සාපේක්ෂතාවාදය ඔප්පු කර අවුරුදු සීයයි

අවුරුදු සීයකට කලින් එය සිදුවුණා. සාපේක්ෂව අඩු ජනප‍්‍රියත්වයක් හිමි ජර්මානු ලිපිකරුවෙක් එකම එක සූර්යග‍්‍රහණයකින් පසුව විසිවැනි සියවසේ අද්විතීය බුද්ධිමතා බවට පත්වුණා.

හැමෝම දන්නවා වගේ කතාකළාට බොහෝ දෙනෙක් නොදන්න කතාවක් තමයි සාපේක්ෂතාවාදය කියන්නේ. සියල්ල සාපේක්ෂයි. සරලව අපට කියන්න පුළුවන්. එහෙත් එය ඊට වඩා සංකීර්ණ සංකල්පයක්. අවංකව කිවහොත් ලියුම්කරුටත් සාපේක්ෂතාවාදය සියයට සියයක් වැටහෙන්නේ නැහැ. ඇඳක දිගාවී සාපේක්ෂතාවාදය ගැන කල්පනා කරන අතර හිටිගමන් අමුතු ප‍්‍රශ්නයක් නැගෙනවා.

භෞතික විද්‍යාව නොදත් අයට සාපේක්ෂතාවාදය යනු දේශපාලන විද්‍යාව නොදත් අයට යහපාලනය වගෙයි. නිතර නිතර වචනය ඇසුණත්, එහි තේරුම ගැන මොහොතක් කල්පනා කරන්නට සිතී නැහැ. මේ සංකල්ප දෙකම එදිනෙදා ජීවිතයට තදින් බලපෑම් කරන නිසා ඒ දෙකම ගැන දැනසිටීම වැදගත්.

අයිස්ටයින් සාපේක්ෂතාවාදය ගැන සිය ලිඛිත වාර්තා ප‍්‍රසිද්ධ කොට වසර සීයක් පිරුණේ 2015 වර්ෂයේදීයි. එහෙත් සංකල්පයක් හා විද්‍යාත්මකව තහවුරු වූ සත්‍යයක් අතර වෙනසක් තියෙනවා.

අයිස්ටයින් නම් තරුණ විද්‍යාඥයාගේ සාපේක්ෂතාවාදය (තියරි ඔෆ් ජෙනරල් රිලේටිවිටි* ප‍්‍රායෝගිකව ඔප්පු කොට, ලොව පුරා විද්‍යාඥයන් නිශ්චිතව එය තහවුරු කරගත්තේ 1919 වර්ෂයේදීයි. ඒ අනුව සාපේක්ෂතාවාදය ගැන ලෝකයේ නිල පිළිගැනීම ලැබී වසර සියයක් පිරෙන්නේ 2019 වර්ෂයටයි. නිවැරදිව කීවොත් 2019 නොවැම්බර් මාසයටයි. විශ්වය හා අවකාශය ගැන දැනට මනුෂ්‍ය වර්ගයාට තිබෙන ඉහළම අවබෝධය සමඟ අප වසර සියයක් ගතකර හමාරයි.

ගුරුත්වය

සාපේක්ෂතාවාදය ගැන කියන්න කලින් අප නිව්ටන්ගේ ගුරුත්ව න්‍යාය හෙවත් කලින් විශ්වය ගැන අපට තිබුණු ආකල්පය ගැන කතාකළ යුතුයි.
නිව්ටන්ගේ කාලය වෙද්දී පෘථිවිය ඉර වටේට කරකැවෙන බව අප දැන සිටියා. ඒත් පෘථිවිය සියල්ලේ කේන්ද්‍රය විදියට දුටු කාලයට වඩා ඉන්පසුව විශ්වය තේරුම් ගැනීම අමාරු වුණා. පෘථිවිය ඉර වටේ කැරකෙනවා. තවත් ග‍්‍රහලෝක තියෙනවා. ඒ ඔක්කෝම හරි. ඒත් පෘථිවිය ඉර වටේට කැරකෙන්නෙ කොහොමද? පෘථිවිය තමන්ට ඕනෑ දිහාවකට පාවෙලා යන්නේ නැතිව ඉරටම ඇදිලා බැඳිලා ඉන්නෙ කොහොමද? ඉරට මැජික් බලයක් තියෙනවාද?

