පාස්කු ඉරිදා ත්රස්ත ප්රහාරයෙන් පසුව ලංකාවේ ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ කාරණය ඉතා වැදගත් කේන්ද්රස්ථානයකට පැමිණ ඇත. ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වන ප්රධාන අපේක්ෂකයන් සියළුදෙනාම පාහේ ජාතික ආරක්ෂාව ගැන පොරොන්දු ලබාදීමට උත්සුක වන අයුරු පෙනේ. රටක ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයෙකු ජාතික ආරක්ෂාවට ප්රමුඛතාවය දිය යුතු බව අවිවාදිතය. එහෙත් දේශපාලන වේදිකාවේදී වරනැගෙන ජාතික ආරක්ෂාව හා සැබෑ ජාතික ආරක්ෂාව යනු එකම කාරණයදැයි විටෙක සැක පහළ වෙයි. මේ මොහොතේ ලංකාවේ ජාතික ආරක්ෂාව යනුවෙන් අර්ථකතනය වෙන්නේ කුමක්ද, එය සපුරාගත හැක්කේ කෙසේද යන කාරණය පිළිබඳව බුද්ධිමතුන් කිහිපදෙනෙකුගේ අදහස් විමසුවෙමු.
තරිඳු උඩුවරගෙදර
හමුදාවට පමණක් නවත්වන්න බැහැ
ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි
රටේ පුරවැසියන්ගේ ආරක්ෂාව හා ජනතාවගේ පොදුවේ ආරක්ෂාව තියෙන්න ඕනෑ. ඒ ගැන සැකයක් තියෙන්න බැහැ. එහෙත් දැන් ‘ජාතික ආරක්ෂාව‘ කියන වචන දෙකෙන් මතුකරන සංකල්පයෙහි ඊට වඩා වැඩි දෙයක් තියෙනවා. ඒක හුදෙක්ම ආරක්ෂාව දීම පිළිබඳ අදහසක් නෙවෙයි. ඒක වෙනම ව්යාපෘතියක් වගෙයි. ඔය අදහස එන්නේ විශේෂයෙන් ඇමෙරිකාවට එල්ලවූ 9/11 ප්රහාරයෙන් පස්සේ. රාජ්යය සංවිධානය වෙන්න ඕනෑ කොහොමද කියලා අදහසක් එයින් පස්සේ ආවා. ලංකාවේ යුද්ධයට පදනම් කරගත්ත අදහස් මාලාව එන්නේත් ඒක ඇසුරෙන්.
දැන් ජාතික ආරක්ෂාව කියලා තියෙන කතිකාව හැදිලා තියෙන්නේ පුරවැසියන්ගේ ආරක්ෂාව සහ රටේ ජනතාව යම් යම් තර්ජනවලින් ආරක්ෂා කරන්නේ කොහොමද කියන එකෙන් නෙවෙයි.
උදාහරණයක් ලෙස දැන් තියෙන අදහස අනුව ජාතික ආරක්ෂාවට හානිකර පිරිස් නම් කරනවා. ඒ අයව ද්රෝහීන් හෝ ත්රස්තවාදීන් කියලා නම් කරන්න පුළුවන්. ත්රස්තවාදියෙකු ලෙස නම් කළාට පස්සේ ඔවුන්ට එරෙහිව නීතිය ක්රියාත්මක කිරීමෙන් එහා ගොස් ඕනෑ එකක් කරන්න පුළුවන් බව විශ්වාස කරනවා.
ලංකාවේ ත්රස්තවාදය, ජාතික ආරක්ෂාව සහ ඒ ආරක්ෂාවට තර්ජනයක්යැයි පුද්ගලයන්ව නම් කොට ඔවුන්ට එරෙහිව කටයුතු කිරීමේ ක්රියාවලියට හොඳ උදාහරණයක් තමයි ප්රගීත් එක්නැළිගොඩ සිදුවීම. ඔහුගේ අතුරුදන්කිරීම ගැන කතාකරන්නත් බැරි තරමට ඔහුව ත්රස්තවාදියෙක් කරලා තියෙනවා. ඔහුට මූලික අයිතිවාසිකම් නැති බව පිළිගත් අදහසක් වගේ වෙලා.
