යැං ලියැන්කි නම් චීන සංස්කෘතිය සම්බන්ධ මහාචාර්යවරයෙකු පසුගිය පෙබරවාරි විසිඑක් වැනිදා හොං කොං විද්‍යා තාක්ෂණ විශ්වවිද්‍යාලයේ නිර්මාණාත්මක ලේඛනය පශ්චාද් උපාධි පාඨමාලාවක සිසුන්ට කොරෝනා වසංගතය, ප්‍රජා ස්මෘතිය, සහ එම වසංගතය පිළිබඳව ලේඛකයින් නිර්මාණකරණයේ යෙදිය යුත්තේ කෙසේදැයි යන්න පිළිබඳව අන්තර්ජාලය හරහා දේශනයක් කළේය. මේ එහි සංක්ෂිප්ත සිංහල පරිවර්තනයයි.
මගේ ආදරණීය සිසු සිසුවියනි,
මේ අන්තර්ජාලයෙන් විසුරුවා හැරෙන අපගේ පළමුවැනි දේශනයයි. මුලින්ම මට මාතෘකාවෙන් තරමක් පිට පනින්න ඉඩ දෙන්න.
පුංචි කාලෙ මම එකම වැරැද්ද කීප වාරයක් කළ විට මගේ දෙමව්පි‍යන් මාව ඔවුන් ඉදිරියට ගෙනැවිත් මගේ නළලට අනින ගමන් මෙහෙම අහනවා “ ඇයි ඔයාට මේ තරම් අමතක?”
චීන භාෂා පංතියෙදි මම අනේක වාරයක් පාඩම් කරපු සාහිත්‍ය පාඨයක් මට කට පාඩමින් කියන්න නොහැකි වෙද්දි මගේ ගුරුතුමා මාව නැඟිට්ටවලා මුළු පංතියම ඉදිරියේ මගෙන් මෙහෙම අහනවා “ ඇයි ඔයාට මේ තරම් අමතක?”
මතක තබා ගැනීමේ හැකියාව තමයි මතකය වැඩෙන භූමිය. ඒවගේම මතකයන් කියන්නෙ එම භූමියෙහි ඵල. මතකයන් සහ මතක ශක්තියක් අප වෙත හිමි වීම කියන්නෙ, මිනිසා සතුන්ගෙන් සහ ගස් වැල්වලින් වෙන් කරන එක මුලික වෙනස්කමක්. එය අප වැඩීමේදි සහ මුහුකුරා යාමේදී තිබිය යුතු අත්‍යවශ්‍ය කාරණයක්. මට බොහෝ වෙලාවට හිතිලා තියෙනවා එය අපි කෑම ගැනීම, ඇඳුම් ඇඳීම, හුස්ම ගැනීමට වඩා වැදගත් කියන එක. මොකද අපිට අපගේ මතකයන් අහිමි වුනොත් අපිට අමතක වෙනවා අපි කෑම ගන්නෙ කොහොමද කියන එක, නැතිනම් අපිට අපගේ කුඹුරු සී සෑම වැනි හැකියාවන් පවා අපිට අහිමි වී වෙනවා. උදේ පාන්දර අප අවදි වෙද්දි අපේ ඇඳුම් කොහෙද තිබ්බෙ කියන එන අපට අමතක වේවි. අපි විශ්වාස කරන්න පටන් ගනිවී, අධිරාජයා ඇඳුම් ඇඳගෙන ඉන්නවට වඩා නිරුවත්ව ඉන්න එක හොඳයි කියලා. ඇයි අද මම මේ වගේ දේවල් කියන්නෙ? ඒ කොවිඩ් 19 නිසා. එය දැන් ජාතික වගේම ගෝලීය ව්‍යසනයක් වෙලා. අපිට තවම ඒක පාලනය කරගන්න බැහැ. පවුල්වල සාමාජිකයන් දෙපසකට වෙන් වෙලා. උබෙයි, වූහන් සහ වෙනත් ප්‍රදේශ බොහොමයක් පුරාම අපිට ඇහෙන්නෙ හදවත පාරවන අ‍ඳෝනා. ඒත් ජයග්‍රහණයේ ගීතිකා අප වටේ දැනටමත් දෝංකාර දෙන්න පටන් අරගෙන. මොකද සංඛ්‍යාලේඛණ අනුව තත්වය හොඳ අතට හැරෙමින් තියෙනවා යැයි සිතන නිසා. මියගියවුන්ගේ සිරුරු සීතල වෙන්නත් කලින්, ජනතාව වියෝ දුකින් වැලපෙද්දීත් විජයග්‍රහණයේ ගී ගැයෙනවා. ජනතාව මෙහෙම කියන්නත් සූදානමින් ඉන්නෙ “කෙතරම් ඥානාන්විත සහ ශ්‍රෙෂ්ඨ ද!”
