ලිංගිකත්වය බොක්සින් වගෙයි. මේ දෙකටම දෙදෙනෙක් සහභාගි වෙද්දී, කෙනෙක් කැමැත්තෙන් ඒ ක‍්‍රියාවට සහභාගි නොවුණොත් අනෙකා කරන්නේ අපරාධයක්. බොක්සින් ක‍්‍රීඩා කරන්නේ විධිමත් ලෙස බොක්සින් ඉගෙනගත් ක‍්‍රීඩකයන් පමණයි. සියලූදෙනා බොක්සින් ඉගෙනගැනීම අත්‍යවශ්‍ය නැහැ. එහෙත් ලිංගිකත්වය එසේ නොවෙයි.
වැඩිහිටියෙක් වෙද්දී අප හැමෝම බොහෝ දේවල් නිවැරදිව කරන ආකාරය ඉගෙනගත යුතුයි. බොහෝ දේ නිවැරදිව කරන්නට කියාදෙන්නේ මාපියන් හා ගුරුවරුන්. ආහාර ගන්නා අන්දම, අඳින පළඳින අන්දම, සමාජය සමඟ ගනුදෙනු කරන අන්දම, නායකත්වය ඇතුළු සියලූ දේ එලෙස උගන්වනවා. එහෙත් එක් වැදගත්ම කටයුත්තක් වන ලිංගිකත්වය ගැන මාපියන්වත් ගුරුවරුන්වත් උගන්වන්නේ නැහැ.
ලැජ්ජාව
ලංකාවේ ලිංගික අධ්‍යාපනය ගැන කතාකරන්නට ආරම්භයක් විදියට කාරණා දෙකක් කිව යුතුයි.
පළවැනි කාරණය තමයි යුනිසෙෆ් හෙවත් එක්සත් ජාතීන්ගේ ජනගහන අරමුදලේ දත්ත අනුව ලංකාවේ දැරියන්ගෙන් සීයට 66ක් වැඩිවියට පැමිණෙන දිනය දක්වාම ඔසප් වීම යනු කුමක්දැයි නොදැන සිටීම. ලිංගිකත්වය ගැන ලංකාවේ දැනුම තියෙන්නේ ඒ මට්ටමේ. දෙවැනි කාරණාව තමයි ජන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තුවේ දත්ත අනුව ලංකාවේ ගැබ්ගැනීම් අතරින් සීයට 4.6ක් නවයොවුන් වියේදී සිදුවූ ගැබ්ගැනීම් බව. එමෙන්ම ලංකාවේ නවයොවුන් දරුදැරියන් පොළඹවාගෙන ඔවුන් ලිංගික හිංසනයට ලක්කිරීමේ සිදුවීම් පවා වැඩියි. එයට හේතුව ඒ දරුදැරියන්ට පාසලේදී ප‍්‍රමාණවත් ලිංගික අධ්‍යාපනයක් නොලැබීමයි. ඇත්ත වශයෙන්ම අටවැනි ශේණියේ සෞඛ්‍ය හා ශාරීරික අධ්‍යාපනය විෂය නිර්දේශයෙහි ලිංගිකත්වය ගැන පාඩමක් තියෙනවා. එහෙත් ඒ පාඩමෙන් ප‍්‍රමාණවත් තරම් විවෘත ලෙස ලිංගිකත්වය ගැන කතාකරන්නේ නැහැ. ලොකුම ගැටලූව එයයි. හේතුව ලංකාවේ ලිංගිකත්වය ගැන විෂය නිර්දේශයේ තිබුණත්, ඒ පාඩම්වල ඇති කරුණු විවෘත ලෙස කතාකරන්නට ගුරුවරුන් ලැජ්ජාවක් දැක්වීමයි.
