දෙමළ ජනතාවගේ ඉල්ලීම් පිළිනොගෙන ඔවුන්ව පීඩාවට පත් කරමින්, යුද්ධය ජයග‍්‍රහණයක් ලෙස සැමරීමට විරෝධය පළ කරමින් පියවරුන් ඇතුළු කතෝලික සමාජය නියෝජනය කරන සිවිල් ක‍්‍රියාකාරිකයන් පිරිසක් ප‍්‍රසිද්ධ ප‍්‍රකාශයක් පළ කර තිබේ.
මැයි 18 වැනිදා නිකුත් කළ එම ප‍්‍රකාශය මෙසේය.
‘රටක සභ්‍යත්වයේ ශක්තිමත් බව ප‍්‍රකාශවන්නේ එරට වෙසෙන සියලූ ජන කොටස් එක මවකගේ දරුවන් සේ සම ගරුත්වයක්, සම අයිතියක් භුක්ති විදින ගැටුම් රහිත සමාජයක් වීමෙනි.
ශ‍්‍රී ලංකා මාතාවගේ නිවුන් දරුවෙකු වන දෙමළ ජනයාගේ සාධාරණ දුක් ගැනවිලි මත පදනම් වූ අරගලය යුද්ධයක් දක්වා වර්ධනය වූයේ එය අවම වශයෙන් වසර තිහක් පමණ අහිංසාවාදි ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී අරගලයක් ලෙස පැවැතීමෙන් අනතුරුව බව සැ`ගවිය නොහැක. ඉන් පසු අප රට තුළ සිවිල් යුද්ධයක් ලෙස එය තවත් වසර තිහක් පමණ පැවැති අතර 2009 දී ඇමරිකාව බි‍්‍රතාන්‍ය ප‍්‍රමුඛ ලෝකයේ බොහෝ ධනවත් රාජ්‍යයන්ගේ සහය ඇතිව ශ‍්‍රී ලංකා රාජ්‍යය විසින් එය යුධමය වශයෙන් පරාජය කරන ලදී.
එතැන් සිට වසර 11 ක් ගතවන මේ මොහොත දක්වාත් දෙමළ ජනයාගේ ගැටලූවලට සාධාරණ වූ ද, ධාර්මික වූ ද විසඳුම් ලබාදෙන බවක් පෙනෙන්නට නැත. ඒ වෙනුවට සිතාගත නොහැකි තරම් ක‍්‍රෑර සංහාරික යුද්ධයක් මගින් දෙමළ අරගලය තලා දැමීම දෙමළ ජනයාගේ ප‍්‍රශ්නවලට දුන් විසඳුම ලෙස සිතන නරුම මානසිකත්වයක් ඇතිව තිබීම කණගාටුවට කාරණයක් මෙන් ම අපගේ සභ්‍යත්වය පිළිබද අර්බුදයක් ද වේ.
1971, 1988-89 කාලවලදී බරපතල සංහාරික අත්දැකීම් දෙකක් අත්දුටු සිංහල පීඩිත ජනයාට උතුරේ අත්දැකීම තේරුම් ගැනීම අපහසු එකක් නොවේ. එය තේරුම් ගැනීමට නොහැකි වන්නේ නම්, ඒ ජාතිවාදී මුලාව නිසා පමණකි. ඒ මුලාවෙන් මිදී උතුරේ පීඩිත ජනයාගේ අයිතීන් උදෙසා හ`ඩ නැගීමට එක්වන්නැයි අපි දකුණේ පීඩිත ජනයාගෙන් පළමුව ඉල්ලා සිටිමු. එක් ජාතියක විලංගු තවත් ජාතියක විලංගු බවට පත් වන බවත් එක් ජාතියක නිදහස අනෙක් ජාතියක නිදහස සමඟ සම්බන්ධ වන බව අප අවබෝධ කරගත යුතුය.
ශ‍්‍රී ලංකාව තුළ තමන්ට අනන්‍ය ඉතිහාසයක්, භාෂාවක්, භූමි ප‍්‍රදේශයක්, සංස්කෘතියක් සහිතව මුල් ඇදුනු මෙරට දෙමළ ජනතාව ඉල්ලා සිටියේ, ඉල්ලා සිටින්නේ තමන් ව දේශපාලන ආර්ථික හා සංස්කෘතිමය ලෙස පීඩාවට පත් නොකර තමන්ගේ අනන්‍යතාවය හා අභිමානය සහිතව මෙරට සම පුරවැසියන් ලෙස ජීවත්වීමේ නිදහසයි. විශේෂයෙන් යුද්ධයේ අවසානයත් සමග ප‍්‍රමාණාත්මක බහුතරය විසින් තව තවත් ඔවුන් නොතකා හරින තත්ත්වයක්, තව තවත් ඔවුන් යටපත් කරන තත්ත්වයක්, තව තවත් ඔවුන්ගේ තුවාල පාරන තත්ත්වයක් ඇතිවීම ඔවුන් ශ‍්‍රී ලංකා රාජ්‍යයෙන් පිටතට තල්ලූ කිරිමක් වේ.
