■ ඡන්දදායකයා ධ්‍රැවීකරණය වන තරම අනුව, දෙවැනි මනාපයක් ලකුණු කිරීම ප්‍රායෝගික වන්නේ නැත.
■ දැන් අපට ඇත්තේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගැනීමේ අභියෝගයයි.
■ රාජපක්‍ෂවරුන් මේ අවුරුද්ද අවසානයේදී නැවතත් පරාජය කිරිම අත්‍යවශ්‍යය.
ලංකාවේ ජනාධිපතිවරණ ඉතිහාසයේ පළමුවැනි වරට දෙවැනි මනාපය ලකුණු කිරීම ගැන උනන්දු සාකච්ඡාවක් ඇතිවී තිබේ. ඊට හේතුව, ප්‍රධාන පක්‍ෂ දෙකේම අපේක්‍ෂකයන්ට ජයග්‍රහණය සඳහා අවශ්‍ය වන වලංගු ඡන්ද සංඛ්‍යාවෙන් සියයට පනහකුත් එක ඡන්දයක් ලබාගැනීමට නොහැකි වේය යන ජනප්‍රිය මතයයි. ඊට හේතුවන අනෙක් කරුණ වන්නේ, ජාතික ජන බලවේගයේ අපේක්‍ෂකයා සැලකිය යුතු ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ‘කඩනු ඇත’ යන මතයයි.
පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ඡන්ද 6,217,162ක් ලබාගත්තේය. එය සියයට 51.28කි. මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ඡන්ද 5,768,090ක් ලබාගත් අතර එය සියයට 47.58කි. සිරිසේන මහතා මහින්ද රාජපක්‍ෂට වඩා ඡන්ද 4,49,072ක් ලබා සිටි නමුත්, සියයට පනහ සීමාව (6,061,975)ට වඩා ඔහු ලබා තිබුණේ ඡන්ද 1,55,187ක් පමණි. වෙනත් විදියකට කිව්වොත්, ඔහුට ජය හිමිවුණේ ඡන්ද 1,55,187ක් නිසාය. එම ඡන්ද ප්‍රමාණය ඔහුගෙන් ගිලිහී ගියා නම්, ඒ ඡන්දයේදීද දෙවැනි මනාපය සලකා බැලීමට සිදුවනු ඇත. මේ ඇත්ත හිතේ තබාගෙන 2019 ජනාධිපතිවරණය දෙස බැලුවොත්, චිත්‍රය කුමක් වනු ඇත්ද?
මෙවර රාජපක්‍ෂ විරෝධී පිළෙන් ඉදිරිපත් වන කවර වූ හෝ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයාට, 2015දී මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාට උතුරු මැද පළාතෙන් හිමිවු ඡන්ද ප්‍රමාණය ලැබෙන්නේ නැත. දෙමළ ජාතික සන්ධානය හා අනෙකුත් දෙමළ හා මුස්ලිම් පක්‍ෂ ඒ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයා සමග සිටියත්, තීරණාත්මක කාරණය වන්නේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මේ වාරයේ ඔහු සමග නැති බවයි. එහි අපේක්‍ෂකයා මේ වාරයේදී කුමන ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ලබාගනීදැයි තවමත් කිව නොහැකි නමුත්, නැවතත් මතක් කළ යුත්තේ, 2015දී ඡන්ද 1,55,187ක් ගිලිහී ගියේ නම්, පොදු අපේක්‍ෂකයාට සියයට පනහ පැන්නීම අසීරු වන බවය.
මේ සරල සංඛ්‍යා ස්වල්පය සිතට ගැනීමෙන් පවා, 2019 ජනාධිපතිවරණය කෙතරම් තීරණාත්මක එකක් වනු ඇද්දැයි කල්පනා කළ හැකිය.
