුරු අනුවය. දිනෙන් දින මියයන පුද්ගලයන්ගේ ඡුායාරූප සමඟ ශෝක ප‍්‍රකාශ මැදපෙරදිග වෙසෙන ලාංකිකයන්ගේ ෆේස්බුක් පිටුවල හුවමාරු වෙයි.

ලාංකිකයන් එලෙස අවතැන්ව, අසරණව සිටියදී ලංකාවේ ආණ්ඩුව කොවිඞ්-19 මර්දනය කළ හැටි ගැන කයිවාරු ගසමින් සිටී. ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රබලයෝ ‘කුවෙට් බෝම්බ’ ලෙස එම විදෙස් ශ‍්‍රමිකයන් හඳුන්වති.

එවැනි ‘කුවෙට් බෝම්බයක්’ අප සමඟ මෙසේ අදහස් දැක්වීය.
‘අපි කුවේට්වල ගොඩක් අසරණයි. කන්ට බොන්ට නැතිව ගොඩක් අසරණයි. මන් ඉන්නෙ අසනීපෙන්. මාත් එක්ක එක කාමරයේ තවත් 8ක් ඉන්නවා. මගේ ගම කුරුණෑගල. මාත් එක්ක ලංකාවේ එක පැතිවලින් ආපු අය ඉන්නවා. අපි ගෙවල්වල ගෘහ සේවිකාවන් විදියට හිටියේ දෙන්නා දෙන්නා විදියට. උයන කෙනෙක් සහ පිරිසිදු කරන කෙනෙක් එක ගෙදරක හිටියා. දැන් අපි අටදෙනාටම රස්සා නැහැ.

කිහිපදෙනෙක්ම ගොඩක් අසනීපෙන් ඉන්නේ. දැන් ඒ මදිවට කුවේට් රාජ්‍යය, වීසා නැතිව ඉන්න අයගෙන් දඩ මුදලක් අය කරනවලූ. කලින් වීසා නැති අයට පොදු සමා කාලයක් දීලා තිබුණා. ඒත් ඒක ඉවරවෙලා වීසා නැතිව ඉන්න අයට දඩ ගහනවා කියලයි කියන්නේ.

මාත් එක්ක ඉන්න දෙන්නෙක්ට පපුවෙ අමාරුව තියෙනවා. හාට් ඇටෑක් වගේ. මට දද, කුෂ්ඨ රෝගය තියෙනවා. අවුරුද්දක් තිස්සේ ඒ ලෙඬේ තියෙද්දි මම වැඩකළේ ලංකාවට එන්න බැරිකම නිසා. අමාරුවෙන් සල්ලි ටිකක් හොයාගන්න කුවෙට් ආපු මම, මේ ලෙඬේ නිසා ඒක අතෑරලා ලංකාවට එන්න බැරිව හිටියෙ. දැන් බෙහෙත් ගන්නත් බෑ, පොඩි කාමරේක හිරවෙලා. ඇඟ පුරාම ලෙඬේ පැතිරිලා ගිහින්, හරිම අමාරුයි.

අපට දැන් රස්සා නැති වෙලා. වීසා නැති අයට පොදු සමා කාලයක් දුන්නාම අපි වැඩකරපු තැන්වලින් එළියට ගියා. ඒ අපව ලංකාවට ගෙන්නගනියි කියල හිතාගෙන. ඒත් කිසිදෙයක් වෙන්නේ නැතිකොට අපි ආපහු වැඩකරපු ගෙවල්වලට ගියා. ඒත් අපව ගත්තෙ නෑ. ඒ නිසා අපි අටදෙනෙක් විතර ලංකාවෙ එක්කෙනෙකුගෙ කාමරයක නතර වුණා. ඒත් අපට කන්න බොන්න නෑ. ඔක්කොම වගේ අසනීපෙන්. බෝඩිමේ අයිතිකාරයෝ අපට යන්න කියනව.

