පුබුදු ජාගොඩ – පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයේ ලේකම්
ඔබට දැවැන්ත වේදිකාවක නැගලා, දහස් ගණනක ඔල්වරසන් හඬ ලැබෙන විදියේ කතා පවත්වන දේශපාලන වීරයෙක් වෙන්න ආස හිතිලා නැද්ද?
ඔබ කරපු සම්මුඛ සාකච්ඡාවකදීම දේශපාලනයේ යෙදෙන වෙනත් කෙනෙක් කියා තිබුණා තමන් පුංචි කාලෙ ඉඳන්ම දේශපාලනේට එන හැටි හීන දැක්කා කියලා. ඒත් මගේ කතාව එහෙම එකක් නෙවෙයි. අපි දේශපාලනයට ආවෙ වෙන විදියකට. අසූනවයේ අරගලය සහ මර්දනය අපි දැක්කේ අවුරුදු දාහතර පහුවෙද්දී. වයස නිසා ඒ ගැන අපි උනන්දු වුණා. දැන් ඉන්න ඒ වයසේ කෙනෙකුට වඩා, අපට ඒ කාලයේ දේශපාලනයෙන් ඈත් වෙන්න බැරි වුණා. අපේ යාළුවෝ අරගලයෙන් මැරුණා. අපේ ගමේ අපේ වයස්වල පස්දෙනෙක් මැරුණා. එක පන්තියේ හිටපු අය මැරුණා. ඒ කම්පනය අදටත් අපේ හිත්වල තියෙනවා. ඔය අතරේ සාහිත්‍යයට කලාව රසවින්දා. සෝවියට් සාහිත්‍යයටත් නැඹුරු වුණා. වාමාංශික හෘදය සාක්ෂියක් අපට ලැබුණා. මම ගියේ කටුගස්තොට ශාන්ත අන්තෝනි විද්‍යාලයට. අසූනවයේ අරගල වලින් ආපු කම්පනයයි. මානව හිතවාදී දේශපාලනයයි අපේ ජීවිතවලට බලෙන්ම රිංගුවා.
අපි පහළ පන්තියේ අය. අපේ තාත්තා පෞද්ගලික අංශයේ කම්කරුවෙක්. ඒ නිසා ඒ පීඩනය අපි අත්වින්දා. ඒ අතරේ මැද පන්තියට අයත් වූ අපේ ඥාතීන් හා අපේ ඉස්කෝලෙ මිතුරන්ගේ පවුල්වල අය ගෙවපු ජීවිත වල නිසරුකම, හරසුන්කම, බොල්කම තේරුණා. අනූහතරේදී මම විශ්වවිද්‍යාලයට ආවා. ඒ අවුරුද්දේ යූඇන්පී ආණ්ඩුව අයින්වෙලා චන්ද්‍රිකාගේ ශ්‍රීලනිප ආණ්ඩුව ආවා. ඒ අවුරුද්දේම තමයි ජවිපෙ ප්‍රසිද්ධ දේශපාලනයට ආවේ. මුලින් තිබුණු නුගේගොඩ රැස්වීමට මමත් ගියා.
විශ්වවිද්‍යාලයෙදී තමයි ජවිපෙට සම්බන්ධ වුණේ. ඒ කාලයේ දේශපාලනයයි අධ්‍යාපනයයි එකට කිරීම අසීරු වුණා. ඒ නිසා තමයි විශ්වවිද්‍යාලයෙන් පූර්ණකාලීනව දේශපාලනයට මාරු වුණේ. ඊට පස්සේ වගකීම් ආවා. ඒ නිසා මේක දාලා යන්න බැරි තත්වයක් ආවා. මම ඉංජිනේරු වෘත්තියට යන පාරේ හිටියේ. ගණිතය කරලා විශ්වවිද්‍යාලයට ගියේ ඒ පාර දිගේ. ඒත් දේශපාලනය පැත්තට පාර මාරු වුණා.
