එක නීතියක්! එක ෆැන්ටසියක් !.
පාස්කු ඉරිදා ප‍්‍රහාරයෙන් පස්සේ ඇති වුනු විවිධ කතාබහ අතර විශේෂ අවධානයක් යොමු වුනු මාතෘකාවක් තමයි ඇඳුම. විශේෂයෙන් කාන්තා ඇඳුම. එතෙක් අපහසුවෙන් මර්ධනය කරගන තිබු බොහෝ විරෝධයන් බෝම්බ පිපිරීම ත් එක්ක විවිධ ස්වරූපයෙන් මතු වෙන්නට ගත්තා. බෝම්බත් සමඟ මරාගන මැරුණු කිසිකෙනෙක් විශේෂිත ඇඳුමක් ඇඳගන හිටියේ නැහැ. ඔවුන් හිටියේ සාමාන්‍ය අනිත් අයට සමාන ඇඳුම් ඇඳගන. එහෙත් පිපිරීමෙන් පස්සේ අපේ අය මුස්ලිම් කාන්තාවන්ගේ බුර්කා ගලවන්න පටන් ගත්තා. ඒ විතරක් නෙවෙයි, රජයේ කාර්යාල වල සේවය කරන කාන්තාවන්ට ඔසරිය හෝ සාරිය අනිවාර්යය කරණ චක‍්‍ර ලේඛ පවා නිකුත් කරන්න රාජ්‍ය පරිපාලනය කලබල වුනා. බෝම්බ එල්ල කලේ පිරිමින් වුනත්, හැමෝටම රුදාව හැදුනේ කාන්තා ඇඳුම ගැන. කාන්තාවට රෙදි ඇන්දවීම ට සහ ඔවුන්ගේ රෙදි ගැලවීම ට පිරිමින්ට තියෙන මේ උනන්දුව ට ඉතිහාසයක් තියෙනවා.
පුරාණ රෝම යුගයේ ඔගස්ටස් අධිරාජයාගේ සමයේ වැඩකරන ගැහැනුන් ට අඳින්නට නියම වුනේ ‘ටෝගා‘ ( එදට්* කියන ඇඳුම. ‘වැඩකරන ගැහැනුන්‘ කියලා කිවුවේ වෛශ්‍යා ස්ත‍්‍රීන් ට. ප‍්‍රභූන් ගේ බිරින්දෑවරුන් ඇන්දේ ස්ටොලා (ිඑදක් – සාටකයක් වැනි * එකක්. එහෙම වෙනස් ඇඳුමක් ප‍්‍රභූ කාන්තාවන්ට නියම කෙරුනේ මගතොටේදී වැරදිලා පිරිමින්ගෙන් වියහැකි අපහාසයන් ගෙන් සහ ලිංගික බලහත්කාරකම් වලින් ආරක්ෂා කරගන්න. ඉන් අදහස් කෙරුණේ, ටෝගා ඇඳුම ඇඳගන ඉන්න ‘වැඩකරන‘ ගැහැනියකට බලහත්කාරකම් සහ අකටයුතුකම් කරනට පිරිමින්ට තහනමක් නොතිබූනු බවත්, ඉහල ප‍්‍රභූ ගැහැණුන් වෙන්කර හඳුනාගත හැකි ඇඳුමකින් ආරක්ෂා කල හැකි බවත්. ග‍්‍රීක යුගයට එනකොටත් මේ තත්වය ට සමාන තත්වයක් තිබුනා. එක එක සමාජ ස්ථර වල ගැහැනුන්ට අඳින්නට නියමිත ඇඳුම් තිබුනා. චන්දයකින් තෝරා පත්කරගත් (පොලිස්* නිලධාරීන් ගැහැනුන් තමන්ට නියමිත ඇඳුම නිසි පරිදි ඇඳගන ඉන්නවාදැයි පරීක්ෂා කරන්නට ඇතැන්ස් පාරවල යොදවා තිබුනු බව කියැවෙනවා.