අයිස්ටයින් ගුරුත්ව න්‍යායෙන් උත්තර දුන්නේ ඒ ප‍්‍රශ්නයට මිසක් ඇපල් ගෙඩියක් ගහෙන් කැඩිලා බිමට වැටෙන්නෙ ඇයිද කියන ප‍්‍රශ්නයට නෙවෙයි. ඇපල් ගෙඩිය බිමට වැටෙන්නේ පොළොවේ තියෙන ඇදගැනීමේ බලයක් නිසා බව ඇරිස්ටෝටල්ගේ කාලයේ පවා මිනිස්සු දැනගෙන හිටියා. ඇරිස්ටෝටල් කීවා ලොකු වස්තූන්ටත් පුංචි වස්තූන්ටත් ගුරුත්වය ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නේ විවිධ විදියට බව. ඒත් පස්සේ ගැලිලියෝ ගැලිලි පීසා කුලූන උඩට ගිහිල්ලා බරෙන් වෙනස් වස්තු දෙකක් එකට අතෑරලා පෙන්නුවා. වස්තුවේ ස්කන්ධය මොකක් වුණත් ගුරුත්වය එක සමානව බලපවත්වන බව තහවුරු කළා. නිව්ටන් කීවේ ඇපල් ගෙඩිය වගේ පොඩි වස්තුවක් ඇදගැනීමට පෘථිවියට තියෙනවා වගේම පෘථිවිය වගේ වස්තුවක් තමන්ගේ වටේට ඇදලා තියාගන්න සූර්යයා වැනි වස්තූන්ට ඇති බලයක් ලෙස ගුරුත්වය ගැනයි. 1687දී ඔහුගේ න්‍යාය ඉදිරිපත් වුණා. එහෙත් පසුකාලීනව ගුරුත්වාකර්ෂණ න්‍යාය ගැන ප‍්‍රශ්න මතුවුණා.

විද්‍යාව කියන්නේ මායාවන් විශ්වාස කරන විෂයක් නොවෙයි. ඕනෑම දෙයකට හේතුව විමසීමයි. ගුරුත්වයට හේතුව සෙවීම විද්‍යාවේ අනාගතයට පැවරුණ රාජකාරියක් වුණා. වසර දෙසියකට වැඩි කාලයකට පසුව සාපේක්ෂතාවාදය ඉදිරිපත් කළේ අයිස්ටයින්. ඔහු කළේ ගුරුත්ව න්‍යායෙන් නොවිසඳුණු ප‍්‍රශ්න විසඳීමයි.

සාපේක්ෂතාවාදය

සිංහලෙන් අපි අභ්‍යවකාශය යන වචනය පාවිච්චි කරනවා, ඊට අමතරව අවකාශය කියා වචනයකුත් අපි පාවිච්චි කරනවා. එහෙත් ඉංග‍්‍රීසියෙන් දෙකටම පාවිච්චි කරන්නේ ස්පේස් යන වචනය. අපි මොහොතකට කල්පනා කරමු අවකාශය පිරී තිබෙන්නේ මොනවායින්ද කියා. මේ පෘථිවිය, වාතය ඇතුළු අප අවට ඇති සියලූ දේ නැති වුණොත් අවකාශය පිරී තිබෙන්නේ මොනවායින්ද? අපි මෙහෙම කල්පනා කරමු. අපි හිටගෙන ඉන්නේ