අපි ඒ දේශපාලනය එන්ජෝයි කළා. වේදිකාවක ඔල්වරසන් හඬ හරි, දහස් ගණන් එකතුවීම හරි නෙවෙයි අපට ආශ්වාදය ලබාදෙන්නේ. අපට ආශ්වාදය ලැබෙන්නේ වෙන විදියකට. අද දෙදාහෙන් පස්සේ ඉපදුණ අයත් රස්සාවල් අත්හැරලා වාමාංශික දේශපාලනයට එන හැටි දකිනකොට අපට උත්තේජනයක් තියෙනවා. අපි පාරේ ඇවිදගෙන යනකොට මිනිසුන් ඇවිත් තමන්ගේ ප්‍රශ්න කියනකොට උත්තේජනයක් එනවා. මැද පන්තියේ අය ටිකක් හිනාවෙයි, ඒත් අපි කඬේකට ගිහින් තේ එකක් බොනකොට කඩේ මුදලාලි ඔයාගෙන් සල්ලි ගන්න බැහැ කියලා කියද්දී, ත්‍රීවීල් එකක ගමනක් ගියාම හයර් එක එපා කියලා කියද්දී, බස් එකේදී ටිකට් එකට සල්ලි එපා කියද්දී ඒකෙනුත් අපට තෘප්තියක් ලැබෙනවා. මම දැන් කීව කතාව වගේම කතාවක් සුනිල් හඳුන්නෙත්ති සහෝදරයා කීවාම ඒකට සමහරු හිනාවුණ බව මම දැක්කා. ඒත් අපි ඒ වගේ පුංචි දේවල් වලින් සතුටක් ලබනවා.
වාමාංශික දේශපාලනයේ ඉන්න අය හිටපු ගමන් සියල්ල අත්හැරලා මධ්‍යම පාන්තික ජීවිතේකට මාරු වෙනවා. ඔබ මාරු වෙන්නේ කවදාද?
දැන් ආර්ථික ලාභය මුල් කරගත්ත ජීවන දැක්මක් සමාජයේ තියෙනවා. දේශපාලනය කරන කෙනෙකුට වුණත් හරි පදනමක් මත හිටියෙ නැත්තං අතෘප්තියක් ඇතිවෙන්න පුළුවන්. ඒත් අපි නියෝජනය කරන්නේ අවුරුදු දහස් ගාණක් තිස්සේ මානව සමාජය නිෂ්පාදනය කරපු උසස් සාරයක්. එතැන ඉඳන් බලනකොට සමකාලීන සමාජය කියන්නේ ම්ලේච්ඡත්වයක් වගේ. අපි ඉන්නෙ සංස්කෘතික කඳු මුදුනක නම්, ආයෙ පහළට බහින්න හිතෙන්නෙ නෑ. රස්සාවක් කරලා, ටීවී එකේ තියෙන කුණුගොඩක් බලලා, ගෙදර මිනිස්සු එක්ක රණ්ඩුවෙලා, පරිසරයත් විනාශ කරලා, අනෙක් මිනිස්සුත් විනාශ කරලා, තමාගේම ශරීර සෞඛ්‍යයත් විනාශ කරලා සල්ලි ගොඩගැසීමේ ජීවිතය අපට පේන්නේ තිරිසන් ජීවිතයක් වගේ. අපේ තාත්තා නිතර හරි අභිමානයකින් කියනවා එයා පුංචි දෙයක්වත් හොරකම් කරලා නෑ, මගේ මහන්සියෙන් හම්බ කළා කියලා. මම හිතන්නේ අපටත් මේ ජීවිතය අභිමානයක්.