අපි බඩගිනි වුණාම මොනවාහරි කන්න ඕනෑ. ඒත් අපි ඉටිපහන් දල්වලා ගන්න රාත්රී කෑමවේලක් බඩගින්නට කන කෑමක් නෙවෙයි. ඊට වඩා අර්ථ ගොඩක් තියෙනවා. මෙතැන තියෙන ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ කතිකාවේත් ආරක්ෂාවට වඩා වැඩි දෙයක් තියෙනවා. ඒත් ඒක සාධාරණීකරණය කරන්නේ ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ පෙන්වලා.
පාස්කු ඉරිදා ත්රස්ත ප්රහාරය කියන්නේත් ඒ අදහසට හම්බවෙච්ච තල්ලූවක් මිසක් ඒකම නෙවෙයි. ඔයවගේ ප්රහාර විශාල වශයෙන් හමුදාව නඩත්තු කරලා, හමුදාවට පමණක් නවත්වන්න බැහැ. මුස්ලිම් සමාජයත් එක්ක එකට වැඩ කිරීම වගේ වෙනත් ක්රමවේදවලින් තමයි ඒවා මැඬපවත්වන්න පුළුවන්. පාස්කු ඉරිදා ත්රස්ත ප්රහාරයෙන් පස්සේ තවත් ප්රහාර දිගට ඇදිලා ගියේ නැත්තේ මුස්ලිම් ජනතාවගේ සහයෝගය නිසා. එවැනි ක්රියාවලිය් තමයි මෙවැනි ප්රහාරවලට එරෙහිව දියත් කළ යුත්තේ.
කෙසේවෙතත් ඔය ‘ජාතික ආරක්ෂාව‘ කියන සංකල්පය ආරක්ෂාවට තියෙන තර්ජන වලම අනෙක් පැත්ත. ඒ දෙක එකට යැපෙනවා. සමහර වෙලාවට ඔවුන්ට තර්ජනයත් අවශ්ය දෙයක් වෙනවා. ඒ දෙක එකිනෙක මත පවතිනවා.
සොල්දාදුවෙක්ව පත්කරලා මදි
ආචාර්ය චරිත හේරත්
ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳව ප්රධාන පැති කිහිපයකින් බලන්න පුළුවන්. මූලික වශයෙන් රටක ජාතික ආරක්ෂාව විදියට සලකන්නේ මිනිසුන්ගේ මූලික නිදහස ආරක්ෂා කරමින් රට තුළ වෙසෙන ජනවර්ගවලට වඩා හොඳින් පවතින්නට හැකිවීම. බාහිර අභියෝග විධිමත් ආකාරයට සමනය කරගැනීමට ඇති හැකියාවත් ජාතික ආරක්ෂාවේ වැදගත් කොටසක්. මෙය තමයි මූලික වශයෙන්ම අපි ජාතික ආරක්ෂාව විදියට විශ්වාස කරන්නේ.
එතැනින් එහා ගිහින් රටේ භෞමික අඛණ්ඩතාවය ආරක්ෂා කරගැනීමත්, ස්වෛරීත්වය රැුකගැනීමත් ජාතික ආරක්ෂාව විදියට වැඩිදුරටත් අපි පිළිගන්නවා. ඒ සඳහා රාජ්යය පාවිච්චි කරන විධික්රම ජාතික ආරක්ෂාවේ මූලිකම වැදගත් දෙයක් විදියට පිළිගනු ලබනවා.