ලිංගික අධ්‍යාපනය
ලිංගික අධ්‍යාපනයෙන් ඉගැන්විය යුතු ක්ෂේත‍්‍ර 7 යුනිසෙෆ් ආයතනය හඳුන්වා තියෙනවා. පළවැනි දේ තමන්ගේ ලිංගිකත්වය ගැන ඉගැන්වීමයි. සම්බන්ධතා ඉන් පළමුවැන්නයි. දෙවැන්න වන්නේ ලිංගික වටිනාකම්, ලිංගික සංස්කෘතිය හා ලිංගික අයිතිවාසිකම් යනාදිය. තෙවැන්නේදී ලිංගිකත්වය අවබෝධ කරගැනීම ගැන ඉගැන්විය යුතුයි. ලිංගික හිංසනය හා ආරක්ෂිතව සිටීම හතරවැනි විෂය ක්ෂේත‍්‍රයයි. පස්වැනි ක්ෂේත‍්‍රය වන්නේ ලිංගික සෞඛ්‍යය හා යහපැවැත්මට අදාලව වර්ධනය කරගත යුතු වටිනාකම්. හයවැන්න වන්නේ මනුෂ්‍ය ශරීරය හා එහි වැඞීම. හත්වැන්න වන්නේ ලිංගිකත්වය හා ලිංගික හැසිරීම් යන මාතෘකාවයි.
ලංකාවේ අධ්‍යාපනය තුළ ඒ ක්ෂේත‍්‍ර 7ම ආවරණය වෙන්නේ නැහැ.
අට ශ්‍රේණිය සෞඛ්‍ය හා ශාරීරික අධ්‍යාපනය පෙළපොතේ ලිංගිකත්වයට අදාළ මිනිස් සිරුරේ අවයව මොනවාද යන්නත් ඒවායේ වර්ධනය ගැනත් සඳහන් වෙනවා. ඊට අමතරව ලිංගික හිංසනයෙන් ආරක්ෂා වෙන ආකාරය ගැන කරුණු කිහිපයක් තිබෙනවා. එපමණයි. ලිංගික ආරක්ෂාව වැනි කාරණා ගැන එහි ඇති කරුණු කිසිසේත් ප‍්‍රමාණවත් නැහැ.
උදාහරණයක් ලෙස උපත් පාලන ක‍්‍රම පාවිච්චි කරන්නේ කෙසේද යන්න ලිංගික අධ්‍යාපනයේදී කියා දෙන්නේ නැහැ. ලිංගිකත්වය ගැන දැවැන්ත කුතුහලයක් තිබෙන ඒ වයසේදී ලිංගික ආරක්ෂාව ගැන කියාදීම අනිවාර්යයි. මේ දරු දැරියන් ලිංගික කුතුහලය සමඟ ක‍්‍රියාකාරකම්වල යෙදීම කිසිවිටෙක නැවැත්විය නොහැකියි. ඒ නිසා කළ යුත්තේ ඒ කුතුහලය ලිංගික වීඩියෝ වැනි විකෘති ආකාරවලින් සංසිඳුවාගන්නට ඉඩ නොතබා, විධිමත් ලෙස සංසිඳුවීමයි. ආරක්ෂිත ලෙස හැසිරෙන අයුරු කියාදීමයි.
අනෙක් අතට තමන් ලිංගික හිංසනයට ලක් කිරීමේ අරමුණෙන් පොළඹවාගන්නා අයෙකුගේ හැසිරීම් මොනවාද, ඒවායින් ගැලවෙන්නේ කෙසේද යන්න ඉගැන්වීමත් ප‍්‍රමාණවත් නැහැ.
පාසල් අධ්‍යාපනයේදී ලිංගිකත්වය ගැන ඉගැන්වීම අතින් නෙදර්ලන්තය ඉදිරියෙන්ම ඉන්නවා. ඔවුන් සතුව ළමුන්ට සමීප වී විවෘත ලෙස ලිංගිකත්වය ඉගැන්වීම සඳහාත්, එය අවශ්‍ය සීමාව ඇතුළත කිරීම සඳහාත් පුහුණු කළ ගුරුවරුන් ඉන්නවා. ඒ අධ්‍යාපනය නිසාම ළමා ගැබ්ගැනීම් අඩු කිරීම අතින් නෙදර්ලන්තය හොඳම උදාහරණයක්ද වෙනවා.
