ජනතාව අතර බයක් ඇතිවෙලා

පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රිනි හිරුණිකා පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර

අලූත් ආණ්ඩුව පත්වීමෙන් පසු ගෙවුණු කාලය ගැන ඔබට තිබෙන අදහස මොකක්ද?

ආණ්ඩුවක් පත්වූ විගස හොඳ දේවල් තියෙන බව ඇත්ත. ඉතින් පහුගිය කාලසීමාවේ හොඳ දේවල් සිද්ධවුණා. එහෙත් මේ ආණ්ඩුව පත්වීමෙන් පසුව හොඳ දේවල්වලටත් වඩා නරක දේවල් වැඩියි. බුද්ධිමත් පුරවැසියෙක්ට මේ වගේ ආණ්ඩුවකින් බලාපොරොත්තු වෙන්න තිබුණු දෙයක් තමයි ඒ. බැලූ බැල්මට සිද්ධවුණ හොඳම දෙයක් තමයි ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා 15 දෙනෙකුගේ කැබිනට් මණ්ඩලයක් පත්කළා. හැමෝම ඒ දිහා ප‍්‍රසාදයෙන් බැලූවා. හොඳයි කියලා කිව්වා. එහෙත් පසුව රාජ්‍ය ඇමතිවරුන්ව පත්කළා. දැන් අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ එකතුව 50ට වැඩියි. මම දැක්කා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න මිනිස්සු කියනවා අලූත් කැබිනට් එකක් හදන්න අලූත් ලී ඕනෑ කියලා. පරණ ලීවලින් හදන්න වෙන්නේ පරණ කැබිනට් තමයි කියලා ඔවුන් කියනවා. එහෙම කීමෙන්ම ඔවුන්ගේ සැබෑව පෙනෙනවා.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට වෙනසක් වෙනුවෙන් ලක්ෂ 69ක් ජනතාව ඡන්දය දුන්නා. එතකොට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා බලන්න ඕනෑ තමන්ගේ මන්ත‍්‍රී කණ්ඩායමේ කිහිපදෙනෙකුගේ හිත් සැනසීමට ඇමතිකම් දීම ගැනද, නැත්නම් ඡන්දය දුන්න ලක්ෂ 69ක් ජනතාව ගැනද? ඇමතිවරුන් 15ක් එක්ක මාස කිහිපයක් රට ගෙනියන්න බැරිකමක් නැහැ. ඔහුට ඕනෑ නම් අමාත්‍ය මණ්ඩලය 20ක් කරන්න තිබුණා. මේ වගේ සිදුවීම් නිසා ඇත්තටම ජනාධිපතිවරයා ඇතුළු කණ්ඩායමට රට හැදීමේ සැබෑ වුවමනාවක් තියෙනවාද කියන ප‍්‍රශ්නය මතුවෙනවා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා දැන් රටේ ජනාධිපතිවරයා. ඔහුට එතැනින් එහාට ලබන්න දෙයක් නැහැ. ජනතාව බලාපොරොත්තු වුණේ ඔහු ඒ තනතුරේ බලය නිසි ලෙස හසුරුවමින් වෙනස් විදියේ පාලනයක් කරගෙන යාවි කියලා. එහෙත් එහෙම දෙයක් පේන්නේ නැහැ. පටන්ගැන්මෙන්ම පෙන්වනවා පරණ නඩයත් එක්කම ඔවුන් යන බව. ඔවුන්ගේ පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායමේ අතේ ඇඟිලි ගණනට වුණත් හොඳ අය ඉන්නවා. උදාහරණයක් විදියට කිසිම ඇමතිකමක් නොලැබුණු සුදර්ශනී ප‍්‍රනාන්දුපුල්ලේ මහත්මිය වෛද්‍යවරියක්. එහෙත් සෞඛ්‍ය විෂය දුන්න ක්ෂේත‍්‍රයට කිසිම අදාලත්වයක් නැති කෙනෙක්ට. සෞඛ්‍ය අමාත්‍යධුරයට පත්කළ පවිත‍්‍රා වන්නිආරච්චි මැතිනිය නුසුදුසු බව මම කියන්නේ නැහැ. එහෙත් එවැනි පත් කිරීම්වලින් විද්‍යාත්මක පාලනයක් හෝ දක්ෂතාවට තැන දීමක් පෙනෙන්නේ නැහැ. අනෙක් පැත්තෙන් අග‍්‍රාමාත්‍ය ධුරයේ ඉන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා. මෙතැන ඉන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ කණ්ඩායම.

