ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහින්ද රාජපක්‍ෂටත් වඩා ප්රජාතන්ත්රවාදය ගැන කිසිම විශ්වාසයක් නොතබන, ආඥාදායක මනසකින් යුක්ත කෙනකු බව නැවත නැවතත් කිවයුතු නැත.
2019 ජනාධිපතිවරණයේ ඔහු අපේක්‍ෂකයකු ලෙස ඉදිරිපත් වන්නේ, 2015දී බහුතර ජනතාව විසින් පරාජය කරන ලද රාජපක්‍ෂ පාලනයම නියෝජනය කරමිනි. ඒ අනුව 2019දී අපට මුණ ගැහෙන්නේත් පරණ රාජපක්‍ෂ පාලනයමය. එහෙත්, එය ඊටත් වඩා සාහසික මනසකින් යුත් ගෝඨාභය පෙරමුණු කරගත් රාජපක්‍ෂ පාලනයකි.
ඒ නිසා 2015ටත් වඩා 2019 අභියෝගය තීරණාත්මකය.
2015 ජයග‍්‍රහණය, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ හා ඔහුගේ පාලනයත්, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනත් විසින් පාවාදෙනු ලැබිණ. ඒ පාලනයට රාජපක්‍ෂවරුන් පැරදවීමට නිසි දේශපාලන අධිෂ්ඨානයක් තිබුණි නම්, 2019දී ගෝඨාභය කෙනකු අපට අභිමුඛ නොවන බවද හැබෑය.
එහෙත්, ගෝඨාභය පැමිණ තිබේ. ෆැසිස්ට් පාලනයක් බිහිවීමේ අනතුරද ඒ සමග තිබේ. දැන් කළ යුත්තේ කුමක්ද? රාජපක්‍ෂවරුන්ට එරෙහි නොවූ රනිල් -මෛත‍්‍රී පාලනයට දොස් තබමින්, ගෝඨාභයගේ පාලනයකට පාර කැපීමද?
නැතිනම්, ‘නැවතත් හිස ඔසවන’ ඒ ෆැසිස්ට් පාලනය ‘නැවතත් පරාජය කිරීම’ද?
අප නම් සිතන්නේ ෆැසිස්ට්වාදය හිස ඔසවන වාරයක් වාරයක් පාසා එය නැවත නැවත පරාජය කළ යුතු බවය. 2015දී බැරි වී නම්, 2019දී පරාජය කළ යුතුය.
2019දී මිලිටරි හිසක්ද සමග ඉදිරියට එන එය එකතුවී පරාජය කළ යුතු නැතියැයි කිසිවකු කියන්නේ නම්, 2015දී ඊට එරෙහිව සියල්ලන්ම එකතුවී කළ දේවලද පලක් ඇත්තේ නැත.
‘2015දී අපි ඔක්කොම රාජපක්‍ෂ පාලනය පරාජය කරන්න එකතු වුණා. ඒ ජයග‍්‍රහණය පාවාදුන් අය ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරණයට පැමිණීම ගැන වගකිව යුතුයි. අපිට නම් කරන්න දෙයක් නැහැ.’ සමහරුන් කියන මේ කතාවේ මුල් අර්ධය ඇත්තය. එහෙත් එය පිළිගත්තත්, අද අපට කරන්නට දෙයක් නැති බවක් ඉන් අදහස් නොවේ. අපට කරන්නට දෙයක් ඇත. ඒ යළිත් එකතුවී ෆැසිස්ට් අවදානම පරාජය කිරීමය.
ඊට වෙනස් වෙන ඕනෑම ක‍්‍රියාවකින් සිදුවන්නේ ෆැසිස්ට් පාලනය බලයට ඒමට කෙළින් හෝ පැත්තකින් පාර කැපීමක් පමණකි.
අනාගතයේ ගෝඨාභයගේ මර්දනීය පාලනයකට එරෙහිව පපුව දෙන්නට කැමති, ‘අපි ගෝඨාභයට බය නෑ’ පන්නයේ බොහෝ දෙනෙක් මෑත කාලයේ පිබිදී සිටිති. එය හොඳ ප‍්‍රවණතාවකි. එහෙත්, ඒ බහුතරයකට ගෝඨාභය පාලනයක් ගැන කිසිදු බියක් ඇතිකරගන්නට අවශ්‍ය නොවන්නේ, රටේ තීරණාත්මක කාරණා ගැන දායකත්වයක් නැති, සමහර විට හුදු ෆේස්බුක් වීරයන් වැනි ඉලක්ක ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට වැදගත් නොවිය හැකි නිසාය.