යුනිසෙෆ් ආයතනයට අනුව නිසි ලිංගික අධ්‍යාපනයකින් මූලිකම ඉලක්ක කිහිපයක් බලාපොරොත්තු විය හැකියි. නවයොවුන් වියේදී මුල්ම ලිංගික ක‍්‍රියාවල යෙදෙන්නට පටන්ගන්නා වයස ප‍්‍රමාද වීම, ලිංගික ක‍්‍රියාවල යෙදෙන අවස්ථා ප‍්‍රමාණය සීමාව ඉක්මවා නොයෑම, ලිංගික සහකරුවන්ගේ ප‍්‍රමාණය අවම වීම, අවදානම් සහගත ලිංගික ක‍්‍රියාවල යෙදීම අවම කිරීම, උපත් පාලන පාවිච්චිය ඉහළ යෑම ආදි ප‍්‍රතිඵල විධිමත් අධ්‍යාපනයක ප‍්‍රතිඵල ලෙස බලාපොරොත්තු විය හැකියි.
හාමුදුරුවනේ
පාසල් අධ්‍යාපනයට ලිංගිකත්වය ගැන විවෘතව කතාකරන පාඩම් ඇතුළු කිරීම පහසු නැහැ. එවැනි පාඩම් ඇතුළත් කළොත් සිදුවිය හැක්කේ මොනවාදැයි තේරුම් ගන්නට ලංකාවේ හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා 2018 ජනවාරි මාසයේ පළාත් පාලන මැතිවරණය වෙනුවෙන් අධ්‍යාපන අමාත්‍ය අකිල විරාජ් කාරියවසම්ගේ ආසනය වූ කුලියාපිටිය ආසනයේ පැවති මැතිවරණ රැුස්වීමකදී කළ කතාවකට අවධානය යොමු කළ හැකියි.
‘මේ අය තවත් වැඩක් කරන්න යනවා හාමුදුරුවනේ. මේ රටේ සංස්කෘතිය විනාශ කරන්න හදනවා. කාන්තාවන්ට හා පිරිමින්ට එක හා සමානව සැලකිය යුතුයිලූ. ඔව් සලකන්ඩ. අපි නම් කාන්තාවන්ට ඊට වඩා ඉහළින් තමයි සලකන්නේ. මේ තමයි මාතෘත්වය. මේ තමයි අපේ ජාතිය ගොඩනඟන්න ඉන්න අය. අනාගතයේ දරුවෝ බිහිකරන්න ඉන්න අය. දැන් සමහරුන්ට ඕනෑ වෙලා තියෙනවා වෙන විදියක්. තින්ක් ඊක්වල් කියලා සංවිධානයක් ප‍්‍රසිද්ධ පත්තරේකට ඉන්ටවීව් එකක් දුන්නා. ඒකේ කියනවා අපි දැන් පාසල් එකොළොස්දාහක්, මොන්ටිසෝරි දහනවදාහකට අපි උගන්වන්න යනවා සමලිංගික වැඩපිළිවෙළ පිළිබඳව. (දැවැන්ත හූ හඬක්* ගෙදර ඉඳන් ඕනෑ මගුලක් කරගනිං. අපට ඒක කමක් නෑ. මේ අපේ කොල්ලෝ කෙල්ලොන්ට මේවා උගන්නන්න යන්න එපා. පුංචි එකාට. සමාන අයිතිය. ඒ කොල්ලා වික‍්‍රමසිංහ කියලා තරුණ කොල්ලක්. ඒ කොල්ලා කියනවා අපි මේවා මෙහෙයවන්නේ අරලියගහ මන්දිරයේ ඉඳලා කියලා. මම කියනවා. මේ පාසල්වලට යන්න දෙන්න එපා අකිල. ඒවා ගෙදර තියාගන්න. රටේ සංස්කෘතිය විනාශ කරන්න ඉඩ තියන්න එපා කියලා අපි ඉල්ලනවා.‘
