එහෙනම් අපි වහල්ලූ වෙන්න ඕනෑ

ශ‍්‍රීලනිප මහලේකම් දයාසිරි ජයසේකර

ශ‍්‍රීලනිපයට තවමත් ඉන්නේ ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයට අදාලව අවසන් තීන්දුවක් නොගත් පසුබිමකයි. ඔබ හිතනවිදියට ශ‍්‍රීලනිපය මේ තත්වයට පත්වෙන්නට හේතුව මොකක්ද?

පක්ෂයේ අර්බූදයක් මුල ඉඳලාම තිබුණා. ඒක ශ‍්‍රීලනිපයේ නායකයන් බිහිනොකිරීම නිසා ඇතිවුණ අර්බූදයක්. ශ‍්‍රීලනිපය ඇතුලේ අලූන් නායකයන්ට මතුවෙන්න අවස්ථාවක් තිබුණේ නැහැ. එජාපයේ තිබුණු තත්වයක් ඕක තමයි. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා 1994 සිට යූඇන්පීයට නායකයන්ව බිහිකළේ නැහැ. අද ඔවුන්ට ඒක ප‍්‍රශ්නයක්. මීට කලින් ශ‍්‍රීලනිපයට සිරිමාවෝ බණ්ඩාරණායක මැතිණියගේ කාලයේදීත් ඔය තත්වයට මුහුණදෙන්න සිද්ධවුණා. ඒ කාලයේදී ශ‍්‍රීලනිපය කෑලිවලට කැඩුණා. පරාජිත දුර්වල පක්ෂයක් බවට පත්වුණා. එහෙත් ඉන්පසුව බණ්ඩාරණායක පවුලේම කෙනෙක් වන චන්ද්‍රිකා මැතිණිය යටතේ ශ‍්‍රීලනිපය නැවත දින්නා. ඉන්පසුව 2005 දී කැමැත්තෙන් හෝ අකැමැත්තෙන් බණ්ඩාරණායක පවුලෙන් පිට කෙනෙකුට නායකත්වය දෙන්නට චන්ද්‍රිකා මැතිණියට සිද්ධවුණා. ඒ අතින් බැලූවාම චන්ද්‍රිකා මැතිණියගෙන් පස්සේත් නායකයෙක් බිහිවුණා. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා බලයට ආවේ ඉන් පසුවයි.

මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා යටතේ ශ‍්‍රීලනිපය පක්ෂයක් විදියට ජයග‍්‍රහණ රැුසක් ගත්තා. ඒත් පක්ෂයේ අභ්‍යන්තර දේශපාලන අර්බූද උග‍්‍ර වුණා. ඒකේ ප‍්‍රතිඵලය තමයි පක්ෂය ඇතුලේ දෙවැනි පෙළ නායකයන් නිර්මාණය නොවීම. කෙසේ හෝ මහින්ද රාජපක්ෂ යටතේ ඇතිවූ අභ්‍යන්තර නායකත්ව අර්බූදයෙහි ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස ශ‍්‍රීලනිපයේ බෙදීමක් හැදිලා ජනාධිපතිවරණයේදී ශ‍්‍රීලනිපය පරාජය වුණා. ඉන්පස්සේ පක්ෂය මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මැතිතුමාට බාරදුන්නාම එතුමාට ආණ්ඩුව ගෙනියන්න සිද්ධවුණේ තම පක්ෂයේ ආණ්ඩුවක් සහිත පාර්ලිමේන්තුවක් යටතේ නෙවෙයි. එතුමාට සිද්ධවුණා එජාපයට බලය ඇති පාර්ලිමේන්තුවක් යටතේ ආණ්ඩුව ගෙනියන්න. මීට කලින් ජනාධිපතිවරුන්ට තිබුණේ තමන්ගේම පාර්ලිමේන්තු. ඒ නිසා ඔවුන්ට ඕනෑ දෙයක් කරන්න පුලූවන් වුණා. ඒත් මෛත‍්‍රී ජනාධිපතිතුමාට තම බලය රඳවාගන්න ක‍්‍රමයක් තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා පක්ෂය දෙකට බෙදුණා. ඒකට හේතුවක් තිබුණා. එතැන රික්තකයක් තිබුණා. ඒ රික්තකය පුරවන්නට මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට තමන්ගේම ශ‍්‍රීලනිපය කඩන්න සිද්ධවුණා. මහින්ද රාජපක්ෂලා නොකළානම් ඒ ඉඩ පුරවන්නට වෙනම පක්ෂයක් මතුවෙන්නත් ඉඩ තිබුණා.

