හිටපු මුදල් රාජ්‍ය අමාත්‍ය ඉරාන් වික‍්‍රමරත්න
– රාජ්‍ය ආදායම අඩු වෙලා
– ඒකාබද්ධ අරමුදලෙන් වියදම් කිරීමෙන් එහා ගිය ප‍්‍රතිපත්ති තීන්දු ගන්න ඕනෑ
– ක්ෂුද්‍ර ආර්ථිකය ගැන හිතන්න ඕනෑ
– අයිඑම්එෆ් එක්ක ගිවිසුමකට යා යුතුයි
– දේශීය ණය ගන්න ඕනෑ
– ජාත්‍යන්තර විශ්වාසය හදාගන්න ඕනෑ
– ස්වයංපෝෂිත වෙලා හරියන්නෙ නෑ
පාර්ලිමේන්තුව කැඳවිය නොහැකි බවත්, අයවැයක් නැතත් ඒකාබද්ධ අරමුදලෙන් වසංගත මර්දනයට අදාල වියදම් සිදුකරන්න පුළුවන් බවත් ආණ්ඩුව කියනවා. මේ තත්වය ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?
මේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා අර්බුදය පිළිබඳව නිවැරදිම පිළිතුර දෙන්න පුළුවන් අධිකරණයට. අපි හැමෝම ව්‍යවස්ථාව බලලා තර්ක විතර්ක කරනවා. අපට පැහැදිලි වෙන විදියට අපේ තර්කය නිවැරදි බව අපි කියනවා. අපි මුහුණදෙන හැම ප‍්‍රශ්නයක්ම ව්‍යවස්ථාව තුළ ලියලා නැහැ. එහෙත් ලියලා නැතිබවෙන් අර්ථ දක්වන්නේ නීතිය බලපාන්නේ නැති බව නෙවෙයි. එංගලන්තයේ ලියපු ව්‍යවස්ථාවක් නැහැ. එහෙත් සමාජයක තියෙනවා ව්‍යවස්ථා දර්ශනයක්. ඒ වගේම හැම සමාජයකම ලියලා තිබුණත්, නැතත් නීතියක් ක‍්‍රියාත්මක වෙලා තියෙනවා. ඒ වගේම සම්ප‍්‍රදායන් තියෙනවා. ලියපු ව්‍යවස්ථාවත්, ඊට අමතරව පනත් තියෙනවා. ඒවායින් යමක් පැහැදිලි නොවුණොත් අධිකරණයේ විනිසුරුවරුන් බලන්නේ ජාත්‍යන්තරව පිළිගත් නීතිමය මූලධර්ම ගැන. මේක තමයි රාමුව. අපට විතරක් නෙවෙයි, ලෝකයේ හැමෝටම එවැනි නීතිමය රාමුවක් තියෙනවා. ඒක ශිෂ්ට සමාජයක ලක්ෂණයක්.
ලෝකයම පිළිගත් නීතියේ පාලනයක් තියෙන ඕනෑම රටක සාමාන්‍ය මූලධර්මය තමයි රුපියලක් වුණත්, ඩොලර් එකක් වුණත්, පවුමක් වුණත් බද්දක් අය කරන්නත් වියදම් කරන්නත් ව්‍යවස්ථාදායකයේ අනුමැතිය ඕනෑ බව. පාර්ලිමේන්තුව, කොංග‍්‍රසය, ජාතික සභාව වගේ කුමන නමකින් ව්‍යවස්ථාදායක හැඳින්වුවත් මුදල් වියදම් කරන්න පුළුවන් ඒ ආයතනයේ අනුමැතියෙන් විතරයි. ඉස්සර ලෝකයේ තිබුණේ රාජාණ්ඩු. යුරෝපයේ රාජධානී වෙනස් වුණා. විප්ලව වලින් බි‍්‍රතාන්‍යය වැනි රටවල්වල පාර්ලිමේන්තුව ඇතිවුණා. එදා ඉඳන් මේ මූලධර්මය පිළිගත්තා.
ඇත්තටම පාර්ලිමේන්තුව කියන ආයතනය බිහිවුණේම රජුට බදු ගෙවන අයගේ ආයතනයක් විදියට නේද?
