දරුණු රැුජිණිකාන්ත් රසිකයෙකු ඒ හා සමානම ටැරන්ටිනෝ, ක‍්‍රිස්ටෝපර් නෝලන් ආදි හොලිවුඞ් අධ්‍යක්ෂවරුන්ගේ රසිකයෙකු වුණොත් කෙබඳු චිත‍්‍රපටි බිහිවේවිද? පිළිතුර තමයි තරුණ දෙමළ චිත‍්‍රපටි අධ්‍යක්ෂ කාර්තික් සුබ්බුරාජ්.
එක්වරම සුබ්බුරාජ් ගැන කතාකරන්නට හේතුවුණේ ඔහුගේ අලූත්ම චිත‍්‍රපටිය ගැන පුවත දකින්නට ලැබුණු නිසාත්, ඉන්පසුව ඔහුගේ පෙර චිත‍්‍රපටි කිහිපයක් නැවත නරඹන්නට සිත පහළවීම නිසාත්.
දෙමළ නළු ධනුෂ් සහ කාර්තික් සුබ්බුරාජ් මේ වනවිට ඉන්නේ එංගලන්තයේයි. ඒ අලූත්ම චිත‍්‍රපටිය වන ‘සුරුලි’හි රූගත කිරීම් සඳහා විදේශගතවයි. චිත‍්‍රපටියේ මුල් දින කිහිපය සාර්ථකව රූගතකිරීම් කර අවසන් බව අසන්නට ලැබීම සතුටක්. 2016 රූගත කිරීම් ආරම්භ කරන්නට උත්සාහ කොට අසාර්ථක වූ සුරුලි චිත‍්‍රපටිය විදේශ රටක ගැන්ග්ස්ටර් කතාවක් රැුගත් චිත‍්‍රපටියක්. මීට කලින් උත්සාහ කර තිබුණේ මෝගන් ෆ‍්‍රීමන්, රොබට් ඩි නීරෝ හෝ ඇල් පැචීනෝ චිත‍්‍රපටියේ ප‍්‍රධාන චරිතයකට එකතු කරගන්නයි. කාර්තික් එවැනි නළුවන් සමඟ බටහිර පසුතලයක චිත‍්‍රපටියක් කරනවා දකින්නට ලැබීම රසිකයන්ගේ සිහින සැබෑවීමක් වගෙයි.
එහෙත් ඉහත කී නළුවන් තිදෙනා අල්ලාගැනීමට 2016දී සුබ්බුරාජ් ගත් උත්සාහය අසාර්ථක වී තිබුණේ, ඒ නළුවන්ගේ ඒජන්තයන් පසුකර යෑම අසීරු වූ නිසායි. එය අසාර්ථක වීමත් සමඟ චිත‍්‍රපටියේ ව්‍යාපෘතිය අසාර්ථක වුණා. වෙනත් නළුනිළියන් යොදාගෙන 2019 සැප්තැම්බරයේ ව්‍යාපෘතිය නැවත පටන්ගන්නටත්, මේ වෙද්දී චිත‍්‍රපටියේ සැලකිය යුතු කොටසක රූගත කිරීම් අවසන් කරන්නටත් සුබ්බරාජ් හා ධනුෂ් සමත් වී සිටිනවා. එය දැනගැනීමට ලැබීම සතුටක්. බටහිර පසුතලයක සුබ්බුරාජ් කෙබඳු සිනමා විස්කමක් කරනු ඇතිදැයි දකින්නට ලැබීම සතුටක්.
සිනමාව කලාවක් ලෙස දකින ඕනෑම විශිෂ්ට චිත‍්‍රපටි අධ්‍යක්ෂවරයෙකුගේ සිනමාකෘතිවල ආවේණික ලක්ෂණ තියෙනවා. ලංකාවේ ප‍්‍රසන්න විතානගේ, අශෝක හඳගම වැනි චිත‍්‍රපටිකරුවන්ට ආවේණික ලක්ෂණ ගැන අප කතාකරනවා වගෙයි. ලෝකයේ ටැරන්ටිනෝ වැනි අධ්‍යක්ෂවරුන්ට ආවේණික ලක්ෂණ ගැන කතාකරනවා. වයස අවුරුදු 36 වෙද්දී දෙමළ සිනමාව නව මාවතකට හැරවූ රැුල්ලක පෙරගමන්කරුවෙක් වී, දෙමළ සිනමාවේ විශිෂ්ටතම අධ්‍යක්ෂවරයෙකු බවට පත්වූ කාර්තික් සුබ්බුරාජ්ටත් එවැනිම ආවේණික ලක්ෂණ තියෙනවා. දෙමළ සිනමා විචාරකයක් කිහිපදෙනෙකුගේ අදහස් ඇසුරෙන් සුබ්බුරාජ්ට ආවේණික ලක්ෂණ කිහිපයක් මෙසේ සඳහන් කරන්න පුළුවන්.
