රූල් එක කඩන්න ඕනෑ නෑ. රූල් එක අලූත් විදිහට රිප‍්‍රසන්ට් කරන්නේ කොහොමද කියන එකයි වැදගත්..

රවින් වෙත්තසිංහ

‘2007 විතර මුලින්ම ටීවීටී එකට තමයි එකතුවෙන්නේ. රවීන්ද්‍ර ගුරුගේ මහත්තයා මාව එතැනට ගන්නේ. මම මුලින්ම ෆිල්ම් ප්‍රොඩක්ෂන්වලට සම්බන්ධ වෙනවා. ඒ සිනෙවලින් ඩිජිටල්වලට මාරුවෙන කාලේ. එතකොට මට ඇනලොග් සහ ඩිජිටල් මාධ්‍ය කියන දෙකම අඳුරගන්න ලැබෙනවා. ටීවීටී එක අස්සේ ගොඩාක් ෆිල්ම්ස් කෙරුණා. ඔය කාලේ තමයි ‘අබා’ කෙරෙන්නේ. මේ වෙනකොට ෆිල්ම් හදන්නේ කොහොමද කියලා ඉගෙනගෙන තියෙනවා. හැබැයි මොන වර්ගයේ ෆිල්ම්ස්ද කරන්නේ කියලා අදහසක් නෑ. කෙටි චිත‍්‍රපට තමයි සොයාගන්න පුළුවන් ළඟම කෑල්ල. ඊට පස්සේ මම කෙටි චිත‍්‍රපටි කරන්න පටන් ගන්නවා. ‘අන්ටයිටල්ඞ්’ නම යටතේ තමයි ඒවා කරන්නේ.’

රවින් වෙත්තසිංහ එක්ක කතාව පටන්ගත්තේ මෙහෙම. රවින් කියන්නේ අද ඩිජිටල් ලෝකයේ ජනප‍්‍රිය කලා මාධ්‍යයක් වෙන විෂුවල් ඉෆෙක්ට්ස්වල සාර්ථක ගමනක් යන කලාකරුවෙක්. සිනමාව ඇතුළේ, වෙළඳ දැන්වීම්කරණය ඇතුළේ ජනප‍්‍රිය, ඒත් තාම අපි එතරම් කතා නොකරන මේ කලා මාධ්‍යය ගැන රවින් එක්ක කතා කරන්න හිතුවා.

ඇයි කෙටි චිත‍්‍රපටි ‘නිර්නාමිකයි’ කියලා නාමකරණය කරන්නේ?

අන්ටයිටල්ඞ් වන්, ටූ.. කියලා ෆිල්ම්ස් හතරක් කළා. ඒවාට සම්මානත් ලැබුණා. මම ඒ කාලේ ඔය නිර්නාමික කියන එක අස්සේ හිරවෙලා හිටියා. ඒ කාලේ මාතෘකාවක් ඔස්සේ ගිහිල්ලා ස්ක‍්‍රිප්ට් එකක් ලියලා ෆිල්ම් එකක් කරනවා කියන තැන හිටියේ නෑ. මට මේ කෙටි චිත‍්‍රපට ගොනුව අස්සේ සොයලා බලන්න ඕනෑ වුණේ, කොහොමද කැමරා වර්ක් එක වැඩකරන්නේ, කොහොමද මිනිසුන්ගේ එක්ස්ප්‍රෙෂන්ස් වැඩකරන්නේ, කොහොමද මම කතාවක් කියන්නේ, කියන එකයි. මේ ෆිල්ම්ස් ගොඩාක් කෙරුණේ වාර්තා චිත‍්‍රපට විදිහට. අපිට ලොකු ලොකු නළුනිළියෝ ගන්න හිටියේ නෑ. ඒකයි ‘අන්ටයිටල්ඞ්’ වුණේ. ඊට පස්සේ ටීවීටී එකේ කෙරෙන ඇඞ්වටීස්මන්ට් පැත්තට බැස්සා. ඊට පස්සේ ලංකාවේ ගොඩාක් ප්‍රොඩක්ෂන් හවුස් එක්ක වැඩකළා.

ඔබ ඔබව හඳුන්වා ගන්නේ වීඑෆ්එක්ස් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් විදිහට..

