බලයට පත්වී මාස තුනක කාලයක් ගතවෙද්දී කොමිෂන් සහ කමිටු පත්කිරීම සඳහා වැඩි දක්ෂතාවක් ඇති බව ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ පෙන්නුම් කරමින් සිටී.
ඒ අනුව ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ අලූතින්ම පිහිටුවා ඇති කොමිෂන් සභාව වන්නේ ජාතික වැටුප් කොමිෂන් සභාවය. එය පෙබරවාරි මස 14 දින සිට ක‍්‍රියාත්මකය. මෙම නව කොමිසම ක‍්‍රියාත්මක වීමත් සමග හිටපු ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන 2019 මාර්තු 18 දින පිහිටුවූ එස්. රනුග්ගේ මහතාගේ සභාපතිත්වයෙන් යුත් ජාතික වැටුප් හා සේවක සංඛ්‍යා කොමිසම අහෝසි වී ඇත.
නව ජාතික වැටුප් කොමිසමට සාමාජිකයන් 15 දෙනෙකු ඇතුළත් වන අතර එහි සභාපතිවරයා වන්නේ උපාලි විජේවීර මහතාය. ලේකම් වන්නේ චන්ද්‍රානි සේනාරත්න මහත්මියය. ගෝඨාභය ජයරත්න, සුජාතා කුරේ, මධුරා වේහැල්ල, එම්.එස්.ඞී. රණසිරි, වෛද්‍ය ආනන්ද හපුගොඩ, මහාධිකරණ විනිසුරු සංජීව සෝමරත්න, අජිත් නයනකාන්ත, රවී ලියනගේ, සනත් එදිරිවීර, මහාචාර්ය රංජිත් සේනාරත්න, ඉංජිනේරු ආර්.එම්. අමරසේකර, විශ‍්‍රාමික මේජර් ජෙනරාල් සිරී රණවීර හා ඩබ්ලිව්.එච්. පියදාස යන මහත්ම මහත්මීහු එහි සෙසු සාමාජිකයෝය.
මෙම කොමිෂන් සභාව ජනාධිපතිවරයා පිහිටුවා ඇත්තේ ඔහුගේ ‘සෞභාග්‍යයේ දැක්ම‘ ජනාධිපතිවරණ ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශය පදනම් කරගනිමින්ය.
ඒ අනුව මෙම වැටුප් කොමිසම පළාත් රාජ්‍ය සේවය හා සන්නද්ධ සේනාවන්ද ඇතුළු රාජ්‍ය සේවයද, ඒකාබද්ධ අරමුදලින් වැටුප් ගෙවනු ලබන සුවිශේෂ ආයතනයන්ද, රාජ්‍ය සංස්ථා, ව්‍යවස්ථාපිත මණ්ඩල, රජය සතු සමාගම්, රාජ්‍ය ව්‍යවසායයන්, ශ‍්‍රී ලංකා මහ බැංකුව ඇතුළු රජයේ බැංකු හා වෙනත් මූල්‍ය ආයතනද, සියලූම නියාමන ආයතනයන්ද ඇතුළුව සමස්ත රාජ්‍ය අංශයේ සියලූම ක්ෂේත‍්‍රයන්හි වැටුප් හා වේතන ඇතුළුව මූල්‍යමය පාරිශ‍්‍රමිකයන් හා මූල්‍යමය නොවන අනෙකුත් පහසුකම්ද අඛණ්ඩව සමාලෝචනයට ලක්කිරීම පදනම් කරගෙන ජාතික වැටුප් හා වේතන ප‍්‍රතිපත්තියක් පිළිබඳව රජයට උපදෙස් ලබාදීම සඳහා පිහිටුවා ඇත.