ඔබ කලින් ජීවිතය එන්ජෝයි කරනවා කිව්වා. මොනවද ඇත්තටම එන්ජෝයි කරන්නේ…
මට ඉස්කෝලෙ කාලෙ මුණ ගැහුණු හැම ගුරුවරයෙක්ම මතකයේ රැඳිලා තියෙන්නේ ජීවිතය අවබෝධ කරගැනීම අතින් පරමාදර්ශී චරිත විදියට. මට පාසලේදීත්, විශ්වවිද්‍යාලයේදීත් මුණැහුණු ඇතැම් මිතුරන්ගේ ජීවිත වලින් මම ඉගෙනගත්ත දේවල් තියෙනවා. ඒ අයගේ ජීවිතයේ සදාචාරය, ආචාරධර්ම, වටිනාකම් පද්ධති ගොඩනැගුණේ වෙනස් විදියට. මගේ ගම හරි පරණ ගමක්. ඒ ගමේ මිනිස්සු අගය කරපු වටිනාකම් අද සමහරුන්ට අනුව පරණයි. අපි පොඩි කාලෙ විවෘත ආර්ථිකය එක්ක හැදුණු ධනය මුල් කරගත්ත ජීවන රටාව එයාලාට දැනුණෙ කම්පනයක් විදියට. අළුත් ලෝකෙට පුරුදු වෙන්න එයාලාට බැරිවුණා. එයාලාට මේ සමාජයේ මොකක්හරි සෙල්ලමක් පෙන්නලා සල්ලි හොයන්න, ඊනියා සාර්ථකත්වය ලබන්න බැරිවුණ හින්දා එයාලාව අසාර්ථක අය කියලයි නම් කරන්නේ. එවැනි අය තමයි අපව ශික්ෂණය කළේ.
අපේ පවුල්වල අය යූඇන්පීකාරයෝ. මම දන්න තරමින් අපේ පවුලක වාමාංශිකයෙක් ඉඳලාම නෑ. මම වාමාංශික දේශපාලනය කරන එක නින්දාවක් කියලයි අපේ ආච්චිඅම්මා සැලකුවේ. යූඇන්පීකාරයෝ කිව්වට එයාලාගේ ජීවන ශෛලිය ධනවාදී පරමාදර්ශයන්ට විරුද්ධ වුණා. අද මම සල්ලි ගොඩගහලා නැතිවුණාට, මම ජීවිතේ එන්ජෝයි කරන්නේ එයාලා විශ්වාස කරපු ජීවිතයෙන් මාත් ඉගෙනගත්ත හින්දා.
ඔබ දේශපාලනයට ආපු කාලයේ හැටියට ‘මරණය’ කියන එකත් දේශපාලනයට ගෑවිලා තිබුණා. මරණය ගැන දැනුණු හැඟීම මොකක්ද?
කොවිඞ්-19 වසංගතය නිසා ඉතාලියේ විශාල වශයෙන් මිනිස්සු මැරෙද්දී සෞඛ්‍ය මෙහෙයුම්වලට කියුබාවෙන් වෛද්‍යවරුන් පිරිසක් ගියා. ඔවුන්ව මාධ්‍ය වලින් සම්මුඛ සාකච්ඡාවට ලක් කළා. ඒ වෙලාවේ ඔවුන් කීවා ‘අපි මැරෙන්න බයයි. ජීවිතේට ආදරෙයි. අපි වීරයෝ නෙවෙයි, අපි විප්ලවවාදියෝ’ කියලා. විප්ලවවාදියෝ නිසා ඔවුන් ඒ අවදානම ගන්න බව කීවා. බොරු කියන්න ඕනෑ නැහැ. මාත් මැරෙන්න බයයි. හරියට කිව්වොත් මෙහෙමයි. අපි ජීවිතේ එන්ජෝයි කරනවා. ඒ නිසා අපි මැරෙන්න බයයි. අනෙක් අයටත් වඩා අපි ජීවිතේට ආදරෙයි. ඒත් ඒ බයට යටවෙලා ජීවිතේ නැති කරගන්නෙත් නෑ.
ඒ කිව්වෙ?
ජීවත්වෙනවා කියලා කියන්නේ හදවත ගැහෙන එකයි හුස්ම ගන්න එකයි විතරක් නෙවෙයි. අපි විශ්වාස කරන හර පද්ධති අතෑරියොත් ජීවිතෙන් තේරුමක් නෑ. මම දන්න කවියෙක් ඉන්නවා. එයාට අංශභාග රෝගය හැදුණා. එයා අමාරුවෙන් ඉන්නකොටත් ළමයින්ට උගන්වන්න ගියා. කවි ලිව්වා. වෙහෙස වුණා. අපි එයාව බලන්න ගෙදර ගිය වෙලාවක එයාගේ බිරිඳ, මෙහෙම ගියොත් එයාට අමාරු වේවි, මහන්සි නොවී අවුරුද්දක්වත් ගෙදර ඉන්න කියලා ඔයාලවත් කියන්නකො කියලා අපෙන් ඉල්ලුවා. අපි කවියාට ඒක කිව්වා. එයා අපෙන් ඇහුවා මගේ ජීවිතය කියලා කියන්නෙ මොකක්ද කියලා. මගේ ජීවිතය කියන්නෙ මම ලියපු කවි සහ මම හදපු ශිෂ්‍යයෝ. කෙටියෙන් කීවොත් මම කරපු වැඩ. වෛද්‍යවරුන් ඔහුට කියන්නේ ජීවිතය අත්හැරලා ශරීරය ජීවත් කරවන්න කියලා. ඔහුට ඒකට කැමති නෑ.