මම කැමතියි ඒ හැඳින්වීමට. මම විෂුවල් ඉෆෙක්ට්ස් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක්. විෂුවල් ඉෆෙක්ට්ස් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් ඕවර් ඕල් හැම දෙයක්ම දැනගන්න ඕනෑ. සබ්ජෙක්ට් එක අනුව ගත්තොත් මම ත‍්‍රිඞී කොම්පොසිටර් කෙනෙක්. වීඑෆ්එක්ස් කොම්පොසිටර් කෙනෙක්ට තමයි ඕවර් ඕල් හැමදෙයක්ම කොම්පොසයිට් කරන්න ලැබෙන්නේ. අපි මොනවා හරි රූගත කරන දෙයක් ගම්මු, ඒ රූගත කරන දේ ඇතුළේ කාස්ටින් තියෙනවා, කැමරා වර්ක් එකක් තියෙනවා, ලයිටින් තියෙනවා. මේ සෙට් එකම මට ඩිජිටල් සොෆ්ට්වෙයාර් එක අස්සෙත් හම්බ වෙනවා. මට වර්චුවර්ලි කැරැුක්ටර්ස් ඉන්නවා, ලයිටින් තියෙනවා, වර්චුවර්ලි මට කැමරා එකක් තියෙනවා. හැබැයි මම දැනගන්න ඕනෑ කොහොමද මේක සිනමාත්මකව ගොඩදාගන්නේ කියලා. ඒක තමයි වීඑෆ්එක්ස් ආර්ටිස්ට් කෙනෙකුට තියෙන චැලේන්ජ් එක. සමහර වෙලාවට ලයිටින් පැටර්න්ස් තියෙනවා, එතකොට සොෆ්ට්වෙයාර් එක අස්සේ ලයිට් එකක් තිබුණා කියලා අපිට අවශ්‍ය ලූක් එක හොයාගන්න බැහැ. හැබැයි අපි සිනමැටෝග‍්‍රැපර් නැත්තං ඞී ඕපී ෆලෝ කරන්න ඕනෑ. ඊට පස්සේ අපි රූල්ස් ෆලෝ කරන්න ඕනෑ. අර කියන මා ළඟ වර්චුවලි තියෙන දේ, ලයිෆ් කියන තැනට ගෙනෙන එක තමයි චැලේන්ජ් එක.

වීඑෆ්එක්ස් තාම සාමාන්‍ය පාඨකයෙකුට ළඟ නැහැ. අපි මේ විෂය ටිකක් සරල තැනකින් අඳුරගනිමු. විශේෂ ප‍්‍රයෝග කියලා අතීතයේදී කිව්වෙත් මේකම නේද?

වීඑෆ්එක්ස් කිව්වාම සාමාන්‍යයෙන් කියවෙන්නේ විෂුවල් ඉෆෙක්ට්ස් කියන එක. ත‍්‍රිමාන සජීවීකරණය කියලාත් කියනවා. විශේෂ ප‍්‍රයෝග කියලාත් කියනවා. සාමාන්‍යයෙන් වීඑෆ්එක්ස් කියන්නේ විශේෂ ප‍්‍රයෝග තමයි. ඇනිමේෂන් ආර්ටිස්ට් කරන්නේ ඇනිමේෂන් විතරයි. මේක එහෙම නෑ. වීඑෆ්එක්ස් ආර්ටිස්ට්, වීඑෆ්එක්ස් කොම්පොසයිට් විතරයි. හැබැයි ඒකත් ක්‍ෂෙත‍්‍ර ගොඩක්. ෆිල්ම් එකක්, වෙළඳ දැන්වීමක් ගත්තොත් විෂුවල් ඉෆෙක්ට්ස් ආර්ටිස්ට් තමයි අවසන් වශයෙන් ලූක් ඇන්ඞ් ෆීල් කියන එක ගොඩදාන්නේ.

පාඨකයාට දුරයි කියන එක ගැන මෙහෙම අදහසක් කියන්න පුළුවන්. සමහර දේවල් ගොඩාක් ඇඞ්වාන්ස්. විශේෂයෙන් ලංකාවෙ කෙරෙන සමහර කමර්ෂල්ස්වල වීඑෆ්එක්ස් ගැන මට බය නැතුව කතාකරන්න පුළුවන්. සමහර දැන්වීම්වල ගස්ගල්වල ඉඳලා සියලූ දේ වීඑෆ්එක්ස්. සමහරක් වෙලාවට පාරවල් වාහන පවා වීඑෆ්එක්ස්. මේ ඇඞ් එක අපි බැලූවා කියලා, ටයිටල් එකක් යන්නේ නෑ, කාටවත් හිතාගන්න බෑ මේකේ වීඑෆ්එක්ස් තියෙනවද කියලා.

