(අලියා, ගුස් වැන් සාන්ට් කියන ඇමෙරිකානු සිනමාකරුවා ලියා අධ්‍යක්ෂණය කළ 2003 අවුරුද්දේ, නිදහස් වුණු සිනමා පටයක්. මේ සිනමා පටයට 2003 අවුරුද්දේ කාන් සිනමා උළෙලේ හොඳම සිනමා කෘතිය සඳහා පිරිනැමෙන ගෝල්ඩන් පාම්’ සම්මානය පිරිනැමුණා. වොට් උසස් පාසල නම්, ප‍්‍රබන්ධ පාසලක් සහ චරිත වටා ගොඩ නැගුණු මේ සිනමා පටයේ එන සිදුවීම්වලට පාදක වන්නේ 1999 ඇමෙරිකාවේ කොලොම්බයින් උසස් පාසලේ සිදුවුණු සමූහ ඝාතන වෙඩිතැබීම. පාසල් ළමුන් දෙදෙනෙකු කළ මේ වෙඩිතැබීම නිසා එම පාසලේ සිසු දරුවන් සහ ගුරුවරුන් ගණනාවක් මිය ගියා.
මේ සිදුවීම ම පාදක කරගන 2002 අවුරුද්දේ මයිකල් මුවර් කියන ඇමෙරිකානු වාර්තා චිත‍්‍රපටකරුවා Bowling for Columbine කියලා චිත‍්‍රපටයක් කළා. එහි දී මයිකල් මුවර් මූලික වශයෙන් උත්සාහ කළේ මෙවැනි අරාජික වෙඩි තැබීමකට හේතු විය හැකි කාරණා සහ ඇමෙරිකානු තුවක්කු සංස්කෘතිය පිළිබඳ කතිකාවක් ඇති කරගන්න. 2002 අවුරුද්දේ හොඳම වාර්තා චිත‍්‍රපටයට හිමි ඇකඩමි සම්මානය (ඔස්කාර්ත්, කාන් චිත‍්‍රපට උළෙලේ 55 වෙනි සංවත්සරය වෙනුවෙන් පිරිනැමෙන විශේෂ සම්මානයත් ඇතුළු සම්මාන රැුසක් මේ සිනමා කෘතියට හිමි වුණා. කොලොම්බයින් වෙඩි තැබීම සිදුවුණේ මීට අවුරුදු 20කට කලින්. මේ සිදුවීමත් ඒ වටා බිහිවුණු සිනමා නිර්මාණත් මතකයට නැගුණේ මෑතකදී එක දිනක පැය කිහිපයක් ඇතුළත තිස් දෙනෙකුට වඩා වැඩි පිරිසකට මරු කැඳවමින්, ඇමෙරිකාවේ ටෙක්සාස්හි එල් පැසෝවලත් ඔහායෝහි ඩෙටොන්වලත් සිදුවුණු සමූහ ඝාතන වෙඩි තැබීම් වාර්තා වීමත් සමඟයි. ජනාධිපති ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප්, එහි වගකීම ‘තුවක්කුවක් දැරීමට නුසුදුසු’ මානසික රෝගීන් දෙදෙනෙකු මත පටවන විට හිටපු ජනාධිපති බැරක් ඔබාමා කීවේ වෙනස් කතාවක්. ඔහු පවසා සිටියේ එය මෑතක සිට ඇමෙරිකාව පුරා පතුරුවා හැරෙන වාර්ගික මතවාදයන්ගේ පෙළැඹවීමෙන් ඇති වුණු දරුණු ප‍්‍රවණතාවක දිගුවක් බවයි.
අයිසිස් වැනි වාර්ගික ත‍්‍රස්තවාදී කණ්ඩායම්වල මතවාදයන් සමඟ ‘සුදු අධිශ්‍රේෂ්ඨවාදීන් වෙබ් අඩවිවල පතුරුවන දෑ ඔබාමා සිය ට්වීට්ප‍්‍රකාශයේ සංසන්දනය කර තිබුණා. වාර්ගික හැඟීම් සාමාන්‍යකරණය කරන, එමෙන්ම, බිය සහ වෛරය අවුළුවන භාෂාවන් මුවින් පිටකරන කවර හෝ නායකයෙකු ස්ථිර ලෙසම ප‍්‍රතික්ෂේප කරන්න යයි ඔබාමා ඇමෙරිකානු ජනතාවගෙන් ඉල්ලා සිටියා. ඔහු නිශ්චිත නායකයෙකු ගැන නොකිවුවත් නොකියා කියන්නේ කා ගැනද යන්න පැහැදිලියි. ‘සංක‍්‍රමණික මෙක්සිකානුවා’, ට‍්‍රම්ප් සිය ජනප‍්‍රියත්වය පවත්වාගන යාම සඳහා මවන බිල්ලායි.
