ආණ්ඩුව තවත් 1,50,000ක් රාජ්ය සේවයට එකතු කර ගැනීමට නියමිත ය. ඉන් 50,000ක් උපාධිධාරිහු වෙති. අනෙක් ලක්ෂය, අඩු ආදායම් පවුල්වලින් තෝරා ගනු ලබන්නාහු ය., ඒ අතර, උපාධිධාරීන් රාජ්ය සේවයට බඳවා ගන්නා වයස් සීමාව, අවුරුදු 45 දක්වා ඉහළ දමනු ලැබිණ.
1,50,000ක් වැනි පිරිසකට එක වර රජයේ රැුකියා ලබා දීම ගැන කිසිවෙක් විරෝධය පාන්නේ නැත. එක පැත්තකින් තමන්ගේ ජනප්රියත්වය වැඩි කර ගැනීමට ඕනෑ ම දෙයක් කිරීමට ආණ්ඩුවකට අයිතිය ඇතැ’යි පිළිගන්නට මෙනි. අනෙක් අතට, රැුකියා විරහිතවුන්ට රැුකියා ලැබීම හොඳ දෙයක් වන බැවිනි. එවැන්නක් විවේචනය කිරීම පාපයක් හැටියට සැලකිය හැකි බැවිනි.
එහෙත්, ආණ්ඩුවක් තීන්දු ගත යුත්තේ, හුදු ජනප්රියත්වය හා මෑත පමණක් සලකා බලා නොවේ. හැකි තරම් පිරිසකට රජයේ රැුකියා ලබා දීම සඳහාත් නොවේ. තමන්ගේ පියවරවලින් සමස්තයක් හැටියට රටටත්, රටේ ආර්ථිකයටත් ඇති වන බලපෑම ගැන මැනැවින් සලකා බලා ය.
2015 ජනවාරියේ බලයට ආ වහා ම මෛත්රීපාල සිරිසේන-රනිල් වික්රමසිංහ ආණ්ඩුව ද රජයේ සේවකයන්ගේ වැටුප රුපියල් 10,000කින් එක වර වැඩි කෙළේ ය. ඒ හරහා ලෙහෙසියෙන් ගොඩ ආ නොහැකි ආර්ථික උගුලක තමන් ම හසු වුණේ ය. රජයේ සේවකයන් ලක්ෂ 14කට, රුපියල් 10,000 බැගින් වැටුප් වැඩි කිරීමෙන් නිර්මාණය වූ වැය බර, ඒ ආණ්ඩුව බලයෙන් පහ වන තුරුත් ආර්ථික වශයෙන් හානි කෙළේ ය. එහෙත්, අවදානම කළමනාකරණයට කල් පසු වී හෝ, රජයේ බදු ආදායම වැඩි කර ගැනීම සඳහා විධිමත් තීන්දු ගත්තේ ය. අලූත් ආණ්ඩුව ඒ බදු ආදායම ද අතහැර දමා තිබේ.
1,50,000ක පිරිසක් මෙලෙස රාජ්ය සේවයට බඳවා ගැනීම නිසා, දැනට වසරක වැටුප් හා විශ්රාම වැටුප් වියදම වන රුපියල් බිලියන 735ක ප්රමාණය, රුපියල් බිලියන 1055 දක්වා වැඩි වීමට නියමිත බවට ගණන් බලා තිබේ. ඒ, වැට් හා අනෙකුත් බදු අඩු කිරීම හරහා රුපියල් බිලියන 4ක ආදායමක් රජයට අහිමි කර ගන්නා තීන්දුවක් ද බලයට පත් වී දින කිහිපයක් ඇතුළත ගෙන තිබියදී ය.
පසුගිය දා ඉන්දියාවේ අගමැතිවරයා හමු වූ අපේ මුදල් ඇමති-අගමැතිවරයා ඉල්ලූවේ, ඉන්දියාවෙන් ලබා දී ඇති ණය අයකර ගැනීම අවුරුදු තුනක කාලයකට කල් දමන්නට සලකා බලන ලෙස ය. ඉන්දියාව ඊට කැමැත්ත පළ කළ හොත්, ඒ බව ණය දී ඇති අනෙක් රටවලට ද පෙන්වා, ඔවුන්ගේ ණය ද අය කර ගැනීම කල් දමා ගත හැකි වෙතැ’යි අගමැතිවරයා ඉන්දියාවට කීවේ ය.
