මගේ දුව පුතා ඇතුළු මේ රටේ පාසල් අධ්‍යාපනය හදාරන ¥දරුවන් සියල්ලන්ම දැන් මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවන් ලෙස සැකයට භාජනය වී තිබේ. ඒ නිසාම ඔවුන් පාසල්වලට යා යුත්තේ විනිවිද පෙනෙන බෑග්වල පොත්පත් අසුරාගෙනය. විනිවිද පෙනෙන පෙට්ටිවල කෑම දමාගෙනය. පෑන් පැන්සල් දමන කවරය පවා විනිවිද පෙනෙන එකක් විය යුතු බවට පනවා ඇත.
එසේ විනිවිද පෙනෙන බෑග්වල ගෙනෙන පොත්පත්ද, කෑමද, පරීක්ෂා කරනු ලැබේ. තමා ඉගෙන ගන්නා පාසලට පැමිණෙන දරුවකු මෙවැනි පරීක්ෂාවකට ලක්වීමෙන් මෙම දරුවන්ගේ මානසිකත්වය කෙබඳු එකක් වනු ඇද්දැයි කවුරුන් හෝ කල්පනා කර තිබේද? විශේෂයෙන්ම වත්මන් සන්දර්භය තුළ මුස්ලිම් දරුවකුගේ මානසිකත්වය කෙබඳු එකක් වනු ඇත්දැයි කල්පනා කර තිබේද?
පාසලකට ඇතුළත් කරගනු ලබන්නේ එම පාසලේ අධ්‍යාපනය ලබන බවට හඳුනාගත් ළමයින් පමණය. ඒ නිසා පිටස්තරයෙකුට සාමාන්‍ය ක‍්‍රමයට එහි ඇතුළුවිය නොහැකිය. ආරක්ෂක ප‍්‍රශ්නයක් තිබේ නම් ඒ අනුව ළමයින් සම්බන්ධයෙන් නිවස හැරුණු විට ආරක්ෂිතම ස්ථානය පාසලය. පාසලකට පිටස්තරයෙකුට ඇතුළු විය හැක්කේ හොර රහසින් තාප්ප වැටවල් වැනි බාහිර ආරක්ෂක ඉදිකිරීමකින් පැනීමෙන් පමණය. නැතහොත් ළමයින් පාසලට ඇතුළු වන දොරටුවකින් බෝම්බ හෝ අවිආයුධ පෙන්වා බියගැන්වීම මගින් බලහත්කාරයෙන්ය.
එවැනි තත්වයක් තුළ යම් පාසලක ඉගෙනගන්නා ළමයින් වශයෙන් හඳුනාගත් පිරිස පරීක්ෂාවට ලක් කර ඔවුන් තමන් සමඟ ඉගෙන ගන්නා අනෙක් ළමයින් ඝාතනය කිරීම සඳහා පැමිණෙන්නන් ලෙස සැකකර පරීක්ෂාවට ලක් කිරීම කෙතරම් සුදුසුද යන්න මට පැනනැගෙන ප‍්‍රශ්නයය.
මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවන් සාමාන්‍ය මිනිසුන් ලෙස හෝ පාසල් දරුවන් ලෙස තවදුරටත් සිටිනවා යැයි අප උපකල්පනය කළත් ඔවුන්ට ප‍්‍රහාරයක් සඳහා සුදුසුම තැන වන්නේ පාසල නොව පාසලෙන් පිටතය. පවතින හඳුනාගැනීමේ පරීක්ෂාවන් තුළ පාසල් ගේට්ටුවකින් ඔවුන්ට හොර රහසේ බෝම්බත් සමඟ ඇතුළුවිය නොහැකිය. පාසල් තාප්පයකින් පැනීමද හසුවිය හැකි තත්වයකි. ඒ අනුව බෝම්බකරුවෙකුට පහසුම තැන විය හැක්කේ පාසල් දරුවන් පාසලට පැමිණීමට පෙර හා පාසල අවසන් වීමෙන් පසු ඒකරාශි වන ස්ථානයන්ය.