සමූහ ඝාතන වෙඩි තැබීමට විනාඩි කිහිපයකට පෙර ඝාතන සැකකරු පළකළ වෙබ් පෝස්ටුවක සඳහන් කර තිබුණේ සුළුජාතීන් විසින් කෙරෙන (සුදු මිනිසුන්ගේ* ‘මහා ප‍්‍රතිස්ථාපනය‘ ප‍්‍රතිචාරයක් ලෙස මේ ඝාතන කරන බවයි. ‘මට දකින දකින මෙක්සිකානුවන්ට වෙඩි තියන්න හිතුණා’. අත්අඩංගුවට පත් 22 හැවිරිදි එල් පැසෝ වෙඩික්කරුවා ප‍්‍රකාශ කර සිටියේ එහෙම. ඔහු තම සමාජ ජාලා ගිණුම්වල දිගින් දිගටම හිස්පැනිකුන් -ස්පාඤ්ඤ බස කතාකරන ලතින් ඇමෙරිකානුවන්ට විරුද්ධව වෛරී ප‍්‍රකාශ කරමින් සිටි කෙනෙක්. ට‍්‍රම්ප්ම හඳුන්වන ‘තුවක්කුවක් දැරීමට නොසුදුසු’ තරුණයාගේ මානසික රෝගය කුමක් දැයි පැහැදිලියි. ඒ රෝගය කොලොම්බයින් ඝාතකයන්ගේ රෝගයෙන් වෙනස්. නවසීලන්තයේ ක‍්‍රයිස්ට්චර්ච් සමූහ ඝාතනය ද ඇතුළු ලොව පුරා ඇතිවූ මේ ඝාතන රැුල්ල එකම මානසික (රෝගී* ප‍්‍රභවයකින් පැන නගින්නක්. එය නම් වර්ගවාදයයි.
ඇමෙරිකාව ඇතුළු දියුණු යැයි කියැවෙන රටවල කටයුතු එසේ සිදුවෙද්දී, අපේ සිරි ලංකාවත් ලහිලහියේ චන්දයකට කඳවුරු බඳිමින් සිටිනවා. චන්දෙ කිට්ටු වෙනකොට, එක එක දේශපාලන බලකොටුවල සටන් පාඨ එළියට එනවා. 2015 ජනවාරි චන්දෙ පැරදුණු දා ඉඳලම හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ ඇතුළු පාර්ශ්වයේ ප‍්‍රධාන සටන් පාඨයක් වුණේ යුද්ධය දිනා සහතික කළ ‘ජාතික ආරක්ෂාව අනතුරේ‘ කියන එක. ඒත් යුද්ධයෙන් දෙමළ ත‍්‍රස්තවාදී බිල්ලා පරාජය කළාට පසු දා පටන්, බයවෙන්න බිල්ලෙක් නැතුව බෝරින් වෙලා හිටිය ජනතාවට බයවෙන්න මුස්ලිම් බිල්ලෙක් හදන ව්‍යාපෘතිය පටන් අරගෙනයි තිබුණේ. 2015 අලූතින් පත්වුණු රජයේ මූලිකම පොරොන්දුවක් වුණේ රට තුළ සිටින විවිධ ජන කොටස් අතර සංහිඳියාව සහතික කරන එක. තමන් අදහන ආගම නිසා, අඳින ඇඳුම නිසා, කන කෑම නිසා, දරන දේශපාලන මතය නිසා තව කොටසකගේ බියවැද්ද වීමකට, තර්ජනයකට, පහර දීමකට ලක් නොවී මහපාරේ ගමන් කරන්නට තියෙන නිදහස සහතික වෙයි කියන බලාපොරොත්තුව කා තුළත් තිබුණා. එහෙත් 2015 බලයට පත්වුණු ආණ්ඩුවට ඒ සහතිකය දෙන්නට පුළුවන් වුණේ නැහැ.
අලූත් ආණ්ඩුව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කරනු ඇතැයි බියවී වර්ගවාදීන් මුළුගැන්වී සිටියේ ටික දවසයි. ජාතිවාදී, ආගම්වාදී, යක්ෂ, ගෝත‍්‍ර බලකායන් ජනතාව නිදහසේ බිය වද්දන්නට පටන් ගත්තා. සුදු අධි-ශ්‍රේෂ්ඨවාදී වියරුව වගේ, ලංකාවෙත් සිංහල බෞද්ධ අධි-ශ්‍රේෂ්ඨවාදී මැර මෙහෙයුම් නිදහසේ ක‍්‍රියාත්මක වුණා.
