විශ‍්‍රාමික පරිපාලන නිලධාරී උඩුවෙයි තිල්ලේ නඩරාජා
ඇතැම් අය ඔහුගේ නම අසා ඇතිවාට සැක නැත. ඔහුගේ නම නෑසූ අයත් සිටිනවා විය හැක. ඕනෑම කෙනෙකුට ඔහුගේ ජීවිත කතාව අනුමාන කළ නොහැකි තරම් විස්මිත කතාවක් ලෙස හැෙඟනු නොඅනුමානය. ඔහු තම අත්දැකීම් ඇසුරෙන් ලියූ ‘තාත්තා‘ නම් කෘතිය කියවා, ඉන්දීය හිටපු ජනාධිපති ආචාර්ය අබ්දුල් කලාම් පවා ලිපියක් එවා ඇත්තේ ඒ විස්මිත බව නිසා විය යුතුය.
‘මම තාත්තා කියන පොත ලීවේ දෙමළ භාෂාවෙන්. ඒ කාලයේ මම අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේ වැඩ කරනවා. එතකොට තමයි ඉන්දීය ජනාධිපති ආචාර්ය අබ්දුල් කලාම් පොත කියවලා මට ලිපියක් ලීවේ. ඒ ලිපිය එනකොට මම අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයෙන් නිවාඩු අරගෙන ඕස්ටේ‍්‍රලියා ගිහින්. මම මගේ පෞද්ගලික සහකාර නිලධාරියාට කීවා මොකක් හරි ලියුමක් ආවොත් කඩලා, අවශ්‍ය පියවර ගන්න කියලා. අබ්දුල් කලාම් මහතාගේ ලියමනත් කඩලා තිබුණා. නිලධාරීන් අතර ඒ ලියුම ගැන කතාබහක් ඇතිවෙලා. එතකොට අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේ ගුණසේන විතාන මහතා හිටියා. ඔහු මේ පොත සිංහලට පරිවර්තනය කරවලා පළකළා. මේක ගැන දැනගෙන ඉන්දියාවේ ඉඳලා කොක්කුස්වාමි චෙට්ටියාර් කියලා ව්‍යාපාරිකයෙක් ආවා. ඔහු මේ පොත ඉංග‍්‍රීසියට පරිවර්තනය කෙරෙව්වා. ගිය අවුරුද්දේ ඉන්දියාවේදී එය ප‍්‍රකාශයට පත් කළා.‘
+++++++++++++++++++++++
තිල්ලේ නඩරාජා මහතා රජයේ ආයතන ගණනාවක සේවය කළ විශ‍්‍රාමික පරිපාලන නිලධාරියෙකි. ලේඛකයෙකි. ඔහු සිය කතාව අරඹන්නේ පියා ගැන කියමින්ය.
‘මගේ තාත්තා කවදාවත් පාසලකට ගියේ නැහැ. එයා වයස අවුරුදු අටේදී වැඩ කරන්න පටන්ගත්තා. තාත්තා පුංචිම කාලයේ ඉන්දියාවේ තමිල්නාඩුවේ නාගර්කෝවිල්වල හිටියේ. තාත්තාගේ තාත්තා නැහැ. ඒ නිසා තාත්තාගේ අම්මාට කරදරයි. ඉතාම පුංචි ළමයෙක් වුණත් තාත්තා කුලී වැඩ කරනවා. එතකොට දවසක වැටුප සත දෙකයි. ඒක අම්මාගේ අතට දෙනවා. එතකොට තාත්තාගේ අම්මා අඬනවා. පාසල් යන වයසේ ඉන්න මගේ පුතාව ඉස්කෝලේ යවන්නේ නැතිව එයාගෙන් කනවානේ කියලා.
