මැනුවල් ජයසේකර
මම දන්න විදිහට ඔබ තමයි වේදිකා නාට්‍ය කලාව ගැන මුලින්ම සඟරාවක් කළේ. අපි ඒ මතකය එක්ක මේ කතාව පටන්ගනිමු..
ඒ වෙන කොට මගේ වයස හතළිහක් විතර ඇති. අසූව දශකයේ මුල් භාගයේදී මගේ ගමේ තරුණ උගත් මිතුරන් කීපදෙනෙක් එකතු වෙලා ”රංග ප‍්‍රසංග සභා” කියලා කලා කවයක් පටන්ගත්තා. එතැන එකතු වෙලා හිටියේ වැඩි පිරිසක් විශ්වවිද්‍යාල අධ්‍යාපනය ලබාගත් අය. එහි මුල් අරමුණ වුණේ කොළඹ නගරයේ පැතිර පවත්නා නාට්‍ය සමාජයේ අංශු මාත‍්‍රයක් හරි අප ජිවත් වුනු මාරවිල වැනි ගම්බද ප‍්‍රදේශයක් වෙත සේන්දු කර ගැනීමයි. ඒකෙ ප‍්‍රතිඵලයක් හැටියට විජිත ගුණරත්න, ලාංකේය වීදි නාට්‍ය කලාවේ මුල්ගුරු ගාමිණි හත්තෙට්ටුවේගම, ආචාර්ය සුනිල් විජේසිරිවර්ධන වැනි විද්වතුන් විසින් මෙහෙයවන ලැබූ නාට්‍ය වැඩමුළු කිහිපයක්ම පැවැත්වුවා. ඔය අතරේ මම අපේ කලා කවයට කළ යෝජනාවක් අනුව තමයි ‘වේදිකාව’ සඟරාව කලඑළි බසින්නෙ. ඒත් කලා කවයක් විදියට සාමූහිකව පටන් ගත්ත වැඬේ අන්තිමේදී මගේ පෞද්ගලික වැඩක් බවට ඉබේම පත්වුණා. හේතුව ඒ වැඬේට මට තිබිච්ච ඇෙඟ් අමාරුව අනික් සාමාජිකයන්ට නොතිබීම.
ඒ වගේම එබඳු සඟරාවක අඩංගුව පිළිබඳ සහ එහි ආකෘතිය වගේ දේවල් ගැන මගේ ගමේ මිතුරන් ළඟ ගබඩාවී තිබුණු දැනුමේ බොහොම ඌනතා තිබුණු බව මට හැඟීගියා. ඒකේ ප‍්‍රතිඵලයක් හැටියට මට හැරෙන්න සිද්ධ වුණා අගනගරයේ ප‍්‍රවීණ, ඇතැම් විට තරුණ නාට්‍යවේදීන් හා විද්වතුන් වෙත. ඒ අනුව මම මුලින් සඳහන් කළ පිරිස මගේ ළඟම උපදේශකයන් වුණා. ඒ වගේම සුගත් අයියාත් (සුගතපාල ද සිල්වා* මා වෙනුවෙන් බොහෝ තැන්වල පෙනීසිටියා. මට ඕනෑකම තිබුණේ අදට වඩා ඒ කාලේ (අසූව දශකයේ* වේදිකා නාට්‍ය පිළිබඳ අරුත්බර කතිකාවක් ගොඩනැඟුණු, වඩා සශි‍්‍රක සමයක් උනත් ඒ ගැන කතා කරන්න වෙන් වුණු අවකාශයක් නොවූ නිසා ”වේදිකාව” විසින් අර අඩුව පුරවන්නයි. ඒ වන විට එලෙස වේදිකා නාට්‍ය ගැනම කතා කරන්න වෙන් වුණු සඟරාවක් ”රූපණ” නමින් පළවී තිබුණා.
