හැම ආගමක් ම වාගේ මත්පැන් පානයට විරුද්ධ ය. ඒවා පානය කරන්නන් ‘බේබද්දන්’ ලෙස හංවඩු ගසා නිග්රහයට පාත්ර කිරීම කුහක ආගමික දෘෂ්ටිවාදයක් වෙයි. යුරෝපීය රටවල කෙසේ වෙතත්, ශ්රී ලංකාවේ නම් එය අතිශය කුහක ආගමික දෘෂ්ටිවාදයකි. ඒ බව විමැසීම මේ ලිපියේ අරමුණ යි.
මත්පැන් පමණක් නොව දුම් බීම ද නිග්රහයට ලක් වේ. සූදු කෙළීම ද එ සේ ය. හාස්ය ජනක යථාර්ථය නම් අපේ බදු ආදායමෙන් විශාල කොටසක් උපයා ගන්නේ මත්පැන්, සිගරැුට් සහ ලොතරැුයි විකිණීමෙන් වීම යි. ඒ නිසා ආණ්ඩුව විසින් සම්මත කෙරෙන හැම අය වැය ප්රකාශයක් ම ආගම් විරෝධී වෙයි. මත් පැන්, දුම්වැටි, මිල වැඩි කිරීමෙන් ඒවා භාවිතය අවම කිරීමට ‘ධර්මිෂ්ට’ ආණ්ඩු පියවර ගනිති යි යන අදහස අමූලික මුසාවාදයකි. මුසාවාදය ද ආගම්වලින් පිළිකෙව් කෙරේ. එහෙත් එකී මුසාවාදයට පූජ්ය පූජක තන්ත්රයේ ප්රශංසාව හිමි වෙයි. ලොතරැුයි විකිණීම යන මුසාවාදය ද, ඒ හරහා කෝටි ගණන් මුදල් ත්යාග දීමෙන් අහිංසක ජනතාවගේ තෘෂ්ණාව අධික කිරීම ද, ජනතාවගේ මුදල් ඒ හරහා වක්රාකාර ව සොරකම් කිරීම ද පූජ්ය පූජක තන්ත්රයේ අවධානයට ලක් නො වේ. බොරු කීමත්, සොරකමත් ඔවුන්ගේ අනුමැතියට ලක් වේ. ඒ අනුව පූජ්ය පූජක තන්ත්රය යනු දෙබිඞ්ඩන්ගේ නොහොත් කුහකයන්ගේ අප්රකාශිත සංගමයක් ද?
මෙහි ගඳ ගහන තවත් පැත්තක් තිබේ. ආණ්ඩුව ආගමික සිද්ධස්ථාන, සංවර්ධනයට, ධර්ම ග්රන්ථ පළ කිරීමට වැය කරන්නේ මහ ජනතාවගෙන් අය කර ගැනෙන බදු මුදල්වලින් කොටසකි. බදු ආදායමෙන් වැඩි කොටසක් උපයා ගන්නේ මත්පැන්, දුම්වැටි මත පැණැවෙන බදුවලින් නම් පිළිසකර කෙරෙන සිද්ධස්ථානවලින්, පළ කෙරෙන ධර්ම ග්රන්ථවලින් විහිදෙන්නේ මත් පැන්වල සහ දුම්වැටිවල දුර්ඝන්ධය නො වේ ද? මුසාවාදයේ, සොරකමේ උදාන ගීතය නො වේ ද?
මෙම ආගමික කුහක භාවයේ බලපෑම සමාජයේ කුඩා ම ඒකකය වන පවුල කෙරෙහි ඇති කරන්නේ විශාල බලපෑමකි. ගෘහ මූලිකයා හෝ පවුලේ සාමාජිකයකු හෝ පැන් පානය කරන්නේ නම් මත් පැන් පානයට පැණැවෙන බද්ද වැඩි වන්නට වැඩි වන්නට ඔහු ඒ සඳහා දරන වියදම වැඩි වේ. ඔහුගේ මාසික ආදායමෙන් ගෙදර දොර වැඩ කටයුතු සඳහා වැය කරන මුදල අඩුවේ. මීට වඩා ව්යසනයක් සිදු වනුයේ අඩු ආදායම් ලාභීන් නීති විරෝධී, විෂ මත්පැන් වෙත යොමු වීමෙනි. එයින් ඔවුන්ගේ සෞඛ්යය පිරිහෙයි, කාර්යක්ෂමතාව ක්ෂය වෙයි ඇතැම්හු මරණයට ද පත් වෙති. අඩු ආදායම් ලාභින් මේ තත්ත්වයට පත් වීමේ අපරාධයට ආණ්ඩුවත්, පූජ්ය පූජක තන්ත්රයත් වගකිව යුකු නැද්ද? ඒ හෙයින් ඔවුහු වක්ර අපරාධකාරයෝ, මිනීමරුවෝ නො වෙත් ද?