එංගලතයේ වික්ටෝරියානු මහරැුජින රජ කිරුල දැරූ 1837 සිට 1901 දක්වා වුනු වසර 64 ක කාලය ට තමයි වික්ටෝරියානු යුගය කියන්නේ. මැද පංතියේ බිහිවීම සහ වර්ධනය මගින් සලකුණු කෙරුණු මේ යුගයේ මිනිසුනට ජීවත්වන්නට වුනේත් අඳින්න පළඳින්න වුනෙත් රැුජින විසින් නියම කල සදාචාර නීති සංග‍්‍රහයකට අනුව. රජ කිරුල දැරුවේ රැුජිනක් වුනාට රාජාණ්ඩුක‍්‍රමය පුරුෂෝත්තම වාදීයි. මේ ඇඳුම් විලාසිතා, පැහැදිලිව ඒ ඒ සමාජ පන්තීන් හඳුනාගත හැකි පරිදි සැකසී තිබුනා. ‘වැදගත් කාන්තාවන්‘ ට නියම කෙරුනේ මුළු සිරුරම වැහෙන දිගු ගවුමක්. හිසට තොප්පියක්; හිස පැළඳි තොප්පියෙන් මුහුණ මුවාකරගන වැටෙන දැල් රෙදිකඩක්; අතැඟිලි වැසෙන සේ වූ ග්ලවුස් යුගලක්; වික්ටෝරියානු කාන්තා ඇඳුමේ සුවිශේෂ ලක්ෂණ. ලංකාවත් මේ යුගයේ වික්ටෝරියානු කිරුළට යටත් රටක් නිසා, එවකට නැගීගෙන එමින් තිබූ අපේ දේශීය ධනපති පන්තියටත් ආවේ මේ විලාසිතා.
කාලයත් එක්ක සමාජය වඩ වඩාත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රී කරණය වෙනකොට, ලිබරල් වෙනකොට ඇඳුම් පිළිබඳව තිබුණු විලාසිතා පුරුෂ අධිකාරීත්වයෙන් බැලූ බැල්මට ගැලවුණා. කාන්තාවන්ට නිදහසේ තමන් කැමති විලාසිතාවකට අනුව අඳින්න පළඳින්න පුළුවන් වුනා. හැබැයි ඒ එක්කම මිනිස් සම්බන්ධකම් වෙනුවට භාණ්ඩ ගනුදෙනු මත පදනම්ව සමාජය සංවිධානය වන්නට පටන් ගත් සැනින්, ඊට සමාන්තරව ගැහැණියට තම ආත්මය අහිමි වෙලා කාන්තා සිරුර ( පිරිමි ඇස් පිනවන ලිංගික * වස්තුවක් බවට රූපාන්තරණය වුණා. ගැහැනියක දෙස බලා සිටින පිරිමියෙකු ගැහැණිය දකින්නේ මිනිස් ආත්මයක් ලෙසද නොඑසේනම් තමාට බලන්නට, අල්ලන්නට, අයිතිකරගන්නට ඇති වස්තුවක් ලෙසද යන්න මත පිරිමි මනස තුල ඒ ගැහැනියගේ ඉරණම ලියැවිය හැකියි. මේ නිදහසත් එක්කම වුනේ ක‍්‍රමයෙන් කාන්තා ශරීරය වාස්තවීකරණය වුනු එක. තේරෙන විදියට කිවුවොත් ආත්මයක් නැති වස්තුවක් වුනු එක.
ලංකාවේ මුස්ලිම් සමාජය ට සිංහල සමාජයෙන් එල්ල වන චෝදනාව තමයි..
‘ ඔයගොල්ලෝ ඉස්සර වගේ නෙවෙයි දැන්. වෙනස් වෙලා, අපෙන් ඈත් වෙලා.‘ කියන එක. මේ ඈත් වීම ප‍්‍රධාන වශයෙන් සලකුණු වුනෙත් ඇඳුමේ වුනු වෙනස් කම් එක්ක. මේක මගේ මුස්ලිම් යහලූවෙකුට කිවුවාම ඔහු මට මෙහෙම කතාවක් කිවුවා.
