‘නරේන්ද්‍ර මෝඩිගේ හින්දුත්වවාදී දේශපාලන ව්‍යාපාරයෙන් ඉන්දියානු හින්¥න්ගේ මුස්ලිම් විරෝධය තීව‍්‍ර වුණ බව ඇත්ත. එහෙත් හින්¥න් අතර තිබුණු කුලභේදය නැතිකරලා, හින්¥න් එක ප‍්‍රජාවක් විදියට එකතු කරන්නට ඒ ව්‍යාපාරයෙන් හැකිවුණා. කුල භේදයක් නැතිව හින්¥න් එකතු කිරීමයි මෝඩිගේ ව්‍යාපාරයේ පදනම.‘
පිළිගත් විද්වතෙක් කාලයකට කලින් කී ඔය පට්ටපල් බොරුව ලියුම්කරු මෑතක් වනතුරුම පිළිගත්තා. පිළිගන්නට හේතු තිබුණා. නරේන්ද්‍ර මෝඩි අගමැතිධුරයට පත්කළ මැතිවරණ දෙකේම ප‍්‍රතිඵල සලකද්දී, එතෙක් කුලවාදය මත බෙදී සිටි ඉන්දීය ඡුන්දදායකයන් එකතු වී ඡුන්දය ලබාදී ඇති බව පැහැදිලියි.
එහෙත් එකම එක චිත‍්‍රපටියක් නැරඹූ පසුව දෑස් විවර කරන්නට ලියුම්කරුට අවස්ථාව ලැබුණා. අනුභව් සිංහා අධ්‍යක්ෂණය කළ ඒ චිත‍්‍රපටියේ නම ‘ආටිකල් 15‘. හොඳ චිත‍්‍රපටියකට සැබෑ ජීවිතයේදී අප දරන විශ්වාසයන් වෙනස් කළ හැකියි.
ඒ චිත‍්‍රපටිය නැරඹීමෙන් පසුව, හින්දුත්වවාදී දේශපාලනයෙන් ඉන්දීය කුලවාදය අඟලක්වත් වෙනස් කර නැති බවත්, ඒ වෙනුවට කුල පීඩිතයන් රවටා ඔවුන්ගේ ඡුන්ද කඩාගැනීම පමණක් කර ඇති බවත් තේරුම් ගැනීමට අදාල තොරතුරු ඇතුළත් ලිපි සහ වීඩියෝපට ගණනාවක් සොයාගන්නට හැකිවුණා.
මුලින්ම ඉතා කෙටියෙන් වුව මේ චිත‍්‍රපටියේ ප‍්‍රධාන චරිතය රඟපෑ ආයුෂ්මන් කුරානාට ගරුත්වය පුද කළ යුතුයි. ප‍්‍රධාන නළුවාගේ තරු ගුණය ඉස්මතු නොකර, කතාව තරුවක් ලෙස සලකන අධ්‍යක්ෂවරුන්ගේ විශිෂ්ට චිත‍්‍රපටි ගණනාවක ඔහු රඟපෑවා. 2018දී ඔහු රඟපෑ ‘අන්දාදුම්‘ මෑත හින්දි සිනමාවේ හොඳම ත‍්‍රිලර් චිත‍්‍රපටියක් පමණක්ම නොවෙයි. එය හින්දි සිනමාවේ වැඩිම ආදායම් ලැබූ චිත‍්‍රපටියක් බවට පත්වෙමින්, ආදායම් ලබන හින්දි චිත‍්‍රපටි පිළිබඳ පරමාදර්ශ උඩු යටිකුරු කළා. එය ගෙවුණු වසරේ බලපෑම් සහගතම හින්දි චිත‍්‍රපටියක්. ඔහු රඟපෑ ‘බදායි හෝ‘ වැඩිහිටි දරුවන් සිටින අපේ කලාපයේ සාම්ප‍්‍රදායික මවක ගැබ් ගැනීමෙන් පසුව පවුලක් තුළ ඇතිවන අපහසුතා ගැන කතාකළ අපූරු චිත‍්‍රපටියක්.
ඒ චිත‍්‍රපටි දෙකම ඉන්දීය ජාතික සම්මාන උළෙලේදී සම්මාන ගණනාවකට පාත‍්‍ර වුණා. අන්දාදුම් වෙනුවෙන් ආයුෂ්මන් කුරානාට හොඳම නළුවා සම්මානය හිමිවුණා. බදායි හෝ චිත‍්‍රපටියට හොඳම විනෝදාත්මක චිත‍්‍රපටියට හිමි ඉන්දීය ජාතික සම්මානයත්, අන්දාදුම් චිත‍්‍රපටියට හොඳම හින්දි චිත‍්‍රපටිය ලෙස සම්මානයත් හිමිවුණා.
‘ආටිකල් 15‘ යන නමෙන් අදහස් වන්නේ කුලය මත වෙනස්කොට සැලකීමට එරෙහිව ඇති අයිතිවාසිකම් පිළිබඳව සඳහන් වෙන, ඉන්දීය ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 15 වැනි ව්‍යවස්ථාවයි.
