ලෙලූම් රත්නායක කා අතරත් ජනප‍්‍රිය දක්ෂ ඩ‍්‍රම්ස් වාදකයෙක් විදියට. ඒත් ලෙලූම් කියන්නේ දක්ෂ ගායකයෙක්. ඊටත් එහාට ගියාම දක්ෂ සංගීත අධ්‍යක්ෂවරයෙක්. නැතිනම් දක්ෂ මියුසික් කොම්පෝසර් කෙනෙක්. ඉතිං ඩ‍්‍රම්ස් වාදනය කණ්ඩායම් සංගීතය වගේ ගොඩක් දේවල් ගැන ලෙලූම් එක්ක කතාකරන්න හිතුවා.
‘අමුතු‘ සංගීත කණ්ඩායම ගැන කතාකරමු මුලින්ම.
සාමූහිකව ගමනක් යන්න කැමති සංගීතඥයෙකුට හොඳ දෙයක් තමයි සංගීත කණ්ඩායමක් හදාගන්න එක. ‘අමුතු‘ මම හදපු සංගීත කණ්ඩායමක් නෙවෙයි. ඒක පටන් ගත්තේ නුවරින්. මම බෑන්ඞ් එකේ ලීඩර් නෙවෙයි. බෑන්ඞ් එක කෝඩිනේට් කරගෙන ෆ‍්‍රන්ට් එකේ ඉඳලා රසිකයෝ එක්ක කතාකරමින් වැඬේ ඉස්සරහට ගෙනියන කෙනා විතරයි. ඊට අමතරව මම ගායකයෙක් විදියට බෑන්ඞ් එක එක්ක කටයුතු කරනවා. චතුරංග ලක්මාල් කියන තරුණයා තමයි ‘අමුතු’ නායකයා විදියට කටයුතු කරන්නේ. ‘අමුතු’ අමුතු බෑන්ඞ් එකක්. පෙර අපරදිග මොන පැත්තක කියවුණ සිංදුවක් වුණත්, අපි සංගීත භාණ්ඩ 5ක් භාවිත කරලා සංගීතවත් කරනවා. ඔරියන්ටල් සිංදුවක් සවුන්ඞ් කරනකොට අපිට නියම ඔරියන්ටල් එයාර් එක දෙන්න බැරිනම්, අපි වෙස්ටන් පැත්තට ඒ සිංදුවේ කලර් එක වෙනස් කරනවා. මෙලඩි එකට හානියක් නොකර ඇරේන්ජ්මන්ට් එක ටිකක් වෙනස් කරගෙන වැඬේ රහට කරනවා. ඒක එතකොට වෙන වර්ෂන් එකක්.
ගෝල්ඩන් චයිම්ස්ගෙන් පටන් අරං මේරියන්ස් වගේ එනකම් සංගීත කණ්ඩායම්වලට අනන්‍යතාවක් තිබුණා. ඔවුන්ටම කියලා සිංදු තිබුණා. අද වෙනකොට ඒ කණ්ඩායම් සංගීතය අඬාවැඩියාවක් බවට පත්වෙලා..
අපේ රටට ඕනෑවටත් වඩා මාධ්‍ය ආයතන තියෙනවා. එංගලන්තයේ ලන්ඩන් සිටි එකේ විතරක් මම දන්න තරමින් රේඩියෝ ස්ටේෂන්ස් හතලිහකට වැඩිය තියෙනවා. හැබැයි මේ හැම ආයතනයටම ඇග‍්‍රිමන්ට් එකක් තියෙනවා ආණ්ඩුව, අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය එක්ක. එඩියුකේෂන්වලට කොච්චර වෙලාවක් දෙනවාද, කල්චරල් ඉවෙන්ට්ස්වලට කොච්චර වෙලාවක් දෙනවාද, කොන්ටෙම්පරරි සෝංග්ස් කොච්චර යනවාද, එයාලා චාට් එක හදන්නේ කොහොමද, චාට් එකේ ෆස්ට් වෙච්ච සිංදුවක් එයාලා කීවතාවක් ගහන්න ඕනෑද, ඒ සියලූ දේවල් අර ඇග‍්‍රිමන්ට් එකේ තියෙනවා. අපේ එහෙමද? නැහැනේ. මම ඕනෑ කුණුගොඩක් ගිහිං දීලා සල්ලි දුන්නා නම් ඔවුන් ඒක ප‍්‍රචාරය කරනවා. කුණු තක්කාලි ගෙනල්ලා දාලා කෑම හදනවා වගේ තමයි මේක.
