නුවර පාරට වඩා මීගමු පාර චුට්ටක් මොඩර්න්. මීගමු පාරට වඩා හයිලෙවල් පාර තරමක් මොඩර්න්. හයිලෙවල් පාරට වඩා ගාලූ පාර සෑහෙන මොඩර්න්. ගාලූ පාරට වඩා ඩුප්ලිකේෂන් පාර හොඳටම මොඩර්න්. ඩුප්ලිකේෂන් පාරෙ උස බිල්ඩිමක රාජකාරි ඉවර කරල හවස පහමාරට විතර පහළට බහින රුවංගි, මීගමු පාරෙ තියන තමන්ගෙ ගෙදර යන්න බලාගෙන ඩුප්ලිකේෂන් පාරෙන් අතුරු පාරකට හැරිල ගාලූ පාරට එනව.
වේගෙන් ඇදෙන වාහන කන්දරාව නවතිනකන් කහ ඉරේ බට්න් එක ඔබල බලන් ඉන්න මිනිස්සු පොකුරට එකතු වෙලා ගාලූ පාර පනිනව. එම්සී එක ළඟින් ඇතුළේ පාරට හැරිල දිගට ඇවිදගෙන ගිහින් මරීන් ඩ‍්‍රයිව් එකට වැටෙනව. මරීන් ඩ‍්‍රයිව් එක උඩින් එල්ලූණ මගී පාලමෙන් අවකාශය හරහා ඇවිදගෙන ගිහින් බම්බලපිටිය ස්ටේෂන් එකට ඇතුල් වෙනව. ඒ වෙද්දිත් පඩිපෙළ උඩට යනකන්ම දිග ටිකට් පෝලිම. රුවංගිට සීසන් තියන නිසා ටිකට් පෝලිමේ ඉන්න ඕන නෑ. එයා කෙළින්ම දෙවනි ප්ලැට්ෆෝම් එකට එනව. ප්ලැට්ෆෝම් එක දිගට හරස් අතට වැටිල තියන ලයිට් කණු උඩ මිනිස්සු පේළියක් මූදට මූණ දාල වාඩිවෙලා ඉන්නව. රුවංගිත් ඉඩ තියන තැනක් බලල වාඩිවෙනව. වාඩිවෙද්දි දණිස්සෙන් උඩට ගිය ටයිට් ස්කර්ට් එක ටක්ගාල පහළට ඇදල බෑග් එක උකුළ උඩට ගන්නව.
ස්ටේෂන් එක අයිනෙන් මූදයි රේල්පාරයි අතරෙ තියන හීනි තීරුවෙ හදපු පටු ලෑලි ගෙදර ජීවත් වෙන කළු ගැහුණු පොඩි පැටව් ජංගි පොඩි විතරක් ඇඳගෙන මහ හයියෙන් හිනා වෙවී රේල්පාර පුරා දුව පනිනව. ලෑලි ගෙදර දොර ඉස්සරහම සිමෙන්ති කණුවක් උඩ තියන වීදුරු පෙට්ටිය ඇතුළේ වැඩ ඉන්න ජේසුතුමා කෝච්චියක් ආවොත් පොඩි එවුන් බේරගන්න ලෑස්ති වෙලා වීදුරුවෙන් ඈත බලනව. රේල්පාරට මූණ දාල ලෑලි බිත්තිය දිගට තියපු අඬු කැඩුණ ප්ලාස්ටික් පුටුවල වාඩිවුණ වැඩිහිටි ගෑනු, බිම ඇණ තියාගත්ත තරුණ ගෑනු ළමයින්ගෙ කොණ්ඩ පීරනව. ලෑලි ගෙදර කරුවල අස්සෙන් එළියට එන තව ගෑනු කෙනෙක්, සෙල්ලං කරකර ඉඳල හිටපු ගමන් ගහගන්න පොඩි එවුන්ට යටිගිරියෙන් බනිනව. උන් ගල් බැමි උඩින් උඩ පැන පැන මූද පැත්තට දුවනව. කෝච්චි එනකන් ප්ලැට්ෆෝම්වල කල් මරන හැමෝම හැමදාම මේ නාට්ටිය දිහා හැඟීම්වලින් තොර වේළුණු ඇස්වලින් බලන් ඉන්නව.