ඔව්. මහජනතාවගේ අනුමැතිය නැතිව මහජනතාවගෙන් රුපියලක්වත් අය කරන්නත් බෑ, මහජනතාව ණයට පත් කරන්නත් බෑ, වියදම් කරන්න බෑ. ඒත් හැම මනුස්සයාගෙන්ම අනුමැතිය ගන්න බැහැනේ. අපි ඍජු ප්රජාතන්ත්රවාදය වෙනුවට නියෝජිත ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයක් ක‍්‍රියාත්මක කරන්නේ. ඒ නිසා මහජනතාව නියෝජනය කරන පාර්ලිමේන්තුවෙන් අනුමැතිය ගන්න ඕනෑ. ලෝකයම පිළිගත් මේ මූලධර්මයෙන් කාටවත් පිට පනින්න බෑ.
මැයි මාසයේ ඉඳන් රටට අයවැයක් නෑ. මේ තත්වයට පසුබිම මොකක්ද?
සාමාන්‍යයෙන් හැම අවුරුද්දේම අයවැයකින් මුදල් අනුමත කරගන්නවා. මොකක් හරි හේතුවක් නිසා අයවැයක් සම්මත කරගන්න බැරිවුණොත්, අතුරු සම්මත ගිණුමක් අනුමත කරගන්නවා. සාමාන්‍ය මූලධර්මය අනුව බදු ක‍්‍රමයත්, වියදමත් එමගින් අනුමත කරනවා. සාමාන්‍යයෙන් නොවැම්බර් මාසයේදී ඊළඟ අවුරුද්දේ අයවැය අනුමත කරගන්නවා. එහෙත් ගිය අවුරුද්දේ නොවැම්බර් මාසයේදී ජනාධිපතිවරණයක් තිබුණා. ඒ නිසා අපි ඔක්තෝබර් මාසයේදී අතුරු සම්මත ගිණුමක් පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කලා. අලූත් ජනාධිපතිවරයෙකුට අයවැයක් ඉදිරිපත් කරලා අනුමත කරන්න අපි ඉඩකඩ තැබුවා.
ලංකාවේ අපට තියෙන්නේ ජනරජයක්. එහි විධායක බලය පැවරෙන්නේ ජනාධිපතිවරණයකින්. ජනාධිපතිවරයාට පුළුවන් පාර්ලිමේන්තු බහුතරය කුමන පක්ෂයේ වුණත් විධායකය විදියට කටයුතු කරන්න. ඒත් ලංකාව නිදහසින් පස්සේ දීර්ඝ කාලයක් පාර්ලිමේන්තු ක‍්‍රමය අනුව පැවති රටක්. ඒ නිසා අපට තවමත් පාර්ලිමේන්තු ක‍්‍රමයට අදාල මානසිකත්වයක් තියෙනවා. ඒ නිසා තවම තමන්ට බහුතරයක් තියෙන පාර්ලිමේන්තුවක් ඕනෑ කියලා හිතනවා. ඒ නිසා තියෙන පාර්ලිමේන්තුවත් එක්කම කටයුතු නොකර, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරලා අළුත් පාර්ලිමේන්තුවක් පත් කරගන්න අලූත් ජනාධිපතිවරයෙක් කැමතියි. ඒ නිසා ඔහු අයවැයක් ඉදිරිපත් නොකර, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරියා.
එහෙත් ඔහු කළ යුත්තේ මේ පාර්ලිමේන්තුවේ ධුර කාලය අවසන් වනතුරු ඉඳීම. ඔහුට මෙම පාර්ලිමේන්තුවට අයවැයක් ඉදිරිපත් කරන්න තිබුණා. සාමාන්‍ය තත්වයක් යටතේ නම් මෙසේ කිරීම ගැන ලොකු විරෝධයක් දැක්විය යුතු නැහැ. එහෙත් දැන් තිබෙන්නේ සාමාන්‍ය තත්වයක් නෙවෙයි. ජනාධිපතිවරයාගේත්, කාගේවත් වරදක් නිසා නෙවෙයි. හිතපු නැති විදියට වසංගතයක් ඇතිවුණා. ඒ නිසා ඡන්දය තියන්න අමාරු හින්දා දැන් ඔහුට මෙතෙක් තිබුණු පාර්ලිමේන්තුව එක්ක ඉදිරියට යන්න තිබුණා. අතුරු සම්මත ගිණුමක් හෝ අයවැයක් ඉදිරිපත් කරන්න තිබුණා.