ඩ‍්‍රම්ස් බොහෝ දෙනෙක් කැමති සහ වාදනය කරන්න උත්සාහ කරන සංගීත භාණ්ඩයක්. මේ සංගීත භාණ්ඩය ගැන අදහස මොකද්ද?
මේක තවත් සංගීත භාණ්ඩයක් විතරයි. මේක විතරක් නෙවෙයි අනෙකුත් සංගීත භාණ්ඩත් අපේ රටේ තරුණයෝ අතර සෑහෙන්න ජනප‍්‍රියයි. අද ප‍්‍රවණතාවක් විදියටම ළමයි මියුසික්වලට බය නෑ. අම්මලා තාත්තලා වුණත් අද දරුවෙක් මියුසික් කරන්න යන්න හදනවා නම් ඒක නතර කරන්නේ නෑ. පහුගිය දශක දෙකේ එහෙම නෑ. කම්පියුටර් සයන්ස්, බිස්නස් මැනේජ්මන්ට් වගේ ෆීල්ඞ්වලට තමයි දරුවෝ යොමුකළේ. මේ ප‍්‍රවණතාවට හේතුවත් අපි අර කලින් කිව්ව මාධ්‍යම තමයි. ඔවුන් ගෙනාපු රියැලිටි කලාව. අපි ඒකට නම් ඔවුන්ට ස්තූති කරන්න ඕනෑ. මේ රියැලිටි කලාව අස්සේ හැමෝම කියන්න ගත්තේ 60 දශකයේ 70 දශකයේ සිංදු. ඔවුන් කවුරුවත් අපි අර මුලින් කිව්ව මල් පන්සල් අඳෝනා සිංදු කිව්වේ නෑ. ඒකත් එක හේතුවක් මියුසික් හොඳ විෂයක් ලෙස ජනතාව අතර ජනප‍්‍රිය වෙන්න.
තබ්ලා, වයලීන්, මේවා විශාරද මට්ටමින් පවා හදාරනවා. ඩ‍්‍රම්ස්වලටත් එහෙම හැදෑරීම් තිබෙනවාද?
ඔව්. ඩ‍්‍රම්ස් බටහිර සංගීත භාණ්ඩයක්. බටහිර සංගීත විෂය ඇතුළේ මේකට විභාග තිබෙනවා. වෙස්ටන් මියුසික් ස්කූල්ස්වල සමහර ඉන්ස්ට‍්‍රක්ටර්ස්ලා මෙහේ ඉන්නවා. ටි‍්‍රනිටි කොලේජ් ලන්ඩන් කියන විභාගය ඉතාමත් හොඳ එකක්. ඒ විභාගයේ ගේ‍්‍රඞ්ස් අටක් තියෙනවා. ඒ අට පාස් කරන්න ඔවුන් උගන්වනවා. ඩ‍්‍රම්ස් ගහනවා නම් තාලය කියන දේ ඇෙඟ් තියෙන්නම ඕනෑ. තාල ගැන තියරිටිකලි කතාකරනකොට ටු ෆෝ, ත‍්‍රී ෆෝ, ෆෝ ෆෝ, ෆයිව් ෆෝ ඔහොම කියලා අපි කතාකරනවා. මේවා ටයිම් සිග්නේචර්ස්. මේක හැමවේලේම කවුන්ට් කරලා මේ ටයිම් සිග්නේචර් එක අස්සේ මම කොතනද ඉන්නේ, මම කොතනදිද මේක සවුන්ඞ් කරන්න ඕනෑ, හයි හැට් එකක් ඕපන් කරන්න ඕනෑ කොතනදීද, වගේ දේවල් තමයි ඩ‍්‍රම්ස් ඉගනගන්නවා කියලා කරන්න තියෙන්නේ. ඉතිං ඒවා ඉගෙනගන්න අභ්‍යාස තියෙනවා. සමහර ළමයින්ට බීට් එකක තියෙන දේ ගහන්න විදියක් නෑ, එයාට බැහැ අදාළ ස්ථානයේදී අදාළ දේ කරන්න. හැබැයි ඒ තැනදී ඒක කරන්න පුරුදු කරන්න පුළුවන්. ඒකට අභ්‍යාස තියෙනවා.
