2015 ජනවාරි 8 වැනිදා දේශපාලන වෙනස කිරීමට දායකවුණු පිරිස හඳුන්වනු පිණිස, ආචාර්ය චරිත හේරත් නිරන්තරයෙන් පාවිච්චි කරන වචනය ජනවාරිවරුන්ය. ඔහුම කියන විදියට එය ධම්ම දිසානායක හඳුන්වා දුන් වචනයකි. ධම්ම දිසානායක එය හැම තිස්සේම පාවිච්චි කරන්නේ නැති නිසා, මොන අර්ථයෙන් ඔහු එය හඳුන්වාදුන්නාදැයි දැනගන්නට ඉඩක් නැතත්, ධම්මටත් වඩා, ජනවාරි 8 වෙනස කිරිමට දායකවුණු පිරිස උපහාසයෙන් හඳුන්වන්නට චරිත හේරත් ‘ජනවාරිවරුන්’ යන්න පාවිච්චි කරයි.
කුමක් අරබයා නිර්මාණය වුණත්, ජනවාරිවරුන් යන්න, ‘2015 ජනවාරි 8 වෙනස කළවුන්’ වැනි දීර්ඝ හැඳින්වීමකට වඩා, ඒ පිරිස හඳුන්වන්නට නම් ඉතාම සුදුසු, කෙටි යෙදුමකි. එවැනි යෙදුමක් ජනගත කිරීම ගැන ආචාර්ය චරිතට ස්තුතිය පළකළ යුතු වන්නේ, ඉදිරි කාලයේදී ජනවාරිවරුන්ට ඇති, අතහැර දැමිය නොහැකි, පුළුල් කාර්යභාරය හා වගකීම ගැන ඇතිවන සංවාදවලදී එය පහසුවක් ඇති කරන නිසාය.
ආචාර්ය හේරත්, (හා ඔහු වැනි තවත් අය* ජනවාරිවරුන් ගැන ඉන්නේ ද්වේෂයෙනි. ක්‍රෝධයෙනි. තමන් වැන්නන්ට නොසිතූ නොපැතූ විරූ සම්පත්, ගෞරවය, වරදාන, තනතුරු, සමාජ පිළිගැනීම ඇතිකර දෙමින් පවත්වාගෙන ගිය, කිසිදා පෙරළන්නට හැකියැයි ඔවුන් කිසිවකුත් නොසිතූ, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව පෙරළන්නට මැදිහත්වුණු ජනවාරිවරුන් ගැන එවැනි සමාජ තීරුවල සිතේ තිබෙන තරහත් ද්වේෂයත් (එය හුදු පෞද්ගලික සිතුවිල්ලක් නොවේ. කිසියම් සමාජ තීරුවක ප‍්‍රකාශනයකි.* තේරුම් ගත හැකිය.
එය තවදුරටත් පවතින ද්වේෂයක්, තරහක් වන්නේ ජනවාරිවරුන් තවමත් සිය වගකීම අතහැර නැති බව පැහැදිලිව පෙනෙන නිසාය. උදාහරණයක් හැටියට, මහින්ද රාජපක්‍ෂ හා මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන දෙදෙනා එක්ව 2018 ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා කළ ව්‍යවස්ථා කුමන්ත‍්‍රණයට එරෙහිව පාරට බැස්සෝ ඒ ජනවාරිවරුය. ජනවාරිවරුන්ට උපහාසයෙන් කතාකරන කිසිවකුත්, 2018 ඔක්තෝබර් 26 වැනිදායින් ඇරඹුණු දින 52ක කාලය තුළ ඉහළට ආ ජනවාරිවරුන්ගේ ක‍්‍රියාකාරිත්වයක් සිහිනෙනුදු බලාපොරාත්තු නොවුණා සහතිකය. ඔවුන් සියලූ දෙනාම සිතුවේ, ජනවාරිවරුන් බලයට පත්කළ මෛත‍්‍රී-රනිල් ආණ්ඩුව මේ තරම් අපකීර්තියට පත්වන විට, ඊට සමගාමීව ජනවාරිවරුන්ද සැඟවී මුලූගැන්වී ‘වැඬේ අතහැර දමා’ ඇතිය යන්නයි. එහෙත්, කිසිවෙකු නොසිතූ විදියට ඔවුහු යළි ක‍්‍රියාත්මක වූහ. රටේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමින් මෛත‍්‍රීපාල මහින්ද දුස්සන්ධානය ක‍්‍රියාත්මක කළ ඔක්තෝබර් 26 කුමන්ත‍්‍රණය පරාජය වුණේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ නෛතික වශයෙන් පමණක් නොවේ, මහජන මතයක් හැටියට මහපාරේද එය පරාජය වුණේය. ඒ පරාජය ඊට අත්කර දුන්නෝ ජනවාරිවරුය.
