කථිකාචාර්ය අතුල විතානවසම්
ජනාධිපතිවරණයෙන් ලැබූ පරජයෙන් පසු එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඉන්නේ දැවැන්ත අර්බූදයක බව පැහැදිළිව පෙනෙන්නට ඇත. පරාජයට හේතුව ලෙස සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා ප්‍රමුඛ කණ්ඩායම රනිල් වික්‍රමසිංහ පාර්ශ්වය වෙත ඇඟිල්ල දිගු කරද්දී රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාගේ කණ්ඩායම සජිත් ප්‍රේමදාස පිළට ඇඟිල්ල දිගු කරයි. මේ පරාජය කියවාගැනීමත්, ඒ අනුව ඉදිරි දේශපාලනය සකසාගැනීමත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයට ඇති අභියෝගයයි. ජයගැනීමට නම් ඒ අභියෝගය ඔවුන් ජයගන්නට ඕනෑය.
මේ මැතිවරණ ප්‍රතිඵලය කියවාගැනීමේ අභියෝගය ඇත්තේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයට පමණක් නොවේ. එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා මෛත්‍රිපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා 2015 දී තමන්ට ලැබුණු ජනවරම නිසියාකාරව තේරුම් නොගත් නිසා 2019 ජනාධිපතිවරණය පරාජය විය. මැතිවරණයක් පරාජය වන කණ්ඩායම මෙන් අර්බූදයට නොගියද, මැතිවරණයක් ජයගන්නා කණ්ඩායමකටත් තමන්ට ලැබුණු ඡන්ද වලින් කියැවෙන්නේ කුමක්දැයි තේරුම් ගැනීම වැදගත්ය. ආණ්ඩුවට සහ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ඉදිරියේද ඒ අභියෝගය පැහැදිළිවම ඇත. තමන්ට ලද ජනවරමෙන් කියැවෙන්නේ කුමක්දැයි නිසියාකාරව තේරුම් ගැනීම ඔවුන්ටද වැදගත්ය.
සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදය පදනම් කරගනිමින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරය සිදුවූ නිසා මේ ජයග්‍රහණය සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදය සම්පූර්ණයෙන්ම ජනතාව අනුමත කිරීමක් ලෙස කියවාගත හැකිය. ඊටත් වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, නීතියේ ආධිපත්‍යය, යහපාලනය, මානව හිමිකම්, බලය බෙදීම, නව ව්‍යවස්ථාවක් වැනි සංකල්ප ප්‍රතික්ෂේප කරන අධිකාරීවාදී පාලනයක් ඉල්ලා සිටින බහුතරයක් ලංකාවේ සිටින බවත් කෙනෙකු කියවාගන්නට ඉඩ ඇත. ඒ කියවාගැනීම් දිගේ ඉදිරියට ගියහොත්, එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නායකයන්ද අනිවාර්යයෙන්ම ඉදිරියේදි කරනු ඇත්තේ ඉහත කී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අපේක්ෂාවන් පැත්තක තබා අධිකාරීවාදය හා ජාතිකවාදය පසුපස ගමන් කරනු ඇත. කථිකාචාර්ය අතුල විතානවසම් අප සමඟ අදහස් හුවමාරු කරගත්තේ එම කාරණාව පිළිබඳය.
‘ලංකාවේ දේශපාලන පක්ෂවල ලොකුම අවුල තමයි වැරදි වටහාගැනීම් ඇති කරගැනීම. වැරදි නිගමන මත තීන්දු ගැනීම. දැනටමත් එජාපය තීන්දු කරලා ඉවරයි ගෝඨාභය රාජපක්ෂ යන පාරේ තමනුත් යා යුතු බව. එජා මහලේකම් අකිල විරාජ් කාරියවසම් මහතා කීවා තමන්ට වැරදුණේ මහා සංඝරත්නයට ගරු නොකළ නිසා බව. ඔවුන් වැරදි වටහාගැනීමක් ඇති කරගෙන තියෙනවා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ලක්ෂ 13ක් 14ක් ඉදිරියට ඇවිල්ලා ජයග්‍රහණය කළේ සැබවින්ම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා අනුගමනය කරපු දේවල් නිසා පමණක් බව. ඒත් කිසිම ඡන්ද ප්‍රතිඵලයක් එහෙම වෙන්නේ නැහැ. ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ඡන්දය දුන්න අය ඇතුළේත් ඉන්නවා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ඉඩකඩ පුළුල් කිරීමේ වුවමනාව තියෙන අය.