මහින්ද රාජපක්ෂලාට වෙන්වෙන්න පුලූවන් වුණේ අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ඉහළින්ම තියෙන හින්දා බවත් අමතක කරන්න හොඳ නැහැ. මුලින්ම දිලූම් අමුණුගම මහත්තයා නුවරදී රැුස්වීමට නැගපු වෙලාවේ පක්ෂයෙන් එළෙව්වානම් ඕක වෙන්නේ නැහැ. මීට කලින් මංගල සමරවීර, ශ‍්‍රීපති සූරියආරච්චි වගේ අයව මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයා එලෙව්වා. එහෙම වුණානම් කැමැත්තෙන් හෝ අකැමැත්තෙන් ශ‍්‍රීලනිප පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායමේ මන්ත‍්‍රීවරු 95 දෙනෙක් ඉන්නවා.

ශ‍්‍රීලනිපය නිහඬව ඉන්න හේතුව අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය විතරමද? පක්ෂයේ විනය රැුකීම ගැන උනන්දුවක් තිබුණේ නැද්ද?

පක්ෂයේ අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය නිසා, ජනාධිපතිතුමාගේ දුර්වලතාවය නිසා, ජනාධිපතිතුමා මේ රික්තකය පුරවන්න තවත් පක්ෂයක් එන එක වැළැක්වීමට තමන්ගේම පක්ෂය විපක්ෂයට ගිහින් කටයුතු කිරීම දැකීමේ කැමැත්තෙන් වැඩකිරීම නිසා ඔවුන්ට විපක්ෂයේ ඉන්න ඉඩ දුන්නා විය හැකියි. විවිධ හේතු බලපාන්න ඇති. එහැබැයි එතැනින් පක්ෂය සම්පූර්ණයෙන්ම අවසන් වූ බව මම විශ්වාස කරන්නේ නැහැ. මම හිතන්නේ ශ‍්‍රීලනිපය පක්ෂයක් විදියට තවමත් මේ රටේ පැරණිම පක්ෂයක්. යම් යම් කඩාවැටීම් තිබුණත් හැමදාම ශ‍්‍රීලනිපය නැගිට්ටා. ශ‍්‍රීලනිපය තුළම කෙතරම් බෙදීම් තිබුණාද. ජනවේගය තිබුණා, මෛත‍්‍රී පිළ තිබුණා, මහජන පක්ෂය තිබුණා. එජාපයේත් විවිධ කල්ලි හිටියා. පේ‍්‍රමදාස මහත්තයා කැඞී ගිහින් නැවත ආවා. රාජාලියා පක්ෂය ආවා. ඒත් ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙක හැමදාම තිබුණා.

දැන් ශ‍්‍රීලනිපයට තියෙන තෝරාගැනීම මොකක්ද?