අපි තානාපති කාර්යාලයට කතාකළාම කියනවා එහෙට එන්න එපා කියලා. පරෙස්සමට ඉන්න තැන්වලම ඉන්නලූ. ඒත් අපට දැන් ඉන්න තැනක් නැතිවෙන්න යන්නෙ. අපට දැන් ලංකාවට එන්න ටිකට් එකක්වත් ගන්න සල්ලි නැහැ. කන්න මොනවාහරි ලැබෙන්නෙ ලංකාවෙම අය සල්ලි එකතුකරලා මොනවාහරි එව්වොත් තමයි. එම්බසියෙන් අපි කාලද බීලද කියලවත් බලන්නෙ නෑ. එයාලා අපව ඈත් කරන්න තමයි උත්සාහ කරන්නේ.’

ෆේස්බුක් ඇමතුමකින් අප හා අදහස් දැක්වූ ඇය කුවේට්හි සබහියා නගරයේ ගෘහ සේවිකාවක ලෙස රැුකියා කළ දමයන්ති හේරත් මැණිකේය. හඩාවැටෙමින් ඇය කළ ඉහත අදහස් දැක්වීම තුළ තිබුණේ වචනවලින් විස්තර කළ නොහැකි තරමේ බැගෑපත් බවක් සහ අසරණකමකි. අපව දැඩි සේ කම්පනය කරන්නට ඒ අදහස් දැක්වීම හේතු විය. ‘ඔළුවට ගහලා මාව මරන්න හැදුවා. මම දැන් එම්බසිය ගාව ඉන්නේ. හාමුදුරුවන්ට කියන්න. මට ලංකාවට යන්න ඕනෑ.’ මේ කුවේට් තානාපති කාර්යාලය ඉදිරිපිට සිට හැඩුම්බරව ජංගම ¥රකථන කැමරාවක් ඉදිරියේ අදහස් දැක්වූ කාන්තාවක කී කතාවය. ඇය සිටියේ මහමඟ අයිනේ සිටගෙනය. මෙලෙස රැුකියා ස්ථානවලින් එළියට ඇද දැමූ විශාල පිරිසක් සිටිති.

ඩුබායිහි රැුකියා ස්ථානයෙන් එළියට දැමූ පසුව මහපාර අයිනේ නිදා සිටින ලාංකිකයන් කිහිපදෙනෙකුගේ ඡුායාරූපයක්ද සමාජ මාධ්‍යවල හුවමාරු විය. සමාජ මාධ්‍යවල ඇතැම් අය කියා තිබුණේ තමන් මරණයට පත්වූ පසු අඩු තරමේ සිරුරවත් ලංකාවට එවන ලෙසය.

කුවෙට් තානාපති කාර්යාලය ජුනි 01 වැනිදා ෆේස්බුක්හි පළ කරන ලද නිවේදනයක් මෙසේය.
‘කාරුණික නිවේදනයයි, වීසා සහ ගමන් බලපත‍්‍ර නොමැතිව රැඳී සිටින ඔබ සඳහා තාවකාලික ගමන් බලපත‍්‍ර නිකුත් කිරීම හෝ ලියාපදිංචි කිරීම මෙතෙක් ආරම්භ කර නොමැති බැවින් ඒ සඳහා නැවත දැනුම් දීමක් කරන තුරු තානාපති කාර්යාලය වෙත පැමිණීමෙන් වලකින ලෙස කාරුණිකව ඉල්ලා සිටිමු.’

එම නිවේදනයෙන් පෙනෙන ආකාරයට තානාපති කාර්යාලයට ඇති ලොකුම ගැටලූව වී ඇත්තේ එරට සිටින ලාංකිකයන් පැමිණ ‘කරදර කිරීම’ය. එම ෆේස්බුක් පෝස්ටුවට සිය ගණන් ප‍්‍රතිචාර දක්වා ඇති එරට ලාංකිකයන් කුවෙට් තානාපති කාර්යාලය දැඩිව විවේචනය කර ඇත්තේ කිසිවක් නොකරන බව කියමින්ය. ඇතැම් අය බැගෑපත්වද, තවත් අය පරුෂ වචනයෙන්ද තම තමන් විඳින පීඩාවන් කියා ඇත. රැුකියා අහිමිවීම, ආහාර නොමැතිකම, බඩගින්න, බිය ඒ අදහස් දැක්වීම්වල ඇත.