ඒ නිසාම පාසල් දරුවන් ඉලක්ක කර මරාගෙන මැරෙන බෝම්බ ප‍්‍රහාරයක් පිළිබඳ සැකයක් තිබේ නම් අවධානය යොමුකළ යුත්තේ පාසල් ළමුන් ඒකරාශී වන පාසලෙන් පිටත ස්ථාන වෙතය. එහෙත් පවතින ආරක්ෂක විධිවිධාන තුළ පාසල්වලට ඇතුළුවන ගේට්ටු අසල මිස පාසල් අවට ළමයින් ඒකරාශි වන ස්ථාන පිළිබඳ අවධානය යොමු කරන බවක් පෙනෙන්නට නැත.
පාසල්වල ආරක්ෂාවට අදාලව දැනට ක‍්‍රියාත්මක වැඩපිළිවෙළ සම්බන්ධයෙන් උපදෙස් ලබාදුන්නේ කවුද යන්න ගැටලූවකි. ඒ එක් එක් පාසල ආරක්ෂාව සම්බන්ධයෙන් වෙනස් වෙනස් ආකාරයේ ක‍්‍රමවේද අනුගමනය කරන බැවිනි. මේ පරීක්ෂාකිරීම්වලදී පැමිණෙන්නේ මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවෙකු නම් ඔහු නවත්වනු නොහැකිය. ඔහු විනාශයක් කරගෙන මරාගෙන මැරෙනු නියතය. සැකයෙන් බේරීම සඳහා විනිවිද බෑග් තුළත් පොත්පත් හෝ කෑම ලෙස පෙනෙන පරිදි බෝම්බ අටවාගෙන ගෙන ආ නොහැකිද?
ඒ නිසාම රටේ ආරක්ෂාව පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නයක් තිබේ නම් හා විශේෂයෙන්ම පාසල්වල ආරක්ෂාව සම්බන්ධයෙන් ප‍්‍රශ්නයක් තිබේ නම් ඒ පිළිබඳ විශේෂඥභාවය තිබෙන ආරක්ෂක අංශ සාමාජිකයන් හා පොලිස් නිලධාරීන් තීන්දු තීරණ ගෙන කළ යුත්තේ කුමක්දැයි අදාල අංශවලට උපදෙස් ලබාදීම මේ මොහොතේ සිදුවිය යුත්තකි. සිදුවිය යුත්තේ මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවන් සිටී නම් ඔවුන් අල්ලා ගැනීමත්, බෝම්බ තිබේ නම් ඒවා සොයාගැනීමත් මගින් මරාගෙන මැරෙන ප‍්‍රහාරයකට ඇති ඉඩප‍්‍රස්ථා නැති කිරීමය. නිල ඇඳුම් ලාගත් හෝ නොගත් හමුදා හෝ පොලිස් සාමාජිකයන් යොදවා ළමයින් ඒකරාශි වන තැන්වල සැක සහිත පුද්ගල හැසිරීම් පිළිබඳ අවධානයෙන් සිටිමින් පාසල්ද ඇතුළු ජනජීවිතය පෙර පරිදි සාමාන්‍ය ලෙස පවත්වාගෙන යෑමට අවකාශ සැලසීමය.