අද අපට තියෙන්නේ ශ‍්‍රීලනිපය වර්තමාන දේශපාලනයට ගැලපෙන පක්ෂයක් බවට පත්කිරීමේ අභියෝගය. 21 වැනි සියවසේ තෙවැනි දශකය එළැඹෙන්න ලඟයි. ඒකට ගැලපෙන මැද මාවතේ පක්ෂයක් බිහි කරන්න ඕනෑ. එක පැත්තකින් අන්ත ලිබරල් ධනවාදය තියෙනවා. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහත්තයාගේ. අනෙක් පැත්තෙන් අන්ත ජාතිවාදය තියෙනවා. ඒවා පරදවලා සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් ජාතිවාදයට ඉඩ නොදෙන පක්ෂයක් හැදෙන්න ඕනෑ. ශ‍්‍රී ලාංකික ජාතිකත්වයක් මත හැඩගැහුණු නවීන අදහස් මත පදනම් වූ මැද මාවතේ ජාතික පක්ෂයක් බවට ශ‍්‍රීලනිපය නැවත පත් කළ යුතුයි. ඒ සටන තමයි මේ සියලූ කාරණාවල තියෙන්නේ. වර්තමානයේ තියෙන පොදුජන පෙරමුණ හෝ වෙනත් දේශපාලන පක්ෂයක් එක්ක සන්ධානගතවීමට වඩා බරපතල තේරීමක් ශ‍්‍රීලනිපය කරන්න ඕනෑ. වඩා සංකීර්ණ තේරීමක් කරන්න ඕනෑ. අද පොදුජන පෙරමුණේ ඉදිරිපෙළේ ආකර්ශණීය චරිත දෙකක් ඉන්නවා. මහින්ද රාජපක්ෂ හා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ. ඒකම නිශ්චිතව මේ මොහොතේ අපට අවාසියක්. ඔව්. ජනාධිපතිවරණයේදී ඔවුන් ශක්තිමත්. ඒත් අපි හරියට නිරීක්ෂණය කළොත් වෙනස් තත්වයක් පෙනේවි. අපි හරියට බැලූවොත් සැබෑව පෙනේවි. ඔවුන්ගේ ශක්තිය ලෙස පෙනෙන මේ චරිත දෙකම ඔවුන්ට අවාසියක්. ඔවුන් දෙදෙනාගෙන් පස්සේ තවත් නායකයන් නැහැ.

ඔවුන් දෙදෙනාම වයස අවුරුදු 70ට වැඩියි නේද?

ඒක තමයි. ඔවුන් දෙදෙනාගෙන් පස්සේ මොකද වෙන්නේ. පොදුජන පෙරමුණට ඉන් පස්සේ නැගිටින්න පුලූවන්ද. එතැනදී හැදෙන රික්තකය පුරවන්නට ඉදිරි අවුරුදු දෙක ඇතුලේ ශ‍්‍රීලනිපයට හොඳ නායකයන් පිරිසක් හදාගන්නයි ඕනෑ. හරි ප‍්‍රතිපත්තියක් ඉදිරිපත් කරන්නයි ඕනෑ. කෙළින් හිටගන්නයි ඕනෑ. ශ‍්‍රීලනිපයට අනන්‍ය වූ ගමනක් තියෙනවා. අපි මහින්ද රාජපක්ෂට හා ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ගරු කරන බව ඇත්ත. විවේචනත් තියෙනවා. අපි පොදුජන පෙරමුණත් එක්ක ගණුදෙනු කරන්නේ කොහොමද කියන එක අතිශය තීරණාත්මකයි. අපේ පක්ෂයේ අනාගතය තියෙන්නේ ඒ ගණුදෙනුව මත. අපට පොදුජන පෙරමුණේ ගිලෙන්න බැහැ. දැනට පොදුජන පෙරමුණ ශ‍්‍රීලනිපය සතුව තිබුණු බොහෝදේ ගිලගෙන හමාරයි. අපේ මහජන නියෝජිතයන්, පාක්ෂිකයන් ගිලගෙන හමාරයි. වසර ගණනාවක් තිස්සේ ශ‍්‍රීලනිපය ගොඩනඟාගත් බොහෝ දේ ඔවුන් ගත්තා. දැන් අපට තියෙන තෝරාගැනීම පක්ෂයේ ඉතිරි ටිකත් පොදුජන පෙරමුණට පුද දෙනවාද නැද්ද කියන එකයි.

එහෙත් මීට පෙර දැවැන්ත පක්ෂවලින් වෙන්වී හදපු පක්ෂවලට වඩා පොදුජන පෙරමුණ ශක්තිමත් නේද? එය ශ‍්‍රීලනිපය පිළිගත යුතු නැද්ද?

