ජනාධිපතිවරණයට තව ඇත්තේ සති දෙකකටත් අඩු කාලයකි.
මේ ජනාධිපතිවරණය අප සලකන්නේ ඉතා ම තීරණාත්මක කාරණයක් හැටියට ය. හේතුව, එයින් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී, අධිකාරවාදී පාලනයක් යළි බලයට ඒමට අවකාශයක් ඇති නිසා ය. එය නැවැත්වීම කළ යුතු ය. එසේ කියන විට පුවත්පතක් හැටියට අප පැත්තක් ගන්නා බව පැහැදිලි වෙයි.
2015 ජනවාරිය වන විට අනිද්දා පුවත්පත බිහිවී නොතිබුණත්, වර්තමාන අනිද්දා සංස්කාරක මණ්ඩලය, ඒ කාලයේ නිරත ව සිටි ජනමාධ්‍යවලදී ද ගත් ස්ථාවරය වුණේ, 2014 වන විට පැවතෙමින් තිබුණු අධිකාරවාදී, අත්තනෝමතික පාලනය අවසන් කළ යුතු ය යන්නයි. එය එකී මාධ්‍යයේ ප‍්‍රධාන සංස්කාරකවරයා හැටියට තනියෙන් ගෙන අනෙක් අය මත බලෙන් පැටවූ තීරණයක් නොව, සංස්කාරක මණ්ඩලයේ සියල්ලන්ගේ සාමූහික දායකත්වය මත ගත් තීරණයකි.
ලංකාවේ ජනමාධ්‍යවලට හුරු නැති වුණත්, රටේ තීරණාත්මක දේශපාලන, ආර්ථික, සමාජ, සංස්කෘතික කාරණාවලදී පැත්තක් ගැනීම ජනමාධ්‍යවලට තහනම් කලාපයක් නොවේ. ලෝකයේ දියුණු ජනමාධ්‍ය හැම එකක් ම පාහේ එවැනි අවස්ථාවල තීන්දු තීරණ ගනියිි. තම පාඨකයන්ට ග‍්‍රාහකයන්ට ඒ තීන්දුව ගැන කියයි. ඒ වෙනුවෙන් පෙනී සිටියි. එවිට අදාළ ජනමාධ්‍යය සමග ගනුදෙනු කිරීම පාඨකයන්ට හා ග‍්‍රාහකයන්ට පහසු වන්නේ ය. ඔවුන් ගනුදෙනු කරන්නේ ජනමාධ්‍යයේ එකී ස්ථාවරය ගැන දැන සිටිමිනි.
ලංකාවේ ඇත්තේ මීට වඩා වෙනස් ලජ්ජා හිතෙන මාධ්‍ය භාවිතාවකි. ඔවුන් ම කියන පරිදි, බැලූ බැල්මට හැම ජනමාධ්‍යයක් ම ස්වාධීන ය. අපක්‍ෂපාතීය. හැමෝට ම සාධාරණ ය. එහෙත්, ඒ යටින් ඔවුන්ගේ පක්‍ෂපාතිත්වය නිරුවත් ව පෙනෙයි. තමන් අපක්‍ෂපාති යැයි කියාගන්නා ගමන්, ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වී සිටින තමන් කැමති අපේක්‍ෂකයාට, ප‍්‍රවෘත්ති විකාශයේදී හා අනෙකුත් වැඩසටහන් විකාශයේදී වැඩි ඉඩක් දෙයි. පුවත්පත්වල ද තත්ත්වය මෙසේ ය. නමින් වචනයෙන් ස්වාධීන ය. එහෙත් වැඩවලින් අන්ත පක්‍ෂපාතී ය. මෙය ජනමාධ්‍යවල වංකභාවය පෙන්නුම් කරන බලවත් සාධකයකි.
මේ මොහොතේ රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී බලවේගවලට ඇති අභියෝගය, 2015දී තිබුණාටත් වඩා බලවත් ය. ඒ, යම් හෙයකින් 2015 වන විටත් තිබුණාට වඩා කිහිප ගුණයකින් වැඩි අධිකාරවාදී පාලනයක් බිහි වීමට අවකාශය විවර වන බැවිනි.
ඒ නිසා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී, අධිකාරවාදී පාලනයක් ඇතිවීම වළක්වා ගත යුතු ය.
