වියපත් රාගය

‘මම වයස අවුරුදු 57ක ගෘහණියක්. විදුලි කාර්මිකයෙකු සමග විවාහ වී ඉන්නවා. ඔහු මට වඩා අවුරුදු තුනකින් වැඩිමහල්. මට දරුවන් දෙන්නෙක් ඉන්නවා. ඒ දෙදෙනාම විවාහකව වෙනත් නිවාසවල ජීවත්වෙනවා.

අපේ විවාහ දිවියෙන් වැඩි කොටසක් තිස්සේ අපට ඉතාම ක‍්‍රියාකාරී රාගී දිවියක් තිබුණා. බොහෝ සතිවල අපි පස් වතාවක් පමණ රාගී සම්බන්ධතා අත්වින්දා. බොහෝවිට මගේ සැමියා තමයි එවැනි ක‍්‍රියාවලට මුල පිරුවේ.

අපේ විවාහ දිවියේදී කිසිම අවස්ථාවක මම වචනවලින් ඉඟිකරලා නැහැ. එහෙත් මගේ රාගික ආශාවන් ඔහු ඉවකින් අඳුනාගන්නවා වගෙයි. ඒ නිසා මට කිසිදිනෙක රාගික පාළුවක් දැනිලා නැහැ.

මට වයස අවුරුදු 49ක් පමණ වෙද්දී මගේ ඔසප් චක‍්‍රය නැවතුණා. මම ඒ ගැන ඉගෙනගත්තේ මිඞ්වයිෆ්ගෙන්. මගේ ලිංගේන්ද්‍රිය වියළි බවත්, ටිකක් රළු බවත් දැනෙන්න පටන්ගත්තා. රාගික ක‍්‍රියාකාරකම්වලදී වේදනාවක් දැනෙන්න ගත්තා. ඒ නිසාම ඔහු ක‍්‍රීම් පාවිච්චි කරගන්න ගත්තා. ඒකෙන් මගේ වේදනාවත්, වියලි ගතියත් අඩු වුණා.

සතියකට පස් වතාවක් වූ අපේ රාගික බැඳීම්, මාසෙකට දෙවතාවක් දක්වා අඩු වුණා. මම ඔහුව ප‍්‍රතික්ෂේප කරන බවක් ඔහුට දැනෙන්න ගත්තා. තමාව ප‍්‍රතික්ෂේප වීම නිසාම ඔහුගේ හිත රිදෙන බව මට වැටහුණා.

මම හිතන්නේ ඔහු මට ද්‍රෝහී වෙන්නේ නැහැ. ඉතින්, අපි දෙන්නාම ඉන්න මේ ඇඳේ නැත්නම් එයාගේ රාගික දිවිය වෙන විඳින්නට ඔහු කොහේ යන්නද?

ශාරීරික බාධාවන්ට අමතරව මට වෙනත් බාධා පවා තිබුණා. මාත් එක්ක ඉන්න ගැහැනුන් කීවේ දැන් අපේ කාලය අහවර බව. අපි ඊළඟ ජීවිතය ගැන හිතන්න ඕනෑ බව. ඔවුන් වැඩිපුර කාලය ගතකළේ පන්සල්වල. ඊළඟ ආත්මයට සැලසුම් හදමින්.

ඔසප් චක‍්‍රය නැවතුණාම රාගික ක‍්‍රියාකාරකම්වල යෙදෙන එක භයානක බව කීවා. ඒකෙන් දෙන්නා අසනීප වෙන්න පුළුවන් බව කීවා. සමහර වෙලාවට මට මේ ගැන මිඞ්වයිෆ්ගෙන් අහන්න හිතුවා. ඒත් මම අහන්නේ කොහොමද? ඇය මා ගැන වැරදියට හිතාවි. වල් ගෑනියක් යැයි මා ගැන කියාවි. අනෙක ඇයත් මගේ වයසේමයි. මම ඉන්න සමාජයේම ගැහැනියක්.
මම මේ ගැන කතාකරන්නේ කාත් එක්කද? මාව තේරුම්ගන්නේ කවුද?’