මේ කතාවේදී ‘වික‍්‍රමසිංහ කියලා කොල්ලෙක්’ යැයි හිටපු ජනාධිපතිවරයා ලේබල් කරන්නේ අන්තර්ජාතික වශයෙන් ඉහළ පිළිගැනීමක් තිබෙන නීතිඥවරයෙකු වන අරිත වික‍්‍රමසිංහයි. නීතිඥ අරිත පුවත්පතකට දුන් සම්මුඛ සාකච්ඡුාවකදී ‘තින්ක් ඊක්වල්’ හෙවත් සමාන ලෙස සිතීම පෙරපාසල් සමයේ සිටම දරුවන්ට ඉගැන්වීම සඳහා වැඩපිළිවෙළක් සකසන බව කියා තිබුණා. හිටපු ජනාධිපතිවරයා ‘සමලිංගික වැඩපිළිවෙළ’ යැයි විතෘකි කොට කියන්නේ ඒ ‘තින්ක් ඊක්වල්’ වැඩපිළිවෙළ ගැනයි. එහි ලිංගික ක‍්‍රියා ගැන ඉගැන්වීමේ සැලසුමක් ගැන කියා නැහැ.
සමානාත්මතාව පිළිබඳ දරුවන්ට ඉගැන්වීමේ ව්‍යාපෘතියකට හිටපු ජනාධිපතිවරයෙක් මෙලෙස පහරදුන්නා නම් ලිංගිකත්වය ගැන විවෘතව ඉගැන්වීමේ ක‍්‍රමයකට යන්නට උත්සාහ කළොත් සංස්කෘතිය විකුණන දේශපාලන නායකයන්ගෙන් එයට කෙබඳු ප‍්‍රහාරයක් එල්ලවේවිද?
අපරාධ
ලිංගික අධ්‍යාපනය ලබා නොදීමේ ප‍්‍රතිඵල ඉතා භයානකයි. අප මුලින්ම කී දත්තවලට අමතරව ඒ භයානකකම පැහැදිලි කරන දත්ත විශාල ප‍්‍රමාණයක් තියෙනවා.
දන්නා හඳුනන මාමා කෙනෙකු, අයියා කෙනෙකු පමණක් නොව අක්කා කෙනෙකු හෝ නැන්දා කෙනෙකු දරුවෙක් නොදන්නා ලිංගික ක‍්‍රියාකාරකමක් තමන්ට ඉගැන්වීමේ සිදුවීම් ඕනෑ තරම් තිබිය හැකියි. එවැනි මොහොතක තමන් නොදන්නා ආස්වාදයක් ලැබෙන විදියේ අලූත් ක‍්‍රියාකාරමක් උගන්වන වැඩිහිටියාගේ ගොදුරක් බවට දරුවා පත්වීමේ භයානක අවදානමක් තියෙනවා. ඒ දරුදැරියන් ගොදුරු වෙන්නේ ඔවුන් තුළ ලිංගිකත්වය ගැන තිබෙන නොසංසිඳුණු කුතුහලය නිසා විය හැකියි.
2010න් පසුව 2015 දක්වා පොලිස් ළමා හා කාන්තා කාර්යාංශයට වාර්තා වී ඇති කාන්තාවන්ට එරෙහි ලිංගික අපරාධ සංඛ්‍යාව 55,000ට වැඩියි. ඒ අතරින් වයස අවුරුදු 16ට අඩු දැරියන්ට එරෙහිව වාර්තා වූ අපරාධ ගණන 6000ක්.
මතක තබාගන්න. එහි ඇත්තේ පොලිස් ළමා හා කාන්තා කාර්යාංශයට ‘වාර්තා වූ’ අපරාධ ගණන පමණයි. එමෙන්ම ඒවා දැරියන්ට එරෙහි අපරාධ. බොහෝවිට එවැනි අපරාධ පොලීසියට වාර්තා කරන තැනට පත්වෙන්නේ දරුණු ශාරීරික හිංසනයක් සිද්ධවූ අවස්ථාවකයි. අප ඉහත කී වාර්තා අනුව වැඩිපුරම වාර්තා වන්නේ වයස අවුරුදු 13 හා 16 අතර දැරියන්ට එරෙහි ස්ත‍්‍රී ¥ෂණයි.