එහෙත් ඔහු එසේ නොකර පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරියානේ…
ඔහු ඒ වෙලාවේ අයවැයක් ඉදිරිපත් නොකළත්, දැන් වුණත් ඔහුට ඒක ක‍්‍රියාත්මක කරන්න පුළුවන්. ඔහුට ව්‍යවස්ථාදායක රාමුව තුළ මුදල් ලබාගැනීමට නම් කළ යුත්තේ ඒක. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව පාර්ලිමේන්තුවක් මාස තුනකට වඩා නිහඩ කරන්න බෑ. එහෙම මාස තුනකට වඩා බැරි බව කියන්නට හේතු තියෙනවා. විධායකය වග වීමට යටත් කරන ආයතන දෙක තමයි අධිකරණය සහ ව්‍යවස්ථාදායකය. අධිකරණයත් වහලා තියෙන්නේ මේ ටිකේ.
ජනතාව සතු අධිකරණ බලය අධිකරණය හරහා පාර්ලිමේන්තුව ක‍්‍රියාත්මක කළ යුතුයි කියලා ව්‍යවස්ථාවේ තියෙනවානේ. ඒ නිසා පාර්ලිමේන්තුව වැහුවොත් අධිකරණයටත් බලපානවා නේද?
ඒක තමයි. ආණ්ඩුවක් කියන්නේ කුලූනු තුනක් මත ක‍්‍රියාත්මක වෙන ආයතනයක්. ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය, අධිකරණය. ආයතන තුනක් වෙනුවට, එක් ආයතනයක් විතරක් ක‍්‍රියාත්මක වෙනවානම් ඒකට කියන්නේ ඒකාධිපති පාලනයක් කියලා.
ඒකාබද්ධ අරමුදලෙන් මුදල් ලබාගත හැකිය යන තර්කය ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?
ව්‍යවස්ථාව අනුව හදිසි තත්වයකදී ජනාධිපතිවරයාට ඒකාබද්ධ අරමුදලෙන් එදිනෙදා වියදම් සඳහා මුදල් ලබාගන්න පුළුවන්. එහෙත් ඒ විදියට මුදල් ලබාගන්න පුළුවන් සේවක වැටුප් ගෙවීම වගේ පුනරාවර්තන වියදම්වලට විතරයි. ව්‍යවස්ථාවේ වචනවලින් නිශ්චිතවම පෙන්වා දී නැතත් සාමාන්‍ය මතය තමයි ප‍්‍රාග්ධන වියදම් ඒ විදියට වියදම් කරන්න බැරි බව. ඒ කියන්නේ එදිනෙදා වැටුප් ගෙවීම වගේ දේවල්වලින් එහා ගිය දෙයක් කරන්න බැරි බව.
දැන් ප‍්‍රශ්නයක් තියෙනවා. ජනාධිපතිවරයාට වියදම් කරන්න පුළුවන් අපේ‍්‍රල් මාසය දක්වා විතරයි. ඊට පස්සේ අයවැයක් නෑ. දැන් ජනාධිපතිවරයාට මුදල් වියදම් කළ නොහැකි බවට මතයක් තියෙනවා. මේ නිසා, ජනාධිපතිවරයාට පුළුවන් දැන් මම මොකද කරන්නේ කියලා අධිකරණයෙන් මතය විමසන්න. ඒක කළේත් නැත්නම්, පුරවැසියාට සිද්ධවෙනවා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් අහන්න. ජනාධිපතිතුමා මෙහෙම කරන්න ලෑස්ති වෙනවා, දැන් මොකද කරන්නේ කියලා විමසන්න සිද්ධ වෙනවා. මම හිතන්නේ එහෙම වීම සුදුසු නෑ. ඊට කලින් ජනාධිපතිතුමා මතය විමසන එක හොඳයි. නීතිය අර්ථකතනය කරන්න පුළුවන් අධිකරණයට පමණයි.
ඒකාබද්ධ අරමුදල කියා කියන්නේ, ආණ්ඩුවට ලැබෙන බදු ප‍්‍රමුඛ ආදායම. දැන් ප‍්‍රායෝගිකව ඒකාබද්ධ අරමුදලේ කොවිඞ්-19 වසංගතය මර්දනය සඳහා මුදල් තියෙනවාද? විශේෂයෙන්ම පසුගිය වසරේ අග ආණ්ඩුවට ලැබෙන්න තිබුණු බදු කප්පාදු කළ පසුබිමක..