මම මෑතකදී කළා ‘දිවා නිල් මානෙල්’ කමර්ෂල් එකක්, ‘ඩැන්ඩෙක්ස් එකක්’ කළා. හෙට අනිද්දා රිලීස් වෙන්න තියෙනවා ‘හැපි කව්’ ඇඞ් එකක්. ඒක මට හිතෙනවා අන්තර්ජාතික මට්ටමටම අපි හැදුවා කියලා. ඒකට අපි සෑහෙන්න මහන්සි වුණා. මේ ඇඞ්වල ගොඩාක් දේවල් වීඑෆ්එක්ස්. සමහරක් ඒවා ෂූට් කරලාත් තියෙනවා. හැපි කව් එකේදී, ත‍්‍රීඞී ඇනිමේෂන් එකක් ඇවිත් මගදී ඒක චේන්ජ් වෙනවා රියල් සිටුවේෂන් එකකට. ප‍්‍රශ්න තියෙනවා, ඒත් අපි අපේ සබ්ජෙක්ට් එකේ ගැඹුරටම ගිහිං වැඩ කළා නම් ඒ ප‍්‍රශ්න ගොඩකට පිළිතුරත් එතැන තියෙනවා.

ලංකාවේ සිනමාවට වඩා වෙළඳ දැන්වීම් ඇතුළේ දියුණු විදියට වීඑෆ්එක්ස් පාවිච්චි කරනවා කියලාද ඔබ ඔය කියන්නේ?

ලංකාවේ ෆිල්ම් ඉන්ඩස්ටි‍්‍ර එක අස්සෙ නම් තාමත් වීඑෆ්එක්ස්වලට එතරම් අවධානයක් නෑ. අඩුම තරමින් වීඑෆ්එක්ස් සුපර්වයිසර් කෙනෙක්වත් ලොකේෂන් එකට ගෙනියන්නේ නැතුව තමයි ෆිල්ම්ස්වල වීඑෆ්එක්ස් කරන්නේ. එහෙම ෆිල්ම් එකක වීඑෆ්එක්ස් කළාම අන්තිමට වීඑෆ්එක්ස් ආර්ටිස්ට්ට තමයි බ්ලේම් එක එන්නේ. ඒකට පිරිවැය සහ කාලය ප‍්‍රශ්නයක් වෙන්න පුළුවන්. වෙළඳ දැන්වීමක් කරනකොට අපට පිරිවැය තිබෙනවා. එතකොට ෆිල්ම්වලට වඩා හොඳට වීඑෆ්එක්ස් කරන්න පුළුවන්කමක් තිබෙනවා. මේ මාධ්‍ය ගත්තොත් ලංකාවෙ ටැලන්ට්ස් තියෙනවා. අවස්ථා තමයි නැත්තේ. ලංකාවේ ගොඩාක් ආර්ටිස්ට්ලා මේ වෙනකොට පිටරටට වැඩ කරනවා.

ෆිල්ම් එකක වීඑෆ්එක්ස් කරද්දී ඒක ස්කි‍්‍රප්ට් එකේ ඉඳලා සැලසුම් කරන්න ඕනෑද? මොකද්ද නිවැරදි ක‍්‍රමය..

හොලිවුඞ්වල ඩිරෙක්ටර්ගේ ඔළුවෙ වැඩකරන ඉමැජිනේෂන් එක එළියට ගන්න පුළුවන් තාක්ෂණය එනකම් ඒ ඩිරෙක්ටර් මග බලාගෙන ඉඳලා තියෙනවා. ස්පිල්බර් එහෙම ඉඳලා තියෙනවා. ‘ඇවර්ටර්’ වගේ ෆිල්ම් එකක් ගැන අදහස එයාට ගොඩාක් කලින් ආවත්, එයා ඒ අවශ්‍ය ටෙක්නොලජි එක එනකම් ඉන්නවා. අපිත් එහෙම වෙන්න ඕනෑ. අපෙත් පරිකල්පනය තමයි විශාල වෙන්න ඕනෑ. ඊට පස්සේ තමයි ඒකට විසඳුම සොයාගෙන යන්න පුළුවන්. ‘ටර්මිනේටර්’ ෆිල්ම් එකේ ගොඩාක් වැකුම් සිස්ටම්වලින් තමයි ඒ අවශ්‍ය චලන අරගෙන තියෙන්නේ. රබර් මෝල්වලින් තමයි හදලා තියෙන්නේ. එතැන තියෙන්නේ ඇනලොග් සිස්ටම් එකක්. දැන් අපට සොෆ්ට්වෙයාර් නෑ කියලා බ්ලේම් එකක් දාන්න බෑ. අපිට අවශ්‍ය ෆැකේජ් එක තියෙනවා. ලංකාවෙ ඒ පැකේජ් එක කළමනාකරණය කරගන්න බැරිවෙලා තියෙනවා. අපිට තවම හරියට ස්ක‍්‍රීන් ප්ලේ එකක්වත් නෑ. ස්ක‍්‍රිප්ට් එකයි ස්කී‍්‍රන් ප්ලේ එකයි කියන්නේ දෙකක්. ස්කී‍්‍රන් ප්ලේ එකේ තමයි තියෙන්නේ, මේ ෂොට් එක මොකද්ද, මොකද්ද මූඞ් එක කියලා. ඞීටේල් තියෙන්නේ එතැන.