මේ අවුල්සහගත තත්ත්වය මගහැර ගැනීමට සමහරුන් යෝජනා කරන්නේ (සමහර විට, ඡන්ද කැඩීමේ ‘වරදට’ ක්‍ෂමාලාපයක් මෙන්) දෙවැනි මනාපයක් ලකුණු කිරීමට සිය ඡන්දදායකයන් දිරිමත් කිරීමයි. ජනාධිපතිවරණයේදී ලංකාවේ ඡන්දදායකයා ධ්‍රැවීකරණය වන තරම අනුව, දෙවැනි මනාපයක් ලකුණු කිරීම ප්‍රායෝගික වන්නේ නැත. උදාහරණයක් හැටියට ගෝඨාභයට ඡන්දය දෙන්නකු ප්‍රතිවිරුද්ධ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයාට දෙවැනි මනාපය දෙන්නේ නැත. අනෙක් පැත්තද එසේමය. අනුර කුමාර දිසානායක මහතාට ඡන්දය දෙන අය, දෙවැනි මනාපය ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට නොදෙන බව සහතික නමුත්, මේ පැත්තේ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයාට දෙන්නේද නැති බව ඉතා පැහැදිලිය. සංයුක්තව කිවහොත්, එජාපයෙන් ඉදිරිපත් වන අපේක්‍ෂකයකුට දෙවැනි මනාපයක් දෙන්නට, තම සාමාජිකයන් 60,000ක් එජාපය ඝාතනය කළ බව නිතර කියන ජවිපෙ සාමාජිකයන්ට කිසිසේත්, හිත හදා ගන්නට හැකිවන්නේ නැත. ඒ නිසා, ජන බලවේගය හුදෙක් ‘ඡන්ද කඩන මැෂිම’ක් බවට පත්වීම නිසැකය.
2015 එකට සිටි පෙරමුණ කැඩී විසිරී යෑමෙන් නොනැවතී, වෙන වෙනම ඉල්ලන්ටද යෑමෙන්, ඒ පෙරමුණ සමග එකතුව සිටි ලක්‍ෂ 62ක පිරිස බලවත් අවදානමකට මුහුණ දෙන්නේය. එහි ප්‍රතිඵලය ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජයග්‍රහණය කිරීම වන්නටද බැරි නැත. මේ යථාර්ථය පිළිගැනීමට අප සූදානම්ද? එහි වගකීම ගන්නේ කවුද?
පළමුව වගකීම ගත යුත්තේ ජනාධිපති හා අගමැතිය. 2015දී එකට සිටි බලවේග රාශියක්, ඒ එකට සිට ඉටුකරගන්නට බලාපොරොත්තු වූ ප්‍රගතිශීලී අරමුණු රාශිය, මුළුමනින්ම පාවාදී ඒ බලවේග අතරමං කර දැමුවේ ඒ දෙදෙනාත්, ඔවුන්ගේ ආණ්ඩුවත්ය. ඒ නිසා, ඔවුන් දෙදෙනා ගැන පමණක් නොව, ප්‍රධාන දේශපාලන පක්‍ෂ සියල්ලම කෙරෙහි බලවත් ජනතා විරෝධයක් මේ වන විට නැගී තිබේ. ජාතික ජන බලවේගය ඉතාම සාධාරණ ලෙස නියෝජනය කරන්නේ ඒ විරෝධතා පවුරයි. තමන් විසින් සකස් කරගන්නා ලද ප්‍රතිපත්ති සමූහයක් ජන බලවේගයට තිබුණත්, ඒවායේ අගයක් මේ අවුරුද්දේ නැත්තේ ඔවුන්ට ජයගත නොහැකි නිසාය. එනිසා, ජන බලවේගය හුදෙක් විරෝධතා ප්‍රකාශනයක් ලෙස සලකන්නට සිදුවේ. එහෙත්, එවැනි විරෝධතා ප්‍රකාශනයක් සිය ‘අසමත්කම් හා නොකර හැරීම්’ තුළින් නිර්මාණය කිරීමේ වගකීම සම්පූර්ණයෙන් බාරගත යුත්තේ, කිසිදු සැකයක් නැතිව, ජනාධිපතිත් අගමැතිත් ඔවුන්ගේ ආණ්ඩුවත්, ඊට එකතුවුණු දේශපාලන පක්‍ෂත්ය.
එසේ කී පමණින්, මේ තත්ත්වයට වගකිවයුත්තන් සොයා ඔවුන්ට වෛර කිරීමෙන් හෝ කුරුසියට තබා ඇණ ගැසීමෙන් හෝ අප මුහුණ දී සිටින යථාර්ථය වෙනස් වන්නේ නැත. ඒ භයානක යථාර්ථය නම් කුමක්ද? නැවතත්, ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී, අධිකාරවාදී හා ෆැසිස්ට් පන්නයේ පාලනයක් මේ අවුරුද්ද අවසානයේ ඇරැඹීමට බොහෝ ඉඩකඩ තිබීමයි. ඒ භයානක තත්ත්වය භාරගන්නට අප සූදානම්ද?
