රජිණිකාන්ත්ගේ ‘ඩර්බාර්’ චිත‍්‍රපටිය ගැන එකිනෙකට වෙනස් ප‍්‍රවේශ දෙකකින් කල්පනා කරන්න පුළුවන්. එක් පැත්තකින් දෙමළ සිනමා රසිකයන් තුළ තිබෙන රජිණි පිළිබඳ භක්තිය මතුව විත්, අන්ධ භක්තියෙන් චිත‍්‍රපටිය රසවිඳින්න පුළුවන්. ඇත්තෙන්ම සිනමාහල තුළදී චිත‍්‍රපටිය නරඹද්දී හැම මිනිත්තුවම රසවිඳින්නට හැකියාව ලැබුණා. ඇතැම් දර්ශන හිත පුරවා දැම්මේ අප ගරු කරන මේ වීරයා මෙතරම් වියපත්ව සිටියදීත් අපව පිනවූ නිසායි.
තවමත් ප‍්‍රාණවත්බව, අන් කිසිවෙක්ට මවන්නට නොහැකි හැඩ තිරය මත මවන්නට ඇති හැකියාව, හාස්‍යය ඇතුළු රජිණි දේවත්වයට පත්කළ ගතිලක්ෂණ මැකී ගොස් නැහැ.
අසූව දශකය අග දකින්නට ලැබුණු රජිණි මෙහි නැවතත් දකින්නට ලැබෙනවා. අතීතකාමී රසය මතුවෙනවා. රජිණි තමන්ගේම පරණ චිත‍්‍රපටි සිහිපත් කරන අන්දමේ දෙබස් කියනවා. චිත‍්‍රපටියේ ගීතවල පවා රජිණි නම් වූ පුරාවෘත්තය ගැන සිහි කරනවා. භක්තියෙන් සිත පිරී යනවා.
එහෙත් සිනමාහලෙන් එළියට පැමිණ, චිත‍්‍රපටිය ගැන විචාර ආදිය කියවමින් සිනමාවට ආදරය කරන රසිකයෙකු ලෙස කල්පනා කරන්නට උත්සාහ කරද්දී ඩර්බාර් චිත‍්‍රපටියේ සීමා පෙනෙන්නට පටන්ගන්නවා. රජිණි පාවිච්චි කරමින් මීට වඩා වෙනස් දෙයක් කරන්නට තිබුණා නේදැයි හැෙඟනවා. ප‍්‍රධාන වශයෙන්ම චිත‍්‍රපටියේ තිරපිටපත කලින් අනුමාන කළ හැකි අන්දමේ සාම්ප‍්‍රදායික මසාලා චිත‍්‍රපටියක් වීම ගැන යම් කනගාටුවක් චිත‍්‍රපටිය රසවිඳ, පසුව ඒ ගැන කල්පනා කරද්දී ඇතිවෙනවා.
රජිණිකාන්ත්ගේ චිත‍්‍රපටියක් කරද්දී අධ්‍යක්ෂවරුන් ‘රජිණිෆයිඞ්’ වෙන්නට උත්සාහ කිරීමෙන්ම, ඒ නිර්මාණය සීමා සහිත වෙනවා. එය මෑත කාලයේදී බොහෝ බව ඩර්බාර් චිත‍්‍රපටියෙනුත් පෙනෙන්නට තිබෙනවා. රජිණිකාන්ත් තවදුරටත් නළුවෙක් නෙවෙයි. ඔහු මේ වෙද්දී කර්මාන්තයක්.
ඩර්බාර් අධ්‍යක්ෂ මුරුගඩෝස්ගේ මුල් චිත‍්‍රපටි වූ ගජිණි, කත්ති හා තුප්පාක්කි වැනි චිත‍්‍රපටිවලදී ඔහු ලැබූ නිදහසට වඩා ඩර්බාර් චිත‍්‍රපටියේදී ඔහු රජිණිගේ චිත‍්‍රපටි වට්ටෝරුවේ එක් එක් අංගවලට හරි ලකුණු දාන්නට උත්සාහ කර ඇති බව පෙනෙනවා. තමන්ගේ පිටපත ලියන්නට උත්සාහ කර ඇති බව පැහැදිලිව පෙනෙනවා. මෙතරම් සුන්දර කතාවක ඔහු සීමාවලට මුහුණදෙනවා. චිත‍්‍රපටියට යා හැකි උපරිම දුරට යන්නට ඇති අවස්ථාව අහිමිවෙනවා.
