කෞශල්‍ය, කුලරුවන්, පූජන
අපරාධ පරීක්ෂණ තේමාවක් රැුගත් ඞී.එන්.ඒ. නම් වෙබ් කතාමාලාව ජනවාරි 15 වැනිදා සිට ‘ඩයලොග් වීයූ‘* අඩවියෙන් නැරඹිය හැකියි. මෙය කෞශල්‍ය පතිරණ අධ්‍යක්ෂණය කළ කතාමාලාවක්. පිටපත ලියා ඇත්තේ සුපුන් විශ්වබුද්ධි ගමගේ. පූජන දන්දෙණිය හා ශ්‍යාම් ප‍්‍රනාන්දු ප‍්‍රධාන චරිත ඉදිරිපත් කරනවා. කැමරා අධ්‍යක්ෂණය කුලරුවන් ගමගේ කර තිබෙනවා. මේ කෞශල්‍ය පතිරණ, පූජන දන්දෙණිය හා කුලරුවන් ගමගේ සමග ඒ පිළිබඳව කළ සංවාදයක්.
ලංකාවේ රසිකයන් ඉන්දියාවේ සහ බටහිර රටවල නිර්මාණය කරන වෙබ් කතා මාලා නරඹන බව පෙනුණත්, ලංකාවේ නිර්මාණය කරන වෙබ් කතා මාලාවක් බලන්න යොමුවේවිද කියන අවදානමත් පවතිනවා. මේ කතාමාලාව කිරීමෙන් ලැබුණ අත්දැකීම මොකක්ද?
කෞශල්‍ය:
වෙබ් මාධ්‍යයෙන් නිර්මාණ කරන්නේ ඇයිද කියන එකයි මූලික ප‍්‍රශ්නය. ගොඩක් වෙලාවට රූපවාහිනී මාධ්‍යයෙන් තමයි ලංකාවේ වැඩිපුර නිර්මාණ කරන්නේ. රූපවාහිනී මාධ්‍යයේ පේ‍්‍රක්ෂාගාරය විශාල වුණාට ප‍්‍රකාශන අවකාශය සීමා වෙලා තියෙනවා. ඒ නිසා ප‍්‍රකාශන අවකාශය යම් තරමකට හෝ පුළුල් වුණ මාධ්‍යයක් ඕනෑ. අනෙක තමයි අපි ආස කරන විවිධ ශානර අත්හදා බලන්න පුළුවන් අවකාශයක් ඕනෑ. ලංකාවේ අන්තර්ජාලයෙන් චිත‍්‍රපටි හා කතා මාලා නරඹන්න පුළුවන් වේදිකා කිහිපයක් තියෙනවා. එහෙත් ඒවාට යොමුවෙන පිරිස ටිකක් අඩුයි. එහෙත් ඞී.එන්.ඒ. කතාමාලාව හදනකොට මට වාසියක් තිබුණා. මට ඩයලොග් සමාගමෙන් තමයි කීවේ නිර්මාණයක් තියෙනවා නම්, එයාලා නිෂ්පාදනය කරන්න සූදානම් කියලා. මේ මාධ්‍යයේ හොඳ ලක්ෂණ ගණනාවක් තියෙනවා. එක් ප‍්‍රධාන ලක්ෂණයක් තමයි මේ වේදිකාවේ නිර්මාණයක් සාර්ථක කරගන්නට තාරකා ගුණයක් ඉල්ලන්නේ නැහැ. ඔවුන්ට ඕනෑ හොඳ කතාවක්.