කෙසේ වෙතත් ජනතාව මැතිවරණයෙන් පස්සේ චිත‍්‍ර අඳිමින් සතුටින් ඉන්න බව පෙනෙනවා..

ඒ චිත‍්‍රවලට පිටිපස්සෙන් තියෙන දේවල් තමයි අපි බලන්න ඕනෑ. මූල්‍ය වංචා සහ අපරාධ ආදි චෝදනාවලට අදාළව තිබුණු පරීක්ෂණ යටගහලා. ඒවා ඉල්ලා අස් කරගෙන තියෙනවා. ඒ නඩු ටික දවසක් ඇතුළත වෙනස් වූ ආකාරය දකිද්දී මේ ආණ්ඩුව තමන්ගේම ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් බලයට ආ එකක් බව පේනවා. මේ වෙද්දී ජනතාව අතර බයක් ඇතිවෙලා තියෙනවා.

විශේෂයෙන්ම මාධ්‍යවේදීන් ඉන්නේ බයකින්. ඒත් ඇතැම් මාධ්‍යවේදීන් කටයුතු කරන්නේ ඉතාම පහත් ආකාරයට. ස්විස් තානාපති කාර්යාලයේ කාන්තාව පැහැරගැනීමේ සිදුවීමට අදාළව අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවෙන් උසාවියට නොකියපු දේවල් පවා මාධ්‍යවල ලියනවා. ඒ කාන්තාව අපහසුතාවට පත්වෙන අන්දමේ දේවල් කියමින් ලියමින් නිර්ලජ්ජිත විදියට පහරදෙනවා. මේකෙන් ලංකාවේ ජාත්‍යන්තර ප‍්‍රතිරූපය භයානක විදියට කඩාවැටිලා.

ඉදිරියේදී ජිනීවා මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවේ සැසිවාරය තියෙනවා. මේ සිදුවීම ගැන එතැනදී කතාවෙන්න ඉඩ තියෙනවා. සමහරවිට ආණ්ඩුවේ සැබෑ වුවමනාව ඒක වෙන්න පුළුවන්. දැන් ආණ්ඩුවට රට ඇතුළේ ජාතියට තර්ජනයක් තියෙනවා කියලා කියන්න බැහැ. මොකද ඔවුන් තමයි ආණ්ඩුව කරන්නේ. කලින් වඳ ඇඳුම්, වඳ පෙති වගේ දේවල් ගැන කියපු කතා දැන් කියන්න බැහැ.

ඒවා නැතිවෙලා ගිහින්. ඒ නිසා ඔවුන් මේ වෙලාවේ උත්සාහ කරනවා ඇති ජාත්‍යන්තර බලවේග නිසා රට අනතුරේ කියලා පෙන්වන්න. ස්විස් තානාපති කාර්යාලයේ සිදුවීම පිළිබඳ ඇතිවන ජාත්‍යන්තර සංවාදය ඒ වගේ තැනකින් පාවිච්චි කරන්න ඉඩ තියෙනවා. ඉදිරියේදී විදුලි පුටුව කරළියට එන්නත් ඉඩ තියෙනවා.

මේ වෙද්දී හිටපු ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතා තුනෙන් දෙකක බලයක් ඉල්ලනවා. වත්මන් ජනාධිපතිවරයා කියන්නේ 19 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කරනවා කියලයි. මේ කාරණා ගැන අදහස මොකකද්ද?