මට හරියටම ගණන් හිලව් කියන්න බෑ. නමුත් ඔබ වැදගත් කාරණයක් පෙන්වාදුන්නා. විශේෂයෙන්ම ජනාධිපතිතුමා පත්වුණාට පස්සේ කරගත්ත ලොකු ගැටලූවක් තමයි බදු අඩු කිරීම. ලංකාවේ කොහොමත් රාජ්‍ය ආදායම දළ දේශීය නිෂ්පාදනයේ ප‍්‍රතිශතයක් හැටියට 13.5යි. අපේ ඒක පුද්ගල ආදායම එක්ක ගත්තාම ඒක සීයට 20ක්වත් වෙන්න ඕනෑ. ඒත් සමහර රටවල්වල සීයට 40ක් පමණ. අපි ආණ්ඩුව බාරගන්නකොට රාජ්‍ය ආදායම දළ දේශීය නිෂ්පාදනයෙන් 10.5යි. අපි ඒක වැඩි කළා.
මේ ආණ්ඩුව ආපු ගමන් බදු අඩු කළා. ඒකෙන් රාජ්‍ය ආදායම හුඟක් පහළට කඩා වැටුණා. හරියටම කියන්න බැහැ කොපමණ ප‍්‍රමාණයක් කඩාවැටුණාද කියලා. මම ඇස්තමේන්තු කරන්නේ අවම වශයෙන් 2019 දී සීයට 25කින්වත් කඩා වැටෙන්න ඇති. 2020 දී රාජ්‍ය ආදායම සීයට 40කින්වත් අඩු වෙන්න පුළුවන්. ඉතින්, දැන් ආදායම අඩු වෙලා. දැන් වියදම අඩු වෙලා නැහැ. වියදම් අඩු කරන්න පුළුවන් තැන් බොහොම අල්පයි. අයවැය පරතරය විශාල විය හැකියි. අයවැය පරතරය දැන් තියෙන හැටියට සීයට 10කට කිට්ටු වේවි. මේක තමයි තියෙන ලොකු ගැටලූව. ඒ වගේ පසුබිමක ඒකාබද්ධ අරමුදලෙන් විතරක් කොවිඞ්-19 මර්දනය කරන්න බෑ.
සරල බසින් කීවොත් දැන් අපට අලූත් වියදම් මාර්ග හැදිලා. ඒත් අලූත් ආදායම් මාර්ග හැදිලා නැහැ නේද?
ඔව්, ආර්ථික විද්‍යාව විද්‍යාවක් නෙවෙයි. ඒ සඳහා විද්‍යාත්මක පදනම් පාවිච්චි කරනවා. ඒත් මේක සමාජ විද්‍යාවක්. ඒ නිසා විවිධ අය විවිධ සංකල්ප විශ්වාස කරනවා. සාමා්‍යයෙන් දළ දේශීය නිෂ්පාදනයෙන් 1.8ක් විතර සෞඛ්‍ය වියදම් විදියට වැය කරනවා. අපි මැදි ආදායම් රටක්. ඉහළ ආදායම් රටවල් තියෙනවා. ඒවායේ සෞඛ්‍යයට සීයට 5ත් සීයට 8ත් අතරේ වියදම් කරනවා. ඒ අනුව අපේ තත්වය කොහොමත් දුර්වලයි. දැන් අපට සෞඛ්‍ය සඳහා වැඩියෙන් වියදම් කරන්න සිද්ධවෙනවා. ප‍්‍රාග්ධන වියදම් දරන්න සිද්ධවෙනවා. විවිධ මිලදී ගැනීම් කරන්න වෙනවා. ඒ නිසා අපට ඒකාබද්ධ අරමුදලෙන් වියදම් දැරීමට එහා ගිය ප‍්‍රතිපත්තිමය තීන්දු රැුසක් මුදල්වලට අදාලව මේ මොහොතේ ගන්න සිද්ධවෙනවා.
මුදල් පිළිබඳ ‘සම්පූර්ණ බලය’ ඇතැයි ව්‍යවස්ථාවෙන්ම සඳහන් කරන පාර්ලිමේන්තුව ඕනෑ වෙන්නේ ඒ නිසා නේද? මේ මොහොතේ ගත යුතු පියවර මොනවාද?