කොවිඩ් 19 අපේ ජීවිතවලට ඇතුළු වුණු දවසේ සිට මේ දක්වා කොයිතරම් මිනිසුන් ගණනක‍ගෙ ජීවිත ඒකට බිළි වුනාද, කීදෙනෙක් රෝහල් තුළ මිය ගියාද, පිටත ලෝකයේ කීදෙනෙක් මිය ගියාද කියන එක අපි හරියටම දන්නෙ නැහැ. ඒ ගැන සොයා බලන්නවත් ඒ ගැන විමසා සිටින්නවත් අපට අවස්ථාවක් ලැබුනේ නැහැ. වඩාත් නරක තත්වය නම් ඒ සොයා බැලීම් සහ ප්‍රශ්න කිරීම් කාලයත් එක්ක නවතීවි. සදාතනිකවම අනාගතයට ඉතිරි වන්නෙ අභිරහසක් පමණයි. අප කිසිවෙකුට මතක නැති, ජීවිතය සහ මරණය පිළිබඳ අවුල් සහගත පටලැවිල්ලක් අනාගත පරපුරට අප උරුම කරනු ඇත.
මෙම වසංගතයෙන් අවසානයේ අප මිදුනු පසු, අප ශියැංලින් නැන්දා (ලූ ශුන් ගේ නවකතාවක එන, වැඩවසම් ක්‍රමය තුළ සිරවී සිටි මෝඩ නිවට කාන්තාවක්) මෙන් නොවෙනස් අනාගතයක් පිළිබඳ පාරම්බෑම නොකළ යුතුය. ඒවගේම තමයි අපි ආහ්කියු (ලුශුන්ගේ නවකතාවක චරිතයකි. අනික් අයට වඩා ඔහු සාර්ථක සහ උසස් කෙනෙක් බව හඟිමින් ඔහුව ඔහුවම රවට්ටාගත් කෙනෙකි) වගේත් නොවිය යුතුයි. අප පහර කනු ලැබ, අපහාස විඳ, මරණයේ මුවවිට සිටියදී නැවතත් අපට ජයග්‍රාහකයින් වීමට බලකරමින් සිටියි. අපගේ ජීවිත කාලය පුරා අතීතයේත් වර්තමානයේත් තනි පුද්ගලයින්, පවුල්, සමාජ, යුග හෝ රටවල් මත බේදවාචක හෝ ව්‍යසනයන් එකකට පසු එකක් කඩා වදින්නේ ඇයි? ඒ ඛේදනීය ඉතිහාසයන් තුළ නිතරම පාහේ දහස් ගණනින් සාමාන්‍ය ජනතාව සිය ජීවිතවලින් වන්දි ගෙවන්නේ ඇයි? අපි නොදන්නා, නොවිමසන, අපට විමසන්නට එපා යැයි අණ කෙරෙන (අපද කිකරු ලෙස අවනත වෙන) කාරණා කප්පරක් මැද අපි එක් කාරණයක් හොඳින් දනිමු. මිනිසුන්, එනම් අප සියල්ලන්ම අයත් මානව වර්ගයා, කූඹින් තරමට වත් ගණන් නොගන්නා සැණෙකින් අමතක වීමට බඳුන් වන ජීවින් විශේෂයක් වන බවය. අපගේ මතකය යාමනය වී ඇත, ප්‍රස්ථාපනය වී ඇත, මකා දමා ඇත. අපට මතක අනෙකුන් අපට මතකයේ තබා ගන්න යැයි කියූ දේ පමණි. අපට අමතක කරන්න යැයි පැවසූ දේ අප අමතක කොට ඇත. අපට නිහඬ වන්නැයි කියූ පමණින් අප නිහඬ වෙමු, අණ දීමක් කළ පමණින් අපි ප්‍රීති ඝෝෂා නඟන්නෙමු. මේ යුගයේ මෙවලම වී ඇත්තේ මතකයන්ය. අපට අමතක කරන්නැයි කියූ දේවලින් සහ අපට මතකයේ තබා ගන්නැයි කියූ දේවලින් සාමුහික සහ දේශයක මතකයන් කඩතොලු වී ඇත.
