හිටපු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී වාසුදේව නානායක්කාර
මේ වන විට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව හා පාර්ලිමේන්තුව කැඳවීම පිළිබඳව ඇතිව තිබෙන සංවාදයේදී ඔබේ ස්ථාවරය මොකක්ද?
අධිකරණයේ තියෙන විවාදයයි, ඒ අතරම සමාජයේ තියෙන සංවාදයයි එකට ගත්තාම පේන්න තියෙන්නේ දෙපාර්ශ්වයක් අතර තිබෙන්නා වූ දේශපාලන තරගයේ පිළිබිඹුව. එක පැත්තක විපක්ෂය හා එයට හිතවාදී කණ්ඩායම් ඉන්නවා. අනෙක් පැත්තෙන් ආණ්ඩුව හා එහි හිතවතුන් ඉන්නවා. දෙපාර්ශ්වයම තමන්ට වාසිදායක තත්වය වෙනුවෙන් කතා කරමින් ඉන්නවා. ඒක තමයි පේන්න තියෙන කාරණය. අපට බලන්න තියෙන්නේ මේ දෙකෙන් පොදු ජනතාවගේ වුවමනාවට වඩා ගැළපෙන්නේ මොකක්ද කියන එක. මම හිතන්නේ පොදු ජනතාවට වඩා ගැළපෙන්නේ මේ අසාමාන්‍ය කොරෝනා තත්වය යටතේ හැකිතාක් ඉක්මනින් මැතිවරණයක් පැවැත්වීමට ගන්නා උත්සාහය.
ඔබ කලින් කී පරිදි ආණ්ඩු හිතවාදීන් හා විපක්ෂ හිතවාදීන් විවිධ අදහස් පළ කරනවා නම්, ඔබත් එක පැත්තක ඉන්නවා නේද?
ආණ්ඩු පක්ෂයේ වුවමනාව සමඟ මගේ හිත ගැළපීම මට වළක්වන්න බැහැ. එහෙත් එයින් බැහැරව අපි බැලුවත් ජනතාවට මොකක්ද හොඳ? ඉක්මනින් ඡන්දයක් පැවැත්වීම තමයි හොඳම දේ. ඒත් ඉක්මනින් පැවැත්වීම කියන කාරණය කොරෝනා වසංගත තත්වයට යටත් වෙනවා. ඒ නිසා තමයි මැතිවරණ කොමිසමට අධිකරණය කීවේ මැතිවරණ කොමිසම වසංගත මර්දන කටයුතු කරගෙන යන්න කියලා. නඩුවක් විභාග කරන නිසා මැතිවරණ කටයුතු නවත්වන්න කියලා අධිකරණය කොයි වෙලාවකවත් කියලා නැහැ. ඉතින්, මැතිවරණ කොමිසම අනවශ්‍ය ලෙස උසාවියේ කටයුතු සිදුවෙන ආකාරය සලකා බලමින් මැතිවරණය කල් දැමිය යුතු නැහැ. උසාවිය දෙස බලා ඉන්නේ නැතිව මැතිවරණයට සැලසුම් කිරීම මැතිවරණ කොමිසම කරන්න ඕනෑ. කොරෝනා තත්වය යටතේ ඡන්දය තියන්න පුළුවන් දවස කවදාද කියා බලන්න ඕනෑ.
එහෙත් කළ හැකි එකම දේ මැතිවරණය පැවැත්වීමද?
ඊට විකල්පව කරන්න පුළුවන් දේ තමයි පාර්ලිමේන්තුව කැඳවලා, සැප්තැම්බර් දක්වා යන්න ඉඩහැරීම. සැප්තැම්බර් මාසයේදී ඉබේම පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවීමෙන් පසුව දෙසැම්බර් වගේ මැතිවරණය පැවැත්වීම තමයි විපක්ෂය යෝජනා කරන්නේ. ජනතා පරමාධිපත්‍යය, සර්වජන ඡන්ද බලය මිනිස්සුන්ට ඉක්මනට පාවිච්චි කරන්න ඕනෑද, නැද්ද? මේ පාර්ලිමේන්තු බහුතරය දැන් සැබෑ මහජන මතයේ නිරූපණයක්ද? ඒක තේරුම් ගන්න ඕනෑ පළාත් පාලන ඡන්දයේ ප්‍රතිඵලයත්, ජනාධිපතිවරණයේ ප්‍රතිඵලයත් අනුව.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කිරීමේ වැදගත්කමක් තියෙන බව කල්පනා කරන්නේ නැද්ද?