එම උපදෙස් ලබාදීමේදී කළමනාකරණ, විද්‍යාත්මක හා තාක්ෂණික ක්ෂේත‍්‍රයන්හි විශේෂඥයන් රාජ්‍ය සේවයට ආකර්ෂණය කරගැනීමේදී ඇතිකළ යුතු වෙනස්කම් පිළිබඳවද, දැනට උද්ගතව ඇති වැටුප් විෂමතාවන් නිවැරදි කිරීමේ අවශ්‍යතාව පිළිබඳවද, පෞද්ගලික අංශයේ සේවා නියුක්තිකයන් තෘප්තිමත් පිරිසක් බවට පත්කිරීමේ අවශ්‍යතාව පිළිබඳවද, වඩාත් ඉහළ ඵලදායීතාවක් හා කාර්යක්ෂමතාවක් ලබාගැනීම සඳහා රාජ්‍ය අංශය මෙහෙයවීමේ අවශ්‍යතාව පිළිබඳව හා රජයේ අරමුදල් සීමාව තුළ ක‍්‍රියාත්මක වීම පිළිබඳව යෝජනා හා නිර්දේශයන් ලබාදීමට කටයුතු කළ යුතුය.
ඊට අමතරව රාජ්‍ය හා අර්ධ රාජ්‍ය අංශය තුළ සමාන සුදුසුකම් සහිතව සේවයේ යෙදෙන වෘත්තිකයන්ගේ වැටුප්, වේතන හා දීමනා අතර විෂමතාවන් අවම කිරීමේ යෝජනා ඉදිරිපත් කිරීමත් රාජ්‍ය අංශයේ වැටුප් හා සේවා කොන්දේසි සම්බන්ධයෙන් ආරවුල් බේරුම් කිරීමේ මණ්ඩලයක් ලෙස ක‍්‍රියාකිරීමත්, රාජ්‍ය සේවය හැර යෑම වැළැක්වීමට අවශ්‍ය ප‍්‍රතිපත්ති සකස් කර නිර්දේශ ඉදිරිපත් කිරීමත්, අනිවාර්ය විශ‍්‍රාම යෑමේ වයස් සීමාව නිර්දේශ කිරීමත් හා පෞද්ගලික අංශයේ සේවකයන් සඳහා අවම වැටුපක් සඳහා රජයට නිර්දේශ ඉදිරිපත් කිරීමත් යන ප‍්‍රධාන කරුණු මෙම ජාතික වැටුප් කොමිසමේ විෂය යටතට පවරා ඇත. එම කර්තව්‍යයන් සඳහා අනුකමිටු පත්කිරීමේ හැකියාවද කොමිසමට ලබාදී තිබේ.
පෞද්ගලික අංශය සඳහා වැටුප්
ජනාධිපතිවරයාගේ මෙම වැටුප් කොමිසම විශේෂ වන්නේ ඒ මගින් රාජ්‍ය අංශයට අමතරව පෞද්ගලික අංශය සඳහාද අවම වැටුපක් තීරණය කිරීමත්, පෞද්ගලික අංශයේ නිපුණතා වැඩිකරලීම, රැුකියා සුරක්ෂිතභාවය හා එම අංශයේ සේවකයන්ට අත්‍යවශ්‍ය සුබසාධන පහසුකම් ලැබෙන බවට සහතික කිරීමත් පිළිබඳ නිර්දේශ ඉදිරිපත් කළ යුතු නිසාය.
පැවති කොමිෂන්
මෙතෙක් පැවති සියලූම වැටුප් කොමිෂන්වලින් කරනු ලැබුයේ විශේෂයෙන්ම රාජ්‍ය අංශයේ වැටුප් තීරණය කිරීමය. අර්ධ රාජ්‍ය, රජයේ අනෙකුත් සමාගම් පිළිබඳව වැටුප් තීරණය කළ යුතු යැයි සමහර අවස්ථාවලදී එම කොමිෂන් සභා විෂය පථයට ඇතුළත් වුවත් එය ඒ ආකාරයටම සිදුවුණේ නැත.