අපි මෙසේ සිතමු. මේ මොහොතේ දූවිලි වැකුණු ඉපැරණි පොත් පත් ගැන කතා නොකර සිටිමු. ඔබ වැනි අසූවේ අනූවේ ඉපදුණු පරම්පරාවකට හොඳින්ම මතක ඇති, වසර විස්සකට පමණ ඉහතදී සිදූ වූ දේවල් ගැන සිතා බලමු. ඒඩ්ස්, සාර්ස් සහ කොවිඩ් 19 වැනි ජාතික ව්‍යසනයන් පිළිබඳ අත්දැකීම් ඔබට ඇත. ඒ පිළිබඳ දේවල් ඔබේ මතකයේ ඇත. එම ව්‍යසන මිනිසා විසින් ඇති කළ ඒවාද? නැතිනම් මිනිසා අසරණ සත්ත්වයෙකු බවට පත් කරන ස්වභාවික ව්‍යසනද? ඒ කොයි හැටි වෙතත් ඒ සෑම ව්‍යසනයකදීම මිනිසා නම් සාධකය සෑම විටම එක සමානව හැසිරෙන්නේ ඇයි? වි‍ශේෂයන්ම වසර 17 කට පෙර සිදුවූ සාර්ස් වසංගතයත්, මේ මොහොතේ අප මුහුණ දෙමින් සිටි කොවිඩ් 19 වසංගතයත් එකම නාට්‍ය අධ්‍යක්ෂවරයෙකුගේ නිර්මාණයක් ලෙස අප ඉදිරියේ දිස් වූයේය. එසේ එකම විදියේ ශෝකාන්තයන් අප ඉදිරියේ දිගහැරෙන්නේ ඇයි? දූහුවිලි වැනි මිනිසුන් වූ අපි එහි අධ්‍යක්ෂවරයා කවුරුන්ද යන්න සොයා ගැනීමට හෝ එම ව්‍යසනයෙන් ගොඩ ඒමට සහ එහි පිටපත් රචකයා ගේ අදහස් සිතුවිලි හෝ නිර්මාණය තේරුම් ගැනිමට හැකියාවක් නැති ජීවි කොට්ඨාසයක් වෙමු. එහෙත් එකම ආකාරයේ ‘මරණයේ රංගයක්’ ඉදිරියේ නැවතත් අපි සිටගෙන සිටින විට, අප ද කොටසක් කරුවන් වූ මීට ඉහතදී අප අත් දුටු නාටකය පිළිබඳ අප සතු මතකයන් මොනවාදැයි අප විමසිය යුතු නැද්ද?
අපගේ මතකයන් පිසා දා මකා දැම්මේ කවුරුන්ද?
අමතකවෙනසුලු මිනිසුන් යනු පාරේ, කුඹුරේ තිබෙන දූවිලි වැනිය. එම දූවිලිවලට සපත්තු අඩි යට ඇති ඇලිවල දැවටී ඕ‍නෑම තැනකට ගමන් කළ හැකිය. අමතක වෙන මිනිසුන් යනු තමන්ට ජිවය දුන් වෘක්ෂය සමඟ ඇති බැඳීම් කඩා බිඳ දැමූ ලී කුට්ටි මෙනි. ඒවා අනාගතයේදි කුමක් බවට පත් වන්නේ ද යන්න මුළුමනින්ම තීරණය කරන්නෙ කියත් සහ පොරෝ මඟිනි.