නැතහොත් සිදුවිය හැක්කේ මගේ දුව පුතාද ඇතුළු රටපුරා ඇති රජයේ, පෞද්ගලික හා ජාත්‍යන්තර පාසල් 10,000ක පමණ ප‍්‍රමාණයකට අධ්‍යාපනය සඳහා යන ¥දරුවන් තවදුරටත් මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවන් ලෙස සැකයට භාජනය වී පීඩාවට පත්වීම පමණය. xපාසල් දරුවන්ද බෝම්බකරුවන් කර ඇත
මගේ දුව පුතා ඇතුළු මේ රටේ පාසල් අධ්‍යාපනය හදාරන ¥දරුවන් සියල්ලන්ම දැන් මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවන් ලෙස සැකයට භාජනය වී තිබේ. ඒ නිසාම ඔවුන් පාසල්වලට යා යුත්තේ විනිවිද පෙනෙන බෑග්වල පොත්පත් අසුරාගෙනය. විනිවිද පෙනෙන පෙට්ටිවල කෑම දමාගෙනය. පෑන් පැන්සල් දමන කවරය පවා විනිවිද පෙනෙන එකක් විය යුතු බවට පනවා ඇත.
එසේ විනිවිද පෙනෙන බෑග්වල ගෙනෙන පොත්පත්ද, කෑමද, පරීක්ෂා කරනු ලැබේ. තමා ඉගෙන ගන්නා පාසලට පැමිණෙන දරුවකු මෙවැනි පරීක්ෂාවකට ලක්වීමෙන් මෙම දරුවන්ගේ මානසිකත්වය කෙබඳු එකක් වනු ඇද්දැයි කවුරුන් හෝ කල්පනා කර තිබේද? විශේෂයෙන්ම වත්මන් සන්දර්භය තුළ මුස්ලිම් දරුවකුගේ මානසිකත්වය කෙබඳු එකක් වනු ඇත්දැයි කල්පනා කර තිබේද?
පාසලකට ඇතුළත් කරගනු ලබන්නේ එම පාසලේ අධ්‍යාපනය ලබන බවට හඳුනාගත් ළමයින් පමණය. ඒ නිසා පිටස්තරයෙකුට සාමාන්‍ය ක‍්‍රමයට එහි ඇතුළුවිය නොහැකිය. ආරක්ෂක ප‍්‍රශ්නයක් තිබේ නම් ඒ අනුව ළමයින් සම්බන්ධයෙන් නිවස හැරුණු විට ආරක්ෂිතම ස්ථානය පාසලය. පාසලකට පිටස්තරයෙකුට ඇතුළු විය හැක්කේ හොර රහසින් තාප්ප වැටවල් වැනි බාහිර ආරක්ෂක ඉදිකිරීමකින් පැනීමෙන් පමණය. නැතහොත් ළමයින් පාසලට ඇතුළු වන දොරටුවකින් බෝම්බ හෝ අවිආයුධ පෙන්වා බියගැන්වීම මගින් බලහත්කාරයෙන්ය.
එවැනි තත්වයක් තුළ යම් පාසලක ඉගෙනගන්නා ළමයින් වශයෙන් හඳුනාගත් පිරිස පරීක්ෂාවට ලක් කර ඔවුන් තමන් සමඟ ඉගෙන ගන්නා අනෙක් ළමයින් ඝාතනය කිරීම සඳහා පැමිණෙන්නන් ලෙස සැකකර පරීක්ෂාවට ලක් කිරීම කෙතරම් සුදුසුද යන්න මට පැනනැගෙන ප‍්‍රශ්නයය.
මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවන් සාමාන්‍ය මිනිසුන් ලෙස හෝ පාසල් දරුවන් ලෙස තවදුරටත් සිටිනවා යැයි අප උපකල්පනය කළත් ඔවුන්ට ප‍්‍රහාරයක් සඳහා සුදුසුම තැන වන්නේ පාසල නොව පාසලෙන් පිටතය. පවතින හඳුනාගැනීමේ පරීක්ෂාවන් තුළ පාසල් ගේට්ටුවකින් ඔවුන්ට හොර රහසේ බෝම්බත් සමඟ ඇතුළුවිය නොහැකිය. පාසල් තාප්පයකින් පැනීමද හසුවිය හැකි තත්වයකි. ඒ අනුව බෝම්බකරුවෙකුට පහසුම තැන විය හැක්කේ පාසල් දරුවන් පාසලට පැමිණීමට පෙර හා පාසල අවසන් වීමෙන් පසු ඒකරාශි වන ස්ථානයන්ය.
