හිටපු විගණකාධිපති සරත් මායාදුන්නේ
අගෝස්තු 11 වැනිදා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කළ කතාවේදී සම්මතයට පිටින් ගොස් පාලනය කිරීම ගැන ඔහු කීවා නේද?
ඒක ජනාධිපති අපේක්ෂකයෙක් වශයෙන් කරන්නට පුළුවන් අන්තිම භයානක, අන්තිම අවදානම් සහගත ප්‍රකාශයක්. සම්මතයන්ගෙන් බැහැරවීම කියන එකෙන් ඇත්ත වශයෙන්ම එතුමා අදහස් කළේ කුමක්ද කියන එක ගැටලුවක්. සම්මතයෙන් බැහැරවීම කියනකොට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව, නීති රෙගුලාසි ආදි සියලු දේ නොතකා හැරීමක් වගේම සමාජ සම්මතයන්ගෙන් ඉවත්වීමත් අදහස් කළ හැකියි. මෙය අප සිංහල භාෂාවේ පාවිච්චි කරන ඒකාධිපතියෙක්ට, එහෙම නැත්නම් ආඥාදායකයෙක්ට අදාළ ක්‍රියාදාමයක්. ජනාධිපතිවරණයකට ඉදිරිපත් වෙන අපේක්ෂකයෙක් ජනතාවගේ ඡන්දය ඉල්ලන්නෙ සම්මතයන් නොතකා කටයුතු කරන බව පොරොන්දු වෙලා නම් අපට ප්‍රශ්නයක් නැගෙනවා. ජනවරම ඉල්ලන්නේ ආඥාදායක පාලනයක් සඳහා වෙන්න පුළුවන්. ජනතාව ඒ කාරණය පිළිබඳ අවබෝධයකින් හෝ අනවබෝධයකින් එහෙම ජනවරමක් දුන්නොත් රට ඉතාමත්ම අවදානම් ස්ථානයකට තල්ලුවෙනවා.
මේ වෙද්දී ජනමාධ්‍යවලින් මෙන්ම ඇතැම් විද්වත් යැයි කියාගන්නා උදවිය විසින්ද සමාජගත කරන මතයක් තමයි රට හදන්නට මර්දනකාරී පාලකයෙක් අවශ්‍ය බව. ඒ ගැන ඔබ දකින්නේ කෙලෙසද?
මාධ්‍ය මගින් රටට හා ජනතාවට යහපතක් ගෙනෙන පණිවුඩයක් සමාජගත කිරීම අත්‍යවශ්‍යයි. යම්කිසි විදියකට රටේ සම්මතයට පටහැණිව ක්‍රියාකරන පුද්ගලයෙක් තමයි අවශ්‍ය කියලා පණිවුඩයක් කියනවා නම් වැරදියි. ජනාධිපතිවරයෙක් බලයට පත්වෙලා ජනාධිපතිවරයාට අයිති බලතලවලට හා කාර්යභාරයට අමතරව අනෙකුත් කාර්යයන් ක්‍රියාත්මක කරද්දී ඒකට සහාය දැක්වීම වැරදියි.
මොනවාද ඒ අනෙකුත් කාර්යයන්?
අධිකරණය හා පාර්ලිමේන්තුව සතු බලතල ක්‍රියාත්මක කිරීමට ඒ කෙනා උත්සාහ දරනවා විය හැකියි. එසේ අනෙකුත් ආයතන සතු බලතල ක්‍රියාත්මක කරනවායැයි කියන්නේ තමුන්ගේ සීමාව ඉක්මවමින් බාහිරව තිබෙන කාර්යභාරයන් හා බලතල ආක්‍රමණය කිරීමක්. එය නීතිය තමන්ගේ අතට ගැනීමක් බවට පත්වෙනවා.
