අඩන්න ඉන්නකොට ඇඟිල්ලෙන් ඇන්නා වගේ – අනුරුද්ධ ප‍්‍රදීප් කර්ණසූරිය
සාමාන්‍යයෙන් යුද්ධ වලදී සහ ත‍්‍රස්තවාදී ප‍්‍රශ්න වලදී රාජ්‍යයට යම් වැඩි බලයක් දෙන එකට හුරුවෙලා තිබුණේ යුධමය තත්වයන් වලදීයි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ආණ්ඩුක‍්‍රම සකස් කරලා තියෙන ආකාරයෙන්ම ඒ සඳහා විධිවිධාන තියෙනවා.
හදිසි නීතියෙහි තියෙන තර්කයත් ඒකම තමයි. එයින් අදහස් වෙන්නේ සාමාන්‍ය තත්වයේදී මානව අයිතිවාසිකම් වගේ දේවල් හිමිවෙනවා, ඒත් හදිසි අවශ්‍යතාවකදී රාජ්‍යයේ පැවැත්ම යළි ස්ථාපිත කරගැනීම වෙනුවෙන් රාජ්‍යයට යම් යම් පියවර ගැනීමේ හැකියාව තියෙන බව.
දැන් තියෙන ප‍්‍රශ්නය ත‍්‍රස්තවාදය හෝ යුද්ධයක් නෙවෙයි. ඒත් මානව පැවැත්ම අභියෝගයට ලක් කරලා තියෙන නිසා අයිතිවාසිකම් පැත්ත වෙනුවට රාජ්‍යයේ පැවැත්ම සහතික කරගැනීමේ පැත්තට අවධානය යොමු කරමින් ඉන්නවා. මෙය ලොව පුරා තියෙන තත්වයක්.
මේ වෙලාවේ රාජ්‍යයට බලයක් ඕනෑ බව පොදු විශ්වාසයක් තියෙනවා. ඒත් ප‍්‍රශ්නය තමයි මේ කාලයේදී දෙන ඒ බලය නැවත අත්හැරීමක් සිදුවේවිද කියන එක.
මධ්‍යගත බලයක් ලැබෙන්නේ යම් නිශ්චිත අරමුණකට. ඒත් ඒ බලය වෙනත් දේශපාලන ප‍්‍රතිවාදීන්ව නිහ`ඩ කිරීමට හා තමන්ට දේශපාලන බලයක් ලබාගන්නට කිරීම තමයි වෙන්නේ. ලංකාවේදීත් ඒ තත්වය දැක්කා.
ලංකාවේ දේශපාලන නායකයන් තමන්ගේ අවශ්‍යතාවය වෙනුවෙන් ඒ බලය පාවිච්චි කරන බව පෙනුණා. උදාහරණයක් විදියට බන්දුල ගුනවර්ධන මහතා සංගීත ප‍්‍රසංගයක් සංවිධානය කළා. ආණ්ඩුවේ දේශපාලඥයන් රැස්වීම් පැවැත්වුවා. මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයාගේ දරුවන් නුවරඑළියේ සංචාරයක් ගිහින් තිබුණා. ඒත් විපක්ෂයේ දේශපාලඥයෙකුගේ ගෙදරට කෙනෙක් ආවත් අත්අඩංගුවට ගැනීමේ තත්වයක් තියෙනවා.
මේ විශේෂ තත්වය යටතේ පනවන නීතිරීති හා සීමා ආණ්ඩුවේ අයට අදාල නොවෙන තත්වයක් තියෙනවා. රාජ්‍ය සම්පත් අවභාවිත කිරීම වැඩිවෙනවා.
රජයට මේ වගේ අවස්ථාවක වැඩි බලයක් හිමිවෙන්න ඕනෑ බව ඇත්ත. ඒත් ඒ බලය ලබාගැනීමේදී බලය ලබාගන්නේ ඇයිද, ඒ බලය පාවිච්චි කරන්නේ කුමන කටයුතු වලටද කියන කාරණාව මහජනයාට ඉදිරිපත් කරලා මහජනයා ලබාදෙන අනුමැතියත් එක්ක තමයි ඒක කරන්නේ.
හොඳම උදාහරණය තමයි නවසීලන්තය. නවසීලන්තයේ ප‍්‍රවේශය තාර්කිකයි. ඔවුන් හැම ක‍්‍රියාකාරකමක් ගැනම කලින් හොඳට පැහැදිළි කරනවා. මහජනයාට තේරුම් කරලා දෙනවා. අපේ රටේ රජය මොනවාද කරන්නේ, ඒක කරන්නේ ඇයිද කියලා පැහැදිළි කරන්නේ නැහැ. ඔවුන් අභ්‍යන්තරයේ සාකච්ඡුා කරලා එකවරම සීමා පනවනවා.