මට කනගාටුයි. 19 වැනි සංශෝධනය කියන්නේ මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මැතිතුමා හරිම දුක් විඳලා ලබාගත් දෙයක්. ඔහු කිව්වා මන්ත‍්‍රීවරුන්ව සංශෝධනයට කැමති කරගන්න පාර්ලිමේන්තුවේ කැන්ටින්, ටොයිලට් ඇතුළට පවා තමන් ගිය බව. කරට අත දාගෙන, බදාගෙන ඉල්ලීම් කළා කියලා ඔහු කිව්වා. එහෙම කෙනෙක් බලය වෙනුවෙන් අංශක තුන්සිය හැටක් අනෙක් පැත්තට හැරිලා තියෙන විදිය දැක්කාම කනගාටුයි. ඔහුගේ හැසිරීම හරිම නින්දිතයි. මේවායේ කැත බලමින් තමයි අලූත් පරපුරේ දේශපාලනඥයන් විදියට අපට කටයුතු කරන්න වෙලා තියෙන්නේ. කනගාටුවට කාරණාව තමයි අපිත් ඔහුව පත් කරන්නට වචනයකින් හරි දායක වීම. දැන් අපේ කටවල් බිම අතුල්ලාගන්න වෙලා තියෙන්නේ.

ජනාධිපතිවරයා අහෝසි කරන බව කීවත් 19 සංශෝධනය නිසා තමයි මෙහෙම හරි මේ රට තියෙන්නේ. නැත්නම් මේ වෙද්දී ඒකාධිපති පාලනයක් යටතේ තමයි රට තියෙන්නේ. මේ තරම් දේවල් අද සිද්ධවෙන්නේ 19 වැනි සංශෝධනයෙන් සීමා කළ බලතල තියෙද්දීයි. තවත් බලය තිබුණා නම් මොනවා කරයිද කියන එක ප‍්‍රශ්නයක්. මේ වෙද්දී රට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය පැත්තෙන් ඉතාම දරුණු තැනක ඉන්නේ.

කෙසේ වෙතත් නිදහස සීමා වීම ජනතාවට ප‍්‍රශ්නයක් බව පෙනෙන්නේ නැහැ..

මැතිවරණයේදී ඒක තමයි ජනතාව පෙන්නුවේ. පහුගිය ජනාධිපතිවරණ ව්‍යාපාරය බොරුවකින් පටන්ගත් එකක්. නැති ජාතිවාදයක්, ආගම්වාදයක් මත පටන්ගත් මැතිවරණයක්. එසේ වීම ඉතාමත් කනගාටුදායක තත්වයක්. අපි වැඳ නමස්කාර කරන ගොඩක් පුද්ගලයන් පවා මේ බොරුවට සම්බන්ධ වුණා. ඔවුන් මවා පෙන්වූ ප‍්‍රශ්න ඔය තරම් දරුණු විදියට තිබුණාද කියන එක ප‍්‍රශ්නයක්. ලංකාවේ මිනිස්සු හැම වෙලාවෙම කරදරයකදී එකට එකතු වුණා. මිනිස්සු සමගියෙන් ඉන්නවා. එහෙම තිබියදී නැති ප‍්‍රශ්න මැව්වා.

