මේ දිනවල එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය තුළ සිදුවන දේවල් දෙස, පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී ලක්‍ෂ 55ට අයත්වූ ජනතාව බලා සිටින්නේ එක පැත්තකින් කෝපයකිනි. අනෙක් පැත්තෙන් කලකිරීමෙනි. තවත් සමහරුන් මේ දෙකම නොකර, ‘වෙන අතක් බලාගෙන’ සිටින බවද දැකගන්නට ලැබේ.
කෝපයට පත්වී ඇත්තේ, ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂත්, ඔහුගේ ආණ්ඩුවත් බලයට පත්වී මාස දෙකක් ගතවන්නටත් පෙර බලවත් අප‍්‍රසාදයකට හා ප‍්‍රායෝගික වශයෙන් නොහැකියාවන්ට යටත්වී තිබෙන මොහොතක, එම දේශපාලන වාසිය ගන්නට විපක්ෂයක් නැති නිසාය.
කලකිරීම ඇත්තේ, රාජපක්‍ෂවරුන් දැනටමත් යමින් තිබෙන පීඩාකාරී හා ආන්තික පාලනයට එරෙහිව, සටන් කිරීමේ විභවය තිබෙන එකම දේශපාලන බලවේගය වන එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය, මෙලෙස බෙදී දුර්වල වීම නිසාය.
ඈත අතීතයේ කෙසේ වෙතත්, 2015න් පසු ගතවුණු අවුරුදු පහකට ආසන්න කාලය තුළ, වඩා ප‍්‍රගතිශීලී රාජ්‍ය, ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රීය හා සමාජ ප‍්‍රතිසංස්කරණ වෙනුවෙන් පෙනීසිටි ප‍්‍රධාන දේශපාලන බලවේගය එජාපයයි. එජාපයේ මැදිහත්වීම නොවන්නට, මේ තරම්වත් ඉදිරි පියවර කිහිපයක් තබන්නට රටට නොහැකි වනවා ඇත. දැන් ආරම්භ වී ඇත්තේ රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ පරණ පන්නයේ අධිකාරවාදී පාලනය යටතේ, එම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ ආපස්සට හැරවීමේ මොහොතයි. අපේ‍්‍රල් මාසයේ පැවැත්විය හැකියැයි සිතන්නට හැකි පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය තෙක් තාවකාලික විරාමයක් ලැබෙන නමුත්, එතැනින් පසු අධිකාරවාදී පාලනයක පීඩනය බලවත් ලෙස මහජනතාවට දැනෙන්නට ගන්නවා ඇත. ජනාධිපතිවරයා විවිධ මට්ටමේ රාජ්‍ය නිලධාරීන් අමතමින් දැනටමත් වරින්වර කියන්නේ, අනෙක් පක්‍ෂ හා බලවේග කුමක් කියූවත් තමාගේ වැඩපිළිවෙළ ඉදිරියට ගෙනයන බවයි.
එජාපය සමග ජනතාවට ඇති කලකිරීම නම්, මේ තත්ත්වයන්ට එරෙහිව නැගී සිටිය යුතු එජාපය, දුර්වලව, සමහර විට දෙකට කැඞී යන්නට ඉඩක්, පක්‍ෂය තුළින්ම නිර්මාණය වී තිබීමයි.
දෙපැත්තටම කියන්නට දේවල් තිබේ. කරන්නට දේවල්ද තිබේ. අලූත් පක්‍ෂයක්, අලූත් පක්‍ෂ ලකුණක් ලියාපදිංචි කොට, එහි සභාපති හා ලේකම් තනතුරුත් බාරගත් විට සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා ඇතුළු පිරිස මුහුණ දෙන බලවත්ම අභියෝගය වනු ඇත්තේ, ඔවුන්ගේ මහගෙදර, එජාපයෙන් නෙරපා හැරීමට ලක්වීමේ අනතුරයි. සිරිකොතට ප‍්‍රාදේශීය කළමනාකරුවන් වරින්වර කැඳවමින්, නායක රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ඊට අවශ්‍ය අනුමැතිය මේ දිනවල නිර්මාණය කරගනිමින් සිටියි. ‘පක්‍ෂයේ විනය කඩකළ අයට එරෙහිව වහාම පියවර ගන්නා ලෙස’ ඒ පක්‍ෂ ක‍්‍රියාකාරීන්ගෙන් නායකත්වය වෙත බලපෑම් එල්ල වන බවට ප‍්‍රචාරය කෙරෙන්නේ ඒ අනුමැතිය තහවුරු කර ගැනීම සඳහාය. එහි ප‍්‍රතිඵලය හැටියට, පක්‍ෂ සාමාජිකත්වය තහනමකට ලක්වුවහොත්, එය සුළුකොට තැකිය හැකි කරදරයක් නොවේ.