අපේ රටේ ජාතික ආරක්ෂාවට බලපෑම් කරන සාධක ගණනාවක් තියෙනවා. ඕනෑම රටක ජාතික ආරක්ෂාවට බලපෑම් එල්ලවීමේදී සමහර තර්ජන එන්නේ අභ්යන්තරික වශයෙන්. රට ඇතුලේ ප්රතිපත්ති ආදියට අදාලව. තවත් ඒවා එන්නේ ජාත්යන්තර දේශපාලනය සමඟ කලාපීය තර්ජන වශයෙනුයි. තවත් විටෙක මේ දෙකම එකට ගැටගැහිලා ජාතික ආරක්ෂාවට තර්ජන එල්ලවෙනවා.
අපේ රටේ ජාතික ආරක්ෂාවට ඉතිහාසය තුළදී තර්ජන එල්ලවෙලා තියෙනවා. එල්ලවූ බරපතලම තර්ජනය තමයි අවුරුදු තිහක් තිස්සේ පැවති යුද්ධය. ඒක මුළු රටටම බලපෑවා. ඒකෙන් රට ගලවාගැනීම ප්රධානම අවශ්යතාවයක් බවට පත්වුණා.
දැන් ඉස්ලාම් අන්තවාදය ජාත්යන්තර වශයෙන් පවතින තර්ජනයක් ලෙස සැලකිය හැකියි. ඉස්ලාම් අන්තවාදයේ ජාත්යන්තර ක්රියාකාරීත්වයට ලංකාවේත් ගැටගැසීමක් තියෙනවායැයි සැකයක් තියෙනවා.
එයට මුහුණදිම සඳහා ශක්තිමත් ආරක්ෂක අංශයක් හා බුද්ධි දාමයක් රට තුළ ඇතිවිය යුතුයි. ඒ අර්ථයෙන් වත්මන් ආණ්ඩුව ආරක්ෂාව ගැන නොසලකා හැරලා තියෙනවා.
ජාතික ආරක්ෂාව රැුකගන්නට සොල්දාදුවෙක්ව ඇමතිධූරයට පත්කරලා මදි. රටේ සිස්ටම් එක තුළට ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ අවශ්යතාවය එන්න ඕනෑ. යූඇන්පී ආණ්ඩුවක් ඇවිත් සජිත් පේ්රමදාසව දාපු පළියට ජාතික ආරක්ෂාව ඇතිවෙන්නේ නැහැ.
අනිවාර්යයෙන්ම යම් ආණ්ඩුවක් ජාතික ආරක්ෂාව පිලිබඳ ගන්නා ක්රියාමාර්ගවලට ආණ්ඩුවක් හිතන විදිය බලපානවා. ජනාධිපතිවරයාගේ චින්තනය බලපානවා. ඒ නිසා තමයි ජාතික ආරක්ෂාව පැත්තෙන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාව ජනාධිපතිධූරයට පත්කිරීම යහපත් වෙන්නේ. ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ දැනට තියෙන විසඳුම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතායි.
නීතියේ ආධිපත්යය ඕනෑ
නීතිඥ ජාවිඞ් යූසුෆ්
ප්රශ්නය මතුවෙන්නේ අපේ්රල් 21 වැනිදා සිද්ධියෙන් ඇතිවූ තත්වයෙන් පසුව. සමහරු මතයක් පතුරවනවා එය බුද්ධි අංශ කඩාවැටීමක් නිසා සිද්ධවුණ දෙයක් බව. එහෙත් හෙලිවූ සාක්ෂි බැලූවාම පැහැදිළි වෙන්නේ බුද්ධි අංශ කඩාවැටීමක් තිබුණේ නැති බව. බුද්ධි අංශවල තොරතුරු සෑහෙන තිබුණා. සිද්ධියට දවස් කිහිපයකට කලින් වුණත් ඊට මාස ගණනකට පසුව වුණත් බුද්ධි අංශවල තොරතුරු තිබුණා. කඩාවැටීම තිබුණේ ආරක්ෂක අංශවල.