පහයි පනහට බම්බලපිටියෙන් හලාවතට යන යකඩ යකා දුම් දාගෙන දෙවනි ප්ලැට්ෆෝම් එකට එනව. රුවංගි ඉක්මනට නැගිටල ඇවිත් පුරුදු කෝච්චි පෙට්ටියට නැගගන්නව. එයා එනකං කට්ටියම ඉස්සි ඉස්සි බලන් ඉන්නව. රුවංගි සෙනග අතරෙන් එයාගෙ යාළුවො සෙට් එක ඉන්න තැනට ඇදෙනව. රුවංගිලාගෙ සීට් පේළිය ළඟ හුඟක් අය හිටගෙනත් ඉන්නව. ‘අද නං සීට් ඉල්ලේ!’ චාමර ඇහෙන් ඉඟි කරල රුවංගිට යමක් පෙන්නනව. එයාලගෙ සෙට් එකට අයිති නැති ගෑනු ළමයෙක් වෙනද රුවංගි වාඩිවෙන තැන වාඩිවෙලා ඉන්නව, වටපිට බලද්දි රුවංගි දකිනව. ‘කවුද අනේ මේ? වෙනද නැති එක්කෙනෙක්?’ හීනි හඬින් කොඳුරල මූණ බෙරි කරගෙන, මූණට මූණලා තියන සීට් පේළි දෙක මැද හිටගන්න රුවංගි බෑග් එක සමන්ත අතට දෙනව. ‘ඔයා ආවෙ නෑනෙ ඊයෙ අපි සින්දුත් කිව්ව. නැගල ගියා හලෝ. කෝ අද යාළුව ආවෙ නැද්ද?’ සමන්ත අහනව. ‘ඇයි අයියෙ එයා ඊයෙ කිව්වෙ අද බුද්ධිකගෙ බර්ත්ඬේ, දෙන්නත් එක්ක දළදා මාළිගාවට යනව කියල.’ ‘අම්මටසිරි නුවර ගිහිං! වඳිනව ඇති එහෙනං මෙලහකට.’ චාමරගෙ කතාවට කට්ටිය කොක් හඬලා හිනා වෙනව. ‘අනේ චාමර මේ මගෙ ෆෝන් එක හිටපු ගමන් ඕෆ් වෙනවා. පොඞ්ඩක් බලන්නකො.’ පද්මිණී කියනව. ‘කෝ බලමු ඇන්ටි? ආ මේ මං අහන්නමයි හිටියෙ, කවුද උදේ මගෙ බෑග් එකේ තිබ්බ ටෙම්පර්ඞ් ග්ලාස් සෙට් එකෙන් එකක් උස්සපු එකා?’ චාමර පද්මිණීගෙ ෆෝන් එක අතට ගන්න ගමන් අහනව. කට්ටිය ආයෙත් හිනා වෙනව. ‘වෙන කවුද ඉතිං ජූඞ්කාරය වෙන්න ඇති. දැන් ආවම අහපං!’ ජයන්ත කියනව. ‘ඒයි මේ බලහං කෙල්ලෙක් සුයිසයිඞ් කරගෙන. කැම්පස් එකේ රැුග් එක ඉවසන්න බැරුවලූ.’ කුශාන් මූණුපොතට එබීගෙන කියනව.
කතාවෙන් කතාවෙන් කෝච්චිය කොල්ලූපිටියට එනව. ‘මේ මොකද කවදාවත් නැතුව රුවංගි හිටං?’ කොල්ලූපිටියෙන් නැගල සෙනග දෙබෑ කරගෙන කට්ටිය හොයාගෙන එන ජූඞ් අහනව. ‘ආ මේ උඹ මේකගෙ මොකද්ද ග්ලාස් එකක් හොරකං කරාය කියන්නෙ ඇත්තද?’ කට්ටියම ආයෙත් හිනා වෙනව. ‘හරි හරී එතන ග්ලාස් පනහක විතර සෙට් එකක් තිබ්බා, මං එකම එකක් ගත්තට උඹට පාඩුවක් වෙන්නෑනෙ මල්ලී! අම්මටහුඩු කවුද මේ අලූත් කෑල්ලක් ඉන්නෙ!’ ‘අංකල් මේ, ඔයා යෝදයෙක් වගේ ඇවිත් හිටගත්තම ඔය හිටං ඉන්න මිනිස්සුන්ට යනඑන මං නැති වෙනව.