පක්‍ෂ සාමාජිකත්වය අහෝසි කළ විට මන්ත‍්‍රීවරයකුගේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීකම අහෝසි වේ. ඊට විරුද්ධව නඩු දමා, එම ඉරණමෙන් යම් කාලයක් ගැලවී, තවදුරටත් පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරයකු හැටියට කටයුතු කළ හැකිය.
එහෙත්, පක්‍ෂයේ සාමාජිකත්වය අහිමි කළ විට, නඩු දමා පක්‍ෂයේ කටයුතුවලට බලහත්කාරයෙන් සහභාගි වීමේ ඉඩක් නැත. තමන්ට පසමිතුරු පාර්ශ්වයක් පක්‍ෂය තුළම සිටිද්දී, ඔවුන් පක්‍ෂයේ වැඩි බලතල පරිහරණය කරද්දී, සාමාජිකත්වය තහනම් කරන ලද්දකුට කළ හැක්කේ, පිටතට වී සිටීම පමණි. ඒ අතර, මැතිවරණය සඳහා නාමයෝජනා කැඳවුවහොත්, අනිවාර්යයන්ම නාමයෝජනාද අහිමිවෙයි. මේ ඉරණම විඳින්නට ක‍්‍රියාකාරී පක්‍ෂ සාමාජිකයකුට ඉතා අමිහිරිය.
කෙසේ වෙතත්, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා දැන් සිටින්නේ පෙරළා පහර දීමේ ඉරියව්වකය. කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලයේ සාමාජිකත්වය මන්ත්රීවරුන් කිහිප දෙනකුට අහිමිකිරීමත්, පසුව ඉන් එක් අයකු හැර අන් අයට පමණක් දෙන්නට කැමතිවීමත් එහි දැඩි ප‍්‍රකාශනයකි. කිසිම ආකාරයකින් පක්‍ෂ නායකත්වය සජිත් පේ‍්‍රමදාසට ලබා නොදීම අනෙක් ප‍්‍රකාශනයයි.
ජනාධිපතිවරණයට පෙර පක්‍ෂයේ නායකකමත්, ජනාධිපති අපේක්‍ෂකකමත් ඉල්ලූ පේ‍්‍රමදාස මහතාට, පිටතින් හා ඇතුළතින් ආ පීඩනය හමුවේ අපේක්‍ෂකත්වය පමණක් දීමට වික‍්‍රමසිංහ මහතා එකඟ විය. යම් හෙයකින් ජනාධිපතිවරණයේදී ජයගතහොත් මිස, කිසිසේත් පක්‍ෂ නායකත්වය පේ‍්‍රමදාස මහතාට නොලැබෙන බව ඒ මොහොතේ යථාර්ථය විසින් පැහැදිලි කරදෙන ලදි.
පක්‍ෂ නායකත්වය පේ‍්‍රමදාස මහතාට දීමට අවස්ථාවක් උදා නොවන්නේ, ඔහු නියත වශයෙන්ම පරාජය වන බව වික‍්‍රමසිංහ මහතා දැන සිටි නිසායැයි කිව හැකිය. තමා අතේ ඇති සමීක්‍ෂණ වාර්තා පෙන්වමින්, ජනාධිපතිවරණයට පසු වික‍්‍රමසිංහ මහතා කිව්වේ, තමා ළඟ තිබුණේත් සජිත්-මංගල විශ්වාසය තබා තිබුණු ජනමත සමීක්‍ෂණ වාර්තාම බවත්, ඒවාට අනුව ජයග‍්‍රහණය කිරීම උගහට බව පැහැදිලිව පෙනුණු බවත්ය. එජා පෙරමුණේ මුල් පෙළේ දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරීන්, සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතාගේ පාර්ශ්වයද ඇතුළුව, මේ අවදානම් තත්ත්වය හොඳින් දැනසිටි බව දැන් දැනගන්නට ලැබේ.