ඒ අතර, පසුගිය සතියේ පාර්ලිමේන්තුවේ දී කතා කරමින් හා පසුව නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් මුදල් ඇමතිවරයා හැටියට අගමැතිවරයා කීවේ, රට ආර්ථික වශයෙන් සිර වී ඇති බව ය. රජය විසින් අතිවිශාල මුදලක් විවිධ පාර්ශ්වයන්ට ගෙවනු ලැබීමට ඇති බවත්, ඒවා ගෙවීම සඳහා ද මුදල් නැති බවත් එම ප්රකාශයේ අන්තර්ගතයයි. ඒ සඳහා වරද මුළුමනින් ම පටවා තිබුණේ පසුගිය ආණ්ඩුව මතට ය. එහෙත්, මේ ජනාධිපතිවරයාත්, ආණ්ඩුවත් බලයට ආවේ, පසුගිය ආණ්ඩුවේ වැරදි නිසා බවත්, ඒවා නිවැරදි කරන්නට තමන්ට හැකි බවට ඔවුන් ජනතාව ඉදිරියේ වහසිබස් කිවූ බවත් අමතක කළ නොහැකි ය.
මේ අවුරුද්දත්, ඉදිරි අවුරුදු දෙකත්, රට ලබා ගත් විදේශ ණය වාරික හා පොලි යළිත් ගෙවීම සඳහා ඉතිහාසයේ වැඩිම බරක් දරන්නට සිදු වන අවුරුදු බව කියැවෙයි.
මේ සියල්ල සලකා බලන විට, අලූත් ආණ්ඩුව යටතේත්, ලංකාව තිබෙන්නේ බලවත් ආර්ථික අවදානමක බව පැහැදිලි ය. ප්රශ්නය එපමණක් නොවේ. එවැනි මහා අර්බුදයක් ගිලී සිටියදීත්, ජනප්රියත්වය සඳහා තීන්දු තීරණ ගනිමින්, ඒ අර්බුදය තවත් තීව්ර කර ගනිමින් සිටීම ය.
ආර්ථික වැය බර පසෙක තිබියේ වා, රාජ්ය අංශයේ රැුකියා නියුක්තිය තවත් 1,50,000කින් වැඩි කිරීම පවා බරපතළ ලෙස සලකා බලා ගත යුතු ව තිබුණු තීන්දුවකි. දැනටත් ලක්ෂ 14ක් වන රාජ්ය සේවයේ අකාර්යක්ෂමතාව, හීන පලදායකතාව ගැන කතා කෙරෙන්නේ අනාදිමත් කාලයක සිට ය. ජනගහනයට සාපේක්ෂ ව රාජ්ය සේවක අනුපාතිකයේ වැඩිකම ද ඊට එකතු විය යුතු ය. ගත යුතු මනෝඥ තීරණය හැටියට පෙනෙනුයේ, සිටින රාජ්ය සේවකයන් සංඛ්යාව අඩු කිරීමත්, ඉතිරි වන අයගෙන් උපරිම කාර්යක්ෂමතාවක් හා පලදායිතාවක් ලබා ගැනීමට සැලසුම් කිරීමත් ය. රට මහා කළමනාකාර විප්ලවයකින් වෙනස් කරන්නට යන්නේ නම් පටන් ගත යුතු ව තිබුණේ එතැනිනි. එහෙත්, ආණ්ඩුව පටන් ගෙන තිබෙන්නේ නොකළ යුතු පැත්තෙනි. අඩු ආදායම්ලාභීන්ට රැුකියා නියුක්තිය ලබා දීම අත්යවශ්ය දෙයකි. ඒ රැුකියා රටේ සාමාන්ය මිනිසුන්ගේ සාක්කුවට තට්ටු කරන බදු බරක් නොකිරීමට වගකීමක් ද ආණ්ඩුවට තිබේ. x