ඩර්බාර් චිත‍්‍රපටියට පදනම් වූ මූලික සංකල්පය ගැන පමණක් කල්පනා කළොත්, එය විශිෂ්ටයි. මැදිවිය ඉක්මවූ පියෙකුගේ චරිතය රජිණි රඟපානවා. ඒ පියා ආදිත්‍ය අරුණාචලම් නම් ප‍්‍රකට පොලිස් ප‍්‍රධානියෙක්. ඔහුගේ දියණිය කුඩා කාලයේදීම බිරිඳ මියගොසින්. ඒ නිසා මේ දියණිය හා පියා එකිනෙකා කෙරෙහි ආදරයෙන් ඉන්නවා. දියණියට විවාහයක් කරදෙන්නට ඔහු කල්පනා කරද්දී දියණිය කියන්නේ, පියා නැවත විවාහයක් කරගත්තොත් පමණක් තමා විවාහයකට එකඟ වෙන බව. ඒ අතර අරුණාචලම්ට ඉතාම භයානක අපරාධකරුවන් පිරිසක් ගැන පරීක්ෂණ කරන්නට පැවරෙනවා. චිත‍්‍රපටියේ ඇතැම් පුංචි සිදුවීම් පවා ඉතා රසවත්. එහෙත් කොළයක් මත ඉතාම සුන්දර වූ කතාව ගොඩනගද්දී රජිණිගේ පෞරුෂය ගැන පමණක් කල්පනා කරන්නට ගොස් විනාශ කරගෙන තිබෙනවා.
මූලික වශයෙන්ම රජිණිකාන්ත්ගේ චරිතයට මිනිසුන් වැඩිපුරම ආදරය කළේ ‘භාෂා’ වැනි පළිගැනීම තේමා කරගත් චිත‍්‍රපටි නිසායි. රජිණිකාන්ත්ගේ චිත‍්‍රපටි පමණක් නොවෙයි, දෙමළ සිනමාවේ ජනප‍්‍රිය ධාරාවේ චිත‍්‍රපටි බොහොමයක් පළිගැනීමේ තේමාව අත්හරින්නේ නැහැ. ඒ නිසාම කබාලි, කාලා, පේට්ට හා භාෂා යන චිත‍්‍රපටි හතරේම අඳුරු අතීතයන් නැවත මතුවීම, පළිගැනීම ආදි ලක්ෂණ දැකිය හැකියි. ඒ නිසාම ‘චන්ද්‍රමුඛී’ වැනි වෙනස්ම ආරේ චිත‍්‍රපටිවලට තිබෙන ඉඩ අඩුයි.
රජිණිකාන්ත්ගේ ප‍්‍රතිරූපයට කතාව යටවී ඇති අන්දම මුළු කතාව පුරාවට දැකිය හැකියි. ඒ ප‍්‍රතිභාවට බිය නොවුණා නම් ඇතැම් තැන්වලට කතාව ගෙනයන්නට ඉඩ තිබුණා. උදාහරණයක් ලෙස රජිණිකාන්ත් රඟපාන පොලිස් නිලධාරී අරුණාචලම්ගේ පේ‍්‍රම කතාව සලකන්න පුළුවන්. රජිණිකාන්ත්ගේ පෙම්වතිය ලෙස රඟපාන්නේ නයන්තාරා. රජිණිකාන්ත් දෙමළ සිනමාවේ සුපර්ස්ටාර් යන අන්වර්ථ නාමයෙන් හඳුන්වනවා. නයන්තාරා හඳුන්වන්නේ ලේඩි සුපර්ස්ටාර් යන නමින්.
රජිණිකාන්ත් වයසින් නයන්තාරා මෙන් දෙගුණයක් තරම් වියපත්. ඒ නිසාම මේ පේ‍්‍රමකතාව තාත්තා කෙනෙකු සහ දියණියක අතර පේ‍්‍රමයක් බඳුයි. චිත‍්‍රපටියේ එක් තැනකදී තරුණියගේ මාමා රජිණිකාන්ත්ගෙන් විමසන්නේ ඔබේ දියණිය ඔබ වැනි වියපත් කෙනෙක් සමග පෙම් කළොත් ඔබ කැමති වෙනවාද කියායි. මෙවැනි සුන්දර වූ සියුම් තැන් ඉතා සිනමාත්මකව ගොඩනැගීමේ හැකියාව තිබුණත්, ඒ ගැන අධ්‍යක්ෂවරයා කල්පනා කර නැහැ. ඇත්තෙන්ම වියපත් කෙනෙකුගේ පේ‍්‍රම කතාවක් රජිණි නිරූපණය කරනු දකින්නට ලැබුණා නම් කෙතරම් රසවත් වේවිද? එහෙත් දැන් සිදුව ඇත්තේ නයන්තාරාගේ චරිතය සම්පූර්ණයෙන්ම ඉවත් කළත් චිත‍්‍රපටියට කිසිම බලපෑමක් නොවෙන තැනට පත්වීමයි.