මහපොළොව මත. අපේ දෙපාවලට යටින් මහපොළොව තියෙනවා. එතකොට සූර්යයා හෝ පෘථිවිය හිටගෙන ඉන්නේ මොකක් මතද? එය කඩාවැටෙන්නේ නැද්ද? හිස් අවකාශය කියන්නේ මොකක්ද? කිසිවක් නැතිකමද? අයින්ස්ටයින් සාපේක්ෂතාවාදයෙන් උත්තර දුන්නේ ඒ කාරණාවට. ඔහු සොයාගත්තේ අවකාශය යන්නෙහි තේරුම. අවකාශය යනු කිසිවක් නැතිවීම නොව, එය එයටම ආවේණික ලක්ෂණ තිබෙන යම් දෙයක් බව අයිස්ටයින් කීවා. අවකාශය නවන්න පුළුවන්, අඹරන්න පුළුවන්. එය එක්තරා විදියකට ජල තලයක් බඳුයි. වතුර පිරි මාළු ටැංකියක් මත බෝලයක් තැබුවායැයි සිතන්න. බෝලයේ බරට අනුව ඒ බෝලය කෙතරම් ගිලෙනවාදැයි තීරණය වේවි. අවකාශයත් එබඳුයි. පෘථිවිය, සූර්යයා වැනි වස්තූන් අවකාශය මත රැුඳෙන්නේ ජල තලයක බෝලයක් තැබුවා වගෙයි. ඒ ඒ වස්තුවේ ස්කන්ධය අනුව ගිලෙන ප‍්‍රමාණය තීන්දු වෙනවා.

අප කලින් කී පරිදි නිව්ටන් කීවේ විශ්වය මත ග‍්‍රහවස්තු සියල්ල එකිනෙකට ඇද බැඳ තබාගන්නේ ගුරුත්ව බලයෙන් බව. අයිස්ටයින් සොයාගත්තේ එහි ඇත්තක් මෙන්ම, ව්‍යාජයක්ද තිබෙන බව. නිව්ටන්ගේ පැහැදිලිි කිරීම් අනුව ගුරුත්වය යම්කිසි මායා බලයක් වගෙයි. එහෙත් අයිස්ටයින් පෙන්වුවේ ගුරුත්වය එවැනි මායා බලයක් නොවන බව. විශ්වයේ හැසිරීම නිසා ගුරුත්වය තීරණය වන බව.

නිව්ටන්ගේ පැහැදිලි කිරීම තව විදියකට කීවොත් පෘථිවිය, සූර්යයා ආදි සියලූ ග‍්‍රහලෝක නාට්‍යයේ චරිත. තවත් දේවල් ඒ වේදිකාවේ පසුතලය. සියල්ල ඉවත් කළ පසු හිස් වේදිකාව අවකාශය බව ඔහු කීවා. එහෙත් අයිස්ටයින් කීවේ අවකාශය කියන්නේ හිස් පසුතලයක් නොව, එයද චරිතයක් බවයි.
අයිස්ටයින්ගේ සාපේක්ෂතාවාදය අප මේ කතාකරන තරම් සරල ලෙස සම්පූර්ණයෙන් විස්තර කළ නොහැකියි. එහෙත් අයිස්ටයින් මූලිකව සොයාගත්තේ අවකාශය නම් චරිතයේ චරිත ලක්ෂණ. ආලෝකයේ වේගය කිසිසේත් වෙනස් වෙන්නේ නැහැ. එයට සාපේක්ෂව කාලය වෙනස් වෙනවා. විශ්වයේ එක් තැනකට කාලය ගතවෙන වේගයට වඩා තවත් තැනකට කාලය ගතවෙන වේගය වෙනස්. කාලය හා අවකාශය කියන්නේ දෙකක් නොවෙයි, කාල අවකාශය කියන්නේ එකක්. ඒ ඒ අවකාශයට කාලය සාපේක්ෂව වෙනස් වෙනවා.