ඉහත අදහස එක්සත් ජාතීන්ගේ ජනගහන අරමුදලෙහි අනුග‍්‍රහයෙන් ශ‍්‍රී ලංකාවේ ලිංගිකත්වය පිළිබඳව සකස් කර ඇති (අප මීට පෙරද උපුටා දක්වා ඇති* වාර්තාවක සඳහන්ව තිබුණා. එම වාර්තාව සකස් කර තිබුණේ වෛද්‍ය සන්තුශ්‍යා ප‍්‍රනාන්දු, සෙනෙල් වන්නිආරච්චි සහ වෛද්‍ය ජානකී විදානපතිරණ.

‘පිළිගත හැකි මට්ටමේ සෞඛ්‍ය තත්වයක්, තමන්ගේ වුවමනාව සහ ඒ වුවමනාව ඇති සගයෙක් සිටී නම් වයස අවුරුදු 80න් පසුවත් ක‍්‍රියාකාරී රාගික දිවියක් අත්විඳින්න පුළුවන්.‘
එසේ කියා ඇත්තේ විලියම් එච් මාස්ටර්ස් සහ වර්ජීනියා ඊ ජොන්සන් ප‍්‍රමුඛ මනුෂ්‍ය ලිංගිකත්වය පිළිබඳ පර්යේෂණ සිදුකළ ලෝකප‍්‍රකට අධ්‍යයන පදනම. එය ‘මාස්ටර්ස් හා ජොන්සන් පදනම’ ලෙස හඳුන්වනවා.

වියපත් රාගය

ලංකාවේදී නම් අවුරුදු අසූවේදී ලිංගිකත්වය ගැන කතාකරන්නට කලින් වයස අවුරුදු 45 පසුකරන මිනිසුන්ගේ ලිංගිකත්වය ගැන කතාකරන්නට සිදුවෙනවා. ඒ වයස වෙද්දී තමන්ගේ රාගික ආසාවන් තෘප්තිමත් කරගන්නට බැරිව පීඩනයකින් පෙළෙන මිනිසුන් අපේ සමාජයේ බොහෝයි.

රුපියලේ අගයටත් වඩා වේගයෙන් ශ‍්‍රී ලංකාවේ වියපත් ජනගහනය වර්ධනය වෙමින් පවතිනවා. ජීවිතය පුරාවට තනි පුද්ගලයෙකුගේ භෞතික හා සමාජමය වෙනස්කම් අනුව ලිංගිකත්වයත් වෙනස් වෙනවා. සියලූදෙනාම හැම කාලයකදීම ලිංගික වශයෙන් සමාන නැහැ. ඇතැමෙක් වයස අවුරුදු 50 පසුවෙද්දී රාගිකව දුර්වල වෙනවා. තවත් උදවිය වයස අවුරුදු 90 දක්වා රාගී හැඟීම් අතින් ක‍්‍රියාකාරීයි. සමාජමය කාරණා මෙන්ම ජෛව විද්‍යාත්මක කාරණාද එයට හේතුවිය හැකියි.
දරුවන් තේරුම් ඇති වියට එද්දී ලංකාවේ කාන්තාවන් හා පිරිමින් අඳින පළඳින ආකාරය පවා වෙනස් වෙනවා. තමන්ගේ රූපයෙහි සුන්දරත්වය ගැන ඔවුන් කල්පනා කරන්නේ නැහැ. රාගය හෝ පේ‍්‍රමය ගැන කල්පනා කරන්නේ නැහැ. එම වයසේ යම් කාන්තාවක සුන්දර ලෙස ඇන්දත්, ඒ කාන්තාව ගැන වපරැුහින් බලන්නට අපේ සමාජය කැමතියි. යම් හෙයකින් එම වයසේදී කෙනෙකු තනිකඩ වුවහොත්, නැවතත් සම්බන්ධතාවක් සෙවීම සමාජයට විහිළුවක් වන බවත් පෙනෙනවා.

එය බරපතළ මානසික අර්බුදයක් වෙනවා. ඒ වයස පසුවෙද්දී විශේෂයෙන්ම කාන්තාවක සුවඳ විලවුන්, පුයර, නිය ආලේපන, තොල් ආලේපන හෝ කොණ්ඩා සැකසුමක් කරන්නට බය වෙනවා. සැමියා ඉදිරියේ සුන්දර ලෙස පෙනීසිටීම ගැන සිතන්නට බිය වෙනවා.
ඒ නිසා අපේ සමාජයේ වියපත් රාගය නම් මාතෘකාව වයස අවුරුදු අසූ ගණන්වලට යන්නට පෙර, අවුරුදු පණස් ගණන් ගැන කතාකරන්නට ඕනෑ.

