මහාචාර්ය චන්ද්රගුප්ත තේනුවර
පහුගිය දිනවල ලංකාවේ සමාජය, සමාජ මාධ්යවල හා ප්රසිද්ධ මාධ්යවල සිංහල භාෂාවෙන් කතාබහ කළ දේවල් දෙස බලද්දී සමාජය මොනතරම් විචාර බුද්ධියෙන් හීනද කියලා වැටහෙනවා. මේ සමාජයේ අදහස්වල පරිහානියට අද ලංකාවේ කලා, සංස්කෘතික අවකාශයේ තියෙන බාල නිර්මාණවල විශාල බලපෑමක් ඇති. අද ප්රසිද්ධ ගායකයන් හා නළුනිළියන් අන්ත ජාතිවාදී අදහස්වල වාහකයන් බවට පත්වෙලා. මේ ගැන ඔබට හැෙ`ගන්නේ මොකක්ද?
අපි ඉහළ සංස්කෘතියක ඉඳන් පහළ සංස්කෘතියකට යන්න තමයි පුරුදුවෙලා තියෙන්නේ. උදාහරණයක් විදියට අසූවේ මුල් කාලයේදී, රූපවාහිනී සංස්ථාව පටන්ගත්ත කාලේ එහි ප්රශස්ත දේවල් අගය කිරීමට ලක් කරමින් සබුද්ධික කතිකාවට වැදගත්කමක් ලැබුණා. 2000 කිට්ටුවෙද්දී ඒවා පරිහානියට ලක්වූ බව පෙනුණා, යුද්ධය අලෙවි කිරීම, සෝප් ඔපෙරාවල පැමිණීම වගේ සිදුවීම් ගණනාවක් නිසා. ඒ කාලයේ ප්රබුද්ධ කතිකාවට දායකවුණු රූපවාහිනියේ කාල පරාසයන් අද සම්පූර්ණයෙන්ම ලාභ බාල බඩුවලින් පුරවනවා. මොනවා කරලා හරි මුදල් ඉපැයීමේ අරමුණ තමයි හැමෝටම තියෙන්නේ. මේක ලංකාවට හඳුන්වාදුන්න විවෘත ආර්ථිකයේ ස්වභාවය නිසා තමයි වෙලා තියෙන්නේ. ධනවාදයේ හොඳ දේවල් තියෙන බව ඇත්ත. ඒත් අපි වැළඳගත්තේ අතිශය තුච්ඡු ධනවාදී ආර්ථිකයක් විදියට. ඕනෑම දෙයක් විකිණිය හැකියි. දේශය, ආගම, මාපියන් ආදි ඕනෑම දෙයක් විකිණිය හැකියි. අවසානයේදී තමාවත් විකුණාගන්නවා.
මීමැස්සා මීපැණි නිෂ්පාදනය කරන්නේ විකුණන්න නෙවෙයි. ඒ නිසා ඒවාට ප්රමිතියක් තියෙනවා. මීමැස්සා අඩු මහන්සියෙන්, බාල බඩුවක් නිෂ්පාදනය කරන්නේ නැහැ. ඒත් වෙළෙන්දෝ ඒවා අරගෙන බෝතල් කරලා විකුණනවා. කලා සංස්කෘතික ලෝකයේදී වෙලා තියෙන්නේ මීමැස්සා වගේ ප්රමිතියෙන් යුතු භාණ්ඩ නිෂ්පාදනය කරනවා වෙනුවට විකිණීමේ අරමුණෙන්ම නිෂ්පාදනය කරන එකයි. ඒ හින්දා ඔවුන් මීමැස්සා වගේ ප්රමිතිය ගැන බලන්නේ නැතිව, වෙළෙන්දෝ වගේ ලාභය ගැන විතරක් බලනවා. ඒ කඩාවැටීම මේ සංස්කෘතික අවකාශයට දරාගන්න බැහැ. මොකද ලංකාවේ අධ්යාපනයෙන් මේවා දරාගන්න පුළුවන් ක්රමයක් යෝජනා කරන්නේ නැහැ. අපි සංස්කෘතික වශයෙන් ස්වර්ණමය අවධියක් පහුකරලායි ඉන්නේ. ඒත් ඒක රැුකගන්න අපට බැරිවුණා.