විදෙස්ගත ශ‍්‍රමිකයන් ලංකාවට ගෙන්වාගැනීමට ආණ්ඩුව යම් කාර්යභාරයක් කරමින් සිටින බව සැබෑවකි. සැලකිය යුතු පිරිසක් ලංකාවට ගෙන්වාගත් බවත් ඇත්තකි. එහෙත් ඒ රටවල අවතැන්ව සිටින සංඛ්‍යාවේ හැටියට ඒ ප‍්‍රමාණය ඉතා අඩුය. අනෙක් අතට, ලංකාවට පැමිණෙන පුද්ගලයන්ට කොවිඞ්-19 ඇතැයි තහවුරු වෙද්දී එය ලංකාවේ කොවිඞ්-19 රෝගී එකතුව ඉහළ නැංවීමක් වන නිසා මැදපෙරදිග සිටි පුද්ගලයන් ගෙන්වීම පසුගිය කාලයේ අඩු වූ බවත් පැහැදිලිය.

විදේශ කටයුතු අමාත්‍යාංශය පැත්තෙන් දැනට ඇසෙන කතාව වන්නේ, ලංකාවේ නිරෝධායන කඳවුරුවල ඉඩකඩ ප‍්‍රමාණවත් නොවන නිසා ලංකාවට ගෙන්වාගැනීම තාවකාලිකව අඩු වී ඇති බවය. ඇත්තෙන්ම දැනට ලංකාවට පැමිණීමට බලාපොරොත්තුවන සියලූ දෙනාව ගෙන්වාගැනීම පහසු නැත. ගෙන්වා නිරෝධායන ක‍්‍රියාවලියට යොමු කිරීම සංකීර්ණ කටයුත්තක් බව අවබෝධ කරගත හැකිය. ඒ නිසා විශාල අවධානයක් යොමුකළ යුත්තේ විදෙස්ගත ශ‍්‍රමිකයන් ලංකාවට පැමිණෙන තුරු ඒ ඒ රටවලදී ඔවුන්ව ආරක්ෂා කරන්නේ කෙසේද කියාය.

විදේශ ශ‍්‍රමිකයන්ගෙන් ලද ආධාරවලින් යැපුණු ලාංකික සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදී සංවිධාන ගණනාවක් ඇත. එහෙත් ඒ සංවිධාන ගණනාවක්ම මේ ප‍්‍රශ්නය ගැන නිහ`ඩය. විදෙස්ගත ශ‍්‍රමිකයන් මෙන්ම ඔවුන්ගේ පවුල්වල උදවිය වත්මන් ආණ්ඩුව බලයට පත්කිරීම සඳහා සහයෝගය දැක්වූ බව ප‍්‍රසිද්ධ කාරණයකි.

ඔවුන් සමඟ මීට පෙර ගනුදෙනු කර ඇති, දැන් ඒ ශ‍්‍රමිකයන් අසීරු තත්වයකට මුහුණදෙන විට අත්නොහැර උදව් කරන හිමිනමක් වන ජඹුරේවෙල චන්ද්‍රරතන හිමියන් ප‍්‍රකාශ කරන ආකාරයට විදෙස්ගත ශ‍්‍රමිකයන් මුහුණදෙන ගැටලූ ප‍්‍රමාණය ඒකක සීයක් යැයි සඳහන් කළොත්, ආණ්ඩුව ලබාදී ඇති විසඳුම් ප‍්‍රමාණය සීයට තුනක් පමණ වේ.

මේ ලාංකිකයන් පසුගිය කාලය පුරාවට වත්මන් ආණ්ඩුව බලයට පත්කිරීම සඳහා සමාජ මාධ්‍යවල අදහස් දැක්වීම්වලින්, මුදල් ආධාර එවීමෙන් විශාල මැදිහත්වීමක් කර ඇත. ඔවුන් මේ වන විට අන්ත අසරණබවට පත්ව සිටියදී ආණ්ඩුව ඒ ගැන වගේ වගක් නැතිව සිටීමත්, ජනමාධ්‍ය ප‍්‍රමුඛ සමාජය ඒ ගැන වචනයක් කතා නොකර සිටීමත් මෙවැනි මොහොතක ‘නරුම’ හැසිරීමක් බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත.