අපි සමහර ඩ‍්‍රමස් වාදකයන්ට කියනවා මෙයා හොඳ ඩ‍්‍රමර් කෙනෙක් කියලා. කොහොමද ඒ හඳුනාගැනීම කරන්නේ.
හොඳ ඩ‍්‍රමර් කෙනෙක් කියන්නේ සිංදුවක් පටන් ගත්ත වෙලාවේ ඉඳලා ඒක ඉවර කරනකම් ඊට හානියක් නොකර සිංදුවට සීයට සීයක් සාධාරණය ඉෂ්ට කරන ටයිම් සිග්නේචර් එක හරියට තියෙන ටෙම්පෝ (ලය) එහා මෙහා නොවෙන බීපීඑම් එක හරියට පවත්වාගෙන යන්න පුළුවන් කෙනෙකුට.
රොක්, ජෑස්, බ්ලූස් වගේ නෙක නෙක සංගීත මාදිලීන්වලදී කොහොමද ඩ‍්‍රම්ස් වාදනය වෙනස් වෙන්නේ.
පොප් මියුසික්වල ෆෝ ෆෝ එකම තමයි අපි රොක් මියුසික්වලත් ගහන්නේ. හැබැයි අපි ගහන ෆීල් එක නැතිනම් හැඟීම වෙනස්. සමහර වෙලාවට රොක් මියුසික්වල හයිහැට් එක ටිකක් ඕපන් කරලා ‘සස්‘ කියන ශබ්දය එන්න ගහනවා. පොප් මියුසික්වලත් මේකම තමයි ගහන්නේ. හැබැයි එතනදී ස්නෙයාර් කියන ඩ‍්‍රම් එක ටිකක් බරට ගහනවා. ඩිස්ට්‍රෝෂින් ගිටාර් එක්ක එන එනර්ජි එකත් එක්ක තමයි ගහන්නේ. ලැටින් කියන මියුසික් ස්ටයිල් එකේදී අපි සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් විදියට තමයි ඩ‍්‍රම්ස් යොදාගන්නේ. ඒ වෙලාවට ඩ‍්‍රම්ස්වලින් පර්කෂන් සවුන්ඞ් එකක් තමයි ගන්න හදන්නේ. ඒ නිසා එතැන ඩ‍්‍රම්ස් ෆීල් එක හරිම වෙනස්. රෙගේ කියන්නේ තව එකක්. ඉන්දියන් තබ්ලා ඉන්දියන් පර්කෂන් සේරම වදින්නේ පොප් රොක් වදිනවා වගේ තමයි. වාදනය කරන මියුසික් එකක ස්ටයිල් එක වෙනස් වුණාට ස්වර ස්ථාන වෙනස් වුණාට ස්වර ඛණ්ඩ වෙනස් වුණාට එක එක රාගයන්ට අයිති වුණා කියලා එහෙම ඩ‍්‍රම්ස්වලින් ලොකු වෙනසක් වෙන්නේ නෑ. ඩ‍්‍රමර් කියන්නේ තාලය තියාගෙන බීට් එකත් එක්ක මියුසික් එක හරියට අරගෙන යන කෙනා. ඔවුන් වෙනස් කරන්නේ නෝට්ස් නෙවෙයි. ප්ලේ කරන ස්ටයිල් එක.
ඩ‍්‍රමර් කෙනෙක් ප්ලේ කරන විලාසය ඔහු ස්ටේජ් එකේ හැසිරෙන විදිය, ඒක සමහර වෙලාවට සංගීත සංදර්ශනයක ආකර්ෂණීයම අංගය.
