කෙනෙක් ලස්සන කරලා සතුටු වෙන්න තියෙනවා නම් ඊට වඩා දෙයක් නෑ

නිමේෂා පේ‍්‍රමචන්ද

නිමේෂා පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර කියන්නේ ජනප‍්‍රිය සිනමා හා ටෙලිනාට්‍ය නිළියක්. රූපලාවණ්‍ය ශිල්පිණියක්. නිරුපිකාවක්. උපාධිධාරිනියක්. අප ඇය සමග රූපලාවණ්‍ය කලාව ගැන වගේම නිළි ජීවිතය ගැනත් කතාකරන්න හිතුවා.

ඔබ විශ්වවිද්‍යාලයට යන්න කළින් තමයි රංගන ශිල්පිනියක්, නිවේදිකාවක්, රූපලාවණ්‍ය ශිල්පිනියක් වන්නේ. අපි මුලින්ම නිළියක් වුණේ කොහොමද කියන එක ගැන කතාකරමු.

මගේ අම්මායි තාත්තායි එකම චිත‍්‍රපටය දහදොළොස් පාරක් බලපු හොඳ සිනමා රසිකයෝ. ඔවුන්ගේ හීනය වුණේ මාව නිළියක් කරන එක. අම්මා මාව ‘හඳමාමා’ වැඩසටහනට, ‘ඬේන්ටි’ වැඩසටහනට කළුතර බෝඹුවල කියන ගමේ ඉඳලා එක්කරගෙන ආවා. අම්මා මාව 2007 අවුරුද්දේ ස්වාධීන රූපවාහිනී සේවයේ අවුරුදු කුමාරි තරගයට දැම්මා. මම ඒකේ තුන්වෙනි තැනට තේරුණා. ඒ එක්කම මම නිවේදිකාවක් විදිහට අවුරුද්දක් වැඩ කළා. ඊට පස්සේ සිංහ සමාජය පැවැත්වූ බියුටි පැජන්ට් එකකට මම සහභාගි වුණා. ඒකේ මම බියුටි ක්වීන් වුණා. ඊළඟට ජාතික රූපවාහිනියේ අවුරුදු කුමාරි තරගයෙන් තුන්වෙනි තැනට පත්වෙනවා. ඒ එක්කම ජාතික රූපවාහිනියේ නිවේදිකාවක් වෙනවා. එදා ඉඳලා තවම ජාතික රූපවාහිනී නිවේදිකාවක් විදිහට කටයුතු කරනවා. 2007දි තමයි මුල්ම ටෙලිනාට්‍යයේ රඟපාන්නේ. ඒක සංජය නිර්මාල්ගේ ටෙලිනාට්‍යයක්.

මෙගෙස ජනප‍්‍රිය චරිතයක් වී සිටින අතරතුර තමයි රුහුණු සරසවියට තේරෙන්නේ..

මම යන්නේ මම එවකට නිරතවෙලා ඉන්න වැඩ එක්ක, සරසවියටත් මාව වටියි, මට මගේ තියෙන හැකියාවන් තවත් දියුණු කරගන්න ලැබෙයි කියලා. නමුත් මගේ මේ ජනප‍්‍රියත්වය නිසාම නොසෑහෙන්න රැුග් වෙන්න සිද්දවෙනවා. ඒක දරාගන්න බැරි තැන මම කැම්පස් එක අතෑරලා ගෙදර එනවා. අම්මාගේ මැදිහත්වීම නිසා ආයි කැම්පස් එකට යනවා. රැුග් එක නිසා මම හොඳටම රෝගාතුර වුණා. ලොකු මානසික පීඩනයකට පත්වුණා. ප‍්‍රතිඵලයක් විදිහට ඔළුව කැක්කුමක් හැදුණා. ඒක අදටත් නිතර නිතර හැදෙනවා. මම හිතන්නේ මාව කොළඹ කැම්පස් එක වගේ තැනකට තේරුණා නම් රැුග් කරන එකක් නෑ කියලා. එතැන හිටියේ ගොඩාක් ගමෙන් ආ ළමයි. ඉතිං ඔවුන්ට මාව ඇල්ලූවේ නෑ.