2018 පෙබරවාරි 10 වැනිදා පළාත් පාලන ඡුන්දයෙන් ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය විශාල ජයක් වාර්තා කළ විට, සරල ගණන් හැදීම්වලින් උපුටා පෙන්වනු ලැබුවේ, ජනවාරිවරුන් ඉවරයි කියාය. ඒ වන විට ඔක්තෝබර් 26ක් එළැඹී නොතිබුණ නිසා, ඒ සතුට ස්වාභාවිකය. එහෙත්, ජනවාරිවරුන් යනු, පළාත් පාලන ඡුන්ද වැනි චාරිත‍්‍රානුකූල ඡුන්ද විමසීම්වලට වඩා රටේ අනාගතය වෙනස්කරන මැතිවරණවලදී තීරණාත්මක කාර්යභාරයක් ඉටුකරන පිරිසක් බව, දින 52 කාලය තුළ ඔවුන්ගේ ක‍්‍රියාකාරිත්වය පැහැදිලි කරදෙයි. මේ අවුරුද්දේ අවසානයේ එන්නේ එවැනි තීරණාත්මක මැතිවරණයකි. ඒ මැතිවරණයේදී ජනවාරිවරුන් කෙසේ ක‍්‍රියාකරනු ඇද්දැයි ඉදිරියේදී බලාගන්නට පිළිවන.
2015දී ඉටුකරගන්නට බලාපොරොත්තු වුණු දේවලින් සෑහෙන ප‍්‍රමාණයක්, ඒ සඳහා නායකත්වය ගත් පුද්ගලයන්ගේ දේශපාලන අධිෂ්ඨානයේ දුර්වලකම් නිසා ඉටුකරගන්නට නොහැකිවුණත්, ගතවුණු අවුරුදු හතරහමාරක කාලය තුළ ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, මානව අයිතිවාසිකම් හා නිදහස, ජනවාර්ගික සාමය, අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය, නීතියේ පාලනය යනාදි පැතිවලින් ලබාගත් ජයග‍්‍රහණ සරල කොට තැකිය නොහැකිය. ඒවා ජනවාරිවරුන්ගේ මැදිහත්වීම නිසා ලබාගත් ජයග‍්‍රහණය. ගෙඟන් එගොඩ වෙන්නට නොහැකි වුණත්, සැලකිය යුතු දුරක් ජනවාරිවරු පිහිනා පැමිණ ඇත්තෝය. වෙන විදියකට කිව්වොත්, මේ ජයග‍්‍රහණ රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවක් මේ කාලයේ තිබුණා නම් කිසිසේත් අත්පත්කරගත නොහැකිවන ආකාරයේ ජයග‍්‍රහණ වේ.