ජර්මනියේ ලසාලේ කියලා දාර්ශනිකයෙක් හිටියා. ඔහු කිව්ව දෙයක් තියෙනවා. හිතන්න, අපට තියෙන්නේ ලිඛිත ව්‍යවස්ථාවක්. ආපදාවකදී ඒ ව්‍යවස්ථාවේ සියලු ලිඛිත පිටපත් විනාශ වුණොත් අපට ව්‍යවස්ථාවක් නැතිවෙනවා?. එතකොට මොකද කරන්නේ? මූලික දේ වුණේ ජනතාවගේ සර්වජන ඡන්ද බලය, ජනතා පරමාධිපත්‍යය, පාර්ලිමේන්තුව, විධායකය හා අධිකරණය නම් ඔය කාරණාවට ගැළපෙන ආකාරයට අපි ව්‍යවස්ථාව කියවාගන්න ඕනෑ. ව්‍යවස්ථාව කියලා පූජනීය වූ යම්කිසි ආකාරයකට අනම්‍ය වූ වගන්ති මාලාවක් තුළ රටක් සිර කිරීම නෙවෙයි වැදගත් වෙන්නේ. ඒ නිසා තමයි ව්‍යවස්ථාවට අමතරව අධිකරණ තීන්දු මගින් ප්‍රායෝගික අවස්ථාවලට ගැළපෙන විදියට බොහෝ දේවල් එකතු කරලා තියෙන්නේ.
ඔබ 2018 ඔක්තෝබරයේදී පවා කීවේ, මෙය ව්‍යවස්ථා ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි දේශපාලන බල ගැටුමක් කියලා..
අපි දේශපාලන ඇසකින් බැලිය යුතුයි. මේක දේශපාලන ප්‍රශ්නයක්. දේශපාලනය කියන්නේ ජනතාවගේ පොදු වුවමනාව. එතකොට වගන්තිවල හිරවෙන්නේ නැතිව ජනතාවගේ පොදු වුවමනාවේ ඇසින් බැලිය යුතුයි.
කොවිඩ්-19 වසංගතය නිසා, ආණ්ඩුව කලින් ඉදිරිපත් කළ ප්‍රතිපත්තිමය යෝජනා හා සැලසුම්වල වෙනසක් වෙනවාද?
අනිවාර්යයෙන්ම යම් වෙනසකට භාජනය විය යුතුමයි. මොකද ඒ ප්‍රතිපත්ති හා යෝජනා කියන්නේ පවතින තත්වයේ ප්‍රතිඵලයක්. එක් පැත්තකින් විදේශ විනිමය ආදායම් හිඳිලා ගිහින්. අනෙක් පැත්තෙන් රජයේ ආදායම් පැත්ත විශාල වශයෙන් වැටීමක තිබෙන්නේ. මෙවැනි තත්වයක් තුළ අපට ජන ජීවිතය රැකගැනීම තමයි මූලික දේ. ජන ජීවිතය රැකගනිමින් ඒ සඳහාම රටේ ආර්ථික සංවර්ධනයකට මාවතක් හොයාගන්න ඕනෑ. ඒකෙදී මම නම් කෙළින්ම දකින්නේ අපේ රටේ වුවමනා කරන දේ කාර්මික වශයෙන් හා කෘෂිකාර්මික වශයෙන් නිපදවන්න ඕනෑ. එයට හැකි තරම් අනුබල දෙන්න ඕනෑ. ඒ ක්‍රියාදාමයේදී පාරිභෝගිකයා හා නිෂ්පාදකයා අතර සම්බන්ධය සාධාරණ සබඳතා දාමයක් බවට පත්කරන්න ඕනෑ. ගොවියාට හා පාරිභෝගිකයාට සාධාරණයක් වෙන්න ඕනෑ. ඒ සඳහා රාජ්‍ය මැදිහත්වීම සිදුකරන්න ඕනෑ. යුද්ධයක් වෙලාවක වගේ ආහාර නිෂ්පාදනය, සපයාගැනීම හා බෙදාහැරීම කියන කාරණා ගැන රජය පූර්ණ ලෙස වගකිව යුතුයි. නිදහසට කරුණු කියන්න රජයට කිසිම අයිතියක් නැහැ. අර හේතුව නිසා මෙහෙම වුණා, ඒ හේතුව නිසා එහෙම වුණා කියලා කීවාට රජයට කිසිම ලෙසකින් සමාව ලැබෙන්නේ නැහැ. මේකෙදී තමන්ගේ අත් පිසදාගන්න බෑ.