ජඹුරේවෙල චන්ද්‍රරතන හිමියන් ජුනි 03 වැනිදා මේ තත්වය පිළිබඳව සාකච්ඡුා කිරීමට විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශයේ ඉහළ නිලධාරීන් පිරිසක් හමුවී තිබුණි. එහිමියෝ, විදෙස්ගත ශ‍්‍රමිකයන් මුහුණදෙන ගැටලූ පිළිබඳව අප සමඟ අදහස් දැක්වූහ. දේශපාලනිකව එහිමියන්ගේ ප‍්‍රතිපත්ති හා දේශපාලන මැදිහත්වීම් ලියුම්කරු විශ්වාස නොකළද, මේ වන විට මැදපෙරදිග සිටින ලාංකිකයන් වෙනුවෙන් එහිමියන් දැඩි මැදිහත්වීමක් කරමින් සිටින බව පැහැදිලිය. මේ වන විට විදෙස්ගත ලාංකිකයන් චන්ද්‍රරතන හිමියන්ට තමන්ගේ ප‍්‍රශ්න රැුගත් වීඩියෝ එවමින්, අදහස් පළ කර ඇත. එහිමියන්ගේ අදහස් මෙසේය.

‘දැනට මැදපෙරදිග කලාපයේ අපේ ශ‍්‍රමිකයෝ ලක්ෂ 14ක් ඉන්නවා කියලා කියනවා. දැනට ඔවුන් මුහුණදීලා තියෙන ප‍්‍රශ්නයේ තරමට සහන සැලසීමක් සිද්ධවෙලා නැහැ. ප‍්‍රශ්නය සීයක් නම් පිළිතුර තුනක් වගේ. ඔවුන්ට තියෙන බරපතළම ගැටලූව තමයි ඒගොල්ලන්ට කන්න, බොන්න, බෙහෙත් ගන්න නැහැ. ඉන්න තැන්වලින් එළියට දාලා. මම පින්තූරයක් දාලා තියෙනවා ළමයි දෙන්නෙක් යන්න තැනක් නැතිව පාරේ නිදාගෙන ඉන්නවා. විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශයේ නිලධාරීන් කිව්වා ලංකාවේ රජය රුපියල් ලක්ෂ පහ ගාණේ මේ ශ‍්‍රමිකයන් ඉන්න රටවල තානාපති කාර්යාලවලට යවලා තියෙනවා කියලා. ඒ පහසුකම් සලසන්න කියලා. ඒත් කුවේට් වල 10,000 ක් විතර අවතැන් වෙලා ඉන්නවා. ඒ අයට රුපියල් ලක්ෂ පහකින් ටොපි අරන් දෙන්නද.
හැමෝම කියනවා විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශයෙන් රක්ෂණයක් අරගෙන යන්න, ඒ රක්ෂණාවරණයවත් දෙන්න කියලා. මා ජුනි 03 වැනිදා විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශයේ නිලධාරීන් සමඟ කරපු සාකච්ඡුාවකදී කීවේ ඔවුන් රක්ෂණය කළාට එහෙම ඔවුන්ට සහන සලසන්න තරම් පහසුකම් නැති බව. විදේශ ශ‍්‍රමිකයන් ලියාපදිංචි වීම සඳහා ගෙවන මුදල හෙවත් රුපියල් 16,700ක පමණ මුදලින් තමයි විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශය නඩත්තු වෙන බව කීවේ. භාණ්ඩාගාරයෙන් සතයක්වත් ඔවුන්ට දෙන්නේ නැති බව කියනවා. ඒ අනුව රක්ෂණාවරණය කියලා හිතමින් දෙන මුදල තමයි ඒ. ඔවුන් දැන් කියන විදියට ඒක ලියාපදිංචි ගාස්තුවක්. ඒත් එයාලා මිනිස්සු ගැන හිතලා, ඒකෙන් කොටසක් රක්ෂණාවරණයක් විදියට ගන්නවා කියලයි. මම ඔවුන්ගෙන් ඉල්ලීමක් කළා රක්ෂණය පදනම් කරගෙන හෝ සහන සලසන්න කියලයි. එහෙත් ඒ නිලධාරීන් කියන්නේ ඒ විදියට සහන සලසන්න බැහැ කියලයි. මැරුණොත්, අතපය කැඩුණොත් වගේ හානියක් වුණොත් රක්ෂණාවරණයෙන් මුදල් දෙනවාලූ. එහෙත් දැනට 50කට වැඩි සංඛ්‍යාවක් මියගියත්, වැඩිපුර පිරිසක් මුහුණදෙන්නේ ආහාර නැතිකම, රැුකියා අහිමිවීම වගේ ඒවා. ඒ ගැන මොනවත් කරන්න බැරි බව තමයි කියන්නේ.

