ලංකාවේ අද්‍යතන සිංහල යොවුන් සාහිත්‍ය ක්ෂේත‍්‍රය පවතින්නේ සෙසු සාහිත්‍යාංගයන්ට සාපේක්ෂාව දිළිදු මට්ටමකය. එය තරමක් අත්තනෝමතික, ඇතැම් විට නිසි පර්යේෂණාත්මක එළඹුමකින් තොරව කියන සාහසික ප‍්‍රකාශයකැයි කෙනෙකුට කිව හැකිය. එහෙත් කෙටිකතාව, නවකතාව, කවිය වැනි සාහිත්‍යාංගයන් පිළිබද පවත්නා සංවාදශීලි කතිකාව, ඇගැයුම්, විචාරාත්මක මැදිහත්වීම් යොවුන් සාහිත්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයට අදාළව සිදු නොවන තරම්ය. සම්මාන උළෙලක වුවද, වසරේ සම්මාදම් වූ ලේඛකයන් හැරෙන්නට ඒ කෙරෙහි උනන්දුවක් දක්වන කිසිවෙකු සොයා ගැනීම උගහටය. කොටින්ම ‘යෞවනයා යනු කවරෙක්ද?’, ‘යෞවන සාහිත්‍ය යනු කුමක්ද?’ යන මූලික කොන්දේසි පවා තෝරාබේරා ගත් බවක් පෙනෙන්නට නැත්තේ පුංචි දරුවන් රහස් පරීක්ෂකයන් හෝ වීරයන් කිරීම, දග ළමයින් හොද ළමයින් බවට පත්වී වැඩිහිටියන්ගේ ගෞරවාදරයට පාත‍්‍රවීම, ගම්මැද හෑල්ලකින් ඔබ්බට ගිය යොවුන් සාහිත්‍ය කෘතියක් සොයා ගැනීම කළුනික සෙවීමටත් වඩා ආයාසකාරිවී ඇති නිසාය.
මෙවන් පසුබිමක ¥පතින් එහා ලියැවෙන, ප‍්‍රකාශිත යොවුන් සාහිත්‍ය කෘතියක සිංහල අනුවර්තනයක් හෝ පරිවර්තනයක් ප‍්‍රකාශයට පත්වීම අතිශය වැදගත් බැව් අමුතුවෙන් කිව යුතු නොවේ. ඍයස්බ ඔර්ජැහ ගේ ෂික් ්බා ඛමනැ කතාව චතුපමා අබේවික‍්‍රම ‘අප හමුවුණු වෙලාව’ සහ ‘ආදරේ හිතමු හෙමින්’ යන්නෙන් සිංහලට නැගීම කෙරෙහි අපගේ අවධානය යොමුවන්නේ ඒ නිසාය. චතුපමා මෙම කුඩා කෘති දෙක පිළිගන්වන්නේ ‘ලොකුත් නැති පොඩිත් නැති අයට’ය. ළමා කතාවන්හිම දිගුවක් ලෙස නිරන්තරයෙන් ‘යොවුන් සාහිත්‍යය’ වරදවා වටහා ගත් බොහෝ දෙනෙකුට ළමාවිය හා වැඩිහිටිවිය අතර දෝලනය වන ‘යොවුන්විය’ ස්පර්ශ කිරීම අසීරුය.
සාහිත්‍ය සම්මාන උළෙලවල ජූරි සභිකයන් පවා ‘ඒ වුණාට ඒක ඒ වයසෙ ළමයින්ට එච්චරම ගැළපෙන්නේ නෑ නේද?’ වැනි ප‍්‍රශ්න අසන්නේ ඒ නිසාය. වෙනත් අයුරකින් කිවහොත්් සියලූම යොවුන් වයසේ පිරිස් මෙකී හැට පැන ඇති ඒ ඒ අයගේ යොවුන්වියේ අත්දැකීම්වලම දිගුවක් ලෙස එකී සියල්ල පැවතීමේ අනිවාර්යතාව අවධාරණය කිරීම කෙතරම් ඛේදවාචකයක්ද? ”ලූක්’? ඔයා හුග වෙලාවකින් මොකුත් කීවෙ නෑ. අවුලක්ද? මාව ගෙදරට ඇරලවනවා නේද?