ඔය ආදි ලෙස අයිස්ටයින් සොයාගත් අවකාශයේ චරිත ලක්ෂණ මත තමයි කළු කුහර සොයාගත්තේ. විශ්වයේ උපත වන මහා පිපුරුම ගැන සොයාගත්තේ. තවත් බොහෝ දේ සොයාගත්තේ ඔහු කළ සොයාගැනීම මත.

1905

මේ වර්ෂය පටන්ගනිද්දී වයස අවුරුදු 26ක තරුණයෙක් වූ ඇල්බට් අයිස්ටයින් අසාර්ථක විද්වතෙක් ලෙස සමාජ සැලකීමට ලක්වූ තරුණ ලිපිකරුවෙක් පමණක් වුණා. විද්‍යාවෙහි විස්කම් පාන කෙනෙකු වෙතැයි මේ තරුණයා දැක කිසිවෙක් සිතුවේ නැහැ. අධ්‍යාපනය ලැබූ කාලයේදී විද්‍යාගාරයේ කටයුතුවලට වැඩි අවධානයක් යොමුකර තිබුණු ඔහු විධිමත් අධ්‍යාපනික කටයුතු හා විභාග ආදිය ගැන සැලකිල්ලක් දැක්වුවේ නැහැ. ආචාර්යවරුන්ගේ අවධානයටත් ඔහු ලක්වුණේ නැහැ. ඒ නිසාම විද්‍යාගාර සහායකයෙකු වීමටවත් ඔහුට නොහැකි වුණා. ඒ නිසා ඔහු මිතුරෙකුගේ පියාගේ උදව්වෙන් ලිපිකරු රැුකියාවක් සොයාගත්තා.

සතියට දින හයක් වෙහෙසී ලිපිකරුවෙකු ලෙස රැුකියාව කළ ඔහු විද්‍යාවටත් කාලය සොයාගන්නට සමත්වුණා. ඇතැම්විට ඔහු ලිපිකරු රැුකියාව කළ දවස පුරාම විද්‍යාත්මක මාතෘකා ගැන කල්පනා කරන්නට ඇති. තමන්ගේ අදහස් ගැන මිතුරන් සමඟ කතාබහ කරන්නටත් ඔහු කාලය සොයාගෙන තිබුණා. 1905 මාර්තුවේ ඔහු සිය උපකල්පන ඇතුළත් පත‍්‍රිකාවක් ප‍්‍රසිද්ධ කළා. ආලෝකය තරංගයක් බව තිබුණු විශ්වාසය වෙනුවට ඔහු උපකල්පනය කළේ ආලෝකය යනු මූලද්‍රව්‍යයක් බව. (මේ වෙද්දී එය තහවුරු වී තිබෙනවා. ආලෝක අංශු පෝටෝන් ලෙස හඳුන්වනවා. ක්වොන්ටම් භෞතික විද්‍යාවේ මූලිකම කාර්යභාරයක් ඉටු කරන්නේ එය.* මැයි මාසයේදී මූලද්‍රව්‍ය ගැන ඔහු පත‍්‍රිකාවක් ප‍්‍රසිද්ධ කළා. ජුනි මාසයේදී ඔහු විශේෂ සාපේක්ෂතාවාදය ගැන න්‍යායක් සහිත තෙවැනි පත‍්‍රිකාවක් මුද්‍රණය කළා. අප අද කතාබහ කරන සාපේක්ෂතාවාදයෙහි මුල් අවස්ථාව එය. සැප්තැම්බරයේදී ඔහු එය තවත් විස්තර කරමින්, ස්කන්ධය සහ ශක්තිය ගැනත් විස්තර කරමින් සිව්වැනි පත‍්‍රිකාව මුද්‍රණය කළා. ඊ සමානයි එම්සී වර්ගය නම් අතිප‍්‍රසිද්ධ ගණිත න්‍යාය ඔහු ඉදිරිපත් කළා. එතැනින් පසු අයිස්ටයින් ගැන ලොව පුරා විද්‍යාඥයන්ගේ ඇස් යොමුවුණා. ලිපිකරුවා ගැන මඳක් බරපතළ ලෙස සලකන්නට සිද්ධවුණා.

