නේපාලයේ කත්මන්ඩු නුවර පැවති දකුණු ආසියානු ක‍්‍රීඩා උළෙලේදී රන් රිදී නොව ලෝකඩ පදක්කමක්වත් නොදිනා ආපසු එන්නට ශ‍්‍රී ලංකා පාපන්දු කණ්ඩායමට සිදුවිය.
අලූත්ම ආරංචිය වී ඇත්තේ එම දකුණු ආසියානු සංචාරයේ ශ‍්‍රී ලංකා පාපන්දු කණ්ඩායමේ කළමනාකරු වශයෙන් කටයුතු කළ පුද්ගලයා එම සංචාරය ආශ‍්‍රිතව ලැබුණු පැමිණිලි මත ධුරයෙන් ඉවත් කර ඇති බවයි.
නේපාලයේදී මෙන්ම පසුගිය වසර කිහිපය පුරාවට ශ‍්‍රී ලංකා පාපන්දු කණ්ඩායම සාර්ථකව දස්කම් දක්වන්නට සමත් වූයේ නැත. ඒ නිසාම එහි ප‍්‍රතිඵලය වී ඇත්තේ ශ‍්‍රී ලංකාව ලෝක පාපන්දු ශ්‍රේණිගත කිරීම් අනුව ලෝකයේ රටවල් 210ක් අතරින් 205 වැනි ස්ථානයට පත්වීමය. ලෝක ශ්‍රේණිගත කිරීම් අනුව ශ‍්‍රී ලංකාව දකුණු ආසියාවේද අන්තිමයාය. නේපාලය පමණක් නොව භූතානයද ඉන්නේ ශ‍්‍රී ලංකාවට වඩා ඉදිරියෙනි.
ශ‍්‍රී ලංකාවේ පාපන්දුව මේ ආකාරයට පසුබැස්සේ ඇයි? ඒ පිළිබඳව පශ්චාත් පරීක්ෂණයක් පැවැත්විය යුතුය. වරද පාපන්දු පරිපාලකයන්ගේද, පුහුණුකරුවන්ගේද නැතහොත් ක‍්‍රීඩකයන්ගේද. නැතහොත් සාමූහිකව මේ සියල්ලන්ම මේ තත්වයට වගකිව යුතුද යන්න සොයාබැලිය යුතුය.
ජයග‍්‍රහණය කිසිවෙකුට තනියෙන් කළ හැකි දෙයක් නොවේ. එය ක‍්‍රීඩකයන්ගේද, පුහුණුකරුවන්ගේද, පරිපාලකයන්ගේද සාමූහික ප‍්‍රයත්නයකි. කෙතරම් දක්ෂ ක‍්‍රීඩකයන් සිටියත් ඔවුන්ට තනිව ජයග‍්‍රහණයකට යා නොහැකිය. දක්ෂ පුහුණුකරුවන් හා දක්ෂ පරිපාලකයන් සිටියත් තත්වය එයමය.
මෙහිදී මතකය අතීතයට දිවයන්නේ අසූව දශකය වෙතය. එසමයේ ශ‍්‍රී ලංකාව නියෝජනය කළ දක්ෂ ක‍්‍රීඩකයෝ රැුසක්ම බංග්ලාදේශයේ අබානි ක‍්‍රීඩා සමාජයේ වෘත්තීයමය ක‍්‍රීඩකයන් වශයෙන් වරින් වර ක‍්‍රීඩා කරළෝය. එහෙත් අද අසල්වැසි රටවල ක‍්‍රීඩා සමාජවලට ශ‍්‍රී ලංකා ක‍්‍රීඩකයන් වෘත්තීයමය වශයෙන් ක‍්‍රීඩා කරන්නට තෝරා ගන්නා බවක් දක්නට නැත.
