x ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයෙන් ඉදිරිපත්වන කවරකු හෝ පරාජය කිරීම, මේ රටේ අනාගතයේදීත් ප්රජාතන්ත්රවාදය, නීතියේ පාලනය හා මානව ගරුත්වය පැවතිය යුතුයැ’යි කල්පනා කරන සියල්ලන්ගේම වගකීම බව අලූතෙන් කිවයුතු නැත.
x සමස්තයක් ලෙස ගත්විට, 2020ට අවශ්‍යවන්නේ, 2015න් පටන්ගත් ගමන ඉදිරියට ගෙනයන දේශපාලන ව්‍යාපාරයකි.
විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීමට ගත් සියලූ ප‍්‍රයත්නයන් ව්‍යර්ථ වෙමින් දැන් රට යමින් තිබෙන්නේ ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයටය. ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව, නොවැම්බරයේ ජනාධිපතිවරණය පැවැත්වීම අනිවාර්යය. ඒ බව මැතිවරණ කොමිෂන් සභාවද අවධාරණය කර තිබේ.
ඒ නිසා දැන් විවිධ පැතිවලින් ඊළඟ ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයන් ගැන තොරතුරු ගලාඑමින් පවතියි. ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයෙන් එන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂද නැතහොත් අන් කිසිවකුදැයි තවමත් පැහැදිලි නැත. එක පැත්තකින්, අමෙරිකානු පුරවැසිභාවය පිළිබඳ අවුලකට මුහුණ දී සිටින ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ අනෙක් පැත්තෙන්, සිය ශරීර සෞඛ්‍යය පිළිබඳ අවුලකටද මුහුණ දී සිටියි. ඒවායේ ප‍්‍රතිඵල ලෙස ඔහුට ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වන්නට නොහැකි වුවහොත්, ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය බරපතළ අවුලකට යනු ඇත. එහෙත්, ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයෙන් ඉදිරිපත්වන කවරකු හෝ පරාජය කිරීම, මේ රටේ අනාගතයේදීත් ප්රජාතන්ත්රවාදය, නීතියේ පාලනය හා මානව ගරුත්වය පැවතිය යුතුයැ’යි කල්පනා කරන සියල්ලන්ගේම වගකීම බව අලූතෙන් කිවයුතු නැත.
ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයෙන් කවරකු පැමිණියද ඔවුන්ගේ න්‍යාය පත‍්‍රය අලූත් එකක් නොවේ. 2015 පරාජයෙන් පසුව ගතවුණු අවුරුදු හතරහමාරක කාලය තුළ ජරාජීර්ණ වී ඇත්තේ යහපාලන ආණ්ඩුව, එහි නායකයන් දෙපළ පමණක් නොවේ. මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඇතුළු ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේ සියලූ නායකකාරකාදිහුද ඒ තරමටම ජරාජීර්ණව සිටිති. එක පැත්තකින්, තමන්ගේ වැරදි සම්බන්ධයෙන් කිසිම ආපසු හැරි බැලීමක් කරන්නට, ඒවා නිවැරදි කරගන්නට ඔවුන්ට නොහැකි විය. දෙක, 2019න් එහා ලංකාව ගැන කිසිම අලූත් සිතීමක් කළ හැකි ඉදිරිගාමී චින්තනයක් ඔවුන් කිසිවකුට නැති බව මේ වන විට හැම අතින්ම පැහැදිලිය. වියත් මග, එළිය වැනි අලූත් නම්වලින් ආවද, ආචාර්ය මහාචාර්යවරුන්ගේ, හමුදා නිලධාරීන්ගේ නම්වලින් ආවද, ඒ සියල්ල හා සියල්ලන් එක රොත්තට සිර වී සිටින්නේ රාජපක්‍ෂවරුන් විසින් පසුගිය කාලයේ නිර්මාණය කරන ලද වැඩවසම් යාන්ත‍්‍රණය තුළ, වහල් ව්‍යාපෘති ලෙස හා වහලූන් ලෙසමය. ඒ වැඩවසම් යාන්ත‍්‍රණයේ පොදු අරමුණ කුමක්ද? ලංකාව රාජපක්‍ෂ පන්නයේ නින්දගමක් බවට ආපසු හරවා, සිය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී, අධිකාරවාදී පාලනය නැවතුණු තැනින් යළිත් ඉදිරියට ගෙනයෑමය.