මෙතනින් වාඩිවෙයං මං හිටං යන්නං.’ කට්ටිය හිනා වෙද්දි චාමර නැගිටල ජූඞ් වාඩි කරවනව. ජූඞ් නිසා චප්ප වෙච්ච, එතන හිටං ඉන්න නන්නාඳුනන මිනිස්සුන්ගෙ මූණුවල යන්තමට සහනයක් ඇෙක්‍ෂනව රුවංගිට පේනව. ‘පට්ට බඩගිනියි, කොටුවෙන් බනිස් ගන්න සල්ලි එකතු කරපං!’ ජයන්ත අණ කරනව. චාමර හැමෝගෙන්ම පනහ ගානෙ එකතු කරනව. ‘කුශාන් උඹ ටික ටික ඔය නංගි ඉන්න පැත්තට බර වෙන්නෙ මොකද යකෝ මේ බලපං මේ පැත්තෙ ඕන තරං ඉඩ!’ සමන්ත කෑගහනව. ‘අඩෝ මේ, ඒ නංගිට ගානක් නැත්තං බොට තියන රුදාව මොකද්ද?’ කුශාන් ඇහැක් ගහනව. කුශාන් ළඟ වාඩිවෙලා ඉන්න ආගන්තුක ගෑනු ළමය දිහා බලබල කට්ටිය සද්දෙට හිනා වෙනව. ඒ ළමයගෙ මූණ රතු වෙනව රුවංගි දකිනව.
කෝච්චිය කොටුවට ඇවිත්. බනිස් ගේන්න චාමර බැහැල යන අතරෙ නිසල් සෙනග අස්සෙන් පොර කාගෙන දාඩිය පෙරාගෙන කට්ටිය හොයාගෙන එනව. ආපු ගමන් බෑග් එකෙන් කාඞ් කුට්ටම එළියට අරං ජයන්තට බෑග් එක දෙනව. ‘උඩින් දාපංකො මට බර පටවන්නෙ.’ ‘පිස්සුද බං අයියෙ? තාම තහනං.’ චාමර බනිස් එක්ක එනව. හැමෝටම බෙදනව. ‘කෝ කෙසෙල් ගෙඩි නැද්ද බං? මේ අර නංගිත් ඇහැරවල බනිස් දීපං.’ ‘හා හා මේ උඹ ඒ නංගිගෙ බනිස් ගැන වද වෙන්නැතුව හිටහං.’ ඔක්කොමල හූ තියල හිනා වෙනව. ඒ ගෑනු ළමය නිදි වගේ ඉන්නව රුවංගිට පේනව. ‘නිසල් ඔයාගෙ බර්ත්ඬේ ට‍්‍රීට් එක පෙන්ඩිං ඈ. අපිට මතක නෑ කියල ද හිතේ? හොරගෙඩිය වගේ ඉන්නව මෙයා.’ පද්මිණී කටහඩ නළවල සද්ද කරල කියනව. ‘අම්මටසිරි ඔව් නේන්නං!’ කට්ටියම බනිස් කකා කෑගහනව. ඒ සද්දෙට මුළු පෙට්ටියෙම ඉන්න මිනිස්සු එබි එබී ඒ පැත්ත බලනව. ‘හරි හරි යකෝ හැමෝම ඉන්න දවසක් කියහංකො ට‍්‍රීට් දෙන්නං.’ කට්ටිය ඕමි ගහන්න පටන්ගන්නව. ‘ඒයි මේ අන්න මලිති.’