ඒ රටවල ඉන්න අයව ලංකාවට ගෙන්නගන්නවාද කියලා මම ඇහුවා. මැයි මාසයේදී විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශයෙහි විවිධ ගුවන්යානා පැමිණෙන වෙලාවල් සඳහන් වුණ කාලසටහනක් තිබුණා. ඒ අනුව අපි දැනගෙන හිටියා මේ මේ වෙලාවල ගුවන්යානා එනවා කියලා. එහෙත් ජුනි 03 වැනිදා කතාකරනකොට ඉන් ඉදිරි කාලසීමාව සඳහා ගුවන්යානා පැමිණීමට අදාලව කිසිම තොරතුරක් නැහැ. ඒ කියන්නේ, විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශය සතුව ඉදිරියේදී කාවහරි ගෙන්වගන්නවාද කියලා තොරතුරු නැහැ.

විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශය කියන්නේ, මේ අයව ගෙන්වාගැනීම සැලසුම් කරන්නේ ජනාධිපති කාර්යසාධක බලකායෙන් කියලයි. එයාලා තමයි සම්පූර්ණ වැඩසටහන කරන්නේ, ඒ නිසා ගෙන්වාගැනීම ගැන ඉදිරි සැලසුම් තමන් නොදන්නා බව ඔවුන් කියනවා. ගෙන්වාගත යුත්තේ කවුද කියලා තමන්ගෙන් අහන්නේත් නැති බව විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශය කියනවා. නැවත ගෙන්වාගැනීමට ප‍්‍රමුඛතා ලැයිස්තු හදනවාද, ඒවා හැදෙන්නේ මොන පදනමක් මතද කියලා විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශය දන්නේ නැහැ. ඔවුන් කියන විදියට දැනට ජනාධිපති අතිරේක ලේකම්වරයෙක් නැවත ගෙන්වාගැනීමට අදාලව පත්කරලා ඉන්නවා. ඔවුන්ගේ මූලිකත්වයෙන් තමයි නැවත ලංකාවට ගෙන්වාගැනීම ගැන හොයා බලන්නේ.
එහෙත් විදේශ ශ‍්‍රමිකයන්ගේ තොරතුරු එකතු කරන, ඔවුන්ව විදේශ රටවලට යැවීම සිදුකරන ආයතනය තමයි විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශය. විදෙස් ගතවෙන අය එක්වතාවක් හරි ලියාපදිංචි වෙන්නේ එතැන. ඒ නිසා ඔවුන් තමයි හැමදේම බලන්න ඕනෑ.