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට රාජ්‍ය බලය ලැබුණහොත්, මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ පාලන කාලය තුළ පැවැති භීෂණය, මානව නිදහස සීමාකිරීම් මෙන්ම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී, ඒකාධිපති භාවිතාව කිහිප ගුණයකින් වැඩිවීමට නියමිත බව අලූතෙන් කිවයුතු නැත. ‘ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ’ කෙනකු ගැන බිය උපදවන්නේ ප‍්‍රගතිශීලි කඳවුර පමණක් නොවේ. ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය තුළ සිටින ප‍්‍රධාන අප‍්‍රධාන පක්‍ෂවල දේශපාලන නායකයන් මෙන්ම අනුගාමිකයෝ්ද ඔහුගේ ඒකාධිපති හැසිරීම ගැන මේ වන විටත් හොඳහැටි අත්දැකීම් ලබා සිටිති. මහජනතාව ඉදිරියේ කියන්නට තරම් හිතට හයියක් නැති නිසාත්, අනාගත දේශපාලන අනාථභාවය ගැන ඇති අවදානම නිසාත් නිශ්ශබ්දව සිටින ඒ බොහෝ දෙනා, පෞද්ගලික සංවාදවලදී ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ අත්තනෝමතිකත්වය ගැන දැනටමත් ඇති උදාහරණ ඕනෑ තරම් පෙන්වා දෙති. ඒ කරුණුවලට අනුව, රාජපක්‍ෂවරුන් හැරුණු විට ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේ සිටින කිසිම දේශපාලන පක්‍ෂ නායකයකුට හෝ ක‍්‍රියාකාරිකයකුට ඔහු සවන් දෙන්නේ නැත. ඔහුට ඇත්තේ ඔහුගේම මතයක් ස්ථාපනය කිරීමේ වුවමනාව පමණෙකි.
ඒ මතය පැහැදිලිවම මිලිටරිවාදී හා ඒකාධිකාරීය. තමා වටා සිටින හිටපු මිලිටරි නායකයන් හා මහජන මූලයක් නැති නිලධාරීන් කිහිප දෙනකුගේ උපදෙස් හා මගපෙන්වීම් මත පමණක් කටයුතු කරන ඔහුට මහජනතාව සමග ගනුදෙනු කිරීමේ කිසිම පුරුද්දක්ද නැත. මෙවැන්නකු වෙනුවෙන් ජනාධිපතිවරණයකදී වෙහෙසවන්නට සිදුවීම ගැන ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේ එකී පිරිස සිටින්නේ මහත් පසුතැවිල්ලෙනි. අඩු ගණනේ තමාගේ අපේක්‍ෂක අවධිය තුළවත් මහජන සම්බන්ධතාවක් ගොඩනගාගැනීමට අකමැති, අනුන්ගේ අදහස්වලට සවන්දීමට අකමැති, අනුන්ට ගෞරව කරන්නට අකමැති, ගෝඨාභය වැන්නකුට සහාය දී රටේ ජනාධිපති කළහොත්, ඔහුගෙන් රටට විය හැකි විනාශය ගැන තමන්ටත් වගකීම පැවරෙන බව අවංකවම විශ්වාස කරන ඔවුන්, ඒ ගැන පෞද්ගලිකව කතාකරන්නේ බලවත් අවුලකිනි. එහෙත්, ඊළඟට ඔවුන්ට වද දෙන ප‍්‍රශ්නය, ‘වෙන කවුරුද අපට ඉන්නේ?’ යන්නයි. යම් හෙයකින් ගෝඨාභයම ආවොත්, ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේ මේ අවංක පිරිසට ‘කළ නොහැකි වුණු දේ’ කිරීම පැවරෙන්නේ රටේ අනෙකුත් මහජනතාවටය. රටට ඒකාධිපති පාලකයකු හා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී පාලනයක් බිහිවීම වැළැක්වීම ඒ මහජනතාවගේ කාර්යභාරයයි.
