උදයකාන්ත වර්ණසූරිය අධ්‍යක්ෂණය කළ ප‍්‍රසිඩන්ට් සුපර්ස්ටාර් චිත‍්‍රපටියේ විශාල හිදැසක් තියෙනවා. එහි මුල සිට අග දක්වා සම්පූර්ණ අවධානය යොමුවෙන්නේ සුපර්ස්ටාර් තරගයකට. ඒ තරගය ජනාධිපතිවරයෙක් තෝරාගැනීම සඳහායි. චරිතවල ගලායෑමක් හෝ වර්ධනය වීමක් ප‍්‍රමාණවත් තරම් ගොඩනංවා නැහැ. එක් චරිතයක් හෝ චරිත කිහිපයක් තෝරාගෙන ඒ චරිතවල ගලායෑමට වැඩි බරක් තබමින් සුපර්ස්ටාර් තරගයේ කතාව කීමට උත්සාහ කළා නම්, සාමාන්‍ය පේ‍්‍රක්ෂකයෙකුට චිත‍්‍රපටිය සමග වඩාත් සමීප වෙන්නට තිබුණා.
කෙසේ වෙතත් මේ චිත‍්‍රපටිය ඔහු නිර්මාණය කර ඇත්තේ තමා විශ්වාස කරන දේශපාලන අදහස් සාමාන්‍ය පේ‍්‍රක්ෂකයන්ට කියන්නයි. දේශපාලනඥයන් රටේ පාතාලය, ජාතිවාදය, කුඩු ව්‍යාපාරය ආදි සියල්ල පසුපස සිටින බවත්, ඒ බව කොපමණ පෙන්වාදුන්නත් සාමාන්‍ය ජනතාව එය ගණනට නොගෙන නැවත නැවතත් ¥ෂිත දේශපාලනඥයන්ටම ඡුන්දය ලබාදෙන බවත් ඔහු කියනවා.
සියල්ලට ඉහළින් චිත‍්‍රපටියේදී කියන්නට උත්සාහ කරන්නේ ජනාධිපති පුටුවේ මානසික රෝගියෙකු ඉඳගත්තොත් මොනවා වේවිද කියායි, විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය රටට නොගැළපෙන බවයි.
ඇත්තටම මේ චිත‍්‍රපටිය රසවත් දර්ශන කිහිපයක එකතුවක් මිස සිනමාත්මක කතාවක් ලෙස සැලකිය නොහැකියි. ලිච්ඡුවි රජ දරුවන් බඩ කපාගැනීම, මානසික රෝගියෙකු ජනාධිපති පුටුව බදාගෙන සිටීම, ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහතා පැමිණ ඕනෑ එකක් කරගනිල්ලා කියමින් නැවත යෑම ආදි දර්ශන ගොන්නක් එකට ඇමිණූ ගතියක් චිත‍්‍රපටියේ දකින්න ලැබෙනවා. ඒ නිසා උදයකාන්ත තමන්ගේ අරමුණ ‘අතිසාර්ථක‘ කරගෙන ඇතැයි අප කියන්නේ නැහැ.
එහෙත් ලංකාවේ නිර්මාණය කෙරෙන චිත‍්‍රපටි, ටෙලිනාට්‍ය, යූටියුබ් වීඩියෝ හා සංගීත වීඩියෝ බොහොමයක් මෙන් ‘කුණුගොඩක්‘ නොවූ, යම් ප‍්‍රමිතියක් ඇති නිර්මාණයක් ලෙස ප‍්‍රසිඩන්ට් සුපර්ස්ටාර් පිළිගන්නට පුළුවන්. අනෙක් නිර්මාණවලට සාපේක්ෂව සලකමින්, ප‍්‍රසිඩන්ට් සුපර්ස්ටාර් නැරඹිය යුතු චිත‍්‍රපටියක් ලෙස හැඳින්විය හැකියි.
මෑත කාලයේදී විවිධාකාර අභව්‍ය පොරොන්දු දෙමින්, දේශපාලනයට පැමිණි පුද්ගලයන් නිසා එක්තරා සුපර්ස්ටාර් තරගයකට සැබෑ දේශපාලනයත් සමාන කළ හැකියි. රටේම ණය එක දවසින් ගෙවන බව කෙනෙකු කියද්දී පාර්ලිමේන්තුවේ අනුමැතියක් නැතිව ව්‍යවස්ථාවක් හදන බව ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත්වීමේ හැකියාවක්වත් නැති කෙනෙකු කීවේ ලංකාවේ දේශපාලනය සුපර්ස්ටාර් තරගයකට හරවමින්.