1915

අයිස්ටයින්ගේ ඊ සමානයි එම්සී වර්ගයට එහා ගිය, ගණිතමය න්‍යායක් ලෙස සාපේක්ෂතාවාදය ඉදිරිපත් කිරීම හැකිවුණේ 1915දීයි. ඔහු 1907 පමණ වෙද්දී විශේෂ සාපේක්ෂතාවාදය චලනය වෙමින් පවතින වස්තුවකට බලනොපාන බව තේරුම් ගත්තා. ආලෝකයේ වේගය ඕනෑම තැනකදී සමානයි. එමෙන්ම ගුරුත්ව කලාපයක් හරහා ආලෝකය ගමන් කරද්දී එය නැවීමට ලක්වෙනවා. මේ කාරණා ඔහු අවබෝධ කරගත්තා. අප කලින් කීවා වගේ විශාල වස්තූන් කාලඅවකාශය මත ස්ථානගත වෙද්දී, කාලාවකාශය නැවීමකට ලක් වෙනවා. සූර්යයා උදාහරණයකට ගනිමු. සූර්යයාගේ ස්කන්ධය නිසා, එය වටේ කාලාවකාශය නැවීමකට ලක්වෙනවා. පෘථිවිය ආදි ග‍්‍රහලෝක සියල්ල ගමන් කරන්නේ ඒ නැවීම උඩ. සූර්යයා තරම් දැවැන්ත බලපෑමක් නැතත්, පෘථිවියෙනුත් කාලාවකාශය නැවෙනවා. අප ගුරුත්වය යයි කියන්නේ ඒ නැවීමට. ඒ නැවීම මත තමයි චන්ද්‍රයා කැරකෙන්නේ. කාලාවකාශය නැවුණු ප‍්‍රදේශයක් හරහා ආලෝකය ගමන් කරද්දී, එනම් ගුරුත්ව කලාපයක් හරහා ගමන් කරද්දී ඒ ආලෝකයත් නැවීමට ලක්විය යුතුයි. 1915දී අයින්ස්ටයින් එය කීවේ සංකල්පයක් ලෙස. ඔහු 1915 නොවැම්බර් මාසයේදී මේ කතාව ගණිතමය වශයෙන් පැහැදිලි කරමින් පත‍්‍රිකා ප‍්‍රසිද්ධ කළා. කෙසේ වෙතත් එය පළවැනි ලෝක යුද්ධය පැවති කාලය. අයින්ස්ටයින්ගේ මතවාද සැබෑ ලෙසම බි‍්‍රතාන්‍ය විද්‍යාඥයන්ගේ අවධානයට යොමුවුණේ කල් පහුවී.

1919

ඕනෑම සංකල්පයක් සැබෑවක් බවට පත්වෙන්නට නම් පරීක්ෂණයකින් ඔප්පු කළ යුතුයි. විද්‍යාව හා මිථ්‍යාව අතර වෙනස එයයි. ආලෝකය නැවීමකට ලක්වෙන අයුරු නිරීක්ෂණය කළොත් එය තහවුරු කරගත හැකියි. සූර්යග‍්‍රහණයකදී, ගුරුත්ව බලයෙන් ආලෝකය නැවෙන අයුරු නිරීක්ෂණය කළ හැකි බව විද්‍යාඥයන් අනුමාන කළා.

1919 දී මෙය පරීක්ෂා කිරීමට සුදුසු සූර්යග‍්‍රහණයක් පැමිණියා. ඉර පිහිටි ස්ථානයට පසුපසින් ඇති තරුවක ආලෝකය නැවීමට ලක්ව ඇතිදැයි පරීක්ෂා කිරීමට එම අවස්ථාව සුදුසු වුණා. අයින්ස්ටයින් කී ආකාරයට තරුවක ආලෝකය නැවේවිද? විද්‍යාඥයන් තැන් දෙකක සිට එය පරීක්ෂා කිරීමට සූදානම් වුණා. 1919 සූර්යග‍්‍රහණය හැඳින්වුවේ අයින්ස්ටයින්ගේ සූර්යග‍්‍රහණය ලෙස.