මේ මොහොතේ ක්ෂුද්‍ර ආර්ථිකය සලකලා ඉක්මනින්ම තීරණ කිහිපයකට එන්න ඕනෑ, මේ අර්බුදයෙන් ආර්ථිකයේ යම් ක්ෂේත‍්‍රවලින් නැගී සිටින්න පුළුවන්. ඒත් සමහර ක්ෂේත‍්‍රවලින් නැගී සිටින්න අමාරුයි. ඒක තමයි යථාර්ථය. මේ අතරතුරේදී ණය බර පියවන්න ඕනෑ. අපේ විදේශ විනිමය ශේෂය කොහොමද පවත්වාගෙන යන්නේ. අපි ජාත්‍යන්තර වෙළඳපොළට යන්නට විශ්වාසය ඇති කරන්නේ කොහොමද කියන ප‍්‍රශ්නවලට පිළිතුරු සෙවීම වැදගත්. මම කියන්නේ නැහැ මේ වසංගතය ආණ්ඩුවේ වරදක් බව. අපට 2017 දී නියඟයක් තිබුණා. 2018 දී ව්‍යවස්ථා කුමන්ත‍්‍රණයක් සිද්ධවුණා. 2019 දී බෝම්බ ප‍්‍රහාරයකට මුහුණදෙන්න සිද්ධවුණා. 2020 දී කොවිඞ්-19 වසංගයට මුහුණදුන්නා. මේ සියල්ලෙන්ම ආර්ථිකය දුර්වල වෙලා. ඉතින්, අපි පිළිතුරක් හොයන්න ඕනෑ. මේ මොහොතේ ආර්ථික විද්‍යාඥයන් හැටියට හිතන්න ඕනෑ ඉදිරි වසර කිහිපයේදී විශ්වාසය ගොඩනඟන්නේ කොහොමද කියලා. විශ්වාසය හැදුවේ නැත්නම් අපට ප‍්‍රාග්ධන වෙළඳපොළට යන්න බෑ. දැනටමත් අපේ රට ජාත්‍යන්තර ශ්‍රේණිගත කිරීම්වලින් පහළට වැටිලා තියෙනවා.
ගෝලීය ශ්‍රේණිගත කිරීම්වලින් ලංකාව පහළට දැමීම පිළිගන්න බැරි බව ආණ්ඩුව කියලා තියෙනවා නේද?
මම හිතන්නේ අපි එතැනින් ගැලවෙන්න ඕනෑ. ශ්‍රේණිගත කිරීම්වලට අපි එකඟ වෙන්න පුළුවන්, නොවෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් ඒක වැදගත් වෙන්නේ අපට සල්ලි දෙන මිනිස්සුන්ට. අපි පිළිගත්තත් නැතත්, ඔවුන් ඒවා පිළිගන්නවා. මම බැංකුවක් එක්ක ගනුදෙනු කරන්න ගියා කියලා හිතමු. මම බැංකුව එක්ක රණ්ඩු වෙලා, බැණලා ගෙදර එන්න පුළුවන්. නැත්නම් මා කෙරෙහි බැංකුවේ විශ්වාසය ගොඩනඟාගෙන, ඔවුන් එක්ක සුහදව කතා කරලා මට අවශ්‍ය ගනුදෙනුව කරන්නත් පුළුවන්. බැංකුවෙන් ණය දෙන්නේ ආරක්ෂාව ගැන විශ්වාසයක් ඇතිව. ජාත්‍යන්තරය එක්ක අපි ගනුදෙනු කරනවා නම්, අපට බොරු වාදවිවාදවල ඉන්න බෑ. අපි හැමෝම තර්කානුකූලව හිතලා ජාත්‍යන්තර විශ්වාසය ගොඩනඟාගන්න ඕනෑ. අපි වසර කිහිපයක සැලැස්මක් අනුව හිතන්න ඕනෑ. හරි සැලැස්මක් තිබුණොත් මේ ප‍්‍රශ්නයෙක් ක‍්‍රමානුකූලව ඉදිරියට එන්න පුළුවන්. වරද්දාගත්තොත් ලොකු මූල්‍ය අර්බුදයකට යන්න ඉඩ තියෙනවා. රජය ප‍්‍රතිපත්ති තෝරාගෙන පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළොත් අපි අනිවාර්යයෙන්ම සහයෝගය දෙනවා. අපට වෙනස් වැදගත් යෝජනාවක් තිබුණොත් අපි තර්ක කරනවා. ඒත් අපි මේ වෙලාවේ ආණ්ඩුව අමාරුවේ දාන්නෙ නෑ.
