මුස්ලිම් නීතියට සංශෝධන ගෙන ඒමට අලූත් ආණ්ඩුව කටයුතු කරන බව අගමැති මහින්ද රාජපක්‍ෂ කියා තිබේ. මහජන රැුස්වීමක දී ඔහු ඒ බව කී අවමානාත්මක ආකාරය, බහුවාර්ගික ජනතාවක් වසන රටක අගමැතිවරයකුට කොතරම් සුදුසු දැයි විමසා බැලීම වටියි.
ලංකාවේ වෙසෙන මුස්ලිම් ජනතාව, එක පැත්තකින් රටේ පොදු නීතියෙන් බැඳී සිටින අතර, වෛවාහික කාරණා, දේපළ වැනි කාරණා සම්බන්ධයෙන් තම ආගමික ඉගැන්වීම් මත පදනම් ව ඇති මුස්ලිම් පුද්ගල නීතියට යටත් වෙති. ලංකාවේ ඇත්තේ මුස්ලිම් පුද්ගල නීතිය පමණක් නොවේ. උඩරට ප‍්‍රදේශවල වාසය කරන සිංහල ජනතාවට පමණක් බලපාන උඩරට නීතිය ද, යාපන ප‍්‍රදේශයේ හින්දු ආගමික ජනතාවට බලපාන තේසවලමෙයි නීතිය ද තවත් එවැනි පුද්ගලික නීති වර්ග දෙකකි. මේ පුද්ගල නීතිවල විශේෂත්වය නම්. ඒවා, වෛවාහික කරුණු, දේපළ සම්බන්ධ කරුණු, අනුප‍්‍රාප්තිය සම්බන්ධ කරුණු වැනි ස්වභාවයෙන් පුද්ගලභාවය මත රඳා පවතින කාරණාවලට සීමා වීමයි.
මුස්ලිම් නීතියේ වෙනස් විය යුතු තැන් තිබෙන බවට දීර්ඝ කාලයක සිට ම හඬක් නැගෙන්නේ මුස්ලිම් සමාජය ම තුළිනි. විශේෂයෙන් කාන්තාවන්ගේ හා දරුවන්ගේ අයිතිවාසිකම්වලට බලපාන කාරණාවලදී මුස්ලිම් නීතියේ දැනට තිබෙන යම් යම් කාරණා වෙනස්විය යුතු බවට, මුස්ලිම් සමාජයේ ම බුද්ධිමතුන්, අයිතිවාසිකම් ක‍්‍රියාකාරීන් අතරින් යෝජනා වී තිබේ. ඒ සම්බන්ධයෙන් නිර්දේශ ඉදිරිපත් කිරීම සඳහා රජයේ මෙහෙයවීමෙන් විද්වත් කමිටු පත් කළ අවස්ථා ද තිබේ. කෙසේ වෙතත්, එම සංශෝධන තීරණාත්මක අවසානයක් කරා ගෙන යෑමට විවිධාකාර හේතු නිසා තවමත් හැකි වී නැත.
එසේ තිබියදී, අපේ‍්‍රල් 21 පාස්කු දින ප‍්‍රහාරයෙන් පසුව, මුස්ලිම් නීතියට සංශෝධනය කළ යුතු යැයි කියන සාකච්ඡුාව නැවතත් බල සම්පන්න ලෙස හිස එසවී ය. එහෙත් එම සාකච්ඡුාවේ සද්භාවය පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නයක් තිබුණු බව පෙනිණ. වෙනත් විදියකින් කියතොත්, පාස්කු ප‍්‍රහාරයෙන් පසු බලවත් අසීරුතාවට පත් රටේ සාමාන්‍ය මුස්ලිම් ජනතාව පත්ව සිටි ඒ අසීරුව ප‍්‍රයෝජනයට ගෙන, ඔවුන් සම්බන්ධ නීතිවල වෙනස්කම් කරන්නට ගත් උත්සාහයක් හැටියට ය එය පෙනී ගියේ. එනම්, පාස්කු ප‍්‍රහාරයට ‘දඬුවමක් ලෙස’ මුස්ලිම් නීතියේ වෙනස්කම් කරන්නට උත්සාහ ගැනුණු බවයි. උදාහරණයක් හැටියට, මුස්ලිම් දැරියන්ගේ වයස අවුරුදු 12 පිරුණු විට විවාහ කර දීම, මුස්ලිම් පිරිමියකුට විවාහ කර ගත හැකි මුස්ලිම් කාන්තාවන්ගේ ප‍්‍රමාණය සීමා කිරීම, කාති උසාවිවල කාන්තා නියෝජනය ඇති කිරීම වැනි නීතිමය ප‍්‍රතිසංස්කරණ මෙන් ම, මුස්ලිම් කාන්තාවන්ගේ ඇඳුම සම්බන්ධයෙන් යෝජනා වුණු පාලනයන් ද ඒ අතර විය. මේ කිසි ම අවස්ථාවක්, පාස්කු ප‍්‍රහාරය සමග සම්බන්ධ නැති බව පැහැදිලි ව පෙනෙන දෙයකි. ඒ අනුව පැහැදිලි වුණේ, පාස්කු ප‍්‍රහාරය හේතුවක් කරගෙන, මුස්ලිම් ජනතාවගේ දෛනික ජීවිකයට බලපාන නීතිමය වෙනස්කම් කිරීමට උත්සාහ ගැනුණු බවයි.