කොමියුනිස්ට් පක්ෂය හා සමසමාජ පක්ෂයට ඔයවගේ තේරීමක් තිබුණානේ. ඒවා කලෙක ලංකාවේ ප‍්‍රධානම දේශපාලන පක්ෂ. ඒත් ඔවුන් කළේ ඔය තෝරාගැනීම. අද ඒ පක්ෂ ඉන්නේ රාජපක්ෂවරුන්ගේ දේශපාලනයට ඇස්කන් පියාගෙනයි. ඔවුන් ගැන මට ගෞරවයක් තියෙනවා. මම මේ කතාකරන්නේ ඔවුන්ගේ ගෞරවය විනාශ කරන්න නෙවෙයි. අද වාමාංශික දේශපාලන බලවේග එතැන ඉන්නවා. සන්ධානය ඇතුලේ එයාලා කතාකරන බව කීවාට කතාකරන්නේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ඔවුන් අර පක්ෂ ඇතුලේ දියවෙලා යනවා. මහාචාර්ය තිස්ස විතාරණ, වාසුදේව නානායක්කාර, ඩිව් ගුණසේකර වගේ දැවැන්ත දේශපාලන චරිත ඒක ඇතුලේ දියවෙනවා. ඔවුන්ගේ මතවාද ප‍්‍රබලයි. ඒත් ඔවුන් රාජපක්ෂවරුන්ගේ වුවමනාවල ගිලිලා ඉන්නවා.

ශ‍්‍රීලනිපයත් ඒක ඇතුලේ ගිලෙනවාද නැද්ද කියලයි කල්පනා කළ යුත්තේ. ෙ
සමහරු හිතන්නේ මම කියන මේ කතාවලින් ඔවුන්ට අගෞරව කරනවා කියලයි. මම කරන්නේ මේ කියන කිසිදු චරිතයකට අගෞරව කිරීම නොවෙයි. මම කරන්නේ මම දකින තත්වය පෙන්වාදීම. අද සමහරු හිතන්නේ ඔවුන් ගැන විවේචන ස්වරයෙන් කතාකරන එක කෙනෙකුට ගල් ගහලා මරන්න තරම් අපරාධයක් කියලයි. ඒත් මම ඒකට එකඟ නැහැ. මට තියෙන්නේ මතවාදීමය ප‍්‍රශ්නයක්. ඒක තේරුම් නොගැනීමයි ප‍්‍රශ්නය. පුද්ගලවාදී ප‍්‍රශ්නයක් අපට නැහැ. රාජපක්ෂවරුන් ගැන මට පෞද්ගලික තරහක් හෝ ක්‍රෝධයක් නැහැ. මම ඔවුන්ට ගරු කරනවා. ඔවුන්ගේ දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරීත්වයන් ගැන මට යම් යම් විවේචන තියෙනවා. ඒත් අපි එක වගේ මතවාදයක හිටිය පළියට තවත් පක්ෂයකට ගිලෙනවාද කියන එකයි ප‍්‍රශ්නය.

කෙසේවෙතත් ශ‍්‍රීලනිපයට ජනාධිපතිවරණයකදී කිසිම ඔප්ෂන් එකක් නැහැ නේද?

අපට ජනාධිපතිවරණයකදී ඔප්ෂන් නැතිවෙන්න පුලූවන්. එහෙනම් අපි වෙනම ඉල්ලන්න ඕනෑ. ඒකෙන් යූඇන්පී එකට වාසි වේවි. ඕනෑනම් මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාව දාන බව දැනටමත් කියන්න පුලූවන්. අපි ඒක කරන්නේ නැහැ. අපි උත්සාහ කරන්නේ ගෞරවණීය විදියට මේකට මුහුණදෙන්න ලෑස්ති වීමයි. ඒක තේරුම් නොගෙන අපව දෙකේ කොළේට දාලා ගේ එක ළඟට ගෙන්වාගෙන ඇතුලට දාගෙන දොර වහගන්න හදන උත්සාහයට අපි විරුද්ධයි. අපි කියන්නේ අපේ පක්ෂයට ගරු කරන්න කියලයි. අපට ඡුන්ද ලක්ෂ 15ක් තිබුණා. අපට ආසන සංවිධායකවරු 160ක් ඉන්නවා.