දැන් ලංකාවේ සිනමාකරණය කෙනෙක් හදාරනවා නම් ඔහුට මොනවද කියලා දෙන්නේ. මුලින්ම මූලික ෂොට්ස් ටික කියලා දෙනවා. පරණ ෆිල්ම්ස් ගොඩාක් ගෙනත් බලනවා. ඊට පස්සේ ඒ ගැන කතාකරනවා. අවුරුදු 20ක් විතර ලියන්න ඕනෑ දේවල් කතාකරනවා. මම කියන්නේ නෑ ඒක කරන්න ඕනෑ නෑ කියලා. නමුත් ඒකට ඉක්මන් වෙන්න නරකයි. මට නම් හිතෙන්නේ, මුලින්ම උගන්නන්න ඕනෑ ෆිල්ම් එකක් අස්සේ කතාවක් කියන්නේ කොහොමද කියන එක. පින්තූර ටිකක් තියෙනවා. ඒක එකට මාට්ටු කරලා කෙනෙකුට ෆීල් එකක් ගේන්නේ කොහොමද, ඒක තමයි චැලේන්ජ් එක. අද හැමෝම රූල් එක හොයාගන්නත් කලින් කඩන්න තමයි කල්පනා කරන්නේ. මම කියන්නේ, රූල් එක කඩන්න ඕනෑ නෑල රූල් එක අලූත් විදිහට රිප‍්‍රසෙන්ට් කරන්නේ කොහොමද කියන එක තමයි වැදගත්. හොලිවුඞ්, බොලිවුඞ්, හැම ආර්ට් මූවි එකකම ෆෝමියුලා එකක් තියෙනවා. ඒ ෆෝමියුලා එක ඇතුළේ් ඉඳලා වැඩ කරනකොට අපිට කියන්න බෑ මේක බ්‍රේක් කරලා දාමු කියලා. හැබැයි අපිට ඒ ෆෝමියුලා එක අස්සෙම ඉඳලා ඒක වෙන විදිහකට රිප‍්‍රසෙන්ට් කරන්න පුළුවන්.

ලංකාවේ වීඑෆ්එක්ස් විෂය ගැන තිබෙන අධ්‍යාපනය කොහොමද?

මම වීඑෆ්එක්ස් මූලික පාඨමාලාවක් කළ කෙනෙක්. රත්මලානේ ලලිත් ඇතුලත්මුදලි එකේ. මගේ වාසනාවට එතැනට ලෙක්චර්ස් ආපු කෙනා ත‍්‍රීඞී බේස් තමයි ඉගැන්නුවේ. අවුරුද්දෙන් මාස 10ක්ම කළේ ‘ත‍්‍රීඞී මැක්ස්’ කියන සොෆ්ට්වෙයාර් එක. ඒක මට මාර විනෝදයක් ගෙනාවා. ඒක හින්දා මම වැඬේ ටක්ගාලා අල්ලගත්තා. අපිට උගන්නන්න ආවෙත් මේ ඉන්ඩස්ටි‍්‍ර එක අස්සේ වැඩකරන අය. ඒක නිසා ගොඩාක් දේවල් බෙදාගන්න පහසු වුණා. ලංකාවෙ උගන්නන හොඳ තැන් තියෙනවා. හැබැයි ගොඩාක් තැන්වල කරන්නේ මොනවා හරි උගන්නලා දැන් ඔයාට ලොකූ සැලරි එකකට යන්න පුළුවන් කියලා සහතිකයක් දෙන එක. කෝස් එකක් කළා කියලා එහෙම එකම පාරින් ගිහිං ඉන්ඩස්ටි‍්‍ර එකට සම්බන්ධ වෙන්න බැහැ. ඕනෑ නම් පුළුවන් ඉන්ටර්නෙට් හරහා මාස්ටර් ක්ලාස්වලින් තවත් ඉගනගන්න. අපි ඉන්ඩස්ටි‍්‍ර එකට එන කාලේ ත‍්‍රීඞී කියන්නේ පොඩි මැජික් එකක්. ඒ කාලේ තමයි ‘ටෝයි ස්ට්‍රෝරි’ වගේ ෆිල්ම්ස් හැදුණේ. ඒවා කොමර්ෂල්වලට ඇඞ් වුණා. මොනාද රස්සාවට කරන්නේ කියලා ඇහුවාම, විෂුවල් ඉෆෙක්ට්ස් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් වෙනවා කියලා අපිට ඒ කාලේ කියන්න හිතුණා. අපි ඒක බය නැතුව කිව්වා. ඒ අර මැජික් එක නිසා. දැන් එහෙම නෑ. දැන් ත‍්‍රීඞී කිව්වත්, විෂුවල් ඉෆෙක්ට්ස් කිව්වත්, මැජික් එකක් නෑ. ඒවා දැන් ෆෝන් එකෙත් තියෙනවා. ඒක පොටෝ එකක් ගත්තාම, දැන් ඒක අපිට ත‍්‍රීඩි කරන්න පුළුවන්. නමුත් තවමත් ෆිල්ම් අස්සේ මේ මැජික් එක තිබෙනවා. අපි ඒක හරියට හොයාගත්තොත් ගොඩ.

