දිනේෂ් එජා මානව හිමිකම් කවුන්සිලයට කියයි
පෙබරවාරි 26 වැනිදා, ස්විට්සර්ලන්තයේ ජිනීවාහි රැුස්වූ එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ ඉහළ මට්ටමේ සමුළුව ඇමතූ විදේශ ඇමති දිනේෂ් ගුණවර්ධන, 2015 නොවැම්බර් 1 වැනිදා ශ‍්‍රී ලංකාව තවත් රටවල් කිහිපයක් සමග සම අනුග‍්‍රාහකත්වය දැක්වූ 30/1 යෝජනාවෙන් ඉවත් වන බව දැනුම් දුන්නේය.
එම ඉහළ මට්ටමේ සමුළුව අමතමින් කළ කතාවේදී දිනේෂ් ගුණවර්ධන මහතා මෙසේ කීය. ‘ශ‍්‍රී ලංකාවේ බහු වාර්ගික, බහු භාෂික, බහු ආගමික හා බහු සංස්කෘතික ජනතාවගේ යහපැවැත්ම වෙනුවෙන් ශ‍්‍රී ලංකා රජයට වඩා ඔවුන්ගේ හදවතට සමීප වන කිසිවකුත් නොමැත.’
මේ ප‍්‍රකාශය පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාට ඡුන්දය දුන් සමහරුන්ගේ හිතට දුක් දෙන කතාවක් විය හැකි නමුත්, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව දරන යහපත් අදහසකි. එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලය වැනි ජාත්‍යන්තර වේදිකාවකදී අමාත්‍යවරයා ලංකාව වෙනුවෙන් කතා කරමින් මේ අදහස පළකිරීමෙන් පෙන්වන්නේ ආණ්ඩුව ප‍්‍රතිපත්තියක් හැටියට එම ප‍්‍රකාශයේ තිබෙන මූලධර්ම පිළිගන්නා බවය.
ජාත්‍යන්තර වේදිකාවලදී ලෝකයේ හැම රටක්ම මෙවැනි වචනාලංකාර සිය රට සම්බන්ධයෙන් යොදාගනු ලැබේ. ඒ අනුව පමණක් සිතන්නේ නම්, ලෝකයේ හැම රටක්ම උපරිම වශයෙන් මානව හිමිකම් රකියි. කිසිම අවස්ථාවක මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කරන්නට දෙන්නේ නැත. ඒ නිසා මානව හිමිකම් සමුළුව වැනි වේදිකාවකට. විවිධ රටවල් සම්බන්ධයෙන් යෝජනා සම්මත කර ගැනීමටද සිදුවන්නේ නැත.
එහෙත්, ප‍්‍රශ්නය තිබෙන්නේ වෙනත් තැනකය. එනම්, මේ වචනවල තිබෙන තරම් සුන්දර ක‍්‍රියාකාරිත්වයක් ප‍්‍රායෝගිකව දකින්නට නොලැබීමයි. ඒ නිසා මානව හිමිකම් කවුන්සිලය තුළ රාජ්‍ය සාමාජිකයන් නොවන දෘෂ්ටි කෝණයකින් තොරතුරු ලබාගැනීම සඳහාද මාර්ගයක් විවර කොට තිබේ. ඒ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවලට ඉඩ දීමයි. මානව හිමිකම් කවුන්සිලය තුළ ඒ ඒ රටවල රාජ්‍ය නොවන මානව හිමිකම් සංවිධානවලට මෙන් ම හියුමන් රයිට්ස් වොච්, ඇම්නෙස්ටි ඉන්ටර්නැෂනල් වැනි ජාත්‍යන්තර මානව හිමිකම් සංවිධානවලටද විශේෂ තැනක් තිබේ. සරලව කිවහොත් ඒ තැන ලැබෙන්නේ රාජ්‍යයන් බොරු කියන නිසාය.
දිනේෂ් ගුණවර්ධන මහතා මානව හිමිකම් සමුළුව ඉදිරියේ කළ කතාවේ ඇත්ත මෙන්ම පදනමක් නැති බොරුද අඩංගුව තිබේ. එැනි ලොකු බොරුවක් මෙසේය.