පොලීසිය හා වෙනත් ආරක්ෂක අංශවල දුර්වලතාවයක් තියෙන බවයි ඒ අනුව අප තේරුම් ගත යුත්තේ. යුද්ධය ඉවරවුණාට පස්සේ ගෙවුණු කාලයේදී නීතියේ ආධිපත්යය කඩාගෙන වැටුණා. මොකද ආයතන හා ක්රමවේද ශක්තිමත් වුණේ නැහැ. පුද්ගලයන් ඉස්මතු වුණා. ඒ නිසා ආරක්ෂක පද්ධතිය කඩාවැටුණා. උදාහරණයක් වශයෙන් බුද්ධි අංශයෙන් පොලීසියේ කොටසකට පණිවුඩයක් දුන්නාම දේශපාලන නායකයන්ගේ උපදෙස් ලැබෙනතුරු නොඉඳ පොලීසිය ක්රියාත්මක වෙන්න ඕනෑ. එහෙත් පොලීසිය හුරුවෙලා ඉන්නේ දේශපාලඥයන්ගේ නියෝග ක්රියාත්මක කිරීමටයි.
ආරක්ෂාවට ශක්තිමත් කරන්න පුළුවන් එකම ක්රමය නීතියේ ආධිපත්යය හා එයට වගකියන ආයතන ශක්තිමත් කිරීම සහ ජාතීන් අතර සමගිය හා මිත්රත්වය ඇති කිරිම. ජාතික ආරක්ෂාව කියන්නේ මිනිස්සුන්ව මර්ධනය කිරීම නෙවෙයි. ඒක මිනිස්සුන්ව තෘප්තිමත් කරන්න ඕනෑ. සමගියෙන් ජනතාව ඉන්න ඕනෑ. ජාතිවාදී අදහස් පතුරුවනකොට සමාජය දුර්වල වෙනවා.
ජාතික ආරක්ෂාව කවදාවත් තනි පුද්ගලයෙකු මත රඳා පවතින්නේ නැහැ. තනි පුද්ගලයන් මත ඒක තීරණය කරනවානම් ප්රජාතන්ත්රවාදය කියා එකක් තිබිය යුතු නැහැ. අපේ්රල් 21ට කලින් අවුරුදු ගාණක් බැලූවාම සහරාන් නීතිය කඩලා හැමතැනම ක්රියාකළා. උසාවියෙන් වරෙන්තුවක් දුන්නත් නීතිය ක්රියාත්මක වුණේ නැහැ. නීතියේ ආධිපත්යය තිබුණානම් සහරාන්ලා මීට කලින්ම නීතියට කොටු වෙනවා.
රාජපක්ෂලාගේ දැක්ම පරණයි
ඇත්තටම ජාතික ආරක්ෂාව ගැන ප්රශ්නයක් තියෙනවා. පාස්කු ඉරිදා ප්රහායෙන් පස්සේ සමාජය අතිවිශාල තිගැස්මකට පත්වුණා. ඒත් අපි තේරුම් ගන්න ඕනෑ මේක මුස්ලිම් අන්තවාදයේ පළමු විශාල ප්රහාරය. ඒත් මේ අවදානම කාලයක් තිස්සේ තිබුණා.
එහෙත් එතෙක් කාලයක් රාජපක්ෂලා කියමින් හිටපු දෙයින් තමයි ඔවුන්ගේ අවංකභාවය පිළිබඳ ප්රශ්නය විග්රහ කරගන්න පුළුවන්. ඔවුන් කියමින් හිටියේ කොටි නැගිටිනවෝ කියන එකයි. එල්ටීටීඊය නැවත ශක්තිමත්ව ආරම්භ වෙන්නට ප්රායෝගික ඉඩකඩක් තිබුණේම නැහැ. ඔවුන් නැවත ක්රියාත්මක වුණත් ඒක වෙන්න ඉඩ තියෙන්නේ සුළුවෙන් ආරම්භ වෙලා ක්රමයෙන් වර්ධනය වීමක්. එවැනි නැගිටීමක් වුණොත් ඒක විසඳන්න පුළුවන් මිලිටරිමය ආකාරයට නෙවෙයි. ඒ නිසා යුධ කඳවුරු ඉවත් කිරීම ආදිය ගැන ඔවුන් එතෙක් වැපිරූ අදහස් අසාර්ථකයි. එක වෙලාවක විමල් වීරවංශ මන්ත්රීවරයා කීවා ඉස්ලාම් ත්රස්තවාදය පිළිබඳ ප්රශ්නය යනු ඇත්ත ප්රශ්නය වන කොටි ප්රශ්නය යටගසන්නට මවා පෙන්වන එකක් කියලා.