හොලිවුඞ් ආභාසය
කාර්තික්ගේ හැම චිත‍්‍රපටියේම දරුණු ලෙස හොලිවුඞ් ආභාසය තියෙනවා. කැමරා උපක‍්‍රම, සංගීත උපක‍්‍රම පාවිච්චි වෙනවා. ‘ගුඞ්ෆෙලා’ චිත‍්‍රපටියෙන් ආභාසය ගත් කැමරාකරණ රටාවක් ‘ජිගර්තණ්ඩා’ චිත‍්‍රපටියේ තියෙන බව කියනවා. චිත‍්‍රපටිය අස්සේත් හොලිවුඩය ගැන උද්ධෘත කිහිපයක්ද දකින්නට ලැබෙනවා. එමෙන්ම ටැරන්ටිනෝගේ ‘ඞ්ජැන්ගෝ අන්චේන්ජ්ඞ්’ චිත‍්‍රපටියේ සංගීතයෙන් ජිගර්තණ්ඩා සංගීතයට ආභාසය ලැබුණු බව පේනවා. ඔහුගේ චිත‍්‍රපටිවල හොලිවුඞ් ආභාසය ගැන උදාහරණ ගණනාවක් පෙන්විය හැකියි.
රුධිරය
ඉහත කී හොලිවුඞ් ආභාසය පිළිබඳ කතාවේම දිගුවක් තමයි නිශ්චිතව ටැරන්ටිනෝගේ රුධිරය පෙන්වීමේ කලාවෙන් ලත් ආභාසය ගැන කතාව. ටැරන්ටිනෝගේ ‘පල්ප් ෆික්ෂන්’ ඇතුළු චිත‍්‍රපටි සියල්ලේම පාහේ දකින්නට ඇති ප‍්‍රධානම ලක්ෂණයක් තමයි රුධිරය.
බොහෝ අධ්‍යක්ෂවරුන් කාට හෝ වෙඩි පහරක් එල්ලවෙන දර්ශනයකදී උණ්ඩය සිරුරේ ගැටෙන මොහොත කැමරාවෙන් ඈත් කරනවා. එවැනි අවස්ථා ඍජුව පෙන්වන්නේ නැහැ. එහෙත් ටැරන්ටිනෝ හැමවිටම උණ්ඩය සිරුරක ගැටී රුධිරය වෑස්සෙන මොහොත කැමරාවට ඍජුව අල්ලනවා. ක්ෂණිකව මිනිසෙකුගේ හිස කුඩුපට්ටම් වන අන්දම පෙන්වනවා. වෙඩි පහරකින් මිනිසෙකු අහසේ පාවෙන අන්දම විටෙක පෙන්වන්නේ හාස්‍යමය ස්වරයක්ද ඇතිවයි.
සුබ්බුරාජ් ඒ ලක්ෂණය උරාගෙන තමන්ගේම ක‍්‍රමයකට රුධිරය පෙන්වනවා. ඔහු දකුණු ඉන්දියාවට ගැළපෙන ලෙස කැති, පිහි පහරවල් ඍජුව පෙන්වනවා. පිහිය වැදී ඇෙඟන් රුධිරය මලක් සේ විදින අන්දම පෙන්වනවා. ඒ අතර වෙඩි පහර වදින දර්ශනයක් දෙකකුත් තියෙනවා. සමස්තයක් විදියට ටැරන්ටිනෝගේ හිංසනය පෙන්වීමේ ආන්තික ක‍්‍රමවේදයෙන් සුබ්බුරාජ් ඍජු ආභාසය ගෙන තිබෙනවා.