සුළු ජාතිකයන් විසින් සුදු මිනිසුන් ප‍්‍රතිස්ථාපනය කරන භීතිකාවට වඩා භයානක සංවිධානාත්මක භීතිකාවන් මෙහේ පතුරවමින් තිබෙනවා. සිංහල ජාතියේ ‘වඳ භීතිකාව’ එවැන්නක්. දිනෙන් දින හීන වෙනවා යැයි සිතන සිංහල ජාතිය බෝ කිරීම සඳහා පුළුවන් තරම් දරුවන් හදන ප‍්‍රචාරක ව්‍යාපෘතියක් දැනටමත් ක‍්‍රියාත්මක වෙනවා. ‘පින් ඇති දරුවන් ලබන්නට’ දෙවියන් බුදුන් සිහි කරගන සංසර්ගයේ යෙදෙන්නැයි ‘වෛද්‍ය’ උපදෙස් පවා ලැබෙනවා. දෙවියන් බුදුන් සිහිකරගන කෙනෙකුට සංසර්ගයේ යෙදෙන්න පුළුවන් නම්, හේ විකෘති කාමුකයෙක්. !
ප‍්‍රකාශනයේ නිදහසින් මේ මැර කණ්ඩායම් උපරිම ප‍්‍රයෝජන ගනිද්දී, කෙටිකතාවක, ගුවන් විදුලි නාට්‍යයක, පුවත් පත් කොලමක, නිර්මාණාත්මක සංකල්පයක්, නිදහස් මතයක් පළකළ අයට විරුද්ධව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක වුණා. සමහර පළාත්වල මුස්ලිම් කාන්තාවන්ට පාරේ බැහැල යනකොට තිත්ත කුණුහරුප සංග‍්‍රහ ලැබෙන බව සමාජ ජාලාවල පළවුණා. මීගමුවේ ශාන්ත සෙබස්තියන් ප‍්‍රතිමාවකට ගල් ගහලා. ගල් ගහපු එකා මොකාදවත් දන්නේ නැතුව ගල්ගහපු උන්ගේ වර්ගයට විරුද්ධව මිනිසුන් නැගිටින්න හැදුවා. මුස්ලිම් මිනිස්සුන්ට ගෙවල්වලට වැදී දොරවල් වහගන ඉන්න වුණා. ඇති වුණු නොසන්සුන්තාව මැඬලන්න ලහිලහියේ කාදිනල්තුමාට මීගමු යන්න වුණා. සුනන්ද දේශප‍්‍රිය දේශනයකදී කිවුවා වගේ අපේ මිනිස්සු නැගිටින්නේ ‘අසාධාරණය’ට විරුද්ධව නෙවෙයි. ‘අනෙකා’ට විරුද්ධවයි.
ඒ අස්සේ ඊළඟ ජනාධිපතිවරණය කටඋඩ තියාගන, 2020 රට බාර ගන්න පෙරුම් පුරන සජිත් පේ‍්‍රමදාස ඇමතිතුමා, දරුවෙකු සාසනයට දෙන පවුලකට රුපියල් ලක්ෂ 25ක් දෙන්න පොරොන්දු වෙනවා. රට පුරා වෙහෙර 10,000ක් හදන්න පොරොන්දු වෙනවා. බලයට එන්න අපේක්ෂා කරන හැමෝම කෙළ හලන්නේ සිංහල-බෞද්ධ කේක් ගෙඩියට. ඒත් මේ කේක් ගෙඩියේ ලොකු කොටසක් තමන් සතු කරගන්න හදන කෙනෙකුගේ අවසාන තුරුම්පුව වෙන්නේ අන්‍යාගමිකයන්ට, ජාතීන්ට එරෙහිව කරන වෛරී ප‍්‍රකාශ. එල් පැසෝ තුවක්කුකරුවාගේ මානසික රෝගය දැනටමත් අපේ බොහෝ දෙනෙකුට වැළඳිලා ඉවරයි. වාසනාවකට අපේ කඩමන්ඩිවලට තාම තුවක්කු කඩ ඇවිත් නැහැ.
අගෝස්තු 6 වෙනිදා දේශපාලන පළිගැනීම්වලට ලක් වුණු යූඑන්පී සාමාජිකයන් 1800කින් 500කට වන්දි ලබා දෙන උත්සවයකදී අගමැතිතුමා, ‘දේශපාලන පළිගැනීම් සහ ජාතිවාදී කෝලාහල නැති සැබෑ දියුණු රටක් සඳහා ඉලක්කගත ගමන ආරම්භ කළා’ යැයි පැවසූ බවක් පත්තරවල වාර්තා වුණා. අපේ අගමැතිතුමාට මතක නැති වෙලාද දන්නේ නැහැ, ඒ ගමන ආරම්භ කරන්න තමයි මිනිස්සු 2015 මේ ආණ්ඩුව බලයට පත් කළේ කියලා. එහෙම ඇරඹුණා නම් මේ වෙනකොට ගමන අවසන් කරන්න තිබුණා. අඩුම තරමින් ඒ ගමනේ සෑහෙන දුරක් යන්නටවත් තිබුණා. තමන්ට ඒ ගමන යන්නට බලය දීපු කොටස්ම ගමනේ ඉතුරු ටිකත් යන්න බලය දෙන්නට ඉඩ තිබුණා. දැන් අගමැතිතුමාට ආරම්භ කරන්නට ඉතිරිව ඇත්තේ අවසානයක ඇරඹුම පමණයි.x
x අශෝක හඳගම