පාස්කු ප‍්‍රහාරයෙන් පස්සේ සිදුවුණ දේවල් ඔවුන්ගේ දේශපාලන ව්‍යාපාරයට හොඳ ආයුධයක් වුණා. බොරු බිල්ලන් මවාපෑවා. එහෙත් පසුගිය කාලසීමාවේදී ජනාධිපතිවරයා දිවුරුම් දෙනකොට ඒ තර්ජන පෙනුණේ නැහැ. මේ ආණ්ඩුව බොරුවෙන් පටන්ගත්තාට අවසාන වෙන්නේ ජනතාවට ඇත්ත වැටහුණාම. එහෙත් ඒක වැටහෙද්දී ප‍්‍රමාද වැඩි වෙන්න පුළුවන්. මට තියෙන ප‍්‍රශ්නය තමයි ජනතාව මේ තරම් පසුගාමීද කියන එක. මේ මිනිස්සු අයියා මලෝ නායකත්වය දරන පවුලකට රට බාරදෙන්න කැමති වුණා. තමුන්ගේත් දරුවන්ගේත් අනාගතය පවුලකට දෙන්න කැමතිවුණා. මේක උගත් මිනිසුන් ඉන්න රටක්. ඒ මිනිස්සුන්ට පොතේ දැනුම විතරක්ද තියෙන්නේ කියන ප‍්‍රශ්නය මට නැගෙනවා. ඔළුවෙන් කල්පනා කරන්න බැරි මොන තරම් මිනිස්සු ඉන්නවාද කියන එක මේ මැතිවරණයේදී පැහැදිලිව පෙනුණා.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ගැන තියෙන කතාන්දර බොරු නොවන බව මිනිස්සු හැමෝම දන්නවා. තමන්ගේම වුවමනාවෙන්ම අන්ධ වුණ මිනිස්සු හැර අනෙක් හැමෝම මීට කලින් රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේදී සිද්ධවුණ දේවල් දැකලා තියෙනවා. ඒවා දැන දැනම මිනිස්සු මේ ආණ්ඩුව පත් කරගත්තා. හිටපු විදියටම මර්දනය යටතේ ජීවත්වෙන්න ඔවුන් බලාපොරොත්තු වෙනවා. අපි ආණ්ඩුවේ සිටියදී ස්වාධීන කොමිෂන් ඇතිකළා. තොරතුරු පනත වගේ දේවල් ගෙනාවා. සාධනීය දේවල් බොහොමයක් වුණා. එහෙත් ඒවා මිනිස්සුන්ට දැනෙන්නෙ නැහැ. ආකල්පමය වෙනසක් වෙනුවෙන් අපි ඒවා කළා. ඒවා ඉස්සරහට දාගෙන බොරු ෂෝ දාන්න බැහැ. එහෙත් මිනිස්සුන්ට නිදහසෙන් වැඩක් නැතිව ගියා.

එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඇතුළේ මොනවා වේවිද?

රටේ ජනතාව ඉල්ලන්නේ විශාල වෙනසක් අවශ්‍ය බව. පක්ෂය ඇතුළේ ඒ වෙනස සිද්ධවෙන්න ඕනෑ. රටේ ජනතාව අතරින් ලක්ෂ 56ක් ඡුන්දය දුන්නේ සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතාට. ඔහුගේ නායකත්වය යටතේ පක්ෂය ඉදිරියට යන්න ඕනෑ කියන අදහසේ තමයි මමත් ඉන්නේ. එහෙත් මම පෞද්ගලිකව වත්මන් නායක රනිල් වික‍්‍රමසිංහව පැත්තකට දානවාට කැමති නෑ. ඔහුට හොඳ දැක්මක් තියෙනවා. ඔහුගේ උපදෙස් මත තමයි සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා පක්ෂය අතට ගන්න ඕනෑ. ඔහු වටේට ඉන්නවා දක්ෂ තරුණයන් පිරිසක්. අලූතින් ඉදිරියට එන්න ඕනෑ පිරිසක්. මම හිතන්නේ පක්ෂ දේශපාලන ක‍්‍රමයට සීමා නොවී, දෙපැත්තේම ඉන්න තරුණ පිරිස ප‍්‍රවර්ධනය කරන්න ඕනෑ.