විද්‍යාත්මක පසුබිම

මාස්ටර්ස් සහ ජොන්සන් වියපත් කෙනෙකුගේ රාගී දිවිය ගැන සමාජයෙහි ඇති ප‍්‍රකට මිථ්‍යා මත පහක් හඳුන්වා තිබෙනවා. ඒවා මෙසේයි.
මනුෂ්‍යයෙකු වියපත් වෙද්දී ඔවුනට ලිංගිකත්වය වැදගත් නැති බව, වියපත් වූ පසුව ලිංගිකත්වය ගැන හැඟීම් ඇතිවීම අසාමාන්‍ය බව, වියපත් කෙනෙකු රාගය සොයායෑම මෙන්ම නැවත විවාහ වීම අධෛර්යමත් කළ යුතු බව, වියපත් කාන්තාවක තරුණ පිරිමියෙක් සමග සම්බන්ධතා පැවැත්වීම නරක දෙයක් බව, වියපත් කෙනෙකු ලිංගිකත්වයෙන් ඈත් කර තැබිය යුතු බව.
උක්ත මාතෘකා ගැන අධ්‍යනය කළ වෙනත් විද්වතුන් පවා ඉහත කී මතවලට සමාන තවත් අදහස් පෙන්වා දී තිබෙනවා. වියපත් කෙනෙකුට රාගී ක‍්‍රියාවක යෙදෙන්නට වුවමනාවක් ඇතිවුණත්, එය ශාරීරිකව කළ නොහැකි බව ඇතැමුන් විශ්වාස කරනවා. එවැනි ක‍්‍රියාවක යෙදුණොත් ඔවුන් ආබාධවලට ලක්විය හැකි බවත්, බිඳී යා හැකි බවත් ඇතැමුන් කියනවා.

මේ කතාවේදී කාන්තාවන් පිළිබඳව විශේෂ අවධානයක් යොමුකළ යුතුයි. පිරිමින්ට සාමාන්‍යයෙන් මඳක් වියපත් වන තුරු රාගයේ යෙදිය හැකියි. එහෙත් කාන්තාවකගේ ඔසප් චක‍්‍රය නැවතීමෙන් පසුව රාගික ක‍්‍රියාවක යෙදීම ගැන බොහෝ දෙනෙකු බියක් දක්වනවා.
ඇත්තෙන්ම වෛද්‍ය විද්‍යාත්මකව ඔසප් චක‍්‍රය නැවතුණු පසුත් කාන්තාවකට ලිංගික ක‍්‍රියාවල යෙදිය හැකියි.

එහෙත් ඒ නිශ්චිත මොහොත ඇගේ රාගික දිවියෙහි ඉතාම තීරණාත්මක වෙනසක් සලකුණු කරනවා. ඉන්පසුව කාන්තාවකගේ සමාජීය මෙන්ම පෞද්ගලික දිවියත් වෙනස් වන බව පෙනෙනවා. ස්වකීය ප‍්‍රතිරූපය පවා ඔවුන් වෙනස් කරගන්නවා. ඔවුන්ගේ අවධානය වෙනතක යොමුවෙනවා. එහෙත් ඔවුන්ටම රාගය ගැන ඇති ආශාවත්. හැඟීමත් යටපත් කළ නොහැකි විය හැකියි.

වෛද්‍ය උපදෙස්

කාන්තාවකට මෙවැනි යුගයකදී සුවපහසු රාගික දිවියක් ගත කරන්නට නම් වෛද්‍ය උපදෙස් අවශ්‍ය වෙනවා. තමන්ගේ සිරුරෙහි වෙනස්කම් සමග තමන්ගේම රාගික දිවිය රසවිඳින්නට අවස්ථාව සොයාගැනීමට එම වෛද්‍ය උපදෙස් ලබාගත හැකියි. එහෙත් ලංකාවේ කාන්තාවන් වෛද්‍යවරුන් වෙත යොමුවෙනවාද නැද්ද යන්න ගැටලූවක්.