එවැනි පාලනයක් යළි ඇරඹුණහොත්, මෛත්‍රීපාල සිරිසේනටවත්, රනිල් වික්‍රමසිංහටවත්, අනුර කුමාර දිසානායකටවත්, ජවිපෙ අනෙක් නායකයන්ටවත් කිසිදු හානියක් නොවනවා ඇත. ඔවුන්ගේ දේශපාලන ධුරාවලිය තුළින්ම ඒ රැකවරණය ඔවුන්ට ලැබෙන බැවිනි. එහෙත්, තත්ත්වය මෙසේ කැටි කළ හැකිය. මේ අවුරුද්ද අවසානයේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට පැමිණියහොත්, එතැන් සිට, අනුර කුමාර, ලාල් කාන්ත ඇතුළු ජවිපෙ නායකයන්ට, අතුරුදහන් කෙරෙන, ඝාතනය කෙරෙන, පහරකෑම්වලට ලක්වී තුවාල වන, මරණ තර්ජනයට ලක්වන තමන්ගේ පක්‍ෂයේ පහළ මට්ටමේ සාමාජිකයන් වෙනුවෙන් මෙන්ම, මාධ්‍යවේදීන්, සමාජ ක්‍රියාකාරීන්, වෘත්තීය සමිති නියෝජිතයන් හා මහජනතාව වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන්නට නම් අනිවාර්යයෙන් සිදුවනවා ඇත.
මේ මොහොතේ සමාජවාදයට යන්නට නොහැකි බව සියල්ලෝ දනිති. ජවිපෙත් අනෙක් වාමාංශික පක්‍ෂවලත් සියල්ලෝ දනිති. මේ මොහොතේ සමාජවාදය සඳහා විලිරුදාවක් කිසිවකුට නැතැ’යි අනිද්දා පුවත්පතටම කියා තිබුණේ ජවිපෙ නායකයෙකි. එසේ කියන්නේ ඇයි? සමාජවාදය වැනි දුර නොපෙනෙන ඉලක්කයකට වඩා මේ දැන් ඉටුකරගත යුතු ඉලක්ක අපට තිබෙන බැවිනි. ඒවා ඉටු කරනොගෙන සමාජවාදය පසුපස හඹායාම කළ නොහැක්කක් බැවිනි. ඒ අනුවම සැලකුවහොත්, දැන් අපට ඇත්තේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගැනීමේ අභියෝගයයි. 2015දි මේ සියලු පාර්ශ්ව එක්ව කළ වෑයම නිසා, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, රාජ්‍ය ප්‍රතිසංස්කරණ පැත්තෙන් අපට සෑහෙන දුරක් යන්නට හැකිවුණු බව අවිවාදාත්මකය. අද මේ තරම් දේශපාලන සාකච්ඡා, උද්ඝෝෂණ, විරෝධතා සමාජය පුරාම විසිර පැතිර ඇත්තේ ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශය නිසාය. බිහිසුණු සමයක නොබියව ඉදිරියට පැමිණ සමහරුන් කළ සටන් නිසා, අද ඕනෑම පුද්ගලයකුට මෝස්තරයට පවා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, මානව අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පාරට බැස කෑගැසීමේ අවස්ථාව ලැබී තිබේ. ඒ බොහෝ දෙනකුට දිනාගත් ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සඳහා කළ අතීත කැපවීම්වලින් වගේවගක් නැත. ඔවුන්ට එය දැනෙන්නේ මෝස්තරයට විරෝධය පෑමට ලැබුණු ආරක්‍ෂිත අවකාශයක් හැටියට පමණකි.
විරෝධය ප්‍රකාශ කිරීම සාපේක්‍ෂව පහසු දෙයක් වන නමුත්, යමක් රැකගැනීම සඳහා සටන් කිරීම එතරම්ම පහසු නැත. විශේෂයෙන්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය විනාශ කරන්නට එන්නන්ගෙන් එය රැක ගැනීම කිසි ලෙසකින්වත් පහසු නැත. ඒ වගේම අප කිහිප දෙනකුට පමණක් එකතුවී එය රැකගැනීමද කළ නොහැක්කකි. ඒ සඳහා මේ මොහොතේ ගොඩනැගිය හැකි පුළුල්ම ජනතා සන්ධානය ගොඩනැගිය යුතු වෙයි.