අවම වශයෙන් තවමත් ඔවුන්ට ප‍්‍රසිද්ධියේ තම මළවුන් සිහිකිරිම වැනි ප‍්‍රාථමික මානව යුතුකමක් ඉටු කිරිමටවත් බාධාවකින් තොරව ඉඩදීමක් සිදු නොවේ. ත‍්‍රස්තවාදින් ලෙස දකුණ විසින් නම් කළේ වුවද, මිය ගිය සිවිල් වැසියන් මෙන් ම එල්. ටී. ටී. ඊ සාමාජිකයෝ ද ඔවුන්ගේ නෑසියෝ වෙති. ලංකාවේ ජනයා අදහන කවර දහමක් අනුව වූවත් ඒ හිමිකම ඔවුන්ට ලබාදීම ධර්මානුකූල ය, මානුෂික ය.
දෙමළ දේශපාලන සිරකරුවන් පිළිබඳව නිශේධාත්මක ප‍්‍රතිචාර දක්වන ශ‍්‍රී ලංකා රජය ලංකාවේ සියලූ අධිකරණ විසින් වරදකරු කොට ඇති මිරුසවිල් සමූහ ඝාතනයේ වරදකරු කොට දඩුවම් දුන් පුද්ගලයා ජනපති සමාව දී නිදහස් කිරීම ද, යුද සමයේ මානව හිමිකම් කඩ කිරීම පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර පරික්ෂණ යෝජනාවෙන් රජය ඉවත්වීම ද දෙමළ ජනයා තුළ අපෙක්ෂා භංගත්වය වර්ධනය කරමින් ඔවුන් මෙරට රාජ්‍යයෙන් තව තවත් ඈත්කරමින් සිටී. පහුගිය වසර 11ක් පුරා ජාත්‍යන්තර ප‍්‍රජාව කර ඇත්තේද දෙමළ ජනතාව රැවටීම පමණි. ලෝක බලවතුන් යුද අපරාධ හා ජන සංහාරය සම්බන්ධ චෝදනා ශ‍්‍රී ලංකා රජය තමන්ගේ බල අරමුණු සඳහා හීලෑ කරගැනීමේ උපකරණයක් ලෙස යොදාගෙන ඇති බවක් දක්නට ඇත. සියළුදෙනා නිහ`ඩ පිළිවෙතක් අනුගමනය කරමින් සිටිති.
තම රටේ ජනකොටස් දෙකක් අතර ඇති වූ මෙවැනි අර්බුද ලෝකයේ බොහෝ රටවල් විසදා ගත්තේ සත්‍යය, යුක්තිය හා සමාව දීම ඇතුළත් පුළුල් විවෘත ප‍්‍රතිසංධාන ක‍්‍රියාවලියකිනි. එවැන්නක් තවමත් අප රට තුළ ක‍්‍රියාත්මක නොවීමත් ඒ වෙනුවට අධිපතිවාදය තහවුරු කරමින් සත්‍යය ස`ගවා තැබීමට උත්සාහ කිරීමත් අභාග්‍යයකි. වරදවා ගැනීමකි.
වසර 72ක් ශ‍්‍රී ලංකාව පාලනය කළ සියලූ පාලකයන්ගේ අසමත්කම නිසා ඇති වූ යුද්ධයෙන් මියගිය දෙමළ සිංහල ඇතුළු සියල්ලෝ මේ රටේ දූ පුත්තු ය. ඒක පාර්ශ්වීය ස්මාරක අනෙක් පාර්ශ්වය වේදනාවට පත්කර ජාතීන් අතර ධ‍්‍රැවීකරණය තීව‍්‍ර කරන්නේ ය.
