‘රජය වෛරසය මර්දනයට ගත් ක‍්‍රියාමාර්ග ලොව සියලූ රටවල් අබිබවා ඉදිරියෙන් ඇති බව වසංගත රෝග පිළිබඳ ලොව ප‍්‍රධාන පෙළේ ප‍්‍රවීණයෙකු වන හොංකොංහි වෙසෙන විශේෂඥ වෛද්‍ය මහාචාර්ය මලික් පීරිස් මහතා පෙන්වාදී ඇතැයි වෛද්‍යවරු පැවසූහ.’ ජනාධිපති මාධ්‍ය අංශයේ නිවේදනයක එසේ සඳහන්ය. එය කොවිඞ්-19 මර්දනයට අදාලව ගත් වැඩකටයුතු තක්සේරු කිරීම සඳහා ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයේදී පැවති සාකච්ඡාවකට අදාල නිවේදනයකි.
මෙය ඇත්තටම ආණ්ඩුවේ කයිවාරුවක් පමණි. මහාචාර්ය මලික් පීරිස් ඇත්තෙන්ම ලොව පිළිගැනීමට ලක්වූ ලාංකික මහාචාර්යවරයෙකි. කොරෝනා වෛරසයක් වන සාර්ස් වෛරසය සම්බන්ධයෙන් ඔහු කර ඇති පරීක්ෂණ ලෝක පිළිගැනීමට ලක්ව ඇත.
කෙසේ වෙතත් මේ මහාචාර්යවරයා ‘ලෝකයේ සියලූ රටවල් අබිබවා’ ශ‍්‍රී ලංකාව ඉදිරියෙන් සිටින බවට කර ඇති ප‍්‍රකාශයක් අපට සොයාගත නොහැකි විය. ලොව රටවල් බොහොමයකට සාපේක්ෂව ශ‍්‍රී ලංකාව යහපත් බව කීම එකකි. ලොව සියලූ රටවලට වඩා ශ‍්‍රී ලංකාව හොඳ බව කීම අනෙකකි.
මේ 70 වියැති මහාචාර්යවරයා ශ‍්‍රී ලංකාව ගැන එවැන්නක් කියා ඇතත්, එය තමන්ගේ මව්රටට පක්ෂග‍්‍රාහී එකක් නොවන්නේ කෙලෙසද. අප සැලකිය යුත්තේ ඒ මහාචාර්යවරයාගේ ප‍්‍රකාශයට වඩා, සැබෑ දත්තවල ඇති කරුණු ගැනය. එම සාකච්ඡාවේදීම මතුව ඇති, එම නිවේදනයෙන්ම පෙන්වන්නට උත්සාහ කර ඇති දත්ත ගැනය.
ආණ්ඩුව කියන්නේ දැනට පරීක්ෂණ 21,000ක් කර ඇති බවත්, එයින් සීයට 3ක් පමණක් රෝගය ඇතැයි තහවුරු වී ඇති ඇති බවත්ය. ඒ නිසා ශ‍්‍රී ලංකාව යහපත් තැනක සිටින බව පෙන්වා ඇත.
එහෙත් ඇත්තටම ඒ කරුණු අනුව නම් පෙනෙන්නේ ශ‍්‍රී ලංකාව කොවිඞ්-19 මර්දනයේදී කෙතරම් අසාර්ථකද යන්නය.
ඉහත නිවේදනයෙන් පෙන්වන්නට උත්සාහ කරන්නේ ‘අපි පරීක්ෂණ ගොඩක් කරලා තියෙන්නේ, ඒත් රෝගීන් නැහැ.’ යන කාරණය විය හැකිය. නැත්නම් ‘රෝගීන් මේ තරම් ඉන්නේ අපි පරීක්ෂණ ගොඩක් කරපු නිසා’ යන්න විය හැකිය. නැත්නම් ‘ ඕනෑවට වඩා පරීක්ෂණ කරන්න ඕනෑ නැහැ. බලන්නකෝ, අපි මෙච්චර කරලාත් රෝගීන් හමුවුනේ මෙපමණයි.’ කියා විය හැකිය.
කුමන අදහසකින් ඉහත දත්ත උපුටා දැක්වුවත්, ලෝකයේ සාර්ථක රටවල්වලට සාපේක්ෂව ලංකාව දුර්වල බව මෙම නිවේදනයෙන් පෙනේ.
මුලින්ම පැහැදිළි කළ යුත්තේ කොවිඞ්-19 රෝගීන්ව හඳුනාගැනීම සඳහා කෙතරම් සාර්ථක ලෙස පීසීආර් පරීක්ෂණ සිදු කරනවාදැයි මනින්නේ ජනාධිපති මාධ්‍ය අංශය මැන ඇති ක‍්‍රමයට නොවන බවය. පරීක්ෂණ සංඛ්‍යාවට රෝගීන් සංඛ්‍යාවේ ප‍්‍රතිශතය බැලීමෙන් එය මැනීම කළ නොහැකිය. ඒ ප‍්‍රතිශතය මැන්නත් ලෝකයේ සාර්ථක රටවල්වලට සාපේක්ෂව ශ‍්‍රී ලංකාව ඉතා දුර්වලය. පරීක්ෂණ 21,000ක් සිදුකර මෙතරම් කයිවාරු ගසන්නේ ඇයි. ලෝකයේ අනෙක් රටවල්වල තත්වය නොදුටුවේද.
