එක්සොප්ලැනට් යන ඉංග්රීසි වචනයට සිංහල වචනයක් ලෙස ‘පාරග්රහයා’ යන වචනය පාවිච්චි කළ හැකියි. සති කිහිපයකට පෙර අනිද්දා පුවත්පතේ පළවූ ලිපියකත් එක්සොප්ලැනට් යන වචනයට ගැළපෙන සිංහල වචනයක් නැතැයි අප ලියා තිබුණා. ඇත්තෙන්ම ඒ වන තෙක් සිංහල භාෂාවේ පාරග්රහයා යන වචනය පාවිච්චියට ගෙන තිබුණේ නැහැ. ඉන් සති කිහිපයක් ගෙවෙද්දී සිංහල භාෂාවට මෙම වචනය අත්යවශ්ය වුණේ මහේෂ් කුමාර හා සරාජ් ගුණසේකර දෙපළගේ සොයාගැනීම නිසායි.
මේ දැවැන්ත සොයාගැනීම ලංකාවේ පුවත්පත්වල ප්රධාන ප්රවෘත්තියක් වුණේ නැහැ. ඒ ග්රහලෝක සොයාගත් විද්යාඥයන්ට පිටු පිරෙන සම්මුඛ සාකච්ඡුා ලැබුණේත් නැහැ. තාරකා විද්යාඥයන්යැයි කියාගනිමින් විශ්වයේ තරු ඇසුරෙන් දෛවය ගැන බොරු දෙසන නක්ෂත්රකාරයන්ට ලැබෙන ඉඩ ඔවුන්ට නොලැබීම පුදුමයක් නොවෙයි. පත්තර කිහිපයක පිටු භාගයක ඔවුන්ගේ සොයාගැනීම ගැන විස්තර පළවී තිබුණා.
එහෙත් මේ ප්රවෘත්තිය අසන්නට ලැබීම අපේ හිත් හිරිවට්ටන්නට සමත්වුණා. අනිවාර්යයෙන්ම ඒ විද්යාඥයන් දෙපළ මුණගැසීමේ වුවමනාවක් ඇතිවුණා. ඒ වුවමනාව මත අපි මොරටුවේ ආතර් සී. ක්ලාක් ආයතනයට ගියා.
විස්මිත කතාවක්
ඔවුන්ගේ සොයාගැනීම ගැන කතාව එක් සටහනකින් නිමා කරන්නට අපට ලෝබයි. ඔවුන්ගේ සොයාගැනීම සමඟම පාරග්රහයන් ගැනත් විශ්වය ගැනත් දීර්ඝ කතාන්දරයක් කරන්නට අපට අවැසියි. ඒ කතාන්දරය ලංකාවේ හොල්මන් ගැන භූතයන් ගැන කතාන්දරවලටත් වඩා, රාවණා ගැන පදනම් විරහිත කතාන්දරවලටත් වඩා විස්මිතයි. ඔවුන් දෙදෙනා තම සොයාගැනීම ගැන කී කතාන්දරත්, පාරග්රහයන් ගැන විද්යාත්මක සොයාගැනීම් රැුසක් ගැන විස්තරත් කතාකරන්නට කලින් අප මේ කතාවට පොළොව සකසාගත යුතුයි.
සොයාගැනීම ගැන වාර්තා කිරීමකින් නැවතී පලක් නැහැ. මේ සොයාගැනීම් මනුෂ්යත්වයට වැදගත් වෙන හැටි ගැනත් කතාකළ යුතුයි.
මේ සොයාගැනීම්වල තේරුම මොකක්ද, එයින් හෙළිවෙන ගැඹුරු දහම මොකක්ද, කියා අප කතාකළ යුතුයි. තාරකා විද්යාවේ සොයාගැනීම් කොහේවත් තිබියදී, ලාංකික සමාජයේ විශ්වාසයන් තවත් කොහේවත් පැවතීම ඛේදවාචකයක්.
ඒ නිසා ලාංකිකයන් දෙදෙනෙකුගේ මේ සොයාගැනීමෙන් අප ඉගෙනගන්නට ඕනෑ වැදගත්ම පාඩම් ගැන කියන්නට අසූ ගණන්වලදී කාල් සේගන් නම් ශ්රේෂ්ඨ විද්යාඥයා හා දාර්ශනිකයා කළ දේශනයකින් කතාව පටන්ගන්න ඕනෑ.
‘නිහතමානීකමේ ධර්ම දේශනාව’ ලෙස හැඳින්විය හැකි ඔහුගේ ඒ කතාව ඇසුරෙන් අපට කරන්නට තියෙන ධර්ම දේශනාව මෙයයි. ලාංකික විද්යාඥයන් කී කතාන්දරයට යන්න කලින් ආරම්භයක් ලෙස අප ඒ ධර්ම දේශනාව ඔබ හමුවේ තැබිය යුතුයි.
