දරුවෙකු බිහිකරද්දී මවකට විඳින්නට වෙන වේදනා ගැන සලකද්දී, දරුවන් බිහිකිරීමේ කටයුත්ත මවකගේ ගර්භාෂයෙන් පිට කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂයකට මාරුවීම අනාගතයේදී අනිවාර්යයෙන්ම සිදුවනු ඇති. එහෙත් තවමත් ගැහැනියකගේ සැබෑ ගර්භාෂයට සමාන කළ හැකි කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂයක් භාවිතයේ නැහැ. ඒවා ගැන සංකල්ප පමණයි තියෙන්නේ. එවැනි පසුබිමක තව වසර පහක් වැනි කෙටි කාලයක් තුළ කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂ සායනික පාවිච්චියට පැමිණෙන්නට ඉඩ තියෙනවා.
සායනික පාවිච්චිය සඳහා කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂ තාක්ෂණය සූදානම් කිරීමට යුරෝ මිලියන 2.9ක ආයෝජනයක් කර ඇතැයි පසුගිය මාසයේදී වාර්තා වුණා. ඒ නෙදර්ලන්තයෙහි එයින්දෝවන් තාක්ෂණ විශ්වවිද්‍යාලයෙහි පර්යේෂකයන් පිරිසක් ආරම්භ කළ ව්‍යාපෘතියක්. තව වසර පහක් තුළ කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂ එදිනෙදා පාවිච්චියට ගත හැකි වේයැයි ඔවුන් අනුමාන පළ කරනවා.
කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂවල අවශ්‍යතාව එන්නට ප‍්‍රධානම හේතුවක් වන්නේ කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂය තුළම සම්පූර්ණයෙන් දරුවන් බිහිකරන්නට ඕනෑ නිසා නොවෙයි. ඊටත් වඩා මෙවැනි කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂවල අවශ්‍යතාව මතුව ඇත්තේ නිසි කලට පෙර උපදින දරුවන් වෙනුවෙනුයි. විශේෂයෙන්ම සති 26කට පෙර උපදින දරුවන් වෙනුවෙනුයි.
දැන් පවතින තාක්ෂණය අනුව එලෙස හදිසියේ උපදින දරුවන් දැනට කෘත‍්‍රිම තත්වයන් යටතේ ශ්වසනයට අවස්ථාව ලබාදෙමින් නළ ඇතුළේ වර්ධනය වෙන්නට ඉඩ සලසනවා. කෘත‍්‍රිමව ශ්වසනය සපයනවා. එහෙත් එම ක‍්‍රමවේදයේ අඩුපාඩු රැුසක් ඇති බව කාලයක් තිස්සේ වෛද්‍ය විද්‍යාවේ පිළිගැනීමට ලක්වූවක්.
විශේෂයෙන්ම සති 26කට පෙර දරුවෙක්, තවමත් ඉන්නේ කළල අවස්ථාව හා සම්පූර්ණ දරුවෙකුගේ අවස්ථාව අතරයි. එවැනි දරුවන්ගේ පෙණහලූ ආදි අභ්‍යන්තර අවයව සම්පූර්ණයෙන් වර්ධනය වී නැහැ. ඒ අවයව වර්ධනය වීම සඳහා දරුවා ගර්භාෂයේ සිටිය යුතුයි. දරුවා ගර්භාෂයෙන් පිටට ගත් කල, ඒ අවයව වර්ධනය වීම අසම්පූර්ණයි. පෙණහලූ වර්ධනය වී නැති නිසා බාහිරව පෙණහලූවලට ශ්වසනය ලබාදුන්නත් එමගින් දරුවා ආරක්ෂා වන්නේ නැහැ. තවත් අවයවයක් වන්නේ එවැනි දරුවන්ගේ ඇස්වල තත්වය. ඇස් සම්පූර්ණයෙන් වැඞීමටත් දරුවා ගර්භාෂයක සිටිය යුතුයි.