සමාජයේ යම් වරප‍්‍රසාදිත කවචවල සිටින අයටද එවැනි පාලනයකින් බියවීමට අවශ්‍ය නැත. එය තේරුම් ගැනීම, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ අමාත්‍යාංශයක ලේකම් හැටියට විතරක් සිටි කාලයේ ක‍්‍රියාත්මක වූ ඝාතන රැුල්ලේ වින්දිතයෝ් කවුරුදැයි විමසීමෙන් කළ හැකිය. ඒ කවරහුද? ජනමාධ්‍යවේදීන්, රාජපක්‍ෂ පවුලේ ආධිපත්‍යයට එරෙහිවූවන්, මානව හිමිකම් ක‍්‍රියාකාරිකයන්, යුද්ධය විවේචනය කළවුන්, දෙමළ ජනතාවගේ දේශපාලන අරගලය වෙනුවෙන් පෙනීසිටියවුන්, උසස් අධ්‍යාපනය හැදෑරූ ශිෂ්‍යයන්, ශිෂ්‍ය සංගම් නායකයන්, සාමාන්‍ය දෙමළ ජාතිකයන් පමණක් නොව, අහිංසක ව්‍යාපාරිකයෝ වැනි පිරිස්ද ඍජුවම ඝාතනය, අතුරුදහන්කිරීම, පහරදීම වැනි අපරාධවලට ගොදුරු වූහ. විනිසුරුවරුන්, රජයේ ඉහළ හා පහළ නිලධාරීහු, සමාජ ක‍්‍රියාකාරිකයෝ, දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරිකයෝ්, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන, සමාජයේ අවවරප‍්‍රසාදිත ජන තීරු, සුළුතර වාර්ගිකයෝ, විවිධාකාර තර්ජන ගර්ජන හා තාඩනපීඩනයන්ට ගොදුරුවූහ.
2015දී, රාජපක්‍ෂ පාලනය පරාජය කැරෙන්නේ, එසේ ඝාතනවලට හා වෙනත් අපරාධයන්ට ලක්වුණු මිනිසුන් විසින් සමාජයට එල්ල කරන ලද බලපෑම නිසාය. එහෙත්, අද දක්වාම ඔවුන් වෙනුවෙන් කිසිදු යුක්තියක් ඉටුවී නැත.
ගෝඨාභයගේ මර්දනීය පාලනයකට මුහුණ දෙන්නට අපි බය නෑ යැයි කියන වීරයන්, මේ අතීත වින්දිතයන්ගේ ජීවිතවලින් ඉගෙනගෙන ඇති පාඩම කුමක්ද?
අනාගතයේදී ගෝඨාභයට මුහුණ දීම සඳහා තවත් එවැනි කී දෙනෙක් ඝාතනය විය යුතුයැයි, වෙනත් අපරාධවලට ගොදුරු විය යුතුයැයි ඔවුන් ගණන් හදා තිබේද? ඒ ලේ මතින් තමන්ට දේශපාලනය කළ හැකියැයි, තමන්ගේ පාර්ලිමේන්තු, පළාත් සභා හෝ පළාත් පාලන ආයතන නියෝජනය වැඩි කරගත හැකියැයි ඔවුන් ගණන් බලා තිබේද?
2015දී රාජපක්‍ෂ පාලනය පෙරලා දැමීම ජනතාවගේ ජයග‍්‍රහණයක් බව පැහැදිලිය. එහෙත්, ඒ වන තුරු. විශේෂයෙන් 2005 -2014 කාලය තුළ ජීවිතයෙන්, ශරීරාංගවලින්, රැුකියාවෙන්, දේපළවලින් වන්දි ගෙවූ පිරිස කෙතරම්ද?