අපේ කඳවුරක් වටා මායිම් ලකුණු කරගෙන කැමති නම් මෙතැනට එන්නැයි පැවසීම නිසා එවැනි පුළුල් සන්ධාන බිහිවන්නේ නැත. අනෙක් අතට ඒ පුළුල් සන්ධාන තුළ සිටිනු ඇත්තේ අප කැමති එවුන් පමණක් නොවේ. අප වැනි ‘පිරිසිදු’ අරමුණු ඇත්තන් පමණක්ද නොවේ. එහෙත්, මේ මොහොතේ අපට ඇති අභියෝගය, එකකි. ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය එහි භයානකම සතුරාගෙන් ආරක්‍ෂා කරගැනීමයි. හුදෙක් විරෝධතා ප්‍රකාශනයෙන් ඒ කාරිය සිදුවන්නේ නැත. ඊටත් වඩා, හුදු විරෝධතාව මේ වෙලාවේ වැඩ කරනු ඇත්තේ සතුරාගේ වාසියටය. එහි ප්‍රතිඵලය සතුරාට බලය ලැබීම නම්?
මේ කියන්නේ සතුරා පෙන්වා බියවද්දා, ලිබරල් තොණ්ඩුවක් වෙත රට ඇදගෙන යෑමේ ව්‍යාපෘතියට ප්‍රගතිශීලී කොටස් ඇද ගැනීමේ වෑයමක් යැයි කිසිවකු කියන්නට බැරි නැත. එහෙත්, ප්‍රශ්නය ඒ තරම් සරල නැති බව සිහිබුද්ධිය තිබෙන ඕනෑම කෙනකුට තේරෙනවා ඇත.
2005දී එල්ටීටීඊ සංවිධානය, ලිබරල් රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙනුවට ජාතිකවාදී මහින්ද රාජපක්‍ෂ තෝරාගත්තේ, ඒ තුළ තමන්ගේ සටනට ඉඩක් ලැබී, ජයග්‍රහණය කරන්නට ඉඩක් පාදාගත හැකියැයි බලාපොරොත්තුවෙනි. එහෙත්, සිදුවූයේ කුමක්දැයි කවුරුත් දනිති. මේ ජනාධිපතිවරණයේදී විරෝධතා දේශපාලනය තුළින් ලැබෙන ඡන්ද ප්‍රමාණය හරහා ඊළඟ මහ මැතිවරණයේදී පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි නියෝජනයක් හිමිකර ගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් කටයුතු කිරීමද 2005දී ප්‍රභාකරන් ගත් තීරණයට යම් සමානකමක් දක්වයි. ජනාධිපතිවරණයේදී මීට වෙනස් ආකාරයකින් කටයුතු කර වුවද මහමැතිවරණයේදී ඒ ඉඩ, සමහර විට ඊටත් වඩා ඉඩක් පාදාගත හැකි හෙයිනි.
ආකාර දෙකකින් මේ අවස්ථාව වැදගත්ය. එක පැත්තකින්, ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ෆැසිස්ට් බලවේගවලට මේ මොහොතේ රට අත්පත් කර ගන්නට නොදී සිටිම අත්‍යවශ්‍යය. අනෙක් පැත්තෙන්, තවත් අවුරුදු පහක කාලයකට ඔවුන් පරාජය කිරීම වනාහි, ෆැසිස්ට් පන්නයේ රාජපක්‍ෂ පාලනයකට තිබෙන ඉඩ ඉතාම දැඩි ලෙස හකුළුවා දැමීමයි. මනුවර්ණ එහෙම කියන්නේ, ඩීඒ රාජපක්‍ෂගේ පුතුන්ට වඩා ඔහුගේ මුණුබුරන්ට, ඔවුන් වටා සිටින අලුත් පරම්පරාවට, කවර අඩුපාඩුකම් තිබියේ වුව, ෆැසිස්ට්වාදයට වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ අගය යම් තරමකින් හෝ තේරුම් යන්නට ඉඩ ඇති බැවිනි. නැතහොත්, නව ලෝක තත්ත්වයන් මත, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයෙන් තොර සිතීමක් අනාගත ලෝකය ඉතිරි නොකරනු ඇති බැවිනි.