ඒ දවස්වල පාස්පෝට්, වීසා නැහැ. තාත්තා කොළඹට ආවා. කොළඹ නෑදැයෝ කිහිපදෙනෙක් හිටියා. යාපනයේත් නෑදෑයෝ හිටියා. කොළඹින් යාපනයට ගිය ඔහු යාපනයේ හෝටලයක වැඩ කරන්න පටන්ගත්තා. පුංචි කාලයේදීම. තාත්තාගේ හිත හොඳයි. ඔහු අරක්කු, සිගරැුට් බොන්නේ නැහැ. මහන්සි වෙලා වැඩ කරනවා. තාත්තා වේට්ටි සට්ටයි අඳින්නේ. තාත්තා තමන්ම අකුරු කියවන්න ඉගෙනගෙන පත්තර කියවන්න පටන්ගත්තා. තාත්තාගේ නෑදෑයෝ හිතුවාලූ තාත්තා හොඳට වැඩකරන නිසා ඔහු කසාදයකුත් බැඳලා දුන්නොත් හොඳයි කියලා. ඒ අනුව තාත්තාටයි අම්මාටයි විවාහ යෝජනාවක් ගෙනාවා. අම්මා හිටියේ යාපනයේ උඩුප්පිඩිවල.‘
++++++++++++++++++++++++++++++
‘අපි හිටියේත් උඩුප්පිඩිවල. මම පළවැනි පන්තියේ ඉඳලා ඉගෙනගත්තේ උඩුප්පිඩි ඇමෙරිකන් මිෂන් කොලේජ් එකේ. ඒ ඉස්කොලෙදී සාමාන්‍යපෙළ සමත්වෙලා මම උසස්පෙළ කරන්න යාපනේ හින්දු විද්‍යාලයට ගියා. ඒ වෙලාවේ තාත්තාගේ මාසික වැටුප රුපියල් සීයයි. තාත්තා තමන්ගේ ප‍්‍රධානියාව මුණගැහිලා කිව්වා පුතාට උගන්වන්න ඒ වැටුප මදි කියලා. එතකොට ප‍්‍රධානියා තාත්තාගේ වැටුප සීයට සීයකින් වැඩිකළා. රුපියල් දෙසීයක් වුණා. තාත්තා නිතර බුලත් කෑව කෙනෙක්. යාපනය හන්දියේ කඩයට ගිහිල්ලා පුවක්, දුම්කොළ වගේ බුලත් කෑමට ඕනෑ දේවල් ගන්නවා. ඔහුගේ වැටුපෙන් රුපියල් 15ක් ලැබුණේ ඒ බුලත් කෑම වෙනුවෙන්. වැටුප දෙගුණයක් වුණාට පස්සේ තාත්තා බුලත් කඩයට රුපියල් 30ක් දුන්නා. බුලත් කඩයේ මුදලාලි ඇහුවා මේ මොකද කියලා. එතකොට මම කිව්වා මම යාපනේ හින්දු විද්‍යාලයට ගිය හින්දා තාත්තාගේ පඩිය වැඩිවුණා කියලා. එතකොට ඒ රුපියල් තිහෙන් 15ක් මගේ අතට දීපු මුදලාලි කීවා, මේක පුතාගේ අධ්‍යාපන කටයුතු ඉවරවෙන තුරු මගෙන් ලැබෙන සහනයක් කියලා. යාපනයේදී අධ්‍යාපනය ලබන අයට හැමදෙනාගෙන්ම ඉහළම සැලකීමක් ලැබුණා. අදටත් එහෙමයි. ඉගෙනගන්න දරුවෙක්ට තමයි ඉහළම පිළිගැනීම ලැබෙන්නේ. අපට ගෙදරදොරේ වැඩක්වත් පවරන්නේ නැහැ.
මම හින්දු විද්‍යාලයේ ටික කාලයක් ඉන්නකොට පොලීසියේ ලිපිකරු සේවයට පත්වීමක් ලැබුණා. දැන් කළමනාකාර සහකාර තනතුරක්. ඒ කාලයේ ඒ තනතුරට සාමාන්‍යපෙළ ඇති. ඒකත් එක්ක තරග විභාගයක් තිබුණා. මම ඒක සමත්වුණා. මගේ වයස අවුරුදු 19යි.