එහෙත් වෛද්‍යවරයෙකු වියපත් කෙනෙකු සමග එවැනි මාතෘකා ගැන කතාකරන්නට සූදානම්ව සිටිය යුතුයි. එහෙත් එම මාතෘකාව ගැන කතාකිරීම ඇතැම්විට එවැනි කෙනෙකුට අපහසුතාවක් විය හැකියි.
ශ‍්‍රී ලංකාවේදී ඇතැම් කාන්තාවක රාගය සඳහා ශාරීරිකව දුර්වල විය හැකියි. ඊටත් වඩා වියපත් කාන්තාවකට තිබිය හැක්කේ සමාජීය වශයෙන් රාගය පිළිබදව තිබෙන බිය. ආගමික බිය. වයස හා ලිංගිකත්වය ගැන සමාජමය වශයෙන් ඇති බාධක පිළිබඳව ඔවුන්ට බියක් පැවතිය හැකියි. ඒ බය නිසා ආශාව යටපත් වීමත්, තමන්ගේ ජීවිතය විඳීමට ඇති අවස්ථා සීමා වීමත් සිදුවිය හැකියි.
කෙසේ වෙතත් එන්න එන්නම ශ‍්‍රී ලංකාවේ වියපත් ජනගහනය වර්ධනය වෙද්දී, සමාජයෙහි පවතින සාම්ප‍්‍රදායික සීමාවන්ට අභියෝග කරන කාන්තාවන් හා පිරිමින්ගේ ප‍්‍රමාණයත් වැඩිවිය හැකියි. ඒ නිසාම ශ‍්‍රී ලංකාවේ වෛද්‍ය වෘත්තිකයන් ප‍්‍රමුඛව සෞඛ්‍ය සේවා සපයන පිරිස්වලට අලූතෙන් වර්ධනය වන තත්වයක් ලෙස ඒ ගැන අවධානය යොමුකරන්නට සිදුවනු ඇති.
එහෙත් ලොකුම ගැටලූව වන්නේ එවැනි විවෘත අවකාශයන් බිහිවෙද්දී, සදාචාර බලවේග සහ ආගමික සංස්ථාව එයට කෙලෙස ප‍්‍රතිචාර දක්වාවිද යන්න. ලිංගිකත්වය ගැන විවෘත ලෝකයකට ඔවුන්ගෙන් බර අවි ප‍්‍රහාර එල්ලවීම අපේක්ෂා කළ හැකි තත්වයක්.

අපි මිහිරි යථාර්ථය වහලා : වෛද්‍ය දයානාත් රණතුංග

මම හිතන්නේ මාතෲත්වය සහ පිතෲත්වය අපේ සංස්කෘතියෙන් පූජනීයත්වයට පත්කරලා තිබීම ඔය තත්වයට විශාල වශයෙන් බලපා තිබෙනවා. අපේ සාහිත්‍යයෙන් තමයි බොහෝවිට ඒ විරාගික පූජනීයත්වය ලබාදෙන්නේ. අම්මා බුදුවේවා කියලා පටන්ගන්නවා. තාත්තා බෝධිසත්වයෙක් කරනවා. ඉන්පස්සේ මාපියන්ට ඒ චරිතයට ආරූඪ වෙන්න සිද්ධවෙනවා. ඔවුන්ට තමන්ගේ පෞද්ගලික ජීවිත ඒ චරිතවලට ගැළපෙන ලෙස සීමා කරගන්න සිද්ධවෙනවා.

බුද්ධත්වයට පත්වෙන අම්මා කොහොමද ලිංගිකත්වය ගැන කතාකරන්නේ කියලා ඔවුන් අහනවා. බුදුවෙලා ඉවර නම් බුදුවුණාට පස්සේ රාගයට යන්නේ කොහොමද කියලා හිතනවා ඇති. වියපත් රාගය ගැන මාතෘකාව එතැනින් පටන්ගන්නා මානසික ඛේදවාචකයක්. ඒ පූජනීයත්වය මිනිස්සු විශ්වාස කරන්න පටන්ගන්නවා. ඉන්පස්සේ දිගටම බලාපොරොත්තු වෙනවා පූජනීයත්වය නඩත්තු කරන්න. තමන්ගේ ජීවිතයම සීමා වෙනවා.