එසේ කී පමණින් සියල්ල සිදුනොවේ. ජනාධිපතිවරණයකදී, ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය විසින් ඉදිරිපත් කැරෙන අපේක්‍ෂකයාට එරෙහිව ප‍්‍රගතිශීලී පිළෙන් ඉදිරිපත්වන අපේක්‍ෂකයාද තීරණාත්මකය. මන්ද යත් අනාගතයේ එකී ප්රජාතන්ත්රවාදය, නීතියේ පාලනය හා මානව ගරුත්වය රටේ ස්ථාවර කිරීමේ වගකීම පැවරෙනු ඇත්තේ ඔහුට හෝ ඇයට නිසාය. ඒ සඳහා තෝරාගත යුතු අපේක්‍ෂකයා හෝ අපේක්‍ෂිකාව, ඒ වගකීම භාරගත හැකි බවට සහතිකයක්, විශ්වාසයක් තිබිය යුතුය.
2015 ජනවාරි 8 වෙනසෙන් බලාපොරොත්තු වුණු බොහෝ දේවල් මේ වන තෙක්ම අවසානයක් කරා ගෙනයන්නට නොහැකි විය. ඒ නිසා අප ඉන්නේ ගෙඟ් මැදය. ආපස්සට පිහිනීම කිසිසේත් කළයුතු නොවේ. අවශ්‍ය වන්නේ ඉතිරි දුර පිහිනීමය. ඊට අවශ්‍ය වන්නේ එකී ප‍්‍රතිංස්කරණ ඉදිරියට ගෙන යා හැකි දැක්මක් සහ දේ්ශපාලන අධිෂ්ඨානයක් සහිත දේශපාලන චරිතයකි. අගමැති රනිල් වික‍්‍රමසිංහට ඒ අවශ්‍යතාව සපුරන්නට නොහැකි බව මේ වන විට ඔහු හැම අතින්ම ඔප්පු කර තිබේ. ඒ නිසා විකල්ප දේශපාලන චරිතයක් අවශ්‍යය.
ඒ දේශපාලන නායකත්වයට තිබිය යුත්තේ ප‍්‍රතිසංස්කරණවාදී දේශපාලන න්‍යාය පත‍්‍රයකි. ප‍්‍රතිසංස්කරණ යනු, ආණ්ඩුක‍්‍රමයේ , ආණ්ඩු ව්‍යුහයේ හා රාජ්‍ය පාලනයේ ඇතිකෙරෙන ප‍්‍රතිසංස්කරණය. අපට මෙතෙක් කළ නොහැකිවූ විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය සම්පූර්ණයෙන් අහෝසි කොට පාර්ලිමේන්තු පාලන ක‍්‍රමයට මාරුවීමේ දේශපාලන අධිෂ්ඨානයක් තිබීම එහි අංක එකය. 1978 සිට මේ මොහොත දක්වාත් විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමයේ විසකුරු බව අපි අත්විඳිමින් සිටිමු. රටට සිදුවූ මහා විනාශයක් ගැන තොරතුරු සොයාබැලීම සඳහා පාර්ලිමේන්තුව විසින් සිය ව්‍යවස්ථාදායක බලය පාවිච්චි කරමින් පත්කරන ලද කාරක සභාවකින් තමාට එල්ලවන චෝදනා නිසා කෝපයට පත්වන ජනාධිපතිවරයකුට කැබිනට් මණ්ඩලය නොකැඳවා සිටීමට හෝ එහි අසුන් නොගෙන සිටීමට බලයක් තවමත් අපේ ව්‍යවස්ථාවේ තිබේ.