අපට මැවූ විශ්වය
අපේ කතාව ගෙන යා යුත්තේ මේ විශ්වයෙහි අපේ ලෝකය හැර වෙන කිසිවෙක්ම නැතැයි අවිවාදිතවම පිළිගත් යුගයටයි. විශ්වය අප වෙනුවෙන්ම තැනූ බවට වූ මාන්නයකින් මනුෂ්යයන් ජීවත්වූ යුගයටයි. විශ්වය තුළ අප කෙතරම් නොවැදගත්දැයි අප නොදැන සිටි යුගයටයි. අපේ නොවැදගත්කම නිහතමානී ලෙස පිළිගන්නට අපට හයියක් නොතිබුණු යුගයටයි. මුළු විශ්වයම ගැන දන්නවායැයි උදම් ඇනූ ආගමික නායකයන්ගේ මාන්නයට පහර වැදුණු යුගයටයි.
මතක තබාගන්න. මීට පෙර ලංකාවේ අපට ආගම ඉගැන්වූ අය කී කතාන්දර. රාත්රී අහසේ අප දකින ආලෝක බිංදු දෙවිවරුන් විසින් අඳින ලද සිතුවම්යැයි එකල සිතුවා. අපට පාර පෙන්වන්නට, මනුෂ්ය හා දේව ඉතිහාසයේ වැදගත් පුද්ගලයන් සංකේතවත් කරන්නට ඒ තරු ඇන්ද බව එකල විශ්වාස කළා. අපේ දෛවය ගැන කියවාගන්නට පාවිච්චි කළ හැකි සිතියමක් යැයි ඒ තරු ගැන අපි එකහෙළා පිළිගත්තා. ඒ පුංචි ආලෝක බිංදු අහසට ආවේ කෙලෙසද, ඒ තරු රටාවල තේරුම කුමක්ද කියා කතාන්දර තිබුණා. ලග්න, රාශි, පාපග්රහයන්, හොඳ ග්රහයන් ආදි ලෙස තරු ගැන කතාන්දර කියැවුණා.
හඳේ හාවෙකුගේ රූපය ඇන්දේ ශක්රයායි. සස ජාතකය ඇසුරෙන් අප එලෙස සිතුවා. අඟහරු, සෙනසුරු, බුද, බෘහස්පති ආදි සියලූම ග්රහලෝකවල පියවි ඇහෙන් පුංචි ආලෝක පුළිඟු ලෙස දකිමින් ඒවාට අප දිව්යමය වටිනාකමක් ආරෝපණය කළා. අපේ අනාගතය කියන්නට හැකියාවක් ඒ ග්රහලෝකවලට ඇතැයි අප සිතුවා. කොටින්ම, අපේ චන්ද්රග්රහණ හා සූර්යග්රහණවලදී පෘථිවියට එන ආලෝකය අවහිර කරන සෙවණැලිවලට පවා අප රාහු යැයි පුද්ගලභාවයක් ආරෝපණය කර තිබුණා.
ඇත්ත, ඒ යුගය ගැන අප ඉහතින් කී කරුණු බොහොමයක් විශ්වාස කරන උදවිය අදත් ඉන්නවා. එහෙත් ඒ අය ප්රශ්න කර අහවර කරන්නට තරම් දැනුමක් දැන් විද්යාවට තියෙනවා. අදටත් ඒ ඇතැම් මිථ්යා මත ඇතැමුන් දරුවන්ට උගන්වනවා. එහෙත් විද්යාත්මක දැනුම ක්රම ක්රමයෙන් ආගම් නිරුවත් කරමින් ඉන්නවා. එදා මුළු විශ්වයම ගැන දැන සිටියායැයි කියූ උදවියගේ ධර්ම දේශනාවල හිදැස් හෙළිදරව් කරමින් ඉන්නවා. අප 21 වැනි සියවසේදීත් ඒ දැනුම ප්රතික්ෂේප කරමින් පෙර කී අතීත විශ්වාසයන්ගේ ගිලී ඉන්නවා නම්, එය අමන උඩඟුකමක් පමණයි.
අපේ පුංචිකම
එහෙත් නූතන ඉතිහාසය පුරාවට තාරකා විද්යාඥයන් කළේ විශ්වය ඇතුළේ අප ගැනම අපට තිබුණු උඩඟු හැඟීම නැති කර දැමීමයි. විශ්වය හැදුණේ අප වෙනුවෙන් නොවෙයි. අහසේ තාරකා තියෙන්නේ අපේ අනාගතය ගැන කතා කියන සිතියම් විදියට නෙවෙයි. විශ්වය විශ්වාස කරන්නට බැරි තරම් විශාලයි. ඒ විශ්වය ඇතුළේ අප ඉතා කුඩායි. තාරකා විද්යාව විශ්වයෙහි අපගේ පුංචි බව කියාදෙන්නට පටන්ගත්තා. අපගේ පුංචි බව නිහතමානීව පිළිගැනීමේ විද්යාවක් ලෙස තාරකා විද්යාව හඳුන්වන්න පුළුවන්.