පූජන:
සරලවම කීවොත් දැනෙන වැඩක් කළා කියලයි මට හිතුණේ. අපි පුංචි කාලයේ ඉඳන් කලා ක්ෂේත‍්‍රයට ආවේ රූපවාහිනියේ ටෙලිනාට්‍ය ආදිය දැකලා ලස්සන කලා නිර්මාණ කරන්න හිතාගෙන. ඒත් ක්ෂේත‍්‍රයට ආවාම කිසිම වැඩක් පසුපස එවැනි සැලසුමක්වත්, කලාත්මක අරමුණක්වත් නැති බව මට තේරුණා. ඒ වගේ පසුබිමක ඞී.එන්.ඒ. මටම දැනුණා. මම හිතපු විදියට මාව ඉදිරිපත් කරන්න පුළුවන් වුණා. ඊට අමතරව අපි මේ කතා මාලාවට කලින් ඉඳන්ම නිතර මුණගැහිලා කතාබහ කළා. සැලසුම් කළා.
කලා ක්ෂේත‍්‍රයේදී මම කැමති දේ කරන්න ලැබෙන්නේ නැත්නම් අහුවෙන දෙයක් කරමින් පණුවෙක් වගේ ඉන්න වෙනවා. ඒ පණු තත්වයෙන් ටිකක් ඉහළට එන්න ලැබුණු බව මට හැඟුණා. මේ වෙද්දී අපි වෙබ් කතාමාලා සහ රූපවාහිනී කතාමාලා කියලා බෙදාගත්තාට ලෝකයේ මේ කිසිම බෙදීමක් නැති තරම්. දැන් නෙට්ෆ්ලික්ස් වෙබ් අඩවියේත් එච්.බී. ඕ. ටීවී නාලිකාවේත් යන කතා මාලාවල වෙනස අඳුනගන්න අමාරුයි.
එහෙත් ලංකාවට අදාලව තත්වය ඊට වෙනස්. මම වඩාත්ම උද්දාමයට පත්වුණේ ඞී.එන්.ඒ. පූර්ව ප‍්‍රචාරක වීඩියෝව දැකලා ආපු ප‍්‍රතිචාරවලින්. හැමෝම ඒක නියම වැඩක් කියලා අගය කරලා තිබුණා. සමහර යාළුවෝ ඇහුවා මේ චිත‍්‍රපටිය මොකක්ද කියලා. ඒකෙන් වැටහෙන්නේ ලංකාවේ රසිකයන්ට මේ වගේ කතාමාලා ගැන ලොකු අත්දැකීමක් නැති බව. මේ මාධ්‍යය ප‍්‍රවර්ධනය කිරීමේ අවශ්‍යතාවක් තියෙනවා. මම දැන් ටෙලිනාට්‍යවල රූගත කිරීම්වලට යද්දී මුණගැහෙන අධ්‍යක්ෂවරුන්ට ඞී.එන්.ඒ. ප‍්‍රචාරක වීඩියෝව පෙන්වමින් යනවා. ඒ මම රඟපාන වැඬේ ප‍්‍රවර්ධනය කරන්න නෙවෙයි. ¥පතෙන් එහාට යන්න මාධ්‍යයක් තියෙන බව පෙන්වන්න. ඇත්තටම ඉංග‍්‍රීසි උපසිරැුසි දැම්මාම ලෝකයේ ඕනෑම තැනක කෙනෙක් අපේ හොඳ නිර්මාණ නරඹයි. අපි මලයාලම් චිත‍්‍රපටි දැන් බලනවා වගේ.
කුලරුවන්:
රූපවාහිනියක් ළඟ වාඩිවෙලා යමක් බලන්න අපට වුණත් වෙලාවක් නැහැ. වෙබ් කතාමාලාවක් කැමති මොහොතක බලන්න පුළුවන් වීමේ වාසියක් තියෙන බව මම දකිනවා. එහෙත් අවාසියකුත් තියෙනවා. සාමාන්‍ය පේ‍්‍රක්ෂකයන්ට රූපවාහිනියේ කතාවක් ඉඳගෙන ඉන්න අතරේ බැලෙනවා වෙන්න පුළුවන්. ඒත් වෙබ් කතා මාලාවක් කවුරු හරි මුදල් ගෙවලා, කැමැත්තෙන් බලන්න ඕනෑ. මිනිසුන් ඇදගන්න විදියේ වැඩක් කරන්න බැරිවුණොත් අපි අසාර්ථකයි.