ජනාධිපතිවරයෙකුට ලැබෙන විශාල බලයක් තමයි සේනාධිනායක තනතුර. ත්‍රිවිධ හමුදාව මෙහෙයවීම සඳහායි ඒ බලය ලැබෙන්නේ. ඒ බලය රට සංවර්ධනය කිරීමේ නාමයෙන් විශාල මර්දනයක් සඳහා පාවිච්චි කරන්න ජනාධිපතිවරයෙකුට පුළුවන්. ජනාධිපතිවරයෙක් බලයට පත්වෙන අවස්ථාවක ඔහු පක්ෂ දේශපාලනයට සම්බන්ධ නම් තවත් දේශපාලන සහචරයන් හා හිතවතුන් බලාපොරොත්තුවෙන විශාල ප්‍රතිලාභ තියෙනවා. රජයේ රැකියා වෙන්න පුළුවන්. රජයේ කොන්ත්‍රාත් වැඩ වෙන්න පුළුවන්. බීම සාප්පුවලට බලපත්‍ර වෙන්න පුළුවන්. වාහන බලපත්‍ර වෙන්න පුළුවන්. රජයේ ඉඩම් ලබා ගැනීම වෙන්න පුළුවන්. වෙනත් රාජ්‍ය සම්පත් ලබාගන්නට රාජ්‍ය ආදායම තමුන්ගේ සාක්කුවට දමාගැනීමට වෙන්න පුළුවන්. අනිවාර්යයෙන්ම එය දේශපාලන හිතවතුන්ගේ ඉල්ලීමක් හා බලපෑමක් වෙනවා. රටක සංවර්ධන කටයුතු හා සමාජ සාධාරණත්වය වෙනුවට යම් දේශපාලන කණ්ඩායමකට ප්‍රමුඛතාවය ලැබෙන, එහෙම තැන්නම් පාලකයන්ගේ ඥාති කණ්ඩායම්වලට හෝ තමුන්ට සහාය දීපු කණ්ඩායම්වලට විවිධ ප්‍රතිලාභ දෙනකොට සමාජය තුළ යම් විරෝධතාවක් මතුවෙනවා. අසහනයක් මතුවෙනවා.
අද වියතුන් කියා කියාගන්නා විශාල පිරිසක් සැබෑ ලෙසම දේශපාලන ක්‍රියාවලියේ ඉන්නේ යම් වරදාන බලාපොරොත්තුවෙන්. රජයේ නිලතල, විදේශ තානාපති තනතුරු ආදී විවිධාකාර ප්‍රතිලාභ බලාපොරොත්තුවෙන්. කලාකරුවන් කියන අය අතරේත් සැබෑ කලාකරුවන් නොවෙන විශාල පිරිසක් ඉන්නවා. ඔවුන් දේශපාලන සහයෝගය මත නොයෙකුත් ප්‍රතිලාභ ලබාගන්නට බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඔවුන් තමන්ට ආරක්ෂාව ලබාදෙන දේශපාලන නායකයෙක් බලයට පත්වෙන තුරු බලාගෙන ඉන්නවා. අපේ ආගමික සංස්ථාව බැලුවත් මේ වගේ යටි අරමුණු තිබුණු බව ඒ ඒ ආයතනවලින් ලබාගෙන තිබෙන වාහන, දේපළ, තනතුරු ආදී නොයෙකුත් ආකාරයේ සැප සම්පත් දිහා බැලුවාම පේනවා. රටක රණවිරුවන්ට විශාල ගරුත්වයක් අවශ්‍යයි. ඒ රණවිරුවන්ගෙන් ඇතැම් කණ්ඩායම් මේ වෙලාවේ කිසියම් දේශපාලන ගමනකට සහභාගී වීමේ අරමුණු පෙන්වනවා. එය රණවිරුවන්ට අදාල යම් ප්‍රතිලාභවලට වඩා වෙනස් වූ අරමුණු බව පේනවා. නොයෙකුත් සංවිධාන මේ දේශපාලන නායකයන් වටේ රැඳෙනවා. ස්වාර්ථය වෙනුවෙනුයි එසේ කරන්නේ.
මෙවැනි පුද්ගලයන් බලවත් වූ මර්දනකාරී පාලනයක් ක්‍රියාත්මක වෙද්දී හුදී ජනතාව තුළ වේදනාවක් ඇතිවෙනවා. සමාජ සාධාරණත්වය නැති බව පෙනෙනවා. ඒ වගේ අවස්ථාවක බලාපොරොත්තු වෙන්න පුළුවන් ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරවල නැඟිටීම්, වෘත්තීය සමිතිවල නැගිටීම්. සමාජ සම්මතයන්වලින් බැහැර වූ පාලකයෙක් එවැනි නැගිටීම් මර්දනය සඳහා විවිධාකාර උපක්‍රම පාවිච්චි කරනවා. මුලින්ම දරුණු මර්දනයක් සිද්ධවෙන්නේ නැහැ. බොහෝම සොඳුරු ආකාරයකට ඒවා වැළැක්වීම සඳහා තමුන් වටේ රොඳ බැඳගෙන හිටිය ඊනියා කලාකරුවන්, ආගමික ආයතන, වියතුන් යැයි කියාගන්නා කණ්ඩායම් ආදීන්ව යොදවනවා. එහෙත් ඒකේ සීමාවක් තියෙනවා. එතැනින් එහාට මේ විරෝධතාවන් මර්දනය කරන්නට යොදාගන්නා දෙවැනි රවුම පටන්ගන්නවා. එය සම්මතයෙන් පිට අවිධිමත් ආකාරයට මැර කල්ලි, පාතාල කල්ලි, සුදුවෑන් කල්ලි, නාඳුනන තුවක්කුකරුවන් යොදාගනිමින් කරන දෙයක්. මේ මර්දනය නිසා රට ගොඩනැඟීම වෙනුවට වෙනත් දෙයක් සිද්ධවෙනවා. ජනතාව තුළ කැකෑරෙන වේදනාව, මෝරන වෛරය කැරලි කෝලාහල දක්වා වර්ධනය වෙනවා. එවැනි තත්වයකදී පාතාල කල්ලි හා මැර කල්ලිවලට අමතරව රාජ්‍ය හමුදා මර්දනයට යොදාගන්න ඉඩ තියෙනවා. ඒ මර්දනය යම් ප්‍රමාණයකට සාර්ථක විය හැකියි.