ගමේ අවුරුදු කුමාරි වෙලා නගරෙට ආවාම ජීවිතේම විනාශ කරගන්න ගැහැනු ළමයි ගැන කතා තමයි අපි සෑහෙන්න කාලයක් අහලා තියෙන්නේ.

ඒකේ මොකක් හරි ඇත්තක් ඇති. නමුත් මගේ පිටිපස්සෙන් අම්මා හැම වෙලාවෙම සෙවණැල්ලක් වගේ හිටියා. අනික් පැත්තෙන් මට ඕනෑම දේකට මුහුණ දෙන්න පුළුවන් හොඳ පෞරුෂයක් තිබෙනවා. මොකක් හරි යෝජනාවක් ආවාම හිත එකඟ නැත්තං අකමැතියි කියන්න ශක්තිය මට තිබුණා. ප‍්‍රශ්න ඇතිකරලා ජීවිතේම ඛේදවාචකයක් කරන්න පුළුවන් පුද්ගලයෝ සහ යෝජනා තිබුණා, ඒත් ඒවාට හරි පිළිතුර දුන්න නිසා අවුලක් වුණේ නෑ. අපේ ලෝකය නිර්මාණය වෙන්නේ අපිට ඕනෑ විදියට. අපිට කැමති විදියට. මට ලෝකේ හොඳම චිත‍්‍රපටියට කතාකළත් ඒක මට හරියන්නේ නැත්තං, මමනං යන්නේ නෑ.

රංගනය ගැන හැදෑරීම කොහොමද? නිළියකට හැදෑරීම අවශ්‍යයි කියලා හිතනවාද?

රංගනය හදාරන්න ඕනෑ විෂයක්. නමුත් අපිට එහෙම තැනක් තිබෙනවාද, ඒකයි ප‍්‍රශ්නය. කොහොම වුණත් මම මහේන්ද්‍ර පෙරේරා ළඟ රංගනය ඉගෙනගත්තා. තාමත් මම විවේකයක් තියෙනවා නම් ඒ ක්ලාස් එකට යනවා. ඔහු තමයි මගේ රංගනයේ ගුරුවරයා. ඊට අමතරව චාන්දනී සෙනෙවිරත්න වගේ ප‍්‍රවීණයෝ එක්ක රඟපාන්න ලැබුණාම ඒක ඉගෙනගන්න හොඳ අවස්ථාවක්.

ඔබ නිරූපිකාවක්…

මම කැමති නැහැ මාව නිරුපිකාවක් විදිහට මේ සමාජය හඳුනාගන්නවාට. ඒකට හේතුව තමයි ලංකාවේ නිරූපණ ක්ෂේත‍්‍රයට වර්තමානයේ උදාවෙලා තියෙන කලදසාව. වෘත්තීය ගෞරවය අතින් බැලූවාම මේ ක්ෂේත‍්‍රය අද සෑහෙන්න පිරිහිලා. ඒකට හේතුව තමන් කරන ජොබ් එකට අවංක නැති සහ ඒකට ගෞරවය නොදෙන පිරිසක් මේ ක්ෂේත‍්‍රය ආක‍්‍රමණය කරලා තිබීම. මම කරන්නේ බ‍්‍රයිඞ්ල් පැත්ත. ඒ පැත්ත අරං බැලූවොත් ගොඩාක් ගැහැනු ළමයි එනවා, බ‍්‍රයිඞ්ල් ෂෝ දෙක තුනක් කරනවා, ඊට පස්සේ තමන් නිරූපිකාවක් කියලා හඳුන්වාගනිමින් වෙන වෙන වැඩ තමයි කරන්නේ. අනික ගෙවීම් සෑහෙන්න අඩුයි. අපෙන් මුලින්ම අහන්නේ ගාණ. ලොකු ගාණක් කිව්වාම එතැන ලොකු කතාවක්. අන්තිමට සල්ලිත් නෑ, කරපු දේකුත් නෑ, නමත් නෑ වගේ එකක් තමයි අද මේ ක්ෂේත‍්‍රයේ තියෙන්නේ. නමුත් යුරෝපය ගත්තත්, ඇමරිකාව ගත්තත් අල්ලපු රට ඉන්දියාව ගත්තත්, නිරූපණ ශිල්පියෙක් හෝ ශිල්පිනියකට විශාල පිළිගැනීමක් තිබෙනවා. ගෞරවනීය රැුකියාවක්. අපි මොකක් හරි බ‍්‍රෑන්ඞ් එකක් ජනතාව අතර ප‍්‍රචලිත කරන්න තෝරගත්තා කියමු, එතකොට අපි සමාජයේ ජීවත්වෙන විදිහ ඔවුන්ට සෑහෙන්න වැදගත්. අපි කරන සමහර සුළු දෙයක් නිසා බ‍්‍රෑන්ඞ් එක වැටෙන්න පුළුවන්. ඒ වගේ සෑහෙන්න දේවල් මේ ක්ෂේත‍්‍රය එක්ක බැඳිලා තියෙන්නේ.