මේ වෙනස්කම් අතර අත්‍යවශ්‍යයෙන්ම කළ යුතු නීතිමය වෙනස්කම් ද තිබුණු බව පැහැදිලි ය. උදාහරණයක් හැටියට, වයස අවුරුදු 12 සම්පූර්ණ වන දැරියක විවාහ කරදීම, එක පැත්තකින් වෛi විiාත්මක ව හා අනෙක් පැත්තෙන් මානව හිමිකම් සලකා බැලූ කල කොහෙත් ම නොකළ යුතු දෙයකි. මීට කාලයකට පෙර අවුරුදු 12 පමණ වන විට දැරියක විවා පත් වීම ලෝකයේ සාමාන්‍ය දෙයක් බවට පත් ව තිබුණත්, මානව අයිතිවාසිකම් සංකල්ප, වෛi විiාව වැනි දේ දියුණු වී ඇති වත්මන් සමාජයේ එය සැලකෙන්නේ ශිෂ්ට ලෝකය තුළ නොකළ යුතු දෙයක් හැටියට ය.
කොහොම වුණත්, ඒ නීති ප‍්‍රතිසංස්කරණ ඒ මොහොතේ ගෙනෙන්නට පරණ ආණ්ඩුවට හැකියාවක් නොලැබිණ.
පසුගිය දිනෙක මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැතිවරයා මේ සම්බන්ධයෙන් සෝපාහාසාත්මක ලෙස කතා කිරීමෙන් නීති ප‍්‍රතිසංස්කරණවල වුවමනාව නැවතත් අලූත් වී ඇති බවක් පෙනේ. එහෙත්, පුදුමය නම්, පාස්කු ඉරිදා ප‍්‍රහාරය වැනි ප‍්‍රහාරයකට පසුව, ඒ උණුසුමේවත් පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කරගන්නට බැරිවුණු මේ නීති ප‍්‍රතිසංස්කරණ ගැන යළිත් අලූතෙන් කතාබහ කිරීමයි.
ඊට නිමිත්ත කුමක් දැයි පහසුවෙන් තේරුම් ගත හැකිය. අපට නම් පෙනෙන්නේ, නොවැම්බර් 16 වැනිදා ජනාධිපතිවරණයේ දී මුස්ලිම් ජනතාව ඡුන්දය දුන් ආකාරය සලකා බලා, ඔවුන්ට ‘සැලකීමක්’ හැටියට අලූත් ආණ්ඩුව විසින් මේ අලූත් සංශෝධන ගෙන එන්නට සූදානම් වන බවයි.
එය එසේ නම්, ඒ ගැන බැ?රුම් ව සලකා බැලීම අලූත් ආණ්ඩුවේ නායකයන්ගේ වගකීමකි. විශේෂයෙන් මුස්ලිම් හා දෙමළ වාර්ගික බහුතරය (සුළුතරයේ බහුතරය* ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාට ඡුන්දය දී නොමැති තත්ත්වයක් යටතේ, බහුතර මුස්ලිම් දේශපාලන පක්‍ෂ හා මුස්ලිම් දේශපාලන නායකයන් රාජපක්‍ෂ මහතාට එරෙහි ව ඡුන්දය කළ තත්ත්වයක් යටතේ, අලූත් ආණ්ඩුවේ ඇමති මණ්ඩලයට එකුදු මුස්ලිම් ඇමතිවරයකු ඇතුළත් නැති තත්ත්වයක් යටතේ, මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැතිවරයා මුස්ලිම් නීතියට සංශෝධන ගෙන ඒමේ ප‍්‍රමුඛතාව ගැන අවමානාත්මක ලෙස ප‍්‍රසිද්ධියේ අදහස් දැක්වීම නොකට යුතු ව තිබුණු දෙයකි. මන්ද යත්, එම නීති සංශෝධන පළිගැනීමේ මුවාවෙන් වන බවට කිසිවකුට හැඟී යා හැකි වීමයි. මුස්ලිම් නීති ප‍්‍රතිසංස්කරණ අවශ්‍ය ය. එහෙත්, ඒ පළි ගැනීමක් හැටියට නොවේ.x
