නීටා ප‍්‍රනාන්දු
1965 වසරේ ‘ළඳක මහිම’ සිනමාපටයෙන් සිනමාවට පිවිසි ඇය, සිය රංගන දිවියේ අමතක නොවන රංගන පෞරුෂයක් සෙලෝලයිඞ් තිරය මත සනිටුහන් කර හමාරය. ශ‍්‍රී ලංකාව වෙනුවෙන් ජාත්‍යන්තර ඇගයීමට ලක් වූ අතලොස්සක් රංගන ශිල්පිනියන් අතරේ සිය නම ද සටහන් කරන්නට ඇය සමත් වුණාය. ඇය අද අපට හමුවන්නේ මෙවර ‘නීස්’ අන්තර් ජාතික සිනමා උළෙලේ විදෙස් භාෂා අංශයේ හොඳම නිළිය බවට පත් වෙමින්ය. ඒ විසාකේස චන්ද්‍රසේකරම්ගේ ‘පාංශු’ සිනමාපටය වෙනුවෙනි.
මේ ජාත්‍යන්තර සම්මානය ගැන මොකද හිතෙන්නේ?
මිනිස්සු කඳුළින් තමන්ගේ ජීවිත ගෙවන කාල සීමාවක අපිට මහා ලොකුවට මේ ගැන සතුටු වෙන්න බැහැ. ඒත් මේ ලැබුණු සම්මානය ගැන අහිංසක ආඩම්බරයක් මගේ හිතේ තියෙනවා. මේ වගේ වෙලාවක අපේ රටට සුළුවෙන් හෝ ආඩම්බරයක් ගෙනෙන්න මට පුළුවන් වුණ එක ගැන හිතේ සතුටක් තියෙනවා. මුළු ලෝකය ඉස්සරහ අපි එක පැත්තකින් පරාජයට පත් වෙලා ඉන්නකොට මගේ රටට වෙනත් ක්ෂේත‍්‍රයකින් ජයග‍්‍රහණයක් ගෙනත් දෙන්න පුළුවන් වුණා කියලා හිතනවා.
‘පාංශු’ චිත‍්‍රපටයට රංගනයෙන් දායක වෙන්න ලැබීම ගැන තියෙන්නේ මොන වගේ හැඟීමක්ද?
‘දුහුළු මලක්’, ‘පවුරු වළලූ’ වැනි අභියෝගාත්මක චරිතයන්ටත් වඩා මගේ සිනමා ජිවිතයේ ලැබුණු අභියෝගාත්මකම චරිතය. තහනම් ආදරයක් සහ වැඩිහිටි ආදරයක් පෙර චිත‍්‍රපට දෙකේ තිබුණත් මේක අම්මා කෙනෙක්ගේ ආදරයක්. 88-89 කාලවල ලංකාවේ අම්මලා ගොඩදෙනෙක් මුහුණපෑ සැබෑ සිදුවීමක්. ඒ නිසා මේ චරිතයට සාධාරණයක් කළ යුතුවම තිබුණා. අනික මේ වගේ චරිත නිතරම හම්බෙන්නේ නැහැනේ. විසාකේස ඇහුවා මේ චරිතය කරමුද කියලා. ඒ වෙනකොට මම විසාකේස එක්ක කතා කරලාවත් තිබුණේ නැහැ. ඒ පළවෙනි පාර. ඊට පස්සේ ඔහු මගෙන් ඇහුවේ ‘පීනන්න පුළුවන්ද?’ කියලා. මම ඇත්තටම වතුරට හරි බයයි. ඒ නිසා මට පීනන්න බැහැ. මම කිව්වා උත්සාහ කරන්නම් කියාලා. ඊට පස්සේ මාස හයක් විතර පුරුදු වුණත් ඉගෙනගන්නම බැරි වුණා. මම විසාට කතා කරලා කිව්වා චරිතෙ නම් හොඳයි. ඒත් මට පීනන්න බැහැ, ඒ නිසා මේක කරන්න බැරි වෙයි කියලා.