මේ වෙනකොට වීඑෆ්එක්ස් සෑහෙන්න සංවර්ධනය වෙලා. මේ ආර්ට් එකේ කෙළවර කොහේද?

ත‍්‍රීඞීවලින් කරන්න බැරි දෙයක් නෑ. ගෑනියෙක් මිනිහෙක් කරන්නත් පුළුවන්. මිනිහෙක් ගෑනියෙක් කරන්නත් පුළුවන්. දැන් ෆිල්ම් හෝල්ස් පැත්තෙන්, ත‍්‍රීඞී ප‍්‍රක්ෂේපණය කරන්නේ කොහොමද කියන ටෙක්නිකල් කෑල්ල සෑහෙන්න දියුණු වෙලා. ඒ වගේම ත‍්‍රීඞී ෆිල්ම්ස් නිෂ්පාදන කර්මාන්තයත් දියුණු වෙලා.

හොලිවුඞ් එක ෆිල්ම් එකක් කළාට පස්සේ ඒකට අදාළව හොයාගත්ත ටෙක්නොලොජීස් ගොඩාක් තියෙනවා. උදාහරණයකට ගනිමු, ළඟදී ආපු ‘ලයන් කිං’ කියන ත‍්‍රීඞී මූවි එක. එයාලා ඒකට අදාළව ගොඩාක් බේසික් හාඞ්වෙයාර් හදාගෙන තියෙනවා. හැබැයි ඒකෙන් හැම තිස්සෙම කරන්නේ වැඬේ පහසු කිරීම. උදාහරණයකට එයාලා එක ඉන්ටර්වීව් එකක කියනවා, මේ ෆිල්ම් එකේ එක ෆේ‍්‍රම් එකක් ඔයාලා ගෙදර රෙන්ඩර් කළොත් ඔයාලට අවුරුදු 10ක් යයි කියලා. හැබැයි අපි අද දන්න සරල කාරණාවක් තමයි, මේ වෙනකොට ලෝකය වටේම රෙන්ඩර් ෆර්ම්ස් තියෙනවා කියන දේ. අපිට ඒවාට මේක දාලා ඉක්මනින් කරගන්න පුළුවන්. අපිට ඒකට යන්නේ චිත‍්‍රපටයක ප‍්‍රචාරක පටයට යන වියදම වගේ වියදමක්. අපිට බෑ කියලා එකක් නෑ.

‘ලයන් කිං’ ෆිල්ම් එකේ තියෙන වීඑෆ්එක්ස් අපිව විස්මයට පත්කරනවා.

ලෝකයේ පළමු ත‍්‍රීඞී මූවි එක තමයි ‘ටෝයි ස්ට්‍රෝරි වන්’. ඒක පික්චර් ඇනිමේෂන් ෆිල්ම් එකක්. කළේ ඩිස්නි සමාගම. ඒකේ හියුමන් කැරැුක්ටර්ස් කටේ තියන්න බෑ. ඒක කාටූන් විදිහටත් අන්තයි. ඒ තරමටම එදා ඔවුන් හියුමන් ෆිගර්ස් සම්බන්ධව ස්ටඩි කරලා නෑ. ඒකේ ඉන්නේ ඔක්කොම ටෝයිස්. ඒවායේ මස්ල්ස් නෑ. එහෙම තැනකින් තමයි ඩිස්නි එක මේක පටන් ගන්නේ. ඔවුන් දැන් ඉන්නේ ‘ලයන් කිං’ කියන තැන. කොහොම වෙනසක් ද? ‘ලයන් කිං’ එකේ විෂුවල් ඉෆෙක්ට්ස් පැත්ත කරන්නේ එම්බීසී එක. ලයන් කිං එකේ තියෙන ආශ්චර්ය ගැන අපිට මෙහෙම කතා කරන්න පුළුවන්. විද්‍යාත්මකව ඒ ඇනටොමි එක තියෙන සිංහයෙක් කොහොමද අපි මේ සොෆ්ට්වෙයාර් එක අස්සේ හදන්නේ? එතකොට අපි කරන්නේ හරියටම හරි යන ඇත්ත සිංහයෙකුගේ ඇනටොමි එකක් ගන්න එක. ඒක විද්‍යාත්මකව හරි එකක්. හරිම ලයිෆ් ස්කේල් එකට ගැළපෙන ඇනටොමි එකක් ඒක. ඊට පස්සේ මම ඒ ඇනටොමි එකට ගැළපෙන්න මස්ල්ස් දානවා. ඒක සොෆ්ට්වෙයාර් එකෙන් කරන්න පුළුවන්. හැබැයි ඒක කරන්නෙත් අර රියල් සිංහයාගේ ඇඟ හැදිලා තියෙන විද්‍යාවට අනුව. එහෙම කළාම අපිට 99.9% හරි සිංහයෙක් හම්බවෙනවා. මේ ටෙක්නොලොජි එක දැන් තියෙනවා. ඒකට කාලය වැය වෙනවා. සල්ලි ගොඩාක් ආයෝජනය කරන්න ඕනෑ. මෑන්පවර් එකක් වගේම මේ වැඬේ නියමෙට දශමෙට කරන්න ආර්ටිස්ට් පවර් එකක් ඕනෑ. හැමතිස්සෙම හැම ෆේ‍්‍රම් එකක් අස්සේම තියෙන්නේ ලූක් සහ ෆීල් කියන එක. එතකොට මේ ආර්ටිස්ට් පවර් කියන එක හරිම වැදගත්. මූඞ් එකක් ක‍්‍රියේට් කරන්නේ කොහොමද කියන එක. ඒක කරන්න පුළුවන් ආර්ටිස්ට්ට විතරයි. ‘ලයන් කිං’ එකේ ඇත්ත සත්තු (වීඑෆ්එක්ස්වලින් හදපු* තමයි රඟපාන්නේ.