ඒ වගේම ඔවුන් පනවන නීතිරීති හා සීමා ආණ්ඩුවේ අයට පවා අදාලයි. සෞඛ්‍ය ඇමතිවරයා පවා ඒ රීති කඩකිරීම නිසා ඔහුගේ තනතුර පහළ දැම්මා. ඒ කියන්නේ විශේෂ නීතිරීති ආදිය ආණ්ඩුවේ අයට පවා යොදවනවා. අතිරේක බලය දේශපාලන පක්ෂපාතීත්වයෙන් තොරව, හදිසි තත්වය වෙනුවෙන් පාවිච්චි කරනවා.
මෙහෙම වුණාම රජයටත් මේ බලය අත්හරින්න ඕනෑ. ගමන් බිමන් සඳහා සීමාවක් තියෙනකොට, රජයේ සාමාජිකයන්ටත් ඒ සීමාව අදාලයි නම් ඔවුන්ට ඉක්මනින් ඒ තත්වය ඉවත් කිරීමේ අවශ්‍යතාවය ඇතිවෙනවා. එතකොට ඒ බලය බදාගෙන ඉන්න උත්සාහ කරන්නේ නෑ. ඒක තමන්ටත් හිරිහැරයක්.
ඒත් දැන් රජයට ලැබිලා තියෙන අතිරේක බලය රජයටම හිරිහැරයක් නෙවෙයි. සාමාන්‍ය ජනයාට හා විපක්ෂයට විතරයි ඒක හිරිහැරයක් වෙන්නේ.
ලංකාවේ තියෙන තවත් විශේෂ තත්වයක් තමයි මේ වසංගතය පැමිණියේ සාමාන්‍ය මොහොතක නොවීම. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා බලයට පත්වෙලා, ඔහු යටතේ අධිකාරී පාලනයක් ගෙන යා යුතු බවට සමහර අය අතර දෘෂ්ඨිවාදයක් තිබුණා. අධිකාරීවාදී පාලනයක් සාමාන්‍ය දෙයක් විදියට සලකන දෘෂ්ඨිවාදයක් තිබියදී තමයි වසංගතය ආවේ. අ`ඩන්න ඉන්න මනුස්සයාට ඇඟිල්ලෙන් ඇන්නා වගේ. තමන් කොහොමත් කරන්න හිටපු දෙයක් සාධාරීකරණය කරන්න අවස්ථාවක් බවට වසංගතය පත්වුණා.
වසංගතය මුවාවෙන් ආණ්ඩුවේ වුවමනා ඉෂ්ඨ කරගන්නවා – සාහිත්‍යවේදී ගාමිණී වියන්ගොඩ
ප‍්‍රශ්නය තියෙන්නේ හදිසි අවශ්‍යතාවය මොන තරම්ද, පාලකයාට වැඩි බලයක් අභ්‍යාස කිරීමට එය මොනතරම් දුරට ගැලපෙනවාද කියන කාරණය.ලංකාවේ පේන්න තියෙන දෙයක් තමයි දැන් ඇතිවෙලා තියෙන තත්වයට ප‍්‍රතිචාර දැක්වීමකට එහා ගිහින්, තමන්ගේ දේශපාලන ඕනෑ එපාකම් පිරිමසාගැනීමට මේ අවස්ථාව පාවිච්චි කරන බව. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ඇතැම් කාරණා සඳහා ප‍්‍රතිපාදන තිබියදී ඒවා පාවිච්චි නොකර පාලකයා කරමින් ඉන්නේ ඇත්තටම දැන් පවතින හදිසි තත්වයට ප‍්‍රතිචාර දැක්වීමක්ද කියන ප‍්‍රශ්නය තියෙනවා.