කොළඹ පොලිස් මුලස්ථානයේ පත්වීම ලැබුණා. මගේ ගුරුවරු කීවා මේ රස්සාව වැදගත් කියලා. උසස්පෙළ පස්සේ කරන්න පුළුවන් කියලා කීවා. අවුරුදු දහයක් යනකොට මම ශ‍්‍රී ලංකා පරිපාලන විභාගය ලීවා. ඒකත් සමත් වුණා. ඉතින්, උසස්පෙළ කරන්න ඕනෑකමක් නැහැ. තාත්තා කල්පනා කරපු විදිය මගේ වෘත්තීය ජීවිතය හැඩගසාගන්න උදව් වුණා. මම පොලිස් මූලස්ථානයේ ඉන්නකොට අම්මා කීවා පුතේ, යාපනයට මාරුවීමක් හදාගෙන එන්න කියලා. ඒත් තාත්තා කීවා, ඉපදුණ දවසේ ඉඳලා ඔයා හිටියේ යාපනයේ. ඒ නිසා මෙහේ ඉන්න එපා, ලංකාවේ හැමතැනම යන්න කියලා. ඒ නිසා තමයි මම යාපනයට මාරු වෙන්නේ නැතිව ලංකාව වටේම වැඩකළේ. කොළඹින් පස්සේ නුවරඑළියටත් ගියා.‘
++++++++++++++++++++++++++++++++
‘මුලින්ම පොලිස් මූලස්ථානයට එනකොට මම සිංහල වචන දෙකක් දන්නවා. පොල්, මාළු. පොලිස් මූලස්ථානයට ආපු පළවැනිම දවසේ මගේ ලොක්කා මට ෆයිල් දෙකක් දුන්නා. මල්ලි, මේ ෆයිල් එක කියවලා හෙට ඉඳලා වැඩකරන්න කියලා ඉංග‍්‍රීසියෙන් කීවා. මට කිසිදෙයක් තේරුණේ නැහැ. ඉංග‍්‍රීසිත් මම දන්නේ නැහැ. වැඬේ අමාරුයි කියලා හිතුවා. දවස් දෙකක් තිස්සේ එහේ මෙහේ ඇවිද්දා. එතකොට මගේ ළඟ හිටියා සිවගුරු කියලා ජ්‍යෙෂ්ඨ නිලධාරියෙක්. ඔහු දෙමළෙන් ඇහුවා මල්ලි මොකද කල්පනා කරන්නෙ කියලා. මම කිව්වා සිකුරාදා එනතුරු බලාගෙන ඉන්නවා, එදාට යාපනේ ගිහිල්ලා ආයේ එන්නේ නැහැ කියලා. ඔහු මට කිව්වා මෝඩ වැඩ කරන්න එපා කියලා. මාව එක්කගෙන ගිහින්, වැඩ කෙරෙන විදිය කියලා දුන්නා. ඔහු තමන්ගේ වැඩ මට බාරදෙන්න පටන්ගත්තා. ඔහු මුදල් පිළිබඳ කටයුතු කළ නිලධාරියෙක්. බොහෝවිට තිබුණේ ගණිතමය වැඩ. ගණිතයට භාෂා බාධකයක් නැහැනේ.
ඉක්මනින්ම සිංහල ඉගෙනගත්තා. මම පංතිවලට ගිහින් භාෂාව ඉගෙනගත්තේ නැහැ. අහගෙන ඉඳලා තනියෙන්ම ඉගෙනගත්තා. බස් එකේ යනකොට අනෙක් අය කතාකරන හැටි හොරෙන් අහගෙන ඉන්නවා. මාකට් එකට ගිහිල්ලා බඩු හුවමාරු කරන හැටි අහගෙන හිටියා. සිංහල චිත‍්‍රපටි බලන්න ගියා.