මේ වාගේ ෆිල්ම් එකක් ආවාට පස්සේ ඒ ටෙක්නොලොජි එකෙත් ලොකු වෙනස්කම් වෙනවා..

චේන්ජස්වලට වඩා වෙන්නේ ඩිවලොප්මන්ට්ස්. ‘ඇවටර්’ ෆිල්ම් එකේ වර්චුවල් කැමරා පාවිච්චි කළා. ඒක මේ ෆිල්ම් එකේ ගොඩාක් ඩිවලොප් කරලා තියෙනවා. දැන් ඔවුන් වීආර් සිස්ටම් එකක් පාවිච්චි කරනවා. ලොකේෂන්ස් වෙනමම හදලා ස්කවුට් කරලා අවශ්‍ය ලොකේෂන් එක සොයාගෙන තමයි ඒක ඩිවලොප් කරන්නේ. ඔවුන් ගොඩාක් වෙලාවට ප‍්‍රමුඛතාව දෙන්නේ කැරැුක්ටර්වලට. ගොඩාක් ත‍්‍රිඞී මූවීස් අපි හරියට ඇනලයිස් කළොත් ගොඩාක් බැක්ග‍්‍රව්න්ඞ්, ඒවායේ තියෙන ගස් එහෙම සෙළවෙන්නෙ නෑ. කැරැුක්ටර් ප්ලේ එක තමයි තියෙන්නේ. ඉතිං ඒකට ඔවුන් ගොඩාක් මහන්සි වෙනවා. කැරැුක්ටර් ප්ලේ එක තමයි වැදගත්. කැරැුක්ටර් පවර් එක ගන්නේ කොහොමද, කොහොමද විලන් කෙනෙක් හදන්නේ, කොහොමද හීරෝව හදාගන්නේ, කොහොමද මේක අස්සේ ස්ටෝරි එකක් ගෙනියන්නේ, කොහොමද ඒ ස්ටෝරි එක බ්‍රේක් කරන්නේ, ඒ බ්‍රේක් කරන එකෙන් පේ‍්‍රක්ෂකයාට ලැබෙන්නේ මොනවගේ ෆීල් එකක්ද, අන්න ඔය දේවල් තමයි වැදගත්.

අපි දැන් ටිකක් වෙළඳ ප‍්‍රචාරණ කර්මාන්තය ඇතුළේ මේක පාවිච්චි කරන විදිය ගැන ලෝකයත් එක්ක සංසන්දනය කරලා කතාකරමු.