ඒ නිසා, රාජපක්‍ෂවරුන් මේ අවුරුද්ද අවසානයේදී නැවතත් පරාජය කිරිම අත්‍යවශ්‍යය. ඊටත් වඩා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට ඒම නැවැත්වීම අත්‍යවශ්‍යය. එය 2015 එකට සිටි සැමගේ ඓතිහාසික වගකීමක් හැටියට මේ මොහොතේ ඉතිරිව තිබේ. ඒ වගකීමෙන් ගැලවී යන්නට අනේකවිද හේතු අප හැමටම තිබෙනවා වන්නට පුළුවන. අපත් සමගම තරහ වන්නට අපටම හේතුද තිබෙනවා වන්නට පුළුවන. එහෙත් අභියෝගය බිහිසුණු නිසාම, ඒ සියල්ල දෙවැනි තැන ලන්නට අපට සිදුවී තිබේ.
2015දී අපට සිදුවුණේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශයක් ඇතිකරගැනීම සඳහා සටන් කිරීමටය. එය ජයගත හැකි විය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශයද දැන් රටේ ඇතිවී තිබේ. එහෙත්, දැන් අප මුහුණ දී සිටින්නේ එය රැකගනීමේ සටනටය. ඒ සටනෙන් පැරදීම සඳහා දැන දැන, ගණන් හදා තේරුම් ගෙනම දායක වුවහොත්, ඉතිහාසයේ අපේ නම් තිබෙනු ඇත්තේ මහජනතාව සාතන් වෙත පාවාදුන් පාපතරයන්ගේ කුලකයේය.
දේශපාලන කන්‍යාභාවය, පක්‍ෂය හෝ පක්‍ෂයේ කේඩරය රැකගැනීම සඳහා යැයි ගන්නා තීරණවලින් ඒ පාපකර්මය ආවරණය කරගන්නට නම් නොහැකි වනු ඇත. මන්ද යත්, එවිට හාත්පස ඇසෙනු ඇත්තේ මළබෙර හඬ පමණක් වන බැවිනි. දේශපාලන කන්‍යාභාවය රැකගැනීම වැදගත්ය. ඊට පෙර මරණයෙන් බේරී සිටිය යුතුය.■
ණය කෙතරම් තීරණාත්මක එකක් වනු ඇද්දැයි කල්පනා කළ හැකිය.
මේ අවුල්සහගත තත්ත්වය මගහැර ගැනීමට සමහරුන් යෝජනා කරන්නේ (සමහර විට, ඡන්ද කැඩීමේ ‘වරදට’ ක්‍ෂමාලාපයක් මෙන්) දෙවැනි මනාපයක් ලකුණු කිරීමට සිය ඡන්දදායකයන් දිරිමත් කිරීමයි. ජනාධිපතිවරණයේදී ලංකාවේ ඡන්දදායකයා ධ්‍රැවීකරණය වන තරම අනුව, දෙවැනි මනාපයක් ලකුණු කිරීම ප්‍රායෝගික වන්නේ නැත. උදාහරණයක් හැටියට ගෝඨාභයට ඡන්දය දෙන්නකු ප්‍රතිවිරුද්ධ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයාට දෙවැනි මනාපය දෙන්නේ නැත. අනෙක් පැත්තද එසේමය. අනුර කුමාර දිසානායක මහතාට ඡන්දය දෙන අය, දෙවැනි මනාපය ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට නොදෙන බව සහතික නමුත්, මේ පැත්තේ ප්‍රධාන අපේක්‍ෂකයාට දෙන්නේද නැති බව ඉතා පැහැදිලිය. සංයුක්තව කිවහොත්, එජාපයෙන් ඉදිරිපත් වන අපේක්‍ෂකයකුට දෙවැනි මනාපයක් දෙන්නට, තම සාමාජිකයන් 60,000ක් එජාපය ඝාතනය කළ බව නිතර කියන ජවිපෙ සාමාජිකයන්ට කිසිසේත්, හිත හදා ගන්නට හැකිවන්නේ නැත. ඒ නිසා, ජන බලවේගය හුදෙක් ‘ඡන්ද කඩන මැෂිම’ක් බවට පත්වීම නිසැකය.
2015 එකට සිටි පෙරමුණ කැඩී විසිරී යෑමෙන් නොනැවතී, වෙන වෙනම ඉල්ලන්ටද යෑමෙන්, ඒ පෙරමුණ සමග එකතුව සිටි ලක්‍ෂ 62ක පිරිස බලවත් අවදානමකට මුහුණ දෙන්නේය. එහි ප්‍රතිඵලය ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජයග්‍රහණය කිරීම වන්නටද බැරි නැත. මේ යථාර්ථය පිළිගැනීමට අප සූදානම්ද? එහි වගකීම ගන්නේ කවුද?