පාර්ලිමේන්තුව
කාන්තාව හා ස්ත‍්‍රී පුරුෂ සමාජභාවය පිළිබඳ ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවේ ප‍්‍රධානත්වය උසුලන්නේ මන්ත‍්‍රිනී තුසිතා විජේමාන්න. ඇගේ ප‍්‍රධානත්වයෙන් එම කාරක සභාවෙන් ලිංගික අධ්‍යාපනය පිළිබඳ විශේෂ වාර්තාවක් සකස් කර තිබුණා. අප ඉහත ප‍්‍රවේශයන් ලබාගත්තේ 2019 වසර මැදදී නිකුත් වූ එම කාරක සභාවෙහි වාර්තාව ගැන කියන්නටයි. ඉදිරි කාලය තුළ දේශපාලන බල හුවමාරු සිදුවන නිසා ඇතැම් විට ඒ කාරක සභාව අපතේ යන්නට ඉඩ තියෙනවා. ඒ නිසා එහි වැදගත්කම ගැන සිහිපත් කළ යුතුයි.
‘ළමා අපයෝජන හා සිදුවීම් පිළිබඳ අවධානය යොමුකළ කාරක සභාව, දරුවන් තුළ ලිංගික හා ප‍්‍රජනන සෞඛ්‍යය පිළිබඳ නිසි දැනුවත්භාවයක් නොමැතිකම මෙම ගැටලූවට බෙහෙවින් බලපා ඇති බවත්, ඒ සම්බන්ධ නිසි අධ්‍යාපනයක් දරුවන්ට ලබාදීමෙන් ඉහත ගැටලූව අවම කරගත හැකි බවත් හඳුනා ගන්නා ලදි.’ එම වාර්තාවෙහි එසේ තියෙනවා.
මෙම කාරක සභාවේ මැදිහත්වීමෙන් ලිංගික අධ්‍යාපනය පිළිබඳව පාසල්වලට වැදගත් නිර්දේශ ගණනාවක්ම ලබාදී තියෙනවා. පාසල් සිසුන්ට ප‍්‍රජනන සෞඛ්‍යය ඉගැන්වීමේ අත්පොතක් ජාතික අධ්‍යාපන ආයතනයේ හා සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයේ සහයෝගයෙන් අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය මුද්‍රණය කරලාත් තියෙනවා. එය නියමු ව්‍යාපෘතියක් විදියට බස්නාහිර පළාතේ පාසල්වලට බෙදීමේ නියමු ව්‍යාපෘතියක් ආරම්භ කරන්නට සැලසුම් කරලා තියෙනවා.
යුනිසෙෆ් වාර්තාව
එක්සත් ජාතීන්ගේ ජනගහන අරමුදල හෙවත් යුනිසෙෆ් ආයතනය ලිංගික අධ්‍යාපනය පිළිබඳ කළ සමීක්ෂණයක දත්ත ඇතුළත් වාර්තාවක් පසුගියදා එළිදක්වා තිබුණා. ඔවුන්ද ලිංගික අධ්‍යාපනයෙහි වැදගත්කම සිහිපත් කරනවා.
සමීක්ෂණයෙන් ලංකාවේ ලිංගික අධ්‍යාපනය ඉතාම දුර්වල මට්ටමක තිබෙන බව හඳුනාගෙන තිබුණා.