ජනාධිපතිවරයා මීට කලින් මැතිවරණය ප‍්‍රකාශයට පත්කළා. ඒත් වසංගතය වර්ධනය වෙනකොට එය කල් දැමීමේ බලය තිබියදී එසේ කළේ නැහැ. ඒ වෙනුවට මැතිවරණ කොමිෂන් සභාව වෙනත් දවසක් තීන්දු කරනතුරු හිටියා.අනෙක් පැත්තෙන් මේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරියේ කොවිඞ් වසංගතය පිළිබඳව ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය බරපතල අනතුරු හැඟවීමක් කරලා දින හතරකට පසුව.ඇත්ත, මාර්තු 02 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීමට බලය තියෙන බව ඇත්ත. ඒත් ගෝලීය වසංගතයක් ගැන අනතුරු හැඟවීමෙන් පස්සේ එය කළ යුතුද?ඒ මොහොතේ වසංගතයේ බරපතලකම දැනගෙන හිටියේ නැති බව හිතමු. ඒත් ටික දිනක් ගෙවෙද්දී බරපතලකම දැක්කා. ඉන් පසුවත් පියවරක් ගත්තේ නැහැ. අන්තිමේ පාර්ලිමේන්තුව නැවත කැඳවීමේ දිනය මාස තුනක් ඉක්මවූ දිනයක් බවට පත්වෙන ආකාරයට කටයුතු කරපු බව පේනවා.
ඉන්පසුව ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ප‍්‍රතිපාදන වලට පිටින් යම් යම් දේවල් කළා. පාර්ලිමේන්තුවේ අනුමැතිය නැතිව සීමාව ඉක්මවා ණය ගත්තා. අනුමැතිය නැතිව මුදල් වියදම් කළා.එම ක‍්‍රියා සාධාරණීකරණය කරමින් විජේදාස රාජපක්ෂ වගේ අය ඇවිත් කීවා අවශ්‍යතාවයේ මූලධර්මය උඩ පාලකයාට මේ වගේ අවස්ථාවක කටයුතු කරන්න පුළුවන් කියලා.ඒක පට්ටපල් බොරුවක් සහ අවස්ථාවාදී කතාවක්. එහෙම මූලධර්මයක් නෑ. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමින් කටයුතු කරන්න බලයක් පාලකයාට නැහැ. මෙවැනි අවස්ථාවක කටයුතු කිරීම සඳහා ව්‍යවස්ථාවෛන්ම ප‍්‍රතිපාදන තියෙනවා.මේ තත්වය නිසා මම විශ්වාස කරන විදියට මේ පෙන්නුම් කරන්නේ කොවිඞ්-19 වසංගතය මුවාවෙන් ආණ්ඩුවේ දේශපාලන වුවමනා එපාකම් ඉෂ්ඨ කරගැනීමේ අධිපතිවාදී ප‍්‍රවණතාවයක්.
මේ වෙලාව කවදා ඉවරවේවිද – රමිඳු පෙරේරා
හදිසි තත්වයක් ඇතිවුණාම විශේෂ ක‍්‍රියාමාර්ග ගත්තාට හදිසි අවස්ථාව අවසන් වුණාම සාමාන්‍ය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී තත්වයට යන්න ඕනෑ. ඒත් මේ තත්වය කවදා ඉවරවෙයිද කියලා කියන්න බෑ. හදිසි තත්වයක් කියන්නේ ව්‍යතිරේකයක්. හැමදාම තියෙන තත්වයක් නෙවෙයි. ඒත් දැන් ඒ ව්‍යතිරේකය එදිනෙදා දෙයක් වීමේ අවදානමක් ඇතිවෙලා.ඒකෙ නරක පැත්ත තමයි අධිකාරිවාදී ප‍්‍රවේශයක් ගන්න ආසාවෙන් ඉන්න ආණ්ඩුවකට මේ තත්වය වාසිදායක වීම. දැන් හදිසි තත්වයක් නිසා ආණ්ඩුව කරන බොහෝ දේ ගැන පුළුල් සමාජ විරෝධයක් ඇතිවෙන්නේ නැහැ. ලොකු ප‍්‍රශ්න කිරීමට ලක් කරන්නේ නැහැ.දැන් හමුදාව හැමතැනම ඉන්නවා, ඇඳිරි නීතිය නිත්‍යානුකූල නොවීමේ ප‍්‍රශ්නයක් තියෙනවා. ඒත් ඒ ප‍්‍රශ්න ගැන ආණ්ඩුවට අභියෝග කරන්නේ නෑ. ගොඩක් එය ඒ දේවල් මේ වෙලාවේ ඕනෑ බව හිතනවා.
ඒත් මේ වෙලාව කවදා ඉවරවේවිද කියලා දන්නේ නැහැ.