මේ දිනවල ජනාධිපතිවරයාගේ එදිනෙදා ‘බයිට්’ එක බවට පත්කර ගෙන ඇති 19 වැනි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඒ ජයග‍්‍රහණවලින් ප‍්‍රමුඛතම එකයි. එයින්, රාජපක්‍ෂ පන්නයේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී ආඥාදායක පාලනය ආපස්සට හරවන වැදගත් තිරිංග රැුසක් ඇතිකරවන ලදි. විධායක ජනාධිපතිධුරයේ අත්තනෝමතික බලතල සීමාකිරීම, රාජ්‍යයේ විනිවිදභාවය හා වගවීම වර්ධනය කිරීම හා පුරවැසියන් සවිබල ගැන්වීම යටතේ ඒ ජයග‍්‍රහණ පැහැදිලි කළ හැකිය.
මේ අවුරුද්දේ ජනවාරිවරුන් ඉදිරියේ වැදගත් ප‍්‍රශ්නයක් තිබේ. එනම්, ඒ අත්පත්කරගත් ජයග‍්‍රහණ ආපස්සට හරවා ගෙඟ් ආපස්සට නැවතත් පිහිනනවාද, නැතිනම් ඉදිරියටම පිහිනා ගෙඟන් එතෙර වනවාද යන්නයි. ජනවාරිවරුන්ට ඉදිරියට පිහිනනවා හැරෙන්නට විකල්පයක් නැත. විශේෂයෙන්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ වැනි පරණ ජරාජීර්ණ, රෙජිමයේම ඊළඟ අධිකාරවාදී අනුප‍්‍රාප්තිකයා, ජනාධිපතිවරණයට සැරසෙන බව කියැවෙන මේ කාලයේ, ගෙඟ්් ඉදිරියට පිහිනනවා හැරෙන්නට ආපස්සට පිහිනීම විසින් ඇතිකරනු ලබන්නේ තමන්ටත්, රටටත් අයහපතක් බව තේරුම් ගන්නට තරම් ජනවාරිවරුන් ප‍්‍රඥාසම්පන්නය. එනිසා, 2015 හැසිරීමට ප‍්‍රතිවිරුද්ධ හැසිරීමක් 2019 දී ජනවාරිවරුන්ගෙන් කිසිවකු බලාපොරොත්තු වෙනවා නම් එය අතාර්කිකය.
ජනවාරිවරුන්ට ඇති අභියෝගය දෙයාකාරය. එක පැත්තකින් ලබාගත් ජයග‍්‍රහණ ඉදිරියට ගෙනයෑමය. එහිදී ඔවුන් දේශපාලන වශයෙන් කේවෙල් කළ යුත්තේ, 2015 මුල් දේශපාලන න්‍යාය පත‍්‍රයට ආපසු යන හැටියටය. නායකයන් විසින් පාවාදෙනු ලැබුවා මිසෙක, ඒ න්‍යාය පත‍්‍රය කිසිසේත් අවලංගු වී නැත.
පාර්ලිමේන්තුවාදී ආණ්ඩු ක‍්‍රමයක්, සාධාරණ මැතිවරණ ක‍්‍රමයක්, නිර්දේශපාලනික රාජ්‍ය යන්ත‍්‍රණයක්, නව ලෝක තත්ත්වයන්ට ගැළපෙන දියුණු ආර්ථිකයක්, මානව ගරුත්වය හා අයිතිවාසිකම් ආරක්‍ෂාවන පාලනයක්, සියලූ ජනවාර්ගිකයන්ට සමාන ලෙස දිවි ගෙවිය හැකි යුක්තිසහගත සමාජයක්, නීතිය අනුව පාලනයක් වැනි ඒ අරමුණු කිසිසේත් යල් පැනගොස් නැත. අදටත් වඩා හෙටට අවශ්‍යය.