නිරූපිකාවක් කියන්නේ හැඟර් එකක් කියලා කියනවා.

ඔව්. නිරූපිකාවක් වෙනවා කියන්නේ ලේසි නෑ. ඒ ඉන්ඩස්ටි‍්‍ර එක ලංකාවේ දියුණුවෙලා නැති නිසා අපිට ඒ ගැන ලොකු කියවීමක් නෑ. නිරූපණය කියන්නේ කැට්වෝක් එක විතරක් නෙවෙයි. කැමරාවක් ඉස්සරහ අපි කොහොමද හැසිරෙන්නේ කියන එකත් ඉගෙනගන්න ඕනෑ. නිරූපිකාවක් වුණාම ඕනෑම වර්ගයක ඇඳුමක් ඇඟලා ගන්න පුළුවන් විදියට ඇඟ හදාගන්න ඕනෑ. සමහර ඇඳුමක් ඇන්දාම ඇෙඟ් සෑහෙන ප‍්‍රමාණයක් නිරාවරණය වෙන්න පුළුවන්. එතකොට ඇෙඟ් ලස්සන කොහොමද පවත්වාගෙන යන්නේ කියන දේ සෑහෙන්න වැදගත්. කෑම පාලනය කියන දේ ගත්තත් ලේසි නෑ. ඊළඟට මොකක් හරි සන්නාමයක් එක්ක වැඩ කරනකොට කොහොමද ඒකට අනන්‍ය වෙන්නේ. එහෙම බැලූවාම පොටෝ ෂූට් එකක් කරන තරම් නිරූපිකාවක් වෙනවා කියන එක ලේසි නෑ. යුරෝපය වගේ තැනක නියුඞ් ෂූට් එකක් කළත් ප‍්‍රශ්නයක් නෑ. ඒ රටවල ගොඩනැගිලා තියෙන සංස්කෘතිය ඇතුළේ ඒකට වටිනාකමක් ලැබෙනවා. අපේ සමාජයේ එහෙම දෙයක් කළොත් ගැරහීම අපහාස කිරීම වගේ දේවල් විතරයි ලැබෙන්නේ.

කාන්තා ශරීරය ගැන ඔබේ අදහස.

කාන්තා ශරීරය තමයි මේ ලෝකේ තියෙන සුන්දරම නිමැවුම. දරුවෙක්ට උපත දෙන ශරීරයක් කියන තැන ඉඳලා බැලූවත් ඒක ආශ්චර්යක්. කාන්තාව ඉන්නේ දරුවන් හදන්න පමණයි කියන තැන ඉඳලා කාන්තා ශරීරය අද වෙනකොට විශාල වෙනසකට ලක්වෙලා තිබෙනවා. කාන්තාව සුන්දරකරණය වීම, ලස්සන, ආකර්ෂණය වගේ දේවල් එක්ක සමාජයට ලොකු බලපෑමක් කරන්න පුළුවන් චරිතයක් කාන්තාව. බලය, දේශපාලනය වගේ දේවල් අස්සෙ වුණත් කාන්තාවට හිමිවෙන තැන එක්ක කාන්තා ශරීරය ගැන අපේ ආකල්ප ගොඩාක් වෙනස්වෙලා කියලා පෙනෙනවා.