නිෂ්පාදකයාගේ සිට පාරිභෝගිකයා දක්වා භාණ්ඩ යැවීමත්, නිෂ්පාදකයා හා පාරිභෝගිකයාට සාධාරණයක් වෙන ක්‍රියාදාමයට අදාළව රජය වගකියන්න ඕනෑ. එහෙත් ඒ නිෂ්පාදනය අභ්‍යන්තර වශයෙන් කරන්න බැහැ. පිටරටින් ගෙන්වන්න වෙනවා. අපට බෙහෙත් වුවමනා කරනවා. යෙදවුම් ගෙන්වන්න ඕනෑ. ඒ කියන්නේ කර්මාන්ත ආදිය පවත්වාගෙන යෑමට අවශ්‍ය උපකරණ ආදිය. ඒ වගේම ඉන්ධන හා ගෑස් වගේ දේවල් අවශ්‍යයි. මේවා ගෙන්වීමට වුවමනා විදේශ මුදල් හොයාගන්නම ඕනෑ. මේ වෙලාවේ තෙල් මිල අඩුවීම අපට අවස්ථාවක්. අනෙක් පැත්තෙන් තේවල මිල නැගීම අපට වාසියක්. ඒ වාසනාවන්ත තත්වයන් විදේශ විනිමය සංරක්ෂණය සඳහා පාවිච්චි කරන්න ඕනෑ.
රබර් පිළිබඳව ආණ්ඩුව ගත්ත තීරණය හොඳයි. මේ රටේ රබර් පදනම් කරගත්ත නිෂ්පාදකයන් ඉන්නවා. ඒ නිෂ්පාදකයන්ට කියලා තියෙනවා, ඔබට පිටරටින් ගෙන්වන්න පුළුවන් අමු රබර් හෝ පදම් කරපු රබර් සීයට 50ක් විතරයි කියලා. ඉතිරි සීයට 50 ඔවුන් ලංකාවෙන් ගත යුතුමයි. එය ගැනීමේදී ලෝක මිල තත්වයට වඩා සීයට 25ක් දේශීයව ඔබ මිලදී ගත යුතුමයි. එමගින් ප්‍රධාන නිෂ්පාදනකරුවන්ට දේශීය රබර් මිලදී ගන්න බල කරනවා. ඒ මගින් තේ නිෂ්පාදකයන්ට වගේම රබර් නිෂ්පාදකයන්ටත් මිලක් ලැබෙනවා. මෙවැනි ක්‍රියාවලින් යට තලයේ මිනිසුන්ගේ ජීවිතයට හොඳ තත්වයක් ලබාදෙන්න පුළුවන්. මේක තමයි මා හිතන විදියට දැන් රජය හිතන මානය.
මීට පෙර ලංකා ඉතිහාසයේ නිෂ්පාදන බෙදාහැරීම් ක්‍රියාවලියට රජය පුළුල් ලෙස මැදිහත් වූ 1970 ආණ්ඩුව සමයේ සාමාන්‍ය ජනතාව අතට පත්වූ භාණ්ඩවල ප්‍රමිතිය හා ප්‍රමාණය පිළිබඳ ප්‍රශ්න ආවා නේද?
ඒ කාලයේදී අපේ විදේශ විනිමය හිඳිලා ගියානේ. විදේශ ආදායම කැපුවානේ. ඒ වෙලාවේ ඇතිවූ හදිසි තත්වය නිසා අපේ ආනයනය කිරීම් කරන්න බැරිවුණා. ඒ නිසා හිඟයක් ඇතිවුණා. ඒ හිඟය කළමනාකරණය කරගන්න රජය මැදිහත් වීම නිසා තමයි එදා ප්‍රශ්නය ආවේ. ඒත් මෙදා රජය වගකියනවා මිසක් රජයේ මැදිහත්වීමක් නෑ.