‘එහෙම තමයි. කාලෙන් කාලෙට මිනිස්සු වෙනස් වෙනවා. ඕගොල්ලොත් වෙනස් වෙනවා. අපිත් වෙනස් වෙනවා.‘
උදාහරණයකට කියල සමාජ ජාල වල සංසරණය වුනු පහත කොටස මට ඒවා තිබුනා. ඉංග‍්‍රීසියෙන් තිබූ ඒ සටහනේ සිංහල අනුවාදය මේ.
එරන්දතී, ඔසරිය ඇඳන් පාසලට ගිය සාම්ප‍්‍රදායික තරුණ සිංහල ගුරුවරියක්. වැඩිදුර අධ්‍යාපනය සඳහා ප‍්‍රංශයට ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබුණු ඇය ප‍්‍රංශ ගමන යන්නෙත් ඔසරිය ඇඳගන. වසර කීපයකට පස්සේ ආපහු ලංකාවට ආව ඇය පිළිගන්න ගුවන් තොටුපලට ගිය ඇගේ නෑ හිතවතුන් ට දැකගන්න ලැබුනේ වෙනස් චරිතයක්. ඇඟට හිර ස්ට‍්‍රචේ-ඩෙනිම් කලිසමක් ඇඳලා, බුරිය පේන තරම් කොට සැහැල්ලූ ටී-ෂර්ට් එකක් ඇඳලා ඈ හිටියේ. දැකපු පළමු දවසේ ඇගේ මේ වෙනස නෑ හිතවතුන් ට ගැටලූවක් වුනාට, පස්සේ ඒකට ඒ අය හුරු වුනා. කාටවත් ඒක ප‍්‍රශ්නයක් වුනේ නැහැ. ගැටලූවක් නොවුනා විතරක් නෙවෙයි, ඒ වෙනස අගය කරන්නත් ගත්තා. එරන්දතී කියන ඇගේ නම දැන් ‘එරෝ‘. ඈ බටහිර කරණය වෙලා.!
ෆාතිමා කියන්නේ සාම්ප‍්‍රදායික ලාංකික මුස්ලිම් බිරිඳක්. ඇය ගෙදරට ඇන්දේත්, ගමනට බිමනට ඇන්දෙත් දෙමල පන්නයේ සාරියක්. ගෙයින් එලියට යනකොට සාරිපොටින් හිස ආවරණය කරගත්තා. ඇගේ කුඩා දියණිය අයිෂා. තම ගේ දොර අග හිඟකම් නිසා ෆාතිමා ට වසර දෙක තුනකට මැද පෙරදිග ගෘහ සේවිකාවක ලෙස රැුකියාවට යන්න සිදුවෙනවා. ඒ යනකොට ඈ ඇඳගන යන්නෙත් හිස ආවරණය කරගත් සාරිය මයි. ඇගේ සේවා කොන්ත‍්‍රාත්තුව ඉවර වෙලා ආපහු ලංකාවට එනකොට ඇය වෙනස් වෙලා. සාරිය වෙනුවට ඇය ඇඳගන හිටියේ අබායක්. ( දෙපතුල් දක්වා වැසෙන හැඩයක් නැතිව කඩාහැලෙන දිග ගවුමක් *. හිසත් මුහුණත් ආවරණය කරගන හිටියා හිජාබයකින්. ඇගේ නම දැන් ෆාතිමා නෙවෙයි. ‘උම්මා අයිෂා‘ ( ‘අයිෂා ගේ අම්මා’ කියන තේරුම. *. ඇය අරාබි මුස්ලිම් කරණය වෙලා.!
සිංහල ගැමි එරන්දතී, ‘එරෝ’ වුනු වෙනස ඉවසන සහ පිළිගන්නා සිංහල අයට ෆාතිමා ‘උම්මා අයිෂා’ වුනු වෙනස ප‍්‍රශ්නයක්. ඉස්සර ෆාතිමා ගේ ( සිංහල * යෙහෙලියන් දැන් උම්මා අයිෂා යෙහෙලියක් හැටියට ආශ‍්‍රය කරන්න එච්චර කැමති වුනේ නැහැ. ඈව ඈත් කෙරුනා.
‘ඉතිං අපි ඈත් වුනේ නැහැ. අපිව ඈත් කෙරුවා.‘ එහෙමයි ඔහු මට ඈත් වුනු කතාව පැහැදිලි කරලා දුන්නේ.