ලිවීමට පෙම් බැඳිම නිසා ජිවිතයට අරුතක් එක් කරන අපි වගේ මිනිසුන් ද අපගේ ලේවැකි අතීත මතකයන් අමතක කරන්නේ නම් ලිවී‍මේ ඇති අර්ථය කුමක්ද? සාහිත්‍යයේ ඇති වටිනාකම කුමක්ද? එසේම අපට ලේඛකයින් අවශ්‍ය වන්නේ කුමටද? ඔබගේ නොනවතින ලිවීම, නොනවතින උත්සාහය, ඔබ ලියූ බොහෝ ගණනක් වු පොත් පත් යන සියල්ලම අනෙකෙකු විසින් පාලනය කරනු ලබන රූකඩ බවට පත් වීමෙන් වෙනස් වන්නේ කෙසේද? වාර්තාකරුවන් ඔවුන් දකින දේ වාර්තා නොකරන්නේ නම්, ලේඛකයින් ඔවුන්ගේ මතකයන් සහ හැඟීම් පිළිබඳ නොලියන්නේ නම්, අප සමාජයේ සිය හඬ අවදි කළ හැකි සහ තම හඬ අවදි කළ හැක්කේ කෙසේදැයි දන්නා මිනිසුන් නිතරම දේශපාලනිකව නිවැරදි දේ ගැන කතා නොකරන්නේ නම්, ලේ මස් නහර ඇති ජිවින් ලෙස මේ පෘථිවිය මත ජිවත් වීමේ අර්ථය අපට කියා දෙන්නේ කවුරුන්ද?
අපි මඳකට මෙහෙම හිතමු. වූහන් ප්‍රාන්තයේ ෆැන් ෆැන් කියන ලේඛිකාව ජීවත් ව සිටියේ නැත.(ෆැන් ෆැන් පිළිබඳ විස්තරයක් මේ ලිපියේ අවසානයේ ඇත.) ඇගේ මතකයන් සහ හැඟීම් ඇය ලියා තැබුවේ ද නැත. ඒවගේම ෆැන් ෆැන් වැනි තවත් අය දහස් ගණනින් ඔවුන්ගේ ජංගම දුරකතනවලින් උදව් ඉල්ලමින් තමන්ගේ දුක කියාපෑවේ නැත. එසේනම් අපට ඇහෙන්න ඉඩතිබුණේ මොනවාද? අප දකින්නෙ මොනවාද?
යුගයක සුවිසල් ප්‍රවාහයන් මැද්දේ යමකුගේ මතකයන් නිතරම ගණන් ගැනෙන්නේ අනවශ්‍ය පෙණපිඬු, දියරැළි හෝ ඝෝෂා ලෙසය. එහෙයින් එම යුගය විසින්ම එම මතකයන් නොපැවතියාක් මෙන් හඬ සහ වචන තුළ නිහඬ කරමින්, ඒවා අතුගා දැමීම හෝ නොසැලකිල්ලෙන් පසෙකට තල්ලු කර දැමීම සිදු කරයි. එහෙයින් කාලය ගත වීමත් සමඟ සියල්ල විස්මෘතිය තුළ ගිලී යයි. ලේ මස් සිරුරු සහ ආත්මයන් තව දුරටත් නැත. සියල්ල හොඳිනි. එහෙත් ලෝකය නැඟිට සිටුවිය හැකි සත්‍යයේ උපස්ථම්භය අපට අහිමී වී ඇත. ඒ අනුව ඉතිහාසය පදනම් විරහිත, කිසිදා සොයාගත නොහැකි පුරාවෘත්ත, පරිකල්පිත කතාන්දර ගොන්නක් බවට පත් වෙයි. මේ නිසාම සංස්කරණ නොකළ මකා නොදැමූ මතකයන් අප සතුව තිබීම කොයි තරම් වැදගත්ද? ඒවා අප සත්‍යය ඇබින්දක් හෝ කතා කරන විට අපට පෙන්විය හැකි සාක්ෂි අතලොස්සය.
නිර්මාණාත්මක ලේඛනය සම්බන්ධ පාඨමාලාවක් හදාරන සිසුන්ට එම සත්‍යය මහත් සේ වැදගත් වෙනු ඇත. මෙතන සිටින වැඩිමනත් පිරිසට ලේඛන කාර්යයේ යෙදෙන්න, සත්‍යය සොයා ගන්න, අපගේ සැබෑ මතකයන් තුළ ජීවත් වෙන්න නියම වී තිබෙයි. දිනෙක අප වගේ අය තුළ ඇති මතකයන් සහ සත්‍යභාවය නින්දාසහගත ප්‍රමාණයකින් අප අහිමි කරගත් විට, ඓතිහාසික මෙන්ම පුද්ගලික සත්‍යභාවයක් මේ ලොව තුළ තවදුරටත් පවතිනු ඇද්ද? ඇත්තම කියනවා නම් අපගේ මතක ශක්තියටත් අපගේ මතකයන්ටත් මේ ලෝකය හෝ පවතින තත්වය වෙනස් කිරීමට හෝ හැකියාවක් නැතත්, එය අඩුම තරමේ, කේන්ද්‍රගත වූ සහ යාමනය වූ ‘ඇත්තට’ අප මුහුණ දීමේදී එහි යම් අඩුවක් ඇති බව අපට තේරුම් ගැනීමට පිටිවහලක් වෙනු ඇති. අපගේ කුඩා හඬවල් මෙසේ කියනු ඇත “ඒ ඇත්ත නොවෙයි.” වසංගතයේ සැබෑ හැරවුම් ලක්‍ෂ්‍යය එළඹීමටත් ප්‍රථම කන් බිහිරි කරවන විජග්‍රහණයේ උදාන ගී මධ්‍යයේ දුකට පත්, ජනතාවගේ විලාපයන් සහ හැඬුම් ඇසුණු බව අප මතකයේ තබා ගත යුතුව ඇත.
