පාර්ලිමේන්තුව පිළිබඳ කතාබහ යළි ඉස්මත්තට පැමිණ ඇත. ඒ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවීමේ දින සිට මාස තුනක කාලයක් තුළ මහමැතිවරණයක් පවත්වා පාර්ලිමේන්තුව රැස්කිරීමට නොහැකි නිසා පාර්ලිමේන්තුව රැස්කරන ලෙස කරන ඉල්ලීමත්, ඊට ලැබෙන ප‍්‍රතිචාරත් නිසාය.
පාර්ලිමේන්තුව රැස්කරන ලෙස ඉල්ලන පිරිස කියන්නේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය නොකර මාස තුනක කාලය ඉකුත්වීමට ප‍්‍රථම පාර්ලිමේන්තුව රැස්කරන ලෙසය. ප‍්‍රතිචාර දක්වන්නන් කියන්නේ ‘පැරණි’ පාර්ලිමේන්තුව රැස් නොකළ යුතු බවය. ඊට ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඇතුළු මේ ආණ්ඩුවේ මැති ඇමති දේශපාලඥයන් ඇතුළු එම මතවාදය නියෝජනය කරන්නන් ඇතුළත්ය.
මේ ව්‍යවස්ථා අර්බුදයට විසඳුම් ලබාගැනීම සඳහා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට මේ වන විට පෙත්සම් කිහිපයක් ඉදිරිපත් වී ඇති අතර ඒ පිළිබඳ වාර්තාකරණයේදීද රාජපක්ෂවාදී මාධ්‍ය එම පුවත් වාර්තා කර ඇත්තේ ‘පරණ’ පාර්ලිමේන්තුව ඉල්ලා අධිකරණයට යෑමක් ලෙසය.
අප දන්නා ‘පරණ’ පාර්ලිමේන්තුව ඇත්තේ කොළඹ ගෝල්ෆේස්හිය. එය අද ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයය. මේ පරණ පාර්ලිමේන්තුව යැයි හඳුන්වන පැවති පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත‍්‍රිවරුන් ලෙස තේරී පත්වී ඒ නිසාම කැබිනට් අමාත්‍යධූර ලැබූ අග‍්‍රාමාත්‍යවරයා ඇතුළු 16 දෙනාද, රාජ්‍ය අමාත්‍යධුර ලැබූ 38 දෙනාද උදය ගම්මන්පිළ වැනි අනෙකුත් එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධාන මන්ත‍්‍රීවරුන්ද අයත් වන්නේ මේ ‘පරණ’ පාර්ලිමේන්තුවටය. මේ අය කැබිනට් මණ්ඩලය ලෙසද ආණ්ඩු පක්ෂය ලෙසද බොහෝ විට ලගින්නේ භෞතික වශයෙන් ඇති පරණ පාර්ලිමේන්තුව හෙවත් ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයේය.
මේ පරණ යැයි කියන පාර්ලිමේන්තුවේ සිටි විපක්ෂ මන්ත්රීවරුන් පමණක් ‘පරණ’ හෝ හොඳ නැති යැයි කීමට හැකිවන්නේ නැත.
එම පාර්ලිමේන්තුව බලරහිත අවලංගු පරණ එකක් නම් එම පාර්ලිමේන්තුවෙන් තේරී පත්වූ අගමැතිවරයා ඇතුළු කැබිනට් මණ්ඩලයද (ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථානුකූලව නොව) බලරහිත, අවලංගු පරණ එකක් විය යුතුය.
පැවති පාර්ලිමේන්තුවට මේ ‘පරණ’ යැයි කියන මතවාදය ගෙනෙන අමාත්‍යවරු කිව යුත්තේ අපද ‘පරණ’ කියා අපවද විසුරුවාහැර කැබිනට් මණ්ඩලයකින් තොරව ජනාධිපතිවරයාට ලැබුණ නව ජනවරම් මහිමයෙන්, නිලධාරීන් පිරිසක් සමඟ ඉදිරි මහමැතිවරණය පවත්වා නව පාර්ලිමේන්තුවක් තේරී පත්වන තෙක් රට කරවන ලෙසය. එහෙත් අමාත්‍යවරුන්ට ලැබෙන වැටුප්, දීමනා, පහසුකම් රහිතව නිවෙස්වලට වී අප සිටින්නන් යනුවෙන්ය.