මෙහි නිර්මාණාත්මක නිදහසක් තියෙනවා. උදාහරණයක් විදියට කැමතියි ටිකක් අඳුරු රූප පෙන්වන්න. එහෙත් රූපවාහිනිය නිතරම ඉල්ලන්නේ වෛවර්ණ, ආලෝකවත් රූපරාමු.
රූපවාහිනී නාලිකාවල වර්ණවල ලොකු ගැටලූ තියෙනවා. එක් නාලිකාවකට වැඩිපුර අඳුරක් ඕනෑ. තව කෙනෙකුට වැඩිපුර රතු ඕනෑ. නිශ්චිත ප‍්‍රමිතියක් නැහැ. අපි රූගත කරද්දී මොන නාලිකාවේ විකාශය වෙනවාද කියලා දන්නේ නැහැ. සමහර ටෙලිනාට්‍යයක් රූපවාහිනී නාලිකාවේ අඳුරු වැඩියි කියලා කියනවා. එහෙත් ඒකම යූටියුබ්හි විකාශය කරද්දී එහෙම ප‍්‍රශ්නයක් නැහැ. ඔය වගේ තාක්ෂණික කාරණා මැද අපට ඕනෑ රූපය ගොඩනඟන්නේ කොහොමද කියන එක අභියෝගයක්. එහෙත් වෙබ් කතාමාලාවකදී අපට කැමති රූපය ගොඩනඟන්න පුළුවන්. එහෙත් බොහෝ පේ‍්‍රක්ෂකයන් වෙබ් කතා මාලාවක් ¥රකථනවලින් නරඹන නිසා අපට අලූත් අභියෝගවලට මුහුණදෙන්නත් සිද්ධවෙනවා. සාමාන්‍යයෙන් අපි චිත‍්‍රපටිවල පාවිච්චි කරනවා වගේ දැවැන්ත රූපරාමු වෙබ් කතාමාලාවක් වෙනුවෙන් කරන්න බෑ. දුර රූප පාවිච්චි කළොත් මනුස්සයා කූඹියෙක් වගේ පෙනේවි. ඒ නිසා අපි බොහෝවිට සමීප රූප සහ මධ්‍ය ප‍්‍රමාණයේ රූප පාවිච්චි කළා. එහෙත් රූපයෙහි තියෙන ස්වරය අපට නිදහසේ පවත්වාගෙන යන්න පුළුවන් වුණා.
මේ කතාමාලාවෙහි නිර්මාණාත්මක පැත්ත ගැන කතාකළොත්..
කෞශල්‍ය:
අපේ නිර්මාණය ක‍්‍රියාදාම නොවන අපරාධ පර්යේෂණ තේමා වූ එකක්. අපරාධ වෛද්‍ය විද්‍යාව විෂය ගැන මට උනන්දුවක් තිබුණා. ඒ විෂයට අදාලව වැඩක් කිරීමේ වුවමනාවක් මට තිබුණා. ඒ වගේ විෂයන් අපි නොදන්නා මැජික් නෙවෙයි. අධ්‍යයනය කරන කෙනෙක්ට ඉගෙනගන්න පුළුවන් විෂයක්. ඒ විෂය නිර්මාණයකට ඇතුළත් කරන්නේ කොහොමද කියලා මම හිතුවා. ඒ විෂයෙනුත් ඞී.එන්.ඒ. විෂයට පටු කරගන්න මම හිතුවා. ඞී.එන්.