කතාකරන්න ඉගෙනගත්තත් මට සිංහලෙන් ලියන්න කියවන්න අමාරුයි. ඒත් ගණන් සහ ගිණුම් හරිම ලේසියි. ඒ කාලයේ කැල්කියුලේටර් වගේ දේවල් නැහැ. ඒ නිසා නිලධාරීන් හැමෝටම ගණිත වැඩවලදී මම උදව් කළා. ඒකෙන් ජනප‍්‍රිය වුණා. පසුකාලීනව පොලිස් මූලස්ථානයේ ගිණුම් කටයුතු සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ මට පැවරුණා. එතකොට මගේ දෙමළ යාළුවෝ කීවා ඔහොම වැඩ කරගෙන ගියොත් ඔයාට රත්තරන් පදක්කම් ලැබේවි කියලා. ඒත් මම ඒවා බලාපොරොත්තු වුනේ නැහැ. අවුරුදු හැටේදී විශ‍්‍රාම යනකොට මට ලැබුණේ කොළ කෑලි. රත්තරන් පදක්කම් නෙවෙයි. ඒත් ඒ කොළ කෑලි අතරේ ලක්ෂ 50ක කාර් පර්මිට් එකක්. මම ඒක වික්කා. ඒකට තව මුදලක් දාලා මම කොළඹින් පුංචි ගෙයක් ගත්තා. කිසි දෙයක් බලාපොරොත්තු නොවී මම මහන්සි වුණා. මම අනවශ්‍ය දේවල් බලාපොරොත්තු වුණේ නැහැ.‘
++++++++++++++++++++++++++++++++
ඔහු පසුකාලීනව පරිපාලන සේවයට එකතු වුණේය. රට පුරා පත්වීම් ලැබුණේ ඒ කාලයේදීය. ඒ පත්වීම් අතර වව්නියාව දිසාපති හා කිලිනොච්චි දිසාපති ලෙසත් පත්වීම් ලැබී තිබුණි. ඒ පත්වීම් ලැබී තිබුණේ යුද්ධය උග‍්‍ර ලෙස පැවති කාලයේය.
‘පරිපාලන සේවයට ආවාම මුලින්ම ලැබුණු පත්වීම සමෘද්ධි දෙපාර්තමේන්තුවේ. මඩකළපුවේ තමයි පත්වීම ලැබුණේ. ඒ සුළිසුලං කාලයක්. ගොඩනැගිලි අලූත්වැඩියා කිරීම ආදි වැඩ ගොඩක් තිබුණා. වාකරේ, කල්ලාරු ආදි නොයෙක් තැන්වල ගියා. ඒ කාලයෙ වාහන ගොඩක් තිබුණේ නැහැ. ඉන්ධන තිබුණේත් නැහැ. ඒත් වාහන නැති බව කියමින් හිටියේ නැහැ. මම දුරබැහැර තැනකට බස් එකෙන් ගියා. ඉන්පස්සේ එතැන ඉඳන් ළඟ ප‍්‍රදේශවලට බයිසිකලයෙන් ගියා. එහෙම කළාම එක පැත්තකින් මම ෆිට්. අනෙක් පැත්තෙන් යාළුවෝ වැඩිපුර මුණගැහෙනවා. මම යන තැන යාළුවෝ හදාගත්තා.
මම අවුරුදු ගණනක් වවුනියාවේ දිසාපති විදියට වැඩකළා. එතකොට එක පැත්තකින් හමුදාව, තව පැත්තකින් එල්ටීටීඊය. මේ කණ්ඩායම් දෙකෙන්ම මට බාධාවක් තිබුණේ නැහැ. මම මධ්‍යස්ථ සිවිල් නිලධාරියෙක් විදියට සාමාන්‍ය ජනතාව වෙනුවෙන් වැඩකළා. කවුරුත් මට වෙඩි තැබුවේ නැහැ. මගේ රජයේ වාහනය එල්ටීටීඊ පැත්තේ ගෙනියන්න අවසර දුන්නා. මට ලියුමක් දීලා තිබුණා මේ මහත්තයා වාහනයේ එනකොට කරදර කරන්න එපා කියලා.