ඩ‍්‍රමර් කෙනෙක් තවත් ඩ‍්‍රමර් කෙනෙක්ගෙන් වෙනස්. ෆ්ලෑෂ්බැක් නිරෝෂන්, ප‍්‍රසන්න තිසේරා, මොවුන් එළිමහන් වේදිකාවේ දැවැන්තයෝ. ආයි කතා දෙකක් නෑ. ඔවුන් මේ සාස්තරය හොඳටම දන්නවා. මම හැම වෙලේම කියන දෙයක් තමයි ඉලෙක්ට්‍රොනික් ඩ‍්‍රම්ස් ගහන අය අපරාදේ කියන එක. ඉලෙක්ට්‍රොනික් ඩ‍්‍රම්සෙට් එකක් කියන්නේ ඩ‍්‍රමර් කෙනෙකුට තමන්ගේ හැකියාව පෙන්වන්න පුළුවන් තැනක් නෙවෙයි. භාව ප‍්‍රකාශනයට හැකියාවක් නැති සංගීත භාණ්ඩයක් තමයි ඉලෙක්ට්‍රොනික් ඩ‍්‍රම්සෙට් එක. එළිමහන් වේදිකාවේ ඔය ඩ‍්‍රම්සෙට් එක තියාගෙන ඕකට තලන්නේ වෙන මොකවත් නිසා නෙවෙයි කට්ටිය පොඞ්ඩක් නටවලා කට්ටියගේ පපුවට වදින්න දෙන්න ඕනෑ හින්දා.
ප‍්‍රසන්න තිසේරා එකෝස්ටික් ඩ‍්‍රම්සෙට් එක වෙනමම ළඟින් තියාගෙන තමයි වැඬේ පටන්ගන්නේ. ඔහු කෙලින්ම සෝලෝ එකට ගිහිං වාඩිවෙන්නේ එකෝස්ටික් ඩ‍්‍රම්සෙට් එකේ. නිරෝෂනුත් සමහර වෙලාවලට මම දැකලා තියෙනවා එකෝස්ටික් ප්ලේ කරනවා. බටහිර 90%ක් ප‍්‍රසංගවලට පාවිච්චි කරන්නේ එකෝස්ටික් ඩ‍්‍රම්සෙට් එක. ඔවුන් සමහර වෙලාවට රෙකෝඩින්ස්වලදී විතරක් ඉලෙක්ට්‍රොනික් ඩ‍්‍රම් එක පාවිච්චි කරනවා. මම වුණත් මට ඕනෑ සද්දයක් චුට්ටක් හදාගෙන පාවිච්චි කරන්න ස්ටුඩියෝව අස්සේ සමහර වෙලාවට ඉලෙක්ට්‍රොනික් ඩ‍්‍රම් එක පාවිච්චි කරනවා. ඒත් ඕක එළියට ගෙනල්ලා මුළු රැුයක් පුරා ඕකට තලනවා කියන්නේ තේරුමක් නෑ.
බ්ලූස් වගේ මියුසික් අස්සේ ඩ‍්‍රම්ස් භාවිත වෙන විදිය වෙනස්. ඒ මියුසික් අපිට දෙන හැඟීම තවත් වැඩකරනවා ඩ‍්‍රම්ස් වාදකයා.
බ්ලූස් මියුසික් කියන්නේ ඒ වෙලාවේ එන හැඟීමත් එක්ක කරන වැඩක්. කෝඞ්ස් ස්ට‍්‍රක්චර් එකක් අස්සේ ඒ වෙලාවෙ එන වචන තමයි බ්ලූස්වල ගැයෙන්නේ. බ්ලූස් කියන්නේ රූට් ඔෆ් මියුසික් කියලා තමයි මම හිතන්නේ. මේ ලෝකෙම මියුසික්වල රූට් එක තමයි බ්ලූස්. අපි දේව වන්දනයට ඕම් කියන ස්වරයක් ගයනවා. එතන තමයි ස්වර ගැයීම ආරම්භ වෙන්නේ. අපි දඩයම් යුගයට යමු. එතැනදී දඩයමේ ගිහිං සතෙක් මරලා ඒ සතා හමගහලා අර හම කොහේ හරි ගහක් උඩ වේලෙන්න දාලා තමයි ඔවුන් මසත් අරං නවාතැනට එන්නේ. ඊට පස්සේ ආයි යනකොට අර හම හොඳට වේලිලා. එහෙම වේලූණ හමකට පොඩි තට්ටුවක් දානකොට එන සවුන්ඞ් එක ළඟ තමයි මේ තාල වාදන භාණ්ඩවල උපත තියෙන්නේ. පර්කෂන් එන්නේ එතැනින්. බ්ලූස් කියන්නේ ඔය අතරෙදි සෙට්වුණ තමන්ගේ හැඟීම් ප‍්‍රකාශනය සඳහා තිබුණ මියුසික් ස්ටයිල් එකක්. ඇත්තටම වෙස්ටන් මියුසික්වල විශ්වාසයක් තියෙනවා බ්ලූස් තමයි රූට් ඔෆ් මියුසික් කියලා. රොක් මියුසික්වලට ආවාම එතන වෙන ජවයක් තියෙනවා. මිනිස්සු වෙන හැඟීම් තලයකට අරගෙන යනවා. මේ හැමදේම එකිනෙකට වෙනස්. හැබැයි මේවා සේරම මියුසික් ස්ටයිල්ස්. සමහරු මේවා කල්ට්ස් විදියට අර්ථකථනය කරනවා. රොක් කියන්නේ මියුසික් එකක්. හිපි කියන්නේ කල්ට් එක. රෙගේ කියන්නේ මියුසික් එක. රස්තා කියන්නේ කල්ට් එක. සමහරු කියනවා රෙගේ කියන්නේ කල්ට් එකක් කියලා. වැරදියි.