මනුෂ්යත්වය සමබර කරන්නට කලා, සංස්කෘතික මෙන්ම හැඟීම් අවකාශයත් වැදගත්. එහෙත් ලංකාවේ අධ්යාපන අවකාශයෙන් යෝජනා කරන්නේ සංස්කෘතික වශයෙන් ගෝත්රික මට්ටමේ සිටින අර්ධ මනුෂ්යයන් නේද?
එයින් යෝජනා කරන්නේ පාඩම් කරන දේවල් නැවත වැමෑරීමේ ක්රමවේදයක්. ඔය අස්සේ අපි ජාතික අධ්යාපන ආයතනය වගේ වැදගම්මක් නැති ආයතන නඩත්තු කරනවා. දැන් ජාතික අධ්යාපන ආයතනයට විද්වතුන් යැයි තෝරාගන්නා අය සාහිත්ය, කලා සංස්කෘතික අවකාශයේදී උපුටා දක්වන්නේ තමන්ගේම දේවල්. ගණිතයේදී, විද්යාවේදී ඕනෑ දේවල් විෂය නිර්දේශයට ඇතුළත් කරන්න බැහැ. ඒත් භාෂාව හා සාහිත්යයේදී කැමති ඕනෑ දෙයක් ඇතුළත් කරන්න පුළුවන්. විද්වතුන් යැයි කියමින් මේ තැන්වලට ආ ගොඩක් අය දේශපාලනඥයන්ට වුවමනා අය. දේශපාලනඥයන් ළඟ වැඳවැටෙන්නේ නැති අය විෂය නිර්දේශ නිර්මාණය කිරීමේ කටයුත්තට පරිහරණය කරන්න බැරිවුණා.
ඊට පස්සේ සාධාරණත්වය කියලා ඉසෙඞ් ස්කෝර් එක ගෙනාවා. ඒක අසාධාරණය තවත් වැඩිකළා. දැන් ළමයා තමාගේ ආශාව තියෙන විෂයන් වෙනුවට වැඩි ඉසෙඞ් ස්කෝර් එකක් අරගැනීමට අවශ්ය විෂයන් තමයි හදාරන්නේ. ඒකෙන් හුදෙක්ම අනුන්ගේ අතකොලූ බවට පත්වෙච්ච ශිෂ්ය පරම්පරාවක් විශ්වවිද්යාලයට එනවා. මේ තත්වය ලොකුම පරිහානියට ගියේ 2000න් පස්සේ. ඉසෙඞ් ස්කෝර් තියෙන සමාජයට මව් භාෂාවක් නැහැ. අවුරුදු 13ක් ඉස්කෝලේ ගිහින් සිංහල ඉගෙනගත්ත ළමයාට විශ්වවිද්යාලයට ඇවිත් සිංහලෙන් ලිපියක් ලියාගන්න බැහැ. ඒ අය ජනප්රිය වාම අදහස්වලින් දැවටුණු ව්යාපාරවල අතකොළු බවට පත්වෙනවා. පොතපත කියවන්නේ නැහැ. ඔවුන්ට අකුරු කියවන්නට පුළුවන් සාක්ෂරතාව තියෙනවා. ඒත් මොනවාද කියවන්නේ කියන ප්රශ්නය තියෙනවා. අද සාහිත්ය උගන්වද්දී සිංහලෙන් කියවන්න දෙන්නේ බුද්ධාගම විතරයි. ජාතක කතාවල භාෂාව කියවන්නට සිසුන් කැමති නැහැ. සිංහල එපාවෙනවා. ඉතින් සිංහල හැටියට ඉතිරි වෙන්නේ හඩු භාෂාවක්. ගිරව් වගේ එන එෆ්එම් නාළිකාවලින් ඕනෑ දෙයක් කියවන්න පුළුවන් අය ඉදිරියට එනවා. කිසිම ප්රහසනයක් නැති ටාසන් බාප්පා වගේ දේවල් ඉදිරියට එනවා. ඇත්තටම මේ බාල සංස්කෘතියෙන් ඉංග්රීසි දන්නා සිංහලයා බේරෙනවා. ඇත්තටම සිංහල පුළුවන් සිංහලයාත් බේරෙනවා. සිංහල බැරි සිංහලයන් තමයි මේ ප්රවාහයට අහුවෙන්නේ.