ජවිපෙන් එළියට ආපු හැටි මතක් කළොත්..
මම ජවිපෙ ඇතුළේ ක්‍රියාකාරීව අවුරුදු 17ක් පමණ වැඩකළා. පූර්ණකාලීනයෙක් විදියට අවුරුදු 15ක් වැඩකළා. මට තේරෙන විදියට මම කලින් කීව ජීවන පදනම සහ ජවිපෙ ගිය දේශපාලන මාවත අතර ගැටුමක් තිබුණා. හැමදාම තිබුණ ඒ ගැටුම 2004 ශ්‍රීලනිපයත් එක්ක සන්ධානයක් ගොඩනඟපු වෙලාවේ උත්සන්න වුණා. 2005 දී මහින්ද රාජපක්ෂට උදව් කිරීම, 2010 දී සරත් ෆොන්සේකාට උදව් කිරීම, 2010 දීම එජාපයත් එක්ක මහමැතිවරණයට ඉදිරිපත් වීම සඳහා පක්ෂය අභ්‍යන්තරයට යෝජනාවක් ඉදිරිපත් වීම වගේ සිදුවීම් නිසා ඒ ගැටුම වර්ධනය වුණා. අසූනවයේදී අපි අත්විඳපු කම්පනය අදටත් තියෙනවා. මගේ ගෙදරට මීටර් දහයක් එහායින් තිබුණු අල්ලපු ගෙදර හිටපු, එකට සෙල්ලම් කරපු යාළුවාව පවා මැරුවා. ඒ කම්පනයත්, ලෝකයේ කොමියුනිස්ට් ව්‍යාපාරයෙන් ලැබුණු උරුමයත්, සමකාලීන ගැටළුත් ජවිපෙ අමතක කරලා තිබුණා.
පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය හදපු වෙලාවේ අපි මුලින් පවත්වපු රැස්වීමේදී අපි කීවා, අපි සමාජවාදය තෝරාගත්තේ සෝවියට් දේශය අභ්‍යවකාශයට රොකට් යවපු නිසා නෙවෙයි කියලා. අපි උත්තේජනය වුණේ ලංකාවේ ඇඟලුම් කම්හලක සොච්චම් පඩියකට රෙදි මහන, කුකුළ් කොටුවක් වගේ කාමර කෑල්ලක හිරවෙලා ඉන්න, පොල්කුඩු වගේ කෑම කන, ඇඳුම් කෑලි ඇඳගත් කාන්තාවක් වික්ටෝරියා සීක්‍රට් වගේ සුඛෝපභෝගී ඇඳුම් මහන හින්දා.
2020 මැයි 18 වැනිදා බොහෝ අය යුධ ජයග්‍රහණයක් සැමරුවා. අවුරුදු 11ට කලින් 2009 මැයි මාසයෙ 18 වැනිදා අපි හිටියේ වරදකාරී හෘදය සාක්ෂියක. මුහුණුපොතේ මම දැක්කා මහින්ද නෙවෙයි අපි තමයි යුද්ධය කළේ කියලා ජවිපෙ සහෝදරයන් පෝස්ට් ෂෙයා කරන බව. අදට පවා ඔවුන් ඒක ඉතා ධනාත්මකව දකිනවා. ඒත් අපට තිබුණේ ඒක ගැන බරපතල වරදකාරී හැඟීමක්. ජවිපෙ දකුණේ ජාතිවාදය වපුරපු හැටි, බර අවි වලින් ගහන්න කියලා මාධ්‍ය සාකච්ඡා පවත්වපු හැටි අපේ මතකයේ තියෙනවා.