මේ ජනප‍්‍රිය සංගීතය අස්සේ කල්ට්ස් බිහිවුණා. මේ කල්ට්ස් අස්සේ මත්ද්‍රව්‍ය භාවිතය වගේ දේවල් බැඳිලා තිබෙනවා. නිර්වාණ බෑන්ඞ් එකේ කෝබියන් මේ මියුසික් ජර්නි එක අස්සේ සියදිවි හානිකරගන්නවා. ක්වීන් සංගීත කණ්ඩායමේ ෆර්ඞී මර්කරි ඒඞ්ස් රෝගියෙක් විඳිහට තමයි මැරෙන්නේ..
මේ ලෝකේ හොඳටම රොක් ගහපු ස්කෝපියන්ස් බෑන්ඞ් එක, මෙටෑලිකා සොෆ්ට් රොක් ගහපු බ‍්‍රැයන් ඇඩම්ස්, සෙමි රොක් ගහපු බෑන්ඞ්ස් බොන්ජෝවි මොවුන් සේරම එහෙමනම් දිවිනසා ගන්න එපැයි. එහෙම නෑ. මියුසික් හින්දා කවුරුත් දිවිනසා ගන්නේ නෑ. ඒක පස්සේ හදන සාහිත්‍යය. ඩ‍්‍රග්ස් ගැන කතාකළොත් රොක් මියුසික් හෝ රෙගේ මියුසික් කියලා නෑ. හැමතැනම තියෙනවා. ඒකත් මියුසික්වලින් එන දෙයක් නෙවෙයි. එයාලගේ පුද්ගලික දෙයක් ඒක. තමන් ඩ‍්‍රග්ස් ගන්නවද නොගන්නවද කියන එක තීරණය කරන්නේ තමන් මිසක් මියුසික් නෙවෙයි. කිසිම කෙනෙක්ගේ දුරාචාරයක් මම හිතන්නේ නෑ මියුසික් එක්ක ඩිවලප් වෙනවා කියලා. ඒක තියෙන්නේ තමන්ගේ ඇතුළේ. මියුසික් නිසා මෙයා බේබද්දෙක් වුණා, සල්ලාලයෙක් වුණා කියලා කියනවා නේද, ඒකට මම එකඟ නෑ.
බොහෝ දෙනෙක් කියනවා ලෙලූම් කියන්නේ රොක් ගායකයෙක් කියලා.