ඬේලි ෆයිනෑන්ෂල් ටයිම්ස් පුවත්පත වෙත ජනාධිපති ලේකම්වරයා කියා තිබුණා ආණ්ඩුව හැකි හැම ජාත්‍යන්තර පාර්ශ්වයකින්ම ණය ගැනීමට බලාපොරොත්තු වන බව. හදිසි තත්වයක් යටතේ අයිඑම්එෆ් ආයතනයෙන් පවා ණය ලබාගැනීමට අයදුම් කරලා තියෙනවා..
ඔබ කියපු නිසා මට කියන්න දෙයක් තියෙනවා. අපි අවුරුදු හතරකට කලින් අයිඑම්එෆ් හෙවත් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලෙන් ණය ගන්න ලෑස්ති වුණා. ඒ මොහොතේ නොයෙක් දේවල් කීවා. අපි විරුද්ධ වෙනවාට විරුද්ධ වෙන්න ඕනෑ නැහැ. ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල එක්ක ගනුදෙනු කරනවානම්, ආණ්ඩුව නිවැරදි පැත්තට ගිහින් තියෙනවා. මේ මොහොතේ ඔවුන් ආර්එෆ්අයි කියන ක‍්‍රමවේදය යටතේ අයිඑම්එෆ් එකෙන් මුදල් ලබාගන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා. අපට ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලෙන් කෝටාවක් තියෙනවා. ඒ අනුව දළ වශයෙන් බිලියනයක් විතර ඒ ක‍්‍රමය යටතේ අපට ලැබේවි. කෙසේ වෙතත් මට ඊට වඩා හොඳ යෝජනාවක් කරන්න තියෙනවා.
ඒත් මා කාරණයක් සිහිපත් කළ යුතුයි. අපි මේ රටේ දේශපාලනය කරන්නේ විපක්ෂයයි රජයයි විරුද්ධවාදීන් වගෙයි. මම යමක් ප‍්‍රසිද්ධියේ කීවොත් ආණ්ඩුව ඒක ප‍්‍රතික්ෂේප කරන්න හිතන්නට ඉඩ තියෙනවා. අපි ඒ මානසිකත්වයෙන් ගැලවෙන්න ඕනෑ. ඒ නිසා මම ඔබෙන් විමසනවා, මට තියෙන යෝජනාව මම ඉදිරිපත් කරන්නද කියලා.
ඔව්, ඔබේ යෝජනාව කියන්න..
මම යෝජනා කරන්නේ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල එක්ක මධ්‍යකාලීන ගිවිසුමකට එන්න කියලයි. මම කීවා වගේ, අපි කාගේ ආණ්ඩුවක් තිබුණත් 2017 ඉඳන් අපි ලොකු බලපෑම් වලට මුහුණදුන්නා. මොන රජය තිබුණත් ඒ බලපෑම් සිද්ධවුණා. ඒවා නිසා වසර කිහිපයක වැඩසටහනක් ඕනෑ. ඒ නිසයි මම යෝජනා කරන්නේ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල එක්ක එවැනි වැඩපිළිවෙලක් සඳහා සාකච්ඡාවකට යා යුතු බව.
දැන් තියෙන තත්වය නිසා ලංකාව ණය ගෙවීමට ඇති ලෝකයේ නොයෙකුත් පාර්ශ්වයන් අපගේ ණය ගෙවීම සඳහා වසර කිහිපයක සහන කාලයක් ලබාදීමේ ඉඩක් තියෙනවා. ඒ වගේම අලූත් ණය ලබාදීමේ ඉඩකඩකුත් තියෙනවා. මේ සහන කාලය සහ ණය ගැනීමේ අවස්ථාව වැරදියට පාවිච්චි කළොත්, තව ගොඩක් ණය ගත්තොත් අපි තව අවුරුදු තුන හතරකින් මහා ණය උගුලක සිර වීමේ අවදානමක් තියෙනවා නේද?