මම පසුකාලීනව කිලිනොච්චියේ දිසාපති විදියට වැඩකළා. වවුනියාවේ දිසාපතිට ඒසී කාමර හෙම තිබුණා. එහෙත් කිලිනොච්චිය සම්පූර්ණයෙන්ම යුද්ධය තිබුණු ප‍්‍රදේශයක්. ඉතින්, කිසිම කාර්යාලයක් නැහැ. එළිමහනක මේසයක් ඇදගෙන වැඩකරන්න ඕනෑ. සමහර වෙලාවට තැනින් තැනට යන්න ඕනෑ. මම ඒ විදියට ඇවිදිමින් වැඩ කළා. කොතැනට හෝ ගියාම මේසයක් ඉල්ලාගෙන වැඩකළා.‘
++++++++++++++++++++
යුද්ධය පැවති ප‍්‍රදේශයක රජයේ නිලධාරියෙකු ලෙස කටයුතු කිරීම වචනවලින් විස්තර කළ නොහැකි අත්දැකීමක් බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. ඇත්තෙන්ම එම ප‍්‍රදේශවල දිසාපතිවරුන් කිහිපදෙනෙකුම ඝාතනයට පවා ලක්වී තිබුණි. ඒ කාලසීමාව විස්තර කරන්නට පමණක් පොත්පත් ගණනාවක් ලිවීමේ හැකියාව ඔහුට ඇත. ඔහු කුඩා සිදුවීම් දෙකකින් ඒ කාලසීමාව විස්තර කළේය.
‘දවසක් දිසාපති විදියට මම යුවළ 172කගේ විවාහ ලියාපදිංචි කෙරෙව්වා. සාක්ෂිකරුවා විදියට අත්සන් කළේ මම. ඒ යුද්ධය නිසා එකට ජීවත්වුණත් විවාහ ලියාපදිංචි කරන්න බැරිවුණ පවුල්. ඊට ටික කාලෙකට පස්සේ දිසාපති විදියට 473 දෙනෙකුගේ මරණ සහතික කරලා, මිනී ගිනිතැබුවා. ඒ දෙවතාවේදීම මට එක දෙයක් වුණා.
කෑම එපාවුණා. විවාහ වෙද්දී හැමෝම මට කේක් වගේ දේවල් ගෙනත් කන්න දුන්නා. එදා ඉඳන් දවස් ගණනක් කෑම එපාවුණා. මරණ ගිනිතැබුව දවසේ ඉඳන් දවස් ගණනක් කන්න බැරිවුණා. මම අඩි ගාණක් ඇවිදගෙන යනකොට පිටිපස්සෙන් කවුරුහරි එනවා වගේ දැනුණා. දවස් ගණනක් යනතුරු කොච්චර නෑවත් මිනී ගඳ ගියේ නැහැ. ඒ වගේ වෙලාවක වැඩ කරන්නේ කොහොමද කියලා ව්‍යවස්ථාවෙන්වත්, චක‍්‍රලේඛවලින්වත් කිසිම උපදෙසක් නැහැ. මේ තරම් මිනී ගාණක් සම්බන්ධයෙන් වැඩ කරන්නේ කොහොමද. මම රෝහල් කම්කරුවන් එක්ක කතාකළා. ඔවුන් දර, ටයර්, භූමිතෙල්, සීනි, ගින්දර ඉල්ලූවා. මම එතකොට තමයි දැනගත්තේ සීනි දැම්මාම තමයි ගින්න දිගටම ඇවිලෙන්නේ කියලා. ඒ අතරේ ඔවුන් ඉල්ලූවා බොන්න දෙයකුයි රුපියල් ලක්ෂයකුයි. ඒ දවස්වල ලක්ෂයක් දෙන්න නෑ. මට එච්චර සල්ලි නැහැ. අන්තිමේ පනස්දාහකට කැමතිවුණා. ඕවා කරන්න වුණේ කිසිම උපදෙසක් නැතිව. ක්ෂණික තීරණ ගන්න සිද්ධවුණා. ජීවිතය, මරණය, දුක, සතුට අතරේ රාජකාරි කරන්න වුණා. ඒ ඒ කටයුතු කළාට පස්සේ ඇවිත් ලේකම්තුමාට වාර්තා කළා මම මේ මේ දේවල් කළා කියලා.‘
+++++++++++++++++++++++++
අවසාන කාලය ඔහු ගතකළේ අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේය. ඒ අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශ අතිරේක ලේකම්වරයෙකු ලෙසය.
