මහා කවියන්ගේ පන්හිඳ සේ ම ජනතා කවියන්ගේ පැන්සල් කොටය ද නොයෙක් අවස්ථාවල තෙලිතුඩක්, අසිපතක් හෝ සිරිංජයක් බවට සාහිත්යික වශයෙන් රූපාන්තරණය වීමට සමත් ය. මා එසේ කියන්නේ මන්ද යත්: ඇතැම් කවි සෞන්දර්යයේ විශ්ව කර්ම තෙලිතුඩින් කළ මනෝහර සිතුවම් සේ අලංකාර චිත්ත රූපයන්ගෙන් මනැස් කුටි පුරවයි; තවත් ඇතැම් කවි අයුක්තියත්, අයහපතත් පිටු දකින මුවහත් කගපත් සේ සමාජ සටනේ දුබල පස ගෙන ළෙලෙයි, බබළයි. එසේ ම ගිලන් වූ සිත්සතන් සහ අඩපණ වූ මානව ජවය පුබුදුවා, ධෛර්යයේ ජීවය එන්නත් කරන අමෘත ඔසු බිඳු වන් කවි ද විටෙක අප නෙත් පිය විහිදුවාලයි; එහෙයිනි.
ජීවිතය සැප සම්පත සහ සුව පහසුව පමණක් ඇති මනඃකල්පිත ස්වර්ගයක් නොවේ. වරින් වර මඳ පවන් – සිහිල් පැන් පුදා, සුව නින්ද පළඳවන ඉසිඹු අම්බලම් හමු වන බව සැබෑ ය. එහෙත් එය ගල් බොරලූ බිම පා ගටා යා යුතු දුරු මග ගමනකි. ශෝකය සහ වේදනාව වළාකුළු සේ ඒ මග ඉහළින් නැගී සිටී. බලවතා කියා හෝ ඉසුරුමතා කියා මෙහි වෙනසක් නැති. ‘රන් තැටිවල පවා කඳුළු ගෑවෙන බව’ දයාසේන ගුණසිංහ කවියා කීවේ එබැවිනි.
දුබලව වැටෙන හදක ජීවිතාශාව පුරවනු වස්, පීඩාවෙහි අන්තයට පැමිණ ග‍්‍රහණය අත් හරින්නට හදන අතක දිරි වෙර රඳවනු වස්, වස්තු සිහින රිදුම් විඳින සිතක අපිස් දිවියේ සැනසුම් හුස්ම ගවසනු වස්, කවියක් ලියන්නෙකු සිය මනුෂ්‍යත්වයෙහි වගකීම ඉෂ්ට කළ අයෙකි. ජීවිතයෙහි අරමුණ කුමන මාවතක යොමු විය යුතු ද? දෛවයේ අන්ත අවසාන විස බිංදුව වෑස්සෙන තුරු ම ජීවිතයේ කුදුමහත් දුක් රළ අතර නොගිලී පිහිනමින් සිටිය යුත්තේ ඇයි?
මානව සංහතිය ඉදිරියේ ඇති මේ සදාතනික පොදු ප‍්‍රශ්නවලට නිවැරදි පිළිතුරු සකස් කරන කලෙක ඉහත කී ආකාරයේ කවිවල ඇති පුංචි දිලිසෙන අකුරු අත්‍යවශ්‍ය වනු නිසැක ය.
රඩියාඞ් කිප්ලිං කවියාගේ ෂෙ නම් ලෝක ප‍්‍රකට කවිය මේ වෙලාවේ මට මතක් වේ. මා එහි කොටස් උපුටා දැක්විය යුතු නැත. සැවොම එය දනිති. ඔව් සැබෑ මිනිසෙකු වීමට නම් අප සතු සියල්ල කැඞී බිඳී වැනසී ගිය කලෙක වුව අළු මතින් නැගී පියඹා ගිය ෆීනික්ස් පක්ෂියා සේ නැගී සිටිය යුතු බව අපි දනිමු.
වේල්සයේ උපන් ඩිලන් තෝමස් නම් කවියා ජීවත් වූයේ වසර 39ක් පමණි. ඔහු මරණයට මුහුණ දුන්නේ මරණයට එරෙහිව යමෙකු ලියූ විශිෂ්ටතම කවිය ලියමිනි. ෘද බදඑ ටද ටැබඑකැ සබඑද එය්එ ටදදා බසටයඑ නම් ඒ කවියෙහි ඔහු මෙසේ ලියයි.
ඒ සුබ රාත‍්‍රිය තුළට නොයන් මෘදු ලෙස මහලූ විය පිච්චී ගිගිරිය යුතු ය දිනය අවසන පොර බදන් පොර බදන් වියැකෙන එළියට එරෙහිව..