චිත‍්‍රපටියේ කතාව මෙසේයි. තරුණ අයි.පී.එස්. නිලධාරියෙකු වන අයන් රන්ජන් (ආයුෂ්මන් කුරානා* උතුරු ඉන්දියාවේ ග‍්‍රාමීය ප‍්‍රදේශයක පළමු පත්වීම ලබනවා. එය ලාල්ගෝන් නම් ප‍්‍රබන්ධමය ගමක්. විදේශ රටක අධ්‍යාපනය ලැබූ මේ නිලධාරියා ඒ ගම්මානයේ සංස්ථාපිත වී තිබෙන හින්දු කුලවාදය අත්දකිනවා. වතුර වීදුරුව පවා තවමත් කුලය මත බෙදන බව ඔහු දකිනවා.
කුලයෙන් පීඩාවට පත්කළ පවුල්වලට අයත් දැරියන් තිදෙනෙක් අතුරුදන් වී ඇති බවත්, ඒ දැරියන් තිදෙනාගෙන් දෙදෙනෙකුගේ මළසිරුරු හමුවූ බවත් ඔහු දැනගන්නවා. එහෙත් ඔහු යටතේ සිටින පොලිස් නිලධාරීන් ඒ සිදුවීම ගණනට නොගෙන මඟරින්නට උත්සාහ කරන්නේ ඒ ගම්මානය ආශ‍්‍රිතව තිබෙන දේශපාලන හා ප‍්‍රභූ තන්ත‍්‍රයේ අනුග‍්‍රහයෙන්. චිත‍්‍රපටියේ කතාව දිවෙන්නේ තරුණ අයි.පී.එස්. නිලධාරියාගේ මැදිහත්වීමෙන් මියගිය දරුවන් ගැනත්, අතුරුදන් වූ දැරිය ගැනත් කරන විමර්ශනයක් මතයි.
එක් අතකින් මේ චිත‍්‍රපටිය කුතුහලයෙන් පිරුණු රසවත් එකක්. කොහොම වුණත් මෙය වඩා රසවත් වන්නේ නරේන්ද්‍ර මෝඩි අගමැතිවරයා හා භාරතීය ජනතා පක්ෂය ප‍්‍රමුඛව ඉන්දියාවේ ක‍්‍රියාත්මක වන හින්දුත්වවාදී දේශපාලන තන්ත‍්‍රය ගැන කතාකරන ආකාරය නිසායි.
අතුරුදන් වූ දැරියන් පිළිබඳව ඔහු යටතේම සිටින බ‍්‍රහ්මදත් (මනෝජ් පාහ්වා* කියන්නේ ඒ දැරියන් කොහෙන් හෝ මතුවනු ඇති බවයි. ඔහු කිහිප වතාවක්ම අයාන්ට තර්ජනාත්මකව කියන්නේ ‘ගම්මානයේ සමබරතාව‘ නොබිඳින ලෙසයි. සමබරතාව යනුවෙන් ඔහු අදහස් කරන්නේ කුලවාදයයි.
ඒ වෙද්දීත් ගම්මානයේ මැතිවරණ ඉලක්ක කරගත් ආගමික මුහුණකින් යුත් ව්‍යාපාරයක් ක‍්‍රියාත්මක වෙනවා. එය ව්‍යාපාරයක්. හින්දුත්වවාදී ව්‍යාපාරවල වේදිකාවේ සිටින කසා පැහැයෙන් යුත් ඇඳුම් ඇඳගත් පූජකයන් ප‍්‍රමුඛ කථිකයන් යෝජනා කරන්නේ කුලභේදය අත්හැර හින්¥න් එකතු විය යුතු බවයි. එහෙත් කුලභේදය අත්හැර හින්දුත්වවාදී පක්ෂවලට ඡුන්දය දීමෙන් එහා ගොස්, කුල පීඩාවෙන් පීඩාවිඳින මිනිසුන්ගේ යුක්තිය හෝ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් හින්දුත්වවාදීන් පෙනී නොසිටින බව චිත‍්‍රපටියේදී පැහැදිළිව ඉඟි කරනවා.
දැරියන් තිදෙනාගේ අතුරුදන්වීම හා පීඩිත කුලවලට අයත් ජනතාව වෙනුවෙන් අයිතිවාසිකම් සටනක් කරන්නට හින්දුත්වවාදී දේශපාලනය සමත් නැහැ. ඒ වෙනුවට පීඩිතයන්ට ඔවුන් යෝජනා කරන්නේ කුල පීඩනය අමතක කොට තමන්ට පිටින් සිටින සතුරෙකුට එරෙහිව සටන් කරන්නට එක්වන ලෙසයි. කුල පීඩනය එලෙසම තබාගන්නට එමගින් හින්දුත්වවාදීන් උත්සාහ කරනවා. මේ චිත‍්‍රපටියේදී ඒ කතාව අපූරුවට ඉස්මතු වෙනවා. එමෙන්ම මේ තරම් දියුණු යුගයක ග‍්‍රාමීය ඉන්දියාවේ කුලවාදය කෙතරම් භයානකදැයි චිත‍්‍රපටියෙන් කතා කෙරෙනවා.