ජනප‍්‍රිය සංස්කෘතිය
සුබ්බුරාජ් හොලිවුඩයේ ආභාසය ගත් අධ්‍යක්ෂවරයෙකු බව ඇත්ත. එහෙත් ඔහු දෙමළ සිනමා ඉතිහාසයේ විශිෂ්ටයෙකු වන්නේ ඒ නිසාම නෙවෙයි. ඔහු ජනප‍්‍රිය දෙමළ සිනමාවෙන් ගත් ආභාසය නිසායි. ඔහු බලවත් දෙමළ සිනමා රසිකයෙක්. ඒ නිසාම ඔහුගේ චිත‍්‍රපටිවලදී ජනප‍්‍රිය දෙමළ සංස්කෘතියෙන් ගත් උද්ධෘත නිතර දකින්නට පුළුවන්. හිටිගමන් එම්එස් විශ්වනාදන්ගේ හෝ ඉලෙයරාජාගේ සංගීත කණ්ඩයක් පසුබිමින් ඇහෙනවා. එමෙන්ම ඔහුගේ හැම චිත‍්‍රපටියකදීම අනිවාර්යයෙන්ම එක් පුද්ගලයෙක් ගැන අනිවාර්යයෙන්ම කෙටි සඳහනක් හෝ තියෙනවා. ඒ රැුජිණිකාන්ත්. සිංදු කැබැල්ලකින්,
පෝස්ටරයකින්, දෙබසක් පුනරුච්චාරණයෙන් හෝ අනිවාර්යයෙන්ම රැුජිණි සිහිපත් කිරීම සුබ්බුරාජ්ගේ ලක්ෂණයයි. ඒ ජනප‍්‍රිය සංස්කෘතියේ ආභාසය සුබ්බුරාජ්ට තියෙන නිසාම, ඔහුගේ චිත‍්‍රපටි කෙතරම් හොලිවුඞ් ආභාසය ලැබුවත් තමිල්නාඩු මහපොළොවේ පය ගහන්නට සමත්.
කෙටි චිත‍්‍රපටි
ඔහුගේ එක් චිත‍්‍රපටියක් කෙටි චිත‍්‍රපටි කිහිපයක එකතුවක් වගෙයි. ඕනෑම චිත‍්‍රපටියක් ජවනිකා කිහිපයකින් සමන්විතයි. සාමාන්‍යයෙන් බොහෝ චිත‍්‍රපටි නිර්මාණය වෙන්නේ ජවනිකා තුනේ ආකෘතියටයි. පළවැනි ජවනිකාවෙන් චරිත හා මූලික ගැටුම හඳුන්වාදෙනවා. දෙවැනි ජවනිකාවෙන් ගැටුම වර්ධනය වී, පේ‍්‍රක්ෂකයා කැළඹෙන තීරණාත්මක සන්ධිස්ථානයකට යනවා. තෙවැනි ජවනිකාව තෘප්තිමත් අවසානයක් කරා කතාව ගෙනයනවා. එහෙත් සුබ්බුරාජ්ගේ චිත‍්‍රපටිවල හැම ජවනිකාවක්ම කෙටි චිත‍්‍රපටියකට සමාන කළ හැකියි. එවැනි එක් ජවනිකාවත් තනිව නැරඹුවොත් කෙටි චිත‍්‍රපටියක් නැරඹුවා වගෙයි. ඒ හැම ජවනිකාවටම ආරම්භයක් තියෙනවා. ගලායෑමක් තියෙනවා. තීරණාත්මක අවසානයක් තියෙනවා. කොටින්ම කීවොත් හැම ජවනිකාවක්ම ඇතුළේ තවත් ජවනිකා කිහිපයක් තියෙනවා. ‘ජිගර්තණ්ඩා, පේට්ට, ඉරයිවි’ වැනි චිත‍්‍රපටිවල ඒ ලක්ෂණය හොඳින්ම තියෙනවා.
පේට්ට උදාහරණයකට ගනිමු. මුලින්ම ග‍්‍රාමීය විශ්වවිද්‍යාලයක නේවාසිකාගාර පාලකයෙකු ලෙස ඈත ප‍්‍රදේශයට යන අන්දමත්, ප‍්‍රාදේශීය මැරයන් සමඟ ගැටෙන අන්දමත් එක් කෙටි චිත‍්‍රපටියක් ලෙස ගතහැකියි. ඉන්පසුව ඔහුගේ ඉතිහාස කතාව දෙවැනි කෙටි චිත‍්‍රපටිය ලෙස ගතහැකියි. උත්තර ඉන්දියාවට ගොස්, සතුරන්ගෙන් පළිගන්නා කොටස තෙවැනි කෙටි චිත‍්‍රපටිය ලෙස ගතහැකියි. ඒ හැම කෙටි චිත‍්‍රපටියේම අලූත් චරිත හඳුන්වාදෙනවා. අලූත් ගැටුම් හඳුන්වාදෙනවා. ඒ ගැටුම්වලට අලූත් නීතිරීති හඳුන්වාදෙනවා. අලූත් අභියෝග පැනනඟිනවා. අවසානයේදී ඒ කතාව විසඳුමකට යනවා.