ඒ. දත්තයක් ලැබීමෙන් සම්පූර්ණ පරීක්ෂණයක් අනෙක් පැත්ත හැරෙන්නේ කොහොමද කියන එකට මගේ උනන්දුව වැඩිවුණා. මේ නිර්මාණයේ ක‍්‍රියාදාම දර්ශන නැහැ. ඉතාම සරල දත්තයකින් සියල්ල වෙනස් වෙන්නේ කොහොමද. කෙසේ වෙතත් අපරාධ පර්යේෂණ කියන්නේ දැවැන්ත විෂයක්. අපි හැකි තරම් නිරවද්‍ය වෙන්න හිතුවා. පිටපත ලීව සුපුන් විශ්වබුද්ධි ගමගේ නීතිඥවරයෙක්. ඒ වගේම අපි සම්පූර්ණ පිටපත ජීන්ටෙක් ආයතනයේ වෛද්‍ය රුවන් ඉලේපෙරුම මහතාට දීලා පරීක්ෂා කරන්න කියලා යෝජනා කළා. ඇත්තටම කතාවට අදාලව ඞී.එන්.ඒ. ගැන දැනුම වර්ධනය කරගන්න පදනම් කරගත්තේත් ඔහු ලීව කෘතිය. ඞී.එන්.ඒ. තාක්ෂණයෙන් හොයන්නේ යම් කෙනෙක් අපරාධය කළාද නැද්ද කියලා නෙවෙයි. අහවල් සාම්පලයේ තියෙන ඞී.එන්.ඒ.වල හිමිකරුවා කවුද කියන එකයි. එතැනින් එහාට අපරාධය අවසාන කිරීම පරීක්ෂකයාගේ වගකීමක්. ඒ මාතෘකා ගැන තමයි නිර්මාණයේ තියෙන්නේ. මෑත කාලයේ ලංකාවේ ඇත්තටම වුණ අපරාධ පරීක්ෂණ දෙකකින් අපි ආභාසය ගත්තා.
පූජන:
බටහිර අපරාධ පරීක්ෂණ කතාවල සම්පූර්ණ අනුකරණයක් කරන්න අපට ඕනෑ වුණේ නැහැ. මෙහි ක‍්‍රියාදාම නැහැ. ඊට වඩා සංත‍්‍රාසයට වැඩි ඉඩක් දුන්නා. ලංකාවේ පොලීසිය කාර්වලින් හඹායෑම් කරන්නේ නැහැනේ. ඒ වෙනුවට ලංකාවේ වෙන්නේ නිරපරාදේ මිනිස්සුන්ට පහරදීලා අපරාධය පිළිගනින් කියලා තර්ජනය කරන එකයි. සමහර වෙලාවට ලංකාවේ පොලීසිය ගහන ගැහිල්ලට, නිර්දෝෂී මිනිස්සුත් අපරාධය පිළිගන්නා බවට කතාවක් තියෙනවා. වළහා ලංකාවෙ පොලීසියෙන් ගුටිකෑවාම මම හාවා සර් කියලා කියනවාලූ. ඉතින්, ඒ වගේ අපේ පොලීසියට අදාල ප‍්‍රායෝගික කාරණා ගැනත් මෙහි අවධානය යොමු කරනවා.
කලාකෘතිවලින් අපරාධ සහ හිංසනය දකින්නට ලංකාවේ මිනිසුන් කැමති නැති බව ඇතැම් අධ්‍යක්ෂවරුන් කියනවා. අපේ සංස්කෘතියට හිංසනය නොගැළපෙන බව කියනවා. ඒ පසුබිමේ අපරාධ තේමා කරගත් නිර්මාණයක් කිරීම මොනවගේ අත්දැකීමක්ද?