2019 අපේ‍්‍රල් 21 වැනිදායින් පසු ඉස්මත්තට ආ ජාතික ආරක්‍ෂාව පිළිබඳ අවශ්‍යතාවද දැන් ඒ න්‍යාය පත‍්‍රයට අලූතෙන් එකතු විය යුතුය. විශේෂයෙන්, විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසිවන තත්ත්වයක් යටතේ, ජාතික ආරක්‍ෂාව සම්බන්ධයෙන් විවිධ අන්තවාදීන් මහජනතාව තුළ වපුරන ආරක්‍ෂාව පිළිබඳ සැකසංකාවන්ට පිළිතුරු දිය හැකි න්‍යාය පත‍්‍රයක් ජනවාරිවරුන්ට තිබිය යුතුය. එනම්, පාර්ලිමේන්තු ක‍්‍රමය තුළ ජාතික ආරක්‍ෂාව සහතික කරන්නේ කෙසේද යන්න ඒ න්‍යාය පත‍්‍රය වෙතින් පැහැදිලි විය යුතුය. එවැනි අවස්ථාවක, ඉන්දියාව වැනි සම්පූර්ණයෙන්ම පාර්ලිමේන්තුවාදී ආණ්ඩුක‍්‍රමයක් තුළ, ලෝකයේ අංක එකේ ජාතික ආරක්‍ෂක පද්ධතියක් පවත්වාගෙන යන්නේ කෙසේද යන්න, ලංකාවටද වැදගත් විය හැකිය.
2019දීද ජනවාරිවරුන්ට ඇත්තේ න්‍යාය පත‍්‍රයක් විතරය. පුද්ගලයන් කවුරුදු යන්න ඔවුන්ට වැදගත් නොවේ. 2014 නොවැම්බරයේදී සිදුවුණේද එයයි. සකස් කරන ලද න්‍යාය පත‍්‍රයක් දිනවා, ක‍්‍රියාවට නංවන්නට ගැළපෙන පුද්ගලයකු සොයාගන්නට ඔවුන්ට සිදුවිය. ඒ සම්බන්ධයෙන් විශ්වාසය තැබූ මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන හා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ දෙදෙනා න්‍යාය පත‍්‍රය දිනවන්නට සමත්වූ නමුත්, ක‍්‍රියාවට නංවන්නට අවශ්‍ය අඛ්ණ්ඩ දේශපාලන අධිෂ්ඨානයෙන් යුක්ත නොවූහ. පුද්ගලයන්ගේ සීමාකම් නිසා ඒ මහජන න්‍යාය පත‍්‍රයට වුණුු බරපතළ හානිය ගැන ජනවාරිවරුනට ඉහටත් වඩා අත්දැකීම් ඇත. ඒ නිසා, ඒ දේශපාලන පාවාදීම කළ මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන හා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ සමග ජනවාරිවරුන්ට තවදුරටත් ගමනක් ඇති බවක් පෙනෙන්නට නැත.
ඒ අනුව, දැන් යළිත් මුලටම පැමිණ තිබේ. අඩක් නිමවූ න්‍යාය පත‍්‍රයක් තිබේ. එය එතැනින් එහා ගෙනයන්නට සුදුසු දේශපාලන නායකත්වයක් අවශ්‍ය වී තිබේ. මේ අවුරුද්දේ දෙසැම්බරය වන විට ඒ අවශ්‍යතාව සම්පූර්ණ කරගත යුතු වන්නේය.
ජනවාරිවරුන් කළ යුත්තේ. තම න්‍යාය පත‍්‍රය ඉදිරියට ගෙන ඒ හා එකඟවන දේශපාලන නායකත්වයක් සොයායෑමය. ඒ ගමනේදී ‘තවත් පොදු අපේක්‍ෂකයකු’ යන්න මහජනතාව අහන්නටවත් කැමති නැති යෙදුමකි. ඒ වචන ඒ සා වෛරක්කාර තත්ත්වයට පත්කෙළේ ජනාධිපති සිරිසේනය.