එහෙත් ප‍්‍රායෝගිකව ඔවුන් දැන් වගකියන්නේ, තොරතුරු හොයන්නේ ලංකාවේ ඉඳන් යවන අයව විතරයිලූ. දැන් කොරියාව වගේ රටවලට නැවත යැවීම් සිදුකරනවා. ඔවුන්ට බලය තියෙන්නේ ඒ අය ගැන බලන්න විතරලූ. ගෙන්වාගැනීම ගැන ඔවුන් දන්නේ නැහැලූ.
මම ඉල්ලූවේ, ගෙන්වාගැනීම ගැන වැඩපිළිවෙලක් නැත්නම් තානාපති කාර්යාලවලින් මැදිහත් වෙලා ඒ ඒ රටවලදී විදේශ ශ‍්‍රමිකයන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් ලබාදෙන වැඩපිළිවෙලක් හදන්න කියලයි. ඒ අනුව සෞඛ්‍ය පහසුකම්, ආහාරපාන, නවාතැන් ලබාදීමේ වැඩපිළිවෙලක් හදන්න කියලයි ඉල්ලූවේ. ඒක සම්බන්ධයෙනුත් සකස් කරන ලද නිශ්චිත වැඩපිළිවෙලක් තවම ඔවුන් ළඟ නැහැ. ඔවුන්ට ඒ ගැන ඍජු පිළිතුරක් දෙන්න බැහැ. ඒ කියන්නෙ ඔවුන්ට සූදානමක් නැහැ.
ඒ නිසා මට පෙනෙන දේ තමයි මැදපෙරදිග විදේශගත ශ‍්‍රමිකයන්ව බරපතල නොසලකා හැරීමකට ලක්වෙනවා. මම හිතන විදියට මාධ්‍යවලින් මේක එළියට එන්න දෙන්නේ නැතිව වහලා තියෙනවා. දැනට 41,000ක් විතර නැවත ලංකාවට එන්න ලියාපදිංචි වෙලා ඉන්නවා. ඒත් ඒ හැමෝම ලංකාවට ගෙන්වාගන්න ඕනෑ නැති බව හිතන එක සාධාරණයි. සමහරුන් රැුල්ලට තමයි ලංකාවට එන්න ලියාපදිංචි වෙන්නේ. ඒත් එහෙම වුණත්, ඔවුන්ට ඒ රටේදී හරි අත්‍යාවශ්‍ය පහසුකම් ලබාදෙන්න ඕනෑ. ඒ අතරේ ලංකාවට එන්න අත්‍යාවශ්‍යම අයව හඳුනගෙන ඔවුන්ව ගෙන්වගන්න ඕනෑ.

මේ ගැන කතාකරන්න මිනිස්සු බයයි. දේශපාලනිකව හානියක් වේවි කියලා. හාමුදුරුවරුන්වත් කතාකරන්නෙ නැහැ. මේක ඇත්තටම ආණ්ඩුව පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. මේගොල්ලන්ට කොහොමත් සාධාරණයක් ඉටු කරන්න ඕනෑ. මානුෂීය පදනමකින් ගත්තාම. අපේ රජයේ හා පෞද්ගලික ප‍්‍රධාන ජනමාධ්‍ය ආයතනයකින් විදේශගත වෙලා මියගිය අය ගැන කිසිම සඳහනක් කරලා නැහැ. අපට එන තනි තනි සිද්ධි අපි ගණනය කරනවා හැරුණාම කිසිම නිල වාර්තාවක් නැහැ. ඒ නිසා මට ගැටළුවක් තියෙනවා, රජය මැතිවරණය ඉලක්ක කරගෙන යහපත් සංඛ්‍යාලේඛන ආරක්ෂා කරගැනීම පිණිස වැඩකරනවාද කියලා. මනුෂ්‍යත්වය පැත්තකට දාලා මැතිවරණය වෙනුවෙන් වැඩකරනවාද කියලා මට හිතෙනවා. මිනිස්සුන්ගේ අවශ්‍යතාවය අමතක කරලා, දැන් කොරෝනාවලින් අප දිනලා තියෙන්නේ කියලා කියන්න පුළුවන් විදියට වැඩකරනවාද කියලා මට සැකයක් ඇතිවෙනවා.’

චන්ද්‍රරතන හිමියන් පෙන්වාදෙන ආකාරයට යහපත් සංඛ්‍යාලේඛණ වෙනුවෙන් එරට සිටින උදවියගේ ජීවිත ගැන නොතකා හරින ආණ්ඩුව, අන්තිමේ ඔවුන් මරණයට පත්වූ පසුව සිරුරු ටිකවත් ලංකාවට ගෙන එනු ඇතිදැයි අප කල්පනා කළ යුතුය.