අනෙක් අතට කෙටි කාලයක් තුළ උපදින දරුවෙකුගේ මාපියන්ගේ මානසිකත්වය ඉතාමත්ම දුර්වල වෙනවා. නියමිත කාලයකට පෙර දරුවෙකු ඉපදීමට මොකක් හෝ වරදක් හේතුවිය යුතුයි. ඒ නිසා එවැනි දරුවෙක් ක‍්‍රමයෙන් වැඩෙද්දී පවා සාමාන්‍ය ලෙස දරුවන්ට වැඩෙන්නට ඉඩ දෙන්නේ නැහැ. හේතුවක් ඇතිවත් නැතිවත්, දරුවන්ට විශේෂ ආරක්ෂාවක් අවැසි බව හැම තිස්සේම මාපියන්ගේ හිත් තුළ තියෙනවා.
ගර්භාෂයෙන් පිට පරිසරය දරුවන්ගේ වැඞීමට ඉතාම යහපත් තත්වයක් නොවෙයි. ඒ අනුව ස්වාභාවික ගර්භාෂයක තත්වයන් කෘත‍්‍රිමව ලබාදෙන, අප ඉහත හැඳින්වූ කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂ තාක්ෂණය වෛද්‍ය විද්‍යාවට පැමිණීම දැවැන්ත දියුණුවක් ලෙස සැලකියි. ගර්භාෂයක මෙන් දියර තරලයක් තුළ දරුවා තැබීමටත්, ශ්වසනය හා ආහාර ලබාදීමටත්, ඒ අනුව දරුවෙකු ගර්භාෂයක තුළ ලැබිය යුතු පෝෂණය ලබමින් වැඞීමට සැලැස්වීමත් එමගින් සිදුවෙනවා.
සාමාන්‍ය දරු උපතක් සිදුවන්නේ සති 38ක් පමණ ගතවීමෙන් පසුව. සති 26කට පමණ අඩු කාලසීමාවක් තුළ උපදින දරුවන්ගේ වැඞීම සම්පූර්ණ කිරීමට කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂ අතිශයින්ම වැදගත් වෙනවා. ලොව පුරා මිලියන ගණනක් දරුවන් එලෙස උපදිනවා.
2017දී පිලිඩෙල්ෆියා ළමා රෝහලේ පර්යේෂකයන් පිරිසක් කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂ ක‍්‍රමයක් පර්යේෂණ මට්ටමෙන් ඉදිරිපත් කර තිබුණා. එය බයෝබෑග් යන නමින් හැඳින්වුවා. විනිවිද පෙනෙන ප්ලාස්ටික් බෑගයක් තුළ බැටළු පැටවුන් වැඩෙන්නට ඉඩ හැරියා. එම පැටවුන් නියමිත කාලයට කලින් ගර්භාෂයෙන් පිටතට ගෙන තිබුණා. බයෝ බෑග් තුළ සති කිහිපයක් තිස්සේ සාර්ථකව එම බැටළු පැටවුන් වැඩුණා. නියමිත සති කිහිපයෙහි එම ගර්භාෂයෙහි වැඩුණු බැටළු පැටවුන්, ඒවායින් එළියට ගත් පසුවද ඉතා සාමාන්‍ය ලෙස ජීවත්වුණා.
එහෙත් ඒ පරීක්ෂණවලින් ලැබූ සාර්ථකත්වය සායනික වශයෙන් පාවිච්චි කිරීමට තරම් ප‍්‍රමාණවත් නැහැ. මෙම පරීක්ෂණවලදී බැටළු පැටවුන් ගර්භාෂයෙන් එළියට ගන්නේ සිසේරියන් සැත්කම්වලින්. එහෙත් සැබෑ ලෝකයේදී නිසි කාලයට පෙර දරුවන් උපදින්නේ කුමන හෝ ගැටලූවක් තිබෙන නිසායි. මවගේ ගර්භාෂයේ ගැටලූවක් හෝ, දරුවාගේ සෞඛ්‍ය තත්වයෙහි ගැටලූවක් විය හැකියි. ඒ නිසා බැටළු පැටවුන් බයෝබෑගයට දැමීම මෙන්, මිනිස් දරුවන් එකවර කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂයට ඇතුළු කළ නොහැකියි. දරුවා කලින් ඉපදීමට හේතුව ගැන සොයාබැලිය යුතුයි. ඒ තත්වයටත් ප‍්‍රතිකාර කළ යුතුයි.