එහෙත්, යථාර්ථය නම්, ජනවාරිවරුන් අතර සිටින විවිධ දේශපාලන පක්‍ෂ, සංවිධාන, පුරවැසි සංවිදාන හා හුදෙකලා ඡුන්දදායකයන් ඇතුළු සියලූ දෙනාටම එකට ගොඩවිය හැකි වේදිකාවක් තැනිය හැකි දේශපාලන චරිතයක් ජනවාරිවරුන්ට යළිත් අවශ්‍ය වී තිබෙන බවය. එවැනි පුද්ගලයකු ගැන පවා විශ්වාසය තැබිය හැකිද? මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන හා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ සේම ඔහුත් ඒ න්‍යාය පත‍්‍රය පාවාදුන්නොත්? කියන වැදගත් ප‍්‍රශ්නවලට වාචික පිළිතුරක් දිය නොහැකිය. පිළිතුර ගොඩනැගෙනු ඇත්තේ දේශපාලන ක‍්‍රියාවලියක් හරහාය. ඒ ක‍්‍රියාවලිය සඳහා වැඩපිළිවෙළක් හා ක‍්‍රියාකාරිත්වයක් ඉදිරියට ගැනීමට ජනවාරිවරුන්ට හැකියාවත් ශක්තියත් තිබේ.
ජනවාරිවරුන්ගේ පිලට ප‍්‍රතිපක්‍ෂ පිලට ඒ ජයග‍්‍රහණ කිසිවක් රටට අත්කරදෙන්නට හැකියාවක් නැත. ඒ පිලෙන් එන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ වුණත්, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන වුණත්, චමල් රාජපක්‍ෂ හෝ මහින්ද රාජපක්‍ෂ හෝ වුණත්, රට මෙතැනින් දශමයක්වත්් ඉදිරියට ගෙනයන්නට ඔවුන්ට නොහැකිය. ආර්ථික සමෘද්ධිය, ජාතික ආරක්‍ෂාව, බටහිර විරෝධය, ආගම හා සදාචාරය, දේශීය සංස්කෘතිය වැනි වාගාලංකාරයන් කොයිතරම් දෙසාබෑවත්, 2015 ජනවාරියේ නැවතුණු තැන් පටන්, අංශුමාත‍්‍රයකින්වත්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ දිසාවට ගොස් පෙන්වන්නට ඔවුන්ට හැකිවී නැත. ඇත්ත වශයෙන්ම, පසුගිය අවුරුදු හතරහමාර තුළ, සමාජයක් ලෙස අප අත්විඳි විවිධාකාර උපද්‍රවයන්ගේ නිමැවුම්කරුවා රාජපක්‍ෂ පාලනයයි. මේ ආණ්ඩුවට අස්වැන්න නෙළන්නට වුණේ රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව සිටවූ ගස්වලය. සරල උදාහරණයටක් හැටියට, දෙමළ හා මුස්ලිම් ජනවර්ගයන්ගේ අනන්‍යතාවට, ගෞරවයට ඉහළින් සිංහල බෞද්ධ මතවාද තබන්නට දැනුවත්ව කටයුතු කළේ රාජපක්‍ෂ රෙජිමයයි.
පන්සලට, භික්‍ෂුවට මෙන්ම කතෝලික රදගුරුවරුන්ට, හමුදා සාමාජිකයන්ට ‘නොතිබිය යුතු’ දේශපාලන හයියක් ආරෝපණය කරන ලද්දේ රාජපක්‍ෂ පාලනය විසිනි. ඒ උසිගැන්වීම හරහා තමන්ගේ ඡුන්ද පදනම වැඩිකර ගැනීම රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ එකම අභිප‍්‍රාය විය. අද එහි කූටප‍්‍රාප්තිය සිදුවී ඇත්තේ, නිකායක මහානායක භික්‍ෂුවක, මිනිසුන් පෙති කපා, ගල් ලසා මරා දමන්නට සිය අනුමැතිය දීම වැනි තත්ත්වයක් ඇතිවීමෙනි. මේ ප‍්‍රවණතා ආපස්සට හරවන්නටද හයියක් ඇති දේශපාලන නායකත්වයක් ජනවාරිවරුන්ට අවශ්‍යය.