ජාතිවාදයට දැඩිව විරුද්ධ අය. නව ව්‍යවස්ථාවක් හදාගැනීමේ වුවමනාව තියෙන අය. ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයට සාමකාමී විසඳුමක් අවශ්‍ය බව හිතන අය. කොටින්ම කීවොත් ලිබරල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රාමුවක් සහිත පාලනයකට කැමති පිරිසක් එතැන ඉන්නවා. එහෙම ඉන්න අයට නිවැරදි නායකත්වයක් සහිත වැඩපිළිවෙලක් ඉදිරියට අරගෙන යන පක්ෂයක් පේන්න නැහැ.
ඒ නිසා තමන්ගේ අදහස් එක්ක මුළුමනින් එකඟ නොවුණත් ජාතික ආරක්ෂාව, ස්ථාවර පාලනයක්, විනයගරුක රටක් වැනි වෙනත් ප්‍රමුඛතාවයකට තැන දීලා ඡන්දය පාවිච්චි කරපු පාවෙන ඡන්ද විශාල ප්‍රමාණයක් ඉන්නවා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාත් කියා තිබුණා තමන්ට ඡන්දය ලැබුණේ ස්වාමීන් වහන්සේලාගේ අනුශාසනා නිසා බව. එහෙත් ස්වාමීන් වහන්සේලා නිසා පමණක් තමන්ට ඡන්දය ලැබුණු බව කල්පනා කිරීම වැරදි වටහාගැනීමක්.
රටේ නිදහස, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, අයිතිවාසිකම් වැනි කාරණාවලට කවුරුත් විරුද්ධ නැහැ. ස්වාමීන් වහන්සේලා ඉල්ලපු දේවල්වලට වුණත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පටහැණි බව හිතන්න බැහැනේ. ඒ නිසා ජනාධිපතිවරයා වුණත් පුළුල් විදියට හිතන්න ඕනෑ. රටට හොඳ ව්‍යවස්ථාවක්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා යහපාලනය තහවුරු කිරීමෙන් ජනාධිපතිවරයාට තවත් කණ්ඩායම් දිනාගන්න පුළුවන්. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා කරන්නට සූදානම් වෙන බව දැන් පෙනෙන වැරැද්දක් තමයි ඕනෑවට වඩා බෞද්ධ සංඝයා වහන්සේලාගේ උපදෙස් මත යැපීම. සංඝයාගෙන් උපදෙස් ගැනීමට අප විරුද්ධ විය යුතු නැහැ. එහෙත් ඕනෑවට වඩා ආගමික නායකයන් රාජ්‍ය පාලනයට ගාවා ගැනීමෙන් ලෝකයේ බොහෝ රාජ්‍යයන්ට සිදුවුණේ ඉතාම නරක අත්දැකීම්වලට මුහුණදෙන්නයි. මම එය කියන්නේ බෞද්ධ විරෝධී නිසා නොවෙයි. ඕනෑම ආගමකට අදාලව ඒ ගැටළුව තියෙනවා. ආගම පෞද්ගලික දෙයක්. දේශපාලනය ලෞකික දෙයක්. ඒ දෙක එකට පෑහෙන්නේ නැහැ.
එහෙත් මෙතැන ගැටළුවකට මුහුණදෙන්නේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය. ඉදිරියේදී එජාපයේ නායකයන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, මහින්ද රාජපක්ෂ තෝරාගත් ප්‍රතිපත්ති, පොරොන්දු, වැඩටසහන් හා වාග් මාලා කොපි කරන්න පටන්ගන්න ඉඩ තියෙනවා. ඕක පුළුල් දැක්මක් නැති ලංකාවේ ගුවන් විදුලි නාලිකාවල සහ රූපවාහිනී නාලිකාවල ප්‍රධානීන්ට තියෙන ලෙඩක්. එක් නාලිකාවක් පටන්ගත්ත දෙයක් සාර්ථක වෙද්දී ඒකට අභියෝගයක් විදියට අළුත් දෙයක් නොකර අනෙක් හැමෝම අරක කොපි කරන්න පටන්ගන්නවා.