ඊට පස්සේ විසා කිව්වා උඩ අතට පීනන්න පුරුදු වෙන්න කියලා. කොහොම හරි ඒක කරගන්න මට පුළුවන් වුණා. විසා මට කතා කරන්න එද්දී ගෙනත් දුන්නා සම්පූර්ණ ෆිල්ම් එකේම ස්ටෝරි බෝඞ් එකක්. ඒක සෑහෙන්න වැදගත් වුණා මේ චරිතය් සංවර්ධනය කරගන්න. ඒ වගේම ෂූටින් පටන් ගන්න කලින් අපිට වැඩමුළු තියලා ඒ ඒ චරිත ගැන වෙන වෙනම අවබෝධය ලබා දුන්නා. එකයි මේ චිත‍්‍රපටය මෙච්චර සාර්ථක වෙන්න හේතුව. විසාකේස චිත‍්‍රපටය රූගත කරන්න කලින් සියලූ දෙනාම ඒකට හැඩගස්වලා තිබුණේ. ඒ නිසා ඉතා කෙටි කාලෙකින් සමස්ත වැඩ ටික කරගන්න පුළුවන් වුණා. ඇත්තෙන්ම මේ වගේ අධ්‍යක්ෂවරයෙක් යටතේ මේ චරිතය කරන්න ලැබීම ගැන මම ඉතාමත් සතුටට පත්වෙනවා.
ඒ කාලේ සිදුවීම් දැකපු, අහපු, කියවපු ඒවා කොයි ආකාරයකින් පිටු බලයක් වුණාද?
මම ඒ කාලේ ලංකාවේ හිටියේ නැහැ. ඒ නිසා ඒවා ඇස්වලින් දකින්න වුණේ නැහැ මට. නමුත් පවුලේ අය, යාළුවො කියන දේවල් සහ අපිට එහෙට ආරංචි වුණු දේවල් එක්ක චිත‍්‍රයක් මවා ගන්න පුළුවන් වුණා ඒ බිහිසුණු අත්දැකීම් ගැන. මට මේ චරිතය ගොඩ නගාගන්න පුද්ගලික අත්දැකීම් නැති වුණාට චිත‍්‍රපටයට කලින් අධ්‍යක්ෂවරයා ලබා දුන් වැඩමුළු සහ මම හොයලා බලපු කියවපු දේවල් තමයි උපකාර වුණේ. මේ චරිතය ඇතුළට කිමිදෙන්න ඒ දැනුම උපකාර වුණා. ඒ සියලූ දේවල් එක්ක මම මේ චරිතය ඇතුළේ ජීවත් වුණා. අද ඒ ජීවිතය සම්මානයට පාත‍්‍රවෙලා.
ඔබ මුල් කාලයේ රංගනයෙන් දායක වුණු චරිතවලට වඩා පසුකාලීනව රඟපාන්නට ලැබුණු චරිත යම් දේශපාලනික ස්වරුපයක් ගන්නවා පෙනෙන්න තිබුණා. එවැනි ආකාරයේ හුවමාරු වීමක් ඔබට මොන වගේ අභියෝගයක් වුණාද?
ඇත්තටම අභියෝගයක් වුණා. මුලින් වාණිජ සිනමාවෙන් පටන්ගෙන මැද මාවතේ සිනමාවට ඇවිත් පසුව කලාත්මක සිනමාවට ආවා. මම හිතනවා රංගන ශිල්පිනියක් විදිහට අපිට සමාජයට කළ යුතු කාර්යභාරයක් තියෙනවා. ඒ තමයි සමාජ විපර්යාසයක් කරන්න හැකි වන ආකාරයේ පණිවිඩයක් දෙන එක. දුහුල් මලක්, හදවත නැත්තෝ වගේ මැද මාවතේ සිනමාපටවලින් පවුරු වළලූ වගේ සිනමාපටවලට පිවිසීම ඒ කාලයේ මට අභියෝගයක් වුණා. ඒ වගේම තමයි පාංශු සිනමාපටයේ තියෙන දේශපාලනික අදහස් ප‍්‍රකාශ කිරීම, මම මෙච්චර කාලයකට කරපු රංගනයන්වලින් ගොඩක් ඈතයි. ඒ නිසා මට එක ඇත්තටම අභියෝගයක්. ඒත් මම ඒ අභියෝගය සාර්ථකව ජය ගත්තා කියලා මට දැන් හිතෙනවා.
ඔබ දෙවන වරටත් ජාත්‍යන්තර ඇගයීමට ලක් වුණු රංගන ශිල්පිනියක්. ඔබේ රංගන ජීවිතය මේ තරම් සාර්ථක කර ගන්න ඔබට පවුලෙන් සහ ක්ෂේත‍්‍රයෙන් ලැබුණු සහයෝගය මොන වගේ ද?