මට මතක හැටියට ඒකෙ කලාප දෙකක් හෝ තුනක් තමයි ප‍්‍රකාශයට පත් වෙලා තිබුණේ. ඒත් මම හිතුවා මට එහෙම අතරමඟ නවතින්න සිද්ධ නොවෙයි කියලා. මම කලාප හයක්ම තනියම, ඒ කියන්නේ මාරවිල ඉඳලා කොළඹ ඇවිත් ගමනාගමන දුෂ්කරතා යටතේ ලේඛකයන් මුණගැහිලා ලිපි ඉල්ලගෙන කළා. සඟරාව නිසාව මිත‍්‍ර වූ බුද්ධි (බුද්ධදාස ගලප්පත්ති, අජිත් (අජිත් සමරනායක වැන්නන්ගේ උපකාරය මත සඟරාවට හානියක් නොවන වෙළඳ දැන්වීම් කිහිපයකුත් ලබා ගෙන, කියන්න බැරි තරම් කට්ටක් කාලා කලාප හයක්ම කළා. මම මුල්ම කලාපයේ මිල නියම කළේ රුපියල් පහකට. පස්සෙ කොළම මිතුරන්ගේ උපදෙස් අනුව ඒක රුපියල් පහළව විස්ස වශයෙන් වැඩි කළා. ඒ සඟරාවෙන් ලාබයක් ගන්නවා කියන කල්පනාවක් මගේ හිතේ තිබුණේම නැහැ.
කොහොම වුණත් අන්තිමේදි මට සඟරාව නවත්තන්න සිද්ධ වුණේ මුදල් අපහසුකම නිසාවත් මං තනිවම විඳි අපමණ දුෂ්කරතා නිසාවත් නෙමෙයි. අනූව දශකය ලබන විටම මගේ විකල්ප පුවත්පත්කලා ජීවිතය ඇරඹි නිසයි. එතැනදි පුවත්පත වෙනුවෙන් අනෙක් සෙසු සගයන්ගේ මෙන්ම මගේ මුළු කාලයම කැපකිරීමට සිදු වූ නිසායි.
මේ සඟරාවෙන් පස්සේ ඔබ ලක්දිව, හිරු වගේ විකල්ප පුවත්පත්වල ලේඛකයෙක් සහ සංස්කාරකවරයෙක් ලෙස කටයුතු කරනවා. අපි මේ විකල්ප පුවත්පත් කලාව ගැන ටිකක් කතාකරමු ඒ ගෙවුණ ජීවිත ඉතිහාසය එක්කම.
මම කරපු ‘වේදිකාව’ සඟරාව නිසා මට පුළුවන් වෙනවා නාටකරුවන් වගේම ජනමාධ්යවේදීන් රැසක් හඳුනාගන්න. ඒ අනුව තමයි අනුවේ මුල් භාගයේදී එක් දවසක් විනී හෙට්ට්ගොඩ කතා කරලා කිව්වා ‘ලක්දිව’ පුවත්පත ගැන. ඒ වෙනුවෙන් පවත්වපු මුල්ම කතාබහ වෙද්දි මම දැනඅඳුනාගෙන හිටියේ විනියි සුනිල් මාධවයි විතරයි. සෙසු සාමාජිකයන් අතර මගේ මතකයේ සටහන් වෙලා තියෙන්නේ රෝහිත භාෂණ අබේවර්ධන, තිඹිරියාගම බණ්ඩාර, විමලසිරි ගම්ලත් (විමල් වීරවංශ, ඩලස් අලහප්පෙරුම වැනි අයයි. එබඳු සාකච්ඡුා වට කිහිපයකින් පස්සේ අපි පත්තරේ පටන්ගත්තා. ස්ථානය වුණේ කොළඹ බොරැුල්ලේ වෙළඳ සංකීර්ණයේ දෙවන මහලේ ඉතා කුඩා කාමර දෙකක්. ඒ පත්තරේ ව්‍යාපාරිකයෙකු කේන්ද්‍රීයව තමයි පවත්වාගෙන ගියේ. පුවත්පත පටන් ගැන්මේදී පැවැත්වුණු කතාබහට සහභාගි වුණේ ඉතාම අතලොස්සක් වුණත්, ඒක පටන්ගත්තාට පස්සෙ මුළු කාර්ය මණ්ඩලය