බෞද්ධ පූජක තන්ත්රයේ මත්පැන් විරෝධය ගැන කියන විට මෙම ලියුම්කරුව බඩ අල්ලාගෙන සිනාසිය හැකි සිදුවීමක් මතක් වේ. කලෙකට පෙර අපවත් වූ ගණේගම සරණංකර හිමියන් අරබයා ගුණ සමරු උළෙළක් බද්දේගම දුටුගැමුණු විහාරයේ දී පැවැත්විණි.
සරණංකර හිමියන් යනු මත්පැන් පානයටත්, මාංස භක්ෂණයටත් විරෝධය පෑ සුසිල්වත් සඟනමකි. මහාචාර්ය වරුන් ද සහභාගී වූ එම උලෙළ පැවැත්වුණේ පසළොස්වක පෝය දාක යි. එහි අවසන් කතාව කළ උත්සව සංවිධායකවරයා මගේ ද හිතමිත්රයකු වන අතර ප්රකාශිත සිංහල බෞද්ධයෙකි. එහි දී ඔහු පැවැසුයේ සරණංකර හිමියන් මතු බුදු වන දා තමා එහිමියන්ගේ අතවැසියෙකු වන්නට පතන බව යි. උත්සවය අවසානයේ මට එකී සංවිධායකයාගෙන් ඇරයුමක් ලැබිණි. ඒ එවකට ප්රකට සිංහල බෞද්ධ ලේඛකයකුගේ නිවසට එන ලෙස යි. එහි ගිය මට දැක ගන්නට ලැබුණේ බැදපු වල් ඌරු මස් සහ අරක්කු බෝතල් කීපයක් සාලයේ මේසය මත තිබෙන බව යි. අදේවවාදියකු වන මම ශ්රද්ධාවන්ත සිංහල බෞද්ධයන් සමඟ හරි හරියට මත්පැන් බිව්වෙමි. මේ පරම කුහකත්වය නො වේ ද?
මත්පැන් පානය තරයේ ප්රතික්ෂේප කරන බෞද්ධ සමාජයේ තවත් පැතිකඩක් සිංහල කටවහර ඇසුරින් පෙන්වා දිය හැකි ය. ‘මචං, එදා මට බුදු වෙරි’ කීමෙන් ඇඟවෙන්නේ කොතෙකු හොඳට ම බීමත් ව සිටි බව යි. කාලක් බීවොත් කාලකන්නියකු වන අතර එක බාගයක් බීවොත් ‘භාග්යවන්තයෙක් වෙයි. ‘භාග්යවතුන් වහන්සේ,’ යනු බුදුන් සඳහා යෙදෙන්නකි. බෝතලයක් බිව් එකා ‘බොධි සත්ත්වයෙකි. බෝධි සත්ත්ව යනු බෞද්ධයින් මහත් ගෞරවයෙන් සලකන තත්ත්වයකි. හොඳට වෙරි වීම බුදු වීමකට සමාන කරන සිංහල බෞද්ධයාගේ කුහකත්වයක්, ආගමික නායකයන්ගේ කුහකත්වයත් සලකා බැලීමේ දී අපට පෙනී යනුයේ සමස්ත සිංහල බෞද්ධ ජන විඥානය තුළ ම කුහකත්වය උඩු දුවා ඇති බව ද? පූජ්ය පූජක තන්ත්රය සමති විප්පවාසයෙන් ක්රියා කරන බව ද? එසේ නැති නම් ඔවුන් ද දේශපාලනඥයන් මෙන් ම කෛරාටික පාපතරයන් බව ද?x
x නීල් ක්රිස්ටෝෆර්