පළමුව වගකීම ගත යුත්තේ ජනාධිපති හා අගමැතිය. 2015දී එකට සිටි බලවේග රාශියක්, ඒ එකට සිට ඉටුකරගන්නට බලාපොරොත්තු වූ ප්‍රගතිශීලී අරමුණු රාශිය, මුළුමනින්ම පාවාදී ඒ බලවේග අතරමං කර දැමුවේ ඒ දෙදෙනාත්, ඔවුන්ගේ ආණ්ඩුවත්ය. ඒ නිසා, ඔවුන් දෙදෙනා ගැන පමණක් නොව, ප්‍රධාන දේශපාලන පක්‍ෂ සියල්ලම කෙරෙහි බලවත් ජනතා විරෝධයක් මේ වන විට නැගී තිබේ. ජාතික ජන බලවේගය ඉතාම සාධාරණ ලෙස නියෝජනය කරන්නේ ඒ විරෝධතා පවුරයි. තමන් විසින් සකස් කරගන්නා ලද ප්‍රතිපත්ති සමූහයක් ජන බලවේගයට තිබුණත්, ඒවායේ අගයක් මේ අවුරුද්දේ නැත්තේ ඔවුන්ට ජයගත නොහැකි නිසාය. එනිසා, ජන බලවේගය හුදෙක් විරෝධතා ප්‍රකාශනයක් ලෙස සලකන්නට සිදුවේ. එහෙත්, එවැනි විරෝධතා ප්‍රකාශනයක් සිය ‘අසමත්කම් හා නොකර හැරීම්’ තුළින් නිර්මාණය කිරීමේ වගකීම සම්පූර්ණයෙන් බාරගත යුත්තේ, කිසිදු සැකයක් නැතිව, ජනාධිපතිත් අගමැතිත් ඔවුන්ගේ ආණ්ඩුවත්, ඊට එකතුවුණු දේශපාලන පක්‍ෂත්ය.
එසේ කී පමණින්, මේ තත්ත්වයට වගකිවයුත්තන් සොයා ඔවුන්ට වෛර කිරීමෙන් හෝ කුරුසියට තබා ඇණ ගැසීමෙන් හෝ අප මුහුණ දී සිටින යථාර්ථය වෙනස් වන්නේ නැත. ඒ භයානක යථාර්ථය නම් කුමක්ද? නැවතත්, ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී, අධිකාරවාදී හා ෆැසිස්ට් පන්නයේ පාලනයක් මේ අවුරුද්ද අවසානයේ ඇරැඹීමට බොහෝ ඉඩකඩ තිබීමයි. ඒ භයානක තත්ත්වය භාරගන්නට අප සූදානම්ද?
එවැනි පාලනයක් යළි ඇරඹුණහොත්, මෛත්‍රීපාල සිරිසේනටවත්, රනිල් වික්‍රමසිංහටවත්, අනුර කුමාර දිසානායකටවත්, ජවිපෙ අනෙක් නායකයන්ටවත් කිසිදු හානියක් නොවනවා ඇත. ඔවුන්ගේ දේශපාලන ධුරාවලිය තුළින්ම ඒ රැකවරණය ඔවුන්ට ලැබෙන බැවිනි. එහෙත්, තත්ත්වය මෙසේ කැටි කළ හැකිය. මේ අවුරුද්ද අවසානයේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට පැමිණියහොත්, එතැන් සිට, අනුර කුමාර, ලාල් කාන්ත ඇතුළු ජවිපෙ නායකයන්ට, අතුරුදහන් කෙරෙන, ඝාතනය කෙරෙන, පහරකෑම්වලට ලක්වී තුවාල වන, මරණ තර්ජනයට ලක්වන තමන්ගේ පක්‍ෂයේ පහළ මට්ටමේ සාමාජිකයන් වෙනුවෙන් මෙන්ම, මාධ්‍යවේදීන්, සමාජ ක්‍රියාකාරීන්, වෘත්තීය සමිති නියෝජිතයන් හා මහජනතාව වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන්නට නම් අනිවාර්යයෙන් සිදුවනවා ඇත.