ශානර මිශ‍්‍රණය
විවිධාකාර සිනමා ශානර ගැන අප දන්නවා. ඇක්ෂන් හෙවත් ක‍්‍රියාදාම, මිස්ටි‍්‍ර හෙවත් අබිරහස්, හොරර් හෙවත් සංත‍්‍රාස, ත‍්‍රිලර් හෙවත් ත‍්‍රාසජනක, කොමඩි හෙවත් හාස්‍යමය වැනි චිත‍්‍රපටියෙන් මැවෙන රසය අනුව චිත‍්‍රපටි ශානර තියෙනවා. ගැන්ග්ස්ටර්, වෙස්ටර්න්, සුපර්හීරෝ වැනි චිත‍්‍රපටියේ පසුතලය මත පදනම් වූ සුවිශේෂ ශානර පවා තියෙනවා.
සුබ්බුරාජ් තමන්ගේ චිත‍්‍රපටිවලදී නිර්භයව ශානර මිශ‍්‍ර කරනවා. එහෙත් එය ඉන්දීය සිනමාවේදී ප‍්‍රකටව තිබෙන ‘මසාලා‘ චිත‍්‍රපටිවල මෙන් සිංදුවක්, ෆයිට් එකක්, රොමෑන්ටික් දර්ශනයක්, විහිළුකාරයෙක් ආදි ලෙස විවිධ ශානරවලින් කොටස් ගෙන පිළිවෙළක් නැතිව පූට්ටු කිරීමක් නෙවෙයි. සුබ්බුරාජ් අපූරුවට එක් ශානරයකින් තවත් ශානරයකට චිත‍්‍රපටිය රැුගෙන යනවා. එක් ගියරයකින් තවත් ගියරයකට වාහනයක් මාරුවෙනවා වගෙයි.
උදාහරණයක් ලෙස පීසා චිත‍්‍රපටිය රොමෑන්ස් චිත‍්‍රපටියක් ලෙස ආරම්භ වෙනවා. මඳක් ගලායද්දී චිත‍්‍රපටිය හොරර් චිත‍්‍රපටියකට හැරෙනවා. ඉන්පසුව එය අබිරහස් කතාවක් බවට හැරී, මංකොල්ල චිත‍්‍රපටියක් ලෙස අවසන් වෙනවා.
වීරයන් නැතිකම
මේ ලක්ෂණය හඳුන්වන්නට තිබෙන පහසුම තැන වන්නේ ‘පේට්ට’ චිත‍්‍රපටියයි. සුබ්බුරාජ් කාලයක් තිස්සේ ‘මරාගෙන මැරෙන’ රැුජිණි රසිකයෙක් බව ප‍්‍රසිද්ධයි. ඒ නිසාම ඔහු රැුජිණිට චිත‍්‍රපටියක් ලියද්දී, එය සාම්ප‍්‍රදායික රැුජිණි චිත‍්‍රපටි කලාවට අයත් චිත‍්‍රපටියක් වනු ඇතැයි සියල්ලන්ම අනුමාන කළා. රැුජිණි දෙමළ සිනමාවේ වීරයන්ගෙත් වීරයායි. ඒ වීරයාගේ බොරුව, වංචාව නැහැ. කියන දේ කරන, කරන දේ කියන චරිත ඔහු රඟපානවා. සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයන් වෙනුවට, දේවත්වයට සමාන චරිත රැුජිණිට ලැබෙනවා.
එහෙත් සුබ්බුරාජ්ගේ සිනමාවෙහි මූලිකම ලක්ෂණයක් තමයි වීරයන් නැතිවීම. ඔහුගේ චිත‍්‍රපටිවල ඉන්නේ ප‍්‍රධාන චරිත. ඔහුගේ ප‍්‍රධාන චරිත ‘වීරයන්’ නෙවෙයි. අනිවාර්යයෙන්ම අඳුරු පැතිකඩක්, ඍණාත්මක පැතිකඩක් ඒ චරිතවල තියෙනවා. එවැනි වීරයන් එක් ‘දුෂ්ට’ ක‍්‍රියාවක් හෝ කරනවා.
සුබ්බුරාජ් තමන්ට හුරුපුරුදු ප‍්‍රධාන චරිත වෙනුවට, වීරයන්ගේත් වීරයා වූ රැුජිණිකාන්ත් වෙනුවෙන් ‘වීර‘ චරිතයක් නිර්මාණය කර ඇතැයි පේට්ට චිත‍්‍රපටිය දෙස බැලූ බැල්මට පෙනෙනවා.