විශේෂයෙන්ම පවුලෙන් ලැබුණු සහයෝගය තමයි මට වැදගත්ම. ක්ෂේත‍්‍රයට ආ මුල් කාලේ ඉඳලා මගේ පිටිපස්සෙන් අම්මා හිටියා. තාත්තා එක චිත‍්‍රපටියකට යන්න විතරයි අවසර දුන්නේත්. ඒත් පස්සේ එහෙම වුණේ නැහැ. විශේෂයෙන්ම මගේ මහත්තයාගේ ආශීර්වාදය තමයි මාව ගොඩක් ශක්තිමත් කළේ. අපි ලංකාවෙන් පිට වුණාට පස්සේ මම ගොඩක් අත්දැකීම් ලැබුවා. සංචාර කළා. මෙහෙදී අපිට විඳගන්න බැරි ගොඩක් දේවල් එහෙදි ලැබුණා. මම මගේ ජිවිතේ වැඩියෙන්ම ආදරේ කළ දේ අත්හැරියේ, ඊට වඩා වැඩි දෙයකට තියෙන ආදරේ නිසායි. ඒ මගේ මහත්තයා. කොහොම නමුත් අවසානයේදී එයා ආපහු මාව සිනමාවට එක කළා. ඒ නිෂ්පාදිකාවක් හැටියට.
නිෂ්පාදිකාවක් වීම දැනුණේ කොහොමද?
ඒක ඇත්තෙන්ම අමාරු දෙයක්. සරලවම කියනවා නම් නිෂ්පාදනය කියන්නේ එක්තරා විදිහේ සූදුවක්. ඒත් මම ඒ සූදුවෙන් මුදල් අතින් සාර්ථක වුණේ නැහැ. ඒ වුණාට මම උත්සාහ කළා කොහොම හරි සමාජයට පණිවිඩයක් දෙන්න. ‘නිසල ගිර’ට මම දායක වෙන්නේ මත්ද්‍රව්‍ය උවදුර ගැන අවබෝධයක් සමාජයට ලබා දෙන අරමුණින්. ඊළඟට ‘තේජා’ නිෂ්පාදනය කිරීමට පෙළඹෙන්නේ ඇඟලූම් සේවිකාවන් මුහුණ දෙන අකටයුතුකම් වෙනුවෙන් හඬක් නැගීමේ අරමුණින්. ඇත්තටම මම උපයන මුදල කෙසේ වෙතත් ගිය මුදල හරි කවර් කරගන්න පුළුවන් වුණොත් කියන අරමුණ තමයි තිබුණේ. ඒ නිසා මම සල්ලි පස්සේ පන්නන නිෂ්පාදන කටයුත්තක් කළේ නැහැ.
සිනමාවේ හිණිපෙත්තටම ඇවිත් කාලයක් සිනමාවෙන් ඈත්වෙලා ඉඳලා අපහු සිනමාවට එනවා..
මම රංගන ශිල්පිනියක් වගේම මගේ කැමතිම විෂය නිසා මට ඒක ලොකු අභියෝගයක් වුණේ නැහැ. නමුත් මට එදාට වඩා අද චරිත තේරුම් ගැනීමේ ශක්තිය තියෙනවා කියලා මම විශ්වාස කරනවා. මම හිතන්නේ වයසින් අපි මුහුකුරා යනකොට අත්දැකීම් ලැබෙනකොට එහෙම නොවී බැහැ. මම ගොඩක් වෙලාවට අනෙක් අය මං ගැන කියන දේවල් කරන විවේචනවලට ඇහුම්කන් දෙන්න කැමතියි. ඒ තුළින් තමයි මම සංවර්ධනය වෙන්නේ. ඒ වගේම මම ජීවිතයේ උපයාගත් අත්දැකීම් තමයි මාව පෝෂණය කරන්නේ.
නැටුම් ගුරුවරියක වෙන්න හිටපු නීටා සිනමාවේ තාරකාවක් වුණේ කොහොමද?
ගුරුවරයෙක් වෙන්න තමයි මගේ ආසාව තිබ්බේ. විශේෂයෙන්ම නැටුම් ගුරුවරියක්. මගේ සීයා ගුරුවරයෙක්. තාත්තාත් ගුරුවරයෙක්. මම ඒ නිසා ඒ වෘත්තියට ආස කළා. නැටුම් ගුරුවරියක් වෙන්න බැරි වුණත් මම කොහොම හරි කලාව පැත්තට ආවා. අහම්බෙන් හරි මගේ මාමා මාව ආර්.ටී. චිත‍්‍රාගාරයට බාර දුන්නු ගමන තමයි මේ දක්වා ආවේ.x
වරුණ සූරියආරච්චි