විස්සක් විතර දක්වා වැඩි වුණා. සාමාජික සංඛ්‍යාව කොතෙක් වැඩි වුණත් අපි අතරේ කිසිදු කණ්ඩායමක් හරි කල්ලියක් හරි බිහිවෙන්න කිසි ඉඩක් තිබුණේ නෑ. අපි හැමෝම එකම හුයකින් බැඳුණු එකම ඒකකයක් විදියට තමයි වැඩ කළේ. සහතික ලෙසම ඒ වෙනකොට ඒ විදියට එකම රැුළක් ලෙස එකට සිතන්න පුළුවන්කම තිබුණේ අප තුළ වර්ධනය වෙමින් තිබුණු මාක්ස්වාදී සිතීම් ප‍්‍රවාහය වෙන්න පුළුවන් කියලා තමයි මට හිතෙන්නේ. සැබෑ ලෙසින්ම වර්ධනය වූ සහෝදරත්වයේ ගැඹුර නිසාම අපේ කාර්යාලයීය ජීවිතය සතුටින් සපිරුණු එකක් බවට පත් වුණා. එමෙන්ම ලක්දිව අපට තිබූ සැබෑ උවමනාව සහ අරමුණ කුමක්ද යන්නත් අපගේ අපගේ පාඨකයන් ඉතාම ඉක්මනින් වටහා ගත්තා.
අපි බෙහෙවින්ම උත්සාහ ගත්තේ ඒ වනවිට පවා මියැදෙමින් තිබුණු ජනතාව වෙනුවෙන් පෙනී සිටි ජනමාධ්‍යවේදය යළිත් ජනතාවගේ දෙයක් බවට පත් කර දීම පෙරදැරි කරගත් අදීන ගෞරවාන්විත පත්තර කලාවකට පණ පෙවීමයි. විවාදයක් නැහැ අදත් ඒ ගැන කිසිම සැකයක් නැතිව අපට සතුටු වෙන්න පුළුවන්. ඒත් වසර දෙකක් ඉක්ම යන්නටත් පෙර අපගේ විරෝධාකල්පිත ලිවීම්, ඒකේ අර්ථපතියාට ඉවසන්න බැරිව ගියා. ඔහු ඉතාමත් නොමනා අන්දමින් අපගේ ස්වාධිනත්වයට බලපෑම් කළා. එහි ප‍්‍රතිඵලය වූයේ ඔහු ඉදිරියේ කිසිසේත්ම වැඳ නොවැටී ජාතික මට්ටමෙන් නොව ජාත්‍යන්තර මට්ටමෙන් පවා දැනුවත් කර ඉතාම අකමැත්තෙන් වුණත් ලක්දිව නිවස අතහැර යාමයි. මඳ විරාමයකට පස්සෙ අපි පළමු කිහිපදෙනාම විනිගේ නිවසට එකතු වුණේ ඊළඟට අපට පැවරී තිබුණු කාර්යභාරය ගැන සාකච්ඡුා කරන්නයි. එවර පෞද්ගලික අර්ථපතියකු පිළිබඳ සියලූ විශ්වාසයන් අතහැර අපේම, එමෙන්ම අපට තිබුණු ඕනෑකම ම තියෙන රටේ සියලූම රට වැසියන්ගේත් ධන අයෝජනයක් මත දුවන පත්තරයක් පටන් ගැනීම අපගේ එකම අරමුණ වුණා. ඒ සඳහා උවමනා කරන මූලික ධනය එක් රැුස් කරගන්න විධික‍්‍රම කිහිපයක් – එනම් ‘සැබෑවේ සිතුවම’ නමින් විනීගේ කාටුන් චිත‍්‍ර ප‍්‍රදර්ශනයක් රට පුරා ගෙන යාම, ධර්මසේන පතිරාජයන්ගේ චිත‍්‍රපට සියල්ල ප‍්‍රදර්ශනය කෙරෙන ‘අහස් ගව්වෙන් ඔබ්බට’ නම් වු සිනමා සතියක් සංවිධානය කිරීම, රට පුරා මුදල් එකතු කිරීම සඳහා කැට ව්‍යාපාර පැවැත්වීම වැනි ක‍්‍රියා මාර්ග කිහිපයක් දියත් කළා.