නෙදර්ලන්තයෙහි මේ වනවිට කරමින් පවතින්නේ විනිවිද පෙනෙන ප්ලාස්ටික් බෑගයකට එහා ගිය මිනිස් දරුවන්ට ගැලළපෙන අන්දමේ සම්පූර්ණ ගර්භාෂයක් නිර්මාණය කිරීමේ කටයුත්තයි. ඇත්තටම ඔවුන් නිර්මාණය කරන්නේ බෑගයකට එහා ගිය යන්ත‍්‍රයක්. එහිදී මවගේ හදගැස්ම ආදි ගර්භාෂයකදී දරුවා ලබන අත්දැකීම් සියල්ලම පාහේ කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂයේදීත් ලබාදෙන්නට උත්සාහ කරන බව කියනවා. සැබෑ දරුවන්ගේ අනුරූ, සංවේදක උපකරණ සමඟ පර්යේෂණ සඳහා පාවිච්චි කරන බව ඔවුන් කියනවා.
කෙසේ වෙතත් කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂ නීතිමය හා සදාචාරමය ප‍්‍රශ්න ගණනාවකට දැනටමත් දොරටු හැර හමාරයි. මැන්චෙස්ටර් විශ්වවිද්‍යාලයෙහි කටයුතු කරන නීතිඥවරියක වන එළිසබෙත් ක්ලෝයි රොමේනස් ඒ ගැන දීර්ඝ වශයෙන් අවධානය යොමු කර තිබෙනවා. ඇතැම් තාක්ෂණික උපකරණ සමාජයට පැමිණෙද්දී නීතිය හා සදාචාරය ගැනත් කතාකිරීම වැදගත්.
මුලින්ම මේ තාක්ෂණයට දරුවන් පාවිච්චි කිරීම දරුවන් රැුගෙන කරන පර්යේෂණයක්ද වෙනවා. අඩුපාඩු සහිතව හෝ දැනට ක‍්‍රියාත්මක වෙන තාක්ෂණයක් තිබියදී, බැටළුවන් මත පරීක්ෂණ කොට සාර්ථක බව ඔප්පු වූ නව තාක්ෂණයක් පාවිච්චියට ගන්නේ කෙලෙසද?
නීතිය අනුව කළලයකට හා දරුවෙක් එකිනෙකට වෙනස් නීතිමය විග‍්‍රහයන්ට අයත් වෙනවා. ඒ අනුව කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂයක් අයත් වන්නේ කුමන නීතිමය තත්වයන්ටද යන්න සැලකිල්ලට ගත යුතුයි. එමෙන්ම කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂයක් අක‍්‍රිය කරන්නට පුළුවන්ද, අක‍්‍රිය කළ හැක්කේ කාටද, කුමන තත්වයන් යටතේද යන්න තවත් නීතිමය පැනයක් බවට පත්වෙනවා.
නිසි කලට පෙර උපදින දරුවන් සම්බන්ධයෙන් දැනට පර්යේෂණ සිදුවුණත් ඉදිරියේදී කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂ තාක්ෂණය සම්පූර්ණයෙන්ම මුල සිට දරුවන් බිහි කරන්නට පාවිච්චි කරනු ඇති. එසේ වුවහොත් ඒ ආශ‍්‍රිතව නීතිය, සදාචාරය පිළිබඳ සංකල්ප අලූතින් ගොඩනඟන්නට සිදුවෙනවා.
ඕනෑම නව තාක්ෂණයක් බිහිවෙද්දී, අලූතින් නීතිය මෙන්ම සදාචාරය ගැනත් අර්ථකථන සපයන්නට සිදුවීම සාමාන්‍ය තත්වයක්. නව තාක්ෂණය අප ඉදිරියට පැමිණියාට පසුව ඒ ගැන කතාකරනවාට වඩා ඊට පෙර කතාකිරීම වැදගත් නිසා, කෘත‍්‍රිම ගර්භාෂ ගැන උනන්දු වන කෙනෙකුට ඒ පැත්ත ගැනත් අවධානය යොමු කළ හැකියි. කෙසේ වෙතත් දරුවන් දැරීමේ වේදනාවෙන් මව්වරුන් නිදහස් කිරීම මනුෂ්‍ය වර්ගයාගේ අනාගතයෙහි වැදගත්ම පියවරක් වේවි.
අමිල රත්නායක