එයින් පවා පැහැදිලි වන්නේ, එක් පුද්ගලයකුට හිමි බලතල විසින් රටක් කෙතරම් අරාජක කළ හැකිද යන්නත්, බල කේන්ද්‍ර දෙකක් තිබීමෙන් ඇතිවන අවුල් සහගතභාවයත්ය. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් ඇතිකළ හැකිවූ සීමාවලින් පවා මේ ආරාවුල විසඳන්නට නොහැකි වී තිබේ. එනිසා, යළිත් පැහැදිලි වන්නේ, එක් බල කේන්ද්‍රයකින් රට පාලනය කිරීමේ අවශ්‍යතාවයි. එය විධායක ජනාධිපති නමැති එක් අධිකාරියකට නොපවරා, පාර්ලිමේන්තුව නමැති සාමූහික බල මධ්‍යස්ථානයකට ලබාදීම හැම අතින්ම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී වන්නේය. එනිසා, අපට ඇත්තේ පාර්ලිමේන්තු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට ආපසු යෑමේ විකල්පය පමණකි. එහිදී ජනාධිපතිවරයා සීමිත බලතල සහිත නාමික ජනාධිපතිවරයෙක් වන්නේය.
මෙවැනි ආණ්ඩුක‍්‍රමයක් තුළ ජාතික ආරක්‍ෂාව දුර්වල වන්නේය යන ප‍්‍රවාදය, අපේ‍්‍රල් 21 වැනිදායින් පසු නැවතත් ශක්තිමත්වී තිබේ. ඒ බිය පතුරන්නවුන්ට දිය හැකි පිළිතුර ඉන්දියාවය. විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමයක් නොපවතින, ප‍්‍රාන්ත ආණ්ඩුවලට බලවත් බලය බෙදීමක් කර ඇති, ජනවාර්ගික විවිධත්වය ඉහළින්ම ඇති ඉන්දියාවෙන් ඒ ගැන අපට ගත හැකි ආදර්ශ බොහෝය. ඉන්දියාව අදටත් ලෝකයේ විශාලතම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී රට හැටියට පවතින්නේ ඒ සියලූ අනන්‍ය ලක්‍ෂණ සහිතවය. පාර්ලිමේන්තු ආණ්ඩුක‍්‍රමයක් යටතේ ජාතික ආරක්‍ෂාව සඳහා ඉතා හොඳ විධිවිධාන සැකසීම කිසිසේත් අසීරු කටයුත්තක් නොවේ.
දෙක, ජනවර්ගයන් අතර සාමය සංහිඳියාව ඇතිකර ගැනීම සඳහා මෙතෙක් ආ ගමන ඉදිරියටම යෑමය. තුන, මානව අයිතිවාසිකම්, මානව ගරුත්වය, සමානාත්මතාව තවදුරටත් ස්ථාවර කිරීමය. ජාතික ආරක්‍ෂාව සඳහා ඒ කිසිවක් බිල්ලට දිය නොහැකිය. මිනිසුන් සංවර්ධනය විය යුත්තේද, ජාතික ආරක්‍ෂාව රැුකිය යුත්තේද මානව අයිතිවාසිකම්වලට නිසි ලෙස ගරුකරමින් බව අලූත් කතාවක් නොවේ. මානව හිමිකම්වලින් කවරක් වඩා ප‍්‍රමුඛදැයි සංවාද පැවති 20වැනි සියවස දක්වාම ඒ ගැන දැනුම විහිදේ. ඒ සංවාදවලදී නැවත නැවතත් තහවුරු කැරුණේ, සංවර්ධනය, ජාතික ආරක්‍ෂාව වැනි දේට මානව අයිතිවාසිකම් කිසිසේත් දෙවැනි නොවන බවය. දෙවැනි නොකළ යුතු බවය. මේවා ලෝකයේ අලූත් දැනුම නොවන බවද කිව යුතුය. ඉතිහාසය, ලෝක ප‍්‍රවණතා ගැන දැනුමක් ඇති උසස් පෙළ සිසුන් පවා අත්කරගෙන ඇති සාමාන්‍ය දැනුමකි. ජාතික ආරක්‍ෂාව සඳහා අනෙක් සියල්ලම කැප කළ යුතු යැයිද, ජාතික ආරක්‍ෂාව තහවුරු කිරීම සඳහා දැනට පවතින දැඩි මර්දනීය නීති තවත් ශක්තිමත් කළ යුතුයැයි ද කියන්නන්ගෙන් නම් ඉහත කී ප‍්‍රතිසංස්කරණ බලාපොරොත්තු විය නොහැකිය. එවැන්නන්ගේ අරමුණ රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ අධිකාරවාදී අරමුණටම සමාන වෙයි. රාජපක්‍ෂවරුන්ද රට බිහිසුණු මර්දනයකට ඇදදැම්මේ ජාතික ආරක්‍ෂාවේ නාමයෙනි. අපට අවශ්‍ය ඒ මර්දනය ඉදිරියට ගෙනයෑමට නොවේ.