අපේ වෑයම (මෙවර අපි කියන්නේ අතලොස්සක්වූ කාර්යාල මණ්ඩලය පමණක් නොවෙයි. අප වගේම හිතන පතන බොහෝ පිරිසක් වූ රටේ ජනතාවද ඊට අයිතියි සාර්ථක වුණා. අවශ්‍ය අවම මුදල එක් රැුස් වූ සැණින් අපි ‘හිරු’ පටන්ගත්තා. මා මිතුරු අශෝක හඳගමගේ මිතුරෙකු මඟින් කොල්ලූපිටියේ කාර්යාලයීය ඉඩකඩක් ලබාගත් අපි එහි පුවත්පතේ කාර්යයන් කරගෙන යාම ආරම්භ කළා.
පළමුව තනි කොළය, ඊළඟට කොළ දෙක වශයෙන් පත්තරය ක‍්‍රමයෙන් ටැබ්ලොයිඞ් පිටු විස්සක් දක්වා වූ පුවත්පතක් මුද්‍රණය කරන්න තරම් පාඨක ප‍්‍රතිචාර වර්ධනය වුණා.
මේ පාර අපි පෙරට වඩා, යටත් වීමට මූල්‍යමය බලපෑමක් නැති නිසාම, අපගේ උවමනාව එනම් ජනතාව පැත්තේ සිට ලිවීමේ අරමුණ සහ උවමනාව වඩාත් තීව‍්‍ර වුණා.
කලින් ලක්දිවේදී ආරම්භ කළ ‘ජනතා සාහිත්‍ය උළෙල’ නම් වූ විකල්ප සාහිත්‍ය උළෙලද දෙවන වතාවට යළිත් ”හිරු” ඔස්සේ පවත්වනු ලැබුවා. කෙසේ හෝ අප රටේ එක් තීරණාත්මක යුගයක සුවීශේෂ, එමෙන්ම ජනතාවාදී කාර්යභාරයක් ඉටුකළ හිරු පුවත්පත ද එකල මතුවුණ දේශපාලනික සහ මතවාදී අර්බුද හේතුවෙන් අපට නවතා දමන්න සිදුවුණා.
හිරු පුවත්පතේ කලා පිටු සංස්කරණය කරන්නේ ඔබ. විකල්ප පුවත්පතක කලා පිටුවක් ගැන ඔබ දරන අදහස ගැන ටිකක් කතාකරමු.
හිරු පුවත්පතේ විතරක් නොවෙයි ලක්දිව පුවත්පතේද ‘තෙවැනි ඇස’ කලා පිටුව සංස්කරණයට තමයි මම සම්බන්ධව සිටියේ. ටැබිලොයිඞ් ප‍්‍රමාණයේ පිටු විස්සේ එම පුවත්පතේ පිටු දෙකක්ම කලාව සඳහා වෙන් කරනු ලැබුවේ කලාව විසින් නව මිනිසා බිහිකිරීමේ මුල්ම කාර්යභාරය ඉටු කරනා බව අප විශ්වාස කළ නිසායි. කලාවේ හැම ක්ෂේත‍්‍රයක්ම සවිස්තරාත්මකව විශ්ලේෂණය කර එය පාඨකයා අතට පත් කිරීම අපගේ මුල් අධ්‍යාශය වුණා.