පරණ පාර්ලිමේන්තුව යැයි ජප කරන විමල් වීරවංශ වැනි කැබිනට් අමාත්‍යවරුන් මෙන්ම සුසිල් පේ‍්‍රම්ජයන්ත වැනි රාජ්‍ය ඇමතිවරුන්ද ඒ ගැන කියන්නට බයය. ඒ වෙන කිසිමක් නිසා නොව ඔවුන් දැන් භුක්ති විඳින වරප‍්‍රසාද අහිමි වන නිසාය.
ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 47(1) අනුව පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරීමෙන් පසු මහමැතිවරණය අවසාන වනතෙක් ක‍්‍රියාකළ හැක්කේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහරින තෙක් ක‍්‍රියාකළ අමාත්‍ය මණ්ඩලයට හෙවත් කැබිනට් මණ්ඩලයට පමණය.
ඒ අනුව දැන් රට තුළ නීතියට අනුව ක‍්‍රියාත්මක විය හැක්කේ කැබිනට් අමාත්‍යවරුන් 16 දෙනාට පමණය. වාසුදේව නානායක්කාර, ගාමිණී ලොකුගේ, සුසිල් පේ‍්‍රම්ජයන්ත් ඇතුළු 38 දෙනා දරන රාජ්‍ය අමාත්‍ය ධූර අහෝසිය. ඔවුන් එම රාජ්‍ය අමාත්‍ය ධුර සඳහා භුක්ති විඳින වැටුප්, දීමනා, වාහන, නිල නිවාස, කාර්ය මණ්ඩල, ආරක්ෂාව ආදී සියළු දේ නීතිවිරෝධීය.
ජනාධිපතිවරයෙකු සිය බලය යොදා නියමිත කාලයට පෙර පාර්ලිමේන්තුව විසුරවූ අවස්ථාවකදී නියමිත කාලය සම්පූර්ණ වී පාර්ලිමේන්තුව විසිරී තිබෙන අවස්ථාවකදී හෝ පාර්ලිමේන්තුව රැස්කළ හැකි අවස්ථා දෙකක් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ සඳහන් වන්නේය. ඒ රට තුළ හදිසි තත්වයක් ඇතැයි ජනාධිපතිවරයා තීරණය කරන අවස්ථාවකදී හා හදිසි නීති රෙගුලාසි පැනවීමේ අවස්ථාවකදීය. එම අවස්ථා දෙකේ කිසිම තැනක පරණ පාර්ලිමේන්තුවක් රැස් කිරීඹක් ගැන සඳහන් කරන්නේ නැත.
මහජනයා ලබාදුන් නියමිත කාලය අවසන් වුවද එකී පැවති පාර්ලිමේන්තුවට එම අවස්ථා දෙකේදී බලසහිත වන බව එයින් පැහැදිළිය. එයින් වත්මන් විසුරුවාහැර ඇති පාර්ලිමේන්තුව සැප්තැම්බර් 01 දක්වා තවදුරටත් නියමිත කාලය තිබූ පාර්ලිමේන්තුවකි. එය විසුරුවාහැරියේ ජනාධිපති බලතල යටතේය.
අද නිත්‍යානුකූලව හා නිත්‍යානුකූල නොවන ආකාරයට රාජ්‍ය සම්පත් භුක්ති විඳින මේ කැබිනට් හා රාජ්‍ය ඇමතිවරුද ඔවුන් කියන ආකාරයට පරණ පාර්ලිමේන්තුවේ සාමාජිකයන් වන නිසා ‘පරණ’ පාර්ලිමේන්තුව ගැන කථා කළ යුත්තේ භුක්ති විඳින පහසුකම් අත්හැර දමාය.