වසර ගණනාවක සිට ම දෙමළ ජනතාව ඉල්ලා සිටින ඉල්ලීම් ගණනාවක් නොසලකා හරිමින් තිබේ. එකම රටක් තුළ සියලූ ජාතීන් එක්සත් ව, එක්සිත් ව, ජීවත් විය යුත්තේ නිදහසින් මිස බලහත්කාරයෙන් නොවේ. එම සිහිනය දිනෙන් දින බොඳ වෙමින් තිබේ. එබැවින්, ශ‍්‍රී ලාංකේය ජාතියක් ලෙස අපේ රට ඉදිරියට යාම අපෙක්ෂා කරන මෙහි පහත අත්සන් කරන අපි පහත සඳහන් කරුණු ඉටුකරන ලෙස ශ‍්‍රී ලංකා රජයට මේ මොහොතේ බලකර සිටිමුග
1. අතුරුදහන් වූවන් පිළිබඳව ‘ඔවුන් මැරිලා’ යන යැයි සරල ප‍්‍රකාශයෙන් ඔබ්බට ගොස් මානව වටිනාකම් මත පදනම් වූ අතුරුදහන් වූවන් පිළිබද නිසි ක‍්‍රමවේදයක් මත කරුණු නිරාකරණය කර අවසන් කිරිමට කටයුතු කරනුග
2. විධිමත් සාධාරණ චෝදනා ගොනු කිරීමක් ඇතිව හා නැතිව වසර ගණනාවක් තිස්සේ රදවා ගෙන සිටින දේශපාලන සිරකරුවන් පිළිබද ප‍්‍රශ්නයට ‘දේශපාලන සිරකරුවන් නැතැ’යි කීමෙන් ඔබ්බට ගොස් දේශපාලන තීන්දුවක් ගෙන කොන්දේසි විරහිතව ඔවුන් නිදහස් කරනු.
3. දෙමළ ජනයාගේ පවරාගත් ඉඩම් ආපසු දීමේ කටයුතු වේගවත් කරනු. උතුරු නැගෙනහිර ප‍්‍රදේශවල ඉඩම් වගා කිරිමට හමුදාව යෙදවීම වෙනුවට ඒ ප‍්‍රදේශවල ජනයා යොදා ගනිමින් ඔවුන්ගේ ආර්ථික ප‍්‍රශ්න අවම කිරීමටත්, ඔවුන්ගේ ඉඩම් අයිතිය තහවුරු කිරිමටත්, අභිමානයෙන් නැගී සිටීමටත්, වැඩ පිළිවෙලක් නිර්මාණය කරනු. පුද්ගල නිදහසට බාධා කරන හමුදාමය බාධා කිරීම් වහා නවතනුග
4. කොන්දේසි විරහිතව මියගිය සියලූ ඥාතීන් අනුස්මරණය කිරීමටත්, ඔවුන් වෙනුවෙන් සොහොන් කොත් හා ස්මාරක ඉදි කිරීමටත් නිදහස ලබා දෙනු.
5. ජන සංයුතියට සාපේක්ෂව රටේ වෙනත් පළාත්වලට වඩා වෙනස් හමුදා සංයුතියක් මගින් උතුරු නැගෙනහිර මිලිටරීකරණය කිරීම වහා නවතනු.
6. දෙමළ ජනයාගේ සංයුතිය හා ශක්තිය දුර්වල කිරීමේ අදහසින් ක‍්‍රියාත්මක කරන බලහත්කාර සිංහල ජනපදකරණ ක‍්‍රියාවලිය වහා නතර කරනු.
7. පමා වූව ද අව්‍යාජ සාමයක් සඳහා අත්‍යවශ්‍ය මෙන් ම උපකාරී වන සත්‍යය, යුක්තිය හා සමාවදීම ඇතුළත් පුළුල් හා විවෘත ප‍්‍රතිසංධාන වැඩ පිළිවෙළක්් ආරම්භ කරනු.
8. ශ‍්‍රී ලංකාවේ සියලූම ජාතීන් හා සුළු ජන කොටස් එකම ශ‍්‍රී ලාංකේය ජාතියකට අනුකලනය කිරීම සඳහා විධිමත් සාධනීය ක‍්‍රමවේදයක් සකසනු. නොඑසේ නම් ඔවුන්ගේ දේශපාලන ඉරණම තීන්දු කිරීමේ ස්වයං තීරණ අයිතියට ගරු කරනු.