‘30/1 යෝජනාවට අනුකූලව රට තුළ කරන ලද වෙනස්කම් මගින් ජාතික අවශ්‍යතාවන්ට හානි පමුණුවා ඇති අතර, ජාතික බුද්ධි මෙහෙයුම් දුර්වල කිරීම් සහ ඒ ආශි‍්‍රත විධිවිධාන ඇතුළුව ජාතික ආරක්‍ෂාව අඩපණ කිරීමට ලක්කර ඇත. මේ නිසා පල්ලි සහ හෝටල් ඉලක්ක කරගත් 2019 අපේ‍්‍රල් මාසයේදී එල්ල වු පාස්කු ඉරිදා ප‍්‍රහාරයෙන් විදේශිකයන් ඇතුළු රැුසකගේ ජීවිත අහිමිවීම හේතුවෙන් ජාතික ආරක්‍ෂාව යථා තත්ත්වයට පත්කිරීමට අභියෝගයක් ආණ්ඩුවට එල්ලවී ඇත.’
මේ අදහස වූකලි රාජපක්‍ෂවරුන් හා රාජපක්‍ෂවාදීන් පසුගිය කාලයේ නිර්මාණය කළ අසත්‍යයක් එක්සත් ජාතින්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලය ඉදිරියේදී ලජ්ජා නැතිව ඇදබෑමකි.
30/1 යෝජනාව මගින් බුද්ධි අංශ දුර්වල කිරීමක් යෝජනාවී තිබුණේවත්, ඒ සඳහා ලංකාව එකඟ වී තිබුණේවත් නැත. එවැනි එකඟතාවක් ඇතිව හෝ නැතිව හෝ, ලංකාවේ එවකට ආණ්ඩුව බුද්ධි අංශ දුර්වල කළේවත් නැත. රට පුරා බුද්ධි අංශවල සාමාජිකයෝ 12000ක් පමණ විසිර පැතිර සිටියහ.
යුද හමුදාවේ සහ නාවික හමුදාවේ බුද්ධි අංශ නිලධාරීන් කිහිප දෙනකුට එරෙහිව අපරාධ පරීක්‍ෂණ ඇරඹුණු බවත්, ඔවුන්ට විරුද්ධව දැන් නඩු පවරන පියවර දක්වා ඉදිරියට ගොස් ඇති බවත් රහසක් නොවේ. එහෙත් ඒ සියල්ල කර ඇත්තේ බුද්ධි අංශ අඩපණ කිරීමට නොවේ. නීති කෘත්‍යයන්වලට මුහුණ දී සිටින එකී බුද්ධි අංශ සාමාජිකයන්ට එල්ලවී ඇත්තේ, යුද කලාපවලින් පිට ප‍්‍රදේශවලදී, විවිධ අපරාධ කිරීම ගැනය. උදාහරණ හැටියට කිවහොත්, තරුණයන් 5 දෙනකු ඇතුළු පුද්ගලයන් 11 දෙනකු කප්පම් ඉල්ලීම සඳහා පැහැරගෙන ගොස් අතුරුදහන් කිරීම ගැනය. ප‍්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ පැහැරගෙන ගොස් අතුරුදන් කිරීම ගැනය. මේ දේවල් නිසා බුද්ධි අංශ දුර්වල වුණායැයි ඇමතිවරයා මානව හිමිකම් කවුන්සිලයට කියන්නට හැදුවේ නම්, අප පෙන්වා දිය යුත්තේ, මානව හිමිකම් කවුන්සිලය ඇත්ත දන්නා බවය. ඔය කියන බුද්ධි අංශ සාමාජිකයන් ස්වල්පය අත්අඩංගුවට ගත්තේ ඔවුන් අපරාධවලට වගකිවයුතුයැයි චෝදනා ඇති නිසා බවත්, ඔවුන් අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් බුද්ධි අංශවල දුර්වලවීමක් නොවුණු බවත්ය.