ඒ කියන්නේ මිනිසුන් සාගින්නේ හිටියොත් ආණ්ඩුව වගකියන්න ඕනෑ බවද?
ඒක හරි. මිනිස්සුන්ට කන්න නැතිවුණොත් රජය වගකියන්න ඕනෑ. මෝල්කාරයන්ගේ ප්‍රශ්න කියන්න බෑ. විදේශ විනිමය නැති බව කියන්න බෑ. ඒ ගැන රජය වගකිව යුතුයි. මැදිහත් වෙන ප්‍රමාණය පිළිබඳව රජය නමන්‍යශීලීව කටයුතු කළ යුතුයි. එහෙත් වෙළඳපොළවාදයට සමාජය යට නොවිය යුතුයි. සමාජ වුවමනාවට වෙළඳපොළ යටවිය යුතුයි.
ලොව තිබෙන සම්පත් පරිභෝජනයට නැඹුරු වූ ආර්ථික රටාව වසංගතය නිසා වෙනස් වේවි. මෙය ලංකාවට බලපාන ආකාරය ගැන අදහස මොකක්ද?
ලෝකයේ දළ දේශීය නිෂ්පාදතිතය සීයට 4කින් පහළට බහිනවා. එතකොට පරිභෝජනය ගැන අලුත් රටාවන් මතු වෙනවාමයි. අපේ මහ බැංකුව තක්සේරු කරලා තියෙන විදියට අපි පහළ වැටෙන්නේ නැහැ. අපේ දළ දේශීය නිෂ්පාදිතය 1.5කින්වත් වැඩි වෙනවා. ඒක තමයි ලංකාව කොරෝනා තත්වය පාලනය කරගත් ආකාරයත්, ඒ පසුබිමේ ඉඳගෙන ආර්ථිකය කළමනාකරණය කරගැනීමත් නිසා ඇති විය යුතු ප්‍රතිඵලය.
හිටපු රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව ණය අරගෙන දැවැන්ත ඉදිකිරීම් සංස්කෘතියක් ක්‍රියාත්මක කළා, ඒ සංස්කෘතිය ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවටත් ක්‍රියාත්මක කරන්න හැකිවේවිද?
අධිවේගී මාර්ග ඉදිකිරීම නිසා අපේ රටේ ආර්ථිකයට විශාල ශක්තියත් ලැබුණු බව කවුරුත් පිළිගන්නවා. ආයෝජනයක් කැඳවාගැනීමටත් ඒක ලොකු උදව්වක් වුණා. මධ්‍යම අධිවේගී මාර්ගය, උතුරු අධිවේගී මාර්ගය හා සබරගමු අධිවේගී මාර්ගය නිර්මාණය කළ යුතුයි. එයින් තමයි ලංකාවේ ආර්ථිකයේ නව නැගීමක් ඇති කරගන්න පුළුවන්. භූමිය, කැලය හා දේපල විනාශ කරන අධිවේගී මාර්ග නිර්මාණය කරන්න හොඳ නෑ. නව ක්‍රමෝපායන් අනුගමනය කරමින් භූමිය, වනාන්තර ඉඩම් හා ගෙවතු විනාශ නොකර හදන්න ඕනෑ. අධිවේගී මාර්ග හදන්නට අපට මුදල් නැහැ. දකුණු අධිවේගී මාර්ගයට අදාළව පවා අපි මුදල් කාගෙන් හරි ඉල්ලන්න ඕනෑ. අපි නැවත ගෙවන්න ඕනෑ මුදල ක්‍රමයෙන් අපේ අධිවේගී මාර්ගවල ඉපයීම් මත ගෙවන්න ඕනෑ. එවැනි පදනමක් මත අපේ අධිවේගී මාර්ග හදන්න ඕනෑ. එහෙම නැතිව ණය වැඩි කරගන්න බෑ. 2015 දී අපේ ණය තිබුණේ රුපියල් බිලියන පන්දාස් ගාණක්. ඒත් 2019 වෙනකොට රුපියල් බිලියන දහතුන්දාස් තුන්සීයක් දක්වා ණය වැඩිවෙලා. බලන්න වෙනස. මේ වෙනස යොදවා තිබෙන්නේ පහුගිය ආණ්ඩුව කියන විදියට ණය ගෙවන්නලු. එහෙත් ඊට කලින් ආණ්ඩුවත් ණය ගෙව්වා. හිටපු ආණ්ඩුව කාලයේ තිබුණු ණය ප්‍රමාණය දෙගුණයට වඩා වැඩි වෙනකොට භෞතික වශයෙන් මොනවාද කළේ? අපේ ආණ්ඩුව සමයේ ණයවලට ගැළපෙන්න භෞතික වටිනාකමක් තියෙනවා. ඒත් හිටපු ආණ්ඩුව කරපු දෙයක් පේන්න නෑ.