රජිණිගේ චරිතය ගැන පමණක් කල්පනා කිරීමෙන් අනෙකුත් චරිත යටපත් වෙලා. සුනිල් ෂෙට්ටිගේ දුෂ්ටයාගේ චරිතයට හිමි වටිනාකම පවා නිසි ලෙස මවා පෙන්වන්නට උත්සාහ කරන බව පෙනෙන්නේ නැහැ.
මීට පෙර ‘පේට්ට’ චිත‍්‍රපටියේදී කාර්තික් සුබ්බුරාජ් පවා උත්සාහ කර තිබුණේ එවැන්නක්. විජේ සේදුපති, නවාසුදීන් සිද්ධික්, සිම්රන්, ත‍්‍රිෂා, සසිකුමාර්, මාලවිකා මෝහන්, බොබී සිම්හා ඇතුළු විශිෂ්ට නළුනිළියන් රැුසක් චිත‍්‍රපටියට එකතු කරගෙන තිබුණත් සම්පූර්ණ අවධානය රජිණිකාන්ත්ට යොමු කළ නිසා අනෙක් නළුනිළියන් රඟපෑ චරිත කිසිවකට ප‍්‍රමාණවත් අවස්ථාවක් ලබාදෙන්නට සුබ්බුරාජ්ට ඉඩ ලැබෙන්නේ නැහැ.
හින්දි සිනමාවේ දැවැන්තම තරුව වූ අමිතාබ් බච්චන් සිනමාවේ අවසාන කාලයේ උපප‍්‍රධාන චරිත රඟපාමින් සිනමාත්මක නිර්මාණකරණයෙහි යෙදෙන්නට උත්සාහ කළා. රංගන ශිල්පියෙක් ලෙස රජිණිකාන්ත් දෙමළ සිනමාවේ සිටින බොහෝ අයට වඩා විශිෂ්ටයෙක් බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නැහැ. බාලචන්දර් අධ්‍යක්ෂණය කළ මුල් කාලයේ චිත‍්‍රපටිවලින් රජිණිකාන්ත් තමන්ගේ විශිෂ්ටත්වය පෙන්වා හමාරයි. එලෙස තමන්ගේ රංගන විශිෂ්ටත්වය මතුවෙන අන්දමේ නිර්මාණ කිහිපයකට හෝ ඔහු දායක වෙනවා නම් රසිකයන්ට සතුටුවිය හැකියි. අඩුම තරමේ ඔහු යොදාගනිමින් කරන ජනප‍්‍රිය වර්ගයේ චිත‍්‍රපටියක් වුව සුපුරුදු වට්ටෝරුවෙන් පිටට යනවා නම් සතුටු විය හැකියි.
විචාරකයන් පෙන්වන්නේ මෙය රජිණිටම දොස් පැවරිය හැකි වරදක් නොවන බව. කලාත්මක සිනමා පිටපතක් රැුගෙන ගොස්, රජිණිකාන්ත් අධ්‍යක්ෂණය කරන්නට නව අධ්‍යක්ෂවරුන් කල්පනා කරන්නේ නැහැ.
රජිණිකාන්ත් කියන්නේ පීසා, මානගරම්, අට්ටාකාති වැනි නවක අධ්‍යක්ෂවරුන්ගේ නිර්මාණශීලී චිත‍්‍රපටි නරඹා අධ්‍යක්ෂවරුන් අමතා සුබ පතන තරුවක්. ඉහත කී චිත‍්‍රපටි අතරින් දෙකක් අධ්‍යක්ෂණය කළ පා රංජිත් හා කාර්තික් සුබ්බුරාජ් යන තරුණ අධ්‍යක්ෂවරුන් සමග චිත‍්‍රපටිවල වැඩ කරන්නත් රජිණි කැමති වුණා. එහෙත් ඒ අධ්‍යක්ෂවරුන් දෙදෙනාම රජිණි වෙනුවෙන් නිර්මාණය කළේ තමන් මීට කර ඇති වර්ගයේ කලාත්මක චිත‍්‍රපටි නෙවෙයි. ඒ දෙන්නාම තමන්ගේ නිර්මාණශීලීත්වය උපරිමයෙන් පාවිච්චි කිරීම වෙනුවට රජිණිගේ පෞරුෂයට බියෙන් නිර්මාණ කර ඇති බව පෙනුණා. දැන් පෙනෙන්නට ඇත්තේ රජිණි වට්ටෝරුවෙන් ගලවන්නට අධ්‍යක්ෂවරුන් පවා බියක් දක්වන බව.
