ජාතික ආරක්‍ෂාව උදෙසා මානව හිමිකම් නොසලකා හැරිය යුතු යැ’යි කියන කතාව, දැන් එක්සත් ජාතික පක්‍ෂ නියෝජ්‍ය නායකයාට ද බෝ වී තිබේ.
රටක් සංවර්ධනය කරන තුරු මානව හිමිකම් පසෙකින් තැබිය යුතු යැ’යි කීම ද ඒ කාසියේ ම අනෙක් පැත්ත ය. මේ දෙමුහුණුවරෙන් යුක්ත එක ම කතාව, හෙවත් දෘෂ්ටිය, ඉතිහාසයේ පුරා ම වරින් වර ලෝකය පුරා ම පැතිරී යන ව්‍යාධියකි. අදත් හෙටත් එය එසේ ම ය.
ව්‍යාධියක් ලෙස ඒ දැක්ම බෝ වන්නේ විශේෂිත මිනිස් කොට්ඨාසයක් අතර ය. එනම්, බලයේ සිටින ආඥාදායකයන්, බලයට එන්නට බලාපොරොත්තුවෙන් සිටින ආඥාදායක මනැස් ඇත්තවුන් හා ඒ දෙවර්ගයේ ම අන්තේවාසිකයන් හැටියට ඉන්නට කැමති වහලූන් වැනි මිනිසුන් අතර ය.
ඉහත කොට්ඨාසවලට අයත් නොවන, කෙටියෙන් කිවහොත්, තමා ලද මිනිස්කම ගැන අබමල් රේණුවක තරම් හෝ ගෞරවයක් ඇති කිසි ම මිනිසකු මානව හිමිකම්, අන් කිසිවකට පාවා දෙන්නට කැමති වන්නේ නැත. ඒ නිසා, ආරක්‍ෂාවට මානව හිමිකම් යටත් කළ යුතු ය කියන්නා ද එවැනි මිනිස්කම ගැන ගෞරවයක් නැත්තකු හැටියට හඳුනා ගත්තාට කමක් නැත.
ආරක්‍ෂාවේ නාමයෙන්, මහමඟ හරස් කර, මිනිසුන්ට හා වාහනවලට ගමන් කරන්නට නොදී ප‍්‍රභූ වාහන එතැන් පසු කර යන තුරු, සෑහෙන වේලාවෙක් තබන විට, තමන්ගේ වාහනවල නලාව ශබ්ද කර ඊට විරෝධය පෑමේ සිදුවීම් පසුගිය දිනවල වාර්තා විය. ඇත්ත වශයෙන් ම එතැන ඇති වුණේ, තමාගේ යාමේ ඊමේ නිදහස වෙනුවෙන් කිසියම් හඬක් නැගූ මිනිසුන් හා ඒ නිදහස සීමා කළ ‘ආරක්‍ෂාව’ අතර ගැටුමකි. යන්නේ ලංකාවේ ජනාධිපතිවරයා වුණත්, ඔහුට එසේ යෑමට ඇති අයිතිය ජාතික ආරක්‍ෂාවේ ම අංගයක් ලෙස කිසිවකු කීවත්, තමන්ගේ අයිතිවාසිකම් ඒ වෙනුවෙන් පාවා දෙන්නට මිනිසුන් කැමති නැති බව ඉන් පැහැදිලි වෙයි.
අපේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ජනතා පරමාධිපත්‍යය කියා දෙයක් තිබේ. එය අයත් ජනතාවට ය. එය අන්සතු කළ නොහැකි ය. ජනතා පරමාධිපත්‍යයට අයත් අංග තුනෙන් එකක් වන්නේ මූලික අයිතිවාසිකම් ය. ඒ මූලික අයිතිවාසිකම් ව්‍යවස්ථාවේ තුන්වැනි පරිච්ඡෙදයේ, ව්‍යවස්තා පහක විස්තරාත්මක ව දක්වා තිබේ. ඉන් ව්‍යවස්ථා තුනක දක්වා ඇති අයිතිවාසිකම් කිසි ම සීමාවකට යටත් නැත. ව්‍යවස්ථාවේ සඳහන් අනෙක් අයිතිවාසිකම් සීමාවලට යටත් කර ඇත. එහෙත් ඒ අයිතිවාසිකම් සීමා කළ යුත්තේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ දක්වා ඇති සීමා තුළ පමණකි.