මතකයන්ට ලෝකය වෙනස් කළ නොහැකිය, එහෙත් අපට අව්‍යාජ හදවතක් දිය හැකිය. මතකයන් අපට පවතින යථාර්තය වෙනස් කිරිමට ශක්තියක් නොදුන්නත්, අප ඉදිරියට අසත්‍ය පැමිණුනු විට අපගේ හදවත තුළින් ප්‍රශ්නයක් නැඟීමට එය ඉඩ සලසා දෙනු ඇත.
මගේ ආදරණීය සිසු දරුවනි, බාගවිට ඔබ පවතින යථාර්තයත් මතකයනුත් සමඟ ගනුදෙනු කරමින් ඔබගේ මුළු ජිවිත කාලයම ගත කරන්නට බලාපොරොත්තුවෙන් සිටින කලා දහරාවේ අධ්‍යයන කටයුතු කරන පිරිසකි. සාමුහික මතකය, දේශයක මතකය හෝ අපගේ ජනවර්ගයක මතකය ගැන මේ මොහොතේ අපි කතා නොකර ඉඳිමු. අප වෙන් වෙන් පුද්ලයාගේ මතකය ගැන කතාකරමු. මක්නිසාද යත් ඉතිහාසය ගත් කළ දේශයක මතකය හෝ සාමුහික මතකය විසින් නිතරම පාහේ අපගේ පුද්ගල මතකය වසා දමන බැවිනි. අද මේ මොහොතේ කොවිඩ් 19 තවමත් මතකයක් බවට පත් වී නොමැති තත්වයක් තුළ වුවද දැනටමත් විජයග්‍රහණේ ගී සහ ජයගෝෂා නැඟිම් අප වටා ඇසෙයි. මේ නිසා ඔබ කොවිඩ් 19 ව්‍යසනය හැබැහින් අත්වින්ඳ, එය මතකයේ ඇති, මතකය තුළින් මතකයන් බිහි කරන පිරිසක් වේවා යැයි මම අපේක්ෂා කරමි.
නුදුරු අනාගතයේදි විය හැකි පරිද්දෙන්ම ජාතික ව්‍යසනයකට එදිරිව අප සිදු කල ජාතික සටනේ විජයග්‍රහණය අප ජාතියක් ලෙස සමරන විට, අප දෝංකාර නඟන හිස් බොල් ලේඛකයන් නොවී, අපගේ මතකයන් සමඟ අව්‍යාජ ලෙස ජිවත් වන පිරිසක් වනු ඇතැයි මම උදක්ම අපේක්ෂා කරමි.
උත්කෘෂ්ඨ රඟදැක්වීම ආරම්භ වන විට මා අපේක්ෂා කරන්නේ අප කිසිවෙකුත් එහි නළුවන්, නිවේදකයන් හෝ එහි කොටස්කරුවෙකු වීම නිසා ඔල්වරසන් දෙන කිසිවෙකුත් නොවේවි යන්නය. අප වේදිකාවට හැකි තරම් ඈතට වී හුදකලාව, නිහඬව කඳුළු පිරී ගත් දෑස්වලින් ඒ දෙස බලා සිටින පිරිසක් බවට පත් වනු ඇතැයි මම අපේක්ෂා කරමි. අපට ෆැන් ෆැන් වැනි ලේඛිකාවක් විමට ධෛර්යය, හැකියාව සහ මානසික ශක්තිය නැතිනම් අඩුම තරමේ ඇය සැක කරන හෝ ඇය හෙලා දකින පිරිස අතරේ අප නොසිටිය යුතුය.