අර්ධ රාජ්‍ය අංශයේ සංස්ථා, මණ්ඩල, අධිකාරී හා අනෙකුත් ව්‍යවස්ථාපිත ආයතනත්, රාජ්‍ය සමාගම්වලත් වැටුප් තීරණය කරනු ලැබුයේ බොහෝවිට එම ආයතන අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලයන්ය. නැත්නම් වෘත්තීය සමිති සමග ඇතිකරගන්නා ලද සාමූහික ගිවිසුම් මතය. අලාභ ලබන හෝ වසා දැමීමට නියමිත රාජ්‍ය ආයතන සඳහා භාණ්ඩාගාරයෙන් කරන නියම කිරීම් අනුව වැටුප් ගෙවනු ලැබීය.
අලූත් වැටුප් කොමිසමට අර්ධ රාජ්‍ය අංශයේ එකී ආයතන පිළිබඳ අලූතින් සිතන්නට සිදුවනු ඇත. වෘත්තීය සමිති සමඟ සාමූහික ගිවිසුම් මත සිදුකරන වැටුප් ව්‍යුහයන් සහිත රාජ්‍ය ආයතන සම්බන්ධයෙන් තවදුරටත් වෙනම සිතන්නට සිදුවනු ඇත. එහිදී නූතන ලෝකය පිළිගත් කාර්මික සාමයේ අත්‍යවශ්‍ය අංගයක් වූ සාමූහික ගිවිසුම් නොතකා හැර කටයුතු කිරීමේ හැකියාවක් ජාතික වැටුප් කොමිසමට මෙන්ම ආණ්ඩුවටද නොමැති බව ජනාධිපතිවරයා කල්පනා කළ යුතුය.
එම නිසා රාජ්‍ය හා අර්ධ රාජ්‍ය යන මුළු රාජ්‍ය අංශයටම වැටුප් ව්‍යුහයක් ගැන කල්පනා කළ යුත්තේ මේ එක් එක් අංශයේ ඇති වෙනස්කම්ද සැලකිල්ලට ගනිමින්ය. එහිදී මූලික සේවක අයිතිවාසිකම්ද කඩ නොවිය යුතුය. ඒ අනුව රාජ්‍ය අංශයේ හෝ අර්ධ රාජ්‍ය අංශයේ යම්කිසි සේවකයෙකු ලබමින් සිටින වැටුප්, ස්ථීර දීමනා හා ස්ථීර පහසුකම් අඩුවීම හෝ කපාහැරීම නීතිවිරෝධී බව මේ පිරිස් තේරුම් ගත යුතුය.
රාජ්‍ය අංශයේ වැටුප්
සමස්ත රටේ රාජ්‍ය හා පෞද්ගලික අංශයේ වැටුප් දෙස අවධානය යොමු කිරීමේදී රාජ්‍ය හා අර්ධ රාජ්‍ය අංශ යන රාජ්‍ය අංශයේ මෙන්ම, රාජ්‍ය හා පෞද්ගලික අංශයේ යන අංශ දෙකේද බරපතළ වැටුප් විෂමතාවක් තිබෙන බවට තර්කයක් නැත.
විශේෂයෙන්ම රාජ්‍ය අංශයේ පහළම සේවකයන්ගේ අවම වැටුප පවතින්නේ ඉතා ඉහළ අගයකය. අද වනවිට රාජ්‍ය අංශයේ සේවකයෙකුගේ අවම වැටුප රුපියල් 24,250කි. ඊට රුපියල් 7800ක ජීවන වියදම් දීමනාවක්ද අයත්ය. ඒ අනුව අතිකාල හෝ වෙනත් දීමනා නොමැති අවම වැටුප රුපියල් 32,050කි. යහපාලන ආණ්ඩුව තීරණය කර තිබූ පරිදි පසුගිය ජනවාරි මාසයේදී රුපියල් 3000කින් එම වැටුප වැඩිවුයේ නම් එය තවත් ඉහළ යෑමට තිබුණි.