චිත‍්‍රපටියෙහි කතාකරන දේශපාලන ප‍්‍රශ්න සියල්ලම පාහේ අප කලින් සිට දන්නවා. පාතාලය, ජාතිවාදය ආදි බොහෝ දේ සමඟ දේශපාලනය ගැටගැසී ඇති අන්දම අසූගණන්වල සිට පොදුජන විඥානයේ පවතිනවා. චිත‍්‍රපටියේදී පෙන්වන මාධ්‍යවේදීන්ට පහරදීමේ සිදුවීම්, සුදුවෑන් ආදි සියල්ල වෙනස් කළ නොහැකි යථාර්ථයක් ලෙස පිළිගන්නා උදවිය ඉන්නවා. ඒ අතින් මේ චිත‍්‍රපටියේ කියන බොහෝ දේ අලූත් නැහැ. එහෙත් චිත‍්‍රපටිය නරඹා දවසක් දෙකක් යද්දී, මේ චිත‍්‍රපටියෙන් කියැවෙන වෙනත් කාරණාවක් ගැන අවබෝධ වුණේ ඇමෙරිකානු ‘ප්‍රොෆෙෂනල් රෙස්ලින්‘ ඇසුරෙන්.
රෙස්ලින්වල ‘කේෆෙබ්’ කියා සංකල්පයක් තියෙනවා. කේෆෙබ් එක යනු රෙස්ලින්වල තිබෙන සැබෑව සහ බොරුව අතර සීමාව. රෙස්ලින් තරගයක් පැවැත්වෙන්නේ පිටපතකට අනුව. රෙස්ලින්වල ජනප‍්‍රිය චරිත සියල්ලම චරිත මිසක් සැබෑ මිනිසුන් නොවෙයි. ඒ අයගේ සැබෑ නම් පවා වෙනස්. ඞ්වේන් ජොන්සන් තමයි ‘ද රොක්‘ ලෙස පෙනී ඉන්නේ. මාක් කැලවේ තමයි ‘අන්ඩර්ටේකර්‘ ලෙස පෙනී ඉන්නේ. ඩස්ටින් රනල්ස් තමයි ‘ගෝල්ඩස්ට්‘ ලෙස පෙනී ඉන්නේ. ඔවුන් එකිනෙකා හා සටන් වදින්නට හේතු ලෙස, විවිධාකාර කතා අප ඉදිරියේ රඟදක්වනවා.
මේ වෙද්දී සියලූ රෙස්ලින් රසිකයන් ඒ සටන් බොරු ඒවා බව දන්නවා. ඒ නිසා ‘ද රොක්‘ හා ‘අන්ඩර්ටේකර්‘ බද්ධ වෛරයෙන් එකිනෙකා හා සටන් වදින කාලයක, ඒ දෙදෙනා ඉතා මිත‍්‍රශීලීව අවන්හලක කෑම ගනිමින් සිටින අයුරු දුටුවොත් සැබෑ පේ‍්‍රක්ෂකයෙකු කම්පනය වෙන්නේ නැහැ. ඔහු දන්නවා ‘කේෆෙබ්‘ එකට පිටින් ඞ්වේන් ජොන්සන් හා මාක් කැලවේ මිසක් ද රොක් හා අන්ඩර්ටේකර් මෙතැන නැති බව.
මොහොතකට හිතන්න. අප ඉදිරියේ සිද්ධවෙන සටන් ව්‍යාජ ඒවා බව පැහැදිලිව දන්නවා. එය බොරුවක් යැයි අප දන්නා බව සටන් කරන අයත් දන්නවා. එහෙත් සජීවී පේ‍්‍රක්ෂකයන් සැබෑ ක‍්‍රීඩා තරගයක් නරඹනවාක් මෙන් අර බොරුව වෙනුවෙන් ඔල්වරසන් නඟනවා. එය මොහොතකට ලංකාවේ දේශපාලනයට ආදේශ කරන්න.