සියලූ වගකිව යුතු පුරවැසියන්ගෙන් හා සිවිල් සංවිධානවලින්
1. සාධාරණවූ ද, යුක්තිගරුක වූ ද පුරවැසියන් ලෙස ඉහත ඉල්ලීම් ඉටු කරන ලෙස රජයට බලපෑම් කිරීම
2. ජාති, කුල ආගම් භේදයෙන් සියලූම පුරවැසියන්ට සමානව සැලකීම ඉල්ලා සිටින අතර,
3. යුද්ධයෙන් මිය ගිය සියලූ ජාතීන්ගේ දූ පුතුන් ස්මරණය කරන්නාවූ ද, සියලූ ජාතින්ට හා පොදුවේ රටට බරපතල සමාජ ආර්ථික දේශපාලනික හා ආධ්‍යාත්මික විනාශය කැඳවූ යුද්ධය දක්වා වර්ධනය වූ ප‍්‍රශ්නය නිසි පරිදි මැදිහත්ව දකින්නට හා නැවත එවැන්නක් සිදු නොවන්නට අවශ්‍ය ප‍්‍රඥාව දල්වාලන්නාවූ ද, ”පොදු සත්‍යයේ පවුරක්” ගොඩනැගීම අත්‍යවශ්‍ය වේ. එබැවින්, එවැන්නක් ජනතාවගෙන් බිහිවන සැබෑ ප‍්‍රතිසංධාන වැඩ පිළිවෙලක කොටසක් ලෙස ඉදිකළ යුතුයැයි අපි යෝජනා කරමු
ඉතිං, මේ මොහොතේ මුළු ලොව ම කිසියම් ආකාරයකට ආගමික ජාතිකවාදයක් වෙත ගමන් කළ ද, මානව ඉතිහාසය අත්පත් කරගත් ශ්‍රේෂ්ඨ ධර්මයන් හා පොදු මානව ප‍්‍රඥප්ති මත පදනම් ව එකසත් ශ‍්‍රී ලාංකේය ජාතියක් වෙත යාම හැර කල්පවත්නා විසඳුමක් නැති බව අපි අවධාරණය කරමු. එබැවින් අධිපතිවාදයෙන් දෙමළ ජනයා යටපත් කිරීම මගින් ජාතින් අතර පැලූම් රේඛා වර්ධනය කරන ක‍්‍රියා මාර්ග වෙනුවට දෙමළ ජනයාගේ සංස්කෘතික දේශපාලනික හා ආර්ථීක හිමිකම් ශක්තිමත් කරන මාවතකට මෙරට පිවිසිය යුතු ය.’
එම ප‍්‍රකාශයට අත්සන් තැබූ පුද්ගලයන් මෙසේය. ෂෙරාඞ් ජයවර්ධන පියනම, එම්. සතිවේල් පියනම, රසිකා පීරිස් පැවිදි සොයුරිය (ශුද්ධවූ පවුලේ නිකාය), නිශාන්ත ගුණරත්න පියනම, මහින්ද නාමල් මයා, ටෙරන්ස් ප‍්‍රනාන්දු පියනම, මැටිල්ඩා ලාසරස් පැවිදි සොයුරිය (ශුද්ධවූ පවුලේ නිකාය), කුසුම් කුමාරසිරි පියනම, ලාල් ලක්ෂ්මන් මයා, සරත් ඉද්දමල්ගොඩ පියනම, හැඞ්ලි ඇන්තනි මයා (ජනවබෝධ කේන්ද්‍රය), ඇලෝයි පීරිස් පියනම (ජේසු නිකායික), අරුන ශාන්ත නෝනිස්, හෙලන් පෙරේරා මෙනවිය, දීපා ප‍්‍රනාන්දු පැවිදි සොයුරිය (ශුද්ධවූ පවුලේ නිකාය), රීඞ් ෂෙල්ටන් ප‍්‍රනාන්දු පියනම, රැල්ස්ටන් වයිමන් මයා, චින්තක රාජපක්ෂ මයා, ඉදුනිල් කන්කානම්ගේ මෙනවිය, රොෂානි ප‍්‍රනාන්දුපුල්ලේ මිය, මෙලනි මානෙල් පෙරේරා මෙනවිය (මාධ්‍යවේදිනි), තෙරේසා රාජපක්ෂ මෙනවිය, ශ‍්‍රියන්ති පෙරේරා මෙනවිය, ශිවන්ති සිල්වා මෙනවිය, රීටා ප‍්‍රනාන්දු මෙනවිය, ජූඞ් සමන්ත මයා, විජිත් රොහාන් මයා, මහින්ද රත්නායක මයා, නිමල් පෙරේරා මයා, හර්මන් කුමාර මයා, විල්සන් බුලත්සිංහල මයා.