2019දී යළිත් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට පැමිණ, කවදා හෝ ඔහු පරාජය කරන තෙක්, ඔහුගේ පාලනයට එරෙහිව ජනතාව එකාවන්ව පපුව පා, එක පෙරමුණක් බඳින තෙක්, ලසන්ත වික‍්‍රමතුංගගේ, ප‍්‍රගීත් එක්නැලිගොඩගේ, කීත් නොයර්ගේ, වසීම් තාජුදීන්ගේ, ලලිත් හා කූගන්ගේ චරිත තනි තනිව රඟපාන්නෝ කවුරුද? ලාල් කාන්ත, නලින්ද ජයතිස්ස, බිමල් රත්නායක හෝ වෙනත් ජනතාවාදී කලාකරුවෝද? විශ්වවිiාල ආචාර්යවරුද? තම තමන්ගේ ගෙදර දොරකඩට සුදු වෑන් පැමිණ ගොඩවන්නට ආරාධනා කරන තෙක් ඒ අය සැදී පැහැදී බලා සිටින්නෝද? තමන් ඝාතනය වූ පසු, අතුරුදන් වුණාට පසු, පහරදීම්වලට ලක්ව සදහටම අබ්බගාතයන් වූ පසු, අඩු ගණනේ තමන් වෙනුවෙන් යුක්තියවත් ඉටු නොවන අනාගත පාලනයක් ගැන ඔවුන් කල්පනා කර තිබේද?
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ මර්දනයට මුහුණ දීම සඳහා නොබියව පිබිදී සිටින අලූත් වීරයන්ගේ වීර කතා මේ දවස්වල කොයිතරම් අහන්නට ලැබුණත්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට ඒම ගැන අපට බියක්ම දැනෙන්නේ ඇයි?
අප දේශපාලනය ගැන කිසිවක් නොතේරෙන හුදු බියගුල්ලන් පිරිසක් පමණක් නිසාද?
බය ඉස්සරහට දමා දේශපාලනය නොකළ යුතුයැයි අවලාද ස්වරයෙන් කියන අලූත් පාඩමක්ද ඒ අතර වරින්වර ඇසෙයි.
එහෙත්, බය ඉස්සරහට දමා දේශපාලනය කර තිබෙන හැටි අපට ලංකාවේම අතීතයෙන් සොයාගත හැකිය. උදාහරණයක් හැටියට 1987 පළාත් සභා පිහිටුවීමෙන් පසුව, පළාත් සභා මැතිවරණවලදී ඡුන්දය පාවිච්චි කිරීමට එරෙහිව ඉදිරියට ගෙනාවේ ‘මරණ බය’ බව අපට තවමත් මතකය. එතැනින් පටන්ගත් ‘බය කිරීමේ දේශපාලනය’, භීෂණය හා ප‍්‍රතිභීෂණය හරහා මිනිස් ජීවිත කීයක් නම් බිලිගත්තාද, රජයේ දේපළ කොයිතරම් නම් විනාශ කළාද යන්න අලූතෙන් ලියා තැබිය යුතු නොවේ. 50 දශකයේ සිටම බය කිරීම හරහා තමන්ගේ දේශපාලනය කිරීම ලංකාවේ හැම දේශපාලන පක්‍ෂයක්ම අඩු වැඩි වශයෙන් කර තිබේ. අප මේ කියන්නේ, මැරී ඉපදුණවුන් මෙන් අලූත් කතා කියන විට, අතීතයේ හෙවණැලිවල දිග පළලද කල්පනා කළ යුතුයැයි කියන්නටය. කිසිවෙක් ශුද්ධවන්තයෝ නොවෙති. හැමෝම කර ඇත්තේ ඒ මොහොතේ අවශ්‍ය දේ අනුව තනුව වෙනස් කිරීමය. එය පිළිගැනීමට තරම් ස්වයං විවේචනාත්මකද, නිහතමානී ද විය යුතුය.