දැන් සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා තිරය පසුපස හැංගිලා විපක්ෂ නායක ධුරය ගන්න පොරකනවා. ඒත් ඔහු වැනි එජාපයේ අනාගත නායකයන් කරන්න ඕනෑ හැංගි හැංගී ඉන්නේ නැතිව තමන්ගේ ස්ථාවරය මොකක්ද කියලා පෙන්වීම. වැල යන අතට මැස්ස ගහමින්, වෙලාවට ගැලපෙන දේවල් කියමින් සිටීම දේශපාලන නායකයෙක්ට ගැලපෙන්නේ නැහැ.
ලංකාවේ ජනතාව ඉදිරියේ ප්‍රවර්ධනය කරන්න පුළුවන් එකම දේ ජාතිය සහ ආගම නෙවෙයි. චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග මහත්මිය ජාතිය හා ආගම පිළිබඳ හැඟීම් අවුස්සන්නේ නැතිව, වෙනස්ම අදහස් පද්ධතියක් සමඟ ආණ්ඩුවක් හදමින් ඒ බව ඔප්පු කළා. අනූ ගණන් වෙද්දී ශ්‍රීලනිපය හිටියේ ජාතිකවාදී අදහස්වල. බලය විමධ්‍යගත කිරීමට ඔවුන් විරුද්ධ බව අසූ ගණන්වලදී පෙනුණා. පංච මහා බලවේගය ප්‍රමුඛව දේශීයත්වය හා සිංහලකම ගැනයි ඔවුන් කතාකළේ. එහෙත් චන්ද්‍රිකා මහත්මිය ශ්‍රීලනිපය එතැනින් එළියට ඇදලා ගත්තා. 1994 දී එතුමිය ඉතාම රැඩිකල් විදියට තීන්දු ගනිමින්, නිර්භයව අදහස් පළ කරමින් කටයුතු කළා. ඒ වෙද්දී ප්‍රේමදාස සහ ජේආර් ජයවර්ධන ආණ්ඩුවලින් ප්‍රවර්ධනය කළ අදහස්වලට විරුද්ධව ඇය නිර්භයව හඬ නැඟු‍වා. ඇය දෙවතාවක් ජනාධිපති වුණා. විශාල ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ගන්න පුලු‍වන් වුනා. ඇගේ ආණ්ඩුව පුළුල් විදියට බලය බෙදාහැරීමට පක්ෂව කතාකළා. සාමය ගැන කතාකළා.
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පුළුල් කිරීම ගැන කතාකළා. ඒ ආණ්ඩුවෙන් අඩුපාඩු ගණනාවක් සිද්ධවුණ බව ඇත්ත. එහෙත් ඔවුන්ට දර්ශනයක් තිබුණා. ඒ දර්ශනයට අදාලව සියළු දේවල් වුණේ නැහැ. රටේ යුද්ධයකුත් තිබුණා. එහෙත් යුද්ධය පාවිච්චි කරමින්, ඒ ආණ්ඩුව ජාතිවාදයට ගියේ නැහැ. යුද්ධයට සාමකාමී විසඳුමක් දෙන හැටි ගැන කල්පනා කළා. අද එජාපය යන්න ඕනෑ ඒ මාර්ගයේ. ලංකාවේ මිනිස්සුන්ව ජාතීන් විදියට බෙදන්නේ නැතිව, ඒකාධිපතිවාදයට යන්නේ නැතිව දේශපාලනය කරන්න පුලු‍වන්.
අද සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදයේ එකම හිමිකරුවන් බවට රාජපක්ෂවරුන් පත්වෙලා. දැන් එන්න ඕනෑ ඒකට විකල්පයක් විදියට බලවේගයක්. අපි ඔතැන නෙවෙයි ඉන්නේ කියලා විපක්ෂය පැහැදිළිව පෙන්වන්න ඕනෑ. අනවශ්‍ය විදියට දේශපාලනය හා ආගම ගැටගැසීමේ ප්‍රතිවිපාක පෙන්වන්න ඕනෑ. එසේ නොවී එජාපයත් ජනතාව ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ඡන්දය දෙන්නට හේතු වූ දේවල් සාධාරණීකරණය කරනවානම් වැඩක් නැහැ.