එහෙත් එදා නොතිබුණු ක‍්‍රීඩා සමාජ මට්ටමේ යම් වෘත්තීය තත්වයක් අද ශ‍්‍රී ලංකාවේ දක්නට ඇත. බොහෝ ක‍්‍රීඩකයන්ට ඔවුන් ක‍්‍රීඩා කරන ක‍්‍රීඩා සමාජවලින් යම් ගෙවීමක් කරනු ලබයි. එක්වර විශාල මුදලක් දී මිලදී ගැනීම්ද සිදුකරනු ලබයි. එදා අපේ රටේ ක‍්‍රීඩකයන් අසල්වැසි රටවල වෘත්තිමය ලෙස ක‍්‍රීඩා කරද්දී රටේ ක‍්‍රීඩා සමාජවල මේ ආකාරයේ යම් ගෙවීමක් සිදු කරන වෘත්තීය මට්ටමක් තිබුණේ නැත. එසේ වුවද අසල්වැසි රටවල වෘත්තීය මට්ටමෙන් ක‍්‍රීඩා කිරීමට පවා සමත් දක්ෂ ක‍්‍රීඩකයන් සිටි බව ඉන් අපට පසක් කරවයි. වත්මන් ශ‍්‍රී ලංකා ජාතික පාපන්දු කණ්ඩායමේ පුහුණුකරු රූමි පකීර් අලි, පාපන්දු සම්මේලනයේ තාක්ෂණික අධ්‍යක්ෂ දාමෝදරගේ චන්ද්‍රසිරි, උපුල් පේ‍්‍රමලාල් ආදින් එසේ අබාන් ක‍්‍රීඩා සමාජයට ක‍්‍රීඩා කළ අය අතරින් කිහිපදෙනෙකි.
වත්මනේ දක්ෂ පාපන්දු ක‍්‍රීඩකයන් අපට නැද්ද? දක්ෂ ක‍්‍රීඩකයන් ඉන්නවා නම් එය පුහුණුකරණයේ හෝ පරිපාලනයේ ප‍්‍රශ්නයක්ද? නැතහොත් දක්ෂ ක‍්‍රීඩකයන් පාසල් මට්ටමෙන් පසු අපෙන් ගිලිහී ගොස් ඇතිද?
ලියුම්කරුගේ අවධානය යොමුවන්නේ එම අවසන් ප‍්‍රශ්නය වෙතය. පාසල් මට්ටමේ බොහෝ දක්ෂ ක‍්‍රීඩකයන් බොහෝ විට තරගකාරී ක‍්‍රීඩා සමාජ මට්ටමට නෑවිත් ක‍්‍රීඩාව අත්හැර දමන බව ලියුම්කරුගේ අදහසය. ඔවුන් ක‍්‍රීඩා කළත් ක‍්‍රීඩා කරන්නේ තරගකාරී මට්ටමෙන් නොවේ. එක්කෝ ශාරීරික සුවතාව සඳහාය. මේ පාසල් මට්ටමේ දක්ෂයන් කලකට පසු සමහර විට අපට හමුවන්නේ වයස අවුරුදු 40න් ඉහළ ප‍්‍රවීණයන්ගේ තරගවලදී පමණය.
මේ පාසල් දක්ෂයන් පාසල් සමයෙන් පසු එක්කෝ විදේශගත වෙයි. නැතහොත් ඔවුන්ගේ පවුලේ ව්‍යාපාරික කටයුතුවලට යොමුවෙයි. නැතහොත් අධ්‍යාපනය ඔස්සේ වෙනත් වෘත්තීයකට හෝ රැුකියා අවස්ථාවකට යොමුවෙයි.
මේ දක්ෂයන් ඉහත කී තෝරා ගැනීම්වලින් මුදවා තවදුරටත් පාපන්දු ක‍්‍රීඩාව තුළම තබාගැනීමක් හෝ වැඩපිළිවෙළක් අපට නැති බව පැහැදිලිය. රටේ පාපන්දුව යළි නගා සිටුවීම සඳහා අවධානය යොමුවිය යුතු එක් කරුණක් වන්නේ එයය.