මගේ මතය තමයි අපි විදේශීය ණය ගැනීමේ ප‍්‍රවණතාවය අඩු කරලා දේශීය ණයවලට බර වෙන ප‍්‍රතිපත්තිය ගැන දැන් හිතන්න ඕනෑ බව. ඒ පොඩි වෙනස අපි කරගත යුතුයි. මම හිතන්නේ මේ වසංගතයෙන් ඇතිවුණ බලපෑම හරහා ඒ ගැන අපි හිතන්න පුළුවන්. මේ ප‍්‍රශ්නයේදී අපි කල්පනා කරන්නේ ආර්ථික තියරි විදියට. ඒත් අපි දැන් වෙනදාට නොකරන දේවල් කළ යුතුයි. මොකද සැබෑ ආර්ථිකයේ ඇතිවෙලා තියෙන මේ ප‍්‍රශ්නය අවුරුදු සීයකටවත් මේ ලෝකයේ ඇතිවෙලා නැහැ. මුළු ලෝකයම එකම වතාවේ මේකට මුහුණදෙනවා. ඒ නිසා අපි එළියට බැහැලා බලන්න ඕනෑ.
රට ඇතුළේ මුදල් සංසරණය කිරීමෙන් ඉල්ලූම වැඩිවෙලා, ආර්ථික ක‍්‍රියාවලිය වර්ධනය කළ හැකි බව ආණ්ඩුව හිතනවා නේද?
ජනතාවගේ අතට මුදල් දාන්න ඕනෑ බව ජනාධිපතිතුමාගේ උපදේශකයන් කියන බව මම දැක්කා. ඒක හරියන්නේ නැති බව මම මුල පටන්ම කීවා. ඕක සාමාන්‍ය මතය. ඉල්ලූම ඇති කරන්න ඕනෑ කියන එක. ඒත් ඒක විතරක් කරලා මදි. අපේ රටේ ප‍්‍රශ්නය තියෙන්නේ සැපයුම් පැත්තේ.
මේ වන විට රට ස්වයංපෝෂිත කළ යුතු බවට ජනප‍්‍රිය මතයක් තියෙනවා. ඒ ගැන අදහස මොකක්ද?
මම වෙනස් කතාවක් කියන්නම්. අපි ස්වයංපෝෂිත වෙන්න ඕනෑ නැහැ. හරි සංකල්පය ස්වයංපෝෂිත වීම නෙවෙයි. ගැඹුරින් හිතන්න ඕනෑ. අපට ඕනෑ සුරක්ෂිතභාවය. ආහාර සුරක්ෂිතභාවය. ආහාර සුරක්ෂිතභාවය සහ ආහාර ස්වයංපෝෂිත බව අතරේ වෙනසක් තියෙනවා. අපි දොරවල් වහලා රට තුළ හැමදේම නිෂ්පාදනය කරන්න ඕනෑ නැහැ. ලිහිල් විදියට කීවොත්, මේ රටේ හැමෝම ගම්මිරිස් වහලා, ගම්මිරිස්වලින් ස්වයංපෝෂිත වුණාට ප‍්‍රශ්නය විසඳෙන්නේ නැහැ.
හදිසි ආපදාවකින් අපේ රටේ අස්වැන්න විනාශ වුණොත් අපි අසරණ වේවි නේද?
ඒකත් හරි. ඒක විතරක් නෙවෙයි, අපි හිතුවාට මේ ආහාර නිෂ්පාදනය වැඩි කළාම ගොවියාගේ මිල පහළ යෑමෙන් ප‍්‍රශ්න ඇතිවෙන්නත් පුළුවන්. ඒ නිසයි මා කියන්නේ අපි රට ඇතුළේම ආහාර නිෂ්පාදනය කිරීමට වඩා ආහාර සුරක්ෂිතභාවය ගැන කල්පනා කරමින් ප‍්‍රතිපත්ති හදාගන්න ඕනෑ බව.
ආණ්ඩුව දිළිඳු ප‍්‍රජාවට රුපියල් 5000ක සහනාධාරයක් ලබාදුන්නා. එය සාර්ථක වැඩපිළිවෙලක් බව හිතනවාද?
මේ වෙලාවේ දුන්න එක හරි. මේක ආපදාවක්. මිනිස්සුන්ට අමාරුකම් තියෙනවා. ඒත් මේක එක් වතාවක් හෝ දෙවතාවක් කරන්න පුළුවන්. ඒත් දීර්ඝකාලීනව ඒක කරන්න බෑ. ආර්ථිකය නැවත ගොඩනැෙඟන්න ඕනෑ. ක්ෂුද්‍ර ආර්ථිකය ගොඩනඟන්න ඕනෑ. දැන් රැකියාවලට යන්න ඕනෑ. ඔවුන්ගේ ආර්ථිකය ගොඩනඟන්න ඕනෑ.
ඡායාරූපය: ජනක සේනාරත්න