එහෙත් සියුම්ව නිරීක්ෂණය කරද්දී පේට්ට චිත‍්‍රපටියේ ප‍්‍රධාන චරිතයත් ඇඟට පතට නොදැනී ‘දුෂ්ට’ ක‍්‍රියා කරනවා. මුලින්ම ඔහු ඇමතිවරයෙකුගේ බලපෑම ඇතිව සම්මුඛ පරීක්ෂණයකින් අසාධාරණ ලෙස රැුකියාවක් ලබාගන්නවා. අවසාන ජවනිකාවේ ‘පේට්ට වේලන්‘ (රැුජිණි* තවත් කෙනෙකුට බොරු කියා රවටා, ඒ කෙනාගෙන් වැඩ ගැනීම එවැනි අවස්ථාවක්. සාමාන්‍ය ‘වීරයෙක්‘ කියන දේ කරනවා මිසක්, බොරු කියා වෙනත් අයව රවටන්නේ නැහැ.
ගැහැනු චරිත
කාර්තික්ගේ චිත‍්‍රපටිවල සුවිශේෂම ප‍්‍රධාන කාන්තා චරිත හැමවිටම දකින්නට ලැබීම ප‍්‍රධාන ලක්ෂණයක්. ඔහු ‘ඉරයිවි’ චිත‍්‍රපටිය නිර්මාණය කළේ කාන්තා චරිත වෙනුවෙන්මයි. ‘පීසා’ චිත‍්‍රපටියේදී ප‍්‍රධාන කාන්තා චරිතය සියල්ල පසුපස සිට මෙහෙයවන මහමොළකාර චරිතයක්. ‘ජිගර්තණ්ඩා’ චිත‍්‍රපටියේ කතාව උඩුයටිකුරු වෙන්නේ එක් කාන්තාවකගේ බලපෑමෙන්. එම කාන්තා චරිත ශක්තිමත් ඒවා පමණක් නෙවෙයි. ඒ චරිතවලට ඉලක්කයක් තියෙනවා. චරිතය ටිකෙන් ටික ගොඩනැංවීමක් තියෙනවා. කතාවට ඒ චරිතය එකතුවීමට බලවත් හේතුවක් තියෙනවා.
අපට පාඩමක්
මේ සම්පූර්ණ කතාව අවසානයේදී ලංකාවේ අධ්‍යක්ෂවරුන්ට සුබ්බුරාජ්ගෙන් වැදගත් පාඩමක් ඉගෙනගන්නට ඇති බව කිව යුතුයි. එක් පැත්තකින් බොහෝ ලාංකික අධ්‍යක්ෂවරුන් බටහිර සිනමාව ඇතුළු විදේශ රටවලින් ලබන ආභාසය ලාංකික මහපොළොවට ගළපන්න දන්නේ නැතැයි හැෙඟනවා. අනෙක් ගැටලූව වන්නේ ලංකාවේ අධ්‍යක්ෂවරුන් බොහෝවිට යුරෝපීය සිනමාකෘති අගය කරන්නට කැමැත්තක් දැක්වීමයි. එහෙත් සැබෑව වන්නේ යුරෝපයේ රසිකයන්ට ඇති ශික්ෂණය අපේ කලාපයේ රසිකයන්ට නොමැති වීමයි. ඇමෙරිකාවේ තත්වය ඊට වෙනස්. සාමාන්‍ය ඇමෙරිකානු රසිකයන්ගේ රසිකත්වය යම් දුරකට අපේ කලාපයේ රසිකයන්ට සමානයි. අපට වඩා මඳක් දියුණු බව ඇත්ත. එහෙත් යුරෝපීය රසිකයන් මෙන් සංකීර්ණ කලාකෘති තේරුම් ගැනීමට තරම් ශික්ෂණයක් ඇමෙරිකාවේ පොදු රසිකයාට නැහැ. ඒ නිසාම ඇමෙරිකානු සිනමාවෙන් අපේ කලාපයේ සිනමාවට ආභාසය ලැබීම පහසුයි. එහෙත් අසීරු කටයුත්ත වන්නේ කලාපීය ජනප‍්‍රිය සංස්කෘතියෙන් ආභාසය ගෙන ඒ චිත‍්‍රපටිය සාර්ථකව අවසන් කිරීමයි. සුබ්බුරාජ්ගෙන් අපේ අය ඉගෙනගත යුතු වැදගත්ම පාඩම වන්නේ බටහිර තුවක්කු ගෙනැවිත්, අපේ පේ‍්‍රක්ෂකයන්ගේ හිස්වලට පත්තු කිරීමේ කලාවයි.