පුදුමය කියන්නේ අද ඉංජිනේරුවන්, වෛද්යවරුන් වැනි වෘත්තිකයන්ගෙන් පිරුණු මධ්යම පන්තියට පවා තියෙන්නේ මිථ්යාවෙන් දෑස් අන්ධ කරගත් ගෝත්රික සංස්කෘතික ජීවිතයක්. එකල පුංචි මිනිසුන්ගේ වාහනවල එල්ලූ දෙහි ගෙඩි අද බෙන්ස් කාර්වල එල්ලලා. වෘත්තිකයන් අන්තවාදයේ වාහකයන් වෙලා….
අධ්යාපන ක්රමයෙන් නඩත්තු කරන්නේ ඔවුන්ව. කලා සංස්කෘතිය සම්පූර්ණයෙන් බැහැර කරනවා. ඉතිහාසයත් වැදගත් නැහැ. සාහිත්යයෙන් වැඩක් නැහැ. සමාජ විද්යාඥයෙක් වෙලා වැඩක් නැහැ. කලාකරුවෙක් වුණත් වැඩක් නැහැ. ඒ වෙනුවට ඔවුන්ට කියන්නේ ඉංජිනේරුවෙක්, වෛද්යවරයෙක් වගේ වාණිජ ලෝකයේ ජයගත හැකි විෂයක් කරන්න කියලා. ඒ වෘත්තිකයන්ටත් කලාවෙන් වැඩක් නැති බව උගන්වනවා. ඔවුන් ඉංග්රීසි කතාකරනවා. ඒත් ඒක වැමෑරීම සඳහා අවශ්ය වෙන යාන්ත්රික ඉංග්රීසියක් මිසක විචාර බුද්ධිය වඩවන ඉංග්රීසියක් නොවෙයි. ඔවුන්ට තියෙන්නේ විෂය නිර්දේශයට අවශ්ය ඉංග්රීසිය මිසෙක ඔතෙලෝ කියවලා ආ ඉංග්රීසියක් නොවෙයි. නැත්නම් වර්ඞ්ස්වර්ත්ගේ කවියක් කියවලා ආ ඉංග්රීසියක් නොවෙයි. ඉංග්රීසියේ විශිෂ්ටයන්ව ඔවුන් දන්නේ නැහැ. ඒ වෘත්තිකයන්ට සාරධර්ම නැහැ. වෘත්තීය අගයන් පවා නැහැ. ඔවුන් තමන්ගේ වෘත්තීය සේවාවන් පවා ලබාදෙන්නේ හිත්පිත් නැතිව. ඒ නිසායි සෞඛ්ය වෙළෙන්දන් බිහිවෙන්නේ.