මම මේ ටික කිව්වෙ ජවිපෙට මඩගහන්න නෙවෙයි. ඔය කීවෙ මගෙ පෞද්ගලික අදහස. මගේ අදහසට අනුව පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයේ හිටපු අවුරුදු අටේ තමයි අපි ඇත්තටම වාමාංශික දේශපාලනය කළේ. කලින් අවුරුදු 15 පුරා වාමාංශික දේශපාලනය නෙවෙයි කළේ. ඒත් ඒ කාලය ගැන විමල් වීරවංශ වගේ අඬන්න අපි ලෑස්ති නෑ. ඒ අවුරුදු 15 නොතිබුණා නම්, මේ අවුරුදු 8 ඇතිවෙන්නේ නැහැ.
ජවිපෙන් අයින්වුණ දවස මතකද?
මධ්‍යම කාරක සභාවේ අපේ වෙන්වීම සටහන් වුණ දවසේ ලොකු පීඩනයක් ආවා. මමයි චමීර සහෝදරයායි එළියට බැස්සා. එතකොට අපේ මිතුරියක් මහරගම හිටියා. අපි ඇයට කෝල් එකක් දීලා කිව්වා මොනවාහරි උයලා තියන්න, අපට හොඳට කන්න ඕනෑ කියලා. චමීරයි මායි ඒ ගෙදරට ගිහින් හොඳට කෑවා. පරණ දේවල් මතක් කරමින් මිතුරියගේ දරුවන් හුරතල් කරමින් හිටියා. සිංදු අහලා සිංදු ගැන කතාබහ කළා. අපට තිබුණා සිංදු ගැන කතාකරලා, වාද විවාද කරලා ඒ අදහස් වලින් ගහමරාගන්න පුරුද්දක්. එදා අපි කළේ කුමන්ත්‍රණයක් නෙවෙයි. අපට ප්‍රශ්නයක් තිබුණා. ඒ නිසා අපි ඉවත්වුණා, අපි හෙමීට අළුත් පාරක් හදාගන්න උත්සාහ කළා. එච්චරයි. කොහොමත් පක්ෂයෙන් අයින්වීම ගැන කම්පනයක් තිබුණා. ඒත් මම එදා රෑ ගෙදර ආවාට පස්සේ, විනාඩි පහක් යනකොට මගේ බිරිඳ ඇහුවා මොකක්හරි ප්‍රශ්නයක් තියෙනවාද කියලා.
එතකොට බිරිඳ දන්නේත් නැද්ද?
නෑ, පක්ෂය ඇතුළේ මිසක් වෙන කාටවත් කියලා තිබුණේ නෑ. උදාහරණයක් විදියට ‘ජවිපෙ දෙකඩ වේ’ කියලා ලංකාදීපයේ ප්‍රවෘත්තියක් ගියා. ඒක යනතොට මම ජවිපෙ අධ්‍යාපන කඳවුරකට මාක්ස්වාදී දර්ශනය පාඩමක් උගන්වනවා. එතකොටත් බෙදීම සිද්ධවෙලා. ඒත් කලින් යොදාගත්ත වැඩවලට ගියා. කෑම කන්න අපි වැඬේ නැවැත්තුවාට පස්සෙ එතන උයන්න හිටපු සහෝදරවරු හන්දියෙන් පත්තරයක් ගෙනල්ලා තිබුණා. එතැන හිටපු අය ‘ජවිපෙ දෙකඩ වේ’ කියන ප්‍රවෘත්තිය ගැන ඇහුවා. මම කිව්වා දන්නෙ නැහැ කියලා.
ඊට පස්සේ..