‘එතකොට අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් විදියට සේවය කළේ ආචාර්ය තාරා ද මෙල්. 2004 දෙසැම්බර් මාසයෙදී මගේ නිවාස හිමිකරුවා කීවා ඔයාගේ කුලිය ඊළඟ මාසේ ඉඳලා ලොකු ගාණකින් වැඩි කරනවා කියලා. මට ඒක දරාගන්න බැහැ. ඉතින්, මම ඉල්ලා අස්වෙලා යාපනයෙ මගේ ගෙදරට යන්න ලෑස්තිවුණා. මම ඉල්ලා අස්වෙන වෙලාවේ ලේකම්තුමිය ඉල්ලා අස්වෙන්න හේතුව ඇහුවා. මම කිව්වා ගෙවල් කුලී දරාගන්න බැරි බව. එතකොට ඇය මට ඉල්ලා අස්වෙන්න එපා කියලා මට රජයේ නිල නිවාසයක් දුන්නා. මම නිල නිවාසයට ගිහින් ටික දවසකින් සුනාමිය ආවා. මම හිටියේ මුහුද අයිනේ කුලී නිවෙසක. මගේ කුලිය වැඩිකරනවා කීවේ රුපියල් 15,000කට. රජයේ නිල නිවාසයේ කුලිය රුපියල් 4000යි. නිල නිවාසයේ පහසුකම් වැඩියි. මම විශ‍්‍රාම ගන්නකොට යුද්ධය වැඩියි. යාපනයේ ගියොත් කරදරයි. ඒ නිසා මම මේ ගෙදර ගත්තා. මගේ නම අහලා තිබුණු නිසා මේ ගෙදරට ගත්ත මිලත් ලක්ෂ දෙකකින් අඩු කළා. 2008 ඉඳලා අවුරුදු එකොළහක් මේ ගෙදර ඉන්නවා. ඒ වගේ සිදුවීම් නිසා මම ගොඩක් වාසනාවන්ත කෙනෙක් බව විශ්වාස කරනවා.‘
++++++++++++++++
විශ‍්‍රාම ගැනීමෙන් පසු ඔහු කොමිෂන් සභා ගණනාවක සේවය කළේය. මේ වනවිටත් ඔහු කොමිෂන් සභාවල පරිවර්තන කටයුතු සඳහා සේවය ලබාදෙයි. ඒ සියල්ල මැද ඔහු ලේඛකයෙකි.