ලංකාවේ යෞවනත්වය, ආර්ථිකය සහ සමාජ ජීවිතය සමග බැඳුණු ජීවන අභියෝග ජය ගනු පිණිස සිංහල කවියෙන් ලැබී ඇති උත්තේජනයන් ද මෙහිදී සිහිපත් කළ මනා ය. මේ පද මා මීට පෙර ද උපුටා දක්වා ඇතුවා විය හැකි ය. ඉන් කම් කිම් ද? සිය දහස් වර කියවූව ද අප‍්‍රිය නොවන්නේ ම ය.
”ගිම්හානයේ ගිලන් වී කෘෂව සුදුමැලිව ඇදි ඇදී ඉකි ගැසූ ගඟ නැවත පිරිපුන් ය දුෂ්කරය කියා හැර යා යුතු ද ජීවිතය කටු පොකුර සිප ගනිමි හෙට මලක් වනු පිණිස” (වස්සානය, රත්න ශ‍්‍රී විජේසිංහ*
”ඉගිල්ලෙන්ට ම ඕනෑ ද තටු ලබා දුන් පමණට කොට කොට පොළොව ලද ලද දෙයක් වින්දොත් මදි ද එක් වරක් මෙහි විත් බලන්නැයි මහ අහස කීවාට මට ඇති පොළොව පස් යට පනුවන් සමග” ( කණිකා, ආරියවංශ රණවීර*
‘නොවැලපෙමි ඔබ යන්න – වැලප ඇති පල කිම් ද ඔබේ නම අදින් පසු තවත් මට අයිති නෑ ඔබ නැත ද ජීවිතේ, නසා ගත නොහැක මට ඔබ යන්න ජීවිතේ සොයාගෙන සොයාගෙන’ (පොඩි මල්ලියෙ, පරාක‍්‍රම කොඩිතුවක්කු*
මේ ලිපිය ගඟක් සේ අපහසුවකින් තොරව ගලා යනු මට දැනෙයි. ඊට හේතුව වනුයේ අහම්බෙන් වුව තෝරා ගත් මුහුදක් බඳු තේමාව මිස අන් කවරක් ද? මේ ගඟට උල්පත වූයේ විලියම් අර්නස්ට් හෙන්ලි කවියා විසින් 1875දී ලියූ ෂබඩසජඑමි (නොපැරදීම* නම් කවියයි.
කුඩා කල ඇති වන අස්ථි රෝගයක් නිසා හෙන්ලිගේ පාදයක් ඉවත් කරන්නට සිදු වෙයි. ශල්‍යකර්ම සමග ගෙවුණු අතිදුෂ්කර කාල සමයක් ඔහු ගෙවූයේ මරණයට ඉතා ආසන්නයෙනි. එහෙත් ඔහු ධෛර්යයෙන් හා අසම්මත තීරණ ගනිමින් මරණය සහ දෛවය පරාජය කරන්නට සමත් වන්නේ මනුෂ්‍යයා සතු අප‍්‍රමාණ චිත්ත ධෛර්යය සහ දරා ගැනීමේ හැකියාව තමා විසින් ම පසක් කර ගනිමිනි. ඒ අත්දැකීම් ඇසුරේ ඔහු ලියන මේ ලෝක ප‍්‍රකට කවිය මහා පීඩාවන්ගෙන් බැට කෑ සුවහසක් ජීවිතවලට ඉතිහාසය පුරා අසිරිමත් චිත්ත ශක්තියක් විය. මේ කවියෙන් උත්තේජනය ලැබ ලියවුණු නවකතා, ලිපි සහ තවත් කවි රාශියකි. අන් කිසිවක් නොකියමි. මා ෂබඩසජඑමි කවිය සිංහලට නගන්නට දැරූ උත්සාහය ඔබට දැන් පිරික්සිය හැකි ය.
පියෙන් පියට කළුවන් කළු ගුලක් වැනී රැුයෙන් මා වැසූ – රිංගා පිටට එමී නොපසුබසින ජීවය මට හිමිව ඇතී දුන්නු කවර දෙවි හට මුත් පුදමි තුතී
වැටෙත, බදා අල්වාගත් මෙහොතෙහිදී බියෙන් නොසැලූනෙමි – අඬ ගා නොහැඬුවෙමී දෛව මුගුරු මිටි යට හිඳ නිබඳ මැඬී ලෙයින් වැසුණු මුත් හිස නොවැටුණි ය නැමී
කෝප – කඳුළු පිරි මෙතැනින් එපිට ඇතී දුරින් පෙනෙන බියකරු හෙවනලූ පැළලී – වස් ගණනක පෙළුමෙන් පසුව ද නොබිඳී පෙනිය යුතු ය, නොබියව මා සිටින හැටී
පැමිණුව ද මොන දඬුවම් වධ බැඳිලී පටු වෙ ද දොර කොතරම් – හා කමක් නැතී මදෛවයට අණ දෙන ස්වාමියා වෙමී මගේ ආත්මයෙ නයුවා මම ම වෙමී
ලක්ෂාන්ත අතුකෝරල