පූජන:
අපේ කතාව පටන් ගන්නේ අපරාධයකින් පස්සේ. ඒ නිසා අපට වැඩිපුර හිංසනය පෙන්වන්න වුණේ නැහැ. අපි වැඩ කරද්දී සීමා ගැන හිතුවේ නැහැ. එහෙත් අපූරු කාරණයක් තියෙනවා. ලංකාවේ ටෙලිනාට්‍යවලින් අපරාධ ගැන කතාකරන්න බයයි. ඒ වගේ දේවල් පෙන්වන්න බැහැ කියලා නාලිකා ප‍්‍රධානීන් පවා කියනවා. මිනිස්සු ඒවා බලන්න කැමති නැති බව කියනවා. ඒත් එයාලා ප‍්‍රවෘත්ති පෙන්වනකොට බෙල්ල මිරිකන හැටි, පිහියෙන් අනින හැටි, බෝම්බ පිපිරිලා මිනිස්සුන්ගේ හිස් ඇතුළුව සිරුරු විසිරිලා තියෙන හැටි, රිය අනතුරු ආදි සියල්ල පෙන්වනවා. සිරුරු කොටස් මතුවෙද්දී ටීවීවල, පත්තරවල රවුම් කරලා ඒවා පෙන්වනවා. අපි ටෙලිනාට්‍යයක ලේ ටිකක් පෙන්නුවොත් කොටු දාලා වහනවා. සැබෑව පෙන්වනවා. කලා නිර්මාණය හංගනවා. අපේ මිනිස්සු අපරාධ දකින්න අකැමති අහිංසකයන් කියලා තමයි අපි ටෙලිනාට්‍යයක් කරද්දී කියන්නේ. ඒත් ප‍්‍රවෘත්තිවල අපරාධ ආසාවෙන් බලන්නේ අපේ මිනිස්සු. ටැරන්ටිනෝ, වෙට්ටි‍්‍රමාරන් වගේ ලෝකයේ අධ්‍යක්ෂවරුන් නිර්මාණවලින් පෙන්වන්නේ ඒ රටවල ප‍්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍යවලින් නොපෙන්වන ටික. හිංසනය පෙන්වන්න ඕනෑ මොහොතක පෙන්වන්න ඕනෑ බව මම හිතනවා.
කුලරුවන්:
හිංසනය පෙන්වනකොට අපට නිර්මාණශීලී වෙන්න පුළුවන්. හිසට ගලකින් ගහන දර්ශනයක් අපි පෙන්වන්නේ කොහොමද. කෙළින්ම ගලට ගහන හැටි පෙන්වනවාද. නැත්නම් බොහොම ඈතින් කැමරාව තියලා ඈත සිට බලන පේ‍්‍රක්ෂකයෙකුගේ දෘෂ්ටිකෝණයෙන් අපරාධයේ ඡුායාව විතරක් පෙන්වන්න පුළුවන්. ඔතැන ප‍්‍රායෝගික කාරණාත් තියෙනවා. අපට තියෙන මුදල් ප‍්‍රමාණය එක්ක සී.ජී.අයි. තාක්ෂණයෙන් අපරාධ පෙන්වන්න බැහැ. ලේ බෑග් අරගෙන, ඒක ප‍්‍රතිනිර්මාණය කරන්නත් බැහැ. ඒ නිසා අපරාධ නිර්මාණශිලී විදියට රූපයට නගන්න පුළුවන්.
රූගත කිරීම් ගැන අත්දැකීම මොනවගේද?
පූජන:
මේ වැඬේට මම එකතු වුණේ වෘත්තීයමය විදියට. එහෙත් මේ වැඬේ හිටියේ යාළුවෝ. ඒ නිසා අපට අත්දැකීම හුවමාරු කරගන්න පහසු වුණා. ඒ සැහැල්ලූව කැමරාව ඉදිරියේදීත් තිබුණා. අපි දර්ශනතලයට යන්න කලින් කෞශල්‍ය සම්පූර්ණ කතාවම සාකච්ඡුා කරලා අවසන්. ඔහු දර්ශන තලයේදී වැඩක් නොකරපු තරම්. අපි විහිළුවට කීවේ කෞශල්‍ය නැතිවත් වැඬේ කරන්න පුළුවන් කියලා. මගේ අත්දැකීමේ හැටියට හොඳ නිර්මාණ බිහිවෙන්නේ පූර්ව නිෂ්පාදන කටයුතු සාර්ථක නම්. රහස තියෙන්නේ එතැන. ලංකාවේ ප‍්‍රායෝගික අත්දැකීම තමයි දර්ශන තලයේදී පිටපත ගැන කතාකිරීම. මේක ඊට වඩා වෙනස්.