ඒ නිසාම පාසල් දරුවන් ඉලක්ක කර මරාගෙන මැරෙන බෝම්බ ප‍්‍රහාරයක් පිළිබඳ සැකයක් තිබේ නම් අවධානය යොමුකළ යුත්තේ පාසල් ළමුන් ඒකරාශී වන පාසලෙන් පිටත ස්ථාන වෙතය. එහෙත් පවතින ආරක්ෂක විධිවිධාන තුළ පාසල්වලට ඇතුළුවන ගේට්ටු අසල මිස පාසල් අවට ළමයින් ඒකරාශි වන ස්ථාන පිළිබඳ අවධානය යොමු කරන බවක් පෙනෙන්නට නැත.
පාසල්වල ආරක්ෂාවට අදාලව දැනට ක‍්‍රියාත්මක වැඩපිළිවෙළ සම්බන්ධයෙන් උපදෙස් ලබාදුන්නේ කවුද යන්න ගැටලූවකි. ඒ එක් එක් පාසල ආරක්ෂාව සම්බන්ධයෙන් වෙනස් වෙනස් ආකාරයේ ක‍්‍රමවේද අනුගමනය කරන බැවිනි. මේ පරීක්ෂාකිරීම්වලදී පැමිණෙන්නේ මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවෙකු නම් ඔහු නවත්වනු නොහැකිය. ඔහු විනාශයක් කරගෙන මරාගෙන මැරෙනු නියතය. සැකයෙන් බේරීම සඳහා විනිවිද බෑග් තුළත් පොත්පත් හෝ කෑම ලෙස පෙනෙන පරිදි බෝම්බ අටවාගෙන ගෙන ආ නොහැකිද?
ඒ නිසාම රටේ ආරක්ෂාව පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නයක් තිබේ නම් හා විශේෂයෙන්ම පාසල්වල ආරක්ෂාව සම්බන්ධයෙන් ප‍්‍රශ්නයක් තිබේ නම් ඒ පිළිබඳ විශේෂඥභාවය තිබෙන ආරක්ෂක අංශ සාමාජිකයන් හා පොලිස් නිලධාරීන් තීන්දු තීරණ ගෙන කළ යුත්තේ කුමක්දැයි අදාල අංශවලට උපදෙස් ලබාදීම මේ මොහොතේ සිදුවිය යුත්තකි. සිදුවිය යුත්තේ මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවන් සිටී නම් ඔවුන් අල්ලා ගැනීමත්, බෝම්බ තිබේ නම් ඒවා සොයාගැනීමත් මගින් මරාගෙන මැරෙන ප‍්‍රහාරයකට ඇති ඉඩප‍්‍රස්ථා නැති කිරීමය. නිල ඇඳුම් ලාගත් හෝ නොගත් හමුදා හෝ පොලිස් සාමාජිකයන් යොදවා ළමයින් ඒකරාශි වන තැන්වල සැක සහිත පුද්ගල හැසිරීම් පිළිබඳ අවධානයෙන් සිටිමින් පාසල්ද ඇතුළු ජනජීවිතය පෙර පරිදි සාමාන්‍ය ලෙස පවත්වාගෙන යෑමට අවකාශ සැලසීමය.
නැතහොත් සිදුවිය හැක්කේ මගේ දුව පුතාද ඇතුළු රටපුරා ඇති රජයේ, පෞද්ගලික හා ජාත්‍යන්තර පාසල් 10,000ක පමණ ප‍්‍රමාණයකට අධ්‍යාපනය සඳහා යන ¥දරුවන් තවදුරටත් මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවන් ලෙස සැකයට භාජනය වී පීඩාවට පත්වීම පමණය. x