කිසියම් සාහිත්‍ය කෘතියක් අප වෙත ලබා දීම හෝ කිසියම් ශ‍්‍රව්‍ය දෘශ්‍ය කලා මාධ්‍යයක් නැරඹීමට ආරාධනා පත‍්‍රයක් ලබා දීම නිසා එම කලා කෘතිය අග‍්‍රස්ථානයක තැබීම අපේ පිළිවෙත වුණේ නැහැ. ඒ නිසාම ඒ කාලයේ හිරුට සම්මුඛ සාකච්ඡුාවක් ලබා දීමට පවා දැඩි උවමනාවක් එකල වූ කලාකරුවන් අතර තිබුණු බව අපට පෙනීගියා.
කිසිවෙකුට කිසිම අයුරකින් මිල දී ගත නොහැකි පත්තරකාරයන් පිරිසක් එක්ව නඩත්තු කළ හිරු කාර්යාලයට උවමනා කරන මේස පුටු හොයාගත් ආකාරය දැනගත්තාම සැබවින්ම යමෙක් ඇත්තටම පුදුමයට පත් වෙනවා. මට මතක ඇති අන්දමට පරාක‍්‍රම නිරිඇල්ල, රවින්ද්‍ර ගුරුගේ, සෝමරත්න බාලසුරිය, සුනිල් ආරියරත්න, නන්දා මාලනී ඇතුළු අපට හිතවත් කලාකරුවන් හමුවී මා හිරුට ඇති අඩුපාඩුව කී සැණින් ඔවුන් අප වෙත අවශ්‍ය පුටු මේස සැපයූ ආකාරය විස්මයජනකයි. මං හිතන හැටියට පුවත්පතක විකල්ප යැයි කියන හැඩ රුවට ඔය ඔක්කොම බලපානවා.
88/89 භීෂණයෙන් පස්සේ පශ්චාත් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණු දේශපාලන අවකාශය සහ උතුරු නැගෙනහිර එල්ටීටීඊ සංවිධානය නැගීමත් එක්ක මේ සමාජ දේශපාලන අවකාශය තුළ ජනමාධ්‍යවේදියෙකු නැතිනම් පත්තරකාරයෙක් විදිහට ඔබ කොළඹ එක්ක කළ ගනුදෙනුව එකවරම නතරවෙනවා. ඊට පස්සේ ඔබ ගුරුවරයෙක් විදිහට මාරවිල ජීවත් වෙනවා. මේ නිහඬවීම ඇතුළේ තිබෙන්නේ මොකද්ද?
රාජ්‍ය මර්දනයත් සමඟින් දැඩි දුෂ්කරතා මැද්දේ ඒ ජනමාධ්‍යවේදී කාර්යභාරය ඉටු කරමින් උන්නත් ඒ තුළ පැවති අදීනබවක පහස විඳි මට තවත් කුමන හෝ දෙයක ස්වකීය ස්වාධීනත්වය සිරගත කරමින් නියැලීමේ අවශ්‍යතාවක් තිබුණේ නැහැ. අනික මට ගමේ පැවැත්මක් තිබුණා. මට කිසියම් කලකිරීමකුත් තිබුණා. කොයිතරම් වෙහෙසුණත් එය අපේම තෘප්තියට කරන්නක් මිස රට එතැනම එක තැන නැවතිලා නේද කියලා. ඉතිං ඒ නිසා කොළඹ සමාජයෙන් මුළුමනින්ම දුරස්ව මගේ ඊළඟ ප‍්‍රියතම වෘත්තිය වන ඉගැන්වීමට යොමු වුණා. දැන් මම එහි ඉතාම ඉහළ අස්වැන්නක් නෙලාගනිමින් සිටිනවා, හිතන්න එපා අස්වැන්න කියාපුවාම සල්ලි කියලා. ඒ සිසුන්, ඉංග‍්‍රීසි දැනුම විතරක් නොවෙයි සාරවත් පුස්තකාලයක, උසස් කලා නිර්මාණ විඳීමට අවකාශ ලැබීම හරහා, සමාජ දේශපාලනික වශයෙන් සවිඥානක දියුණු පුරවැසියන් වීමට ඉඩ ඇති හොඳ සිසුන් පිරිසක් මම බිහි කරලා තියෙනවා. ඔවුන් මට යළි යළිත් සනාථ කරනවා මං සාර්ථක ගුරුවරයෙක් කියලා.