අපට සල්ලි තිබුණෙ නෑ. ඒත් ජවිපෙ තිබුණු පක්ෂ අභ්‍යන්තර යාන්ත්‍රණය අපි එක්ක ආවා. බාහිර සමාජයේ ඡන්දදායකයන් තමයි ආවෙ නැත්තෙ. තවත් කාරණයක් තිබුණා. ජවිපෙ මුදල් උපයන වැඩපිළිවෙල හැදිලා තිබුණේ මහා ධන කුවේරයන්ගෙන්, ව්‍යාපාරිකයන්ගෙන් ලැබුණු දේපළ හා මුදල් වලින්. ඒ දේපළ අපිත් එක්ක ආවේ නැහැ. අපට මූල්‍යමය අභියෝගයක් ඇතිවුණා. ඒ වෙලාවෙ අපි බේරුණේ පිටරටවල හිටපු ලාංකිකයන්ගේ කමිටු වලින්. විදේශ රටවල ඉඳන් දුක්විඳලා සල්ලි උපයපු අය, තමන්ගේ වැටුප් වලින් කොටසක් පරිත්‍යාග කළා. ලංකාවේ හිටපු සමහර අය නිවාස ණය අරගෙන අපට සල්ලි දුන්නා.
ඒ වෙලාවේ ඉංග්‍රීසී පුවත්පත් වල ලීවේ සන්නද්ධ අරගලයක් හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලනයක් ගැන ජවිපෙ ඇතුළේ හැදුණ මතභේදයකින් සන්නද්ධ අරගලයක් වෙනුවෙන් හිටපු අය අයින් වුණා කියලා. ඒ නිසා ආණ්ඩුවේ මිලිටරි අංශවලින් සහ බුද්ධි අංශ වලින් අපට මර්දනයක් එල්ලවුණා. ලලිත් කුමාර් වීරරාජ් සහ කූගන් මුරුගානන්දන් කියන සහෝදරවරුන්ව අතුරුදන් කළෙත් එහි දිගුවක් විදියට. ඔය කාලේ මම කුලී ගෙදරක හිටියේ. අවුරුද්දක් ඇතුළේ පස් වතාවක් ගෙවල් මාරු කරන්න වුණා. මොකද නාඳුනන අය ඇවිත් ගෙවල් හිමිකරුවන්ට තර්ජනය කරලා තිබුණා.
ඔබේ බිරිඳ ගැන ඔබට තියෙන හැඟීම මොකක්ද?
මට ගෞරවයක් වගේ හැඟීමක් තියෙන්නෙ. ඒ හැඟීම වචනෙකින් විස්තර කරන්න තේරෙන්නෙ නෑ. අපි වගේ මිනිස්සු එක්ක ජීවත්වීම ලේසි වැඩක් නෙවෙයි. ගෘහ ජීවිතයේ දේවල්වලට කිසිම උදව්වක් ලැබෙන්නෙ නැහැ අපෙන්. මම රස්සාවක් කරන්නෙත් නෑ, සල්ලි හොයන්නෙත් නෑ. තනියෙන් තමයි ඇයට ඔක්කෝම කරන්න වෙන්නෙ. මැසිවිල්ලක් නැතිව ඒ ඔක්කොම බර කරගහන එක ලොකු දෙයක්. ඇත්තටම ඒක සාකච්ඡා නොවන විෂයක්. මගේ බිරිඳ, නංගි, දෙමාපියන් ගොඩක් හිස්තැන් පුරවනවා. ඒවා නැත්නම් මම කවුද කියලා හිතාගන්නත් බෑ. බාහිර සමාජයට අපව පෙනුණාට, ඔවුන්ව පෙනෙන්නේ නැහැනේ.
ඇයට ජීවිතය ගැන උසස් දැක්මක් තියෙනවා. ඇය කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ, මම මොරටුව විශ්වවිද්‍යාලයේ. අපි මුණගැහුණේ දේශපාලන වැඩකදී. ඇය කවි ලිව්වා. සාහිත්‍ය හා කලාව ගැන අපි හුවමාරු කරගත්ත ලෝකයක් තියෙනවා. දැන් ටෙලිවිෂන් එකේ චැනල් මාරු කරද්දී පවා අපි දෙන්නගෙ සමානකමක් තියෙනවා. අපි දෙන්නම කැමති ටෙලිනාට්‍ය සහ අකැමති ටෙලිනාට්‍ය වල එකඟතාවයක් තියෙනවා. සමහර ටෙලිනාට්‍යයක් මට බලන්න බැරිවුණොත් ඒක හොඳයි කියලා ඇය තමයි කියන්නෙ.