ඒවා සිද්ධවෙන අතරේ මර්දනකාරී පාලනයට ඉදිකිරීම් පැත්තෙන් සාර්ථක වෙන්නත් පුළුවන්. පිටින් බැලුවාම කොන්ක්‍රීට් වනාන්තර විදියට රට සංවර්ධනය වෙන්නටත් ඉඩ තියෙනවා. එහෙත් ඇත්තවශයෙන්ම රටක ගොඩනැඟීම කියන්නේ රටේ ජනතාවගේ සංතෘප්තිය ඉහළ දැමීමයි.
ඒ ඉදිකිරීම්වලට ගන්නා ණය නිසා නැවතත් රට උගුලක හිරවෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා නේද?
අපේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 157 ව්‍යවස්ථාව යටතේ රට විදේශ රාජ්‍ය්‍යක් හෝ විදේශීය රාජ්‍යයක ආයතනයක් සමඟ යම්කිසි සම්මුතියකට හෝ ගිවිසුමකට එළැඹෙනවා නම් එය නීත්‍යනුකූල කිරීම සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක අනුමැතියකට ලක් කළ යුතුයි. හැබැයි අතිවිශාල විදේශ ගිවිසුම් පාර්ලිමේන්තුවේ සභාගත කිරීමක්වත් නැතිව අත්සන් කෙරෙනවා. මේවායින් තමයි අතිවිශාල ආකාරයකට දූෂිත වංචනික ආකාරයේ කොමිස් ගැහිලි හා වෙනත් අක්‍රමිකතාවන් සිද්ධවෙන්නේ.
එවැනි ආඥාදායක ගමනකට නැවතුමක් ඇත්තේත් නැහැ නේද?
වඩාත්ම බැරෑරුම් කාර්යය තමයි ඉහත තත්වයන්ට පාදක වන ජනාධිපතිවරයා ප්‍රමුඛ කණ්ඩායමට ඊළඟ මැතිවරණ සාධාරණ ලෙස ජයගන්නට නොහැකියාවක් ඇතිවීම. මැතිවරණ පරාජය වේයැයි බියක් ඇතිවීම. මැතිවරණයෙන් පරාජය වීමෙන් පසුව තමුන්ව නීතිය හමුවට පමුණුවලා තමුන්ට දඬුවම් කිරීමේ අවදානමක් ඇතැයි හිතන්නට පටන්ගැනීම. ඒකේ ප්‍රතිඵලය හරිම දරුණුයි. එය මැතිවරණයක් නොමැතිව රට ඉදිරියට යෑමට බලපානවා. ඒ නිසා සමහරවිට තව අවුරුදු විස්සකට තිහකට කිසිදු මැතිවරණයක් නොපවත්වන්න පවා ඉඩ තියෙනවා. මැතිවරණ නොපැවැත්වීම කියන්නේ සමාජ සම්මුතියෙන් බැහැරවීමට එක උදාහරණයක්. එතකොට ජනතාවට තමන් කැමති නියෝජිතයන්ව පත්කිරීම අවස්ථාවක් සැලසෙන්නේ නැහැ. ඒ සඳහා අවස්ථාව සැලසීම රටේ සංවර්ධනයට බාධාවක්, රටේ ඉදිරි ගමනට හානියක් වගේ අර්ථකතන පාවිච්චි කරන්න පුලුවන්. එයින් විනාශ වෙන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය. ඒක මම හිතන විදියට සම්මතයෙන් බැහැරවීමේ තියෙන අති භයානක ප්‍රතිඵලයයි.