හදිස්සියෙම ඉස්සිලා වටපිට බලන සමන්ත, සෙට් එකේ කෙනෙක් ඈත සෙනග අස්සෙ හිර වෙලා ඉන්නව දකිනව. ‘කෝ බෑග් එක එවන්න.’ කට්ටිය එක්කහු වෙලා දඟලල සෙනග මැදින් අමාරුවෙන් මලිතිව තමන් ළඟට ගන්නව. හිටං ඉන්න මිනිස්සු අන්දරේ කිරිවලට බඬේ ඉඩ හදල දුන්න ක‍්‍රමේට බෙරි මූණෙන් තෙරපි තෙරපි ඈත්මෑත් වෙලා ඉඩ දෙනව. ‘මේ ළමය චප්ප වෙලා. අද උදේ ආවෙත් නෑ නේද?’ ‘උදේ කෝච්චිය මිස් වුණා සමන්ත අයියෙ. තව ඩිංගෙන් මේකත් මිස් වෙනව. අම්මෝ අද පුදුම සෙනගක් නෙ අප්පා! මේ ඒක නෙමෙයි ඔයා අර ෆොටෝ එකේ මාව ටැග් කරල තිබ්බෙ නෑනෙ අනේ..’ කට්ටිය ඉවරයක් නැතුව කචකච ගාල දොඩවනව. තේරුමක් නැති හිස් වචන එහෙට මෙහෙට පාවෙනව. ළඟපාත ඉන්න මිනිස්සු නුරුස්නා බැලූම් හෙළනව. මරදාන දෙමටගොඩ පහු වෙනව. ‘මචං දැන් මේ ගෑනු ළමයි දෙන්න වාඩි කරමු. අලූත් නංගි ළඟ බහින පාටකුත් නෑනෙ.’ කැලණිය හරියෙදි සමන්ත කුශාන් එක්ක නැගිටිනව. රුවංගියි මලිතියි වාඩිවෙනව. රුවංගි වාඩිවෙද්දි දණිස්සෙන් උඩට ගිය ටයිට් ස්කර්ට් එක ටක්ගාල පහළට ඇදල බෑග් එක උකුළ උඩට ගන්නව. නිසල්ගෙ කැරකෙන ඇහැ තමන්ගෙ කකුල් දෙකේ තප්පරයක් දෙකක් නැවතුණ හැටි රුවංගි දකිනව. ‘මේ ඈත ඉඳන් හිටං එන මිනිස්සු මෙතන අමාරුවෙන් ඉද්දි පස්සෙ නැග්ග උඹල වාඩිවෙනව නේ? අනේ යකෝ!’ ජූඞ් හකහක ගාල හිනා වෙනව. සෙට් එකේ ඔක්කොමල එතන හිටං ඉන්න මිනිස්සු දිහා හොර ඇහෙන් යන්තමට බලනව.
‘එහෙනං අපි යනවා. හෙට උදේ හම්බෙමු ළමයි.’ කෝච්චිය රාගම නවත්තන්න ලං වෙද්දි පද්මිණී නැගිටිනව. ‘පරිස්සමෙන් යන්න ඇන්ටි.’ මලිති කියනව. ඒ එක්කම ආගන්තුක ගෑනු ළමයත් රාගමින් බහින්න නැගිටිනව. ‘අයියෝ නංගි ඇයි දැම්මම බහින්නෙ? මේ මචං දැන්වත් පොඞ්ඩක් ඔතනින් අයින් වෙලා මේ නංගිට බහින්න ඉඩ දීපං. නංගි පරිස්සමට බහින්න නංගි. අපි බස්සන්න ද?’ සමන්තයි කුශානුයි කෑගගහ හිනා වෙනව. ඒ ගෑනු ළමය පස්ස නොබල දොර දිහාට යනව. නිසල් ටක්ගාල පද්මිණී හිටපු සීට් එකේ රුවංගි ළඟින් වාඩිවෙනව. චාමර ඉතුරු හිස් සීට් එකේ වාඩිවෙනව. ‘මං රුවංගි ළඟ වාඩිවෙයි කියල උඹ බය වුණා නේ?’ චාමර නිසල්ගෙන් අහනව. කට්ටියම හිනා වෙනව. රුවංගිගෙ මූණ රතු වෙනව.
වැල්ලවත්තෙන් දෙහිවලින් කෝච්චියට නැග්ගත් තමන් ළඟම තියන සීට් හිස් වුණත් ඒවයෙ වාඩිවෙන අයිතිය අහිමිව අත්වලින් පොලූවල එල්ලිලා හිර වෙවී එතන හිටගෙන යන මගීන් සේරම පැය ගානක් තිස්සෙ සිද්ද වෙන මේ නාට්ටිය දිහා හැඟීම්වලින් තොර වේළුණු ඇස්වලින් බලන් ඉන්නව.
අහසට උස බිල්ඩින් වඩාගත්ත ගාලූ පාරෙන් ඩුප්ලිකේෂන් පාරෙන් වට වුණ කොළඹ නගරෙ මොඩර්න් වුණත්, ඒ නගරෙ මෙහෙයවන මිනිස්සු භෞතිකව වගේම මනසින් ඉන්නෙත් නගරෙට හුඟක් එහා දුර ඈත ගම්වල නේද කියල, කිසි හේතුවක් නැතුව විහිළුවට ලක් වෙලා කතන්දර අහගෙන සද්ද නැතුවම බැහැල ගිය අර ගෑනු ළමයට හිතෙනව.
චතුපමා අබේවික‍්‍රම