හතර, රට දියුණු ආර්ථික ක‍්‍රමයකට අනුගත කිරීමය. මේ මාසය තුළ තවත් හය ලක්‍ෂයකට සමෘද්ධි සහනාධාර අලූතෙන් බෙදාදීමෙන් ආණ්ඩුව පෙන්වා ඇත්තේ, තමන්ගේ පාලනය තිබුණු අවුරුදු කිහිපය තුළ, සමෘද්ධි ලබාගන්නා මට්ටමට තවත් ලක්‍ෂ හයක ජනතාවක් දුප්පත් කර ඇති බව නොවේද? ලංකාව වැනි ඉතාමත් අවදානම් සහිත ආර්ථික තත්ත්වයක් තිබෙන රටක, හුදෙක් සමෘද්ධි වේශයෙන් මුදල් බෙදාදීමේ ව්‍යාපෘති නිසා ඇතිවන ආර්ථික වෘද්ධියක් නැති බව අලූතෙන් කිවයුතු නැත. දීමේ-ගැනීමේ ක‍්‍රමයද වැඩවසම් ක‍්‍රමයේම කොටසකි. මිනිසුන් පුහුණු කෙරෙන්නේ, දානපතියාගෙන් ලැබෙන යමක් ගෙන ඔහුට පක්‍ෂපාතීව දිවිගෙවීමටය. සමෘද්ධි හෝ නිවාස හෝ උදාගම් හෝ වෙහෙර විහාර හෝ රජයේ රැුකියා හෝ රජයේ අරමුදලින් කරවා තමන්ගේ දේවල් මෙන් රිසි රිසි ලෙස බෙදාදීමත්, ඒවා ගැනීම ජීවිතයේ අරුතයැ’යි සිතන මහජනතාවක් පවත්වා ගැනීමත් විසින් රටකට ඇතිකර දෙන ආර්ථික වෘද්ධියක් නැත.
සමස්තයක් ලෙස ගත්විට, 2020ට අවශ්‍ය වන්නේ, 2015න් පටන්ගත් ගමන ඉදිරියට ගෙනයන දේශපාලන ව්‍යාපාරයකි. අසම්පූර්ණ ජනවාරි අභිලාෂ සම්පූර්ණ කරගැනීම සඳහා දේශපාලන අධිෂ්ඨානයක් පෙන්විය හැකි ව්‍යාපාරයකි.
තවත් විදියකින් කිවහොත්, ජනවාරි ප‍්‍රතිසංස්කරණවාදී බලවේග නැවත එකට එකතුකොට ගත හැකි, හුදෙක් තමාගේ හෝ පරවේණියේ පෞද්ගලික ප‍්‍රතිරූප නඩත්තු කරමින් ඒ පිහිටෙන් නොහැකියාව වසා ගන්නට නොතනන නායකයකු සිටින දේශපාලන ව්‍යාපාරයකි.x