නිකමට උදාහරණ කිහිපයක් සලකා බලමු.
මලික් පීරිස් මහාචාර්යවරයා දැන් ජීවත්වෙන හොංකොංවලින් රෝගීන් 1038ක් හමුව ඇත. ඒ පරීක්ෂණ 154,989ක් කර ඇති නිසාය. එරට රෝගීන් සංඛ්‍යාවට පරීක්ෂණ ප‍්‍රතිශතය සීයට 0.66කි. ඒ ප‍්‍රතිශතය ශ‍්‍රී ලංකාවේ සීයට 3ට වඩා අඩුය.
නේපාලයේ පරීක්ෂණ 58,871ක් සිදුකර ඇත. රෝගීන් හමුව ඇත්තේ 58ක් පමණි. සිදුකරන ලද පරීක්ෂණ සංඛ්‍යාවට රෝගීන් අනුපාතය 0.09කි. ශ‍්‍රී ලංකාවට වඩා අඩුවෙන් රෝගය පැතිර ගියත්, පරීක්ෂණ සංඛ්‍යාව ශ‍්‍රී ලංකාවටත් වඩා වැඩිය.
උගන්ඩාවත් ශ‍්‍රී ලංකාවට වඩා පරීක්ෂණ සංඛ්‍යාවක් සිදුකර ඇත. ඒ රෝගීන් අපට වඩා අඩුවෙන් හමුව ඇති පසුබිමකය. උගන්ඩාව සිදුකර ඇති පරීක්ෂණ සංඛ්‍යාව 31,350කි. රෝගීන් හමුව ඇත්තේ 83ක් පමණි.
නවසීලන්තයේ රෝගීන් 1479ක් හමුවී ඇත. ඔවුන් කර ඇති පරීක්ෂණ සංඛ්‍යාව 139,898කි. එරට ප‍්‍රතිශතය 1.05කි.
උස්බෙකිස්ථානයේ ප‍්‍රතිශතය 0.84 කි, රෝගීන් විශාල පිරිසක් සිටි දකුණු කොරියාවේ 1.7 කි, ඕස්ටේ‍්‍රලියාව 1.16කි.
ඉහත රටවල් සියල්ල සිදුකර ඇති පරීක්ෂණ සංඛ්‍යාව අතින් ශ‍්‍රී ලංකාවට වඩා වැඩිය. රෝගීන් අඩුවෙන් හමුවුණා කියා එම රටවල් කිසිවක් පරීක්ෂණ නවත්වා තිබුණේ නැත. ඔවුන් පරීක්ෂණ නොකඩවා කර තිබුණි. එහි ප‍්‍රතිඵලය වන්නේ එම රටවල්වල සිටින රෝගීන්ව හඳුනාගැනීමට හැකි වීමත්, රෝගයේ පැතිරීම හරිහැටි පාලනය කිරීමට හැකි වීමත්ය.
ඉහත කී සාර්ථක රටවල් ගණනාවක් සැක සහිත සියළුදෙනාවම පරීක්ෂණ වලට ලක් කර ඇත. ඔවුන්ගේ පරීක්ෂණ ප‍්‍රතිශතය මිලියනයකට 15,000 ඉක්මවයි. ඇතැම් රටවල්වල මිලියනයට 30,000 අනුපාතයට පරීක්ෂණ කර ඇත. එහෙත් ශ‍්‍රී ලංකාව පරීක්ෂණ කර ඇත්තේ මිලියනයට 1000 පමණ අනුපාතයටය. දැන් ඉහත කී රටවල් අතරින් සමහර ඒවා හැකි තරම් පරීක්ෂණ සිදුකොට, එදිනෙදා රෝගීන් හමු නොවෙන තත්වයට පත්ව ඇත. සාර්ථක රටවල් යැයි කියන්නේ ඒවාටය.
එම රටවල් ටිකෙන් ටික තමන්ගේ රටවල් සාමාන්‍ය තත්වයට ගැනීමට සමත් වෙමින් සිටී. රෝගය පැතිරීම පාලනය කිරීමට සමත්ව සිටී. එහෙත් ලෝකයම අභිබවා ඇතැයි කයිවාරු නැත.
ඇත්තටම ඒ රටවල්වලටත් වඩා ශ‍්‍රී ලංකාව සාර්ථකද. ලොව සියළු රටවල් අභිබවා ශ‍්‍රී ලංකාව රෝගය පාලනය කරන බව මේ දත්ත මෙලෙද ඇස් ඉදිරිපිට තිබියදී කියන්නේද. ලංකාව ඔය කියන තරම් සාර්ථක නම් අපේ රටේම ආණ්ඩුවත්, ලංකාවෙන් බිහිවූ මහාචාර්යවරුනුත්, ලංකාවට සම්බන්ධයක් ඇති ගණකාධිකාරිවරුන්ගේ සංවිධානත් පමණක් ඒ බව කියන්නේ ඇයි. ලෝකයේම ඇස් අප දෙසට යොමුවී, ලෝකයේම ඇගයීමට ලක් වන්නේ ඇයි. පිළිගත් ජාත්‍යන්තර ආයතනය ලංකාවෙන් ඉගෙනගන්නට උත්සාහ නොකරන්නේ ඇයි.