සමීක්ෂණයට එක්වූ උසස්පෙළ සිසුන්ගෙන් සීයට 82ක් පාසලේදී ලිංගික අධ්‍යාපනය ලබාදීම සාර්ථක ජීවිතයකට හේතුවන බව කියා තිබුණු අතර සිසුන් ඉල්ලා තිබුණේ පාසල්වල ගුරුවරුන් තමන්ට ලිංගික අධ්‍යාපනය ලබාදිය යුතු බවයි. දැනට පාසල්වලදී ගුරුවරුන් ලබාදෙන ලිංගික අධ්‍යාපනය ප‍්‍රමාණවත් බව කියා ඇත්තේ ඒ සිසුන්ගෙන් තුනෙන් එකක් පමණයි.
එම වාර්තාවේ අපේ රටේ ලිංගික අධ්‍යාපනය ගැන පුදුම සිතෙන කරුණු කිහිපයක් තියෙනවා. උදාහරණයක් ලෙස දැරියන්ගෙන් සීයට 85ක් විශ්වාස කර ඇත්තේ සිය ප‍්‍රථම ඔසප්වීමට පෙර ගැබ්ගැනීම විය නොහැක්කක් කියායි.
කොන්ඩම් පාවිච්චියෙන් ගැබ්ගැනීම වැළැක්විය හැකි බව දැන සිටියේ දැරියන්ගෙන් සීයට 35ක් හා දරුවන්ගෙන් සීයට 60ක් පමණයි.
පාසල්වල සෞඛ්‍ය හා ශාරීරික අධ්‍යාපනය ලබාදෙන ගුරුවරුන් අතරින් සීයට 80කට වැඩි බහුතරයක් පාසලේදී දරුවන්ට ලිංගික අධ්‍යාපනය ලබාදිය යුතුද නැද්ද යන ප‍්‍රශ්නයට පිළිතුරක් ලබා නොදී සිට ඇති බව අනෙක් පුදුම සහගත කාරණයයි. ලිංගික අධ්‍යාපනය ලබාදීමේ වගකීම තියෙන්නේ ඒ ගුරුවරුන්ට. එවැනි අධ්‍යාපනයක් අවශ්‍යද, නැද්ද කියා නිශ්චිතව නොදන්නා පිරිසක් කෙලෙස ඒ වගකීම බාරගන්නද?
අනෙක් අතට සෞඛ්‍ය ගුරුවරුන්ගෙන් බහුතරය ලිංගික අධ්‍යාපනයෙන් ආවරණය කළ යුතු මූලික කාරණා ගැන දන්නේ නැහැ. ගුරුවරුන්ගෙන් සීයට 70ට වැඩි බහුතරයක් කියා ඇත්තේ පාසලේදී ලිංගිකත්වය ගැන ඉගැන්වීමට තමන්ට ලැජ්ජාවක් ඇති බවයි.
‘ලිංගික අධ්‍යාපනයක් අවශ්‍ය නැහැ. සාම්ප‍්‍රදායික සමාජයේ ලිංගික අධ්‍යාපනයක් තිබුණේ නැහැ. එහෙත් ඒ සමාජයේ විශිෂ්ට විනයක් තිබුණා. ළමයින්ට ලිංගික අධ්‍යාපනය දුන්නොත් ඒකෙන් ළමයින්ගේ මනස විකෘති වේවි.’ එක් විදුහල්පතිවරයෙකු පැවසූ බව එම වාර්තාවෙහි සඳහන්.
මේ සියලූ කරුණු සලකද්දී දියුණු සමාජයක් සඳහා අවැසි වන ලිංගික අධ්‍යාපනයක් පාසලේදී ලැබෙන තත්වයට ළඟාවීම අපට ඈත සිහිනයක්. කෙසේවෙතත් තුසිතා විජේමාන්න මන්ත‍්‍රීවරියගේ ප‍්‍රධානත්වයෙන් සකස් කළ කාරක සභා වාර්තාව මෙන්ම වත්මන් ආණ්ඩුව යටතේ ක‍්‍රියාත්මක කළ ව්‍යාපෘති ඒ ඉලක්කය කරා ළඟාවෙන්නට වැදගත් පදනමක්. දැන් තිබෙනි ගැටලූව ඒ ව්‍යාපෘති ලත් තැනම ලොප් වේද යන්නයි.
අනුරංග ජයසිංහ