ධනය ඉපැයීමේ අරමුණෙන් හොලිවුඞ්, බොලිවුඞ්, කොලිවුඞ් වගේ විදේශ රටවල බිහිවෙන ඇතැම් ජනප්රිය නිර්මාණවල පවා දියුණු දේශපාලන අදහස් කතාකරනවා. ලංකාවේ එහෙම හිතන ජනප්රිය නිර්මාණකරුවන් අඩුයි…
ජනප්රිය දේවල් අවශ්ය බව ඇත්ත. අපි විවිධ රසයන්ට කැමතියි. ඒත් අද විවිධ රසයන් වෙනුවට ජනප්රිය සංස්කෘතිය විදියට හඳුන්වන්නේ ඒකාකාරී, හරයක් නැති දේවල්. ඒවායේ වීරයන් බවට පත්වෙන්නේ පුරුද්දක් නැති, ඇඳන් මතින් නිළියන් වෙච්ච කට්ටිය. මස්ගොබ නිසා නළුවන් වෙච්ච කට්ටිය. ඉන්දියාවේ බොලිවුඞ්වලින් කඩාගත්තු, ඒකේ අවරසිකත්වයේ ප්රතිනිෂ්පාදනයක් තමයි ඇතිවුණේ. සියලූ දේශපාලන පක්ෂ ඉතා කැමැත්තෙන් මේක පවත්වාගෙන ගියා. ඒ සංස්කෘතිය නිසා තමයි හිරේ යන එකාට, හොරකම් කළ එකාට වැඩිපුර ඡුන්ද හම්බවුණේ. සියලූම හොඳ යෝජනා මේ දේශපාලනඥයන් පවත්වාගෙන ගිය නිර්ලජ්ජිත ධනවාදයට බාධාවන් හැටියට සැලකුවා. ඒ නිසා අර ජනප්රියයැයි කී සංස්කෘතියට ඇතුළුවෙන්න මේවා ගැන යම් විවේචනයක් තියෙන උදවියට අවස්ථාව දුන්නේ නැහැ.
අද ප්රසිද්ධම නළුනිළියන් අන්තවාදයේ වාහකයන්. ඒත් එදා ජනප්රිය සංස්කෘතියේ පතාකයන් වූ විජය, ජෝති වගේ අයට ප්රගතිශිලී අදහස් තිබුණු බව අප අසා තිබෙනවා..
ඔවුන්ගේ පසුබිම තමයි මේකට බලපෑවේ. ඔවුන් ආවේ ධර්මසේන පතිරාජලා වගේ අයගෙන් පෝෂණය වෙමින්. ඔවුන්ගේ ශරීර ස්වරූපය හා රඟපෑමේ ස්වභාවය නිසා තමයි ජනප්රිය කලාවේ ප්රසිද්ධ නළුවන් බවට පත්වුණේ. පේ්රමසිරි කේමදාසටත් වාමාංශික පසුබිමක් තිබුණා. ජනප්රිය සංගීතවේදියා වූ කේමදාස මාස්ටර් අමරදේවට වගේම ජෝතිපාලටත් සංගීතය නිර්මාණය කළා. විජයලා ජෝතිලා විශ්වවිද්යාල උපාධි ලබන්න නැතිව ඇති. අද උපාධි ලබපු නළුනිළියෝත් ඉන්නවා. එදා ඔවුන්ට උපාධි තිබුණේ නැතත්, ප්රබුද්ධ සංස්කෘතියකින් ඔවුන් පෝෂණය වුණා. එතැන සැබෑ භාවිතාවන් තිබුණා. ඒත් 88,90 කාලයෙන් පස්සේ ප්රබුද්ධ පරපුර ඛාදනය වෙලා. එදා තිබුණේ පීචං, ප්රබුද්ධ සංස්කෘතිය. එතැන අධ්යාපනයෙන් ඉහළට ගිය අය හා නොගිය අතර යම් සංවාදයක් තිබුණු බව පෙනුණේ. සරම් අඳින අය හා කලිසම් අඳින අය අතර වගේ. පීචං සංස්කෘතිය කියලා කියූ අය වුණත් ඉහළ වටිනාකම් රැුකපු උදවිය. ඔවුන් අධ්යාපනයෙන් ඉහළට ගිය අය නොවීම විතරයි වෙනසකට තිබුණේ.
ප්රාදේශීය මට්ටමේ සංගීත සංදර්ශන සංවිධානය කරන්නේ ප්රාදේශීය දේශපාලකයන්, මාධ්ය ආයතන පාලනය කරන්නේත් දේශපාලකයන්. ඔබ කීවා වගේ මේ බාල සංස්කෘතිය ප්රවර්ධනය කරන්නේ දේශපාලන නායකයන් නේද?