ලස්සන නැතිනම් බියුටි කියන එක ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?

මේ ලෝකේ කැතයි කියලා කිසි කෙනෙක් නෑ. ලස්සන කියන්නේ සාපේක්ෂ දෙයක්. මට ලස්සන කෙනෙක් ඔබට ලස්සන නොවෙන්න පුළුවන්. කොහොම වුණත් ගැහැනු පිරිමි හැමෝම ලස්සනට ඉන්න ඕනෑ. උපතේ ඉඳලා මැරෙනකම්ම තාරුණ්‍යය ආරක්ෂා කරගන්න ඕනෑ. ලස්සන නිසා තමයි ආකර්ෂණය ලැබෙන්නේ. ආකර්ෂණය තමයි ආදරයට පාර කියන්නේ. බියුටි කල්චර් කියලනේ අද ලස්සන ගැන අපි කතා කරන්නේ. ඒකෙන්ම තේරෙනවා ලස්සන කියන දේ කෙතරම් දුරක් ඇවිත් තියෙයිද කියලා. ඒක සයන්ස් එකක්.

බියුටීෂියන් කෙනෙක් වුණේ කොහොමද? අද බොහෝ නිළියන් ජනප‍්‍රිය වුණාම කරන්නේ සැලෝන් එකක් දාගන්න එක.

අපේ ගෙදර කාන්තාවෝ තුන් දෙනෙක් ඉන්නවා. මම, අම්මා සහ අක්කා. ඉතිං දැනුම් තේරුම් තියෙන කාලේ ඉඳලා රූපය ලස්සනට තියාගන්න ලස්සන කරගන්න අපි සෑහෙන්න මහංසි වුණා. අයිබ්‍රෝස් වුණත් තනියෙන් තමයි හදාගත්තේ. මම මගේ අයිබ්‍රෝස් හදාගෙන කවුරුහරි ඒක ලස්සනට දැකලා කවුද කළේ කියලා අහන තැනින් තමයි බියුටීෂියන් කෙනෙක්ට ක්ලයන්ට්ස්ලා හැදෙන්න පටන්ගන්න තැන. කැම්පස් යනකොට එහෙම සෑහෙන්න පිරිසක් මම හදාගෙන තිබුණා. කැම්පස් ගියාට පස්සේ අපිට ග‍්‍රාන්ට් එකක් දුන්නා ජොබ් එකක් පටන් ගන්න. හැබැයි පැය 24ක් ඇතුළත කැම්පස් එක ඇතුළේ ජොබ් එකක් කරන්න ඕනෑ. මම විතරයි ආට් ෆැකල්ටි එකෙන් ඒකට ඉදිරිපත්වුණේ. අනෙක් හැමෝම මැනේජ්මන්ට්. ඔවුන් සමූහ ව්‍යාපාර තමයි තෝරාගත්තේ. මම විතරක් තනිපුද්ගල ව්‍යාපාරයක් තෝරාගත්තා. ඔක්කොම අය එකතුවෙලා මා දිහා බලලා හිනාවුණා. එදා එතැන හිටපු මැනේජ්මන්ට් ෆැකැල්ටියේ ලෙක්චරර් වුණත් හිනාවුණා මට. මම හොස්ටල් තුනේ මොබයිල් සැලෝන් එකක් කළා. හොස්ටල් එකේ පළවෙනි අවුරුද්දේ සෝෂල් එක දවසෙ පැය 24ට මම ක්ලයන්ට්ස්ලා 40කට ක්ලීනප් එකක් කළා. මේ ක්ලීනප් එක කළාම, මම ෆ‍්‍රී අපර් ලිප් එක සහ අයිබ්‍රෝස් හදනවා. අන්තිමට මම තමයි හොඳම ව්‍යවසායිකාව වුණේ. මට කැම්පස් එකෙන් ලක්ෂ එකහමාරක ග‍්‍රාන්ට් එකක් හම්බවුණා. ඒ වෙනකොටත් අම්මා කියලා තිබුණේ සැලෝන් එකක් කරන්න කියලා. ඒත් මම කැම්පස් ඉඳලා ඇවිත් මුලින්ම එන්වීකිව් ලෙවල් 4 ගත්තා, හෙයාර් ඇන්ඞ් බියුටි කියන දෙකටම. බියුටි කියන පැත්තට වඩා හෙයාර් කියන පැත්තට යනකොට ඒ සයන්ස් එක ඉතාමත් වැදගත්. එතැනදි කෙනෙකුගේ කොණ්ඩය කෙමිකල් එක්ක තමයි අපිට ලස්සන කරන්න තියෙන්නේ. ඒක ලොකු වගකීමක්. මොකද ලස්සන වෙන්න එන කෙනෙක් කැත කරන්න අපිට අයිතියක් නෑ. මම හිතන්නේ ලෝකයේ තියෙන හොඳම රස්සාව තමයි කෙනෙක් ලස්සන කරලා සතුටු වෙන එක. දැන් මට තියෙන පිස්සුව තමයි බියුටීෂියන් කෙනෙක් විදියට උපාධියක් ගන්න එක. මම ඒකත් කරනවා කොහොම හරි.