ඇත්තටම කීවොත් අපේ්රල් 21 ප්රහාරය එල්ලවුණේ ඔවුන්ගේ වාසනාවට. ප්රහාරය එල්ලවීමෙන් පසුව ඔවුන් උත්සාහ කළේ තමන් හැමදාම මේ ප්රහාරය ගැන අනතුරු හඟවමින් හිටියත් ආණ්ඩුව ගණන් ගත්තේ නැති බව පෙන්වන්නයි. ඔවුන්ගේ අවංකභාවය ප්රශ්න කරන්න පුළුවන් හොඳම තැන තමයි සාෆිගේ සිද්ධිය. දැන් අලි සබ්රිම පිළිගන්නවා ඒක ඔවුන් පටන්ගත්ත නාට්යයක් කියලා. ඒත් ඒ නාට්ය හදපු අධ්යක්ෂවරුත් තමන්ගේ වේදිකාවේ සිටියදී තමයි ඔවුන් ඒක කියන්නේ. මේ සිද්ධවෙන්නේ රටේ සිද්ධවෙන හැම දෙයක්ම ඔවුන් ඩැහැගනිමින්, තමන්ගේ වාසියට ඒවා අර්ථකතනය කිරීමයි.
එහෙත් අප අනෙක් පැත්තට පිළිගන්න ඕනෑ දෙයක් තියෙනවා. දැනට පවත්නා රජයටත් වගකීම පැවරෙනවා අපේ්රල් 21 ප්රහාරය ගැන. ප්රායෝගිකව ගත්තාම ආරක්ෂාව බාරව සිටියේ ජනාධිපතිවරයා බව ඇත්ත. එහෙත් මහජන වරම ලත් ආණ්ඩුව විදියට අගමැතිවරයාට තිබුණා තමන්ගෙන් බලය උදුරාගන්නා වෙලාවක ඒ වෙනුවෙන් කතාකරන්න. ඒ අනුව ඔවුන්ට යම් දුරකට චෝදනා එල්ලකිරීම හරි.
එහෙත් ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ ගෝඨාභය රාජපක්ෂලාගේ දැක්ම පරණයි. ඒ වගේම ඔවුන් කලින් තිබුණු යුද්ධයෙහි හිරවෙලා ඉන්නේ. ඔවුන්ට නව අභියෝගවලට මුහුණදීමේ හැකියාව තියෙනවාද කියන එක ගැන ප්රශ්නයක් තියෙනවා. අනෙක තමයි ජාතික ආරක්ෂාව කියන්නේ පුළුල් විෂයක්. ඒක ආර්ථික සංවර්ධනය ආදී බොහෝ දේවල් එක්ක බැඳිලා තියෙනවා. ජාතික ආරක්ෂාව යනුවෙන් ඔවුන් අර්ථකතනය කරන්නේ හැමතැනම හමුදා කඳවුරු දාලා පරීක්ෂා කිරීම වගේ දෙයක්. ඒත් ජාතික ආරක්ෂාව කියන්නේ ඊට වඩා සංකීර්ණ දෙයක්. ඒ සංකීර්ණත්වය මත පදනම් වූ දැක්මක් හදාගන්න ඕනෑ.