අපට ඇති බය, මනෝ විකාරයක් නොව, ගෝඨාභයගේ අතීත ක‍්‍රියාකාරකම් දිහා බලන විට ඇතිවන බයකි. විධායක ජනාධිපති ධුරයට ඔහු පත්වුණොත්, ඇතිවිය හැකි තත්ත්වය සාධාරණ ලෙස කල්පනා කර ‘ඇතිකරගන්නා’ බයකි. කිසිවකු ඒ ගැන සමච්චල් කරන්නේ නම්, ඒ අයට ගෝඨාභයගේ අනාගත උපාසක ක‍්‍රියාකාරිත්වයක් ගැන කිසියම් සහතිකයක් ලැබී ඇතිවා විය යුතුය. නැතිනම්, තමන්ගේ වැරදි දේශපාලන තීරණ සම්බන්ධයෙන් ක්‍ෂමාලාපයක් ලෙස කියන්නක් විය යුතුය.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට පැමිණියත්, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව ආදිය තිබෙන නිසා, රාජ්‍ය සේවයත්, අධිකරණයත්, (ඊට අමතරව ජනාධිපතිගේ බලය 19න් අඩුකර ඇති නිසා* පාර්ලිමේන්තුවත් යටත් කර ගැනීමට හා රිසි සේ පාලනය කිරිරීමට ඔහුට නොහැකි වනු ඇති බවටද තවත් තර්කයක් ඉදිරිපත් වී තිබේ. මෙයද වැරදි තීරණවල බර අඩු කරන්නට ගෙනෙන තවත් ක්‍ෂමාලාපයකි.
ඊට පිළිතුරක් ලෙස පෙන්විය හැකි දේ නම් 18වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයයි. පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක බලය අල්ලාගෙන (රාජපක්‍ෂවරු පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක බලය අල්ලාගන්නා වට්ටෝරුව හොඳින් දනිති.* දැනට තිබෙන 19 ආපස්සට හැරවීමෙන් පමණක්, 2015න් පසු අප දිනාගත් ජයග‍්‍රහණ බොහොමයක් ආපස්සට හැරවිය හැකිය.
නොදන්නාවුන්ට දැනගැනීමට 19වැනි සංශෝධනයට පෙර කාලය ගැන කෙටියෙන් කිව යුතුය. 19ට පෙර ජනාධිපතිවරයාට ධුරයේ සිටිය හැකි වාර ගණන සීමාවක් නැත. තමාට සිතෙන වේලාවක, වැඩි වාසි වේලාවක, ජනාධිපතිවරණ කැඳවා සීමාවක් නැතිව ජනාධිපතිධුරයට තරග කළ හැකිය. පාර්ලිමේන්තුව අවුරුද්දකට පසු විසුරුවා හැරිය හැක. අගවිනිසුරු ඇතුළු ඉහළ අධිකරණවල විනිසුරුවරුන්, ජනාධිපතිගේ තනි අභිමතය අනුව පත්කළ හැකිය.
19ට පෙර තිබුණේ ‘ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව’ක් නොවේ. ‘පාර්ලිමේන්තු සභාවකි.’ ඒ සභාවට, අද ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව කරන්නාක් මෙන් ජනාධිපතිවරයා එවන නම් නුසුදුසු නම් නැවත හරවා වන්නට නොහැකිය. කළ හැක්කේ ජනාධිපති එවන නම් ගැන තමන්ගේ ‘නිරීක්‍ෂණ’ ඉදිරිපත් කිරීම පමණි. එම නිරීක්‍ෂණ පිළිගැනීම හෝ නොපිළිගැනීම ජනාධිපතිගේ වැඩකි.
ආණ්ඩුවේ වුවමනා එපාකම්වලට පිටතින් අධිකරණය තීන්දු දුන් විට, පහසුවෙන්ම දෝෂාභියෝග යෝජනා පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කර, තුනෙන් දෙකක ඡුන්දයෙන් අගවිනිසුරු ගෙදර යැවිය හැකිය. ඊට පසු මොහාන් පීරිස් වැනි කාල්ටන් නිවසේ ඇබිත්තයකු වුණු කෙනෙකු නැවතත් අගවිනිසුරුකමට පත්කරගත හැකිය. සමහර විට ජනාධිපති නීතිඥ අලි සබ්රිෟ. එවැනි ආණ්ඩුවක කෝප් කමිටු සභාපතිකම සුනිල් හඳුන්නෙත්තිට ලැබෙන්නේ නැත. එවැනි පාලනයකදී, සංවරණ හා තුලන වැඩ කරන්නේද නැත.