එහෙත් පෞද්ගලික අංශයේ පහළම සේවකයන්ගේ හෙවත් අවම වැටුප රුපියල් 11,000කි. මෙම වැටුපට සේවකයන් සොයාගැනීමට නොහැකි නිසා ඊට වඩා වැඩි වැටුපක් සමහර පහළ මට්ටමේ සේවකයන්ට පෞද්ගලික අංශය ගෙවන බව ඇත්ත වුවත් පහළ මට්ටමේදී සීයට සීයක් හෝ ඊට වැඩි වැටුප් පරතරයක් රාජ්‍ය හා පෞද්ගලික අංශයේදී දක්නට ලැබේ.
පෞද්ගලික අංශයට අවශ්‍ය ශ‍්‍රම බලකාය නිර්මාණය කරදීම සඳහාත් පහළ මට්ටමේ රැුකියා සඳහා රාජ්‍ය අංශයට ඇති ඉල්ලූම අවම කිරීම සඳහාත් විසඳුම් සෙවිය යුතු එක් ස්තරයක් වන්නේ මෙම රාජ්‍ය හා පෞද්ගලික අංශයේ අතිවිශාල වැටුප් විෂමතාවය.
ඉන් එහාට රාජ්‍ය අංශයට ඇති ඉල්ලූම වන්නේ රැුකියා සුරක්ෂිතතාව, විශ‍්‍රාම වැටුප, වාහන බලපත් හා වැඩි නිවාඩු ප‍්‍රමාණය යන කාරණාය.
පෞද්ගලික අංශයේ වැටුප්
පෞද්ගලික අංශයේ වැටුප් තීරණය කිරීම විවිධ කර්මාන්ත හා සේවා ක්ෂේත‍්‍රයන් පිළිබඳ පිහිටුවා ඇති පඩිපාලක සභා මගින් සිදුකෙරේ. මේ පඩිපාලක සභා තුළ සේව්‍යයන්ද, වෘත්තීය සමිතිද, රජයද නියෝජනය කරනු ලැබෙයි. කේවල් කිරීමේ හා එකඟතාවන්ගේ තීරණයන් මත එක් එක් පඩිපාලක සභාවේ අවම වැටුපේ පවා වෙනස්කම් පවතී. රජයකට තනිව යා හැක්කේ පෞද්ගලික අංශයේ පොදු අවම වැටුප පමණක් වසරින් වසර හෝ වසර කිහිපයකට වරක් තීරණය කිරීමේ හැකියාව පමණය.
පෞද්ගලික අංශයේත් සමහර ආයතනවල වැටුප් තීරණය වන්නේ හිමිකරුවන් හා වෘත්තීය සමිති අතර ඇතිකරගන්නා සාමූහික ගිවිසුම් මගින්ය. උදාහරණයකට වතුකරයේ වැටුප් පවා තීරණය වන්නේ වසර කිහිපයකට වරක් වතු වෘත්තිය සමිති හා හාම්පුතුන් අතර ඇති කරගන්නා සාමූහික ගිවිසුමක් අනුවය. වතුකරයේ සේවකයෙකුට දිනකට රුපියල් 1000ක් යන ජනාධිපතිවරයාගේ හෝ කැබිනට් මණ්ඩලයේ තීන්දුව වතු හාම්පුතුන් ප‍්‍රතික්ෂේප කළේ එවැනි වැටුපක් ඔවුන්ට දීමට බැරි බව කියමින්ය.
ඒ නිසා ජනාධිපතිවරයාගේ වැටුප් කොමිසමේ විෂය පථය තුළ ඇති පෞද්ගලික අංශයට වැටුප් ප‍්‍රතිපත්තියක් හැදීම යන්න ප‍්‍රශ්න රැුසක් අලූතින් ඇතිකරන ප‍්‍රායෝගික නොවන ජනප‍්‍රිය ක‍්‍රියාවක් විය හැකි බව සටහන් කළ යුතුමය. එවැනි පෞද්ගලික අංශයේ වැටුප් යෝජනාවක් බොහෝවිට ආණ්ඩුවකට ඉටු කරගත හැක්කේ පෑනෙන් නොව තුවක්කුවෙන් බවද කිව යුතුය.