මේ මොහොතේ සමාජවාදයට යන්නට නොහැකි බව සියල්ලෝ දනිති. ජවිපෙත් අනෙක් වාමාංශික පක්‍ෂවලත් සියල්ලෝ දනිති. මේ මොහොතේ සමාජවාදය සඳහා විලිරුදාවක් කිසිවකුට නැතැ’යි අනිද්දා පුවත්පතටම කියා තිබුණේ ජවිපෙ නායකයෙකි. එසේ කියන්නේ ඇයි? සමාජවාදය වැනි දුර නොපෙනෙන ඉලක්කයකට වඩා මේ දැන් ඉටුකරගත යුතු ඉලක්ක අපට තිබෙන බැවිනි. ඒවා ඉටු කරනොගෙන සමාජවාදය පසුපස හඹායාම කළ නොහැක්කක් බැවිනි. ඒ අනුවම සැලකුවහොත්, දැන් අපට ඇත්තේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකගැනීමේ අභියෝගයයි. 2015දි මේ සියලු පාර්ශ්ව එක්ව කළ වෑයම නිසා, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, රාජ්‍ය ප්‍රතිසංස්කරණ පැත්තෙන් අපට සෑහෙන දුරක් යන්නට හැකිවුණු බව අවිවාදාත්මකය. අද මේ තරම් දේශපාලන සාකච්ඡා, උද්ඝෝෂණ, විරෝධතා සමාජය පුරාම විසිර පැතිර ඇත්තේ ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශය නිසාය. බිහිසුණු සමයක නොබියව ඉදිරියට පැමිණ සමහරුන් කළ සටන් නිසා, අද ඕනෑම පුද්ගලයකුට මෝස්තරයට පවා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, මානව අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පාරට බැස කෑගැසීමේ අවස්ථාව ලැබී තිබේ. ඒ බොහෝ දෙනකුට දිනාගත් ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සඳහා කළ අතීත කැපවීම්වලින් වගේවගක් නැත. ඔවුන්ට එය දැනෙන්නේ මෝස්තරයට විරෝධය පෑමට ලැබුණු ආරක්‍ෂිත අවකාශයක් හැටියට පමණකි.
විරෝධය ප්‍රකාශ කිරීම සාපේක්‍ෂව පහසු දෙයක් වන නමුත්, යමක් රැකගැනීම සඳහා සටන් කිරීම එතරම්ම පහසු නැත. විශේෂයෙන්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය විනාශ කරන්නට එන්නන්ගෙන් එය රැක ගැනීම කිසි ලෙසකින්වත් පහසු නැත. ඒ වගේම අප කිහිප දෙනකුට පමණක් එකතුවී එය රැකගැනීමද කළ නොහැක්කකි. ඒ සඳහා මේ මොහොතේ ගොඩනැගිය හැකි පුළුල්ම ජනතා සන්ධානය ගොඩනැගිය යුතු වෙයි.
අපේ කඳවුරක් වටා මායිම් ලකුණු කරගෙන කැමති නම් මෙතැනට එන්නැයි පැවසීම නිසා එවැනි පුළුල් සන්ධාන බිහිවන්නේ නැත. අනෙක් අතට ඒ පුළුල් සන්ධාන තුළ සිටිනු ඇත්තේ අප කැමති එවුන් පමණක් නොවේ. අප වැනි ‘පිරිසිදු’ අරමුණු ඇත්තන් පමණක්ද නොවේ. එහෙත්, මේ මොහොතේ අපට ඇති අභියෝගය, එකකි. ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය එහි භයානකම සතුරාගෙන් ආරක්‍ෂා කරගැනීමයි. හුදෙක් විරෝධතා ප්‍රකාශනයෙන් ඒ කාරිය සිදුවන්නේ නැත. ඊටත් වඩා, හුදු විරෝධතාව මේ වෙලාවේ වැඩ කරනු ඇත්තේ සතුරාගේ වාසියටය. එහි ප්‍රතිඵලය සතුරාට බලය ලැබීම නම්?
මේ කියන්නේ සතුරා පෙන්වා බියවද්දා, ලිබරල් තොණ්ඩුවක් වෙත රට ඇදගෙන යෑමේ ව්‍යාපෘතියට ප්‍රගතිශීලී කොටස් ඇද ගැනීමේ වෑයමක් යැයි කිසිවකු කියන්නට බැරි නැත. එහෙත්, ප්‍රශ්නය ඒ තරම් සරල නැති බව සිහිබුද්ධිය තිබෙන ඕනෑම කෙනකුට තේරෙනවා ඇත.