සූර්යග‍්‍රහණයකදී ආලෝකය නැවෙන අන්දම සොයාගන්නා විදිය සරලයි. අපට ළඟින් තිබෙන ලොකුම ගුරුත්ව බලයක් තිබෙන වස්තුව සූර්යයා. ඒ අනුව සූර්යයා වටේට තියෙන ගුරුත්ව කලාපය නිසා ආලෝකය නැවෙන්නට ඕනෑ.
අපට ඉතා ඈතින් තිබෙන තරුවක් ගැන සිතමු. සූර්යයා පායන්නේ ඒ තරුව සහ පෘථිවිය මැද්දෙන් යැයි සිතමු. එතකොට සූර්යයාගේ ගුරුත්ව බලයෙන් ආලෝකය නැවෙන කතාව ඇත්ත නම් අර තරුවේ සිට පෘථිවියට එන ආලෝකයත් සූර්යයා නිසා නැවීමට ලක්විය යුතුයි. ඒ කියන්නේ ඒ තරුව සැබෑවට පිහිටන තැනට වඩා එහායින් තරුව අපට පෙනී යා යුතුයි. ඒ අනුව තරුව සහ පෘථිවිය අතර සූර්යයා නැති මොහොතක තරුව තිබෙන තැන පරීක්ෂා කළොත්, ඒ ස්ථානය සූර්යයා තිබෙද්දී දකින ස්ථානයට වඩා වෙනස් විය යුතුයි.

එහෙත් අපට සාමාන්‍ය දවසක ඉර දිහා කෙළින් බලා ඒ තරුවේ ආලෝකය මනින්න බැහැ. ඒ නිසා සූර්යයාගේ ආලෝකය චන්ද්‍රයාගෙන් වැසෙන දිනයක් තෝරාගන්න සිද්ධවෙනවා. එනම් සූර්යග‍්‍රහණ දිනයක්. 1919 මැයි 29 වැනිදා එයට සුදුසුම දිනය වුණා. මූලික වශයෙන් මේ පරීක්ෂාවට සූදානම් වුණේ බි‍්‍රතාන්‍ය විද්‍යාඥයන්. එහෙත් බි‍්‍රතාන්‍යයේ සිට එය නිරීක්ෂණය කළ නොහැකියි. ඒ නිසා ලොව විද්‍යාඥයන් තැන් දෙකක සිට එය නිරීක්ෂණය කළා. බ‍්‍රසීලයේ සොබ‍්‍රාල් නගරයත්, අප‍්‍රිකාවේ ප‍්‍රින්සිපි ¥පතත් එම ස්ථාන දෙක වුණා. ඡුායාරූප ගත්තා.

මැයි 29 වැනිදා සූර්යග‍්‍රහණය පැවතුණාට පසුව උපකරණ තුනකින් ලැබුණු දත්ත සටහන් තුනක් ලැබුණා. දෙකකින් අයින්ස්ටයින්ගේ මතය තහවුරු වුණත් එකකින් එය තහවුරු වුණේ නැහැ. ඒ අනුව මාස කිහිපයක් යනතුරු ඒ දත්ත ඇසුරින් අයින්ස්ටයින් ඉදිරිපත් කළ දැවැන්ත මතය තහවුරු කරගන්නට බැරිවුණා. අවසානයේදී දීර්ඝ පරීක්ෂාවන්ගෙන් පසුව තීරණය කළේ තුන්වැනි දත්ත සටහන නිවැරදි එකක් නොවන බව. ඒ අනුව අනෙක් දත්ත සටහන් දෙක පමණක් සැලකිල්ලට ගත්තා. ඒ දෙකම අයිස්ටයින්ගේ සංකල්පය තහවුරු කළා.