ඇතැම් අය කියන්නේ මේ මූල්‍ය නීති, ව්‍යවස්ථා, වෙනත් නීති, අධිකරණ ක්‍රියාවලි ආදී දේ රටක සංවර්ධනය මන්දගාමී කරන බවයි. අධිවේගී සංවර්ධනයකට එවැනි ක්‍රියාවලි අත්‍යවශ්‍ය බවයි…
රටක තිබෙන මුදල් රෙගුලාසි ඇතුළු සියලු නීතිරීති හා රෙගුලාසි සංවර්ධන ක්‍රියාවලියට බාධාවක් නෙවෙයි. අවශ්‍ය මොහොතක ඒ නීතිරීති රෙගුලාසි ඉවත් කිරීමට ඒවා පැනවූ බලධාරීන්ට අයිතිය තියෙනවා. ඒ සඳහා අයිතිය ඉල්ලූ විට නීති රීති රෙගුලාසි සංශෝධනය කරන්න පුළුවන්. ඒක එක මාර්ගයක්. අනෙක් මාර්ගය තමයි ඒ බලධාරියාට හෝ ඊට උඩින් ඉන්න බලධාරියෙකුට පුළුවන් ඒ නීති රීති රෙගුලාසි එහෙමම තියෙද්දී එකී කාර්යයට පමණක් අදාල වන පරිදි විශේෂ අනුමැතියක් දෙන්න. ඒ විශේෂ අනුමැතියේ සඳහන් වෙනවා අහවල් විධිවිධානවල කෙසේ සඳහන් වූවද මෙකී කාර්යය සඳහා, මේ මට්ටමේ නිලධාරීන්ට, මේ මුදල් සීමාව තුළ, මේ කොන්දේසිවලට යටත්ව ක්‍රියාකිරීම සඳහා විශේෂ අනුමැතියක් දෙන බව. ඒ කියන්නේ ඒක සිද්ධවෙන්නේ සම්මතයට අනුවයි. ඒක සම්මතය කැඩීමක් නෙවෙයි. චක්‍රලේඛ නොතකා හැරීමක් කරන්න කියලා නෙවෙයි මේ කියන්නේ. නියමිත විධිවිධානවලට අනුව එලෙස ක්‍රියා කරන්නටත් පුළුවන් බවයි. මෙතැනදී තියෙන කාරණය තමයි නීතිරීති හා රෙගුලාසි නොතකා කටයුතු කිරීමේදී තියෙන හානිය. බලයට පත්වෙන ජනාධිපතිවරයෙක් කියනවානම් නීතිරීති හා රෙගුලාසිවලට අනුව කටයුතු නොකරන බව, ඒක විශාල අනතුරක ලකුණක්. යම්කිසි සංවර්ධන ක්‍රියාවලියක් සඳහා පවත්නා නීතිරීති රෙගුලාසි බාධාකාරී බවක් පෙනෙනවා නම් විධිමත් අයුරින් කටයුතු කරන්න පුළුවන්. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව දක්වා ඕනෑම දෙයක් සංශෝධනය කරන්න පුළුවන්. ඒත් ඒක සම්මතයට අනුව කරන්නයි ඕනෑ.
උදාහරණයක් ලෙස අපි මෙහෙම දෙයක් හිතමු. ජනාධිපතිවරණය ජයගන්නා කෙනෙකුට හිතනවා තමාගේ භාර්යාව වෙනුවෙන් ස්මාරකයක් හදන්න. එසේනම් තමන්ගේ මියගිය පියා හෝ මව වෙනුවෙන් ස්මාරකයක් හදන්න. එවැන්නක් සඳහා අනුමැතිය ගත යුතු විධිමත් මාර්ග තියෙනවා. ඒ විදියට සම්මතයට අනුව ස්මාරකය ඉදිකිරීමේ ගැටලුවක් නැහැ. අපි හිතමු යම්කිසි අපරාධකරුවෙක් සමාජයට විශාල කරදරයක් කියලා. ඒ අපරාධකරුවාට දඬුවම් කිරීම සඳහා රටේ නීති පද්ධතියක් තියෙනවා. නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ ආයතන තියෙනවා. ඒ විධිමත් කණ්ඩායම්වලට කාර්යය පවරනවා වෙනුවට සුදුවෑන් සංස්කෘතියට, පාතාලයට හෝ කොන්ත්‍රාත් ක්‍රමයට මිනී මරන කණ්ඩායම්වලට කාර්යය පවරනවා නම් එය සම්මතයට පටහැනි ක්‍රියාවක්. මේ වගේ විනයක් නැති ගමනක් අසීමිත බලයක් සඳහා දෙන අවස්ථාවක් වෙන්න පුළුවන්. මේකේ තියෙන භයානකකම තමයි මේ නීතිරීති කැඩීමේ සිදුවීම්වල අතුරු ප්‍රතිඵලය විදියට මැතිවරණ නොපැවැත්වීම සහ දිගින් දිගටම මැර සංස්කෘතිය පවත්වාගෙන යෑම.■