එයා කිව්වම මම යූටියුබ් එකේ බලනවා. කවි පොත් ගැන නම් එයා කියන දේ මම ඉහළින්ම විශ්වාස කරනවා. එයා කවි පොතක් හොඳයි කිව්වොත් මටත් ඒක හොඳයි. දැන් කවි ලියන මිතුරන්ට කේන්ති යන්න පුළුවන්. ඒත් ඒක අපි දෙන්නගෙ බැඳීම නිසා ඇතිවෙන දෙයක් වෙන්න ඇති. අපි රසවතුන් මිසක් විචාරකයන් නෙවෙයිනේ.
අපි දෙන්නා ලැබෙන විදියෙන් ජීවත්වෙන්න පුලුවන් විදියට ජීවන රටාවක් හදාගෙන තියෙනවා. අපි බඳිනකොට උපාධිධාරීන්ට දොළොස්දාස් පන්සීයක වැටුපක් ලැබුනා. අපි ඒකට ජීවිතේ හදාගත්තා. මට තියෙන පහසුව තමයි කොලිටි ඔෆ් ලයිෆ් හෙවත් ජීවන ප්‍රමිතිය ගැන ධනේෂ්වර නිර්ණායක මගේ පවුලේ අය විශ්වාස නොකිරීම. ලොකු ගෙවල් හදනවා, ගෘහභාණ්ඩ හදනවා, කාර් ගන්නවා වගේ ඉලක්ක අපට නෑ. එයාලාගේ ජීවන ප්‍රමිතිය දකින්නේ කලා රසවින්දනය, මනුෂ්‍ය සම්බන්ධතා වගේ දේවල් මතයි.
පුබුදු චිත්‍රපටි හෙම බලනවාද?
බලනවා, එක් පැත්තකින් මට පොත් කියවීම ඇබ්බැහියක්. ගෙදර පොඩි පෞද්ගලික පුස්තකාලයක් තියෙනවා. මම පොත් කියවනවාට කැමති අය ඉන්නවා. උදාහරණයක් විදියට මම බීඑම්අයිසීඑච් එකේ පොත් ප්‍රදර්ශනයට යනකොට මගේ බිරිඳ සල්ලි කොහෙන් හරි හොයාගෙන එනවා. මට කැමති පොතක් ගන්න කියලා තියෙන්නෙ. මම නිකමට හරි විශ්වවිද්‍යාල මිතුරෙකුට කතාකරලා පොතක් ගන්න ඕනෑ කිව්වොත් කිසිම පැකිලීමකින් තොරව උදව් කරනවා. උඹ කියවපං මචං, අපි කයවන්නෙත් නැහැනෙ කියලා කියනවා.
චිත්‍රපටි සහ නාට්‍යයත් අහුවෙන හැම එකක්ම වගේ බලන්න උත්සාහ කරනවා. ඔබටත් මාව ඒ වගේ තැන්වලදී මුණගැහෙනවානේ. මගේ ජීවිතේ සෑහෙන කොටසක් කලාකෘති හරහා ඔපමට්ටම් වුණා. දැනටත් හොඳ නිර්මාණයක් අත්පත් කරගන්න තද ලෝබකමක් වගේ තියෙනවා. ඔස්කාර් සම්මාන උළලේ මොකක්හරි චිත්‍රපටියක් හොඳයි කියලා දැනගත්තොත් හොයනවා. උදාහරණයක් විදියට ජෝකර් සහ පැරසයිට් චිත්‍රපටිවලට සම්මාන ලැබුණාම පිටකොටුවෙ මල්වත්තේ හරි කොහේහරි ඇවිදලා ඒක හොයාගන්නවා. මල්වත්ත පාරට ගියාම ලෝකෙ හොඳම කලාකෘති හොයාගන්න පුලුවන්. ලොක්ඩවුන් නිසා පහුගිය මාස දෙක ගතවුණේ කියවීම, චිත්‍රපටි බැලීම අතින් ඒලෙවල් ඉවරවෙලා ගෙදර හිටපු කාලය වගෙයි.