ඒ අතරේ යුරෝපයේ පවා සාකච්ඡුාවට ලක්වෙනවා අධිකාරිවාදී ප‍්‍රවේශයන් ගැන. චීනය වසංගතය සාර්ථකව පාලනය කළේ එරට මිනිසුන්ගේ පෞද්ගලිකත්වය අභියෝගය ලක් කරමින්, රාජ්‍යය පුද්ගලයන්ව රහසේ නිරීක්ෂණය කරපු නිසා බවට මතයක් තියෙනවා. මෙවැනි ක‍්‍රම යුරෝපයේ ආරම්භ කිරීම ගැනත් අදහසක් තියෙනවා.මෙවැනි තත්වයකදී විපක්ෂයකටත් මුහුණදෙන්න සිද්ධවෙලා තියෙන්නේ සංකීර්ණ තත්වයකට. මිනිසුන්ගේ පැත්තෙන් මොනවා කල්පනා කරනවාද කියන එක ගැන විපක්ෂයට කල්පනා කරන්න වෙනවා. මහජන මතය අධිකාරිවාදී ප‍්‍රවේශයට පක්ෂපාතීයි නම් විපක්ෂය ඒ තත්වයට අභියෝග කිරීමේ මැලිකමක් දක්වනවා.මේ වසංගතය නිසා විශාල ආර්ථික කඩාවැටීමකට රාජ්‍යය මුහුණදෙනවා. ඒ තත්වය නිසා, ආර්ථික වශයෙන් පීඩිත පුද්ගලයන්ගේ අයිතිවාසිකම් කැඞීමේ ප‍්‍රවණතාවයක් ඇතිවෙනවා. වැටුප් කප්පාදු කිරීම්, සේවයෙන් පහකිරීම්, සෞඛ්‍යාරක්ෂිත නොවන තත්වයන් යටතේ සේවය කිරීමට බලපෑම් කිරීම් වගේ තත්වයන් ඇතිවිය හැකියි.
ආණ්ඩුවට තියෙන ආර්ථික අමාරුකම්වල බර මිනිසුන්ට එනවා. දැනටමත් ඇතැම් ඇඟලූම් කර්මාන්තවල සේවකයන් වැටුප් කප්පාදුවට එරෙහිව උද්ඝෝෂණ කරන බව මම ප‍්‍රවෘත්ති දැක්කා.මේ විදියේ උද්ඝෝෂණ පවා අධිකාරිවාදී ප‍්‍රවේශයකින් මර්දනය කරන්න උත්සාහ කිරීමේ ඉඩක් තියෙනවා. එතකොට අධිකාරිවාදයට මිනිසුන් එරෙහි වෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා.මම හිතන විදියට ප්රජාතන්ත්රවාදය සීමා වීම නිසා පීඩා විඳින්නේත් මිනිසුන්ම තමයි. ඒත් අධිකාරිවාදය සඳහා ඉල්ලූමකුත් මිනිසුන් අතරින්ම එනවා. මේ දෙක අතරෙ ප‍්‍රතිවිරෝධයක් තියෙනවා. මිනිසුන් අතර තියෙන මේ ප‍්‍රවණතා දෙක අතර ගැටුමක් තියෙනවා.එතකොට පීඩාවට ලක්වුණ ජනතාව අතරින් මොනතරම් ප‍්‍රතිවිරෝධයක් නැෙඟ්විද කියන කාරණාව මත තමයි ආණ්ඩුවේ අධිකාරිවාදී ප‍්‍රවේශය මොනතරම් ශක්තිමත් වේවිද කියලා තීරණය වෙන්නේ.
මාධ්‍ය දුර්වල වෙලා නම්, පාර්ලිමේන්තුව වහලා නම් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට තර්ජනයක් – නීතිඥ ජාවිඞ් යූසුෆ්
ව්‍යවස්ථාදායකයේ කටයුතු කිහිපයක් තියෙනවා. එක් පැත්තකින් රටේ පැතිර ගිහින් ඉන්න ජනතාවගේ නියෝජිතයන් පාර්ලිමේන්තුවට එනවා. පාර්ලිමේන්තුවේ විවාද කරනවා, නීතිරීති සම්මත කරනවා. අනෙක මුදල් වෙන්කිරිම, සහ වියදම් පිළිබඳ සම්පූර්ණ බලය තියෙන්නේ ව්‍යවස්ථාදායකයට. තවත් කාරණයක් තමයි විධායකය පවා ව්‍යවස්ථාදායකට වගකියන්න ඕනෑ වීම.අනෙක දැන් කතාකරන්න ගොඩක් ප‍්‍රශ්න තියෙනවා. උදාහරණයක් විදියට රුපියල් 5000 බෙදීමේ සෑහෙන අඩුපාඩු පේනවා. මේ දේවල් ගැන කතාකරන්නට වේදිකාවක් ඕනෑ. කෑම්බීම් ගැනත් ප‍්‍රශ්න තියෙනවා. පාර්ලිමේන්තුව ක‍්‍රියාත්මක කළොත් ඒ ඒ පළාත්වල නියෝජිතයන්ට පාර්ලිමේන්තුවේ ප‍්‍රශ්න කරන්න පුළුවන්. තමන්ගේ ග‍්‍රාමසේවක වසමේ ලැබිලා නෑ කියලා කියන්න පුළුවන්.