එක විදියකට වෙනස් වෙන ඇඳුමක් ‘ඉවසන්නත්‘ තව විදියකට වෙනස් වුනු ඇඳුමක් ‘නොඉවසන්නත්‘ හේතුව වටහා ගන්නේ කොහොමද? බැලූ බැල්මට ප‍්‍රශ්නය තියෙන්නේ ‘ඇඳුමේ‘ වගේ පෙනුනට, ඇත්තටම ප‍්‍රශ්නේ තියෙන්නේ ඇඳුමේ නෙවෙයි. ගැහැණු ශරීරයේ යි. (ගැහැණු සිරුර දේශපාලනිකයි.*
වෙළඳ දැන්වීම් කලාව සහ සිනමාව ගැහැණු සිරුර වාස්තවීකරණය කර අලෙවි කරන බවට වන චෝදනාව කාලයක සිට එන එකක්. මෝටර් රථ ‘ටයර්‘ දැන්වීමක ටයරය අසල නිරාවරණය වුනු කලවා සහිත රූමතියක් රඳවනවා. එවැනි දැන්වීම් චායාරූපයක කිසිකෙනෙක් ටයරය දකින්නේ නැහැ. ( පිරිමි * කාටවත් ටයරය දකින්න වුවමනාත් නැහැ. ටයරය කියලා මිනිස්සු මිලදී ගන්නේ ටයරයට ගැටගැහිලා තියෙන ෆැන්ටසිය.
සම්පූර්ණයෙන් වැසුනු ඇඳුමකින් ආවරණය වෙලා තියෙන කාන්තා ශරීරයක්, පිරිමි මනස තුල ලිංගික වස්තුවක් * වන තර්ජනයෙන් වැළකෙනවා. එවැනි දර්ශනයක් පිරිමියෙකුට අවශ්‍යය ෆැන්ටසිය හදන්නේ නැහැ. ප‍්‍රංශයට ගිහින් එරන්දතී එන්නේ නිදහස් ලිබරල් වෙලා තමයි. එහෙත් ඒ එක්කම ඈ දන්නෙ නැතුව ඇති, තම ශරීරයෙන් ආත්මය පලා ගිහින් තමන් පිරිමි මනස් තුල හුදු (ලිංගික* වස්තුවක් පමණක් බවට පත්වෙලා බව.
මේ වෙනසට (පිරිමි* අකමැති වෙන්නේ කොහොමද? පිරිමියාගේ ෆැන්ටසි වස්තුව වෙන්න ගැහැණියත් කැමතියි. ඒ ගැහැණු කැමැත්තෙන්ම තම සිරුර වස්තුවක් කරගන්නවා. ඒකට කියන්නේ ස්වයං- වාස්තවීකරණය කියලා.
ඊට පරස්පරව, ඉස්සර එලියට පේන්න හිටිය ෆාතිමා දැන් වැහිලා. දැන් පේන්නේ ඇවිදින කළු ගුලියක්. ඒ කළු ගුලිය ඇතුලේ මොකක් හෝ ‘ගුප්ත ආත්මයක් ‘ තියෙනවා කියලයි එය දකින අපේ පිරිමින් ට හිතෙන්නේ. මේ ගුප්ත ආත්මයට බොහෝ අය බයයි. කළු රෙද්ද අයින් කලාම බියජනක ආත්මය පලා යනවා. කළු රෙද්ද විසින් අහිමි කල තමන්ගේ ෆැන්ටසිය විවෘත්ත වෙනවා. බෝම්බ ගහපු සහරාන් ලා ඇඳගන හිටියේ ඩෙනිම් කලිසම්. ටී ෂර්ට්. ඒත් ‘උම්මා අයිෂා‘ ලාගේ බුර්කාව ගලවන්නයි අපේ අය උද්ඝෝෂණ කරන්නේ. ඇයි උන්ගේ ගෑණු වහගන ඉන්නේ.? ඇරපියවූ !! එක නීතියක්! එක ෆැන්ටසියක් !.
අශෝක හඳගම