කොහොම හරි 90 දශකයේ හිටිය මැනුවල් ජයසේකර කියන පුවත්පත් කලාවේදියා පිළිබඳව නැවත අපි කතාකරන්න පටන්ගන්නවා ඔබ පරිවර්තනය කරපු හරුකි මුරකමිගේ ක්‍දකදමරකැිි ඔිමනමරම ඔ්‘්නසකි යන පොත සමග. මේ පරිවර්තනය ගැන ටිකක් කතාකරමු.
ඒ කාරණය එනම් පොත් පරිවර්තනය මා අහම්බෙන් වගේ ගෙදර ජීවිතයේ මා ලද විවේකයේ ප‍්‍රතිඵලයක්. හරුකි මුරකමිගේ ජදකදමරකැිි එිමනමරම ඒ‘්නස කෘතිය කියවද්දි, එතෙක් ඔහුගේ මා කියවූ අනෙක් කෘතිවලට වඩා මට අතිශයින් සමීප බවක් දැනුණා. ඒ විතරක්ම නෙමෙයි. සුකුරු ටස්කිගේ හැසිරීම බොහෝ සෙයින් මගේ ඇතැම් ගතිකත්වයන්ට කිසියම් ඥාතීත්වයක් දක්වන බවකුත් දැනුණා. ඇරත් තමාගේ ප‍්‍රාණය හා සමාන ඒ සදාතනික මිතුරු කැළ දුරස් වීමේ හේතු කාරණා ගෙවේෂණයට ඔහු ගන්නා අද්විතීය වෑයම, ඒ සඳහා ඔහු මුළු සසර පුරා සැරිසරන්නනාක් සේ කරන ජීවන චාරිකාව, ඔහු ලබන ජයග‍්‍රහණ ඉතාමත් සූර ලෙස අපූර්ත්වයෙන් යුතුව මුරකැමි සිත්තම් කර තිබුණා. ඒ සියල්ලම මගේ සිත්ගත්තා. පරිවර්තනය සඳහා එය තෝරාගැනීමට ඔය කාරණා බලපා ඇති කියලා මට හිතෙනවා.
ඊට පස්සේ ඔබ තෝරාගන්නේ පාවුලෝ කොයියෝගේ ඇඩල්ටරි කියන ලෝකය පුරා ජනප‍්‍රිය වුණ පොත. මේ කෘතිය තෝරාගන්න හේතුවුණ කරුණු කාරණා මොනවාද? මේ කෘතිය තුළ සාකච්ඡුා කරන්නේ අර්බුද මතින් ඉදිරියට ඇදෙන කුටුම්බ ජීවිතය ගැන.