අනාගතයේ සිදුවිය හැකි පරිද්දෙන්ම විජයග්‍රාහී ගී නද මැද්දේ අපගේ දේශය නැවතත් සාමකාමී සෞභාග්‍යමත් රාජය්‍යක් බවට පත් වන විට, අපට කොරෝනා වෛරසය බිහිවීම හෝ පැතිරීම පිළිබඳ මහ හඬින් ප්‍රශ්න කරන්නට නොහැකි නම් අප එය සෙමින් මුමුණමු, මන්දයත් එයද අපගේ හෘදය සාක්ෂිය සහ ධෛර්යය කියා පාන්නක් වන නිසාය. අවුෂ්විට්ස් කඳවුර පවතින කාලයේ ඒ ගැන කවි ලිවීම ම්ලේච්ඡ ක්‍රියාවකි, එසේම අපගේ වදන් තුළ, සංවාද තුළ එය අමතක කොට දැමීම ඊටත් වඩා ම්ලේච්ඡ ක්‍රියාවකි. ඔව් සැබැවින්ම එය අතිබියජනක ම්ලේච්ඡ ක්‍රියාවකි.
අපට ලී වෙන්ලියැං (කොරෝනා වෛරසය චීනයේ පැතිර යාම පිළිබඳ මුලින්ම පසුගිය වසෙරේ දෙසැම්බර් මාසයේදි අනතුරු ඇඟවූ සහ පෙවරවාරි මාසයේ එම රෝගයටම ගොදුරු වි මිය ගිය වූහන් මධ්‍යම රෝහලේ සේවය කළ දෘෂ්ටි වෛද්‍ය විශේෂඥයෙකි) වැනි ජනතාව දැනුවත් කරන්නෙකු වීමට නොහැකි නම් අප අඩුම තරමේ ඔහුගේ හඬ ඇසෙන පුද්ගලයෙකු බවට පත්විය යුතුය.
අපට ශබ්ද නඟා කතා කළ නොහැකි නම් මුමුණන්නන් වීමට හැකිය, අපට මුමුණන්නන් වීමට නොහැකි නම් අඩුම තරමේ මතකය සුරැකිව තබා ගන්නා මිනිසුන් විය හැකිය. කොරෝනා ව්‍යසනයේ ආරම්භය, එම වෛරසයේ පැතිරිම සහ විනාශය හැබැහින් දුටු මිනිසුන් ලෙස, මේ සටන නිමා වූ පසු ජනතාව එක්රොක් වි ජය ගී ගයන විට අපි නිහඬව පසුපසට වී සිටින මිනිසුන් වෙමු. අපි, හදවතේ සොහොන් කොත් දරා සිටින, අප සිත් කොනහන මතකයක් උසුලා සිටින, කෙදිනක හෝ එම මතකයන් අපගේ අනාගත පරපුරට දායාද කරන අව්‍යාජ මිනිසුන් වෙමු.
ෆැන් ෆැන්
ෆැන් ෆැන් යනු හැටපස් වියැති චින ජාතික ලේඛිකාවකි. වසර හැටක්ම පමණ ඇය ජීවත් වී ඇත්තේ වූහන් නගරයේය. චීනයේ කොරෝනා වයිරසය වේගයෙන් පැතිර යාමත් සමග ජනවාරි මස විසි තුන්වැනිදා ඇය ඇතුළු මිලියන එකොලහක ජනතාවක් සමඟින් වුහන් නගරය සහ සෙසු ලෝකය සමඟ ඇති සියළුම සබඳකම්වලින් වෙන් කොට තැබීය.එදා මෙදා තුර ලේඛන ජිවිතයේ වඩාත් වැදගත් කාර්යභාරය ඇය අතින් සිදු වන්නේ ඉන්පසුවය. ඇය ජනවාරි මාසයේ පටන්ම සෑම දිනකම දිනපොතක ආකාරයෙන් නගරයක් තුළ සිරවී සිටීමේ පළමු මිනිස් අත්දැකිම ගැන සටහන් තැබීම ආරම්භ කළාය. ඒ මොහොතේ ගතකරන ජීවිතයේ අසහනය සහ වේදනාකාරිබව ගැන ඇය ලීවාය. එසේම රෝගයට ගොදුරුවූවන් අත්විඳි පීඩාවන් සහ ඔවුන්ගේ ශෝචනීය අත්දැකීම් ගැන ලියා තැබුවාය. ටික දිනකින්ම එවැනි දහසක් අත්දැකීම් ලබමින් සිටි චීන ජනතාවගේ අවධානය ඇගේ දිනපොත කෙරෙහි යොමු වූ අතර එය චීන සමාජ මාධ්‍යජාලා ඔස්සේ ඉතා වේගයන් ව්‍යාපත වූ අතර වුහන්වල ජනතාව ඔවුන්ගේ ජිවිත අත්දැකීම් ඇය හා බෙදාගනිමින් ඔවුන්ගේ සහයද ඇය වෙත පළකලෝය.