ජනාධිපතිවරණයේදී සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා පරාජයට පත්විය. එය සුළුපටු පරාජයක් නොවේ. ලක්‍ෂ 15කට ආසන්න පරතරයකින් පැරදීමකි. පරාජයට හේතුව සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතාගේ පාර්ශ්වයෙන් ආරෝපණය කරන්නට හැදුවේ වික‍්‍රමසිංහ පාර්ශ්වයටය. එහෙත්, මැදහත් ලෙස බලන විට, පේ‍්‍රමදාස පාර්ශ්වය හතරෙන් තුනකටත් වඩා පරාජයට වගකිව යුතුය. වික‍්‍රමසිංහ මහතා ඡුන්ද සංවිධාන කටයුතු භාරගත් උතුරු සහ නැගෙනහිරදී සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතාට ලැබුණු අතිවිශාල ඡුන්ද ප‍්‍රමාණය වික‍්‍රමසිංහ මහතාට එරෙහිව එල්ල කරන චෝදනා තුනී කරයි.
ජනාධිපතිවරණ පරාජයෙන් පසුව, ඇතිවුණු නොහොඳ නෝක්කාඩු දුරදිග බලා සමනය කරගන්නවා වෙනුවට, පේ‍්‍රමදාස පාර්ශ්වය මස් රාත්තලම ඉල්ලීමේ නායකත්ව සටන යළි ආරම්භ කළේය. එවැනි සටනක් සඳහා සුදුසු සටන්කාමී තත්ත්වයක වෙනුවට පේ‍්‍රමදාස මහතා සිටියේ ඇඟ පුරා තුවාල කරගත් දුර්වල තත්වයකය. ප‍්‍රසිද්ධ පෙනීසිටීමක්වත් නොකරන තත්ත්වයකය. ඒ තත්ත්වය මත නායකත්වය කිසිසේත් නොදී ඉන්නට, මුල සිට කරගත් අධිෂ්ඨානය ශක්තිමත් කරගන්නට වික‍්‍රමසිංහ මහතා සමත්විය.
සජිත් විසින් සටන අත්හරින ලදි. අවසානයේ විපක්‍ෂ නායක ධුරය ලබා සැනසෙන්නට ඔහුට සිදුවිය.
එහෙත්, පක්‍ෂය තුළ ආධිපත්‍යය පිහිටුවා ගැනීමට, නොහැකි වන තැන, පේ‍්‍රමදාස පාර්ශ්වයේ උපාය වුණේ, පක්‍ෂ බලවේගය පක්‍ෂයෙන් පිටතට ගැනීමයි. වික‍්‍රමසිංහ මහතා කල්පනා කළේ, සජිත්ට ඉඩක්ද දෙන ගමන්, අවසාන බලය තමා අතේ තබාගැනීමටය. පක්‍ෂයේ නායකයා හැටියට තේරී පත්වී ගතකළ යුතු ධුර කාලය තවදුරටත් ඉතිරිව තිබීමත්, ව්‍යවස්ථානුකූලව කෘත්‍යාධිකාරි මණ්ඩලය තමා විසින් පත්කිරීමටත්, තමාට අවශ්‍ය දේ ඒ හරහා අනුමත කර ගැනීමටත් නායකයාට ඇති බලයත් ඔහුට ශක්තියක් විය.
සජිත් අලූතෙන් හදන්නේ පක්‍ෂයක්ද, පෙරමුණක්ද? එය සංකීර්ණ කාරණයකි. ඔහු පෙරමුණක් හදන්නේ නම්, එහිදී නියෝජනය කළ යුත්තේ සිය පක්‍ෂය හෙවත් එජාපයයි. පක්‍ෂය නියෝජනය කරන විට පක්‍ෂයේ ව්‍යවස්ථාවෙන් හා විනය ප‍්‍රතිපාදනවලින් බැඳී සිටින්නට ඔහුට සිදුවෙයි. වික‍්‍රමසිංහ මහතා තදින් මිරිකාගෙන සිටින්නේ මෙම නිලයයි.