නොවැම්බර් 14 වැනිදා බි‍්‍රතාන්‍ය රාජකීය තාරකා විද්‍යාඥයන්ගේ සංගමයේ ලෝක ප‍්‍රසිද්ධ රැුස්වීම පැවැත්වුවා. තීන්දුව ගත්තා. ලොව පුරා ප‍්‍රවෘත්තිවලට එය එකතුවුණා. හැමෝම ඒ ගැන කතාකරන්න පටන්ගත්තා. අයින්ස්ටයින් ලෝකයේ අංක එකේ විද්‍යාඥයා වුණා. අදටත් එයට අභියෝග කරන අද්විතීය සංකල්පයක් නැහැ. මේ වෙද්දී අයින්ස්ටයින්ගේ සංකල්පය එදිනෙදා ප‍්‍රායෝගිකව ඔප්පු වෙනවා. කළු කුහර දක්වාම අයින්ස්ටයින්ගේ සංකල්ප ඔප්පු කරන අවස්ථා හමුවී තිබෙනවා. ඒ විතරක් නෙවෙයි, දැන් අභ්‍යවකාශයේ කාලය ගතකරන අපේ යානාවලට සහ අභ්‍යවකාශයේ කාලය ගතකරන අයට කාලය ගතවෙන්නේ අපට වඩා හෙමින් බවත් තහවුරු වී හමාරයි.

කෙසේ වෙතත් විශ්වයේ අසමසම සත්‍යය සාපේක්ෂතාවාදය නොවෙයි. ක්වොන්ටම් හෙවත් ඉතාම කුඩා මට්ටමෙන් වස්තූන් ගැන සලකද්දී සාපේක්ෂතාවාදය අදාළ වන්නේ නැහැ. ක්වොන්ටම් හැසිරීම් පරීක්ෂා කරන්නට වෙනම න්‍යායක් ඕනෑ. ඒ අනුව ඊළඟ මහා න්‍යාය ඔප්පුවීමේ අපේක්ෂාවෙන් මඟ බලා සිටිනවා. විශ්වය ගැන සාපේක්ෂතාවාදයට එහා ගිය න්‍යායන් ඕනෑ තරම් දැනටත් තියෙනවා. ස්ටි‍්‍රන්ග් න්‍යාය, ලූප් ක්වොන්ටම් ගුරුත්ව න්‍යාය ආදි න්‍යායන් ගොඩක් තියෙනවා. ඒ එකක්වත් ඔප්පු වීමයි තවම සිදුවී නැත්තේ. සරලව කීවොත් අයින්ස්ටයින්ගේ 1915 අවුරුද්ද හෙවත් විශ්වය පැහැදිලිි කරන න්‍යාය දැනටත් ඇවිත් හමාර විය හැකියි. එහෙත් තවමත් ඇවිත් නැත්තේ නිවැරදි න්‍යාය කුමක්දැයි විද්‍යාත්මකව ඔප්පු කරන 1919 අවුරුද්දයි. සමහරවිට, 1915 අවුරුද්දත් තවම ඇවිත් නැතිවා විය හැකියි. ඊළඟ අද්විතීය බුද්ධිමතාගේ හිසට තවමත් අදහස ඇවිල්ලා නැතිවා විය හැකියි. තවමත් ඒ බුද්ධිමතා පාසල් අධ්‍යාපනය ලබනවා විය හැකියි. නැත්නම් දැනටමත් ලෝකයේ කොහේ හෝ මුල්ලක, කල්පනා ලෝකයක ඒ අද්විතීය න්‍යාය ගොඩනැගෙමින් තිබෙනවා විය හැකියි. ඒ මුල්ල මේ ලංකාව විය හැකියි. ඒ බුද්ධිමතා මේ සටහන කියවන ඔබ විය හැකියි.

අමිල රත්නායක