පහුගිය කාලයේදී එජාපය බලය බෙදාහැරීම, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, අයිතිවාසිකම් සම්බන්ධයෙන් නිසි නායකත්වයක් දුන්නේ නැහැ. ඔවුන්ට ආණ්ඩුවක් ලැබුණු මොහොතේ ඒකෙන් ප්‍රයෝජන ගන්න තිබුණා. යහපත් ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ සම්මත කරලා, නීතිය ශක්තිමත් කරලා ඒවායේ වැදගත්කම ගැන ජනතාවට ක්‍රියාවෙන් ඔප්පු කරන්න තිබුණා. එහෙත් එසේ වුණේ නැහැ. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමේ වැදගත්කම ගැනවත් කතාකළේ නැහැ. අඩු තරමේ ඒකවත් අහෝසි කළානම් ඔවුන්ට ආණ්ඩුව අහිමි වෙන්නේ නැහැ.
ජනතාව වැරදි නැහැ. ජනතාව අන්තවාදී නැහැ. විශේෂයෙන්ම සිංහලයා අන්තවාදී නැහැ. අන්තවාදී සුළුතරයක් ඇති. එහෙත් වැරදි කරන්නේ රටේ දේශපාලන නායකයන්. අන්තවාදී වෙන්නේ ඔවුන්. මේ පරාජයට ප්‍රධාන හේතුව එජාපයේ වැරැද්ද. ජාතිවාදී ප්‍රවණතාවලට විරුද්ධව ජනතාව පෙළගැස්වීමට ඔවුන්ට තිබුණු නොහැකියාව. අපේ රටේ ජනතාවට නිර්මාණශීලීව හා නිවැරදිව කරුණු පැහැදිළි කළොත් ඔවුන් තේරුම් ගන්නවාන. ඔවුන් 2015 දී හැසිරුණු විදිය ඉතාම ප්‍රගතිශීලීයි. 1994 දී ඔවුන් හැසිරුණු විදියත් ඒ වගෙයි. 2000 දීත් ඔවුන් හැසිරුණේ ඒ වගෙයි. සාපේක්ෂව දියුණු මිනිස්සු ලංකාවට තියෙන සම්පතක්. ඔවුන්ව දිනාගන්න දැනගන්න ඕනෑ. ජනතාව සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදයේ එල්බගෙන ඉන්නේ නැහැ.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට ඡන්දය දීම කියන්නේ සමහරු අර්ථකතනය කරන විදියට සිංහල බෞද්ධ ජනතාවගෙන් සීයට හැත්තෑවක් අන්තවාදය වැලඳගැනීමක් නෙවෙයි. මිනිස්සුන්ට වෙන ප්‍රශ්න තිබුණා. ආර්ථික ප්‍රශ්න එක් උදාහරණයක්. දේශපාලන නායකත්වය 2015 දී බලයට ආවාට පස්සේ හැම පැත්තෙන්ම ජනතාවගෙන් ඈත් වුණා. ඒ ගැන කළකිරීමක් මිනිස්සුන්ට තිබුණා. රවී කරුණානායක, ලක්ෂ්මන් කිරිඇල්ල, රාජිත සේනාරත්න වගේ නායකයන් ජනතාවට සමීප නැහැ. ඒ වගේම එතැන දූෂණ වංචා සිදුවෙද්දී ජනතාව හිතුවා හිටපු ආණ්ඩුව මීට වඩා හොඳ බව. අනෙක මේ ඡන්ද ප්‍රතිඵලයේ දූෂණ විරෝධයත් තිබුණා. දූෂණ විරෝධය කියන්න් ඉතාම හොඳ සංකල්පයක්නේ.
අපේ මිනිස්සු කවදත් දූෂණයට හා හොරකමට විරුද්ධයි. අනෙක අපේ මිනිස්සුන්ට රටේ හොඳ ආර්ථිකයක් ඕනෑ. රනිල් වික්‍රමසිංහ ඇතුළු කණ්ඩායම ලිබරල් ධනේෂ්වර ක්‍රමය ගැන කතාකළාට හරියට ආයෝජනයක් කරන්නටවත් පසුබිමක් හැදුවේ නැහැ. මිනිස්සු ඒවා ගැන කළකිරීමෙන් හිටියා.