අනෙක් අතට පාස්කු ඉරිදා ප‍්‍රහාරය ගැන අවදියක් ඇතියවුන් හොඳින්ම දන්නා කරුණක් නම්, පාස්කු ප‍්‍රහාරය සම්බන්ධයෙන් බුද්ධි තොරතුරු බොහෝ දුරට නිශ්චිතව ලැබී තිබුණු බවය. ඒ නිසා බුද්ධි අංශවල කාර්යභාරය නිසි ලෙස ඉටුවී තිබුණි. දිනේෂ් ගුණවර්ධන මහතා කියන පරිදි ‘බුද්ධි අංශ අකර්මණ්‍ය නොවිණි නම්’ කළ හැකිව තිබුණේද ඔය ටිකමය. එනම්, ප‍්‍රහාරය එල්ල වන දිනය හා ආසන්න වේලාවත්, කුමන තැන්වලටද යන්නත් හෙළිකර ගැනීමය. ලංකාවට ඉන්දියාවෙන් ලැබී තිබුණු බුද්ධි තොරතුරුවල නොතිබුණේ, එම ප‍්‍රහාර එල්ල වන නිශ්චිත ස්ථාන ගැන පමණි. එහෙත් ප‍්‍රමුඛ පල්ලි හා හෝටල්වලට ප‍්‍රහාර එල්ල වන බව පැහැදිලිව තොරතුරුවල සඳහන්ව තිබුණි.
ඒ නිසා ප‍්‍රශ්නය තිබුණේ බුද්ධි අංශවල නොව, ඒ බුද්ධි තොරතුරු අනුව ඉදිරි පියවර නොගැනීම මත බව පැහැදිලිය. හිටපු ආරක්‍ෂක ලේකම්වරයාම මාධ්‍යවලට කිව්වේ, තොරතුරු ලැබී තිබුණු නමුත් ඒ තරම් විශාල ප‍්‍රහාරයක් සිදුවේයැයි කල්පනා නොකළ බවය. ඒ අනුව එම ප‍්‍රහාරයට ආරක්‍ෂක ඇමතිවරයා වු ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනගේ සිට පහළට ආරක්‍ෂාව බාරව සිටි සියලූ දෙනා වගකිව යුතුය.
දැන් දිනේෂ් ගුණවර්ධන මහතා මානව හිමිකම් කවුන්සිලයට කියන්නේ බොරුවක් බව ඒ අනුව පැහැදිලිය.
ගුණවර්ධන මහතාගේ ප‍්‍රකාශය අනුව පෙනෙන්නේ ලංකාව මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ 2015දී අවසන් කළ තැනට නැවත ඇවිත් හිටගෙන සිටින බවයි. දේශීයව සකසන ලද අන්තඃකරණය කරගන්නා සංහිඳියා සහ වගවීමේ ක‍්‍රියාවලියක් හරහා කල් පවතින සාමයක් ඇතිකර ගැනීමට ලංකාව සූදානම් බවට ඇමතිවරයා කවුන්සිලයට පොරොන්දු වූ නමුත්, ඒ සඳහා දීර්ඝ ක‍්‍රියාවලියක් යෝජනා කර තිබේ. එනම් මානව හිමිකම් හා මානුෂීය නීති උල්ලංඝනයන් ගැන මීට පෙර ලංකාවේ පත්කරන ලද පරීක්‍ෂණ කොමිෂන් විසින් සකස් කරන ලද වාර්තා සලකා බැලීමට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරයකුගේ ප‍්‍රධානත්වයෙන් යුත් (තවත්* කොමිසමක් පත්කර, එහි නිර්දේශ අනුව ඉදිරි ක‍්‍රියාමාර්ග ගන්නා බවයි. එවැනි ක‍්‍රියාමාර්ග ගන්නා බවට 2009 අවුරුද්දේ සිට පොරොන්දු වෙමින් ඒ කිසිවක් මෙතෙක් නොකළ ලංකාවේ අලූත් පොරොන්දු මානව හිමිකම් කවුන්සිලය කෙසේ පිළි ගනීවිදැයි දැන්ම අප දන්නේ නැතx