කලාත්මක හා වාණිජමය පැතිවලින් බලද්දී නිර්මාණය දකින්නේ මොනවගේද?
කෞශල්‍ය:
ඕනෑම කලා නිර්මාණයක් ඇතුළේ විනෝදාස්වාදය තියෙන්න ඕනෑ. මිනිහෙක් නිර්මාණය බලන්නේ ඒ නිසා. එකිනෙකාගේ රසාස්වාදය වෙනස් වෙන්න පුළුවන්. එහෙත් කාට හෝ ගැළපෙන රසයක් තියෙන්න ඕනෑ. පේ‍්‍රක්ෂකයා සහ මම කියන්නේ දෙන්නෙක් නෙවෙයි. මමත් පේ‍්‍රක්ෂකයෙක්. මම කළේ මට දැනෙන දෙයක්. මිනිස්සුන්ට බලන්න තරම් රසයකුත්, මිනිස්සුන්ගේ යහපතට හේතුවෙන ගුණයකුත් මෙහි රඳවාගන්න ඕනෑ. අපි කොමියුනිස්ට් ප‍්‍රකාශනය කැමරාවක් ඉදිරියේ කියෙව්වාම ඒක කලාකෘතියක් වෙන්නේ නැහැ. දේශපාලන ප‍්‍රකාශනයකුත් තියෙන්න ඕනෑ. ඒත් ඒක දෙන ක‍්‍රමයක් තියෙනවා. අපි කලාත්මක බව හිතන අතරේ මේක කර්මාන්තයක් බව අමතක කරන්න බෑ. මේක පසුපස ආර්ථිකයකුත් තියෙනවා.
කුලරුවන්:
අපි මේ ප‍්‍රකාශන කරන්නේ මිනිස්සුන්ට. උදේ ඉඳන් හවස් වෙනතුරු කාර්යාලයේ වැඩකරන මිනිස්සුන්ට. අපේ රටේ තියෙන ආර්ථික, සමාජීය, ප‍්‍රවාහන ප‍්‍රශ්නවලින් හෙම්බත් වුණ මිනිස්සුන්ට. හැන්දෑවක හරි නිවාඩු දවසක හරි මනුස්සයෙක් අපේ වැඩක් බලන්න පටන්ගත්තාම එයාගේ හිස තවත් අවුල් වෙනවා නම් අපි කරන වැඩෙන් ප‍්‍රයෝජනයක් නැහැ. මනුස්සයෙක්ට තමන්ගේ පීඩනය මුදාහරින්න තමයි අපි නිර්මාණ කරන්න ඕනෑ.
පූජන:
ඒත් වරදවා වටහාගන්න එපා. දැන් නාලිිකාවලින් කියනවා පේ‍්‍රක්ෂකයා ඉල්ලන දේ දෙනවා කියලා. අපි මිනිස්සුන්ගේ රසාස්වාදනයට ගැළපෙන දෙයක් දෙනවායැයි කියන්නේ ඒ නාලිකාවලින් කරන දේ නෙවෙයි. මම වතාවක් නිෂ්පාදකයෙකුගෙන් ඇහුවා පේ‍්‍රක්ෂකයා අහවල් දේ දෙන්න කියලා ඉල්ලූවෙ කවදාද කියලා. ලියුමක් ලියලාද ඉල්ලූවේ.කෝල් කරලා ඉල්ලූවාද. දැන් රූපවාහිනි නාලිකාවලින් මවාගත් පේ‍්‍රක්ෂාගාරයට වඩා පුළුල්, අභියෝගාත්මක පේ‍්‍රක්ෂාගාරයක් වෙනුවෙනුයි අපි ඞී.එන්.ඒ. නිර්මාණය කළේ. දැන් අපට නිර්මාණශීලීත්වය අතින් සටන් කරන්න වෙන්නේ ඉන්දියාවේ සහ ඇමෙරිකාවේ නිර්මාණ එක්ක.