කාන්තා ශරීරය කැන්වස් එකක් විදියට පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් කියලා මතයක් තිබෙනවා. ඒක එන්නේ බියුටිකල්චර් කියන දේ හරහා.

ඔව්.. ඕනෑම මූණකට නිමාවක් හැඩයක් තියෙනවා. සමහර කෙනෙක්ගේ එක ඇසක් හීනි වෙන්න පුළුවන්. කට ඇදවෙන්න පුළුවන්. එහෙම අසමානතා තියෙන කෙනෙක් ආවාම ඒක බැලන්ස් කරන්න අපිට පුළුවන් වෙන්න ඕනෑ. මම මේ කතාකරන්නේ මේකප් ගැන නෙවෙයි. මම ෆිල්ම්ස් බලනකොටත් මේවා සෑහෙන්න නිරීක්ෂණය කරනවා. අයිෂ්වර්යාගේ, කරීනාගේ අයිබ්‍රෝස් දෙවිදිහක්. ඒක වෙනස් කරන්න අපිට බැහැ. හැබැයි අපිට පුළුවන් සෑහෙන්න සමානවෙන්න නිමවන්න. ස්වාභාවික සුන්දරත්වය තියාගෙන, ඒක හයිලයිට් කරන එක තමයි වැදගත් මට හිතෙන විදියට. ගොඩාක් අයට දැන් තියෙන ප‍්‍රශ්නයක් තමයි මම කළුයි මම කැතයි කියන එක. කළු කියන්නේ කැතක් නෙවෙයි. ඒක ලස්සනක්. අපි ඒක තේරුම්ගන්න ඕනෑ. ස්වාභාවික ස්කින් ටෝන් එක කියන්නේ වෙනස් ලස්සනක්. ඒක උද්දීපනය කිරීම තමයි වෙන්න ඕනෑ. නමුත් දැන් අපි ළඟට එන ගොඩාක් ගැහැනු ළමයි එන්නේ සුදු වෙන්න. වයිට්නින් ක‍්‍රීම්, වයිට්නින් ඉන්ජෙක්ෂන්, කැප්සියුල් බිස්නස් අද සෑහෙන්න වැඩිවෙලා. මම නම් වයිට්නින් පැත්ත කරන්නෙම නෑ. ඒක ඇත්තටම අපරාදයක්. වයිට්නින් කරනවා කියන්නේ ඊළඟට දොස්තරලාට හොඳයි. මගේ යාළුවෙක් හිටියා එයාගේ බෝයිෆ්‍රෙන්ඞ් නිතරම එයාට කියනවා කළුයි කියලා. අන්තිමට යාළුවා වයිට්නින් ඉන්ජෙක්ෂන් එක ගහලා තිබුණා. ඒකත් එක්ක එයා හිටියාට වඩා කළු වුණා. එහෙම ඛේදවාචක ගොඩක් තියෙනවා. මේ ඉන්ජෙක්ෂන් නිසා කාන්තා මරණ පවා සිද්ධවෙනවා අපි දන්නවා. මම නම් කියන්නේ තමන්ට උරුම ලස්සන සොයාගන්න කියලා. මේ දවස්වල හැමෝම සුදුයි. ඒ නිසා මට නම් සුදු කැතයි. ඔය පිරිස අතරින් කවුරුහරි හිටියොත් කළු හමක් තියෙන, ඇය තමයි කැපිලා පේන්නේ. ඒක තමයි අපි තේරුම් ගන්න ඕනෑ. අනික ලස්සන හැදෙන්නේ පාටින් විතරක් නෙවෙයි, පෞරුෂය වගේ දේවල් ඒකට බලපානවා.