‘මම පොඩි කාලේ ඉඳලා පොත්පත් කියෙව්වා. ඒ කියවනකොට ලියන්නත් පටන්ගත්තා. මම පොඩි කාලයේත් පොත්පත් ලීවා. ඒක මගේ තාත්තා දුන්න උපදේශයක්. මම පොත් තිහක් විතර මේ වෙද්දී ලියලා තියෙනවා. මගේ මුල්ම පොත වයස අවුරුදු 12 දී ලීවේ. ‘මානවන්‘ තමයි පොතේ නම. නමේ තේරුම ශිෂ්‍යයා. සල්ලි එකතුකරලා පොත මුද්‍රණය කළා. එතැන් පටන් මේ දක්වා විවිධ පොත්පත් ලියනවා. කොළඹට ආපු කාලයේ ඉඳන්ම තිනකරන් පත්තරේ කර්තෘ එස්. සිවගුරුනාදන් මුණගැහුණා. ඔහු හැම සතියේම මට කියලා මොනවාහරි ලියවාගත්තා. ඒ කාලයේ බදාදා දවල් වෙනකොට එයා කෝල් එකක් දීලා කියනවා. ‘තිල්ලේ ඉන්නුම් ඔන්ඩුම් කඩකිල්ලෙයි‘ කියලා. ඒ කියන්නේ තවම මොනවත් ලැබුණේ නැහැනේ කියලා. ඒ නිසා අනිවාර්යයෙන්ම සතිපතා මම ලීවා. ඒකෙන් ලේඛකයෙක් විදියට දෙමළ පාඨකයන් අතර ජනප‍්‍රිය වෙන්න මට ලැබුණා. තිනකරන් හා වීරකේසරී වගේ පත්තරවල මම නිතර ලීවා. පසුකාලීනව මට කලාකීර්ති සම්මානයත් ලැබුණා.‘
+++++++++++++++++++++
අප ඔහු මුණගැහුණේ වැල්ලවත්තේ මහල් නිවාස සංකීර්ණයක ඇති ඔහුගේ කුඩා නිවාසයේදීය. එය පැරණි ආකෘතියේ කුඩා නිවසකි. නිවසේ ගෘහභාණ්ඩ දෙස බැලූ කල පෙනුණේ ඉතා සරල ජීවිතයකි. නිවසේ රූපවාහිනියක්වත් නැත. තමා රූපවාහිනිය නරඹන්නේ නැති බව ඔහු කීවේය. දැන් විශ‍්‍රාමික නිසා ඔහු වාහන පාවිච්චි කරන්න්ත් නැත. ලංගම බස්රියෙන් ගමන් කිරීම පහසු බව ඔහු කියන්නේය. අල්පේච්ඡු විශ‍්‍රාම දිවියක සුවය ඔහු විඳියි.
‘මම විශ්වාස කළේ දෙවියන් ඉවරයි කියලා කීවාම මම යන්න ඕනෑ බව. මම ඒක මතක තියාගෙන හැකි උපරිමයෙන් වැඩ කළා. මගේ වයස දැන් හැටතුනක්. ඒ වුණත් දැනුත් මම වැඩ කරනවා. මම විශ‍්‍රාම ගනිද්දී ළමයි ඉගෙනගෙන අවසන් වුණා. මටත් බිරිඳටත් නිදහස ලැබුණා. මම ඒ කාලයෙ ඉඳන්ම බයිසිකල්වල ගිය, පයින් ඇවිදපු කෙනෙක්. අදටත් මම හැමදාම උදේට පයින් ඇවිදගෙන යනවා. මට ලොකු ලෙඩ මොකුත් නැහැ. මගේ වයසේ අනෙක් අයට තියෙන දියවැඩියා, හෘදයාබාධ, ප්‍රෙෂර් වගේ කිසිවක් නැහැ. මම හැමදාම, හැමදේටම හිනාවෙනවා. මගේ යාළුවෝ වැඩියි. ෆෙස්බුක් එකේ යාළුවෝ 4000ක් ඉන්නවා. එදිනෙදා ජීවිතයේදීත් යාළුවෝ ගොඩක් ඉන්නවා. මම හම්බකරපු සල්ලි නැහැ. රත්තරන් ආභරණත් නෑ. පාරේ යද්දී මට ඔරලෝසුවක් ඇති. සාක්කුවේ පොඩි සල්ලි ටිකක් තියෙනවා. සාමාන්‍ය තිල්ලේ නඩරාජා විදියට මම ජීවත්වෙනවා.‘