තුන්වැනි බලවේග විදියට ප‍්‍රාදේශීය සභා මන්ත‍්‍රීවරුන් විශාල ප‍්‍රමාණයක් ඉන්නවා. අපේ පක්ෂයේ පැහැදිළිව හිටගන්න පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන් 19 දෙනෙක් ඉන්නවා. ජනාධිපතිවරයෙක් ඉන්නවා. ඒ සියලූ කාරණාවලට සලකන්න කියලයි අපි කියන්නේ. එහෙම පක්ෂයකට මේ විදියට සලකන්න එපා කියලයි අපි කියන්නේ. අපි ඒ කාරණා ගැන කතාකරන්නේ නැත්නම් තේරුම මොකක්ද. එහෙනම් අපි වහල්ලූ වෙන්න ඕනෑ. අපි යූඇන්පීයටත් දිගට හරහට ගහනවා. ඔවුන්ගේ ආර්ථික ප‍්‍රතිපත්ති, ඇමෙරිකන් ගිවිසුම් ගහලා රටට කරන විනාශය, ලිබරල් ධනවාදී ප‍්‍රතිපත්තිවලින් රටට කරන හානිය, මුස්ලිම්වරුන්ව රවටමින් ජනතාව කොටවන්න කරන වැඩ නිසා යූඇන්පීය ගැන අපට විශාල විරෝධයක් තියෙනවා. දැන් අපට මතවාදීමය වශයෙන් එක පැත්තක් එක්ක සටන් කරද්දී, දෘෂ්ඨිවාදී වශයෙන් තවත් පැත්තක් එක්ක සටන් කරන්න සිද්ධවෙලා තියෙනවා.

පක්ෂ දෙකේ කණ්ඩායම් සාකච්ඡුා කරලා වැඩක් නැති බවත්, නායකයන් දෙදෙනා සාකච්ඡුා කොට තීන්දුවක් ගත යුතු බවත් ඔබ කියා තිබුණා නේද?
අනිවාර්යයෙන්ම. අපි මධ්‍යම කාරක සභාවේ සම්මත කරගත් යෝජනාව අනුව කතාවුණේ පක්ෂ සියල්ල එකතුවෙලා සන්ධානයක් හදන්නයි. ඒ සන්ධානය විදියට අපේක්ෂකයාව ගේන්න ඕනෑ කියලයි අපි කීවේ. ඒ අපේක්ෂකයා අපේ වෙන්න ඕනෑ බව අපි කීවේ නැහැ. ගෝඨාභය රාජපක්ෂව වුණත් වෙන කෙනෙක්ව වුණත් සන්ධානයක අපේක්ෂකයා විදියට ගේන්න ඕනෑ කියලයි අපි කීවේ. ලයිට් කණු වගේ අත් උස්සලා තීන්දු ගන්න නෙවෙයි.

අපේ පක්ෂයේ නායකයා රටේ ජනාධිපතිනේ. ඉතින් ඒකයි අපි කීවේ සන්ධානයක් හදලා අපේක්ෂකයාව පත්කරමු කියලා. පොදුජන පෙරමුණ අපේ නායකයා කියලා කෙනෙක්ව පත් කරගත්තාට පස්සේ අපට කරන්න තියෙන්නේ මොනවාද. එක්කෝ එයාලා පත්කරපු කෙනාට වැඩකරන්න ඕනෑ. නැත්නම් වැඩ නොකර ඉන්න ඕනෑ. ඒක විතරයි අපට තියෙන තේරීම. ඒ නිසා මේ සාකච්ඡුාවලින් වැඩක් නැති බවයි මම කීවේ. ඒ වෙනුවට ජනාධිපතිතුමා සාකච්ඡුා කරන්න ඕනෑ කියලයි මම කීවේ.