පෙබරවාරි දෙවැනිදා තම දින පො‍තේ ඇය මෙසේ ලීවාය.
“බලාපොරොත්තු වූ පරිදිම ආසාදිත රෝගින් ගණන ඉතා විශාල වශයෙන් වැඩි වී ඇත. එසේ රෝගය බෝවී ඇති සමහර අයට රෝහලට යාමට නොහැකි වීම නිසා ඔවුන් ශෝචනීය ඉරණමකට ලංවෙමින් සිටිති. පසුගිය රාත්‍රියේ කිසිවෙක් පාලමකින් පැන සියදිවි හානි කරගෙන ඇත. සමාජ ක්‍රියාකාරිකයෙකු ඊයේ මට පැවසුවේ එක පවුලක සියළු දෙනාටම රෝගය වැළඳි ඇති අතර ඉන් කෙනෙකු මේ වන විට ද මිය ගොස් ඇති බවකි. ඉන් දුකට පත් පවුලේ අනෙක් අයටද ඕනෑ වී ඇත්තේ ඔවුන්ගේ ද දිවි තොර කර ගැනීමටය. වූහන් මේ ලෙස දැකීම හදවතට වේදනා ගෙන දෙයි.”
ඇයගේ ලිවීම් තුළින් වැඩිමනත් ලෙස ඇය මතු කිරීමට උත්සාහ කළේ මෙතරම් මිනිසුන් විඳවද්දී, ශෝචනීය ලෙස මියයද්දී, වියෝ දුකින් පෙළෙන පවුලේ සාමාජිකයන් කප්පරක් සුසුම් වාතලයට මුසු කරද්දී එම ව්‍යසනය නිමා වූ පමණින් එය ජයග්‍රහණයක් ලෙස උද්දාමයෙන් සැමරිය හැකිද යන්නයි.
“වූහන් ප්‍රාන්තයේ කෙතරම් මිනිසුන් ගණනක් මියගියේද? කෙතරම් පවුල් ගණනක් විනාශ වූයේද? එහෙත් මේ වන තුරු කිසිවෙකුත් ඒ සම්බන්ධයෙන් කණගාටුව පල කළේවත් වගකීම බාරගත්තේවත් නැත. විටෙක ලේඛකයෙකු එය ‘පූර්ණ ජයග්‍රහණයක් ” ලෙස හඳුන්වා ඇති සැටි මම දුටුවෙමි. ඔවුන්ගේ සිත්වල ඇත්තේ මොනවාද? වූහන්වල ඇත්තේ අතිබියකරු තත්වයකි. වූහන්වල ජනතාවගේ ජීවිත රැඳි ඇත්තේ සිහින් හුයකිනි. ඉතින් ඔය කියන ජයග්‍රහණය ඇත්තේ කොහේද?” (ජනවාරි 31)
ඇය 2010 වසරේ ලූශුන් සාහිත්‍ය සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබු ලේඛිකාවකි. වූහන් නගරයේ ලේඛක සංගමයේ උපසභාපති ධුරයද දැරුවාය. වූහන් නගරය පිටස්තර ලෝකයෙන් දුරස්තව පවතින විට ඇය විසින් එම ජිවිතය පිළිබදව තබන ලද සටහන්වලින් එකල එම ජනතාවගේ විඳවීම් කෙතරම් බරපතල වීද, ඔවුන් කෙතරම් ශෝවනීය අත්දැකීම්වලට මුහුණ දුන්නේ දැයි යන්න පිළිබඳ අල්පමාත්‍රයක් සෙසු ලෝකයාට දැනගත හැකිවිය.
සුභාෂිණි චතුරිකා