‘‘ඔව්.. නැතුව..’’
මං හිතෙන් පැටලිලා නෙවෙයි ඉන්නෙ කියලා පෙන්නන්න තව මොනා හරි කියන්න හොදටම ඕනකම තිබ්බත් වෙන මොකුත් කටට ආවෙ නෑ. සාමාන්‍යයෙන් අපි දෙන්නා, අපේ අදහස් ඉදිරිපත් කරන්න අනිත් කෙනා එක්ක මරා ගන්නවනෙ. ඒත් දැන් හදිස්සියෙම කියන්න කිසි දෙයක් නැතිව ගිහින්’’ ‘‘අයිලා, මං මේ කියන්නෙ මං කිස් කරපු එක ඔයාට අවුල්ද? අන්තිමේදි මං ඇහුවෙ එහෙම. මට දැනගන්න ඕනෑ වුණේ ප‍්‍රශ්නයක් නැද්ද කියන එක විතරයි. ‘‘ලූක්’ මොකක්ද ඔයා කියන්නෙ. ඒක කිස් එකක් විතරයිනෙ. අපි ඊට වැඩිය මොකුත් කළේ නෑනෙ’’ (අපි හමුවුණු වෙලාවේ, පිටුව 74* දිනකට වරක් බැගින් වසරේ දින 364ක් එකිනෙක පෙම්වතියන්ගෙන් ‘ආදරේදැයි’ විමසා අත්දැකීම් පවත්නා අයෙකුට වුවද, 365 වැනි පෙම්වතිය හා කතා කළ යුතු පළමු වැකිය තෝරාබේරා ගැනීමට දැවැන්ත අසීරුතාවකට මුහුණදෙන්නට සිදුවනු නොඅනුමානය.
පළමු හාදුවද, පළමු ලිංගික අත්දැකීමද එවැනිමය. වචනයට නැගිය නොහැකි තරමේ අපූර්වත්වයකින් හා ආහ්ලාදයකින් යුතුය. ලූක්ගේ සහ අයිලාගේ පළමු හාදුමය අත්දැකීම පරිවර්තිකාව අත්‍යවශයෙන්ම තෝරාබේරාගත් ස්වල්ප වචන කිහිපයකින් ප‍්‍රතිඅත්දැකීමක් බවට පත්කර ඇති අයුරු ප‍්‍රශංසනීයය. අපගේ යොවුන් නවකතාකරුවන් යොවුන් වියේ ආදරයක් ගැන අංශුමාත‍්‍රයක හෝ අත්දැකීම් නැති ශාන්තුවරයන් විශේෂයක් වන නිසාම ඔවුන්ට මෙවන් කෘති ‘යොවුන්’ නොවීම වෙනම කාරණයකි.
ලූයිලා කොබී සහ නෙල්සන් හෝල්ගේ විග‍්‍රහයට අනුව අවුරුදු 14-15 (ගැහැනු, අවුරුදු 14-15 (පිරිමි මධ්‍යතන යෞවන අවධියටද, අවුරුදු 15-17 (ගැහැනු, අවුරුදු 16-18 (පිරිමි පශ්චාත් යෞවන අවධියටද අයිති වෙති. ඒ අනුව අවැසිනම් මෙම කෘති ද්විත්වය මධ්‍යතන යෞවන අවධියේ සිට පශ්චාත් යෞවන අවධිය දක්වා දිවෙන බැව් පෙන්වාදිය හැක්කේ ලූක් හා අයිලාගේ 17 වන උපන්දිනය සැමරීමද, ඒ සියලූ සංසිද්ධි මධ්‍යයේ සිදුවන බැවිනි.