සිංහල, දෙමළ හා මුස්ලිම් කියන ජනවර්ග තුන අතරේම ගැටුම් ඇතිවීමත්, සිංහල ජනතාව සුළුතර ජනවර්ග කෙරෙහි හිංසනයක් ක්‍රියාත්මක කිරීමත් ප්‍රවණතාවක් විදියට පෙනෙන්න තියෙනවා..
ආණ්ඩුවේ පළවැනිම වගකීම තමයි නැවත කෝලාහල ඇතිවෙන්න ඉඩ නොදීම. ජනවාර්ගික හා ආගමික කෝලාහල ඇති නොවීමට ආණ්ඩුව වගකියන්න ඕනෑ. ජාතික ආරක්ෂාව කියන්නේ අපේ මායිම් ආරක්ෂා කරගැනීම විතරක්ම නෙවෙයි. සම්පත් රැකගැනීම, සෞඛ්‍ය රැකගැනීම වගේම අපේ ජන ජීවිතයේ තිබෙන සංහිඳියාව ආරක්ෂා කරගැනීම තමයි ජාතික ආරක්ෂාව කියන්නේ. ඒ සඳහා ආණ්ඩුව හැම පියවරක්ම ගන්න ඕනෑ. වෛරී ප්‍රකාශවලට එරෙහිව ක්‍රියාත්මක වෙන්න ඕනෑ. ලංකාවේ සිවිල් හා දේශපාලන අයිතිවාසිකම් සම්මුතිය පිළිබඳ පනත තියෙනවා. ඒ නීතිය වෛරී ප්‍රකාශ කරන අයට එරෙහිව ක්‍රියාත්මක කරන්න ඕනෑ.
එම පනත පවා සුළුතර ජනවර්ගවලට එරෙහිව පාවිච්චි කළත්, වෛරී ප්‍රකාශ කරන සිංහල අයට එරෙහිව පාවිච්චි නොකරන බව හිටපු ආණ්ඩුව කාලයේත්, මේ ආණ්ඩුව කාලයේත් චෝදනා එල්ලවුණා..
ආණ්ඩුවට ඒ ගැන චෝදනා කරනවා. ආණ්ඩුව එහෙම මඟහැරීමක් කරලා තියෙනවා නම් ඒක වරදක්. ඒ ගැන මට කිසිම දෙගිඩියාවක් නැහැ. එවැනි අවස්ථා ගැන මම අධ්‍යයනයක් කරලා නැහැ.
පොලීසිය මේ නීති ක්‍රියාත්මක කිරිමේදී සුළුතරය ගැන සංවේදී නැහැ…
ඒක ස්වාභාවිකයිනේ. බි්‍රතාන්‍යය හා ඇමෙරිකාව වැනි රටවල පවා පොලීසිය කළු ජාතිකයන්ට විරුද්ධව නීතිය අසාධාරණ ලෙස ක්‍රියාත්මක කරනවා. ආසියානුවන් ආදි වෙනත් රටවල පුද්ගලයන්ට විරුද්ධව ඒ පොලීසි ක්‍රියාත්මක වෙනවා. කළු ජාතිකයන්ට පොලිස් වෙඩිතැබීම් ආදිය නිතර වාර්තා වෙනවා. ඒවා ස්වාභාවිකයි කියලා නිකම් ඉන්න හොඳ නැහැ. ඒවා පාලනය කරන්න ඕනෑ. ඒත් පොලීසිය වැනි ආයතන, ඔවුන්ගේ අවබෝධයේ හැටියට සුළුතර ජනවර්ග කෙරෙහි අසංවේදීව කටයුතු කිරීම අපේ රටට ආවේණික ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි.