කාන්තාවෝ ගොඩාක් දෙනෙක් ලස්සන කියන්නේ මුහුණේ ලස්සනට විතරක් නේද?

ඒකේ ඇත්තක් තියෙනවා. කාන්තාවෝ කාර්ය බහුල ජීවිතයක් තමයි ගෙවන්නේ. එහෙම වුණාම බොඩිලෝෂන් එකක් පාවිච්චි කරන්නේ නෑ. යටිපතුල් පැලිිලා. ෆුට් ක‍්‍රීම් එකක් පාවිච්චි කරන්නේ නෑ. අඩුම තරමින් තමන් කන මීකිරි ටිකක් ගෑව නම් ඒක අඩුවෙනවා. නිය ගැන සැලකිල්ලක් නෑ. අනවශ්‍ය රෝම ගැන සැලකිල්ලක් නෑ. ලස්සන කියන්නේ මේ හැමදෙයක්ම එකතුවුණාම එන දෙයක්. අපි ගෙදර වැඩ කරනවා, දරුවන්ගේ වැඩ කරනවා, හැබැයි අපිට ඕනෑ නම්, ඒ වැඩ අස්සෙත් රූපේ ගැන හිතලා ස්ක‍්‍රම්බ් එක, පැක් එක කරගන්න පුළුවන්. ලස්සනට ඉන්න පුළුවන්. කෘත‍්‍රිම දේවල්වලට නොයා කොණ්ඩය, ඇඟ ස්වාභාවික දේවල් භාවිත කරලා ලස්සනට තියාගන්න පුළුවන්. ඔළුවට තෙල් දාලා, කීකිරිඳිය උළුහාල් කොටලා දාලා මසාජ් කළා නම් කොණ්ඩෙට වෙන මොකුත් ඕනෑ නෑ. මාසෙකට පාරක් කහ, සුදුහඳුන්, කොකුම්, වෙනිවැල්, රත්හඳුන්, බිත්තර දෙකක් දාලා මුළු ඇෙඟ්ම ගාලා වේලෙන්න තියලා සෝදලා හැරියා නම්, ස්ක‍්‍රබ් එක, පැක් එක මේ දෙකම වෙලා, හොඳ පෝෂණයකුත් ශරීරයට ලැබිලා. අද පිරිමි ජිම් යනවා, දුවනවා, කෑම පාලනය කරනවා, වැඩිපුර වතුර බොනවා, සැලෝන් යනවා. ලස්සනට ඉන්න ට‍්‍රයි කරනවා. ගෙදර ඉන්න කාන්තාවටත් උවමනාව තියෙයිනම් ලස්සනට ඉන්න පුළුවන්. ලස්සන කියන්නේ ආකර්ෂණය. ආකර්ෂණය කියන්නේ ආදරය. පිළිගැනීම. අවධානය. ඒකයි අද බියුටිකල්චර් කියලා මේක සෑහෙන්න දුරක් ඇවිත් තිබෙන්නේ. කෙනෙක් ගාවට අපි යනකොට අපි ලස්සනට යනවා කියන්නේ අපි ඔවුන්ට කරන ගෞරවයක්.ලස්සන කියන දේට ඇඳුම් තෝරාගැනීම් වගේ දේවලූත් බලපානවා. මේ හැමදෙයක් අස්සෙම අද තියෙන්නේ යම් විද්‍යාවක් දැනුම් පද්ධතියක්. ඒ දැනුම කෙනෙකුට අවශ්‍ය නම් හැමතැනම විසිරිලා තියෙනවා. උවමනාව විතරයි ඕනෑ.