2005දී එල්ටීටීඊ සංවිධානය, ලිබරල් රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙනුවට ජාතිකවාදී මහින්ද රාජපක්‍ෂ තෝරාගත්තේ, ඒ තුළ තමන්ගේ සටනට ඉඩක් ලැබී, ජයග්‍රහණය කරන්නට ඉඩක් පාදාගත හැකියැයි බලාපොරොත්තුවෙනි. එහෙත්, සිදුවූයේ කුමක්දැයි කවුරුත් දනිති. මේ ජනාධිපතිවරණයේදී විරෝධතා දේශපාලනය තුළින් ලැබෙන ඡන්ද ප්‍රමාණය හරහා ඊළඟ මහ මැතිවරණයේදී පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි නියෝජනයක් හිමිකර ගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් කටයුතු කිරීමද 2005දී ප්‍රභාකරන් ගත් තීරණයට යම් සමානකමක් දක්වයි. ජනාධිපතිවරණයේදී මීට වෙනස් ආකාරයකින් කටයුතු කර වුවද මහමැතිවරණයේදී ඒ ඉඩ, සමහර විට ඊටත් වඩා ඉඩක් පාදාගත හැකි හෙයිනි.
ආකාර දෙකකින් මේ අවස්ථාව වැදගත්ය. එක පැත්තකින්, ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ෆැසිස්ට් බලවේගවලට මේ මොහොතේ රට අත්පත් කර ගන්නට නොදී සිටිම අත්‍යවශ්‍යය. අනෙක් පැත්තෙන්, තවත් අවුරුදු පහක කාලයකට ඔවුන් පරාජය කිරීම වනාහි, ෆැසිස්ට් පන්නයේ රාජපක්‍ෂ පාලනයකට තිබෙන ඉඩ ඉතාම දැඩි ලෙස හකුළුවා දැමීමයි. මනුවර්ණ එහෙම කියන්නේ, ඩීඒ රාජපක්‍ෂගේ පුතුන්ට වඩා ඔහුගේ මුණුබුරන්ට, ඔවුන් වටා සිටින අලුත් පරම්පරාවට, කවර අඩුපාඩුකම් තිබියේ වුව, ෆැසිස්ට්වාදයට වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ අගය යම් තරමකින් හෝ තේරුම් යන්නට ඉඩ ඇති බැවිනි. නැතහොත්, නව ලෝක තත්ත්වයන් මත, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයෙන් තොර සිතීමක් අනාගත ලෝකය ඉතිරි නොකරනු ඇති බැවිනි.
ඒ නිසා, රාජපක්‍ෂවරුන් මේ අවුරුද්ද අවසානයේදී නැවතත් පරාජය කිරිම අත්‍යවශ්‍යය. ඊටත් වඩා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ බලයට ඒම නැවැත්වීම අත්‍යවශ්‍යය. එය 2015 එකට සිටි සැමගේ ඓතිහාසික වගකීමක් හැටියට මේ මොහොතේ ඉතිරිව තිබේ. ඒ වගකීමෙන් ගැලවී යන්නට අනේකවිද හේතු අප හැමටම තිබෙනවා වන්නට පුළුවන. අපත් සමගම තරහ වන්නට අපටම හේතුද තිබෙනවා වන්නට පුළුවන. එහෙත් අභියෝගය බිහිසුණු නිසාම, ඒ සියල්ල දෙවැනි තැන ලන්නට අපට සිදුවී තිබේ.
2015දී අපට සිදුවුණේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශයක් ඇතිකරගැනීම සඳහා සටන් කිරීමටය. එය ජයගත හැකි විය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශයද දැන් රටේ ඇතිවී තිබේ. එහෙත්, දැන් අප මුහුණ දී සිටින්නේ එය රැකගනීමේ සටනටය. ඒ සටනෙන් පැරදීම සඳහා දැන දැන, ගණන් හදා තේරුම් ගෙනම දායක වුවහොත්, ඉතිහාසයේ අපේ නම් තිබෙනු ඇත්තේ මහජනතාව සාතන් වෙත පාවාදුන් පාපතරයන්ගේ කුලකයේය.
දේශපාලන කන්‍යාභාවය, පක්‍ෂය හෝ පක්‍ෂයේ කේඩරය රැකගැනීම සඳහා යැයි ගන්නා තීරණවලින් ඒ පාපකර්මය ආවරණය කරගන්නට නම් නොහැකි වනු ඇත. මන්ද යත්, එවිට හාත්පස ඇසෙනු ඇත්තේ මළබෙර හඬ පමණක් වන බැවිනි. දේශපාලන කන්‍යාභාවය රැකගැනීම වැදගත්ය. ඊට පෙර මරණයෙන් බේරී සිටිය යුතුය.■