‘මම ¥ෂණයෙන් තොර රටක් හදනවා‘ යැයි ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කීවොත්, එය ව්‍යාජ පොරොන්දුවක් බව ඔහුට ඡුන්දය දෙන අය පවා දන්නවා. ඒ බව දැන දැනම එවැනි පොරොන්දුවලට ඔල්වරසන් නගන අය ඉන්නවා. ඔවුන් ගෝඨාභයට ඡුන්දය දෙන්නේ ඔහු සම්පූර්ණයෙන්ම ¥ෂණය නැති කරනු ඇතැයි සිතමින් නොවෙයි. වෙනයම් හේතුවක් නිසායි. ¥ෂණය ගැන කී කතාව බොරුවක් යැයි ඡුන්දදායකයා දන්න බව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාත් දන්නවා. ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශවල තිබෙන කරුණු ගැන මැතිවරණයෙන් පසු කිසිවෙක් ගණනට නොගන්නා බව අපේක්ෂකයන් මෙන්ම ඡුන්දදායකයන්ද පොදුවේ පිළිගන්නවා.
ලංකාවේ බොහෝ දේශපාලනඥයන්ට තියෙන ¥ෂණ, වංචා, බලය අවභාවිතය, අපරාධ ආදි චෝදනා සියල්ල ගැන සාමාන්‍ය ජනතාව දන්නවා. සාමාන්‍ය ජනතාව ඒවා ගැන දන්නා බව දේශපාලනඥයනුත් දන්නවා. එහෙත් රෙස්ලින්වල ‘කේෆෙබ්‘ එක මෙන්, දෙපැත්තේම අය දේශපාලන වේදිකාවේ තිබෙන ව්‍යාජ ‘වටිනාකම්‘ සැබෑවක් යැයි පිළිගන්නවා.
ඉරිදා පුවත්පතක දේශපාලනයේ ‘තිරය පසුපස‘ කතා රැුගත් තීරුවලට අනුව දේශපාලනඥයන් තිරය පසුපස කතාකරන්නේ ඉතා අවංක ලෙසයි. රටට සෙතක් කරන ආකාරය ගැන හැඟීම්බර ලෙස හැම පක්ෂයේම දේශපාලනඥයන් කතාබහ කරන බවයි ඒ පත්තරවල තියෙන්නේ. එහෙත් ඒ ඉරිදා පුවත්පත්වල මාධ්‍යවේදීන්ද, පාඨකයන්ද, පත්තර වෙත තොරතුරු ලබාදෙන දේශපාලනඥයන්ද එහි තියෙන්නේ අතිශයෝක්තියෙන් පිරුණු ව්‍යාජ සටහන් බව දන්නවා. කිසිවෙක් පුවත්පත්වලට අභියෝග කරන්නේ නැහැ. ලංකාවේ දේශපාලනයේ ‘කේෆෙබ්‘ එක නියෝජනය කරන අපූරුම සංකේතය වන්නේ ජාතික ඇඳුම. සාමාන්‍ය මිනිසුන් කිසිසේත්ම අඳින්නේ නැති ඇඳුමක්, කේෆෙබ් එක රැුකගැනීම වෙනුවෙන් දේශපාලනඥයන් අඳිනවා.
ප‍්‍රසිඩන්ට් සුපර්ස්ටාර් චිත‍්‍රපටියට අනුව සුපර්ස්ටාර් තරගය ජයගන්නේ ¥ෂණ, වංචා, අපරාධ, බලය අවභාවිතය වැනි දේවල් ලංකාවේ සිදු නොවෙනවාක් මෙන්, ඒවා මඟහරිමින් කතා පවත්වන තරගකරුවායි. ඔහු ලංකාවේ දේශපාලනයේ තිබෙන සැබෑ කඩාවැටීම හංගා, ‘කේෆෙබ්‘ එක ඇතුළේ හිඳිමින් රටේ සංස්කෘතිය, දේශීයත්වය, අභිමානය ආදිය ගැන හැඟීම්බරව කතා පවත්වනවා. ඔහු අඳින්නේත් ජාතික ඇඳුම. අනෙක් ප‍්‍රධාන තරගකරුවන් දෙදෙනා ‘කේෆෙබ්‘ එක බිඳින්නට උත්සාහ කරනවා. ඒ තරගකරුවන් අඳින්නේ සාමාන්‍ය මිනිසුන් මෙන් කලිසම් හා ෂර්ට්. ඔවුන් ලංකාවේ දේශපාලනයෙහි ඇති අපරාධ, වංචා, ¥ෂණ, බලය අවභාවිතය දැඩිව විවේචනය කරනවා. මේ චිත‍්‍රපටිය අවසානයේදී මතු වෙන්නේ ඒ කතාව. ඒ අතින් සලකද්දී ප‍්‍රතික්ෂේප නොකර ඇති සැටියෙන් බාරගන්නට තරම් ප‍්‍රමිතියක් ‘ප‍්‍රසිඩන්ට් සුපර්ස්ටාර්‘ චිත‍්‍රපටියේ තියෙනවා.