පොදුජන පෙරමුණ එක්ක ඉන්න අනෙක් පක්ෂවලටත් සිද්ධවෙලා තියෙන්නේ ගෝඨාභයව පිළිගැනීමේ එකම තෝරාගැනීම කරන්න නේද?

දැන් ඉතින් පොහොට්ටුවේ තීන්දුව හැම පක්ෂයම සම්මත කරනවා හැර වෙන මොනවා කරන්නද. මොකෝ දිනේෂ් ගුණවර්ධනව දාන්නද. දිනේෂ්ගේ නමට කවුරුහරි සටන් කළාද. නමට හතරදෙනෙක් ඉන්නවා කියලා කියනවා. ඒ හතරදෙනා කවුද කියලා අපි දන්නේත් නැහැ. අන්තිමේදී මහින්ද රාජපක්ෂ තීන්දුව ගත්තාම ඒක අනුමත කරන බව කියනවා. එකම එක ගෙයක් විතරයි තියෙන්න පුලූවන්. අවට තියෙන කූඩාරම් සියල්ල කඩලා ඉවර කරනවා.
මේ වෙලාවේ ප‍්‍රායෝගිකව කල්පනා කරලා ශ‍්‍රීලනිපය පොදුජන පෙරමුණට එක්විය යුතු බව නිමල් සිරිපාල ද සිල්වා වැනි අය ප‍්‍රසිද්ධියේ කියා තිබුණා නේද?
දේශපාලනයේ අවසන් ජවනිකාවේ ඉන්න සමහර නායකයෝ කල්පනා කරනවා කොන්දේසි විරහිතව පොහොට්ටුවට යන්න ඕනෑ බව.

ඉන්පස්සේ දෙන දෙයක් අරගෙන ඉන්නයි ඔවුන් හිතන්නේ. පක්ෂයේ අනාගතයටත් වඩා ඔවුන් හිතන්නේ තමන්ගේ ආත්මාර්ථය ගැනයි. මම කල්පනා කරන්නේ මගේ දේශපාලන ගමන් මාර්ගය ගැන නෙවෙයි. මගේ ගමන ගැන කල්පනා කළානම් මට පොහොට්ටු වේදිකාවට නැගලා කෑගහලා වීරයෙක් වෙන්න පුලූවන්. මම කියන්නේ ඔක්කෝම එකට සටන් කරමු කියලයි. ඒත් අපේ පක්ෂයේ ආසන සංවිධායකවරුන්ට අත්වෙන ඉරණම මොකක්ද කියලා අපි කල්පනා කරන්න ඕනෑ. ප‍්‍රාදේශීය සභා මන්ත‍්‍රීවරුන්ට අත්වෙන ඉරණම මොකක්ද කියලා කල්පනා කරන්න ඕනෑ. අපේ නායකයාට අත්වෙන ඉරණම මොකක්ද කියලා කල්පනා කරන්න ඕනෑ. අපව ඇතුලට දාගෙන දොර වහගත්තාම මොකද වෙන්නේ කියලා අපටවත් පේන්නේ නැහැ. ඇතුලට දාගෙන අපට ගැහුවත් අපි දන්නෙ නෑ. අපට වෙඩි තියන්න එනකොට වගේ කොන්දේසි විරහිතව අත් දෙක උස්සාගෙන යන්න බැහැනේ. අපි කියන්නේ ජාතික වැඩපිළිවෙලක් ගැන කතාකරමු කියලයි.

ඔබ යෝජනා කරන ජාතික වැඩපිළිවෙල මොකක්ද?