කෙසේ වෙතත් පෙරමුණක මුහුණුවරක් දීමට ඔහු තවත් පක්‍ෂ තුනක් එකතු කරගෙන සිටියි. ඒ සඳහා ඔහු චම්පික රණවක, රවුෆ් හකීම් හා මනෝ ගනේෂන් යන තිදෙනා මත විශ්වාසය තබා ඇති බව පෙනේ. මේ ඒනැම සන්ධානයක පැවැත්ම තීරණය වන්නේ එය බල දේශපාලනය තුළ බලය අත්කරගැනීමට හා රැුකගැනීමට කෙතරම් හැකියාවක් පෙන්වන්නේද යන්න මතය. එනිසා, චම්පික රණවක මහතා කෙසේ වෙතත්, හකීම්-මනෝ බලවේග දෙක සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා සමග මේ මොහොතේ සිටි පමණින්, එහි දීර්ඝකාලීන බල හවුලක් ප‍්‍රදර්ශනය වන්නේ නැත. ඒ නිසා පැහැදිලිව පෙනෙන්නේ රනිල් වික‍්‍රමසිංහ පාර්ශ්වයට නැති අමුතු මැජික් එකක් සජිත් පාර්ශ්වයටද නැති බවය.
ඉතින් වික‍්‍රමසිංහ අතහැර පේ‍්‍රමදාස සමග එකතුවීමට පාක්‍ෂිකයාට තිබෙන විශේෂ හේතු සාධක මොනවාද? තමා දිනන අශ්වයකු බව සජිත් පේ‍්‍රමදාස ඔප්පු කර තිබේද? සියලූ පාර්ශ්ව එක්සත් කර ගැනීමට ඔහු සමත්කමක් ප‍්‍රදර්ශනය කර තිබේද? අඩු ගණනේ තමාට විශාල ඡුන්ද සංඛ්‍යාවක් සපයා දුන් උතුරු හා නැගෙනහිර ජනතාව වෙත ඔහු ස්තුතිය පළකිරීම සඳහා චාරිකා කර තිබේද?
කොහොම වුණත්, පාර්ශ්ව දෙකක් හැටියට තමන්ට යා හැකි දුර යන්නට දෙපැත්තම තීරණය කර ඇති බව පෙනේ. නායක වික‍්‍රමසිංහ පාර්ශ්වය කල්පනා කරන බව පෙනෙන්නේ, ඉදිරි මැතිවරණය, පක්‍ෂය කැඩුණු තත්ත්වයක් යටතේ සංකේතාත්මකව හෝ තරග කිරීමටය. ආසන 20කවත් ප‍්‍රමාණයක් තමන්ට ලබාගත හැකි වෙතැයි ඔවුහු අපේක්‍ෂා කරති. පේ‍්‍රමදාස පාර්ශ්වයද, වෙනම දේශපාලන බලවේගයක් හැටියට, සැලකිය යුතු ආසන ප‍්‍රමාණයක් දිනා ගන්නට හැකිවේයැයි කල්පනා කරයි.
එහෙත්, මැද සිට බලන විට පෙනෙන්නේ, දෙපත්තටම ඉදිරි මහමැතිවරණයේදී බලවත් පරාජයකට මෙන්ම මහජනයා වෙතින් ප‍්‍රතික්‍ෂෙප වීමකටද මුහුණ දෙන්නට සිදුවන බවයි. බලවත්ම අවදානම එන්නේ, කලකිරීම නිසා ඡුන්දපොළට යන්නට වුවමනාවක් නොදක්වන ඡුන්දදායකයාගෙනි. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මේ මොහොතේ දේශපාලන වශයෙන් පරාජය කිරීම අසීරු බව ප‍්‍රායෝගිකවම තේරුම් ගැනීම නිසාත්, පක්‍ෂය කඩාබිඳ ගත් දෙපාර්ශ්වයටම පාඩමක් උගන්වන්නටත් ඡුන්ද පොළට යෑමෙන් වැළකෙන්නට මේ පිරිස කල්පනා කළ හැකිය.
එහි ප‍්‍රතිඵලය කුමක් වනු ඇත්ද? මහජනතාව පීඩාවට ලක්වී තිබෙන මොහොතක, ඔවුන්ගේ ආරක්‍ෂාවට ඉදිරියට එන පිරිසක් වෙනුවට දෙපැත්තකට බෙදී නමට ලකුණට සටන් වදින පිරිසකට මහජනතාව ඉගැන්විය යුත්තේ කෙබඳු පාඩමක්ද?