ඒ අනුව මම වැඩි හැරියක් දකින්නේ ලිංගිකත්වය ගැන මැදිවිය ඉක්මවන කාන්තාවන්ගේ උනන්දුවක් නැතිකම. ළමයින් තේරෙන වයස පැමිණීම කියන තැනින් ලිංගිකත්වය ගැන කතාබහ ඔවුන් නතර කරනවා. එයට අදාළ හැසිරීම් සහ පුරුදු නතර කරනවා. සැමියා සමග සම්බන්ධතා නතර කරනවා.
ඒකෙන් අපි ලොකු සමාජීය ප‍්‍රශ්නවලට මුහුණදෙනවා.

සමහර කාන්තාවන්ගේ ලිංගික අවශ්‍යතා කලින් නතර වෙන බව ඇත්ත. එහෙත් බොහෝවිට පිරිමියාගේ අවශ්‍යතා ඒ විදියටම තියෙනවා. ඒක දරාගෙන ඉන්නට හෝ ඒ අවශ්‍යතා සඳහා වෙන කෙනෙකු හොයාගන්නට සිද්ධවෙනවා.

මේ හැඟීම් පන්සල් ගිහින් යටපත් කරගන්න ගියාට හිත ඇතුළේ ආවේගය මතු වෙනවා. ආශාවන් තෘප්ත නොවීම නිසා ඇතිවෙන අසහනය වෙන තැන්වලින් පිටවෙනවා. ඒ නිසා කේන්ති යනවා, නොසලකා හැරීම් කරනවා, අනෙක් මිනිස්සු පහත්ය කියන හැඟීම එනවා. තරුණ පරපුර එක්ක සම්බන්ධය නැති කරගන්නවා. තරුණයන් එක්ක විවෘත සංවාදය නැති කරගන්නවා. මෙය මනෝ සමාජීය අර්බුදයක් ලෙස අපි හඳුන්වනවා.

මා සංස්කෘතිය හෝ ආගම විවේචනය කරනවා නෙවෙයි. අපේ සම්ප‍්‍රදාය, සංස්කෘතිය ඉතාමත්ම හොඳයි. අම්මා බුදුවේවා යන සංකල්පය ශ්‍රේෂ්ඨ සංකල්පයක්. එහෙත් ඒක ඇඳ මතට ගෙනෙන්න හැදුවාමයි ප‍්‍රශ්නය ඇතිවෙන්නේ. ඇඳේදී බුදුබව පතන්න බෑ. ලෞකික වශයෙන් ශරීරය නඩත්තු කරන්න ඕනෑ.

බෞද්ධ ඉගැන්වීම්වල පවා ලෝකෝත්තර පැවිදි දිවිය මෙන්ම, ලෞකික දිවිය ගැනත් කතාකරනවා. එය සියල්ලෙහි නිස්සාරත්වය පමණක් කියන දහමක් නෙවෙයි. පෘථග්ජන මිනිසුන්ගේ දිවිය ගැන ඒ ඉගැන්වීම්වල තියෙනවා. සිඟාලෝවාද සූත‍්‍රය කියවා බලන්න ඕනෑ. එහි තියෙනවා කොහොමද පෘථග්ජන මිනිස්සු ඉන්න ඕනෑ කියන එක. බුද්ධාගම අර්ථ නිරූපණය කරගන්නේ නැතිව ඉඳීමේ ඛේදවාචකය අපි දකිනවා.

ආගමට අදාළ දේවල් ඒ අවකාශයේ කරන්න ඕනෑ. ගෙදරදී ජීවත්වෙද්දී ගෙදර ගැන හිතන්න ඕනෑ. අපේ සිරුර ඇතුළෙන් එන පණිවිඩවලට අපි සංවේදී වෙන්න ඕනෑ. රාගය කියන්නේ ජෛව විද්‍යාත්මක අවශ්‍යතාවක්. එහෙම එකක් නැහැ වගේ හැසිරෙන එක තමයි අපේ සමාජයේ ලොකුම ගැටලූව. අපි මිහිරි යථාර්ථය වහලා ඉන්නවා. ඒ ගැන කතාකරන්න බියක් දක්වනවා.