එහෙම නැතිව මේක මුස්ලිම් විරෝධයක්, දෙමළ විරෝධයක් මට්ටමට ලඝු කරන්න ඕනෑ නැහැ. දැන් සමහරුන්ට ඕනෑ මේ ප්‍රතිඵලය මුස්ලිම් විරෝධයට ලඝු කරන්න. දැන් සමහර හාමුදුරුවරුන් පවා මිනිස්සුන්වත් නායකයන්වත් අන්දනවා. ඒ තත්වය භයානකයි. නිවැරදිව කීවොත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ පාලනයට තියෙන ලොකුම අභියෝගය වෙන්නේ එවැනි හාමුදුරුවරුන්. මම නැවත කියනවා මේක බෞද්ධ විරෝධී කතාවක් නොවන බව. ඕනෑම ආගමක නායකයන් දේශපාලනයට මැදිහත් කරගැනීමේදී ඇතිවන ගැටළු තියෙනවා. ලෝක ඉතිහාසයේ උදාහරණ ඕනෑ තරම් තියෙනවා.
එජාපය මේ වෙලාවේ කරන්න ඕනෑ ආණ්ඩුව කරන වැඩපිළිවෙලේ අඩුපාඩු පෙන්වමින් ඒක නිවැරදි කරන තැනට පත්වීම. එහෙම වුණොත් තමයි මේ අයටත් පැවැත්මක් තියෙන්නේ. පොදුජන පෙරමුණේම අනු පිටපතක් වීමෙන් වැඩක් නැහැ. අපි උතුරු නැගෙනහිර එක්ක තවත් යුද්ධයකට යන්න ඕනෑ නැහැ.දැන් සජිත් ප්‍රේමදාසලා උතුරු නැගෙනහිර ජනතාවගේ අපේක්ෂාවන් පවා නියෝජනය කරන්න ඕනෑ. ආණ්ඩුවට ඒ ජනතාවගේ අවශ්‍යා මඟහැරෙද්දී ඒ ගැන පෙන්වාදෙන්න ඕනෑ සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා. එහෙම නොවුණොත් සිංහල නායකයෝ හැමෝම එකයි කියලා ඔවුන් මැතිවරණ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයෙන් ඈත් වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. ඒක ජාත්‍යන්තර වශයෙන් වගේම රටේ අභයන්තර වශයෙනුත් හොඳ නැහැ. ආණ්ඩුවක් නිවැරදි කරන්න පුළුවන් ඒකෙන් තමයි.
ඡන්දය දෙනකොට මිනිස්සුන්ට එකිනෙකට පටහැනි අරමුණු ගණනාවක් තියෙනවා. පිරිසක් රටේ ආර්ථිකය ගැන හිතනවා. ආරක්ෂාව ගැන හිතනවා. කාර්යක්ෂමතාවය වගේ කාරනා ගැන හිතනවා. පොදුජන පෙරමුණ පැත්තෙන් කීවේ අපි ඉදිරිපත් කළේ සාම්ප්‍රදායික දේශපාලඥයෙක් නොවන බව. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා හැසිරුණේත් දේශපාලඥයෙක් නොවෙයි කියන පූර්ව විනිශ්චය මත. සාම්ප්‍රදායික දේශපාලඥයන්ට වෙනස් ගති ස්වභාවයක් ඔහුට තිබුණා. ඒ දේවල් නිසා උගත් හා ප්‍රගතිශීලි ජනතාව පහන් හැඟීමෙන් ඔහුට ඡන්දය දුන්නා. ඒ මිනිසුන් වහලු‍න් වගේ තමන් ඡන්දය දුන් නායකයා කරන ඕනෑ දෙයක් අනුමත කරන්නේ නැහැ.
යූඇන්පීයට පුළුවන් තමන්ගේ ප්‍රතිපත්තියෙන් රැඩිකල් වෙන්න. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ඇඳුමෙන් පැළඳුමෙන් වෙනසක් කළානම් සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා ඇතුළු යූඇන්පීයට පුළුවන් වෙන්න ඕනෑ තමන්ගේ ප්‍රතිපත්තියෙන් රැඩිකල් වෙන්න. අපේ ජනතාව අළුත් දේවල් බාරගන්න ලෑස්ති නැති බව කල්පනා කිරීම ඉතාම පටු අදහසක්. ලංකාවේ තරුණ පරපුරට ඕනෑ අළුත් දෙයක් කියන නායකත්වයක්.‘