අධ්‍යක්ෂවරයෙක් ලෙස අනුභව් සිංහා ප‍්‍රසිද්ධව සිටින්නේ වඩා ජනප‍්‍රියවාදී චිත‍්‍රපටි නිර්මාණය කරන්නෙක් ලෙසයි. ෂාරුක් ඛාන් රඟපෑ ‘රා වන්‘ චිත‍්‍රපටියත් සංජේ දත් හා සුනිල් ෂෙට්ටි රඟපෑ ‘ඩස්’ චිත‍්‍රපටියත් උදාහරණ දෙකක්. ආටිකල් 15 චිත‍්‍රපටියත් සුවිශේෂ වන්නේ ගැඹුරු දේශපාලන මාතෘකාවක් ගැන කතාකරන්නක් වුව එය බලා රසවිඳිය හැකි ‘අපරාධ ත‍්‍රිලර්‘ චිත‍්‍රපටියක් වීම නිසායි. දැරියන් තිදෙනාට සිදුවූ දේ පිළිබඳව චිත‍්‍රපටිය පුරාවට කුතුහලය දිවෙනවා. ඒ කතාවේ අවසානය එන්නේ දැරියන් තිදෙනාට අපරාධය කළ අය ගැන පුදුම සහගත කරුණු පවා හෙළිදරව් වෙමින්. ඒ අර්ථයෙන් හොඳ අපරාධ පරීක්ෂණ කතාවක තිබිය යුතු අන්දමේ තෘප්තිමත් අවසානයකුත් මේ චිත‍්‍රපටියට තියෙනවා.
දැරියන්ගේ ඉරණම ගැන අවසානයේදී හෙළිදරව් වෙන කරුණු නිසාම මේ චිත‍්‍රපටියෙන් අපරාධකරුවන් ගැන හා මනුෂ්‍යත්වය ගැන සියුම් කතාවක් පරිපූර්ණත්වයට පත්වෙනවා.
චිත‍්‍රපටියේ තේමාව හා කතාව හැරුණු කොට ඇගයීමට පත්කළ යුතු අනෙක් කරුණු දෙක වන්නේ නළුනිළියන්ගේ රංගනය හා කැමරාකරණය. ඒ දෙපාර්ශ්වයම චිත‍්‍රපටියේ රූපරාමුවලින් හැම මොහොතකදීම මේ ගම්මානයේ තිබෙන පීඩනය මවා පෙන්වන්නට සමත්. මීදුම මුසු පරිසරය චිත‍්‍රපටියේ මෙන්ම වත්මන් ඉන්දීය සමාජයේද තිබෙන අඳුරු, අවිනිශ්චිත බව කියාපානවා.
මේ චිත‍්‍රපටිය වසරේ මෙතෙක් තිරගත වූ හොඳම හින්දි චිත‍්‍රපටිය බව ඉන්දීය විචාරකයන් ගණනාවකගේ මෙන්ම ලියුම්කරුගේත් යෝජනාව. අනෙක් චිත‍්‍රපටි සමඟ සසඳමින් ඒ තර්කය මෙතැනදී ඔප්පු නොකළ බව ඇත්ත. කෙසේවෙතත් එය යෝජනාවක් පමණයි. හින්දි චිත‍්‍රපටි නරඹන අයෙකුට ඒ පිළිබඳව තමන්ගේම තක්සේරුවක් ඇති කරගත හැකියි.
එසේ යෝජනා කරන්නට ප‍්‍රධානම හේතුව පැහැදිලි කළ යුතුයි. ඉන්දියාවේ අනාගතය තීරණය කරන ඉන්දීය මහමැතිවරණය තිබුණු කාලසීමාවේදීයි චිත‍්‍රපටිය තිරගත කළේ. පාකිස්ථාන් විරෝධය හා හින්දුත්වවාදය උතුරු ඉන්දියාවේ දැවැන්ත ලෙස හිස ඔසවා තිබුණේ යුද්ධයකට අවදානම ඇති කරමින්. මෑත කාලයේ තිරගත වූ බොලිවුඞ් චිත‍්‍රපටි ගණනාවක්ම දේශපේ‍්‍රමය, රණකාමීත්වය අගයමින් පවතින දේශපාලන රැුල්ලට යොමුවූ ඒවායි. ඒ රැුල්ලට පහරක් එල්ලකරමින් ‘ආටිකල් 15‘ වැනි විචාරශිලී චිත‍්‍රපටියක් කිරීම අතිශය ප‍්‍රගතිශීලී බව කිසිවෙකුට බැහැර කළ නොහැකියි.