අනෙක් පැත්තෙන් වසංගතය නිසා උසාවි පවා හරියට ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නේ නැහැ. උසාවියට රැස්වෙලා එකදිගට වැඩකරන්න බෑ. නොයෙකුත් ප‍්‍රායෝගික ප‍්‍රශ්න තියෙනවා. උසාවිය තමයි රාජ්‍ය තන්ත‍්‍රයත් පුරවැසියාත් අතර ආරවුලක් තිබුණොත් විසඳන්නේ. උසාවියත් හරියට ක‍්‍රියාත්මක නොවෙන පසුබිමක පාර්ලිමේන්තුවක් වැහුවාම ප‍්‍රශ්න තීව‍්‍ර වෙනවා.ප‍්‍රජාත්නත‍්‍රවාදය සඳහා තවත් වැදගත් අංශයක් තමයි මාධ්‍ය. මාධ්‍යවල ක‍්‍රියාකාරීත්වය ප්රජාතන්ත්රවාදය වෙනුවෙන් හරිම වැදගත්. ඒත් දැන් මාධ්‍ය හරිහැටි ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නේ නැහැ. එහෙත් මාධ්‍ය කියලා කියන්නේ ඒ රූපවාහිනී විතරක්ම නෙවෙයි. පුවත්පත් පළවෙන්නේ නැහැ. විශේෂයෙන්ම අනිද්දා පුවත්පත පවා මාසයකට වැඩි කාලයක් තිස්සේ මුද්‍රණය කළේ නැහැ. පුවත්පත්වල මාධ්‍යවේදීන් අන්තර්ජාලයෙහි වාර්තාකරණයක යෙදෙන බව ඇත්ත. එහෙත් අන්තර්ජාලයෙහි ඉන්නේ සාපේක්ෂව අඩු පිරිසක්.
විවිධාකාර ප‍්‍රශ්න ගැන ලිපි, ප‍්‍රවෘත්ති, සාකච්ඡුා පළවෙන්නේ නැහැ. මාධ්‍ය වල සිදුවෙන ඒ සාකච්ඡුාව හා අදහස් අතර ගැටීම ප්රජාතන්ත්රවාදය ශක්තිමත් කරනවා. මාධ්‍ය දුර්වල වෙලා නම්, පාර්ලිමේන්තුවත් වහලා දාලා නම් අපි ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ පැවැත්මට පැහැදිළි තර්ජනයක් එල්ලවෙලා තියෙනවා.
පාර්ලිමේන්තුව මැරිලා නම්, ඇමතිවරු මළකඳන් වෙන්න ඕනෑ – ආචාර්ය ඒ.එම්. නවරත්න බණ්ඩාර
ප්රජාතන්ත්රවාදය ගැන තියෙන ජනප‍්‍රිය අර්ථනිරූපණයට මම යන්නේ නැහැ. මොකද ප්රජාතන්ත්රවාදය කියන්නේ අපි ඡුන්දෙන් නියෝජිතයෝ ටිකක් පත්කරලා, ඒ නියෝජිතයන්ට ඕනෑ දෙයක් කරන්න ඉඩ දීලා බලාගෙන ඉන්න එක නෙවෙයි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ කැපී පෙනෙන ලක්ෂණයක් වෙන්න ඕනෑ නීතියේ පාලනය. සියල්ලට ඉහළින් නීතිය තියෙන්න ඕනෑ.පාලකයාට බලය පවරන්නේ ඡුන්දයෙන් නෙවෙයි, ව්‍යවස්ථාවෙන්. පාලකයන් සියලූදෙනාම නීතියට යටත්ව පාලනය කරන්න බැඳෙනවා. වසංගතය තියා මොකක් ආවත් පාලකයටත් නීතියට තියෙන යටත් බව අත්හැරලා යන්න බෑ.