තමන් බලයට පත්වුණොත්, 19වැනි සංශෝධනය වෙනස් කරන බව ගෝඨාභය-මහින්ද, අනාගත ජනාධිපති-අගමැති දෙදෙනාම මේ වන විටත් පැහැදිලිව කියා තිබේ. බලයට ආ වහාම අගමැති වෙනස් කරන බවද, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින බවද දැනටමත් පැහැදිලිව කියා තිබේ. මේ කිසිවක් නීතියෙන් නම්, කරන්නට හැකි දේ නොවේ. එහෙත් ඒවා කරන බව ඔවුහු කියති. එහි තේරුම, නීතිය, ව්‍යවස්ථාව හා අධිකරණය ඔවුන්ට තවදුරටත් වැදගත් දේවල් නොවන බව නොවේද? ඒවා පසෙකට දමා තමන්ගේ බල න්‍යාය පත‍්‍රය පමණක් ක‍්‍රියාත්මක කරන බව නොවේද?
ගෝඨාභය පාලනයකදී, පසුගිය රාජපක්‍ෂ පාලනයේ අපරාධකාරයන්ට එරෙහිව දැනට පැවැත්වෙන විමර්ශන, නඩු විභාග සියල්ලම ආපස්සට හැරෙන බව අලූතන් කිව යුතුද?
2015 දී රාජපක්‍ෂවරුන් පරාජය කළ අපට, 2019දී අවශ්‍ය වන්නේ, පය පැකිලීම් තිබියදී වුණත්, ඒ විමර්ශන හා නඩු විභාග ඉදිරියට ගෙනයාමටද? නැතිනම්, ඒ සියලූ නඩු, නීතිපතිවරයා විසින් ‘පැමිණිල්ල විසින් ඉල්ලා අස්කරගන්නා ලදි’ ලේබලය යටතේ හමස් පෙට්ටියට දමනු දකින්නටද? අත්අඩංගුවේ සිටින සියලූ ‘රණවිරුවන්’ හා අපරාධකරුවන් නිදොස් කර නිදහස් කරනු දකින්නටද? පවත්වාගෙන යන අපරාධ විමර්ශන සියල්ලම ‘බහා තබන ලෙස’ සීඅයිඞීයට, එෆ්සීඅයිඞීයට නීතිපතිවරයා විසින් උපදෙස් දෙනු දකින්නටද?
එවැනි පැහැදිලිවම පෙනෙන නීති විරෝධී ක‍්‍රියා නවත්වන්නට අපට ඇති සංවරණ හා තුලන මොනවාද? තමන්ගේ ‘හොඳ පපුව’ පෙන්වීමෙන් පමණක්, පුරසාරම්වලින් පමණක්, ජනතාව පාරට බැස්සවීමෙන් පමණක්, මේ අනීතික ක‍්‍රියා නවත්වන්නට පුළුවන්යැයි කවුරු හරි විශ්වාස කරනවාද?
ඒ නිසා අපි නම් බයය. ඒ මරණ බයක් පමණක් නොවේ. රටේ සියලූ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ඉදිරි පියවර ආපස්සට හරවන පාලනයක් ඇතිවීම ගැන තිබෙන සාධාරණ බයකි. මනස්කල්පිතයක් නොව තර්කානුකූල බයකි. ඒ බය අස්සේ ජනාධිපතිගෙන්, අගමැතිගෙන්, යූඑන්පී පාලනයෙන් පළිගන්නට ගොස්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පාර්ශ්වයේ ඡුන්ද ටික කඩා, මුළු රටම අඳුරු හා බිහිසුණු අඩියකට ඇද දමන්නට කිසිවකුට සදාචාරාත්මක අයිතියක් නැතැ’යිද අපි සිතමු.
මේ කාටවත් දේශපාලනය උගන්වන්නට කියන දේවල් නොවේ. මනුවර්ණ වැනි අයට වඩා දේශපාලනය ගැන දන්නාවුන් ගන්නා තීරණවලින්, මේ තීරණාත්මක මොහොතේ රටක් හැටියට අප ආපස්සට යාම වළක්වා ගැනීමට, අවධානයට ගැනීම සඳහා කියන කතාය.
විනාශයට මුහුණ දී විනාශ වනවාට වඩා, එය පැමිණීම වළක්වාගැනීමට හැකි හැම පියවරක්ම ගැනීම අවශ්‍යය. දේශපාලනිකය. රොමැන්ටික් පුරසාරම්වලට සමහර විට කළ හැක්කේ විනාශයට පාවාඩ එළීමය.x