තරුණ දේශපාලනඥයන්ගේ මූලික දැක්ම වෙලා තියෙන්නේ අලූත් රටක් ඕනෑ කියන අදහස. එහෙත් ඊට වඩා වියපත්, එක තැන පල්වෙන නායකයන් පර්මිට් ලබාගැනීම, මුදල් හම්බකිරීම වගේ දේවල් ගැනයි බලන්නේ. අවුරුදු ගණන් දේශපාලනයේ පල්වුණ මිනිස්සුන්ට නව දැක්මක් නෑ. තරුණයන් සංචාරය කරලා, ලෝකය දිහා බලලා පොත්පත් කියවලා ඉන්න අය. අපේ රටේත් ලෝකයේ සිද්ධවෙන දේවල් වෙන්න ඕනෑ බව ඔවුන් හිතනවා. පක්ෂ දේශපාලනය පැත්තකට දාලා උගත් බුද්ධිමත් ක‍්‍රියාශීලී තරුණයන් තෝරාගන්න පුළුවන් නම් ඒක හරිම වටිනවා. එජාපයේත් ලොකු තරුණ ප‍්‍රවණතාවයක් තියෙනවා. සජිත්ගේ නායකත්වයෙන් ඔවුන් ශක්තිමත් වේවි. ඉදිරියේදී රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය රැුකගැනීම සඳහා කළ යුතු ප‍්‍රධානම දේ තමයි ප‍්‍රබල විපක්ෂයක් හදාගැනීම. ඒක අමාරු දෙයක් නොවෙයි. පොහොට්ටුවට ඡුන්දය දුන්න අයට පවා දැන් ඕනෑ ප‍්‍රබල විපක්ෂයක්. පොහොට්ටුවට ඡන්දය දුන්න අය දැන් අපට ඔරවනවා. අපව දැක්කත් තරහයි.

ෆින්ලන්තය, නවසීලන්තය, ප‍්‍රංශය, යුකේ‍්‍රනය ඇතුළු ලොව රටවල් ගණනාවකම ඉතාමත් තරුණ නායක නායිකාවන් බලයට පත්වෙලා. ඒවාට හේතුව ඔවුන්ගේ දේශපාලන පක්ෂවල ප‍්‍රධාන ධාරාවේ දේශපාලනයට එකතුවෙලා කෙටි කාලයකින් පක්ෂ නායකත්වයට යන්න තරම් පක්ෂ අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයක් පැවතීම. සජිත් පිළ එජාපය ඇතුළේත් ඒ වගේ ව්‍යවස්ථා වෙනසක් ඉල්ලනවාද?

අපි ඉල්ලන්නේ ඒක. දැන් තියෙන තත්වයේ හැටියට මොනවා වුණත් පක්ෂ සාමාජිකයන්ට තබා පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රී කණ්ඩායමටවත් නායකත්වය අයින් කරන්න බෑ. එහෙත් අපි කෙළින්ම සජිත් පේ‍්‍රමදාසට ඇඟිල්ල දිගු කරලා කියන්නේ ඔබ අවුරුදු දෙකකින් වැරැුද්දක් කළත් අයින් කරන්න පුළුවන් වන විදියට ව්‍යවස්ථාව හදන්න කියලා.

පක්ෂයක් කියන්නේ පවුලක බූදලයක් නෙවෙයි. ජනතාවටයි තීන්දු ගැනීම බාරදෙන්න ඕනෑ. අපේ රටේ නායකයන්ව තෝරන්නේ පුළුවන් තරම් වයසට ගියාට පස්සේ. ලංකාවේ ආයු අපේක්ෂාව අවුරුදු 68ක්. අවුරුදු 70ක් කියලා කියන්නේ සීයලා සහ ආච්චිලා. එදිනෙදා ජීවිතයේදීත් අවුරුදු 70 පනින කෙනෙක් කටයුතු කරන ආකාරය අපි දන්නවා. ඔවුන්ගේ මොළය දුර්වල වෙනවා. මොළයේ ෙසෙල දුර්වල වෙනවා. දැන් තියෙන පාර්ලිමේන්තුවේ 50 දෙනෙකුට විතර නින්ද යෑම, ඇවිදීමේ අසීරුව වගේ තත්වයන් තියෙනවා.

ඒ වගේ අයව පත්කරගත්තාම රටට මොනවාද වෙන්නේ. අපි ගෙදරකදී වුණත් ආච්චිලා සීයලා ගැන අපි මොනතරම් හිතනවාද. ඇවිදින්නවත් දෙන්නේ නැහැ. ඒත් ඒ හා සමාන පිරිසක් තමයි දැන් රට පාලනය කරන්නේ. අපි අවුරුදු 70ක සීයා කෙනෙක්ට ගමේ මරණාධාර සමිතියක ප‍්‍රධානත්වයවත් දෙන්නේ නැහැ. එහෙම අයට මිනිස්සු රටක් බාරදෙන්නේ කොහොමද කියලා හිතාගන්න බෑ.