ඒ සඳහා කළ යුත්තේ, එම අධිකාරවාදී ප‍්‍රවණතා පරාජය කිිරීමට වැඩි ම හැකියාව තිබෙන පාර්ශ්වය ජයග‍්‍රහණය කරවීම ය. ඒ හයිය නැති පාර්ශ්වයක් වෙනුවෙන් සහාය දීම අත්‍යන්තයෙන්ම නිෂ්ඵල ය. හැබැයි, රට ආඥාදායකත්වයකට, මිලිටරි පාලනයකට ගෙන නොයන ප‍්‍රතිවාදියකු අපට හමුවී තිබුණේ නම්, එවැනි ෆැසිස්ට් පාලනයක් බිහි වීමේ අනතුරක් අප ඉදිරියේ නොතිබුණි නම්, හැම දේශපාලන බලවේගයක ම අනන්‍යතාවත් රැුකගෙන සුදුසු ම අපේක්‍ෂකයා ජයග‍්‍රහණය කරවන්නට අවකාශය තිබුණි. එහෙත් දැන් තිබෙන්නේ එවැනි සන්සුන් දේශපාලන මොහොතක් නොවේ. පළමු ව, ආඥාදායකත්වයෙන් රට බේරා ගෙන, පසුව දේශපාලන අනන්‍යතා රැුක ගැනීමට සංවාද වාද විවාද කළ යුතු වන දේශපාලන මොහොතකි. එකී ආඥාදායකත්වය ජය ගත හොත්, මාධ්‍ය නිදහස ද, දේශපාලනය කිරීමේ නිදහස ද, වෘත්තීය සමිති නිදහස ද නැති වන බවට විශ්වාස කළ හැකි හෙයිනි.
ඒ නිසා, අප තෝරා ගන්නේ ඒ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී ෆැසිස්ට් බලවේගය පරාජය කළ හැකි වැඩි ම ශක්තිය තිබෙන බලවේගයයි. ඒ හරහා, අධිකාරවාදී බලවේගය පරාජය කිරීම අපේ ප‍්‍රමුඛතාව වෙයි. අප කල්පනා කරන්නේ, ඒ වෑයමෙන් ම වුණත්, රට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී මාවතේ ඉදිරි පියවරක් තබන බව ය. මාධ්‍ය නිදහස, බිය නොවී ජිවත්වීමේ නිදහස, වධබන්ධනයන්ට ලක් නොවීමේ නිදහස වැනි මූලික නිදහස් මාදිලි හා අයිතීන් වත් අපට රැුක ගන්නට හැකියාව ලැබෙන්නේ එවැනි පියවරකින් පසුව ය. අඩු ගණනේ ඒ තත්ත්වය උදා වුණොත්, අපේ දේශපාලන හා වෙනත් අනන්‍යතා වෙනුවෙන් වාද විවාද කළ හැකි පරිසරයක් ඇති වනු ඇත.
ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී බලවේගය පරාජය කළ හැකි බලයක් තිබෙන අපේක්‍ෂකයා සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා ය. එහෙත්, ඔහු අප මුළුමනින් ම කැමති, අප වන්දනා කරන, කට පුරා හොඳයි කිව හැකි, කිසිදු වරදක් අඩුපාඩුවක් නැති අපේක්‍ෂකයා නොවේ. පසුගිය දේශපාලන භාවිතය තුළත්, වර්තමාන හැසිරීම් තුළත් ඔහුට නිශේධනීය ප‍්‍රතිචාර දැක්විය යුතු අවස්ථා තිබෙන බව රහසක් නොවේ. ඒවා විචාරාත්මක ව සලකා බලන්නටත්, අවශ්‍ය අවස්ථාවන්හිදී ඒවාට විවේචන ඉදිරිපත් කරන්නටත් හැකි ජනමාධ්‍ය භාවිතාවක් අපට තිබේ. එය පුද්ගලභාවයක් මත රඳා පවතින්නක් නොව, සාමූහික වෑයමක ප‍්‍රතිඵලයකි.
ඒ නිසා අපේ සහාය විවේචනාත්මක සහායකි. සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා ජනාධිපතිවරයා හැටියට පත්ව, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී, අධිකාරවාදී හා අත්තනෝමතික පාලනයකට අවතීර්ණ වන්නේ නම්, එදිනට ඔහුගේ ප‍්‍රබලතම විවේචකයා වනු ඇත්තේද අපි ම ය.
කුඩා වැරදි අල්ලාගෙන දශම ගණන්වලින් අපේක්‍ෂකයන් මනිමින් අපේ ‘පාරිශුද්ධභාවය’ රැක ගෙන ෆැසිස්ට් පාලනයක් ස්වේච්ඡුාවෙන් ම කැඳවා ගන්නවා වෙනුවට, අප තෝරා ගන්නේ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී ප‍්‍රවණතාව පරාජය කිරීමේ මාවතයි.x