පිටරට කමර්ෂල්ස්වල කොන්සෙප්ට්ස් හරිම ක‍්‍රියේටිව් තැනක තියෙන්නේ. හේතුව ඒවා ගොඩාක් ඩිවලොප් කිරීම. අනික ඔවුන් එක කමර්ෂල් එකක් ඉවර කරන්න සෑහෙන්න කාලයක් ගන්නවා. ත‍්‍රීඞී පැත්තෙන් ගත්තොත් කොන්සෙප්ට් එක තමයි ප‍්‍රධාන. කොච්චර දැනගෙන මොන සෙල්ලම් දැම්මත් කොන්සෙප්ට් එක ත‍්‍රීඞී වැඬේට සපෝට් කරන්නේ නැත්තං, ඒ වැඬේ ෆේල් වෙනවා. උදාහරණයකට බීඑම්ඩබ්ලිව් බෙන්ස් වගේ කාර් කමර්ෂල්ස්වල විෂුවල් ඉෆෙක්ට්ස් ගොඩාක් භාවිත කරනවා. මම කැමති කමර්ෂල් එකක් තියෙනවා අව්වුඩිලාගේ. එයාලා අලූත් කාර් එකක් හඳුන්වලා දෙනවා, ඒක බීට්ල් කාර් එකක්. ඒකට ලස්සන කොන්සෙප්ට් එකක් අරං එනවා. එකේ තියෙන්නේ සෙඩාන් කාර් එකකට ළමයෙක් හම්බ වෙනවා. එයා තමයි හැච්බැක් (ය්එජයඉ්ජන* එක. ඒක තමයි අලූතින් හඳුන්වාදෙන කාර් එක. ඒක හරිම ලස්සන හිතට වදින කමර්ෂල් එකක්. රියල් හියුමන් ලයිෆ් කියන එක තමයි ඔවුන් එතැනදි ගේන්නේ. මේ කමර්ෂල් එකේ නම තමයි ‘නිව් බෝන්.’ සෙඩාන් කාර් එකක පිටිපස්සේ කවර් එක ඇරිලා හැච්බැක් කාර් එකක් එළියට එනවා. මේක සම්පූර්ණයෙන්ම ත‍්‍රීඞී කළ එකක්. මේවා අපිට ඇචීව් කරන්න පුළුවන්. හැබැයි ඒකට අපිට කොන්සෙප්ට්ස් එන්න ඕනෑ. මේක දන්නවා කියලා අපිට වන්මෑන් ෂෝ එකක් ගහන්න බෑ.

අපේ සිතීම් කොච්චර ෆැන්ටසි එක පැත්තට යනවාද කියන එක මත නේද ඒක වීඑෆ්එක්ස්වලින් හොඳටම වැඩගන්න පුළුවන් කොන්සෙප්ට් එකක් බවට පෙරළෙන්නේ.

අනිවාර්යෙන්ම. ඒ එක අන්තයක්. අනික් අන්තය තමයි එක්ස්ටී‍්‍රම් රියැලිටි කියන අන්තය. අපි කොච්චර රියැලිස්ටික් වෙනවාද කියන එකේදීත් අපි මේක ගොඩාක් යූස් කරනවා. ඒ අන්ත දෙකේ තමයි වැඬේ තියෙන්නේ. සමහර කමර්ෂල්ස්වල මම දන්නවා ඩබල් ඇක්ටින් තියෙනවා. එතකොට එකක් ත‍්‍රිඞී, එකක් වර්චුවල්. ඒක එස්ට්රීම් රියැලිටි කියන තැන. අනික ෆැන්ටසි.

අපි ටිකක් කතාකරමු මෑතකදී ඔබ වීඑෆ්එක්ස් ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් විදියට වැඩකළ ෆිල්ම්ස් ගැන.

චින්තන ධර්මදාසගේ ‘ඇවිලෙනසුළුයි’ කියන අලූත් ෆිල්ම් එකේ වැඩ කළා. ඒක මම ආසාවෙන් වැඩ කළ ෆිල්ම් එකක්. එක ෂොට් එකක ෆේ‍්‍රම් එකට සමනල්ලූ ගොඩාක් දැම්මා. සමහර ෂොට්ස්වල තිබුණ ගස් වගේ දේවල් අයින් කරලා, ඒ ෂොට්ස් වෙනස් කළා. පාරවල් අයින් කළා. ෂොට්ස්වල ෆේ‍්‍රමින් ගොඩක් හැදුවා. ඊට අමතරව ටයිටල් එක, නම එන විදිහ, ඒ වාගේ දේවල් හැදුවා. තව ෆිල්ම්ස් තියෙනවා වැඩ කළ, ඒත් මම ඒවා ගැන කතාකරන්න ආස නෑ. මොකද ඒවා හරියට වර්ක් ෆ්ලෝ එකට වැඩ කෙරුණේ නැති ෆිල්ම්. ඊට අමතරව ඩොකියුමෙන්ටී‍්‍රස් කිහිපයක වැඩ කළා. ඒවා මෙහේ ඒවා නෙවෙයි පිටරට වැඩ.

වාර්තා චිත‍්‍රපටවල කොහොමද වීඑෆ්එක්ස් පාවිච්චි වෙන්නේ.. අපි සාමාන්‍යයෙන් වාර්තා චිත‍්‍රපටියක වීඑෆ්එක්ස් දකිනවා අඩුයි..
මට එතැනදී ලැබුණේ වෙනමම චැලේජ් එකක්. ඒක බැලේ ඩාන්සර් කෙනෙක් ගැන විදේශිකයෙක් කළ ෆිල්ම් එකක්. එක තැනක එයා ලොකු වෙල්යායක ඩාන්ස් කරනවා. ඒ ඇක්ට් එකම එයා ස්ටේජ් එකේත් කරනවා. අර වෙල්යායේ කරන ඇක්ට් එකට අධ්‍යක්ෂට ඕනෑ වුණා කණාමැදිරියෙක් දාන්න.