එලෙස ලිංගිකත්වය ගැන නිහඬව සිටීමෙන් ඇතිවන සමාජ අර්බුදය අපට අද පෙනෙන්න තියෙනවා. දැන් පවුලක් තුළ ලිංගිකත්වය ගැන විවෘතව කතාකරන්න බයයි. මාපියන් හිතන්නේ දරුවන් එක්ක ලිංගිකත්වය ගැන කතාකරන්න හොඳ නැති බව. ‘හතේ අපේ පොත’ පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නයේදීත් පෙනුණේ ඒක. ඒත් සරල විදියට ගෙදර ඇතුළේ ඒ ගැන කතාකරන්න ඕනෑ. මාපියන් හා දරුවන් හැමදේම කතාකරනවා. දරුවෙක් ගෙයක් හදන්න කලින් අම්මා තාත්තා එක්ක කතාකරනවා. උසස් අධ්‍යාපනයට මාවතක් තෝරාගන්නකොට මාපියන් එක්ක කතාකරනවා. හැමදේම මාපියන් එක්ක කතාකරනවා. ඒත් ජීවිතයේ වැදගත්ම දෙයක් ගැන කතාකිරීම වරදක් බව හිතනවා.

මේ ගැන කාටවත් බැනලා වැඩක් නැහැ. අපි පන්සලට, පාසලට, ආගමට, අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයට හා දේශපාලන සංස්ථාවට මේ ගැන දොස් පවරමින් ඉන්නවා. ඒත් අනුන්ට දොස් පවරලා වැඩක් නැහැ. තමන්ගේ පවුල ඇතුළේ වෙනස කරගන්න ඕනෑ අපිමයි.

ඔය ලිංගිකත්වයට අදාළව ගෙදර ඇතුළේ බැඳලා තියෙන තාප්ප කඩන්න. ඔය හිරගේ කඩලා බලන්න. ඊට පස්සේ ඇතිවෙන නිදහස දිහා බලන්න. ඒක හරිම විනෝදයි.
නිකමට හිතන්න. පුතා ‘ඬේට්’ එකකට යන්න කලින් තාත්තා එක්ක කතාකරනවා. තාත්තා සෙක්ස් ගැන දුන්න උපදෙස් ටික මතක් කරනවා. අතට රුපියල් දාහක් දෙනවා. පරෙස්සම් වෙන්න ඕනෑ බව කියනවා. එහෙම විවෘත සංවාදයක් ඇතිවෙනකොට වෙනම විනෝදයක් තියෙනවා.

ඒකේ අනෙක් පැත්ත සිද්ධවෙන්නත් පුළුවන්. තනිකඩ අම්මා කෙනෙක් හෝ තාත්තා කෙනෙක් ඬේට් එකකට යනවා වෙන්න පුළුවන්. එතකොට පුතා හෝ දුව අම්මා එක්ක ඒ ගැන විවෘතව කතාකරනවා වෙන්න පුළුවන්. ඬේට් එකකට යන්නේ ඇයි? රාගය කියන්නේ වරදක් නෙවෙයි. අපරාධයක් නෙවෙයි. ඒක සාමාන්‍ය ජීව විද්‍යාත්මක අවශ්‍යතාවක්. ඒක සම්පූර්ණ වෙද්දී අපට සෞඛ්‍ය සම්පන්න ජීවිතයක් ලැබෙනවා.
මම පෞද්ගලිකව පවුල කියන සංකල්පය දැඩිව විශ්වාස කරනවා. පවුලක් තුළ තියෙන ආස්වාදය මම හොඳට විඳිනවා. ඒත් පවුලක විනෝදය හොඳටම ලබන්න නම් පවුල ඇතුළේ හැංගිලි, වංගු ගැහිලි තියෙන්න බෑ. හැම තැනම විවෘත සංවාදයක් තියෙන්න ඕනෑ. එතකොට ලිංගිකත්වය ගැන මැජික් එක නැතිවෙනවා. මිනිස්සු සැහැල්ලූ වෙනවා.

අද සමාජයේ තියෙන අසහනයට ලොකුම හේතුවක් තමයි මිනිස්සු ලිංගික වශයෙන් තෘප්තිමත් නොවීම. අප දකින බොහෝ සමාජ අර්බුද, වෛරය පිටවීම ආදිය ඒ ලිංගික අසහනයෙහි ප‍්‍රතිඵලයක් විය හැකියි. ලිංගිකව තෘප්තිමත් නොවුණ සමාජයක මෙවැනි අසහනයක් තිබීම පුදුමයක් නෙවෙයි.