අවුරුදු 70ක ලංකාවේ දේශපාලඥයන් ගැන මිනිස්සු කළකිරිලා ඉන්නේ. හැම පක්ෂයක්ම ගැන කළකිරිලා ඉන්නේ. ඒ නිසා සමහරු හිතනවා පාර්ලිමේන්තුවේ 225ම නැතිව වෙන කෙනෙක්ව ගේන්න ඕනෑ කියලා. දේශපාලඥයන්ගෙන් වැඩක් නැති බව හිතනවා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂව ගේන්නත් පදනම් වුණේ ඒ තර්කනය. මේ තර්ක කිරීම මවපු එකක්නේ. මෙච්චර කාලයක් ඔබේ පුවත්පතෙන් හෙම හැම දේශපාලඥයාටම පහරදීමේ ප‍්‍රතිඵලයක් විදියටයි මේක වෙලා තියෙන්නේ. දේශපාලඥයන් ඕනෑ නැහැ. දේශපාලඥයන්ට මේක කරන්න බැහැ කියලා තමයි මතවාදය හැදුවේ.

දේශපාලඥයන් අතර සිටින හොඳ මිනිසුන්ව ප‍්‍රවර්ධනය නොකර වෙන වෙන මිනිස්සුන්ව ඉහළට ගෙනාවා. ඉන්පස්සේ දේශපාලඥයෝ ඕනෑ නැති බව කියලා 225ම බෝම්බ ගහන්න ඕනෑ බව කියන තැනට සමාජය පත්වුණා. දැන් පිටින් දේශපාලනයට පුද්ගලයන්ව ගේන්න යනවා. ඒකට හේතුව වරින් වර ආණ්ඩු මාරු වෙද්දී මාරුවෙන දේශපාලන ප‍්‍රතිපත්ති. අපි එතැනින් වෙනස් වෙන්න ඕනෑ. ඉදිරි අවුරුදු 50දී මොනවාද කරන්නේ කියන එක ගැනයි අපට ප‍්‍රතිපත්ති තියෙන්න ඕනෑ. ඉදිරි අවුරුදු 5දී කරන්නේ මොනවාද කියලා නෙවෙයි. ඒ අවුරුදු 5න් රටවල් ගොඩගන්න හිතන්නේ ඔල්මාදකාරයෝ. රටට තිබුණු ප‍්‍රශ්නය ඒකනේ. අවුරුදු 50ක 60 වැඩපිළිවෙලක් අපට තියෙන්න ඕනෑ. දැන්වත් දීර්ඝකාලීන වැඩපිළිවෙලක් හැදුවේ නැත්නම් මේ සන්තෑසියම තමයි අත්වෙන්නේ. ඒ නිසා අපි පුද්ගල හෝ පක්ෂ සාධකවලට වැඩිය බලන්නේ වැඩපිළිවෙල මොකක්ද කියන එක ගැනයි.

මීට පෙර ජනාධිපති අපේක්ෂකත්වය එක් පක්ෂයකටත්, අගමැති අපේක්ෂකත්වය අනෙක් පක්ෂයටත් ලැබෙන පරිදි පොදුජන පෙරමුණ එක්ක ඇති කරගත යුතු බව කී එකඟතාවය අදටත් වලංගුද?

දැන් ඒ කතාව එහේමෙහේ වෙලා තියෙන්නේ. මම කලින් කීවේ ජනාධිපති එක් පක්ෂයකින් එද්දී අගමැති තවත් පක්ෂයකින් එන්න ඕනෑ කියලයි. එතකොට සමබරතාවයක් තියෙනවා. ඒත් දැන් ඒකත් වෙනස් කරලා අපේක්ෂකයන් පත්කිරීම තනි අතට අරගෙනයි තියෙන්නේ. එතකොටයි කොන්දේසි විරහිතව එකතුවෙන්නට සමහර දේශපාලඥයන් කල්පනා කරන්නේ. අපව බිත්තියට හේත්තු කරන තරමට හරි,හරි මොනවහාරි කරමු කියන්න බැහැනේ. අපි ඉන්නේ බිත්තියට හේත්තු කළාම අනෙක් පැත්තට නැගිටින්නයි. මම ඉන්නේ එතැනයි. අපට කරන්න ගොඩක් දේවල් තියෙනවා. ඔප්ෂන් ගොඩක් තියෙනවා. ඔප්ෂන් නැති බව කවුරුහරි හිතනවානම් ඒක වැරදීමක්.