දැන් එක්සත් ජාතික පක්‍ෂ නියෝජ්‍ය නායකයාගෙන් ඇසිය යුතු ප‍්‍රශ්න කිහිපයක් තිබේ.
‘තමා කියන ආරක්‍ෂාව සැපයීම සඳහා මූලික අයිතිවාසිකම්වලට ව්‍යවස්ථාවේ දක්වා තිබෙන සීමාවන් ද තව දුරටත් පුළුල් කළ යුතු යැ’යි ඔහු කල්පනා කරන්නේ ද? තවදුරටත් කිවහොත්, ව්‍යවස්ථාවේ දක්වා ඇති කිසි ම සීමාවකට යටත් නොවන අයිතිවාසිකම් ද සීමා කළ යුතු යැ’යි ඔහු කියන්නේ ද? මානව හිමිකම් යටපත් කොට ජාතික ආරක්‍ෂාව ඉහළට ගැනීමෙන් පසු ඉතිරි කරන්නට ඔහු බලාපොරොත්තු වන්නේ මිනිස් අයිතීන් නැති මිනිසුන් පිරිසක් ද? ඔහුගේ බලාපොරොත්තුව එවැනි ලංකාවක් ද?
මේ ප‍්‍රශ්නවලට පිළිතුරු දෙන්නට තරම් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව වත්, මානව අයිතිවාසිකම්වල පසුබිමවත් ගැන දැනුමක් සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතාට ඇති බව අපි නොසිතමු. එවැනි දැනුමක් ඇත්තකු කිසි විටෙක මෙවැනි ප‍්‍රකාශ නොකරන හෙයිනි. එහෙත් සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතාගේ කතාව බැ?රුම් එකකි. ඒ ඔහු ලංකාවේ ජනාධිපතිවරයා වන්නට ද කල්පනාවෙන් පසු වන නිසා ය. රටක ජනාධිපතිවරයකු වන්නට බලා සිටින දේශපාලන නායකයකු, මානව හිමිකම් පසෙකට දමා ජාතික ආරක්‍ෂාව ඉහළට ගත යුතු යැ’යි කියන විට ඒ රටේ ජනතාව බියට පත් විය යුතු ය. විශේෂයෙන් පසුගිය රාජපක්‍ෂ පාලන කාලය ගැන දන්නා, ඊටත් එහා ජේආර් ජයවර්ධනගේ පාලන කාලය දක්වා යන දැනුමක් ඇති සියලූ දෙනා ම ඒ ගැන බිය විය යුතු ය. ඒ හැම අවස්ථාවක දී ම මානව හිමිකම් පසෙකට දමා ඒ ඒ ආණ්ඩු විසින් කරන ලද විනාශය අප හොඳින් ම දන්නා නිසා ය. මේ තරමට මානව හිමිකම් ගැන ගරු කරන පරිසරයක් රටක් හැටියට අපට නිර්මාණය කර ගත හැකිි වූයේ 2015 ජනවාරි මාසයේ කරන ලද දේශපාලන වෙනසෙන් පසුව ය.
ඒ වෙනසට දායක වූ ඇත්තකු, දැන් මානව හිමිකම්, ජාතික ආරක්‍ෂාව සඳහා පාවා දිය යුතු යැ’යි කියන විට, එවැනි චින්තනයක් සහිතවූවන් රටේ අනාගත නායකත්වයට පත් වීම හැකි වෙර යොදා නැවැත්විය යුතු යැ’යි කියන කල්පනාව මානව ගරුත්වය අගය කරන හැම දෙනාගේ ම සිත් තුළ ඇති වේ. සජිත් ප්‍රේමදාස ඇමතිවරයාගේ අදහසේ අනෙක් පැත්ත මීට පෙර මැතක දී කීවේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා ය. ඔහු කිව්වේ, සංවර්ධනය සඳහා මානව හිමිකම් නොසලකා කටයුතු කළ යුතු බව ය. ඔහු ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම් ධුරය දැරූ කාලයේ සංවර්ධනය සඳහාත්, ජාතික ආරක්‍ෂාව සඳහාත් මිනිස් ගරුත්වය පමණක් නොව මිනිස් ජීවිත පවා විනාශ කළ හැටි අපට හොඳට මතක ය. එජාප නියෝජ්‍ය නායකයා දැන් කියන දේවලින් හැෙඟන්නේ, ඔහුට බලය ලැබෙන විටෙක අපට බලාපොරොත්තු විය හැක්කේ ද, 2005-2014 භීම සමයේ ම දිගුවක් බව ද?x