මම රොක් ගායකයෙක් නෙවෙයි. මගේ කොම්පොසිෂන්ස්වලදි මම විශ්වාසය තියන්නේ ක්ලැසික් රොක් කියන ස්ටයිල් එක ගැන තමයි වැඩි වශයෙන්. මෙටෑලිකා, බොන්ජෝවී, බ‍්‍රෑන් ඇඩම්ස්, ක්වීන්, කියන බෑන්ඞ්ස්වල මියුසික් ජෝනර් එක තමයි ක්ලැසික් රොක් කියන්නේ. ඒ ජෝනර් එක තමයි මමත් ආස ජෝනර් එක. මම මටම කියලා හදාගත්ත සිංදු ගොඩාක් තියෙන්නේ එතැන. මම රොක් සිගර් කෙනෙක්ද නැද්ද කියලා මම දන්නේ නෑ. හැබැයි මම ඉංග‍්‍රීසි සිංදු කියනකොට බොහෝ දෙනෙක් කියනවා උඹට තියෙන්නේ හරිම යුනික් රොක් කටහඬක් කියලා. මම ඇත්තටම මේ ගෲප්ස්වල සිංදු සෑහෙන්න කියනවා. ඒකත් එක හේතුවක් වෙන්න ඇති මේ නිර්වචනයට. මම සිඟර් කෙනෙක් සහ ඩ‍්‍රමර් කෙනෙක්. හැබැයි මම කැමතියි මිනිස්සු මාව සංගීතඥයෙක් විදියට අඳුනා ගන්නවා නම්. කොම්පෝසර් කෙනෙක් විදියට අඳුනා ගන්නවා නම්. දුලිප් ඥානගන් කියන අපේ දක්ෂ බේස් ප්ලේයර් සහ කොම්පෝසර්, මගෙන් අහනවා උඹ කවුද බං? උඹ ගායකයෙක්ද? ඩ‍්‍රමර් කෙනෙක්ද? පර්කෂන් ප්ලේයර් කෙනෙක්ද? මියුසික් කොම්පෝසර් කෙනෙක්ද? කියලා. මගේ උත්තරේ තමයි මම තාම එකෙක්වත් වෙලා නෑ, වෙන්න ට‍්‍රයි කරනවා කියලා.
දැන් ගොඩාක් දෙනෙක් සිංදුවක් කළාම විඩියෝ එකක් කරනවා. නමුත් ඔබේ සිංදුවලට අපි විඩියෝ දකින්නේ නෑ.
බොහෝ දෙනෙක් අද විඩියෝස් කරන්නේ ටේරන්ඞ් එකට. අපි මල් පන්සල් සිංදු ගැන කතා කරනවා වගේ සමහර ටීවී එකේ යන විෂුවල්ස් දැක්කාම පේන්න තියෙන්නේ බිත්ති බදාගෙන කොණ්ඩ ඇදගෙන බිම පෙරළිලා අඬන පිරිමි. තමන්ගේ පෙම්වතිය බිරිඳ තමන් දාලා ගියාම තියෙන වැළපිල්ල තමයි මේ සිංදුවල සහ විෂුවල් ගොඩක තියෙන්නේ. මේවාට අපි කියන්නේ ගැහැනුන්ට වඳින ගාථාව කියලා. මේ රැුල්ලට විඩියෝස් කරලා වැඩක් නෑ. අපි මේ රැුල්ල අස්සේ නැති නිසා වෙන්න ඇති සමහර වෙලාවට මිනිස්සු අපිව එච්චර අඳුනන්නේ නැත්තේ.
ඔබ කොළඹ සමාජය අස්සේ ගායකයෙක් විදියට ජනප‍්‍රියයි. මේ රසික සමාජය ඉස්සරහ ඔබ ගයන්නේ ඔබගේම ගීතද?
නැහැ. වැඩි වශයෙන් වික්ටර් රත්නායකගේ සිංදු කියනවා. ඊළඟට අමරදේවයන්, ටීඑම් ජයරත්න, මර්වින් පෙරේරා මේ බොහෝ දෙනෙක්ගේ සිංදු කියන්න ලොකු ඉල්ලීමක් තියෙනවා. ඊට අමතරව බටහිර සිංදු තමයි වැඩි වශයෙන් කියන්නේ. මම අපේ බෑන්ඞ් එක එක්ක ප්ලේ කරනකොට මගේ සිංදු විතරයි කියන්නේ. මම ආසාවෙන් අහගෙන ඉන්න ගායකයෙක් තමයි මයිකල් බෝල්ටන්. ස්ටීව් වොන්ඩර්ට මම හරි ආසයි. ඔහුගේ සිඟින් ඇබිලිටි එකට රේන්ජ් එකට මම ආසයි. ලයනල් රිචී, මයිකල් බූබ්ලේ, සිනාට‍්‍රා, අල් මාටිනෝ, මේ හැමෝටම මම ආසයි. මම මොවුන්ගෙන් ගොඩාක් දේවල් ඉගනගෙන තියෙනවා. ඉතිං මම බීට්ල්ස්ලාගේ ඉඳලා මයිකල් බූබ්ලේ මේ හැමෝගෙම සිංදු කියනවා. ඒ අර මගේ වින්දනය එක්කම. x