මම ලයිෆ් ස්කේල් එකටම කණාමැදිරියෙක් හැදුවා. ඌ කොහොමද පියාඹන්නේ කියලා ස්ටඩි කරලා ඒක රියල් විදිහටම හදලා ෂොට්ස් 30කට ඒක දැම්මා. වාර්තා චිත‍්‍රපටියකට වීඑෆ්එක්ස් පාවිච්චි කරනවා කියන එක අධ්‍යක්ෂවරයා මත රඳාපවතිනවා. ඔහුට අවශ්‍යම නම් ඒක කරන්න, ඒක කරන්න පුළුවන්. අපේ ඩිරෙක්ටර්ස්ලට එහෙම වීඑෆ්එක්ස් ගැන අදහසක් නෑ. නැත්තං බජට් නෑ. නැත්තං කාලය පිළිබඳ ප‍්‍රශ්න. වීඑෆ්එක්ස් ෂොට්ස් 30කට තියෙන කාලය මාසයක් වෙන්න පුළුවන්. එතකොට කොහොමද හොඳම විදියට හොඳම දේ කරන්නේ. එහෙම කළාම තමයි පිටරට ෆිල්ම්ස්වල වීඑෆ්එක්ස් බලපු පේ‍්‍රක්ෂකයා අහන්නේ, අයියෝ මොනවාද මේ කරලා තියෙන්නේ කියලා, ජරාවක් නේ කියලා.

ආයි අපි ඔබ කළ ෆිල්ම් සහ වෙළඳ දැන්වීම් කතාවට එමු.

චින්තගේ ෆිල්ම් එකේ සමනල වැඬේ රස වැඩක්. කතරගම පැත්තේ තියෙන දිග පාරක කාර් එක යනවා. වින්ඞ්ස්ක‍්‍රීන් එකේ සමනල්ලූ ගොඩාක් ඇවිත් වදිනවා. වැදිලා සමනල්ලූ කිහිපයක් පොඩි වෙනවා වගේ එකක් එතැන තියෙන්නේ. ඒ ෂොට් එකට විතරක් මම මාස එකහමාරක් ගත්තා. ඒක ගොඩාක් ලොකු ෂොට් එකක්. කැමරාව වෙනස් වෙනවා. කාර් එක වෙනස් වෙනවා. ෆිල්ම් එකක වීඑෆ්එක්ස් ගොඩාක් තියෙනවා නම්, සාමන්‍යයෙන් අවුරුද්දකට වඩා යනවා. වීඑෆ්එක්ස් ආර්ටිස්ට් කෙනෙකුට ඒ කාලය අනිවාර්යයෙන් දිය යුතුයි.

දැනට මම කමර්ෂල් 100කට වඩා අධ්‍යක්ෂණය කරලා තියෙනවා. ඒ ගොඩාක් කමර්ෂල්වල වීඑෆ්එක්ස් වැඩියි. මයික්‍රෝසොෆ්ට් එකට මම කළා අයිටී රූම් එකක් ඇතුළේ අලියෙක් ඉන්න එකක්, ඊට අමතරව මයික්‍රෝසොෆ්ට් එකටම මම කරලා තියෙනවා ටී කප් එකක් හැලෙන එකක්. ඊට අමතරව ඇලූමෙක්ස් එකට ගොඩාක් කළා, ඇඞ්වාන්ස් ආකිටෙක්චර් පැත්ත පෙන්නන කොමෂල්ස්. ඊට අමතරව එස්එල්අයිසී, එහෙම ගොඩාක් කළා. මෑත කාලේ හැපි කව් එක ආසාවෙන් කළ එකක්. ටාගට් එක තමයි කොමෂල් ඉන්ඩස්ටි‍්‍ර එකේ ලොකු වැඩක් කරන එක. මම දැන් සයන්ස් ෆික්ෂන් ෂෝට් මූවි එකක් කරන්න පටන් අරං තියෙනවා. ඊට අමතරව ෆිල්ම් එකක් ලියලා තියෙනවා. ඒක ඇක්ෂන් ඩ‍්‍රාමා එකක්. වීඑෆ්එක්ස් භාවිත කරන්න පුළුවන් එකක්. අපේක්ෂිත වියදම කරන්න පුළුවන් ප්‍රොඩියුසර් කෙනෙක් හොයාගන්න පුළුවන් වුණොත් ඒක කරනවා.