ඔබ කියන දේ තුළ එක විදියක ඇත්තක් තියෙනවා. එක්තරා දීර්ඝ කාලයක් එකම ආකාරයට හරියටම කවුරු හරි සදාතනිකව සකස් තර තිබෙනා රාමුවක් ඇතුළේ ඒකාකාරී ජීවිතයක් ගත කිරීම කිසිම විටෙක කිසිවෙකුට දරා ගන්න බැහැ. එයින් ගැලවීම වෙනුවෙන් මිනිසුන් වන අපි කුමන හෝ අලූත් පෙළඹීමක පටලැවෙන්න බොහෝ විට ඉඩකඩ තිබෙනවා. එය ඇතැම් විට තරමක විපත්තිදායක ප‍්‍රතිඵල ගෙන දෙන්න පුළුවන්. ඇඩල්ටරි කෘතියේ (අනාචාරය – සිංහල පරිවර්තනය* එන ලින්ඩා මුහුණ දෙන්නේ එවැනි තත්ත්වයකට. ඇයට ඇයගේ කුටුම්බ ජිවිතය කෙතරම් නම් හැලැප්පීම්වලින් තොර එකක් වුණත් ඇයට උවමනා වුණේ ඒ ඒකාකාර විදියට ගලා ගිය නිසල දිය පාරට ගල් අහුරක් විසි කර එහි චමක්තාරය විඳින්න. ඒත් එයිනුත් ඇය ලැබු අපූර්වත්වයක් නොමැති වු නිසා ඇය ආපසු ජිවිතයේ එතෙක් සිටි තැනටම පැමිණෙනවා වෙනත් මනෝභාවයක් සමඟ.
ඉතිං පාවුලෝ කොයියෝ කාටත් තේරෙන සරල බසකින් මේ සියල්ල ආකර්ෂණීය කතාවක් ඔස්සේ අපට කියනවා.
ඔබ රෝහිත භාෂණ, විමලසිරි ගම්ලත්, ඩලස් අලහප්පෙරුම, තිඹිරියාගම බණ්ඩාර වගේ අය සිටින පැරණි ඡුායා රූපයක් අන්තර්ජාලයේ සංසරණය වෙනවා මම කාලයකට කලින් දැක්කා. එහි සිටින බොහෝ මිනිසුන් කාලයක් පරමාදර්ශී සමාජ අරගලවල පෙරමුණ ගත්ත මිනිස්සු. එහෙත් ඒ අතරින් සමහරු අද නිරත දේශපාලනය දිහා බැලූවාම හිනා නොවී ඉන්නේ කොහොමද කියලා හිතෙනවා. ඒ අතීතය සහ මේ ගෙවෙන වර්තමානය ඔබ කියවාගන්නේ කොහොමද?
ඔබ ඔය කියන පිරිස සමඟ වැඩ කිරීමේදී එකල මා ලැබූවේ අපමණ ආස්වාදයක්. ඒත් මේ වෙනකොට ඒ මා සමඟ එකට සියලූ දේ බෙදාගත්තවුන් අතරින් රෝහිත භාෂණ අබේර්ධන, සුදත් මහදිවුල්වැව වැනි අතලොස්සක් වූ කිහිපදෙනෙකු හැර අනෙක් බොහෝ අය පිළිබඳ මට ඇත්තේ කලකිරීමක්. ඔවුන් කාර්යාලයේ සිටි වැඩිමහල්ම පුද්ගලයා වූ මගේ පවා වැරදි තැන් පෙන්වාදීමේ සමත්කමක් දැක්වූ ඉතාමත් දක්ෂ නිර්මල මිනිසුන්.. ඒ පිරිහුණු චරිත ගැන කතාකිරීම පවා කාලය අපතේ යැවීමක්.
කෙසේ වෙතත් අද වන විට මම ගතකරන ජිවන රටාව පිළිබඳ බෙහෙවින් තෘප්තිමත්. ඒත් රටක් හැටියට මේ මොහොතේ මුහුණ දෙන දේශපාලනික අනතුරු පිළිබඳ අංශුමාත‍්‍රයක් හෝ හිතන මිනිසුන් බියෙන් පසුවන්නාක් සේම මම ද ඉන්නේ තරමක් විමතියකින්, බියකින්. මේ තරම් රට අගාධයකට ඇදවැටෙමින් තිබීම ගැන මට තියෙන්නේ වේදනාවක්. මෙතෙක් අප ලියු කියූ දේවල ප‍්‍රතිඵල කෝ?