අප රටේ අධ්‍යාපන ක්ෂේත‍්‍රය තුළත්, යොවුන් සාහිත්‍ය කලා ඇතුළු සංස්කෘතික භාවිතාවන් තුළත් ‘ලිංගිකත්වය’ තේමාවක් නොවුණද, බටහිර අධ්‍යාපනයට එය එසේ නොවේ. ඒ නිසාම අගතියට ඇද නොවැටී ආශාවන් සංතර්පණය කර ගැනීමට ¥පතෙන් එහා යෞවන යෞවනියෝ බොහෝ දෙනා මැලි නොවෙති. අනාරක්ෂිත ගැබ් ගැනීම්, අනාරක්ෂිත ලිංගික ගනුදෙනු වෙනුවට අධ්‍යාපන ආයතන තුළින් පවා ලබන දැනුම හා අවබෝධය එදිනෙදා ජීවිතය තුළ අභ්‍යාසවීම කෙරෙහි ‘ආදරේ හිතමු හෙමින්’ කෘතියේ මැනවින් සාකච්ඡුාවට ලක්කෙරෙයි. එහිදී සංස්කෘතික සීමාවන්, දේශීය අනන්‍යතාවන්ට නැඹූරුවෙමින් කෙරෙන වචන සීරුමාරුව පරිවර්තන කාර්යයේ ප‍්‍රවීණයන්ගෙන් පවා පහසුවෙන් අත්විදිය නොහැකි අභ්‍යාසයක් බැව් සිහිපත් කරනු වටියි. ‘‘අපි හෙමීට පටන් ගත්තා. මුලින් චුට්ටක් රිදුණා.
සමහර වෙලාවට හිනා ගියා. මොකුත් අවුලක් වත්, මාරාන්තික අමාරුවක් වත් තිබුණෙ නෑ. එයා කොණ්ඩම් එක දාන ගමන් කලින් දවසක කිව්වා ඒක එයාට මදිවෙයි කියලා. මං කීවා ඕක අනිත් පැත්ත දාන්න කියලා. ඒකෙ හොදපිට කණපිට ගැන මං දැනගත්තෙ කොහොමද කියලවත් මං දන්නෙ නෑ. සමහරවිට ඉස්කෝලෙදි මාව පන්තියෙන් එළියට නොදාපු සයන්ස් පාඩමකින් දැනගත්තු එකක් වෙන්න ඇති. දෙයියනේ එයා දීපු උපදෙස් අපි ඒ විදිහටම පිළිපදිනවා දැක්කා නම් එහෙම මිස් හෝල්, සුදුමැලි වෙයි. මට හිතෙන විදිහට, කොණ්ඩම් එකක් හරියට දාගන්න හැටි, ඉස්කෝලෙදි අපට කියලා දුන්නාට එයාලා දැඩි ලෙස විශ්වාස කරනවා අපි හොද ළමයි නම් අපට එව්ව ඕනැ වෙන එකක් නෑ කියලා’’ (ආදරේ හිතමු හෙමින්, පිටු 84-85*. එහේ යෞවනයන්ට කොණ්ඩම් එකක් වඩාත් නිවරදිව භාවිත කිරීම පිළිබද පංතියේ විද්‍යා පාඩමේ කොටසක් ලෙස ඉගැන්නුවද, මෙහේ යෞවනයන්ට එවැන්නක් සාක්කුවේ දමාගෙන සිටීම පවා අට පාස් පොලිස් නිලධාරියෙකුගේ අත්අඩංගුවට පත්වීමට හේතුවකි. ඒ නිසාම එහේ ළමුන් නිසි ලෙස අධ්‍යාපන කටයුතු හමාර කරමින් වැඩිහිටියන් බවට පත්වෙද්දී මෙහේ ළමෝ පරිවාස බාරයේ සිරකරුවන් බවට පත්වෙති.
සමාජගතවීම යනුද, ඊනියා සංස්කෘතික පොලීසියක සිරගතවීමකි. මෙවන් වටපිටාවක චතුපමා අෙබිවික‍්‍රමගේ වෑයම හුදු යොවුන් සාහිත්‍යයක් සිංහල පාඨක ප‍්‍රජාවට හදුන්වාදීම පමණක් නොව අන්තර් සංස්කෘතික සහසම්බන්ධයක් ස්පර්ශ කිරීමට කැදවීමකි. නවක පරිවර්තිකාවක වුවද, කොදෙව්වේ ¥පත් මානසිකත්වයේ සිරකාරියක නොවී රිසි සේ පෑන හැසිරවීමට ඇය පසුබට නොවීම අගය කළ යුතුමය.
–ප‍්‍රියාන් ආර් විජේබණ්ඩාර