දෙවියන් ලෝකය මිනිසුන් වෙනුවෙන්ම මැවූ බව කීවා. දෙවියන් මේ පෘථිවියේ මිනිසුන් ගැන විශේෂ උනන්දුවක් දැක්වූ බව කීවා. මේ ලෝකය ගැන පමණක් දත් මිනිසුන්ට, ලෝකය විශාල එකක් ලෙස දැනුණා. මනුෂ්ය වර්ගයාගේ විශාලත්වයක් දැනුණා. මනුෂ්යාත්මයක් ලැබීම දේවාත්මයක් ලැබීමටත් වඩා ලොව උතුම්ම දේ. බෞද්ධාගමේ එලෙස ඉගැන්නුවා. බ්රහ්මයා මනුෂ්යයන්ව මැවූ හැටි ගැන හින්දු ආගමේ කීවා. ඇතැම් හින්දු ඉගැන්වීම් බෞද්ධයන්ද පිළිගත්තා. සොයාගැනීම් ගණනාවක් විශ්ව මට්ටමෙන් පෘථිවියට ඇති වැදගත්කම ක්රමයෙන් හීන වෙන්නට පටන්ගත්තා. විශ්වයේ ශ්රේෂ්ඨම වර්ගයා යන යෙදුමේ සිට අප අපටම ලබාදුන් තනතුර එක් තැනකින් තවත් තැනකට පහළ වැටෙන්නට පටන්ගත්තා. හැම සොයාගැනීමක්ම විශ්වයෙහි අපේ ලොකුකම සුණුවිසුණු කරන්නට එල්ලකරන කුළුගෙඩි පහරක් වුණා.
සෞරග්රහ මණ්ඩලයේ සිට මන්දාකිණි හරහා විශ්වය දක්වා මෙතෙක් කර ඇති සොයාගැනීම් සියල්ලෙන් අපේ විශේෂත්වය දියවී ගියා. දැන්වත් අප අපේ පුංචිකම නිහතමානීව පිළිගත යුතුයි.
17 වැනි සියවස වෙද්දී ඉර සහ හඳ යන විශාල ග්රහවස්තු දෙකෙන් හා ඉතා පුංචි තාරකාවලින් පමණක් සමන්විත විශ්වය පෘථිවිය වටේ කැරකෙන බව සියල්ලන් පිළිගත්තා. විශ්වයෙහි කේන්ද්රය පෘථිවියයි. ඔවුන් එය විශ්වාස කළා. එහෙත් ලෝකය වටේ විශ්වය කරකැවෙන්නේ නැති බව තාරකා විද්යාඥයන් තහවුරු කළා. පෘථිවිය සූර්යයා වටා කරකැවෙන බව ඔවුන් සොයාගත්තා. ඒත්, මුළු විශ්වයම දෙවියන් (අපේ විශ්වාසයන්ට අදාලව නම් මහා බ්රහ්මයා* මැවූ බව විශ්වාස කළ යම් පිරිසක් පුංචි බලාපොරොත්තුවක් තබාගෙන හිටියා. අපි විශ්වයේ මැද නොහිටියත්, අඩු තරමේ අපේ ලෝකය එකම ලෝකය වෙන්න ඇති කියා හිතුවා.
එහෙත් ගැලීලියෝ ගැලීලිගේ දුරේක්ෂයෙන් සොයාගත්තා අප එකම ලෝකය නොවන බව. හඳේ මතුපිට පොලිෂ් කළ සුමට එකක් නොවන බව ගැලීලියෝ කීවා. එහි කඳු සහ ආවාට ගැන ඔහු දැක්කා. (සස ජාතකයේ කී හඳේ හාවා බොරුවක් වුණා.* ඉන්පසුව ඔහු අපේ අසල්වැසි ග්රහලෝක නිරීක්ෂණය කළා. ලෝකයක් යැයි තමන්ව හඳුන්වාගන්නට තරම් බොහෝ ලක්ෂණ තවත් ග්රහලෝකවල තියෙන බව ඔවුන් තේරුම් ගත්තා. ඝන මතුපිටක්, කඳු, වායුගෝල ආදි නොයෙකුත් ලක්ෂණ සහිත අසල්වැසි ග්රහලෝක ඔහු දැක්කා. ඊට අමතරව සෙනසුරුට අදාළව ඉතා සුන්දර, නර්තනීය වළලූ ඔහු දැක්කා.