අනෙක මෙවැනි හදිසි අවස්ථාවකදී කරන්න ඕනෑ දේවල් ගැනත් ව්‍යවස්ථාවේ තියෙනවා. හදිසි නීතිය පනවන්න පුළුවන්. පාර්ලිමේන්තුව කැඳවන්නත් හදිසි අවස්ථාවකදී පුළුවන්. මම මීට කලින් උපුටා දැක්වුවා හදිසි අවස්ථාවක් පිළිබඳව මීට කලින් ලංකාවේ ඉහළම අධිකරණය ලෙස පිළිගත් බි‍්‍රතාන්‍ය පි‍්‍රවි කවුන්සිලයේ තීන්දුවක තියෙනවා හදිසි අවස්ථාව පිළිබඳව විස්තර කරනවා. යුද්ධයක්, ආර්ථික අවපාතයක් වගේම වසංගත අවස්ථාවත් එහි හදිසි අවස්ථා යටතට අයත් වෙනවා.ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආරක්ෂා කිරීම තමයි වසංගතයකදීත් වැදගත්ම දේ. සියලූදෙනාට සමානව සැලකීමේ මූලධර්මය, නීතියේ ආධිපත්‍යය රැකීම තමයි වැදගත්ම දේ. කන්න දෙනවනං, බොන්ඩ දෙනවනං මොන කෙංගෙඩියද ඕනෑ කියලා ඉන්න බෑ. අපට කෙංගෙඩියක් ඕනෑ. ඒ තමයි නීතියේ පාලනය.
දැන් විජේදාස රාජපක්ෂ මහත්තයා අවශ්‍යතාවය ගැන මූලධර්මය ගැන කියලා තියෙනවා. අවශ්‍යතාව කියන්නේ මානව පැවැත්මේ මූලික දෙයක්. ඒත් අවශ්‍යතා ඉටුකරගන්නට හැමදේම කළේ ඉස්සර ගෝත‍්‍රික සමාජය. ඊට පස්සේ සමාජය හුදු අවශ්‍යතාවන් ඉටු කරගැනීමෙන් එහා ශිෂ්ට තැනකට ගෙනාවා. අවශ්‍යතාවේ මූලධර්මය විතරක් තිබුණා නම් එකිනෙකා මරාගන්න පවා ඉඩ ලැබෙනවානේ. දැන් අවශ්‍යතාවේ මූලධර්මය ගෙනාවේ නීතිය පැත්තකින් තියන්න.උදාහරණයක් විදියට පාකිස්ථානයේ හමුදා පාලනයක් එක්ක විශාල විනාශයක් කරන්න අවශ්‍යතාවේ මූලධර්මය කියන එක පාවිච්චි කරලා තිබුණා.
ජනාධිපතිවරයා කියන්නේ ආණ්ඩුවට අයිති බලයෙන් එක්තරා කොටසක අයිතිකාරයෙක් විතරයි. එයාට ඇමතිකමක් ගන්න බැහැනේ. පාර්ලිමේන්තුවෙන් පත්වෙච්ච අගමැතිවරයෙක් සහ ඇමති මණ්ඩලයක් තමයි ඉන්නේ. පාර්ලිමේන්තුවට තව බලතල ගොඩක් තියෙනවා. ඒ අනුව පාර්ලිමේන්තුව කැඳවන්න ඕනෑ.දැන් පාර්ලිමේන්තුව පරණයිලූ. පාර්ලිමේන්තුව මැරිලාලූ. පාර්ලිමේන්තුව ගැන එදිනෙදා භාවිතයේදී පරණ සහ අලූත් කියලා කියනවා තමයි. ඒත් පාර්ලිමේන්තුව පරණ වෙන්නේ නැහැ. ඒක ස්ථාවර ආයතනයක්. ඒකේ සාමාජිකයන් වරින් වර වෙනස් වෙනවා විතරයි.
ජනාධිපති රටේ නායකයා සහ ආණ්ඩුවේ නායකයා විතරයි. ඒත් විධායකයේ පාලනය ගෙනියන්නේ අමාත්‍ය මණ්ඩලය. ඇමති මණ්ඩලය පත්වෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුවෙන්. මේ පාර්ලිමේන්තුව මැරිලා නම්, ඇමතිවරු මළකඳන් වෙන්න ඕනෑ.මේ අර්බුදය ඉවරවෙනකොට අපි නැඟිටින්න ඕනෑ ඒකාධිපතිත්වයක් එක්ක නෙවෙයි, ප්රජාතන්ත්රවාදය එක්ක.