ජනප්රිය නාලිකාවන් ඔක්කෝම ගත්තත්, රාජ්ය නාලිකාවන් ගත්තත් තත්වය ඔය වගෙයි. මේ හැම එකක්ම දේශපාලනඥයන්ගේ පාලනය යටතේ තිබුණා. සම්මතයන් හැදුවේ දේශපාලන ආයතනවලින්. පුස්තකාල මණ්ඩලයෙන් එදා මුද්රණය කළේ හොඳම පොත්. රාජ්ය චිත්රපටි සංස්ථාව සල්ලි දුන්නේ හොඳම චිත්රපටිවලට. ඒත් මනාප සංස්කෘතිය නිසා මේ සියල්ල පාලනයට නතු කරගත්තා. ඉන් පස්සේ මනාප සංස්කෘතිය ප්රියමනාප සංස්කෘතියක් වුණා. ඔවුන් හිංසනය මිනිස්සුන්ට ප්රියමනාප දෙයක් බවට පත්කළා. අවිහිංසාව ප්රියමනාප කිරීමේ සංස්කෘතිය ප්රතික්ෂේප කළා. කුඩු ගෙනැල්ලා හරි බලය හා ධනය හෙව්වා.
මාධ්ය ආයතන නිර්ලජ්ජිතව මේ බාල සංස්කෘතියේ ප්රවර්ධකයන් වෙලා..
බඩගෝස්තරය සඳහා ඕනෑම සංත්රාසජනක දෙයක් පුවතක් බවට පත්කරලා මාධ්යවලින් ප්රසිද්ධ කළා. යුද්ධය අවසන් වුණාම හොල්මන්, යක්කු, භූතයෝ, භයානක අනාවැකි වගේ දේවලින් පත්තර, ටීවී පිරුණා. ඒ සමාජය තුළ බය පවත්වාගෙන යෑමේ අරමුණෙන්. අද ඒ යක්ෂ, භූත කතා දෙවැනි තැනට වැටිලා. අද බිය පවත්වාගෙන යන්න පාවිච්චි කරන්නේ මුස්ලිම් මිනිසුන්ව.
පෙනෙන විදියට සබුද්ධික කලාවක් හා සංස්කෘතියක් බිහි නොකර ලංකාවේ ජාතිය ගොඩනැඟීම, ව්යවස්ථාවක් හදාගැනීම, යහපාලනයක් හදාගැනීම වගේ දේශපාලන ගැටලූ නිරාකරණය කරන්න බැහැ නේද?
මේ කඩාවැටීම දකින කණ්ඩායම් ඉන්නවා. ඒ අය හැත්තෑව දශකයේදී ප්රධාන ධාරාවේ ඉන්නවා. අද ඔවුන් විකල්ප කණ්ඩායම් විදියටයි ඉන්නේ. අද ඔවුන්ව වැඩකට ගන්න දේශපාලනඥයන් ඉඩ දෙන්නේ නැහැ. මොකද ඔවුන්ගේ විවේචන ඉවසන්න බැහැ. අද විවේචන ඉවසන දේශපාලකයන් අතොලොස්සයි ඉන්නේ. අනෙක් අයට කිසිම විනයක් නැහැ. විසම්මුතිය අගය කරන්නේ නැහැ. මම හිතන්නේ සංවේදී කොටස් හැටියට අපට මේ තත්වය වෙනස් කළ හැකියි. ඒක හෙට නෙවෙයි, අනිද්දා සිද්ධවෙන වෙනසක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් අපට ඒ වෙනස කළ හැකියි. අපි මේ බාල සංස්කෘතිය වෙනස් කළ යුතුයි. ඒ සඳහා සබුද්ධික කලාකරුවන් කැපවීමෙන් වගේම ඉගෙනගනිමින් වෙහෙස වී වැඩ කළ යුතුයි. x