දාර්ශනික විවාද දහස් ගණනකට පසුව විශ්වයෙහි ලෝක එකකට වඩා තිබෙන බව පිළිගත්තා. ඒ ග්රහලෝක පෘථිවියට වඩා වෙනස් විය හැකියි. එමෙන්ම ඒවායේ ජීවය නොපැවතිය හැකියි. ඒත් අපි එකම ග්රහලෝකය නොවෙයි. ගැලීලියෝ හොයාගත්තා.
වෙන්න පුළුවන්. පෘථිවිය විශ්වයේ මැද නෙවෙයි. තවත් ග්රහලෝක තියෙනවා. ඒත් ඉර විශ්වයේ මැද වෙන්න ඕනෑ. ඉර විශාලයි. එය අනිවාර්යයෙන්ම විශ්වයේ මැද. අපේ ග්රහලෝක ඒ වටා කරකැවෙනවා. එයට ප්රතිචාර ලෙස අපේ හිත්වල උඩඟුුකම දෝංකාර දෙන්න පටන්ගත්තා.
ක්ෂීරපථය
එහෙත් 1900 ශතවර්ෂය ආරම්භ වෙද්දී තාරකා විද්යාඥයන් ඉතා පැහැදිලිව ඒ විශ්වාසයත් බිඳදැමුවා. ඉර කියන්නේ අප ජීවත්නේ මන්දාකිණිය හෙවත් ක්ෂීරපථයේ තිබෙන බිලියන 150 – 250ක් අතර සංඛ්යාවකින් යුත් තාරකා අතරින් කුඩා එක් තරුවක් පමණයි. අපේ ඉර තියෙන්නේ ක්ෂීරපථයේ මධ්යයටත් සෑහෙන ඈතින්. ඒ විතරක් නෙවෙයි, ක්ෂීරපථය ඇතුළේ අපේ සූර්යයා නොවැදගත් පුංචි තරුවක් පමණයි. අපේ තරුවට වඩා විශාල, දීප්තිමත් තරු ඕනෑ තරම් තියෙනවා. සෑහෙන ඈතින් යැයි කීවේ අපේ ජීවිත කාලයේදී ක්ෂීරපථයේ මධ්යයට යෑම සිහිනෙන්වත් සිතන්නට බැරි තරම් ඈතින්. අලෝකවර්ෂ 30,000ක් ඈතින්. අපි ඉන්නේ මැද නෙවෙයි.
හ්ම්, ක්ෂීරපථය විශ්වයේ එකම මන්දාකිණිය වෙන්නට ඕනෑ. ඉන්පසුව උඩඟුකම නැවත එසේ කියන්න ගත්තා. එහෙත් ක්ෂීරපථය කියන්නේ අපට නිරීක්ෂණය කළ හැකි විශ්වයේ තිබෙන බිලියන සීයකට වැඩි මන්දාකිණි අතරින් එකක් විතරයි. ඒ මන්දාකිණි අතර අපේ ක්ෂීරපථය විශාලත්වයෙන්වත් ආලෝකයෙන්වත් කිසිම වැදගම්මක් නැහැ. ඊට වඩා දීප්තිමත් හා විශාල මන්දාකිණි විශාල ප්රමාණයක් තියෙනවා. ඒ අතරින් තවත් එකක් වූ අපේ මන්දාකිණිය විශ්වීය මට්ටමෙන් පෘථිවිය මත ¥විලි බිඳක් තරම්වත් වටිනවාදැයි සිතාගත නොහැකියි. මොහොතකට හිතන්න, ඔබ පාරේ යන අතරේ බිම බලා එක් ¥විලි බිංදුවක් රැුගෙන එය විශ්වයේ වටිනාම වස්තුව ලෙස සලකනු ඇතිද කියා. කිසිසේත්ම නැහැ. විශ්වීය මට්ටමෙන් අපේ ග්රහ මණ්ඩලයත් එතරම්ම නොවැදගත්.
ඒ නොවැදගත්කම නිහතමානීකමේ ගැඹුරු ධර්ම දේශනාවක්. එය විශ්වය ඇතුළේ මනුෂ්යත්වය කෙතරම් වැදගත්දැයි අදටත් කියන්නට උත්සාහ කරන මනුෂ්යත්වය ගැන ධර්ම දේශනා තියෙනවා. මනුෂ්යාත්මයක වටිනාකමත්, දුර්ලභකමත් ධර්ම දේශනාවලින් ඇහෙනවා. ඒත් ඒ සියලූ ධර්ම දේශනාවලට වඩා තාරකා විද්යාව කියන්නේ නිහතමානීකමේ ධර්ම දේශනාවක්. x
